Σκέψεις... II

[Valder]

Η καρδιά θέλει να στειλει το μήνυμα,
το χέρι δεν πηγαίνει,
το μυαλό λέει "άστο έτσι, κάτι ήξερες και δεν ειπες ευχαριστώ, γιατί να το χαλάσεις;"

 

[Aleksa]

 

[Valder]

Εκεί που ήμουν σχετικά ήρεμος, απαντούσα χιουμοριστικά και πίστευα ότι η μέρα μου θα κυλησει ηρεμα, πάλι τα ίδια...

Πυροδοτήθηκε πάλι το άγχος μου και είναι ξεκάθαρα πολύ πιο πάνω απο τα όρια.

Θέλω να ουρλιάξω, όχι απλά να φωνάξω... Θέλω να σπάσω τον τοίχο με τα χέρια μου. Δεν έχω νεύρα, αλλά παράπονο. Είναι θαμμένο, όχι πολύ βαθιά, δεν καταφέρνω να το θάψω και δεν ξέρω εαν πρέπει.

Εχω τεράστιο παράπονο. Και με πιέζει στο στήθος.

Εσυ ζεις καλά. εμένα δε μου έδωσες καμία ευκαιρία. Οχι πολλές που λες, ΚΑΜΙΑ δε μου έδωσες. Με τύφλωσες κανονικά πριν καν προλάβω να δω το τέλος.

Αισθάνομαι απίστευτη αδικία ΚΑΙ ΠΝΙΓΟΜΑΙ. Σιγουρα δεν είμαι σωστός σε πολλά, αλλά μου χει κάτσει στο λαιμό αυτό το παράπονο, δεν ησυχάζω με τίποτα. ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Γαμώ το χρόνο. Δε θέλω χρόνο. Θέλω να ακούσεις τι έχω να πω. ΕΣΥ! Οχι καποιο ανδρεικελο που θα το χω πληρωσει 30-40 ευρώ την ώρα για να μου πει να προχωρήσω.

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ. ΘΕΛΩ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ, ΦΩΝΕΣ, ΝΑ ΒΓΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ.

Αισθάνομαι σα να ήμουν ένα αθώο παιδί που έτρωγα το κολατσιό μου ξαφνικά μου έβαλες τρικλοποδιά και σωριάστηκα μαζί με το φαγητό κάτω.

Δεν έχω μίσος καθόλου, έχω παράπονο. Κόπηκε στη μέση ότι ένιωθα για σένα και δεν πρόλαβα να αντιδράσω καν.

Δεν πρόλαβα να αντιδράσω καν... Προδοσία... Σα να με περίμενες στα σκοτάδια πίσω απο την πόρτα και να με εκτέλεσες εν ψυχρω χωρίς να προλάβω να πω λέξη...

Γιατί; Δεν είμαι τόσο κακός άνθρωπος...

Γιατί;;;

 

[CiNeFiL]

θελω ακουστικα αλλα καλα ακουστικα απο αυτα που ο ηχος ειναι κρυσταλλινος αλλα ταυτοχρωνα δεν θελω να πληρωσω και δεκαρα και το να κλεβεις ειναι παρανομο, επισης δεν αξιζει να αμαυρωσω το ποινικο μου μητρωω για ενα ζευγαρι ακουστικα και ο "αγιος βασιλης" με εχει ξεχασει απο τα 10 μου

-"Μια καταθεση ψυχης την οποια ονομαζω εδω ο κοσμος καιγεται και το γυναικειο γεννετικο οργανο χτενιζεται", εγω 2020

 

[αυγή όντος]

 

[The Mountain]

θελω ακουστικα αλλα καλα ακουστικα απο αυτα που ο ηχος ειναι κρυσταλλινος αλλα ταυτοχρωνα δεν θελω να πληρωσω και δεκαρα και το να κλεβεις ειναι παρανομο, επισης δεν αξιζει να αμαυρωσω το ποινικο μου μητρωω για ενα ζευγαρι ακουστικα και ο "αγιος βασιλης" με εχει ξεχασει απο τα 10 μου

