Σκέψεις... III

[amarelia]

Μισώ την πλειονότητα των ανθρώπων, αλλά υπάρχουν και εκείνοι για τους οποίους ντρέπομαι που υπάρχω, με πιάνει μία βαθιά συγκίνηση στο πέρασμα τους και με βαραίνουν διπλά οι αδικίες που τους θερίζουν.

Κι εκείνοι, νομοτελειακά, υποφέρουν πάντα πιο πολύ απο τους υπόλοιπους. Γιατι όσο μαλακοί και εύθραυστοι είναι άλλο τόσο υπάρχει ενα σκληρό μαχαίρι που θα τους μπήξουν οι άλλοι ή θα τους σπάσουν σε χίλια κομμάτια.

Αφανείς ήρωες, κομπάρσοι, πρώτοι πάντα στη τελευταία γραμμή είστε απο τα λίγα πράγματα που με κρατούν ακόμα στη ζωή, παρόλο που δεν σας προσεγγίζω, ούτε σας φτάνω για να μην σας μολύνω με την μαυρίλα που μου φορέσαν άλλοι και σας βάλω άθελα μου στο ίδιο τσουβάλι.

Όμως, σας βλέπω.

 

[Valder]

Δε με νοιάζει ένα ατελές παρελθόν. Με νοιάζει ένα ήρεμο και όμορφο μέλλον.

 

[Himela]

Θα 'μαι πάντα εγώ μες στο όπλο σου σφαίρα
Να σκοτώνεις αυτούς που σκοτώνουν τη μέρα
Με τα μαύρα γυαλιά και το άσπρο φουστάνι
Να κοιτάς μακριά τη φωτιά στο λιμάνι

Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει
Ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι
Στο κομμάτι που λείπει απ' τον σπασμένο καθρέφτη
Στο λιμάνι φωτιά τον ήλιο πάλι να πέφτει

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς
Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο
Και μου λες, λοιπόν θυμήσου
Μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά

 

[Valder]

Σου διαφημίζουν ότι αν έχεις πρόβλημα, στέλνουν υπάλληλο να πάρει τα χαρτιά (για τα οποια εισαι και υπο προθεσμία) και μετα, οταν προσπαθεις να παρεις τηλέφωνο, το ένα τμήμα δεν το σηκώνει και τα κεντρικά είναι μονίμως κατειλημμένα.

Προφανώς ή δεν δικαιούμαι διαβατήριο άρα να κατσω να πεθάνω, ή να σκιστώ να πονέσω και να πληρώσω και ενα νεφρο στα ταξί για να παω εκει και να στηθώ στην ουρά σαν κανονικός, όρθια, έτσι, ζόρι, πόνο, ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΕ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ. ΕΣΥ θα προσαρμοστείς σε μας, όχι εμείς σε σένα.

Θα σου διαφημίζει το Κουλιστάν πόσο μπορείς να εξυπηρετηθείς και ξαφνικά θα βρίσκονται χιλια εμπόδια για να μην γίνει αυτό.

Ε θα το πω. Και ΓΑΜΩ το Χριστό σας για κράτος.

Τωρα εγω τι κάνω τις φωτο που πλήρωσα και ισχυουν για εναν πουστη μήνα; Τις βάζω στον κώλο μου να βγουνε καφέ;

 

[nearos]

Πόσο μου έχει λείψει το να βγαίνω έξω στο μπαλκόνι, ο ήλιος ίσα που να έχει βγεί, να μυρίζει το χώμα και ο παγωμένος αέρας να τρυπάει τα ρουθούνια, να βάζω τζίν, ένα φανελάκι λευκό tucked in και ένα πουλόβερ απο πάνω. Να περπατάω την Ερμού με τα φώτα τα χριστουγεννιάτικα. Να ήτανε η ζωή ένας χειμώνας να γούσταρα τρελά.

 

[amarelia]

σε κάτι accounts που δε ξέρω και γράφουν κάτι σεντόνια, για να μην χάνω το χρόνο μου να τους διαβάσω βλέπω ποιοι κάναν like για να δω αν αξίζει τον κόπο ή γράφουν παπάτζες και πέφτω πάντα μέσα ρε πούστη

 

[Valder]

Θυμάμαι εκείναι τα μπουμερίστικα κάποτε στο φβ που έλεγαν: Δεχόμαστε τα πάντα, από έρωτα μέχρι εξωγήινη εισβολή.

Τι καλά που είναι να σε αγαπάει ένας άνθρωπος και τι κενά που είναι όταν δεν υπάρχει άνθρωπος να σε αγαπάει, με αυτό τον τρόπο έστω.

Όλοι οι "δυνατοί" που ταχα 24/7/365 μπορούμε χωρίς το άλλο φύλο, μην πιστεύετε τίποτα από τις ανοησίες που λέμε για να τα πιστέψουμε κι εμείς οι ίδιοι.

Πολλές στιγμές ναι, είναι ωραία να είσαι στην ησυχία σου. Πολύ ωραία. Κι άλλες φορές γίνεται θηλιά και σε πνίγει. Και ακριβώς εκεί διαλέγει ένας φυσιολογικός νους να μεταβεί απο τη μια κατάσταση στην άλλη. Όταν πλέον λέει "χόρτασα από αυτό και δεν με καλύπτει". Όχι να είναι στη μια κατάσταση επειδή είναι ανίκανο πλάσμα για να βρεθεί στην άλλη, κάτι που είναι μάστιγα σήμερα.

Θεε μου, είμαι έτοιμη. Δώσε μου έναν σοκολατένιο παίδαρο.

οκ σκάω, Θεε μου, στείλε μου μια 20χρονη με βυζάρες

οκ οκ σκάω.

 

[Κάμπια]

 

[nearos]

γραφειοκρατία εδώ
γραφειοκρατία εκεί
γραφειοκρατία και παραπέρα
γραφειοκρατία στη γή
γραφειοκρατία στον ουρανό
γραφειοκρατία και στον αέρα

 

[Valder]

Non serviam.-

 

[Pyotr_Krasnov]

Μάχη του Κουλίκοβο - Βικιπαίδεια

el.wikipedia.org

645 Χρονια πριν, δυναμη στους Ρως.

 

[Himela]

 

[amarelia]

τελικά μαλακίες έλεγε ο Δαρβίνος, είμαι πολύ βέβαιη πως όποιος προσαρμόζεται πεθαίνει

 

[glayki]

Είναι γνωστό πια ότι, αν θέλεις ν'ανταμώσεις με έναν άνθρωπο ελεύθερα, δηλαδή σα μια συναισθηματική ανάγκη, πρέπει να περάσεις μέσα από τέτοιο σκουπιδότοπο για να τον πλησιάσεις, όλον αυτόν που παράγει η κοινωνία και που τον ονομάζετε "πολιτισμό", ωστε όταν φτάσεις στην άλλη άκρη, η μνήμη σου έχει νεκρωθεί και οι αισθήσεις σου κυριαρχούνται από τις αναθυμιάσεις των σκουπιδιών... Δηλαδή είσαι φορτωμένος με τόσα σκουπίδια, ώστε η συνάντηση είναι πια μια ανταλλαγή απορριμάτων, όπου βέβαια, ενίοτε, υπάρχουν και κάποια ψήγματα χρυσού... Ενώ εγώ, όπως λέει κι ο ποιητής: θα μείνω πάντα ιδανικός και ανάξιος εραστής των μακρυσμένων ουρανών και των γαλάζιων πόντων και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές χωρίς να σκίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων...

Χρόνης Μίσσιος, Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε;