Είναι δυνατό να νιώθεις κενός ακόμα κι αν έχεις επιτύχει τους στόχους σου;
Απολύτως.
Αυτό βρίσκει δικαιολογία στο ότι υπάρχει μέσα μας μια ανησυχητική διαφωνία, ότι το γούστο μας και η δημιουργική δύναμή μας έχουν το καθένα έναν παράξενο τρόπο να είναι και να μένουν ανεξάρτητα, ότι το καθένα μεγαλώνει με το δικό του τρόπο.
Θέλω να πω ότι έχουν εντελώς διαφορετικούς βαθμούς τέμπο παλιού, νέου, ώριμου, υπερώριμου και σάπιου.
Ένας μουσικός, πχ., μπορεί να δημιουργεί σ'όλη του τη ζωή πράγματα που έρχονται σε πλήρη αντίθεση μ' 'οτι εκτιμά, απολαμβάνει και προτιμά το εκλεπτυσμένο αυτί ακροατή και η εκλεπτυσμένη καρδιά ακροατή που έχει: και μάλιστα δεν του χρειάζεται να'χει επίγνωση αυτής της αντίφασης, καν !
Όπως δείχνει η σχεδόν οδυνηρά συχνή εμπειρία μας, το γούστο κάποιου ανθρώπου μπορεί να ξεπερνάει πολύ το γούστο της δύναμής του, χωρίς αυτό να παραλύει τη δύναμη αυτή και να εμποδίζει την παραγωγικότητά της.
Μπορεί όμως να συμβεί και το αντίθετο - και πάνω σ'αυτό θα΄θελα να επιστήσω την προσοχή:
Ένας άνθρωπος που δημιουργεί συνεχώς, ένας άνθρωπος που δεν ξέρει και δεν ακούει πια παρά τις εγκυμοσύνες και τους τοκετούς του πνεύματός του, ένας άνθρωπος που δεν έχει πια χρόνο να σκεφτεί τον εαυτό του και το έργο του και να κάνει συγκρίσεις, ένας άνθρωπος που δεν έχει πια καμιά επιθυμία να ασκήσει το γούστο του και που απλώς το λησμονεί, χωρίς να νοιάζεται αν στέκει όρθιο, αν εξακολουθεί να υπάρχει ή αν πέφτει - ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί ίσως να παράγει πράγματα των οποίων την εμβέλεια είναι από καιρό ανίκανος να κρίνει:
έτσι, λέει βλακείες γι'αυτά και για τον εαυτό του, λέει και πιστεύει.
Φοβάμαι ότι αυτό αφορά πολλούς για πολλά...
Ο κόσμος αυτός ποτέ δεν ήξερε τι έκανε...
Όντας σε αυτή την κατάσταση, ποιούς στόχους μπορείς να θέσεις για το μέλλον;
Από τα τραγούδια του πρίγκηπα Έκνομου, του Νίτσε αντιγράφω για σένα:
ΓΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ
Εκεί κάτω
θέλω να πάω: εμπιστεύομαι
Στο εξής τον εαυτό μου και το χέρι μου.
Ανοιχτή είναι η θάλασσα, μέσα στο μπλε
Θέλει να ριχτεί το γενοβέζικο πλοίο μου.
Όλα λάμπουν όλο και πιο καινούργια
Το μεσημέρι κοιμάται πάνω στο χώρο και το χρόνο.
Και το μάτι σου - φοβερά
Με κοιτάζει, ω απεραντοσύνη !
Έχει κάποιο νόημα το να θέτεις στόχους, τελικά;
Η Ιστορία αλέθει κι αυτόν που ΕΧΕΙ κι αυτόν που ΔΕΝ ΕΧΕΙ στόχους...
Ο Οιδίποδας πάντοτε θα τυφλώνεται και θα καταφεύγει τυφλός και γέρος σʼ έναν Κολωνό για να γίνει ευλογία σʼ αυτούς που θα τον δεχτούν…ό,τι κι αν στοχάστηκε πριν.
Συστήνω το βιβλίο του Χαβιέρ Θέρκας
Οι Στρατιώτες της Σαλαμίνας, εκεί όπου ο καθένας βρίσκεται να παράγει το αντίθετο από τους στόχους και τις (αρχικές) προθέσεις του και οι προθέσεις του να σώζονται από σπόντα από τον αντίπαλο.
Τελικά μήπως, ακόμη και οι φαινομενικά εχθροί είναι σύμμαχοι των αόρατων νοημάτων;
Και τέλος, όσο πλησιάζεις το φακό στα γεγονότα, τόσο ο διαχωρισμός του νοηματικού από το ανόητο ή του καλού και του κακού χάνει την απολυτότητά του…
Παιχνίδια που μας παίζουν τα νοήματα των στόχων και οι στόχοι των νοημάτων κάτι σαν αλώνι του ουρανού, χμ?
υγ. το μαστίγιο στη ράχη των αλόγων έχει νόημα να το χτυπάς;