-"Μια καταθεση ψυχης την οποια ονομαζω εδω ο κοσμος καιγεται και το γυναικειο γεννετικο οργανο χτενιζεται", εγω 2020

Πάντως, αν σε διευκολύνει στο ελάχιστο, να σε ενημερώσω πως το ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο για το ψείρισμα την απαλλοτρίωση των ακουστικών, στο έχει δώσει ο Προυντόν εδώ και πάνω από δυο αιώνες λέγοντας πως "η ιδιοκτησία είναι κλοπή" (well, περίπου αλλά τέλος πάντων...).

 

[Guest 986132]

"Η σιωπή θα την πονέσει πολύ. Ήταν η πιο σωστή απάντηση που της έδωσες."

Αμφιβάλλω, η γαϊδουρινή πέτσα δύσκολα διαπερνάται. Δε νομίζω να πονέσει καν.

Μην παίρνεις όρκο γι' αυτό, άσχετα απ' το τι αφήνει να φαίνεται. Κι αν όχι τώρα, ίσως κάποια στιγμή. Κι εγώ είμαι υπέρ τού quote, ιδίως σε περιπτώσεις που επιβάλλεται, αλλά δεν είναι σημαντικός μόνο ο εγωισμός μας. "Μη μιλήσεις και την αφήσεις να βγει κι από πάνω". Όχι. Κάποιες φορές έχει περισσότερη σημασία να επουλώσουμε την δική μας πληγή, με όποιο κόστος, κι ας πατήσουμε και με τα δυο μας πόδια τον εγωισμό μας.

//Σου τα γράφω, καθώς τώρα διάβασα όλα σου τα μηνύματα. Απ' αυτό μέχρι τα σημερινά. Ζύγιασέ τα. Αν νιώθεις πως θα σε βοηθήσει, μίλα. Αλλά, να είσαι προετοιμασμένος για ό,τι μπορεί να προκύψει.

 

[Aura]

Εκεί που ήμουν σχετικά ήρεμος, απαντούσα χιουμοριστικά και πίστευα ότι η μέρα μου θα κυλησει ηρεμα, πάλι τα ίδια...

Πυροδοτήθηκε πάλι το άγχος μου και είναι ξεκάθαρα πολύ πιο πάνω απο τα όρια.

Θέλω να ουρλιάξω, όχι απλά να φωνάξω... Θέλω να σπάσω τον τοίχο με τα χέρια μου. Δεν έχω νεύρα, αλλά παράπονο. Είναι θαμμένο, όχι πολύ βαθιά, δεν καταφέρνω να το θάψω και δεν ξέρω εαν πρέπει.

Εχω τεράστιο παράπονο. Και με πιέζει στο στήθος.

Εσυ ζεις καλά. εμένα δε μου έδωσες καμία ευκαιρία. Οχι πολλές που λες, ΚΑΜΙΑ δε μου έδωσες. Με τύφλωσες κανονικά πριν καν προλάβω να δω το τέλος.

Αισθάνομαι απίστευτη αδικία ΚΑΙ ΠΝΙΓΟΜΑΙ. Σιγουρα δεν είμαι σωστός σε πολλά, αλλά μου χει κάτσει στο λαιμό αυτό το παράπονο, δεν ησυχάζω με τίποτα. ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Γαμώ το χρόνο. Δε θέλω χρόνο. Θέλω να ακούσεις τι έχω να πω. ΕΣΥ! Οχι καποιο ανδρεικελο που θα το χω πληρωσει 30-40 ευρώ την ώρα για να μου πει να προχωρήσω.

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ. ΘΕΛΩ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ, ΦΩΝΕΣ, ΝΑ ΒΓΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ.

Αισθάνομαι σα να ήμουν ένα αθώο παιδί που έτρωγα το κολατσιό μου ξαφνικά μου έβαλες τρικλοποδιά και σωριάστηκα μαζί με το φαγητό κάτω.

