Ποιήματα αγάπης για τους συλλέκτες

[roumana]

Εδώ γράφουμε ποιήματα αγάπης που μας έχουν συγκλονίσει ή νιώθουμε ότι μας εκφράζουν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

κινουμενη αμμος
Με κατασκοπεύω τις ήσυχες ώρες μου !
Όταν το πνεύμα μου κινιέται γύρω μου .
Ο χρόνος περιστρέφετε γύρω μου ,
μαζί του!
Και μαζί μου συγχρόνως !....
Κατασκοπεύω το κενό μου ….
Μέρες νεκρές μ ʼαγκαλιάσανε !
Ήχοι φάλτσοι το σκάνε από τους τοίχους
και ακροβατούν πάνω στα συρμάτινα νεύρα μου !
οι δικοί μου ήχοι δεν αντιδρούν ακόμη!...
Εγώ δεν αντιδρώ ακόμη !
Κοιτάζω τα κομμάτια ύπαρξης σου ,
σ ʼένα σπασμένο τζάμι !
Η αφιέρωση πάνω του, δεν υπάρχει πια !...
Ούτε μείς υπάρχουμε !
Με νιώθω ώρες ώρες νʼ αγγίζω τʼ αντικείμενα ,
με την τρυφερότητα της αποχής !...
Λες και απέχω αιώνες από το τώρα και το χθες .
Ο κύριος Χρήστος περιμένει ,
να πατήσω το play !
Να διαγράψει η φωνή του
τις κραυγές που ακούγονται
και εγώ αναρωτιέμαι πως ζεις !
Και αν ζεις ,
τον πόνο της ύπαρξης σου,
τον διέγραψες άραγε ;
Και αν ναι….
Πως γίνετε κάτι τέτοιο ;
Τα βράδια πνεύματα δραπετεύουν απ ʼτις
μουσικές και με καλούνε σε δείπνο!
Μου προσφέρουν το χάος !
Θυμάσαι τα βιολιά στην ταράτσα ;
Ενώνονται οι νότες με τις σκέψεις μου .
Αν ήξερες τον θάνατο μέσα μου,
ίσως και να σουνα εδώ !
Αν ήξερες πόσο μισώ την «τόλμη» σου,
ίσως και να είχες πεθάνει !
Φοβάμαι να επιστρέψω στην ύλη μου ,
και φταίω μόνον εγώ γιʼ αυτό !
Κινούμενη άμμος η απουσία σου ,
με διεκδικεί με πάθος !

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Corpse Bride]

Μονογραμμα - Ελυτης

Θά πενθώ πάντα -- μʼακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο


Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.


ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τʼάλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν νʼανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απʼτίς ξερολιθιές,πίσω άπʼτούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.


ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σʼαγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στʼαχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σʼέχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τʼαστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σʼαγαπώ καί σʼαγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τʼουρανού με τʼάστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί νʼαγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απʼαλλού φερμένο
Δέν τʼαντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μʼακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μʼακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μʼακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μʼακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μʼακούς
Είμʼεγώ,μʼακούς
Σʼαγαπώ,μʼακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μʼακούς
Πού μʼαφήνεις,πού πάς καί ποιός,μʼακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απʼτούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θάʼρθει μέρα,μʼακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μʼακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,νʼακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μʼακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μʼακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μʼακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μʼακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μʼακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μʼακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μʼακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μʼακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται νʼανθίσει αλλιώς,μʼακούς
Σʼάλλη γή,σʼάλλο αστέρι,μʼακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μʼακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σʼάλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μʼακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μʼακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μʼακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μʼακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμʼεγώ πού φωνάζω κι είμʼεγώ πού κλαίω,μʼακούς
Σʼαγαπώ,σʼαγαπώ,μʼακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μʼαντάρτες απόμαχους
Από τί νάʼναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νάʼρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τʼαψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σʼόλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τʼάλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή

Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα νʼόλα της τά βοτάνια

Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλʼαυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.


VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μέςʼαπʼτό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σʼέχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νάʼχει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο νʼακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τʼάσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος,καί ας είμʼεγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τʼολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !


VII.

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στʼάπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

Κατερίνα... πάω να... δεν ξέρω κι εγώ τι θέλω να κάνω... άκου τι μας ξύπνησε τώρα...

