Άνθρωποι γύρω μου βαριανασαίνουν ,ίσως κουράστηκαν απʼ την ζωή
Τα παραμύθια μέσα τους πεθαίνουν, όπως βαθειά μου πέθανες και εσύ
Αν η καρδιά μου θέλει την μορφή σου ,με το μυαλό μου εγώ θα ταʼαρνηθώ,
αν η ψυχή μου αυτοκτονεί μαζί σου, το σώμα μου θα αποχωριστώ
Τα λόγια μας μένουν φωνές που πεθαίνουν, τα μάτια μας κλαίνε πριν ναʼναι αργά
και πες μου αλήθεια αν είναι συνήθεια που όπου και ναʼμαι νιώθω μακριά
Σαν αντικρύσω το χαμογελό σου νιώθω το μέσα μου να αιμορραγεί,
τι κι αν πεθαίνω μέσα στο μυαλό σου για μένα θα ʽσαι πάντα μουσική
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί τα θέλω γίνονταν καημός,
στο τέλος όμως ίσως να προλάβω να μʼ αγαπήσω πριν βρεθώ νεκρός
Και ίσως φοβάμαι πως μπορώ χωρίς εσένα να ζήσω..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.