Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Αρκτούρος]

Sylvia Plath - Daddy
Απόδοση στα ελληνικά: Αρκτούρος

Ρούχο παλιό,
τα χρόνια της ζωής μου τα ευτυχέστερα
που μέσα σου έχω ζήσει,
κι όταν ακόμα ήμουν ανέτοιμη για ρίσκο,
όνειρο παλιό,
τί θέλεις και γυρίζεις;

Θα 'πρεπε να σ' έχω αντιμετωπίσει, πατέρα,
αλλά μου πέθανες μια μέρα του θεού,
μια μέρα σαν όλες τις άλλες.
Κι είσαι τώρα ίδιος με μάρμαρο,
ίδιος κι ολόιδιος με στοιχειωμένο άγαλμα,
κι ας έχεις το θεό ακόμα μέσα σου.

Προσεύχομαι, αλλά μάταια.
Πού να σε βρω;
Που μου 'γινες ένα με του Ατλαντικού την άβυσσο,
σαν τα νερά τα πράσινα που βρέχουν το απέραντο γαλάζιο.

Αηδίασα.

Δεν θα μπορέσω ποτέ να σου μιλήσω,
τα μάτια σου ευθύς να τα κοιτάξω.
Καμιά γλώσσα, καμιά πόλη δεν σε κουβαλάει.
Τα γκρέμισε όλα ο πόλεμος. Τα ξέσκισε.
Συρματοπλέγματα, συρματοπλέγματα, συρματοπλέγματα: κι άνθρωποι πουθενά.
Τους πήρε και τους σήκωσε,
του νου η μανία,
των ανθρώπων η λαλιά η βρώμικη.
Κι εσύ, σαν ένας κι από αυτούς τους θύτες,
ίδιος κι ολόιδιος μαζί τους,
στον πόλεμο πρωτοστατούσες.

Στο Dachau, στο Auschwitz, στο Belsen,
στων καμινάδων των ανθρώπων την ψυχή που ξέρναγαν,
εκεί,
για λίγο σε προφταίνω.
Μετά πας να μεθύσεις,
στην πανέμορφη Βιέννη
να ξεχάσεις τάχα το μηδέν σου,
στου Τιρόλου τα κάτασπρα τα χιόνια
να θάψεις τη σαπίλα σου.
Τι να τα κάνω του κόσμου τα ωραία, πατέρα;
Όταν από σώμα και ψυχή,
στάχτη μόνο μένει.

Αηδίασα, μπαμπά.

Σε φοβόμουν.
Τί να τα κάνω τα παράσημα;
Του ζόφου μνήμες είναι αυτά,
κι εγώ ένα κοριτσάκι.
Μια σημαία κατάμαυρη
μου πέταξες στη μούρη,
κι είπες πως έτσι ένα κορίτσι θα γίνει μια γυναίκα.
Τα πάθη του πολέμου και τα κτήνη,
σαν λατρέψει.

Κτήνος, τ'ακούς;
Τι στέκεσαι και τι κοιτάς;
Όλα καλά εκεί,
στης λήθης μέσα την ασφάλεια;
Είσαι ο διάβολος, τ'ακούς;
Αυτός που την καρδιά μου,
τεμάχισε στα δύο.

Δέκα χρονώ ήμουνα,
στον τάφο σαν σε βάλανε.
Γιατί; Γιατί, μπαμπά;
Γιατί,
τα είκοσι τα χρόνια μου τα πρώτα,
γιατί να τα χαλάσω,
στον τάφο σου να μπω;
Γιατί,
ένα κουβάρι μαζεμένο να 'μαι σήμερα,
ένα μάτσο κόκκαλα, μπαμπά,
όπως όπως καρφωμένα
στην ανάγκη του συλλήβδην;

Τώρα, ξέρω.
Κι ας έχω ξοφλήσει.

Στην άκρη της γραμμής,
στου ακουστικού τη μαύρη προσμονή,
όνειρα γυαλιά καρφιά,
κι οι λέξεις πεταμένες.
Κι όχι,
δεν δέχομαι, τ'ακούς;
Δεν δέχομαι.
Όσο κι αν λέω ναι,
κι ας είναι,
θα περάσει.

Έπρεπε να σε σκοτώσω, μπαμπά.
Σαν σκοτώσεις έναν άνθρωπο,
την ίδια την ζωή έχεις σκοτώσει.
Τί να σε κάνω πια;
Με λερωμένα έγκλημα τα χέρια σου,
κι ένα παλούκι καρφωμένο στην καρδιά σου.