Λειβαδίτης:

κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά κοντά για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Corpse Bride]

Τιιι;

Πωπω, κι ο Λειβαδιτης ειναι τρελο κολλημα..

"Κι οταν δεν πεθαινουμε ο ενας για τον αλλον, ειμαστε κιολας νεκροι".. (δεν ειναι μονο "αγαπης", αλλα αγαπημενο!).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Corpse Bride]

Και το Ιδιώνυμο, το αγαπημενο μου απο Γωγου..

…τραλαλάμ… τραλαλάμ τι ώρα να ʼναι
όλη τη νύχτα χτύπαγα το κουδούνι σου
μα δεν ήσουνα πάνω.
Μη σε νοιάζει… όταν ο κόσμος περνούσε
έκανα πως ψάχνω την τσάντα μου. Ξέρω ʼγώ…
έτσι έκανα πάντα
Δεν ήτανε τίποτα σοβαρό δεν ήθελα να σε τρομάξω πάλι
ήθελα μονάχα να σου πω να πάμε να παίξουμε.
Από την άλλη μεριά δεν περνάν αυτοκίνητα
αλήθεια σου λέω
μονάχα καρότσια την πρωτομαγιά κι ακόμα
είναι Νοέμβρης
πάρε αν θες και τʼ άλλα παιδιά μην τους αφήσουμε γέρους
πίσω απʼ το ταχυδρομείο – σκύψε να σου πω –
είναι μια ξύλινη γέφυρα που ενώνει τʼ αστέρια
άμα με πάρεις καβάλα στους ώμους σου
θα κατεβάσω μερικά.
Αν έχεις δουλειά αυτό τον καιρό δεν πειράζει.
Πάμε μια άλλη φορά.
Μόνο μη βγεις, να κοιμηθείς νωρίς
να ξεκινήσουμε πρωί
πριν βγει ο ήλιος
Πριν, πιο πριν, τότε που βγαίνουνε οι αθλητικές
εφημερίδες
Αν θες είναι καλύτερα – καλύτερο –
να κοιμηθούμε αγκαλιά
δε θα βήχω τη νύχτα
δε θα τραβάω τα σεντόνια
θα λουστώ
θα ʼμια φρόνιμη
ακούνητη
θα ʼμαι σαν πεθαμένη
μη με ξεχάσεις όμως το πρωί
γιατί έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους έτσι
που το ʼκαναν για να μην ενοχλούν τους δίπλα
ή κι έτσι γιʼ αστείο
και δεν ξαναξυπνήσανε
κι ούτε που παίξανε
ποτέ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Η πρώτη μου επιλογή θα ήταν το μονόγραμμα, αλλά μια που το έχουμε εδώ ήδη,

Pablo Neruda - Sonnet XVII

I do not love you as if you were salt-rose, or topaz,
or the arrow of carnations the fire shoots off.
I love you as certain dark things are to be loved,
in secret, between the shadow and the soul.

I love you as the plant that never blooms
but carries in itself the light of hidden flowers;
thanks to your love a certain solid fragrance,
risen from the earth, lives darkly in my body.

I love you without knowing how, or when, or from where.
I love you straightforwardly, without complexities or pride;
so I love you because I know no other way

than this: where I does not exist, nor you,
so close that your hand on my chest is my hand,
so close that your eyes close as I fall asleep.



L'amoureuse - Paul Eluard

Elle est debout sur mes paupières
Et ses cheveux sont dans les miens,
Elle a la forme de mes mains,
Elle a la couleur de mes yeux,
Elle s'engloutit dans mon ombre
Comme une pierre sur le ciel.

Elle a toujours les yeux ouverts
Et ne me laisse pas dormir.
Ses rêves en pleine lumière
Font s'évaporer les soleils,
Me font rire, pleurer et rire,
Parler sans avoir rien à dire.


Είναι συνεχώς πάνω στα βλέφαρά μου
Και τα μαλλιά της μέσα στα δικά μου,
Έχει τη μορφή των χεριών μου,
Έχει το χρώμα των ματιών μου,
Απορροφάται μέσα στη σκιά μου
Όπως μια πέτρα στον ουρανό.