Δεν έχω μίσος καθόλου, έχω παράπονο. Κόπηκε στη μέση ότι ένιωθα για σένα και δεν πρόλαβα να αντιδράσω καν.

Δεν πρόλαβα να αντιδράσω καν... Προδοσία... Σα να με περίμενες στα σκοτάδια πίσω απο την πόρτα και να με εκτέλεσες εν ψυχρω χωρίς να προλάβω να πω λέξη...

Γιατί; Δεν είμαι τόσο κακός άνθρωπος...

Γιατί;;;

Στο ανδρείκελο το είπες αυτό ότι θες να μιλήσεις και σου είπε όχι ;

 

[Valder]

Στο ανδρείκελο το είπες αυτό ότι θες να μιλήσεις και σου είπε όχι ;

Ζητω συγγνωμη εκ των υστερων για τη λεξη ανδρεικελο, εννοούσα καποιον άνθρωπο επ αμοιβή, που θα μου φαινοταν διακοσμητικος σε σχεση με το καθ υλην αρμοδιο προσωπο που πρεπει να τα ακουσει (η πρώην).

Οχι δεν εχω μιλησει ακομα σε κανενα ανδρεικελο (θεε μου τι ξεστομισα)

 

[Aleksa]

Εκεί που ήμουν σχετικά ήρεμος, απαντούσα χιουμοριστικά και πίστευα ότι η μέρα μου θα κυλησει ηρεμα, πάλι τα ίδια...

Πυροδοτήθηκε πάλι το άγχος μου και είναι ξεκάθαρα πολύ πιο πάνω απο τα όρια.

Θέλω να ουρλιάξω, όχι απλά να φωνάξω... Θέλω να σπάσω τον τοίχο με τα χέρια μου. Δεν έχω νεύρα, αλλά παράπονο. Είναι θαμμένο, όχι πολύ βαθιά, δεν καταφέρνω να το θάψω και δεν ξέρω εαν πρέπει.

Εχω τεράστιο παράπονο. Και με πιέζει στο στήθος.

Εσυ ζεις καλά. εμένα δε μου έδωσες καμία ευκαιρία. Οχι πολλές που λες, ΚΑΜΙΑ δε μου έδωσες. Με τύφλωσες κανονικά πριν καν προλάβω να δω το τέλος.

Αισθάνομαι απίστευτη αδικία ΚΑΙ ΠΝΙΓΟΜΑΙ. Σιγουρα δεν είμαι σωστός σε πολλά, αλλά μου χει κάτσει στο λαιμό αυτό το παράπονο, δεν ησυχάζω με τίποτα. ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Γαμώ το χρόνο. Δε θέλω χρόνο. Θέλω να ακούσεις τι έχω να πω. ΕΣΥ! Οχι καποιο ανδρεικελο που θα το χω πληρωσει 30-40 ευρώ την ώρα για να μου πει να προχωρήσω.

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ. ΘΕΛΩ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ, ΦΩΝΕΣ, ΝΑ ΒΓΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ.

Αισθάνομαι σα να ήμουν ένα αθώο παιδί που έτρωγα το κολατσιό μου ξαφνικά μου έβαλες τρικλοποδιά και σωριάστηκα μαζί με το φαγητό κάτω.

Δεν έχω μίσος καθόλου, έχω παράπονο. Κόπηκε στη μέση ότι ένιωθα για σένα και δεν πρόλαβα να αντιδράσω καν.

Δεν πρόλαβα να αντιδράσω καν... Προδοσία... Σα να με περίμενες στα σκοτάδια πίσω απο την πόρτα και να με εκτέλεσες εν ψυχρω χωρίς να προλάβω να πω λέξη...

Γιατί; Δεν είμαι τόσο κακός άνθρωπος...

Γιατί;;;

 

[αυγή όντος]

 

[Guest 875331]

 

[Valder]

Καλά με λέει ο χάκερ μαλάκα...

