Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που σε έκανε να χαμογελάσεις;

[Resident Evil]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

αυτή η φωτό.......
πολύ γλυκιά και χαριτωμένη.....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[love_angel]

Ποιο ειναι το τελευταιο πραγμα που σε έκανε να χαμογελάσεις και να πεις "η ζωή αξίζει για αυτές τις στιγμές"...;;;

εχω ξεχασει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rascal_gd]

"Αυτο το μαγαζι εχει ρουχα για καλο ντυσιμο"
"Ταγιερακια και 'τσι"
"εεε; ποια γερακια;;"

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

Η γνωριμία μου προχθές με κάποια εξαιρετικά (γνωμή δια ζώσης!) παιδιά, από το E-steki. gr!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nininaou]

"Επιδότηση για laptop" Ναιιιιιιιιιιι!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DreamsRevenge]

​

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλες εμάς τις Ηρωίδες Ελληνίδες Μάνες ...που ως γνωστόν ξέρουμε καλύτερα γιατί έχουμε πάντα δίκιο!

(μην ξεχάσετε να ανοίξετε τον ήχο!)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Ηλιόλουστη Κυριακή, μεθεόρτια Χριστουγέννων, που είχε λες ξεγλιστρήσει από τα τέλη του Μαρτίου, για να έρθει σαν χαοτικός κλόουν στα μέσα του χειμώνα, να μας διασκεδάσει χλευάζοντας. Τέτοιες μέρες ο κόσμος χαμογελάει ολόκληρος και η πλανητική υπερθέρμανση είναι το τελευταίο πράγμα που σε απασχολεί, σχεδόν χαίρεσαι ανόητα που συμβαίνει.

Τεμπέλικη βόλτα στην παραλία της Σαλονίκης, χέρι με χέρι με το Κατερινάκι και κάθε βήμα μοιάζει να είναι μια υπόσχεση καλύτερης ζωής, από εκείνες που πάντα διαψεύδονται, όμως κάθε φορά εμείς με ζήλο ανανεώνουμε την πίστη μας σ' αυτές. Ο ήλιος έκαιγε τα μάτια, μια χλιαρή πνοή ανέμου έκανε το μάλλινο πουλόβερ περίπου αφόρητο, μια ευωδιά άνοιξης ψεύτρας σπιρούνιζε κάθε ανάσα, σκόρπιζε τα μελλούμενα γηρατειά, όπως τα άτακτα συννεφάκια στο γαλάζιο ορίζοντα, μια σπλαχνική ψευδαίσθηση αθανασίας κι αιώνιας νιότης.

Πλήθος κόσμος βημάτιζαν ράθυμα στο πλακόστρωτο της παραλίας, ή άραζαν χαλαρά την αρίδα τους στα τεράστια παγκάκια του καινούριου συγκροτήματος πάρκων, σαν τεμπέληδες αλητόγατοι που λιάζονται γουργουρίζοντας. Οι περισσότεροι περπατούσαν αμέριμνοι, ακριβώς μέσα στα όρια του ποδηλατόδρομου, ανγοώντας επιδεικτικά όλον τον υπόλοιπο τεράστιο χώρο που έχει αφεθεί στους πεζούς, με αποτέλεσμα οι ποδηλάτες να χτυπούν με απόγνωση τα κουδουνάκια τους, προσπαθώντας επίμονα να διεκδικήσουν τη μία και μοναδική λωρίδα που δικαιωματικά τους ανήκει. Έχω πιάσει κι εγώ πολλές φορές τον εαυτό μου να περπατώ μέσα στον ποδηλατόδρομο, νύχτα, ενώ όλη η παραλία ήταν άδεια στη διάθεσή μου. Φαίνεται πως όταν κάποιος χαράξει δύο γραμμές στο έδαφος, οριοθετώντας μ' αυτόν τον τρόπο μια νοητή πορεία, κανένας δεν μπορεί ν' αντισταθεί στην αδήριτη ανάγκη του πειρασμού να κινηθεί μέσα σ' αυτήν, όπως αιώνες προγραμματισμού προστάζουν. "Εμπρός στο τέτοιο που χάραξε ο έτσι"!

