Ε ρε συ, όταν ζήσεις λίγο καιρό κάποιον άνθρωπο - δε λέω να είναι άγνωστος τελείως - καταλαβαίνεις αν τον ενδιαφέρεις ερωτικά, φιλικά, επαγγελματικά, αν παίζει μαζί σου, αν κοιτάει πολλές, ειδικά όταν είσαι ερωτευμένη τον παρατηρείς και πιο πολύ. Υπάρχουν τα σημάδια οτι ο άλλος κάτι αισθάνεται αλλά ντρέπεται - έλα τώρα, υπάρχει ολόκληρη ψυχολογική ενότητα για τη γλώσσα του σώματος κλπ. Όταν λοιπόν δω οτι ο άλλος δεν ενδιαφέρεται,γιατί να μείνω κολλημένη μαζί του ή το χειρότερο, να αρχίσω τις εξομολογήσεις; Γιατί να ζητήσω κάτι όταν ξέρω πως η απάντηση θα είναι αρνητική;
Δε μιλάω για μια μικρή ενόχληση. Μιλάω για κάτι βαρύ. Μπορεί την προκειμένη στιγμή να είναι ασήμαντο, αλλά αν δεν του δώσεις σημασία, ο άλλος θα το επαναλάβει. Θέλω να εμπνέω σεβασμό, κι ειδικά σε κάποιον που αγαπώ και κάνω τα πάντα γι' αυτόν. Όσο δίνεις ευκαιρίες, ο άλλος τις παίρνει για αδυναμία. Ένα παράδειγμα να σου πω: στις αρχές που ήμουν με το φίλο μου (στα μέλια δηλαδή) κάποια στιγμή μιλούσαμε στο τηλέφωνο και κάτι του έλεγα κι αυτός θύμωσε, κι ένιωσα οτι κάτι πέταξε από τα νεύρα του. Του λέω "αν ήμουν εκεί μπορεί και να με χτύπαγες ε;". Δεν απάντησε, μπορεί να το έκανε,μπορεί και όχι. Εκείνη τη στιγμή σοκαρισμένη του λέω, αν το ξανακανεις αυτό και μου μιλήσεις έτσι, χωρίζουμε. Φοβήθηκε. Αλλά μετά από καιρό το ξανάκανε, και το ξανάκανε, κι εγώ του ζητούσα να μην το κάνει, κι όλο μετάνιωνε κι έκλαιγε, κι όλο το ξανάκανε. Στην τελική ξέρεις κάτι; Εγώ ήμουν η ηλίθια που το δεχόμουν από κάποιο σημείο και μετά. Και λέω αυτό που μου είχε πει η Isiliel κάποτε, με δικά μου λόγια: σε μια σχέση δεν πρέπει να έχεις προβλήματα κι αμφιβολίες, όλα πρέπει να είναι απλά κι εύκολα.