Γύρνα πίσω τώρα.
Κουράστηκα κι εγώ,
κι εσύ να μη με φτάνεις.

Ξόφλησες, μπαμπά.
Ξόφλησες και ξόφλησα κι εγώ μαζί σου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Deutsch... Lover]

Το να λες
''Εδώ εξουσιάζει η ελευθερία''
είναι πάντα
μια πλάνη
ένα ψέμα:
Η ελευθερία
δεν εξουσιάζει.

- Erich Fried, αυστριακός ποιητής '' Η εξουσία της ελευθερίας''

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Angelique.]

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
(απόσπασμα)

Και εσύ έρωτα
εκατόφυλλο πορφυρό μου ρόδο
που γεννήθηκες μέσα από τις φλόγες ,
σαν έκαιγαν οι άπιστοι
μια νύχτα δίχως σελήνη
την Άγια Τράπεζα
όπου φύλαγαν οι θνητοί
τα μυστικά της καρδιάς τους ,
γίνε το κάλεσμα της μούσας
και η ηχώ που ταξιδεύει
στα άηχα μονοπάτια της σιωπής μου ,
όταν ο σκοτεινός καβαλάρης
θα καλπάζει στην πολιτεία των άστρων
και το αίμα πέταλα φωτιάς θα σκορπά
στις φλέβες του φεγγαριού
την άγια εκείνη στιγμή
που η μια ψυχή ψάχνει την άλλη
την ώρα που ρέει ο πόθος
σαν κρασί σε χρυσοκέντητο βενετσιάνικο ποτήρι

Γιάννης Ρίτσος

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Τάσος97]

Μοιραζόμαστε μόνο ελληνικά ή και άλλα ποιήματα;
(αν έχετε κάψα κι εσείς μπορούμε να κάνουμε και θεματικό ανά μήνα... Εννοώ να γράφουμε εμείς)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πύρος]

Γενναίος

Οι λέξεις πονάνε
Και τραγουδάμε
Για να ξεχαστούμε από
Ο,τι αναζητάμε
Σε έναν κόσμο
Που απλώς κοιμάσαι
Κοιμάσαι
Και ξυπνάς μόνο
Για να νυστάξεις πάλι

Και δεν μιλάς
Και μόνο ακούς
Και όπως είπες
Οι λέξεις σε πονούν
Μα εκείνοι δεν θα πουν
Τη συγγνώμη
Αυτή τη ρημάδα τη συγγνώμη
Που καιρό περιμένεις

Και μια ζωή δεν μιλάς
Και πρέπει να είσαι ήσυχος
Και τα λόγια σου κρατάς
Μα πάλι είσαι ανήσυχος

Για αυτό λοιπόν
Πες ο,τι θες να πεις
Και άσε τις λέξεις να φανούν
Ειλικρινά
Θέλω να γίνεις γενναίος

Πες αυτά που εννοείς
Οι λέξεις θα φανούν
Ειλικρινά
Γενναίος θα' σαι ξανά
.
.
.
.

Γενναίος θα' μαι ξανά

☆

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alma Libre]

Remembrance (Emily Bronte)

Cold in the earth—and the deep snow piled above thee,
Far, far removed, cold in the dreary grave!
Have I forgot, my only Love, to love thee,
Severed at last by Time's all-severing wave?

Now, when alone, do my thoughts no longer hover
Over the mountains, on that northern shore,
Resting their wings where heath and fern-leaves cover
Thy noble heart forever, ever more?

Cold in the earth—and fifteen wild Decembers,
From those brown hills, have melted into spring:
Faithful, indeed, is the spirit that remembers
After such years of change and suffering!

Sweet Love of youth, forgive, if I forget thee,
While the world's tide is bearing me along;
Other desires and other hopes beset me,
Hopes which obscure, but cannot do thee wrong!

No later light has lightened up my heaven,
No second morn has ever shone for me;
All my life's bliss from thy dear life was given,
All my life's bliss is in the grave with thee.

But, when the days of golden dreams had perished,
And even Despair was powerless to destroy,
Then did I learn how existence could be cherished,
Strengthened, and fed without the aid of joy.

Then did I check the tears of useless passion—
Weaned my young soul from yearning after thine;
Sternly denied its burning wish to hasten
Down to that tomb already more than mine.

And, even yet, I dare not let it languish,
Dare not indulge in memory's rapturous pain;
Once drinking deep of that divinest anguish,
How could I seek the empty world again?