Δίπλα στην άκρη του νερού, ένα ζευγάρι έκαναν τζόκινγκ παρέα με το σκύλο τους, που ξεπερνούσε εύκολα τ' αφεντικά του κι ύστερα γύριζε περήφανος, βγάζοντάς τους σαρκαστικά τη γλώσσα, για να τους περιμένει. Μωρά σε καρότσια, που τα έσπρωχναν νέοι γονείς με χαμένο ύφος, σάμπως Κινέζοι κούληδες που μεταφέρουν Αμερικάνο executive στους δρόμους του Χονγκ Κονγκ. Παππούδες με μπαστούνια, ασταθείς κι ευθυτενείς, γιαγιάδες με αθροιτικά, σκυφτές αλλά με ψηλά το κεφάλι, μεσόκοποι κατ' ανάγκην δρομείς τεσσάρων απανωτών bypass, ακίνητοι ψαράδες γατόψαρων με αυτοκτονικές τάσεις, ενθουσιασμένοι πιτσιρικάδες καβάλα στο χωρίς ράγες τρενάκι, που χρόνια τώρα μάταια ψάχνει χορηγό, Αφρικανοί πλανόδιοι έμποροι με την πραμάτεια τους - τσάντες, ξυλόγλυπτα ξόανα κι ελέφαντες - απλωμένη κατάχαμα σε τετράγωνα υφάσματα, έφηβοι με skateboard να κάνουν δήθεν αδιάφοροι τα αεροπλανικά τους, κοιτώντας συνεχώς με την άκρη του ματιού αν τους βλέπουμε, όλη η παρέα της Κυριακής ήταν εκεί, φορώντας τα γιορτινά της.

Στο βάθος, μέσα στα νερά του λιμανιού κι ενώ οι προεστοί του υπερφυσικού μας χωριού είχαν βγάλει βόλτα τα υπερπολυτελή τους πλεούμενα, να ξεμουδιάσουν κι αυτά απ' τη μαρίνα, ένα τεράστιο σμήνος από χιλιάδες μαύρα θαλασσοπούλια έκαναν τις γυμναστικές τους επιδείξεις, σαν τους σχηματισμούς των πολεμικών αεροσκαφών την 28η Οκτωβρίου. Σ' ένα σχηματισμό ογκώδη, ευκίνητο κι εντυπωσιακό, όπως δεν είχα μέχρι τώρα ξαναδεί, τα πουλιά κινούνταν ξυστά πάνω απ' το νερό, ταράζοντας την επιφάνειά του με τα φτερά τους, μετά υψώνονταν, στροβιλίζονταν σαν φέιγ βολάν που παρέσυρε κυκλώνας, γέμιζαν τον ουρανό μέχρι 30 μοίρες από τον ορίζοντα κι ύστερα πάλι κάθονταν στην επιφάνεια του νερού, μοιάζοντας με απότοκα ρύπανσης των υδάτων από διυλιστήρια αργού πετρελαίου. Όταν είδαν ότι το show τους είχε ιδιαίτερη επιτυχία, όταν σινιέ γυαλιά ηλίου, κάμερες και κινητά που κατανάλωσαν το χριστουγεννιάτικο δώρο κι έπρεπε επιτέλους να δείξουν την αξία τους, πριν αφήσουν πίσω τους τη στυφή γεύση του ανολοκλήρωτου που συνοδεύει αναπόδραστα κάθε λογής κατανάλωση, είχαν στραφεί εξώφθαλμα κατά το μέρος τους, τα πουλιά μετακινήθηκαν πιο κοντά στο κοινό τους, μόλις πενήντα μ' εκατό μέτρα από την άκρη της παραλίας, για να επαναλάβουν το χορικό της Βαλκυρίας. Ήταν σαν ο Χίτσκοκ από σκηνοθέτης, να μεταμορφώθηκε άξαφνα σε διευθυντή ορχήστρας.

