Μοιραζόμαστε ποιήματα

[rafaela11]

 

[parafernalia]

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Αν θα πεθάνω
αφήστε το μπαλκόνι μου ανοιχτό.

Το παιδί τρώει πορτοκάλια.
(Το βλέπω από το μπαλκόνι μου)

Ο θεριστής θερίζει τα στάχυα.
(Τον βλέπω απ’ το μπαλκόνι μου)

Αν θα πεθάνω
αφήστε το μπαλκόνι μου ανοιχτό!

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

Spoiler

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ στη Συρία. Μαζικές σφαγές Αλεβιτών πολιτών ως αντίποινα για την Εξέγερση!

 

[glayki]

Έλα, ανέβα. Όπου να ‘ναι τα πιο ανάλαφρα φτερά, σκάφανδρο του αέρα, θα σε κρατήσουν απ’ τον λαιμό.Η γη κομίζει μόνο το αναγκαίο και τα πανέμορφά σου πουλιά, χαμόγελο. Στους τόπους της θλίψης σου, όπως μια σκιά πίσω απ’ τον έρωτα, το τοπίο καλύπτει τα πάντα.
Έλα γρήγορα, τρέξε. Και το σώμα σου πάει πιο γρήγορα απ’ τις σκέψεις σου, αλλά τίποτα, ακούς; τίποτα, δεν μπορεί να σε ξεπεράσει.
Πωλ Ελυάρ
(1926 – Πρωτεύουσα της οδύνης)

 

[Nascentes morimur]

Μανιασμένη βροχὴ
πάνω ἀπ’ τὰ θαμμένα δάχτυλά μου.
Εἶδα τὸ ἀνθρώπινο πλάσμα
κάτω ἀπὸ ’να δέντρο
ἔξω ἀπ’ τὴ σπηλιὰ
Μ’ ἄγριες κουρελιασμένες προβιὲς
Καὶ βιβλικὴ γενειάδα –
ἡ Ἀμφισβήτηση εἶναι τσουκνίδα
εἶναι εὐάλωτη –
Κακοσιτισμένο
Νὰ ἀγναντεύει τὸ μαχητικὸ ἀφρὸ
τῆς ἀκροθάλασσας
Καθετὶ εἶναι γεμάτο
καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ἡ ἐλευθερία.
Εἶδα τὸ ἀνθρώπινο πλάσμα
Στὸ ναὸ τῆς φαντασίας μὲ ἰκετήρια κλαδιὰ
Τρέμοντας μὲ σκέψεις φτωχοῦ θεοῦ
Τὸ εἶδα
στὴ στοιχειωμένη πολυκατοικία
Ὁδηγημένο στὴν ἀφθονία μὲ αὐτοκίνητο οὐίσκι ἔντυπο
ἢ στὸ ἄντρο τῆς μιζέριας
Μὲ ὁλόλαμπρη γύμνια χλωμὰ στήθια
Ὀρυχτὰ στολίδια νεκρὸ βρακὶ
Ἡ μεγαλειότητά του περιμένοντας φώτιση
κάτω ἀπὸ ληστρικὰ νύχια
Ἔξαλλο βασανιστήριο
Φτυστὰ στὸν καιρό.
Κακόμοιρο πετσὶ θαμμένο
μέσα σὲ τόση νύχτα
Ἡ Ἀμφισβήτηση εἶναι εὐάλωτη
Μέσα στὸν ἀέρα τοῦ κόσμου.

Λ. Πούλιος
Η Ἀμφισβήτηση εἶναι εὐάλωτη.

