Είμαι σίγουρος ότι αν ρωτήσεις δέκα ανθρώπους θέλετε να φύγετε από την Αθήνα, και οι δέκα θα σου πουν ναι, αλλά υπό όρους. Να πάρουμε μαζί μας ό,τι καλό έχουμε εδώ, να έχουμε δουλειά, να πηγαίνουμε στα στέκια μας, στα μπουζούκια ο άλλος και και και... Είναι φαντασίωση, όχι επιθυμία, αλλιώς η Αθήνα ήδη θα είχε αδειάσει. 'Ολοι θέλουν να φύγουν από την Αθήνα αλλά κατά βάθος κανείς δεν θα μπορέσει να προσαρμοστεί στην ζωή στην μικρή πόλη ή σε ένα χωριό. Και έγραψες ότι οι ρυθμοί της Αθήνας είναι γρήγοροι ? Δεν το βλέπω. Είναι ρυθμοί χελώνας σε σχέση με άλλες μεγαλουπόλεις. Το ότι αργεί το λεοφωρείο ή ότι θες 3 ώρες να πας στη δουλειά σου είναι μια από τις αποδείξεις ότι σ'αυτή την πόλη όλα κινούνται με αργούς ρυθμούς. Η αργοπορία σε ενοχλεί κατά βάθος, όχι η ταχύτητα. Αυτό κάνει τους ανθρώπους που ζουν εδώ να υποφέρουν. Ευγένεια και τρόπους φυσικά δεν θα τους βρεις ούτε και σε άλλες πόλεις, χοντράνθρωποι θα υπάρχουν παντού. Κι εγώ έχω πει πολλές φορές ''σ'αυτή την πόλη ποτέ πια, εγώ θα ζω στην ερημιά να ανασαίνω άγρια μέντα, μακρυά απ'τα τσιμέντα'' που λέει και το τραγουδάκι της Βιτάλη, αλλά το λέω για να γλυτώσω από την κακή κοινωνία, η πόλη δεν μου φταίει τίποτα, αυτοί που την διοικούν είναι άχρηστοι. Είμαστε όλοι τόσοι διαβρωμένοι από αυτή την πόλη που έχει καταντήσει σαν ναρκωτικό, απ'τη μια θέλουμε να απαλλαγούμε, απ'την άλλη συνεχίζουμε να ζούμε εδώ γιατί θα χάσουμε τα προνόμια που μας παρέχει. Στο αίμα μας είναι οι αργοί ρυθμοί, δεν θα αντέχαμε με τίποτα τους ρυμθούς της Νέας Υόρκης αλλά ούτε και τον θάνατο της ελληνικής επαρχίας. Γι'αυτό άλλωστε ήρθαν να ζήσουν εδώ οι προγονοί μας, εξαιτίας της φτώχιας και της νέκρας που κυριαρχεί εκτός Αθηνών. Το πείραμα της κωμόπολης το έχω κάνει πριν χρόνια και γύρισα πίσω σε 20 μέρες. Είναι εξίσου ανυπόφορη και μαρτυρική η ζωή σε κλειστές κοινωνίες.