Συνολικά ο στρατός υπήρξε για μένα θετική εμπειρία, ως προς τα κάτωθι:
α) Έμαθα να σβήνω φωτιές, αφού εκπαιδεύτηκα ως πυροσβέστης. Έμαθα να χειρίζομαι και (παρανόμως φυσικά) να οδηγώ πυροσβεστικό όχημα. Πότε θα μου δινόταν τέτοια ευκαιρία;
β) Είχα τη χαρά να δω από κοντά τα υπέροχα μαχητικά τζετ (καύλαααα) και να γνωρίσω από κοντά τους τρομερά αξιόλογους, στην πλειοψηφία τους, πιλότους τους.
γ) Έμαθα απ' έξω κι ανακατωτά πώς λειτουργεί το Ελληνικό δημόσιο. Επίσης, έμαθα ακριβώς το λόγο για τον οποίο δεν θέλησα ποτέ μετά να προσληφθώ σ' αυτό.


δ) Έκανα 4 μήνες διακοπές στην όμορφη Κρήτη το καλοκαίρι, με τα έξοδα του ελληνικού δημοσίου και μάλιστα χωρίς να βάλω βύσμα (είδες ο τρελός;

). Μέγκλα! Τέτοιο μαύρισμα δεν έχω κάνει ποτέ μου. Μέχρι και greek kamaki έκανα για πρώτη φορά στη ζωή μου 8). Ποτέ μετέπειτα δεν είχα την οικονομική άνεση να απολαύσω τις ομορφιές της Κρήτης...
ε)
Έμαθα ότι ο κάθε καραβανάς, όπως και οι σκοπιές κι οι αγκαρίες τους, είναι πολύ λίγοι για να καταρακώσουν ή να καταπατήσουν την προσωπικότητά ενός ανθρώπου, εφόσον διαθέτει τέτοια φυσικά.
στ) Έμαθα πως ο πόλεμος είναι παντού γύρω μας και πως μερικές φορές μπορεί και να τον κερδίσεις.
ζ) Είχα την ευκαρία να δω πώς λειτουργεί το βύσμα, υποκλέπτοντας τηλεπικοινωνίες, η ρεμούλα, η απάτη κι όλα εκείνα που υφαίνουν τον λεγόμενο "κοινωνικό ιστό" αυτής της χώρας. Έτσι, έκτοτε τίποτε δεν με εκπλήσσει.
η) Είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω ιδίοις όμασιν τα τεράστια ποσοστά αναλφαβητισμού που έχουμε στην Κρήτη.
θ) Πέρασα για πρώτη φορά δύο χρόνια μακριά απ' τη μαμά μου.

ι) Έμαθα πόσο φοβάται ο μέσος άνθρωπος την παράνοια. Αρκεί ένα μικρό σπρώξιμο...

ια) Έμαθα πως αντέχω περισσότερο απ' όσο νόμιζα, ως μοναχογιός αστικής οικογένειας.
ιβ) Έμαθα να προσαρμόζομαι σε ανάποδες καταστάσεις, πράγμα σημαντικό για μένα που δεν είχα φύγει ποτέ μου μακριά απ' το σπίτι.
ιγ) Έμαθα να μη χάνω τον ύπνο μου όταν με ξυπνάνε για οποιοδήποτε λόγο.
ιδ) Το
ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ και το πλέον χρήσιμο πράγμα που έμαθα στο στρατό, το οποίο χρησιμοποίησα στον πολιτικό μου βίο, ήταν μια μαγική λέξη, την οποία όταν επικαλεστείς, όλοι κάθονται σαν τις κότες:
Ευθύνη! Μόνο για τη μαγική αυτή επίκληση, άξιζε τον κόπο να πάω στρατό.
Δυστυχώς για μένα, εκείνη την εποχή, ενώ περνούσα υπέροχα, ακροβατώντας στο κατώφλι της παράνοιας, εγώ γκρίνιαζα ανυπόφορα. Δεν είχε τύχει ακόμη τότε να δουλέψω σ' εργοστάσιο. Εκεί να δω τους ανυπότακτους και τους ιδεολόγους...