Σκέψεις... II

Status
Το θέμα δεν είναι ανοιχτό για νέες απαντήσεις.

CiNeFiL

Διακεκριμένο μέλος

Η CiNeFiL αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Νορβηγία (Ευρώπη). Έχει γράψει 7,229 μηνύματα.

and that my friend is what I call adulthood
 

*Serena*

Τιμώμενο Μέλος

Η Raven αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών, επαγγέλεται Χορογράφος και μας γράφει απο Ρωσία (Ευρωπαϊκή Ρωσία). Έχει γράψει 5,992 μηνύματα.

Repeat.
 

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
In this terrifying world,all we have are the connections that we make
-Bojack Horseman
 

MissKit

Επιφανές μέλος

Η Bastet 1/3 ΜΕΤΣ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μελισσοκόμος και μας γράφει απο Γαλλία (Ευρώπη). Έχει γράψει 11,568 μηνύματα.
It's been a while... Ο jj! λέει, είναι 22 ετών, χαχαχαχαχα.
 

Gate4

Επιφανές μέλος

Η Ηägring αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ασία. Έχει γράψει 25,581 μηνύματα.

Eileen

Τιμώμενο Μέλος

Η Athena (1/3 ΜΕΤΣ) αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 7,414 μηνύματα.
Είδα στον ύπνο μου, ότι κάναμε harmonizing μαζί με δύο παλιούς συμμαθητές από το ωδείο, που έχουμε να βρεθούμε χρόνια.

Μάνα, δεν είμαι καλά :P
 

NastStorm

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η NastStorm αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 334 μηνύματα.
Τα ερειπια της ευτυχίας παραμενουν ερημωμενα
Όπως μια μελωδια που δεν ακουσε ποτε κανενας
Ενω δακρυα απο ασημι τρέχουν απο το πρόσωπο σου
Θρηνωντας για κατι που ποτε δεν ήταν δικο σου
Τους φοβους σου σε εμένα ελεγες
Και εγω προσπαθουσα να αναστησω τη πληγωμένη σου ψυχη
Το σώμα σου σαν ενα άγαλμα απο κερι
Και ασημένια δάκρυα εκλαιγες.

Δεν μπορεσα να βρω παρηγοριά στα δυο σου χλωμα ματια τα ψυχρα
Που ειδα την ζωη για μια τελευταία φορα
Βαθια μεσα στη μιζερια θα χαθω
Το μυαλό μου δε θα ησυχασει αν δε νιωσω οτι δεν πονω

Τα χερια μου υψηθηκαν στον αερα σαν τα κλαδια που παρασερνονται απ το ποταμι
Σαν ενα θυμα μιας ανιατης ασθενειας το έδαφος ακουμπω
Ενα μειγμα θλιψης και φοβου εχει κανει
Τα ματια μου να κοκκινίζουν γεματα πονο μεσα στου δωματίου τον καπνο

Κοιταζω πισω , μονο η σκια μου βρίσκεται εκει
Να αγναντεύει τη γαληνη που δεν υπήρχε απ την αρχη
Η σκέψη με ακολουθει κι εγω τρεχω να ξεφυγω

Θα τραγουδησω αυτο το τραγούδι του πονου που μεσα στον αιθερα θα ακουστει
Τη θλίψη δε θα σβησω δακρυα θα ριξω
Για οτι εχει πλέον χαθει
Και σαν μια ασήμαντη οντοτητα
Ο χειμώνας στη ψυχή σου με έχει παγωσει ως την αιωνιότητα
 
Status
Το θέμα δεν είναι ανοιχτό για νέες απαντήσεις.
Top