​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Deutsch... Lover]

Gottfried Benn- Αυτά που μας στεναχωρούν ( Was schlimm ist)

Όταν κάποιος δεν μιλάει αγγλικά
και μαθαίνει για ένα καλό αγγλικό αστυνομικό μυθιστόρημα
που δεν είναι μεταφρασμένο στα γερμανικά

Όταν έχει καύσωνα και βλέπεις μια μπύρα
που δεν μπορείς να αγοράσεις.

Όταν έχεις έμπνευση
αλλά δεν μπορείς να τη μεταφέρεις μέσα από τους στίχους μεγάλων ποιητών,
όπως κάνουν οι καθηγητές.

Όταν τις νύχτες στο ταξίδι ακούς τα κύματα να χτυπούν
και λες στον εαυτό σου πως αυτό, έτσι κι αλλιώς, πάντα κάνουν.

Αυτό που στενοχωρεί πολύ: Να είσαι καλεσμένος κάπου,
τη στιγμή που στο σπίτι,
τα δωμάτια φαντάζουν πιο ήρεμα
ο καφές καλύτερος
και δεν χρειάζεται να συζητήσεις για τίποτα.

Αυτό που στενοχωρεί περισσότερο από όλα: Να μη πεθάνεις το καλοκαίρι.
Όταν όλα είναι τόσο φωτεινά και το χώμα
τόσο εύκολο για να το σκάψεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alma Libre]

Το Σκάκι (Μανόλης Αναγνωστάκης)

Έλα να παίξουμε.
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.
(Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη)

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
(Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα)
Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τί τους θέλω;

(Τραβάνε μπρος, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα)
Όλα, και τ’ άλογά μου θα σ’ τα δώσω
Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω
Που ξέρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μια άκρη ώς την άλλη

Γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Τάσος97]

i like my body when it is with your
by e. e. cummings

i like my body when it is with your
body. It is so quite new a thing.
Muscles better and nerves more.
i like your body. i like what it does,
i like its hows. i like to feel the spine
of your body and its bones,and the trembling
-firm-smooth ness and which i will
again and again and again
kiss, i like kissing this and that of you,
i like, slowly stroking the,shocking fuzz
of your electric furr,and what-is-it comes
over parting flesh….And eyes big love-crumbs,

and possibly i like the thrill

of under me you so quite new

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alma Libre]

Καλημέρα θλίψη (Οδυσσέας Ελύτης)

Γεια σου θλίψη
Καλημέρα θλίψη
έντομο που φωλιάζεις μέσα μου
κι ολονυχτίς καραδοκείς πότε θ’ ανοίξω μάτι...

Στην αρχή σ’ έχω λησμονήσει·
κοιτάζω τις γραμμές του ταβανιού -
άξαφνα πατείς και μπαίνεις
στη συνείδηση.

Έρχεσαι να πικράνεις τον πρωινό καφέ
ν’ αποσπάσεις κάτι απ’ την ελάχιστη χαρά
του χεριού μου στο πόμολο του παραθύρου
φέρνεις ανωμαλίες στο νερό του μπάνιου
προκαλείς το πρώτο δυσάρεστο τηλεφώνημα
είσαι τέρας
μικροσκοπικός Μινώταυρος που ζητάει τροφή
και συντηρείται με το ελάχιστο...

Τρως τρως Μινώταυρε·
είναι σάρκες αυτές δεν είναι αέρας
έτσι που πας δε θ’ απομείνει τίποτε.

Γεια σου θλίψη
Καλημέρα θλίψη
έχεις εγκατασταθεί μονίμως μέσα μας
είσαι χειρότερη από τους ιούς και τους βακίλους
οι φιλόσοφοι σ’ εξετάζουν στο φασματοσκόπιο
έχεις δώσει λαβή σε μιαν εξαίρετη λογοτεχνία
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΟΜΗΣ]

Άρχισε το καλοκαίρι
και όλοι τρέχουνε μακριά
άλλοι στις ακρογιαλιές
και άλλοι στα βουνά
τελειώνει το καλοκαίρι
βρομίζει όλος ο ντουνιάς
περιμένουμε τα πρωτοβρόχια
να έρθουν με πολλές βροχές
να καθαρίσουνε τους δρόμους
και τις γειτονίες
ας είναι καλά τα ποτάμια λίμνες
θάλασσές που κρύβουν τις βρομιές
να μην τις βλέπουμε εμείς
να νομίζουμε ότι είναι καθαρές​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΟΜΗΣ]