Έχει πάντα τα μάτια ανοικτά
Και δεν με αφήνει να κοιμηθώ.
Τα όνειρά της στο άπλετο φως
Κάνουν τους ήλιους να εξατμίζονται,
Mε κάνει να γελώ, να κλαίω και να γελώ,
Να μιλώ, χωρίς να έχω τίποτα να πω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Επίγραμμα

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Πριν απ' τα μάτια μου είσουν φως,
πριν απ' τον έρωτα Έρωτας,​

κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Carl Sandburg - Maybe



Maybe he believes me, maybe not.
Maybe I can marry him, maybe not.

Maybe the wind on the prairie,
The wind on the sea, maybe,
Somebody, somewhere, maybe can tell.

I will lay my head on his shoulder
And when he asks me I will say yes,
Maybe.



​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

I Love Thee - Eliza Acton

I love thee, as I love the calm
Of sweet, star-lighted hours!
I love thee, as I love the balm
Of early jes'mine flow'rs.

I love thee, as I love the last
Rich smile of fading day,
Which lingereth, like the look we cast,
On rapture pass'd away.

I love thee as I love the tone
Of some soft-breathing flute
Whose soul is wak'd for me alone,
When all beside is mute.

I love thee as I love the first
Young violet of the spring;
Or the pale lily, April-nurs'd,
To scented blossoming.

I love thee, as I love the full,
Clear gushings of the song,
Which lonely--sad--and beautiful--
At night-fall floats along,

Pour'd by the bul-bul forth to greet
The hours of rest and dew;
When melody and moonlight meet
To blend their charm, and hue.

I love thee, as the glad bird loves
The freedom of its wing,
On which delightedly it moves
In wildest wandering.

I love thee as I love the swell,
And hush, of some low strain,
Which bringeth, by its gentle spell,
The past to life again.

Such is the feeling which from thee
Nought earthly can allure:
'Tis ever link'd to all I see
Of gifted--high--and pure!



​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DoLoReS]

I like my body when it is with your body.

It is so quite new a thing.

Muscles better and nerves more.

I like your body.

I like what it does, i like its hows.

I like to feel the spine of your body and its bones, and the trembling -firm-smooth ness and which I will again and again and again kiss, I like kissing this and that of you, I like, slowly stroking the, shocking fuzz of your electric fur, and what-is-it comes over parting flesh . . . .

And eyes big love-crumbs, and possibly I like the thrill of under me you so quite new

Edward E. Cummings (Sonnets-Actualities, XXIV)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DoLoReS]

Χαμηλοφώνως

Διότι είσαι το πρώτο εφετινό χελιδόνι που μπήκε απ' το
φεγγίτη έκαμε τρεις γύρους στο ταβάνι και ήσουν κατόπιν όλα μαζί τα χελιδόνια

Διότι είσαι μια μεριά ήρεμη της θάλασσας όπου το κύμα
Kόβει κομμάτια το φεγγάρι και το ρίχνει στην ψιλή άμμο

Διότι τα χέρια μου είναι άδεια σαν καρύδια που η ψίχα
τους φαγώθηκε από παράσιτα
Kι εσύ τα γέμισες με τα μαλλιά σου και το μέτωπό σου

Διότι στα μαλλιά σου περνώ τα δαχτυλά μου όπως περνάει ο αγέρας από φύλλα κυπαρισσιού

Διότι είμαι ένα σπίτι εξοχικό κι έρχεσαι μόνη το καλοκαίρι και κοιμάσαι
Kαι ξυπνάς πότε-πότε τα μεσάνυχτα ανάβεις τη λάμπα και θυμάσαι

Διότι θυμάσαι
Γι' αυτό σ' αγαπώ κι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά είμαστε μαζί
Kι απέναντί μας η θάλασσα φθείρεται ν' ανεβοκατεβαίνει τα δέντρα
...πως πηγαίναμε σε μια κατηφοριά της Bάρκιζας
Kι ένα γύρω οι χρωματιστές πέτρες μάς ακολουθούσαν

Γιατί όταν σκύβω πάνω από πηγάδια βλέπω την επιφάνεια του νερού και λέω: νά το ριζικό κι η ματιά της

Γιατί βλέπαμε μαζί τρεις τσιγγάνες κίτρινες τυλιγμένες απ' το κόκκινο - σαν τα μάτια τού μπεκρή - λυκόφως
Kαι είπαμε νά το ριζικό νά οι αγάπες βγήκαν στους δρό-μους για τον επιούσιο

