Μοιραζόμαστε ποιήματα

[icfan]

Archibald MacLeish

Γράμμα από την Αμερική

[…]
Για μας που δεν είχαμε τοίχους παλιούς μήτε φωνές τριγύρω μας,
Αυτός είναι ο τόπος μας, αυτό είναι το παλιό μας χώμα
Η γης ωμή, τα αίματα νοθεμένα κι οι ξένοι,
Τα μάτια διαφορετικά, ο άνεμος και οι καρδιές που αλλάζουν
Αυτά δε θα τα αφήσουμε και μας φωνάζουν οι παλαιοί.
Αυτός είναι ο τόπος μας, το αίμα μας, η γενιά μας.
[…]

Μτφ. Γιώργος Σεφέρης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[diotima]

Αιθέρια λάσπη

Τώρα ταξιδεύεις χωρίς φόβο
Δικαιωμένη ως τις άκρες των νυχιών σου
Περιφέροντας την αιθέρια λάσπη σου
Το άρωμα των ζαχαρωμένων σπονδύλων σου
Και τη φωταγωγία της γλώσσας σου
Στο χωρίς τέλος ξεκίνημα
Όλων των πιθανοτήτων
Σε ζηλεύω
Σε λυπάμαι
Σε αγνοώ
Σκύβεις πάνω από το λεκέ της ανυπαρξίας σου
Θρηνώντας που δεν είσαι περισσότερο νεκρή

Γιάννης Αγγελάκας
"Πως τολμάς και νοσταλγείς,τσόγλανε;"
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Αγριόπη]

Όταν γεννιέται ένα παιδί
όλη φαμίλια του εύχεται γερό και έξυπνο να γίνει.
Εγω που με την εξυπνάδα μου ρήμαξα τη ζωή μου
εύχομαι ο γιος μου αγράμματος να μείνει
και φτωχός στο πνεύμα.
Έτσι, θα ζήσει γαλήνια κι ωραία
σαν υπουργός της κυβερνήσεως.
Μπ. Μπρεχτ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Αρκτούρος]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nininaou]

Θάλασσα​

Όμως τα στήθια που τα ταράζει κάποιο
θανάσιμο πάθος δεν θα γαληνέψουν.
Κ.Καρυωτάκης

εδώ​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Η αγάπη γεννήθηκε για να μας σώσει και όχι να μας πληγώσει να μας κάνει ανθρώπους κανονικούς αγαπημένους και πολύ ευτυχισμένους να μας δώσει χαρά και να την αξιοποιήσουμε καλά να μας δώσει χαρίσματα και όχι θρίψαλα να μας κάνει καλούς και όχι κακούς ανθρώπους φυσιολογικούς.
[SIZE=-1]
Αριστόπουλος Αλέξανδρος
[/SIZE]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΛΙΓΟΙ (Γιώργος Μακρής)

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης
Με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας
Κι ολλούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.



Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
Εμείς ερωτευτήκαμε την ουσία του είναι μας
Κι σʼ όλους με τους έρωτες αυτής αγαπούμε.
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές.

Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο κι δεν είμάστε τίποτα απ'
αυτόν τον κόσμο
Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο.
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.

Είμαστε οι προάγγελοι του χάους

______________

ΑΚΗ

Κοιτάζοντας τα σύρματα χωρίς πουλιά
Τα χερούλια της πόρτας
Χωρίς δισταχτικά χέρια-
Θυμόμαστε ταʼ απλά σας πατήματα
Στο βρεμένο χώμα
Ύστερα από το θέατρο
Τα όχι αγνά σας μάτια
Ύστερα από τη μουσική
Το μεσημέρι.
Κοιτάζοντας το σύννεφο
Χωρίς θυμό
Το σπίτι του σκύλου
Χωρίς σκύλο
Καταπίνουμε την περηφάνεια μας
Την αδεξιότητά μας
Φωνάζοντας το όνομά σας το πρωί
Περνώντας μεσʼ απ τις εικόνες σας
Το βράδυ…
Αγαπώντας, μισώντας
Με χαρά με λύσσα
Κατά ταʼ άλλα είμαστε οι ίδιοι
Φορώντας όλη μέρα ένα ρούχο
Με κόκκινα κουμπιά
Με τσέπες φαρδιές
Με μαλλιά σκονισμένα
Τρέχοντας να χαϊδέψουμε
Σκυλιά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Mα εγώ μιλάω για δύναμη, της αγάπης ισοδύναμη
και ζητάω προτεραιότητα, φύση, θέση και ιδιότητα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[diotima]

Επέστρεφε

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με --
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ' επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται....