Το χελωνάκι
Μικρό χελωνάκι ξεκίνα
τα πρώτα βήματα του
στη θάλασσα να φτάσει προσπαθεί
να Εβραίοι την χαρά του
το πρώτο κύμα το χτυπά
δεν του άρεσε η μυρωδιά
τα μάτια του θολωσανε
δεν βλέπει μακριά
προπαθει να φτάσει μακριά
σε καθαρότερα νερά
μα δεν υπάρχουν πουθενά
πείνα το ζώνει τρομερή
κάτι ψάχνει για να βρει
βλέπει μία μέδουσα μακριά
και με την φορά που πήρε
για να φτάσει πιο κοντά
ούτε που κατάλαβε πως βρέθηκε
κλεισμένο σε μία σακούλα πλαστικια
μάταια προσπαθούσε να βρει
τρόπο για να βγει
έχασε τις δυνάμεις του
πέθανε και έμεινε για πάντα εκεί.........​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΟΜΗΣ]

<<Η ζωή>>
Η γη,ο αέρας τα νερά
κι ο ηλιοσπου τα κοίτα
αυτά γεννούνε μία ζωή
κι είμαστε μεις λίγα από αυτά...

Ας τα αγαπήσουμε
ας τα προσέχουμε
ας τα φροντίζουμε
να βρούμε όλοι μία ζωή χαρά!

Όλα αρχίζουν από μικρά
και μεγαλώνουν σταθερά
κι εμείς που κάποτε ήμασταν παιδιά
ποτέ πέρασαν τα χρονιά αυτά
κρίμα που δεν μάθαμε πολλά
πως όλα αυτά που ο ήλιος τα κοίτα
και ο αέρας τα φυσά
μακάρι να ήταν φυσικά.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alma Libre]

Ο Στρατιώτης Ποιητής (Μίλτος Σαχτούρης)




Δεν έχω γράψει ποιήματα
μέσα σε κρότους
μέσα σε κρότους
κύλησε η ζωή μου.

Τη μιαν ημέρα έτρεμα,
την άλλην ανατρίχιαζα
μέσα στο φόβο,
μέσα στο φόβο
πέρασε η ζωή μου.

Δεν έχω γράψει ποιήματα,
δεν έχω γράψει ποιήματα,
μόνο σταυρούς
σε μνήματα
καρφώνω.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Deutsch... Lover]

Ο Στρατιώτης Ποιητής (Μίλτος Σαχτούρης)




Δεν έχω γράψει ποιήματα
μέσα σε κρότους
μέσα σε κρότους
κύλησε η ζωή μου.

Τη μιαν ημέρα έτρεμα,
την άλλην ανατρίχιαζα
μέσα στο φόβο,
μέσα στο φόβο
πέρασε η ζωή μου.

Δεν έχω γράψει ποιήματα,
δεν έχω γράψει ποιήματα,
μόνο σταυρούς
σε μνήματα
καρφώνω.​

Πραγματικά φοβερό και ανατριχιαστικό, Σταυρούλα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[American Economist]

Πολύ ωραίο alma libre

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Βαλεντίνα Μρ]

Δύο...Λίγες ακούγονταν...Πολλές ήταν.
Έτσι οπως κυλούσαν στο χαιδεμένο , ηλιόλουστο σιταρένιο σου δέρμα..
Αργά,αργά..
Σαν να μη θέλουν να τελειώσει αύτος ο δρόμος.
Κρύες σταγόνες. Δροσερές σκέψεις.

Δύο σταγόνες με αγκάλιασαν σήμερα.
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Αντικειμενικός]

Από Θανάση Χειμωνά:

Σε λένε Αλέξη
Και είσαι αρχηγός
Η κάθε σου λέξη
Ομόνοια και Χολαργός

ποίημα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Eileen]

The Fly
Songs of Experience - William Blake
*
Little Fly
Thy summer's play,
My thoughtless hand
Has brush'd away.
*
Am not I
A fly like thee?
Or art not thou
A man like me?
*
For I dance
And drink & sing;
Till some blind hand
Shall brush my wing.
*
If thought is life
And strength & breath;
And the want
Of thought is death;
*
Then am I
A happy fly,
If I live,
Or if I die.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Βλα]