Γιατί βλέπαμε μαζί τις τρεις τσιγγάνες
Nά 'ρχονται και να χάνονται
Γι' αυτό σ' αγαπώ
Kι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά
Eίσαι κείνο που γλύτωσε απ' τα σκάγια

Γιατί είμαι γεμάτος από σένα και μπρος από κάθε τι από σκέψη από αίσθηση κι από φωνή
Eίναι κάτι δικό σου που σαν αθλητής τερματίζει πρώτο

Γιατί τα βλέφαρά σου είναι βρύα σε σχισμάδες βράχων
Γι' αυτό σ' αγαπώ.

Δ.Π.Παπαδίτσας

(ένα απο τα πολλά αγαπημένα μου)

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[tharaleos]

ειναι πραγματι δυνατη η ικανοτητα σου να προσαρμοζεσαι στην αγαπη.
κανε τα παντα γινε δυνατος,
τρελανε τη.
θα πετυχεις
θα νιωσεις Θεος,θα απογειωθεις.
ειναι ενα ονειρο να εισαι με το ατομο που εσυ θελεις να εισαι
το δικο σου ατομο το δικο σου αστερι
αρπαξε το,κατακτησε το,γοητευσε το
αστο να σε πληγωσει,να σε εξαθλιωσει
μην γινεσαι ποιητης με σταθερες αξιες
αλα με ποιητικη τρελαμενη εναλλαγη αποψεων.
γινε δικο του ατομο και θα σε αγαπησει
ειναι αδυνατον να μην το κανει επειδη οντως αξιζει.

απο τα ποιηματα
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΓΛΟΥ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Φυλακισμένο όνειρο (Αγάπη μου χάθηκες[FONT=&quot])[/FONT]- Δημήτρης Καραγιάννης


Ήταν πουλί μιας άνοιξης
Της χαραυγής το χάδι
Ήταν τραγούδι του βοριά μες το βάρη χειμώνα
Ο ήλιος του καλοκαιριού στο γύρισμα της δύσης
Το όνειρο που πάντρεψες, μέσα σε μια στιγμή.
Τώρα αγναντεύεις τους καιρούς,
Θωρεις τον ουρανό και εκλιπαρείς,
Γυρεύεις όνειρο από αλλού να κλέψεις.
Μα είναι η ζωή σου ολόκληρη
Τώρα μια φυλακή.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[X-girl]

Εγώ αγαπώ όλο τον κόσμο
όπως διασχίζεις το κορμί μου

σέρνονται
άλλοτε βαριά τα πέλματά σου
κι άλλοτε βίαια, με χαστουκίζεις

όσα η ζωή με γέμισε, χαστούκια
άντεξα

τι να ντραπώ, τι να σκιαχτώ
τι να σου τάζω όπως πονάω;

- τι να σου πω
τώρα που σβήνουν οι λέξεις;

κυματιστά
όπως κινείται το κορμί σου
με πεθαίνεις

κάτω απʼ τα ρούχα
να σκιαγράφονται τα “θέλω” σου

κι από τα μάτια
να διαβάζω κάθε “πρέπει”


[FONT=times new roman,times,serif]Απόψε κέρνα το φεγγάρι, ομορφιά μου
με ένα γέλιο χτεσινό και τα φιλιά μου
και έλα πάλι σαν αστέρι, αποψινό
απ' του απέραντου ουρανού το μισεμό

Μα θα ζητήσω κάποια λέξη να μου πεις
και στον αγώνα της ζωής, βγες νικητής
μέσα σε δρόμους της αβάσταχτης σιωπής
δως μου μια λέξη, στους διαδρόμους της ζωής

Δως μου το χρώμα νʼ ανατείλω σα φεγγάρι
και μια φωτιά για να με καίει και να με πάρει
δως μου ανάσα, την αγάπη να γνωρίσω
κι εγώ στα φύλλα της καρδιά σου, θα γυρίσω

Κάποια να βρω για να γεμίσω, άδεια σελίδα
σα θα πετάξω σ' άλλη Γη, σ' άλλη πατρίδα
θα'σαι για μένα ένας νέος προορισμός
κι εγώ για σένα, ένας άγνωστος Θεός

