Βαρέθηκα τα ευκολοχώνευτα και τα προφανή.
Την ξελιγωτικά λυρική φωνή του Παπακωνσταντίνου, τα εκθαμβωτικά νέον τοπία, τα πλακέ γλυκούλικα ασιατικά μωράκια, την εύκολη οργή για την πολιτική αδικία, μ*λ*κία, απροθυμία, κλπ σε -ία, τον αποστομωτικό μινιμαλισμό, το forward, τις ασπρόμαυρες καθηλωτικές φωτογραφίες, το εύκολο pittoresque, τη γραφική συμπάθεια και την απαξιωτική εμπάθεια. Την πολιτική επίγνωση, τη βαθιά μόρφωση και τον Κοέλο.
Τελικά δεν είναι η πληροφόριση που μας βομβαρδίζει, αλλά η πληθώρα ταμπελών και συνθυμάτων που μπορούμε τόσο εύκολα να φορέσουμε και να επευφημήσουμε.
Γιαχ αυτό το πάθος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.