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1912)​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Την ώρα που μες στα γραφεία τους απεγνωσμένα
κρεμασμένοι απ' τα τηλέφωνά τους
παλεύουν για 'να τίποτα οι χοντράνθρωποι
ανεβαίνεις εσύ μέσα στον Έρωτα
καταμουντζουρωμένος αλλ' ευκίνητος
σαν καπνοδοχοκαθαριστής
κατεβαίνεις απ' τον Έρωτα
έτοιμος να ιδρύσεις
μια δική σου λευκή παραλία
χωρίς λεφτά
γδύνεσαι όπως γδύνονται όσοι νογούν τ' αστέρια
και μ' οργιές μεγάλες ανοίγεσαι να κλάψεις ελεύθερα...
Είναι διγαμία ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι.

Οδ.Ελύτης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Τόμας Ντύλαν

Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία.
Γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα
Με τον άνθρωπο του ανέμου και του δυτικού φεγγαριού
Όταν ασπρίσουν τα κόκκαλά τους και τριφτούν τ' άσπρα κόκκαλα
θάχουν αστέρια στον αγκώνα και στο πόδι
Αν τρελλάθηκαν η γνώση τους θα ξαναρθεί,
Αν βούλιαξαν στο πέλαγος θ' αναδυθούν
Αν χάθηκαν οι εραστές δεν θα χαθεί η αγάπη
Κι ο θάνατος δεν θαχει πια εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία
Όσους βαθειά σκεπάζουν οι στροφάδες των νερών
Δεν θ' αφανίσει ανεμοστρόβιλος
Κι αν στρίβει ο τροχαλίας κι οι κλειδώσεις ξεφτίζουν
Στον τροχό αν τους παιδεύουν δεν θα τους συντρίψουν
Στα σπασμένα τα χέρια τους θαναι η πίστη διπλή
Κι οι μονόκεροι δαίμονες ας τρυπούν το κορμί
Χίλια κομμάτια θρύψαλα κι αράγιστοι θα μείνουν
Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία
Ας μη φωνάζουν πια στο αυτί τους γλάροι
Ας μην σπάζει μ' ορμή στο γιαλό τους το κύμα
Εκεί που εν' άνθι φούντωνε δεν έχει τώρα ανθό
Να υψώσει την κορφή του στης βροχής το φούντωμα
Τρελλοί, μπορεί, και ξόδια, ψόφια καρφιά, μα ιδές
Φύτρα των σημαδιών τους, να, σφυριές οι μαργαρίτες
Ορμούν στον ήλιο ωσότου ο ήλιος να καταλυθεί,
Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία

Μετ. Λύντια Στεφάνου

(από το ιστολόγιο της Αντινόης)
https://antinoh.blogspot.com/

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lugar]

Ομνύει...

Ομνύει κάθε τόσο ν' αρχίσει πιο καλή ζωή.
Αλλ' όταν έλθ' η νύχτα με τες δικές της συμβουλές,
με τους συμβιβασμούς της, και με τες υποσχέσεις της·
αλλ' όταν έλθ' η νύχτα με την δική της δύναμι
του σώματος που θέλει και ζητεί, στην ίδια
μοιραία χαρά, χαμένος, ξαναπιαίνει.


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1915)

Τὸ σκάκι

Ἔλα νὰ παίξουμε...
Θὰ σοῦ χαρίσω τὴ βασίλισσά μου
Ἦταν γιὰ μένα μιὰ φορὰ ἡ ἀγαπημένη
Τώρα δὲν ἔχω πιὰ ἀγαπημένη
Θὰ σοῦ χαρίσω τοὺς πύργους μου
Τώρα πιὰ δὲν πυροβολῶ τοὺς φίλους μου
Ἔχουν πεθάνει ἀπὸ καιρὸ
πρὶν ἀπὸ μένα
Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω
ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει
δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη
γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ
ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις
Ἔλα νὰ παίξουμε...
Ὁ βασιλιὰς αὐτὸς δὲν ἤτανε ποτὲ δικός μου
Κι ὕστερα τόσους στρατιῶτες τί τοὺς θέλω!
Τραβᾶνε μπρὸς σκυφτοὶ δίχως κἂν ὄνειρα
Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω
ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει
δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη
γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ
ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις
Ἔλα νὰ παίξουμε...
Κι αὐτὴ δὲν ἔχει τέλος ἡ παρτίδα...

Μανώλης Αναγνωστάκης

Αργύρης Χιόνης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[@nt¤wnis|~|¤e]

ΑΠΟΨΕ

Απόψε στον κατάμαυρο ουρανό
τα σύννεφα κηδεύουν το φεγγάρι.
Μέσα στα σάβανά τους τόχουν πάρει
και το πηγαίνουν πίσω απ’ το βουνό!...