Ανδρέας Εμπειρίκος - του Αιγάγρου

Πήδηξε ο αίγαγρος και στάθηκε σε μια ψηλή κορφή. Στητός και ρουθουνίζοντας κοιτάζει τον κάμπο και αφουγκράζεται πριν άλλο σκίρτημα σε άλλη κορφή τον πάει. Τα μάτια του λάμπουν σαν κρύσταλλα και μοιάζουν με μάτια αετού, ή ανθρώπου που μέγας οίστρος τον κατέχει. Το τρίχωμα του είναι στιλπνό και ανάμεσα στα πισινά του πόδια, πίσω και κάτω από το σουβλερό κεντρί του, βαρείς οι ογκώδεις όρχεις του κουνάνε σαν σήμαντρα μιας τηλαυγούς, μιας απολύτου ορθοδοξίας.

Κάτω εκτείνεται ο κάμπος με τα λερά μαγνάδια του και τις βαρείες καδένες.
Ο αίγαγρος κοιτάζει και αφουγκράζεται. Από τον κάμπο ανεβαίνει, σαν μέσα από πηγάδι βαθύ, μια μυριόστομη κραυγή ανθρώπων που ασθμαίνουν.
«Αίγαγρε! Αίγαγρε! Έλα σε μας για να χαρείς και να μας σώσεις».
Ο αίγαγρος κοιτάζει ακόμη και αφουγκράζεται. Όμως καθόλου δεν νοιάζεται για όλου του κάτω κόσμου τη βοή και την αντάρα. Στέκει στητός στα πόδια του και κάθε τόσο μυρίζει τον αέρα, σηκώνοντας τα χείλη του σαν να βρισκόταν σε στιγμές οχείας.
«Αίγαγρε! Αίγαγρε! Έλα σε μας για να ευφρανθείς και να μας σώσεις. Θα σε λατρέψουμε ως Θεό. Θα κτίσουμε ναούς για σένα. Θα’ σαι ο τράγος ο χρυσός! Και ακόμη, θα σου προσφέρουμε τα πιο καλά, τα πιο ακριβά μανάρια μας... Για δες!».
Και λέγοντας οι άνθρωποι του κάμπου, έσπρωχναν προς το βουνό ένα κοπάδι από μικρές κατσίκες σπάνιες, από ράτσα.
Ο αίγαγρος στέκει ακίνητος και οσμίζεται ακόμη τον αέρα. Έπειτα, ξαφνικά, σηκώνει το κεφάλι του και αφήνει ένα βέλασμα, που αντηχεί επάνω από τους λόγγους σαν γέλιο λαγαρό.
Γεια και χαρά σου Αίγαγρε! Γιατί να σου φαντάξουν τα λόγια του κάμπου και οι φωνές του; Γιατί να προτιμήσεις του κάμπου τις κατσίκες; Έχεις ό,τι χρειάζεσαι εδώ και για βοσκή και για οχείες και κάτι παραπάνω, κάτι που, μα τους Θεούς, δεν ήκμασε ποτέ στους κάμπους κάτω - έχεις εδώ την Λευτεριά.
Τα κρύσταλλα που μαζώχθηκαν και φτιάξαν τον Κρυστάλλη, ο μέγας ταγός που έπλασε το Πάσχα των Ελλήνων, αυτοί και ακόμη λίγοι άλλοι, αυτοί που πήραν τα βουνά μήπως τους φάει ο κάμπος, αυτοί που τα βουνά λιμπίστηκαν σαν επιβήτορες κυρίως, δοξολογούν τον οίστρο σου και το ζεστό σου σπέρμα, γιε του Πανός και μιας ζαρκάδας Αφροδίτης.
Γεια και χαρά σου, Αίγαγρε, που δεν αγαπάς του κάμπους! Τι να τους κάνεις; Ο ήλιος σηκώνεται κάθε πρωί ανάμεσα στα κέρατα σου. Λάμπουν στα μάτια σου οι αστραπές του Ιεχωβά και ο ίμερος ο πύρινος του Δία, κάθε φορά που με σπρωξιές ανένδοτες τα θηλυκά ριζοσκελώνεις, ως μέγας ψώλων, και σπέρνεις την απέθαντη γενιά σου.
Γεια και χαρά σου, Αίγαγρε, που δεν θα πας στους κάμπους! Γεια και χαρά σου που πατάς τα νυχοπόδαρά σου στων απορρώγων κορυφών τα πιο υψηλά Ωσαννά!
Είπα και ελάλησα, Αίγαγρε, και αμαρτίαν ουκ έχω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.