Μοιραζόμαστε ποιήματα

[glayki]

Οι εχθροί της Άνοιξης (Μίλτος Σαχτούρης)​

Έρχεται φέτος κουρασμένη
η Άνοιξη
(να) κουβαλάει τόσα χρόνια
τα λουλούδια πάνω της.
Σκοτεινοί άνθρωποι
στις γωνιές την παραμονεύουν
για να την τσακίσουν.
Αυτή όμως
με κρότο
ανάβει ένα-ένα
τα λουλούδια της
στα μάτια τους τα ρίχνει
(για) να τους στραβώσει.

 

[parafernalia]

Μονάχα ο Θάνατος

Υπάρχουν ερημικά κοιμητήρια,
τάφοι γεμάτοι κόκκαλα δίχως ήχο,
η καρδιά διασχίζοντας μιά σήραγγα
σκοτεινή, σκοτεινή, σκοτεινή,
που στα ενδότερά της πεθαίνουμε, όπως σε ναυάγιο,
σα να καταποντιζόμασταν μες την καρδιά,
σα να κατρακυλούσαμε απ’ το δέρμα στην ψυχή.

Υπάρχουν πτώματα, υπάρχουν πόδια από γλοιώδη ψυχρή άργιλλο,
υπάρχει ο θάνατος μέσα στα κόκκαλα,
σαν ήχος καθαρός,
σαν υλακή δίχως σκυλί,
που αναδύεται μεσ’ από κάποιες καμπάνες, από κάποιους τάφους,
αυξαίνοντας μέσα στην υγρασία όπως τα δάκρυα ή η βροχή.

Βλέπω, μονάχος, καμιά φορά,
φέρετρα με ιστία,
να σαλπάρουν μαζί με χλωμούς πεθαμένους, και με γυναίκες που έχουν πλεξούδες νεκρές,
μαζί με ψωμάδες λευκούς σαν άγγελους,
μαζί με κορίτσια στοχαστικά παντρεμένα με συμβολαιογράφους,
φέρετρα ν’ αναπλέουν το κάθετο ποτάμι των νεκρών,
το μενεξεδένιο ποτάμι,
προς τα εκεί ψηλά, με τα ιστία φουσκωμένα από τον ήχο του θανάτου,

Στο ηχηρό ακρογιάλι φτάνει ο θάνατος
σαν ένα παπούτσι χωρίς πόδι, σαν ένα ένδυμα χωρίς άνθρωπο,
έρχεται να κτυπήσει μ’ ένα δαχτυλίδι χωρίς πέτρα και χωρίς δάχτυλο,
έρχεται να φωνάξει χωρίς στόμα, χωρίς γλώσσα, χωρίς λαρύγγι.

Τα βήματά μου ωστόσο αντηχούν
και η ενδυμασία μου αντηχεί, σιωπηλή, σαν ένα δέντρο.

Δεν ξέρω, λίγα καταλαβαίνω, μόλις βλέπω,
όμως θαρρώ πως το τραγούδι του έχει το χρώμα υγρής βιολέτας,
βιολέτας που έχει συνηθίσει το χώμα, γιατί το πρόσωπο του θανάτου είναι πράσινο,
και η ματιά του θανάτου είναι πράσινη,
με τη διαπεραστική υγρασία ενός φύλλου βιολέτας,
και το βαρύ του χρώμα ενός οργισμένου χειμώνα.

Όμως ο θάνατος προχωρεί ανάμεσα απ’ τον κόσμο μεταμφιεσμένος σε σάρωθρο,
γλύφει το έδαφος αναζητώντας πεθαμένους,
ο θάνατος βρίσκεται μέσα στο σάρωθρο,
είν’ η βελόνα του θανάτου αναζητώντας την κλωστή.

Ο θάνατος βρίσκεται μέσα στα κρεβάτια,
στα μαλακά τα στρώματα στις μαύρες κουβέρτες
ζει ξαπλωμένος, και ξαφνικά φυσάει :
φυσάει μ’ έναν ήχο ζοφερό που φουσκώνει τα σεντόνια,
και υπάρχουν κρεβάτια που ταξιδεύουν για ένα λιμάνι
όπου ο θάνατος περιμένει, με στολή ναυάρχου.

Pablo Neruda

 

[parafernalia]

ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ: ΣΕΠΟΛΙΑ | NEXT STATION: SEPOLIA

Αγαπητοί επιβάτες,
σας ενημερώνουμε ότι
ο ανελκυστήρας που οδηγεί
από την αναγνώριση των δραστών
στη δικαίωση των θυμάτων
είναι εκτός λειτουργίας.
Επιβάτες με ανήσυχη συνείδηση
παρακαλούνται όπως αποβιβαστούν
από τον συρμό.
Σας ευχαριστούμε.