Όχι τυχαία, στον "Κήπο των Ήχων", δυο πλανόδιοι μουσικοί έπαιζαν ασταμάτητα swing με κιθάρα και κλαρινέτο. Σταθήκαμε για κάμποση ώρα μπροστά τους, απολαμβάνοντας το περίτεχνό τους παίξιμο. Ήταν εξαιρετικοί, σ' ένα είδος που σπάνια μπορεί κάποιος ν' ακούσει στην Ελλάδα και ξεχαστήκαμε να τους ακούμε. Σίγουρα άξιζαν το παχυλό μεροκάματο που έβγαλαν τούτη τη μέρα. Όταν τα πόδια μας κουράστηκαν να στεκόμαστε μπροστά τους σαν χαζοί, ρίξαμε κι εμείς τον οβολό μας στο κουτί, όμως δεν μας έκανε η καρδιά να φύγουμε ακόμη. Σε απόσταση λίγων μέτρων υπήρχε ένα από εκείνα τα τεράστια παγκάκια που μοιάζουν με τάβλες τραπεζαρίας νεοσύλλεκτων οπλιτών, όπου ήδη κάθονταν τέσσερις γριές, είχε όμως άπλετο χώρο και για τους δικούς μας πισινούς. Καθήσαμε λοιπόν εκεί, άναψα τσιγάρο και συνεχίσαμε ν' απολαμβάνουμε τη μεθυστική γιορτινή μουσική. Οι γριές μας κοιτούσαν με την άκρη του ματιού, όπως κι εγώ με την άκρη του ματιού τις είχα πάρει πρέφα, ψάχνοντας για ευκαιρία να μας πιάσουν την κουβέντα.
"Τι όργανο είναι εκείνο που παίζει αυτός Χαούλη, όχι η κιθάρα, το άλλο το πνευστό;", με ρώτησε η κοράκλα, που τουλάχιστον με ανακούφισε που ήξερε το πνευστό και δεν γίναμε εντελώς ρεντίκολο.
"Κλαρινέτο", της απάντησα εγώ, "ή αν προτιμάς κλαρίνο, το όνομα αλλάζει όχι ανάλογα με το όργανο, αλλά ανάλογα με τη μουσική που παίζει", συνέχισα με ύφος ειδικού, μη μας πάρουν και για εντελώς πιρπιτσόλια.
"Σιγά μην ξέρουν τούτοι να παίζουν κλαρίνο", πετάχτηκε η ακριανή γριά, που επιτέλους πήρε την πάσα που αναζητούσε. "Να έρθεις στο χωριό μου το Σεπτέμβριο, στο πανηγύρι, να δεις τι πάει να πει κλαρίνο", έκανε με ύφος πιο ειδικού από εμένα, πράγμα που θα μ' έκανε να ερυθριάσω, εάν υπήρχε μέσα μου το παραμικρό αίσθημα ντροπής κι αξιοπρέπειας.
Πήγα να ψελίσω κάτι για τον Πετρολούκα Χαλκιά, που παραλίγο να δω σε πανηγύρι που με είχαν καλέσει και δεν είχα πάει ο άχρηστος, όμως εκείνη σηκώθηκε ξαφνικά και με αποφασιστικότητα, και τράβηξε ίσα καταπάνω στους μουσικούς κραδαίνοντας το κινητό της. Κάτι τους είπε, κάτι της είπαν, τους έτεινε το κινητό της, κάτι της ξαναείπαν, μετά τους γύρισε την πλάτη κι ήρθε και πάλι στο παγκάκι με ένα ύφος απογοήτευσης και ταυτόχρονα επιβεβαίωσης. "Καλά τα έλεγα εγώ ότι δεν ξέρουν αυτοί από κλαρίνο. Τους ζήτησα να μου παίξουν το τραγούδι που έχω στο κινητό μου και μου είπαν πως δεν το ξέρουν οι ανεπρόκοποι" είπε και την ίδια στιγμή πάτησε το κουμπάκι του τηλεφώνου της: "Ροβόλα τα ροβόλα τα, τα γίδια και τα πρόβατα...", ανέβλυσε από το ηχείο σαν γάργαρο νερό πηγής της ορεινής Αρκαδίας. Σηκώθηκα βιαστικά, ευχήθηκα πνιχτά "χρόνια πολλά" και τράβηξα το παιδί απ' το μανίκι να φύγουμε. Κρυφτήκαμε πίσω από ένα δέντρο, λίγα μέτρα παρακάτω κι αφήσαμε το γέλιο να μας κατακλύσει, ελεύθερο, αβίαστο, λυτρωτικό. Αθάνατη Ελλάδα, εάν δεν υπήρχες ο κόσμος θα ήταν πιο μουντός κι άν κάποια μέρα χανόσουν, θα μου έλειπες πολύ ρε μπαγάσαινα...

