Σκέψεις... III

[Himela]

 

[Gate4]

 

[Aleksa]

 

[Guest 890013]

People only know what you tell them.

 

[EvanescenceQ]

Bruckner - Τα ζευγάρια διαλύονται όχι από απογοήτευση, αλλά από υπερβολική ιδέα για τον εαυτό τους.

Η υπερβολή της εποχής μας συνοψίζεται στο άπιαστο όνειρο: όλα σε ένα ή τα θέλω όλα. Ένα και μοναδικό πλάσμα πρέπει να συμπυκνώνει όλες μου τις προσδοκίες.

Ποιος μπορεί να ανταποκριθεί σε τέτοια απαίτηση; Η ιλιγγιώδης αύξηση των διαζυγίων στην Ευρώπη δεν οφείλεται στον εγωισμό μας αλλά στον ιδεαλισμό μας: είναι αδύνατο να ζήσουμε μαζί, απέναντι στο είναι δύσκολο να μείνουμε μόνοι.

Τα ζευγάρια διαλύονται όχι από απογοήτευση, αλλά από υπερβολική ιδέα για τον εαυτό τους.

Από τον έρωτα δεν μένει παρά «το κεραυνοβόλο βλέμμα του θεού» (Αντρέ Μπρετόν) κι αυτό είναι το πρόβλημα.

Παραφορτώνουμε το καράβι, το επενδύουμε με τόσες ελπίδες, ώστε τελικά ναυαγεί.

Δεν υποφέρουμε από έλλειψη συναισθημάτων αλλά από υπερβολική ανάγκη για συναισθήματα.

Πιστεύω ακόμα στον μεγάλο έρωτα, ακούμε να λέμε. Όμως δεν έχει νόημα να πιστεύουμε σε μία αφηρημένη έννοια, όσο αξιοθαύμαστη κι αν είναι, καλύτερα να πιστεύουμε στα άτομα, τα ευάλωτα και ατελή άτομα.

Αγαπώντας τον έρωτα καταλήγουμε στην εξιδανίκευσή του.

Κάποτε αποκλεισμένος από τον γάμο, ο έρωτας-αίσθημα διαλύθηκε εκ των έσω προτού μπει σε κίνδυνο από τις υπερβολικές φιλοδοξίες – η βουλιμία του σηματοδοτεί και την απώλειά του.

Από τότε που αφαιρέθηκαν τα εμπόδια που τον τροφοδοτούσαν με το να τον φρενάρουν, είναι υποχρεωμένος να βρει μόνος του τα μέσα για να ανανεωθεί. Πεθαίνει, όχι από τα εμπόδια που συναντά, αλλά από την εύκολη επιτυχία του.

Λένε ότι το πάθος είναι ακαταμάχητο: πράγματι, αντιστέκεται σε όλα εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό. Η αρχαία τραγωδία αντέτασσε μια αδύνατη ένωση στη σκληρή τάξη των πραγμάτων – η σύγχρονη τραγωδία είναι ο έρωτας που σκοτώνει τον εαυτό του, που πεθαίνει επειδή νικά.

Η ελευθερία του τού επιτρέπει να φθάνει στο απόγειό του και να παρακμάζει. Ποτέ οι ερωτικές μας ιστορίες δεν ήταν τόσο βραχύβιες, ποτέ δεν έφταναν τόσο νωρίς στο κρεβάτι και στη συμβίωση, εφόσον δεν υπάρχουν πια εμπόδια. Η δυστυχία μας δεν οφείλεται πια στην έλλειψη, οφείλεται στον κορεσμό.

Πρόκειται για μια ευρέως διαδεδομένη ασθένεια: η δαιμονική αναζήτηση του ερωτικού αντικειμένου που απογοητεύει και αντικαθίσταται από ένα άλλο, το οποίο με τη σειρά του επισκιάζεται από ένα τρίτο, ένα τέταρτο, μία σειρά από φλόγες που τρεμοσβήνουν κι ύστερα χάνονται για πάντα.

Ενθουσιαζόμαστε, ψυχραινόμαστε, δεν είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι. Κάθε φορά υπερτιμάμε τα συναισθήματά μας, νιώθουμε ψευτοερωτοχτυπημένοι – όπως γράφει ο Σταντάλ, «πιστεύουμε ότι αγαπάμε κάποιον για όλη μας τη ζωή στη διάρκεια μίας και μοναδικής βραδιάς».

Η αδελφή ψυχή δεν είναι ποτέ αρκετά ωραία, έξυπνη, σέξι, όλοι οι υποψήφιοι είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία. Ο πρίγκιπας ήταν λοιπόν ένας τιποτένιος, η σεξοβόμβα μία ψυχρή νευρωτική, μία μέγαιρα. Αυτή είναι η κόλασή μας, αντίβαρο της προόδου: δεν μπορούμε να ερωτευτούμε άνδρες ή γυναίκες στο ύψος των προσδοκιών μας, επειδή οι προσδοκίες μας είναι μη ρεαλιστικές.

Έτσι, φτάνουμε στη μοναξιά. Μετά τα τριάντα, αντί να βρούμε το ονειρεμένο πλάσμα, καθόμαστε μπροστά στην τηλεόραση και μασουλάμε πρόχειρα φαγητά περιμένοντας να χτυπήσει το τηλέφωνο. Γι' αυτό και πολλαπλασιάζονται οι μοναχικές και πονεμένες ψυχές στο διαδίκτυο, που συμμετέχουν σε μία αγορά «δεύτερο χέρι»: χωρισμένοι και ξαναπαντρεμένοι κάμποσες φορές «ερωτεύονται» έναν άγνωστο και είναι έτοιμοι να κάνουν τα ίδια λάθη, τις ίδιες εξωφρενικές επιλογές [...]

