Ήσουν 18 χρονών.. Με τόσα ιδανικά.. Σε
αγαπούσα και μ'αγαπούσες, περνούσαμε
τόσο όμορφα... Τίποτα δεν μπορούσε να
μας χωρίσει.. Τίποτα... εκτώς εκείνο το
ΑΤΎΧΗΜΑ... Σε πήγαν επειγόντως στην
εντατική.. Ζούσες με το μηχάνημα,
καθόμουν κοντά σου.. Η καρδιά μου
δενόταν με τη δικιά σου... ναι, έτσι σου
έδινα δύναμη... τα βράδια ξυπνούσα
ιδρωμένη και έκλαιγα... Σε ζητούσα...
Μόνο μια μεταμόσχευση καρδιάς σε
έσωνε.. Μόλις που μετβίας ανέπνεες...
Κάνοντας τα πάντα μα τίποτα.. Είχαμε
χάσει όλες τις ελπίδες.. Γύριζα λυπημένη με
τα μάτια βουρκωμένα από το νοσοκομείο,
δεν είδα το αμάξι που περνούσε από πάνω
μου.. Μετά από λίγη ώρα σου έβαλαν
καινούρια καρδιά.. Ήσουν καλύτερα.. Το
πρώτο πράγμα που έκανες ήταν να με
ζητήσεις... Κανένας δεν μπορούσε να σου
πει πως δε ζούσα... Με ζητούσες
συνέχεια.. Έκλαιγες και ψιθύριζες το όνομά
μου.. Ώσπου μια μέρα έμαθες την
αλήθεια.. Το δάκρυ έτρεχε ποτάμι από τα
ματιά σου.. Δε συνήλθες, όμως δεν έπρεπε
να κλαις.. Εγώ ζούσα μέσα σου.. Σου είχα
χαρίσει το καλύτερο δώρο.... ♥
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.