Dear passengers,
we inform you that
the lift that leads
from the perpetrators’ identification
to the victims’ vindication
is out of order.
Passengers with an uneasy conscience
are kindly requested
to disembark.
Thank you.

Ν.Γ. Λυκομήτρος

 

[Κάμπια]

Όσο υπάρχουν μάτια
Ριζάκης Θ. Κώστας

είδα κι αυτόν τον ποταμό να εκβάλει μες στην άσφαλτο
τον αετό ν’ ακροζυγιάζεται χωρίς
ένα υποψήφιο θύμα
κ’ είδα ξανά την πέτρινη δίχως παλμό συνέχεια
τη μέσα μέσα σιωπή
είδα των ασωμάτων

εντούτοις πάλι πέρασα από σύνορο σε σύνορο
από σταθμό σε νέο σταθμό δε ρήμαξα
δεν έσβησα κοιτώντας

δε ναυαγεί προσπάθεια
όσο υπάρχουν μάτια

 

[Luke87]

Όταν οι ναζιστές ήρθαν για να πάρουν τους κομμουνιστές, σιώπησα επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν φυλάκισαν τους σοσιαλδημοκράτες, σιώπησα γιατί δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους συνδικαλιστές, σιώπησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους σιώπησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος
Όταν ήρθαν να συλλάβουν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί».


Martin Niemoeller (1892-1984)

Ένα ποίημα συναισθηματικό και ιδιαίτερα φορτισμένο, που όμως δεν ανήκει στον εμβληματικό Μπέρτολ Μπρεχτ (αν και συχνά αποδίδεται), αλλά σε έναν Γερμανό πάστορα ονόματι Martin Niemöller.

 

[Λένω]

Δον Κιχώτες​

Οι Δον Κιχώτες πάνε ομπρός και βλέπουνε ως την άκρη
του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την Ιδέα.
Κοντόφθαλμοι οραματιστές, ένα δεν έχουν δάκρυ
για να δεχτούν ανθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία.

Σκοντάφτουνε στη Λογική και στα ραβδιά των άλλων
αστεία δαρμένοι σέρνονται καταμεσής του δρόμου,
ο Σάντσος λέει «δε σ’ το ’λεγα;» μα εκείνοι των μεγάλων
σχεδίων αντάξιοι μένουνε και: «Σάντσο, τ’ άλογό μου!»

Έτσι αν το θέλει ο Θερβάντες, εγώ τούς είδα, μέσα
στην μίαν ανάλγητη Ζωή, του Ονείρου τους ιππότες
άναντρα να πεζέψουνε και, με πικρήν ανέσα,
με μάτια ογρά, τις χίμαιρες ν’ απαρνηθούν τις πρώτες.

Τους είδα πίσω να ’ρθουνε —παράφρονες, ωραίοι
ρηγάδες που επολέμησαν γι’ ανύπαρχτο βασίλειο—
και σαν πορφύρα νιώθοντας χλευαστικιά πως ρέει,
την ανοιχτή να δείξουνε μάταιη πληγή στον ήλιο!

Κωστας Γ. Καρυωτάκης, "Νηπενθή" (1921)

(Αφιερωμένο στην @yorkie)

 

[parafernalia]

Ο τελευταίος αναλογικός έρωτας

Ένας ψηφιακός κόσμος με ρωτάει συνεχώς,
σαν ένας γιγάντιος διακόπτης,
αν περνάει ρεύμα από την καρδιά μου ή όχι,
παίζει μέσα μου προκλητικά με ένα on ή ένα off,
το ένα ή το μηδέν μου.

Εκπέμπω τραγούδια, σκέψεις και φθόγγους
πριν σωπάσει ο κόσμος που μεγάλωσα,
ξεγελιέμαι πάνω στο τεντωμένο σκοινί,
πιστεύοντας πως κάνω την πιο μεγάλη επανάσταση που έχει απομείνει:

να περπατήσω ξυπόλητη στο κεραμιδί χώμα,
να παραμείνω γήινη,
να σφίξω ένα ζεστό χέρι,
να δώσω μια αναλογική ματιά
και ένα ακόμα, τελευταίο, αναλογικό φιλί.