Θα πεθαίνατε για κάποιον που αγαπάτε; Το ζήτημα όμως δεν μπαίνει έτσι, κυρίως πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να ζήσουμε με κάποιον, όχι να πεθάνουμε.

Η ρουτίνα της καθημερινότητας συνεπάγεται τη συνέπεια της κάθε στιγμής και κάνει ανώφελη την εξονυχιστική εξέταση της κάθε χειρονομίας, της κάθε ακραίας ή τυχαίας κίνησης.

Κάποτε η συναισθηματική αγωγή συνίστατο στην αποφυγή της απογοήτευσης: έπρεπε να βρούμε το δρόμο μας στους μαιάνδρους της καρδιάς, να μην παραδοθούμε στις παρορμήσεις, να αντιμετωπίσουμε τις χίμαιρες της νιότης και να επιλέξουμε ένα πνευματικό και ηθικό δρομολόγιο.

Όλη η φιλολογία μάς διδάσκεια, αντιθέτως, πώς να ανασκαλεύουμε τη φωτιά, πώς να φλεγόμαστε...

Ανατροπή σε σχέση με την κλασική εποχή: η κλασική εποχή φοβόταν τα μεγάλα πάθη, που προκαλούν δυστυχία – εμείς φοβόμαστε τη χλιαρότητα...

Στην πραγματικότητα, δεν φοβόμαστε πια την αναρχία της συμπεριφοράς, αλλά την εξάλειψη των συγκινήσεων. Αυτό που επιζητούμε είναι το πάθος – ποιητικό, ευτυχισμένο – χωρίς τις μοιραίες του συνέπειες.



Pascal Bruckner, Το παράδοξο του έρωτα (εκδ. Πατάκη) – απόσπασμα

Πηγη:https://www.o-klooun.com

 

[Himela]

 

[Guest 890013]

 

[Aleksa]

 

[Volkswagen Fan]

 

[Aleksa]

 

[EvanescenceQ]

 

[Guest 890013]

 

[EvanescenceQ]

 

[Aleksa]

 

[EvanescenceQ]

Για τις γυναίκες αυτού του κόσμου…​

Για εκείνες τις γυναίκες που ζουν ανάμεσά μας.
Που αναπνέουν πλάι μας.
Στο σπίτι, στο γραφείο, στο κρεβάτι.
Τη μάνα, τη κόρη, τη σύντροφο, τη φίλη, την αδερφή.

Εκείνη που αντικρίζεις καθημερινά στο δρόμο.
Με εκείνη που μπορεί τυχαία να βρεθείς δίπλα σε ένα παγκάκι.
Και εκείνη που μπορεί να σε ευχαριστήσει για τις ωραίες φιλοφρονήσεις που έκανες για αυτή.

Για αυτές τις γυναίκες λοιπόν, μιλάμε.
Εκείνη τη σύζυγο που καλημερίζεις κάθε μέρα.
Εκείνη τη κόρη που θα έρθει πάνω σου και θα της δώσεις ένα φιλί.
Και εκείνη τη μάνα που θα κάνει τα πάντα για να σε δει ευτυχισμένο.

Όλες γυναίκες είναι.
Με σπουδαίους ρόλους.
Που παλεύουν για τα δικαιώματά τους.
Και αγωνίζονται για να δείξουν στο κόσμο μια άλλη οπτική.

Να βάλουν λίγο παραπάνω συναίσθημα που τόσο μας λείπει.
Να σου πουν πως είναι να λειτουργείς με τη καρδιά.
Και πως γίνεται να μετριάζεις το πόνο σε αγάπη.

Είναι μεγάλη η δύναμή τους.
Όπως και η ευαισθησία τους.
Αλλά μην πέσεις ποτέ στη παγίδα να τη θεωρήσεις αδυναμία.
Διότι, η διαίσθησή τους θα τις προειδοποιήσει αμέσως.

Για τις γυναίκες λοιπόν, αυτού του κόσμου.
Που πάντα θα βρίσκουν ένα λόγο να ζουν.
Και να επιμένουν στην ελπίδα.
Κάτι σαν μια δεύτερη ζωή.

Για εκείνη λοιπόν, που θαύμασες για τα επιτεύγματά της.
Για εκείνη που με τη παλάμη σου, μπορεί να σκούπισες το δάκρυ της.
Και για εκείνη που σου κράτησε το χέρι, τις πιο δύσκολες στιγμές.

Δύσκολο να αγγίξεις τη ψυχή τους.
Όχι από φόβο ή άρνηση.
Αλλά από έλλειψη εμπιστοσύνης.
Μη τυχόν και προδωθεί ξανά η καρδιά τους.

Να τις αγαπάς όμως, τις γυναίκες.
Και να αναγνωρίζεις τις αξίες τους.
Τη προσφορά τους.
Τη προσπάθειά τους, στο να κάνουν το καλύτερο κάθε στιγμή.

Και μην προσπαθείς ποτέ να τις αλλάξεις.
Και να τις μετατρέψεις σε κάτι διαφορετικό.
Διότι, είναι σαν να απαρνιέσαι αυτό που είναι.
Αυτό που πραγματικά μπορούν να σου δώσουν.

Και όπως λέει ο Oscar Wilde…
“Οι γυναίκες γεννήθηκαν για τις αγαπάμε και όχι για να τις καταλαβαίνουμε.”

Νικόλ Παπαδοπούλου
Πηγη:https://enallaktikidrasi.com/

 

[Guest 875331]

 

[EvanescenceQ]

 

[Aleksa]

 

[EvanescenceQ]

 

[Guest 890013]

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day; Rage, rage against the dying of the light.