Θάναι το κοιμητήρι του εκεί
και θάβουνε τ’ αστέρια που έχουν πέσει
από των ουρανών, ψηλά, τη μέση
για κάποια αιτία πικρή και μυστική…

Ο αγέρας ψαλμωδεί θρηνητικά
κι η νύχτα με πικρία σταυροκοπιέται
πίσω από την πομπή θαρρείς κρεμιέται
η τύχη τ’ ουρανού απελπιστικά.

Και μέσ’ απ’ το σκοτάδι το βαθύ
φτάνει κάποια αστραπή, σωστό μαχαίρι
και δίχως το γιατί κανείς να ξέρει
έχει μεσ’ την καρδιά μου καρφωθεί…

Αλεξάντρ Πούσκιν (απόδοση: Γιάννης Αηδονόπουλος)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Τάσος Λειβαδίτης - Περιμένοντας το βράδυ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Ερωτικά - Ποτ πουρί

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Πέθανε από καρδιά στις 9 Αυγ. ο μεγάλος Παλαιστίνιος ποιητής MAHMOUD DARWISH, μόλις 67 ετών.
Ένα ποίημά του, ελάχιστη τιμή στην μνήμη του.

Ψαλμός 9

Ρόδο ανέγγιχτο απ’ τον χρόνο
και τις αισθήσεις μου• φιλί τυλιγμένο
στις μπόλιες των ανέμων
Ελάτε ξάφνου στ’ όνειρό μου
γιατί θα σας αφήσει
η τρέλα μου, θα φύγει.
*
Φεύγοντας
για να ’ρθω κοντά σου,
ανακάλυψα τον χρόνο.
*
Φτάνοντάς σε
για να φύγω,
ανακάλυψα τις αισθήσεις μου.
*
Ανάμεσα στον ερχομό και στη φυγή
υπάρχει μια πέτρα σε μέγεθος ονείρου.
Δεν πλησιάζει
Δεν φεύγει.
*
Είσαι η χώρα μου
Δεν είμαι πέτρα εγώ
γι’ αυτό δεν μου αρέσει ν’ αντικρίζω
τον ουρανό ούτε θα πεθάνω ένα με τη γη.
Ένας ξένος είμαι• πάντα ένας ξένος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Μ΄ένα ποτήρι στο χέρι πέφτω τσακίζομαι
ξανά ορθός σαλεμένος ζαλίζομαι
πέφτω καταστρέφομαι.
Δεν είμαι πια εδώ
κι όμως εδώ είμαι στέρεος νηφάλιος!
​

Προχώρα αν και δεν υπάρχει προορισμός.
Μην προσπαθείς να καταλάβεις αποστάσεις
δεν είναι στ΄ανθρώπινα τα μέτρα.
Κινήσου εντός όχι όμως όπως το θέλει ο φόβος σου.​

Το ρόδο γελά που το κοιτώ επίμονα.
Διαρκώς αναρωτιέμαι τι είναι ρόδο.
Σε ποιον ανήκει.
Ότι κι αν σημαίνει αυτό.

Tζελαλεντίν Ρουμί
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

- Τι χρώμα εχει η λύπη?
ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι
κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστηκά. Δέν άκουσες?
σε ρώτησα, τι χρωμα έχει η λύπη?
- Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που
γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ενα βαθύ άγριο μπλέ.
- Τι χρώμα έχουν τα όνειρα?
- Τα όνειρα? Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
- Τι χρώμα έχει η χαρά? - Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.
- Και η μοναξιά? - Έχει χρωμα μενεξελί.
- Τι όμορφα που είναι τα χρωματα!
Θα σου χαρίσω το ουράνιο τόξο,
να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια
του κι ακούμπησε στο φράχτη.
Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε. - Και η αγάπη? Ξέχασα να σε ρωτήσω,
τι χρώμα έχει η αγάπη?
- ...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού
απάντησε το δέντρο. - Τι χρωμα έχει ο έρωτας?
- Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού,
όταν ειναι πανσέληνος.
–Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού,
είπε τo αστέρι…
Κοίταξε μακριά στο κενό…
Και δάκρυσε ...

Α.Παπαδακη

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[@nt¤wnis|~|¤e]

ΖΩΗ

Νύχτα
σ’ ένα φαρμακείο
ένα άλογο
γονατισμένο
τρώει
τα σανίδια
ένα κορίτσι
μ’ ένα έγκαυμα
παράξενο
πράσινο
γιατρεύεται
ενώ
το φάντασμα
απελπισμένο
κλαίει
στη γωνία.

Σαχτούρης Μίλτος​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Επιθυμίες

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά --
έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Μια νύχτα

Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,
κρυμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα.
Απ' το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι,
το ακάθαρτο και το στενό. Από κάτω
ήρχονταν η φωνές κάτι εργατών
που έπαιζαν χαρτιά και που γλεντούσαν.
Κ' εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεββάτι
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης -
τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα
που γράφω, έπειτ' από τόσα χρόνια!,
μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.