Είναι κάποιες μέρες, που όπως λέν οι δεισιδαίμονες γελάει κι ο Θεός, κάτι που τούτη τη μέρα ήθελα πολύ και το πίστεψα ακράδαντα. Μέρες ζεστές, ηλιόλουστες, χαδιάρες και παιχνιδιάρες, σαν μικρά κουτάβια, σαν γατιά, σαν μικρά παιδιά και σαν αλλοπαρμένοι γέροι. Μέρες όλες θαλπωρή, ευγενικά διακριτικές και περίλαμπρες, μέρες που αντέχουν στη μνήμη, μέρες που στερεώνονται στο χρόνο. Ευχαριστώ μέσα απ' την ψυχή μου, όποιον μοιράζει της μοίρας τα χαρτιά, που μου έδωσε για δώρο τούτες τις γιορτές, μια απ' τις ομορφότερες, σαν βασιλιάς που δίνει σε ζητιάνο το χέρι της πιο χαϊδεμένης απ' τις κόρες του...

Χρόνια πολλά σε όλους!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[love_angel]

Ποιο ειναι το τελευταιο πραγμα που σε έκανε να χαμογελάσεις και να πεις "η ζωή αξίζει για αυτές τις στιγμές"...;;;

αυτο:

Ηλιόλουστη Κυριακή, μεθεόρτια Χριστουγέννων, που είχε λες ξεγλιστρήσει από τα τέλη του Μαρτίου, για να έρθει σαν χαοτικός κλόουν στα μέσα του χειμώνα, να μας διασκεδάσει χλευάζοντας. Τέτοιες μέρες ο κόσμος χαμογελάει ολόκληρος και η πλανητική υπερθέρμανση είναι το τελευταίο πράγμα που σε απασχολεί, σχεδόν χαίρεσαι ανόητα που συμβαίνει.

Τεμπέλικη βόλτα στην παραλία της Σαλονίκης, χέρι με χέρι με το Κατερινάκι και κάθε βήμα μοιάζει να είναι μια υπόσχεση καλύτερης ζωής, από εκείνες που πάντα διαψεύδονται, όμως κάθε φορά εμείς με ζήλο ανανεώνουμε την πίστη μας σ' αυτές. Ο ήλιος έκαιγε τα μάτια, μια χλιαρή πνοή ανέμου έκανε το μάλλινο πουλόβερ περίπου αφόρητο, μια ευωδιά άνοιξης ψεύτρας σπιρούνιζε κάθε ανάσα, σκόρπιζε τα μελλούμενα γηρατειά, όπως τα άτακτα συννεφάκια στο γαλάζιο ορίζοντα, μια σπλαχνική ψευδαίσθηση αθανασίας κι αιώνιας νιότης.

Πλήθος κόσμος βημάτιζαν ράθυμα στο πλακόστρωτο της παραλίας, ή άραζαν χαλαρά την αρίδα τους στα τεράστια παγκάκια του καινούριου συγκροτήματος πάρκων, σαν τεμπέληδες αλητόγατοι που λιάζονται γουργουρίζοντας. Οι περισσότεροι περπατούσαν αμέριμνοι, ακριβώς μέσα στα όρια του ποδηλατόδρομου, ανγοώντας επιδεικτικά όλον τον υπόλοιπο τεράστιο χώρο που έχει αφεθεί στους πεζούς, με αποτέλεσμα οι ποδηλάτες να χτυπούν με απόγνωση τα κουδουνάκια τους, προσπαθώντας επίμονα να διεκδικήσουν τη μία και μοναδική λωρίδα που δικαιωματικά τους ανήκει. Έχω πιάσει κι εγώ πολλές φορές τον εαυτό μου να περπατώ μέσα στον ποδηλατόδρομο, νύχτα, ενώ όλη η παραλία ήταν άδεια στη διάθεσή μου. Φαίνεται πως όταν κάποιος χαράξει δύο γραμμές στο έδαφος, οριοθετώντας μ' αυτόν τον τρόπο μια νοητή πορεία, κανένας δεν μπορεί ν' αντισταθεί στην αδήριτη ανάγκη του πειρασμού να κινηθεί μέσα σ' αυτήν, όπως αιώνες προγραμματισμού προστάζουν. "Εμπρός στο τέτοιο που χάραξε ο έτσι"!