Δως μου απόψε κάποια θέση στ' όνειρο σου
βρες το κλειδί που αναζητά ο θησαυρός σου
τον θησαυρό που θα σε φέρει στην καρδιά μου
με το ροδόσταμο, να σμίξω τα φιλιά μου

Τις μεθυσμένες αναμνήσεις θα σου δείξω
με των αγγέλων τις φωνές θα σε τυλίξω
τα όνειρα μου σα λουλούδια να ανθούν
να μη τʼ αφήσω πια, ποτέ να μαραθούν.[/FONT]​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[X-girl]

Απο τη Βικυ, ετσι απλα

ΕΙΣΑΙ

Είσαι όλα όσα θέλω νʼαντικρίζω το πρωί
Σαν τον ήλιο και συ λάμπεις , είσαι σαν την χαραυγή
Είσαι ουρανός μʼαστέρια που κοιμούνται σιωπηλά
Κι εγώ μες τα δυο σου χέρια βρίσκω τόση ζεστασιά

Είσαι η μέρα που νυχτώνει κι έρχεται το δειλινό
Το μυστήριο που κρύβεις αυτό μʼέφερε εδώ
Να σε ψάχνω , να σε θέλω και να κάνω σαν τρελή
Να σε νοιώθω όπως νοιώθει για το φως της μια τυφλή

Είσαι όλα όσα θέλω και δεν ψάχνω τώρα αλλού
αφού όλα εσύ είσαι , χάσιμο θαʼναι καιρού
είσαι αστέρι που φωτίζει τα σκοτάδια της καρδιάς
κι εγώ μες την αγκαλιά σου χάνομαι σου λέω με μιας

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[QsLv]

Charles Bukowski - For Jane

225 days under grass
and you know more than I.
They have long taken your blood,
you are a dry stick in a basket.
Is this how it works?
In this room
the hours of love
still make shadows.

When you left
you took almost
everything.
I kneel in the nights
before tigers
that will not let me be.

What you were
will not happen again.
The tigers have found me
and I do not care.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Στάζει κι απόψε στην μικρή την κάμαρά μου,
ντόμινο παίζει η βροχή με την καρδιά μου..
Το χέρι μου άπλωσα σφιχτά να σ'αγκαλιάσω
τα μάτια μου έκλεισα, φοβάμαι μη σε χάσω....
..
Μες στη καρδιά μου, σαν παιδί απορρημένο,
κρατώ το χρώμα σου, με ήχους στολισμένο.
Ήρθες την ώρα που μονάχος είχα μείνει,
θα'σαι για μένα, τ' ανεκτίμητο στολίδι...
..
Στάσου στο φως μια σκιά σου να κρατήσω,
και στην ψυχή μου την μορφή σου ν'ακουμπήσω..
Βαθειά στη σκέψη μου, στ'αλέγρα όνειρά μου,
θα σε κρατώ στην αγκαλιά μου ομορφιά μου...


Αφιερωμένο..
Πηγή

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nemain]

ΕΡΩΤΑΣ

'Oλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή
σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
κάπου μακριά.
Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού.

[Τ. Λειβαδίτης-Κιβωτός]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Είχε η βεράντα σκοτεινιάσει
πλάι μας φτερούγισε μια βιάση
στις δυο καρδιές είχε φωλιάσει
αντίρροπη μια εξομολόγηση.

Και η άκαρπη φωνή εμαράθη
στα χείλια μας μελίσσι λάθη
και μόνο απ'του κορμιού τα βάθη
θεέ μου, προσμέναμε μια βλόγηση.

Σκοτάδι βούιζε μες το σπίτι
κι από το φως του αποσπερίτη
ως των μαλλιών σου το μαγνήτη,
θυμήσου τον απρόσιτο άγγελο

με τα γοργά τα δαχτυλίδια
πεσμένα ξάφνου, δυο ριπίδια
στη σκέψη που με δέηση ίδια
διαβάζαμε σαν τετραβάγγελο.

Γυναίκα, της ψυχής μου ξένη
το ξάφνιασμά σου μου απομένει
ωραία Γυναίκα αγαπημένη,
το βράδυ αυτό το ανόητο, σήμερα
και των ματιών σου οι μαύροι κρίκοι
και της νυχτιάς η ανάερη φρίκη...
Σκύψε να μπεις πάλι στη θήκη
λεπίδι της σιωπής μου, χίμαιρα.

Γ.Σεφέρης, ''Σχόλια''

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.