Μαρία Παπαγεωργίου

 

[Nascentes morimur]

Πρόβα

Ζούμε καλά
σ’ αυτό το απόμακρο νεκροταφείο.
Στους ευάερους τάφους
κάνουμε πρόβες ξαπλωμένοι
ενώ φυσάει από παντού ζωή
και μας γεμίζει νιάτα.
Όταν τελειώνει η πρόβα σηκωνόμαστε
γεμάτοι αισιοδοξία και δύναμη. Αύριο πάλι.
Οι πρόβες συνεχίζονται επ’ αόριστον
και μας μικραίνουν
σιγά σιγά ξαναγυρίζουμε στη γέννησή μας
και παραδινόμαστε
ετοιμοθάνατα νεογέννητα
γεμάτα σφρίγος.
Ζούμε καλά
σ’ αυτό το απόμερο νεκροταφείο.
Ποτέ σας δεν θα μάθετε
πώς μεγαλώνει ένας άνθρωπος
σε βρέφος
που δεν κλαίει.

Γιάννης Βαρβέρης

 

[parafernalia]

Όσοι δουλεύουν φοβούνται μη χάσουν τη δουλειά τους.

Όσοι δε δουλεύουν φοβούνται μη δε βρουν ποτέ δουλειά.

Όποιος δε φοβάται την πείνα, φοβάται το φαγητό.

Οι οδηγοί αυτοκινήτων φοβούνται να περπατήσουν και οι πεζοί φοβούνται μην τους πατήσουν τα αυτοκίνητα.

Η δημοκρατία φοβάται να θυμηθεί και η γλώσσα φοβάται να τα πει.

Οι πολίτες φοβούνται τους στρατιωτικούς, οι στρατιωτικοί φοβούνται την έλλειψη όπλων, τα όπλα φοβούνται την έλλειψη πολέμων.

Ζούμε στα χρόνια του φόβου.

Φοβάται η γυναίκα τη βία του άντρα και ο άντρας την άφοβη γυναίκα.

Φόβος των κλεφτών, φόβος της αστυνομίας.

Φόβος της πόρτας χωρίς κλειδαριά, του χρόνου χωρίς ρολόγια, του παιδιού χωρίς τηλεόραση, φόβος της νύχτας χωρίς υπνωτικά χάπια και φόβος της ημέρας χωρίς διεγερτικά χάπια.

Φόβος του πλήθους, φόβος της μοναξιάς, φόβος απ' όσα έγιναν και για όσα θα γίνουν, φόβος του θανάτου, φόβος της ζωής.

Εδουάρδο Γκαλεάνο, Ένας Κόσμος Ανάποδα​

 

[glayki]

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις

Χόρχε Λουί Μπόρχες

 

[Nascentes morimur]

Μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας
ότι όσοι έχουν οξύτατη όραση
θα επιζήσουν της πρώτης κρίσεως
των καρδιακών κρίσεων
της οικουμενικής κρίσεως
ακόμη και της εσχάτης κρίσεως
αρκεί ν’ αντέξουν της κρίσεως συνειδήσεως.

Κατά τα άλλα
πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι
γιατί δεν άρχισε να βρέχει βατράχια
αν και θα επινοηθούν ειδικά αλεξιβρόχια
αποσμητικά κατά της αηδίας
έως ότου εξοικειωθούμε με την μπόχα
των νεκρών αισθημάτων κι ελπίδων.

Βρωμόμυγες, κρεατόμυγες, χρυσόμυγες.
Τι θα γίνει αλήθεια με τις κοινές μύγες
που συνωθούνται στο νεκροτομείο;
Αν θα καλλιεργήσουμε ένα είδος μύγας
Μέσα μας ας είναι το τελειότερο.
Τέλος πάντων.
Πρέπει να μεριμνήσουμε.
Λαμβάνει έκταση επιδημίας αυτή η έκλυση ηθών.
Να κάνουμε έκκληση
επίκληση στις ηθικές μας αρχές
παράκληση προς τον ύψιστο
να μας απαλλάξει
ή να μας μετεξελίξει
σε μύγες, κορέους, κουνούπια
να λείψει το δυσυπόστατο του χαρακτήρα μας
να μεταβληθούμε στους τρόμους μας
ψύλλοι, ψείρες και κάνθαροι.