Δίπλα στην άκρη του νερού, ένα ζευγάρι έκαναν τζόκινγκ παρέα με το σκύλο τους, που ξεπερνούσε εύκολα τ' αφεντικά του κι ύστερα γύριζε περήφανος, βγάζοντάς τους σαρκαστικά τη γλώσσα, για να τους περιμένει. Μωρά σε καρότσια, που τα έσπρωχναν νέοι γονείς με χαμένο ύφος, σάμπως Κινέζοι κούληδες που μεταφέρουν Αμερικάνο executive στους δρόμους του Χονγκ Κονγκ. Παππούδες με μπαστούνια, ασταθείς κι ευθυτενείς, γιαγιάδες με αθροιτικά, σκυφτές αλλά με ψηλά το κεφάλι, μεσόκοποι κατ' ανάγκην δρομείς τεσσάρων απανωτών bypass, ακίνητοι ψαράδες γατόψαρων με αυτοκτονικές τάσεις, ενθουσιασμένοι πιτσιρικάδες καβάλα στο χωρίς ράγες τρενάκι, που χρόνια τώρα μάταια ψάχνει χορηγό, Αφρικανοί πλανόδιοι έμποροι με την πραμάτεια τους - τσάντες, ξυλόγλυπτα ξόανα κι ελέφαντες - απλωμένη κατάχαμα σε τετράγωνα υφάσματα, έφηβοι με skateboard να κάνουν δήθεν αδιάφοροι τα αεροπλανικά τους, κοιτώντας συνεχώς με την άκρη του ματιού αν τους βλέπουμε, όλη η παρέα της Κυριακής ήταν εκεί, φορώντας τα γιορτινά της.

Στο βάθος, μέσα στα νερά του λιμανιού κι ενώ οι προεστοί του υπερφυσικού μας χωριού είχαν βγάλει βόλτα τα υπερπολυτελή τους πλεούμενα, να ξεμουδιάσουν κι αυτά απ' τη μαρίνα, ένα τεράστιο σμήνος από χιλιάδες μαύρα θαλασσοπούλια έκαναν τις γυμναστικές τους επιδείξεις, σαν τους σχηματισμούς των πολεμικών αεροσκαφών την 28η Οκτωβρίου. Σ' ένα σχηματισμό ογκώδη, ευκίνητο κι εντυπωσιακό, όπως δεν είχα μέχρι τώρα ξαναδεί, τα πουλιά κινούνταν ξυστά πάνω απ' το νερό, ταράζοντας την επιφάνειά του με τα φτερά τους, μετά υψώνονταν, στροβιλίζονταν σαν φέιγ βολάν που παρέσυρε κυκλώνας, γέμιζαν τον ουρανό μέχρι 30 μοίρες από τον ορίζοντα κι ύστερα πάλι κάθονταν στην επιφάνεια του νερού, μοιάζοντας με απότοκα ρύπανσης των υδάτων από διυλιστήρια αργού πετρελαίου. Όταν είδαν ότι το show τους είχε ιδιαίτερη επιτυχία, όταν σινιέ γυαλιά ηλίου, κάμερες και κινητά που κατανάλωσαν το χριστουγεννιάτικο δώρο κι έπρεπε επιτέλους να δείξουν την αξία τους, πριν αφήσουν πίσω τους τη στυφή γεύση του ανολοκλήρωτου που συνοδεύει αναπόδραστα κάθε λογής κατανάλωση, είχαν στραφεί εξώφθαλμα κατά το μέρος τους, τα πουλιά μετακινήθηκαν πιο κοντά στο κοινό τους, μόλις πενήντα μ' εκατό μέτρα από την άκρη της παραλίας. Ήταν σαν ο Χίτσκοκ από σκηνοθέτης, να μεταμορφώθηκε άξαφνα σε διευθυντή ορχήστρας.

