άρχισα να γράφω το ημερόλογιό σου... το ξέρω θα με καταλάβεις όταν έρθει η ώρα. για την ώρα σε αφήνω να ηρεμήσεις κ να ηρεμήσω κ γω. μακάρι να ήξερα που είσαι κ τι σκέφτεσαι, αλλά θα κρατηθώ μέχρι το βράδυ για να σου πω μια καληνύχτα μετά από μια ακόμα μέρα θλίψης, αλλά φτιάχνω το δωράκι σου κ ξέρω ότι θα χαμογελάσεις, μου το είπες άλλωστε στον ύπνο σου όσο κοιμόσουν στην αγκαλιά μου προχτές τα χαράματα, όσο η μαμά σου μας χάζευε κ μου έκανε νοήματα, όσο έπαιζε η κιθάρα από τον τρελό, όσο σου ψιθύριζα ότι όποιοι κ αν περάσουν από την ζωή μας είναι κολλήματα, που απλά αφήνουν μια γεύση εμπειρίας στο στόμα κ ένα χαμόγελο ή μια θλίψη που όμως μας κάνει πλούσιους...
γιατί όμως έπρεπε να σπαράξω στην αγκαλιά σου για να καταλάβεις ότι ότι έχω κάνει δεν έχει πάρει την ευαισθησία μου μακριά;

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.