οταν ειμαι ελευθερη βγαινω καθε βραδυ χορευω κανω καινουριες παρεες, περναω καλα... αυτη ημουν τοτε και μου αρεσε παρα πολυ. τωρα απολαμβανω πολυ και το cocooning με τον φιλο μου. αλλα θα μου λειψουν τα παρτυ οταν θα πεταξουμε και δυο παιδια; αλλα και γιατι αυτος ο ψυχαναγκασμος, αυτο το "πρεπει να γλεντησω"; οποτε θελω θα βγω, οποτε δε θελω δε θα βγω... και γιατι με επηρεαζουν τοσο πολυ τα "σχολιακια" οταν δε βγαινω, τυπου "παει παντρευτηκε αυτη, παει η χακουνα που ξεραμε, νοικοκυρευτηκε". ναι ρε φιλε, βρες κι εσυ τον ανθρωπο σου, κι αν τον βρεις βαλε τα ξενυχτια σου πανω απο αυτον!
Αχ όλο μαζί μου κάνει κρίση των τριάντα... και σε νιώθω...!
Αλλά από την άλλη, βλέπω και πιστεύω, ότι όλα είναι τόσο ευέλικτα, τόσο ρευστά.
Μία φίλη μου έκανε παιδί και συνεχίζει τη ζωή της όπως πριν. Γιατί έχει μαμά, ή νταντά, και πολύ απλά
όρεξη να ξεδώσει πού και πού.
Αλλά προσωπικά απολαμβάνω πολύ το "μέσα" και το "χαλαρά". Αν και εξαρτάται από το πώς θα το περάσω... αν είμαστε σε φάση "ε, νταξ μωρέ, τι να κάνουμε... να δούμε ταινία; ε, ξέρω'γω, ας δούμε", απογοητεύομαι, ή νιώθω ότι δεν εκτονώθηκα ή χαλάρωσα. Αλλά αν είμαστε πιο δημιουργικοί και ενθουσιασμένοι, μαγειρέψουμε κάτι όμορφο, ή ανακαλύψουμε μία ταινία που ψάχναμε καιρό, κλπ, δε με βγάζεις από τον καναπέ μου που να μου κραδαίνεις ένα κιλό Ben&Jerrys.
Το πόσο μας επηρεάζουν οι άλλοι πάλι... έχει διάφορους λόγους να συμβαίνει, και προσωπικά έχω τα αντίθετα βιώματα. Το να είμαι ή single ή απλά μακριά από τον καλό μου, και να ζω σε ένα περιβάλλον ζευγαριών. Όπου αν βρεις κάποιον να βγει, θα έρθει παρέα και το έτερόν του ήμισυ. Ή θα γυρίσει νωρίς. Ή γενικά, θα πλανάται αυτή η "ζευγαρίτιδα", κι όχι το πνεύμα της Παρέας. Συνεπώς, αν θέλω να κάνω κάτι, προσπαθώ να το κάνω γιατί εγώ το θέλω. Κι όχι γιατί φοβάμαι να γυρίσω σελίδα στη ζωή μου...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.