Όχι τυχαία, στον "Κήπο των Ήχων", δυο πλανόδιοι μουσικοί έπαιζαν ασταμάτητα swing με κιθάρα και κλαρινέτο. Σταθήκαμε για κάμποση ώρα μπροστά τους, απολαμβάνοντας το περίτεχνό τους παίξιμο. Ήταν εξαιρετικοί, σ' ένα είδος που σπάνια μπορεί κάποιος ν' ακούσει στην Ελλάδα και ξεχαστήκαμε να τους ακούμε. Σίγουρα άξιζαν το παχυλό μεροκάματο που έβγαλαν τούτη τη μέρα. Όταν τα πόδια μας κουράστηκαν να στεκόμαστε μπροστά τους σαν χαζοί, ρίξαμε κι εμείς τον οβολό μας στο κουτί, όμως δεν μας έκανε η καρδιά να φύγουμε ακόμη. Σε απόσταση λίγων μέτρων υπήρχε ένα από εκείνα τα τεράστια παγκάκια που μοιάζουν με τάβλες τραπεζαρίας νεοσύλλεκτων οπλιτών, όπου ήδη κάθονταν τέσσερις γριές, είχε όμως άπλετο χώρο και για τους δικούς μας πισινούς. Καθήσαμε λοιπόν εκεί, άναψα τσιγάρο και συνεχίσαμε ν' απολαμβάνουμε τη μεθυστική γιορτινή μουσική. Οι γριές μας κοιτούσαν με την άκρη του ματιού, όπως κι εγώ με την άκρη του ματιού τις είχα πάρει πρέφα, ψάχνοντας για ευκαιρία να μας πιάσουν την κουβέντα.
"Τι όργανο είναι εκείνο που παίζει αυτός Χαούλη, όχι η κιθάρα, το άλλο το πνευστό;", με ρώτησε η κοράκλα, που τουλάχιστον με ανακούφισε που ήξερε το πνευστό και δεν γίναμε εντελώς ρεντίκολο.
"Κλαρινέτο", της απάντησα εγώ, "ή αν προτιμάς κλαρίνο, το όνομα αλλάζει όχι ανάλογα με το όργανο, αλλά ανάλογα με τη μουσική που παίζει", συνέχισα με ύφος ειδικού, μη μας πάρουν και για εντελώς πιρπιτσόλια.
"Σιγά μην ξέρουν τούτοι να παίζουν κλαρίνο", πετάχτηκε η ακριανή γριά, που επιτέλους πήρε την πάσα που αναζητούσε. "Να έρθεις στο χωριό μου το Σεπτέμβριο, στο πανηγύρι, να δεις τι πάει να πει κλαρίνο", έκανε με ύφος πιο ειδικού από εμένα, πράγμα που θα μ' έκανε να ερυθριάσω, εάν υπήρχε μέσα μου το παραμικρό αίσθημα ντροπής κι αξιοπρέπειας.
Πήγα να ψελίσω κάτι για τον Πετρολούκα Χαλκιά, που παραλίγο να δω σε πανηγύρι που με είχαν καλέσει και δεν είχα πάει ο άχρηστος, όμως εκείνη σηκώθηκε ξαφνικά και με αποφασιστικότητα, και τράβηξε ίσα καταπάνω στους μουσικούς κραδαίνοντας το κινητό της. Κάτι τους είπε, κάτι της είπαν, τους έτεινε το κινητό της, κάτι της ξαναείπαν, μετά τους γύρισε την πλάτη κι ήρθε και πάλι στο παγκάκι με ένα ύφος απογοήτευσης και ταυτόχρονα επιβεβαίωσης. "Καλά τα έλεγα εγώ ότι δεν ξέρουν αυτοί από κλαρίνο. Τους ζήτησα να μου παίξουν το τραγούδι που έχω στο κινητό μου και μου είπαν πως δεν το ξέρουν οι ανεπρόκοποι" είπε και την ίδια στιγμή πάτησε το κουμπάκι του τηλεφώνου της: "Ροβόλα τα ροβόλα τα, τα γίδια και τα πρόβατα...", ανέβλυσε από το ηχείο σαν γάργαρο νερό πηγής της ορεινής Αρκαδίας. Σηκώθηκα βιαστικά, ευχήθηκα πνιχτά "χρόνια πολλά" και τράβηξα το παιδί απ' το μανίκι να φύγουμε. Κρυφτήκαμε πίσω από ένα δέντρο, λίγα μέτρα παρακάτω κι αφήσαμε το γέλιο να μας κατακλύσει, ελεύθερο, αβίαστο, λυτρωτικό. Αθάνατη Ελλάδα, εάν δεν υπήρχες ο κόσμος θα ήταν πιο μουντός κι άν κάποια μέρα χανόσουν, θα μου έλειπες πολύ ρε μπαγάσαινα...

Είναι κάποιες μέρες, που όπως λέν οι δεισιδαίμονες γελάει κι ο Θεός, κάτι που τούτη τη μέρα ήθελα πολύ και το πίστεψα ακράδαντα. Μέρες ζεστές, ηλιόλουστες, χαδιάρες και παιχνιδιάρες, σαν μικρά κουτάβια, σαν γατιά, σαν μικρά παιδιά και σαν αλλοπαρμένοι γέροι. Μέρες όλες θαλπωρή, ευγενικά διακριτικές και περίλαμπρες, μέρες που αντέχουν στη μνήμη, μέρες που στερεώνονται στο χρόνο. Ευχαριστώ μέσα απ' την ψυχή μου, όποιον μοιράζει της μοίρας τα χαρτιά, που μου έδωσε για δώρο τούτες τις γιορτές, μια απ' τις ομορφότερες, σαν βασιλιάς που δίνει σε ζητιάνο το χέρι της πιο χαϊδεμένης απ' τις κόρες του...