Νεκρώσιμη ακολουθία
ΜΑΡΙΟΣ ΧΑΚΚΑΣ

 

[Κάμπια]

Θέρος, Ριζάκης Θ. Κώστας

σκαλί σκαλί τ’ ωραίο φως
κύματα κύματα ο ιδρώτας
κ’ η παναγιά η θαλασσομίλητη
κάτι από χώμα λίγη από νερό
γυμνή πάνω στον κόκκινο το βράχο
ριγώντας πλάι στης μνήμης τον αφρό
στο αγγελόκρουσμα τ’ αυγούστου πολεμώντας
ήλιος που ζήλεψε σκιάς αναπαμό
κορμί που θέρισε ο άνεμος περνώντας

 

[glayki]

Suheir Hammad – Τι θα κάνω​

Δε θα χορέψω στα τύμπανα του πολέμου σας.
Δε θα δανείσω ούτε την ψυχή, ούτε τα κόκκαλά μου
στα τύμπανα του πολέμου σας.
Δε θα χορέψω στο ρυθμό σας.
Τον ξέρω αυτό το ρυθμό. Είναι άψυχος.
Δε θα σκοτώσω για σας .Και κυρίως δε θα πεθάνω για σας.
Δε θα θρηνήσω το θάνατο, ούτε με αυτοκτονία, ούτε με δολοφονία.
Δε θα σταθώ στο πλάι σας, ούτε θα χορέψω με τις βόμβες σας,
επειδή όλοι οι άλλοι χορεύουν.
Όλοι κάνουνε λάθος. Η ζωή είναι δικαίωμα, που δεν είναι εξασφαλισμένο ή απλό.
Δε θα ξεχάσω από πού προέρχομαι. Θα φτιάξω το δικό μου τύμπανο.
Συγκεντρωθείτε γύρω μου και το τραγούδι μας θα γίνει χορός.
Το βουητό μας θα γίνει τυμπανοκρουσία
Δε θα με ξεγελάσετε. Δε θα δανείσω τ όνομά μου, ούτε το χτύπο μου στο ρυθμό σας.
Θα χορεύω και θα αντισταθώ και θα χορεύω και θα παραμείνω σταθερός και θα χορεύω.
Αυτό το καρδιοχτύπι είναι πιο δυνατό από το θάνατο.
Το τύμπανο του πολέμου σας δεν είναι πιο δυνατό από αυτήν την ανάσα.

 

[parafernalia]

Έλα

Έλα, ας μιλήσουμε λοιπόν,
όποιος μιλά δεν είν' νεκρός,
οι φλόγες καίνε των κεριών
στα σκοτεινά μας ρίχνουν φως.

Έλα, ας πούμε: το άλικο,
έλα ας πούμε: ο γαλανός,
μάτι κι αυτί έχε άργρυπνο
όποιος μιλά δεν είν' νεκρός.

Μόνος εσύ στο πουθενά,
στην γκρίζα έρημό σου αυτή-
χωρίς γυναίκας συντροφιά
ή λέξη φίλου ή προτομή,

το ξέρεις, το σκαρί φτενό
και χαίνει κάτω σου ο βυθός-
έλα, το στόμα σου άνοιχ'το
όποιος μιλά δεν είν' νεκρός.

Gottfried Benn

 

[Nascentes morimur]

διαμέρισμα 2½ δωματίων Ι

τα βράδια, αφού σε πάρει ο ύπνος
στον καναπέ
με την κουβέρτα γύρω από τα πόδια
με το κινητό στην αγκαλιά
και την τηλεόραση ανοιχτή
ακροπατώ στο μωσαϊκό ως την κουζίνα
κάνω νόημα στο καναρίνι σου
μη με προδώσει
ξαγρυπνάω μπροστά στο ανοιχτό ψυγείο
πάνω από την κατσαρόλα
όπου παγώνει το φαγητό της χθεσινής ημέρας
με το πιρούνι σου
μπουκώνω το στόμα μου
ώστε το επόμενο πρωί
χορτάτος ήδη
και με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια

να μη χρειαστεί να παραδεχτώ

πόσο πεινάω
για καθετί που αρνούμαι

Ά. Παπαντώνης

 

[Nascentes morimur]

Πού ‘ναι τα χεράκια που ανέθρεψαν τις λέξεις;
Δίχως εσένα, το ταλέντο θα έμενε μισό.

Τι να σου πω
Πως στενεύουν οι μέρες στα δωμάτια των ανθρώπων;
Το δικό μου το έχω ήδη καταπιεί
Άστεγος ζω, ευτυχισμένος.

Τα βράδια, βλέπω τους σημαδεμένους ουρανούς
Και κλαίω απο λατρεία.

Κάθισε μαζί μου, δε θα σε κοιτάζω
Δεν σ’ έχω δει ποτέ άλλωστε
Μόνο την καθαρότητά σου
Το στίγμα της.

Μια μικρή σελήνη έχω στο στόμα
Ναρκωτικό κάτω απ’ τη γλώσσα
Σάλιο με σάλιο στο δίνω, γλείψτο.

Kι έπειτα, πως ο κόσμος θ’ αντέξει
Το βάρος του ασυνειδήτου μας;

Bαλς
Ε.βακαλοπούλου.