 

[αυγή όντος]

 

[Guest 986132]

Μόνο ο Γαβαλάς με καταλαβαίνει... Τον είδα, λέει, στον ύπνο μου να είναι κάτι σαν Μαντάμ Ζαϊρα, και έπρεπε να πληρώσεις για να σου δώσει ένα χαρτί και μετά να σου πει τα δικά του. Πληρώνω. Παίρνω χαρτάκι. Του το δίνω. Η πρώτη του κουβέντα ήταν "εγκεφαλικό". Γελάω. Όχι, μου ανταπαντάει, σοβαρά το λέω "με όλα αυτά που έχεις περάσει, πώς δεν έχεις πάθει εγκεφαλικό;".

Κάνε καφέ, Λάκη μου, και κάτσε να σ' τα πω.

Τι βλέπει ο άνθρωπος στον ύπνο του;! wtf

 

[Valder]

Εξαντλήθηκα... Μηδέν ενέργεια. Θα πάω για ύπνο, απο τώρα.

Ελπίζω να μη βλέπεις ακόμα εκείνα τα αγχωτικά όνειρα που έβλεπες τόσους μήνες στον ύπνο σου, να ηρέμησες λίγο.

Μην φοβάσαι, κοιμήσου ήσυχα, σε σκέφτομαι εγω και για τους δυο μας. Δεν βγήκες στιγμή απ' το μυαλό μου για να ειμαι εντελώς ειλικρινής. Είτε θύμωνα, είτε ηρεμούσα, είτε σκεφτόμουν όσα σκληρά λόγια σου είπα και μου είπες μετά, σε αγαπάω το ίδιο, ούτε σταγόνα λιγότερο. Και δε νομίζω πως με νοιάζει το "γιατί" ή κάποιο κλείσιμο, γιατί το ότι δεν σε έχω είναι ένα γιατί από μόνο του για να υποφέρω σα να καίγεται η ψυχή μου στα επτά πατώματα της Κόλασης ταυτόχρονα.

Γι αυτό λοιπόν, θα κλείσω τα μάτια μου μπας και μαλακώσουν οι φλόγες που με καίνε. Τέσσερις, πέντε ώρες που το σώμα θα κοροιδέψει το μυαλό και το πρωί πάλι στο στήθος μου η τρύπα αντί για καρδιά, αναπνοές κι αισθήματα να καταπίνει και να εξαφανίζει.

Γι αυτό λοιπόν και αύριο θα προσποιηθώ για μια ακόμα φορά, για μια ακόμη μέρα, πως δεν με νοιάζει να σου μιλήσω, πως δε με νοιάζει τι κάνεις, πως δε με νοιάζει αν ζεις, και θα κρατήσω την εγωιστική σιωπή μου δήθεν για να γιατρέψω το μέσα μου, αυτή την πουτάνα αξιοπρέπεια που μόνο τροφή δεν είναι αυτή τη στιγμή μα βάρος. Να μου λείπει τέτοια αξιοπρέπεια αμα δεν έχω εσένα.

Πιέζομαι να σωπαίνω κάθε μέρα, για να "επιβιώσω με αξιοπρέπεια", μα το μόνο που θέλω είναι να σου μιλήσω, να σε σταματήσω απ το να πας παρακάτω και να έρθω να σου περάσω το ρημάδι το δαχτυλίδι σ εκείνο το γεφυράκι που είχαμε σκεφτεί να πάμε. Να γεράσουμε αγκαλιά όπως έλεγες κάποτε τόσο επίμονα.

Αντοχή μηδεν...

 

[Aleksa]

 

[RafAspa94]

 

[EvanescenceQ]

«Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο…» ​

 

[Valder]

Ήθελα τόσο πολύ τόσες μέρες να σπάσω το no contact και τωρα που βρίσκομαι με έτοιμο το μήνυμα, δε θέλω να το σπάσω, αλλά να παραμείνω σε no contact και να πάω κάπου καινούρια.

What the fuck?

Μυαλό, άσε με... το έχω ετοιμάσει, άσε με!

What the actual fuck? Κόλλησα τώρα...