Χρόνια πολλά σε όλους!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[self-instructive depressing]

λαβ , από την επιφάνεια εργασίας μου το πήρες το ποστ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kalypso]

λαβ , από την επιφάνεια εργασίας μου το πήρες το ποστ

διάβασα "τοστ"..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Phoebe]

'' Η τουαλέτα μας είναι για χέσιμο''

Χαχαχαχαχαχαχα!!!!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kalypso]

https://www.youtube.com/watch?v=VarlV8dP6ak&feature=related

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

όταν άκουσα τη φίλη μου στο τηλέφωνο ανανεωμένη ξεκούραστη και ευθιάδετη μετά από το μικρό τριήμερο διακοπών της......ύστερα από τόσο καιρό εντάσεων, πικριών και κούρασης ψυχικής και σωματικής.....

πόσο ωφελεί τελικά ακόμη κι ένα μικρό ταξίδι μόλις 180 χιλιόμετρα από την Αθήνα........

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DreamsRevenge]

Παραδοσιακά, οι εργαζόμενοι στα κέντρα τηλεφωνικής εξυπηρέτησης είναι δεινοί συλλέκτες «μαργαριταριών», καθώς ακούνε ό,τι μπορείτε να φανταστείτε από όσους τους καλούν.
Ομως στο αεροδρόμιο της Αθήνας έχουν... ισχυρό ανταγωνισμό, καθώς πολλά ακούνε οι υπάλληλοι εδάφους των αεροπορικών εταιρειών, αλλά και ιπτάμενοι συνοδοί-φροντιστές. Το καλό (για εμάς) είναι πως δεν τα κρατάνε για τον εαυτό τους. Εχουν δημιουργήσει μια σελίδα στο Facebook, όπου με ρυθμούς πολυβόλου γράφουν για διάφορα περιστατικά που έχουν ζήσει στο έδαφος ή εν πτήσει.
Επιλέξαμε μερικά...

**Προσοχή στην μπούκλα
- Η θέση μου είναι στο παράθυρο;
-Μάλιστα!
- Είναι εύκολο να μου την αλλάξετε και να με βάλετε διάδρομο; Εχω πάει κομμωτήριο, καταλαβαίνετε...

**Μπανγκόκ η... εντομοκτόνα Κλήση στο τηλεφωνικό κέντρο του «Ελευθέριος Βενιζέλος»:
- Ναι, καλημέρα, η πτήση από Μπαϊγκόν τι ώρα φτάνει;

**Οδική βοήθεια
(Κεφάτος) υπάλληλος του αεροδρομίου βλέπει επιβάτη που διαβάζει τον πίνακα αναχωρήσεων και αμήχανα ξύνει το αυτί του με το κλειδί του αυτοκινήτου.
- Αμα δεν πάρει μπρος, φωνάξτε να σπρώξουμε...

**Σέρβις στην πτήση
Επιβάτης απευθύνεται σε αεροσυνοδό.
- Μήπως ξέρετε σήμερα τι θα βγάλετε για φαγητό για τα σκυλάκια; Το έχω νηστικό από το πρωί...

**Τηλεφωνητής-μέντιουμ
- Οι πτήσεις σήμερα γίνονται κανονικά;
- Δυστυχώς όχι λόγω του καιρού.
- Ξέρετε, εγώ πετάω σε 5 ημέρες, μήπως γνωρίζετε αν θα έχει και τότε πρόβλημα;

**Πολλά νεύρα Επιβάτης πλησιάζει στον έλεγχο εισιτηρίων.
- Καλημέρα σας, πού πηγαίνετε;
- Και τι σε νοιάζει εσένα;

**Δεκτές και κάρτες απεριορίστων διαδρομών Ολοι έχουν κατεβεί από το αεροπλάνο και έχουν μπει στο λεωφορείο που θα τους μεταφέρει στον τερματικό σταθμό του αεροδρομίου. Επιβάτης, κρατώντας εισιτήριο αστικού λεωφορείου, πλησιάζει υπάλληλο της αεροπορικής εταιρείας και ρωτά:
- Συγγνώμη, πού είναι το μηχάνημα για να ακυρώσω το εισιτήριο;

**Γλωσσομαθής αστυνομικός Στον έλεγχο διαβατηρίων, ο αστυνομικός διαπιστώνει πως το διαβατήριο του επιβάτη είναι πλαστό. Με τα φτωχά του αγγλικά προσπαθεί να συνεννοηθεί μαζί του:
- Δε πάσπορτ ιζ πλάστικ (!)

**Το θυμήθηκε νωρίς Επιβάτης πλησιάζει αγχωμένος υπάλληλο του αεροδρομίου της Αθήνας.
- Εχασα τη γυναίκα μου και τις βαλίτσες μου...
- Πού; Εδώ;
- Οχι στο αεροδρόμιο στο Παρίσι.

**Πρόβλημα συνεννόησης Επικεφαλής στην επίγεια εξυπηρέτηση συνεννοείται με το προσωπικό για να φορτωθούν οι αποσκευές στο αεροπλάνο, που πηγαίνει Σαντορίνη. Φεύγει και επιστρέφει έπειτα από λίγο, οι αποσκευές είναι ακόμα στα καρότσια και οι εργάτες κοιτάζονται αμήχανα μεταξύ τους.
- Τι έγινε ρε παιδιά, γιατί δεν φορτώνετε;
- Μα αυτό το αεροπλάνο δεν πάει στη Σαντορίνη, πάει στη Θήρα...

**Στο... όρθιο Κατά τις αναγγελίες που γίνονται από τους ιπτάμενους συνοδούς πριν από την απογείωση, σχετικά με τα σωστικά μέσα και τις λοιπές πληροφορίες:
«Απαγορεύεται το κάθισμα στις τουαλέτες» (αντί κάπνισμα)

**Λάθος μνημείο Αμερικανός φτάνει στην Αθήνα και ρωτά υπάλληλο:
- Συγγνώμη, για το Κολοσσαίο πώς θα πάω;


https://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=117522

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ophelia]

Πωλητής: Ένα άλλο πολύ κομψό και θηλυκό κινητό είναι και το ''LG cookie'' έχει μπλα μπλα...κάνει καφέ..μασάζ..μπλα μπλα...
Μάρα (ρωτάει εκστασιασμένη): Cookie;;! Το λένε Cookie;;!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Φίλος (μονολογεί κοιτώντας το ταβάνι): Γ@μώ το κέρατο μου ακόμα και ο πωλητής μας πήρε χαμπάρι...


(σε κατάστημα γνωστής αλυσίδας ηλεκτρικών ειδών έχοντας αγγαρέψει φίλο να πάμε για να πάρω κινητό...)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γιώργος]

Πωλητής: Ένα άλλο πολύ κομψό και θυληκό κινητό είναι και το ''LG cookie'' έχει μπλα μπλα...κάνει καφέ..μασάζ..μπλα μπλα...
Μάρα (ρωτάει εκστασιασμένη): Cookie;;! Το λένε Cookie;;!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Φίλος (μονολογεί κοιτώντας το ταβάνι): Γ@μώ το κέρατο μου ακόμα και ο πωλητής μας πήρε χαμπάρι...


(σε κατάστημα γνωστής αλυσίδας ηλεκτρικών ειδών έχοντας αγγαρέψει φίλο να πάμε για να πάρω κινητό...)

Εγώ κατάλαβα το HTTP cookie..........

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[girlio_4]

Πρωτοχρονια, βγαίνουμε έξω απο το Clubάκι που είμασταν και το "καίγαμε"...(δίπλα έχει ένα Σουπερ μαρκετ)
Είναι 10 το πρώι και ντάλα ο ήλιος και λεει η φίλη μας, να πεταχτώ να πάρω τροφή για τον "Ζούμπι" -σκυλάκι της- και να έρθω ή να έρθω το απογευμα?...
Κοιταζόμασταν για 2-3 λέπτα και μετά σκάσαμε σε κάτι γέλια!!!!
(για να μην μας παρεξηγήσει και κάποιος φιλόζωος, ο αδερφός της το ταϊζει πάντα! )

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Φίλος φίλου σε μένα: Καλά και δεν τον έχεις ακούσει ποτέ να κλάνει δηλαδή;;;!! (με απορία)
Εγώ: Όχι, θα έπρεπε;
Φίλος φίλου: Καλά ρε πως τα καταφέρνεις;
Φίλος: Εμ, εκεί είναι η μαγκιά, και να μην ακούγεται και να μη μυρίζει!!
Φίλος φίλου: .. αυτό θα πει ..master class!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.