 

[Euge.loukia]

Στη σκοτεινή άβυσσο το βάθος χάνεται η ψυχή συντρίβεται.
Διασπασμένη σε θραύσματα αναμνήσεων,
Σβησμένα τα ίχνη της αλήθειας, διαλυμένα σε διάσπαρτη σκόνη.
Η ύπαρξη εκφυλίζεται σε μια σιωπηλή αναμονή,
Ανάμεσα σε αέναες αντιφάσεις και παράλογες επαναλήψεις.
Ο χρόνος, αδάμαστος και ανυπόφορος, γλιστράει αργά,
Αφήνοντας πίσω του μια εκκωφαντική ηχώ αμαρτίας.
Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, σπαράζουν την ύπαρξη,
Καθώς η αλήθεια εκφυλίζεται σε ατελείωτο σκοτάδι.
Εγκλωβισμένος στη σφαίρα του μυστηρίου,
Βυθίζομαι στο χάος, άβουλος θεατής της ίδιας μου της παρακμής.
Η γαλήνη είναι ψευδαίσθηση, η ηρεμία ανύπαρκτη,
Γιατί ο πόνος είναι το μοναδικό φως που φωτίζει το μονοπάτι της ψυχής.
Η ανατροπή, η απόλυτη ανατροπή του κόσμου,
Έρχεται και με καταπίνει, αφήνοντάς με να αναπνέω την άχρωμη λήθη.
Αν και οι σκιές με περιβάλλουν, δεν μπορώ να φύγω,
Γιατί η ίδια η σιωπή είναι το πιο δυνατό μου δεσμό.

 

[Nascentes morimur]

ΕΦΕΥΡΕΣΕΙΣ

Συνεχώς βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή
ενώ εν τω μεταξύ πήζουμε μέσα μας πεθαμένους
και σαν πεθαμένους που είναι χειρότεροι κι από τους πεθαμένους.
Μεταξύ δυνατοτήτων και ονείρων τρέμει ένα φύλλο
μεταξύ δυνατοτήτων και πραγματοποιήσεως άλλο ένα
μεταξύ δυο καλοκαιριών υπάρχει ένα βαθύ κόκινο χυμένο κι αζήτητο
μεταξύ δυο γυναικών υπάρχει μια τρίτη που δεν ξέρει πού να κρυφτεί
μεταξύ δυο ιδεολογιών υπάρχει ένας διάδρομος έρημος και φωτεινός
αλλά και πάμπολλες είσοδοι υπηρεσίας που τις μπαινοβγαίνουν αγεληδόν
οι διάφοροι πρώην λεβέντες μεταξύ των οποίων κι ορισμένοι αγαπημένοι
μεταξύ δυο πουλιών υπάρχει νερό
μεταξύ δυο χωριών δυο μάτια κλειστά που θυμούνται
μεταξύ δυο ληστών υπάρχει πάντα ένας Χριστός
αλλά ποτέ ένας ληστής μεταξύ δυο Χριστών.

Κάθε τόσο εφευρίσκονται διάφορες λησμονιές

η πλέον πρόσφατος είναι η τηλεόρασις
η πλέον παλαιά ο έρως!

Θ. Γκόρπας​

 

[ultraviolence]

Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά
Καλύτερη κι απ' ό, τι λαχταρούσα
Τώρα που μου 'ρθαν όλα όπως τα 'θελα
Κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου
Νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει

Ντινος Χριστιανοπουλος

 

[ultraviolence]

Προτού έρθει η αυγή, έχουμε νύχτα
Έριξαν βόμβα στο γραφείο
Βόμβα που ανατινάζει την αλήθεια
Χωρίς περίσκεψη
Οι χαοτικές γυναίκες
Οι Ερινύες
Οι γεννημένες για το κακό
Ξαφνικά νύχτωσε
Αμυνα μας η αφοβία
Καμία απάντηση στο γιατί
Μόνο ένας απόηχος..
Προτού ξημερώσει, πάντα περνάει μια μεγάλη νύχτα

Καλίτσα Γιαννακοπούλου-Τσιάκα

 

[glayki]

Αργύρης Χιόνης – Η Φωνή της σιωπής, εκδόσεις «Νεφέλη».
Θα ’ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο.
Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν.
Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα.
Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες.
Πολλοί θα πέσουν μέσα.

Τα χώματα θα τους σκεπάσουν.
Κανείς δεν θα φυτρώσει.

 

[ultraviolence]

Κάθε σταγόνα από σένα
το τέλος του έρωτα
ό,τι έχασα στη ζωή
το ξαναχάνω στα μάτια σου
το φως έγινε τρυπάνι
μες το παράλογο σχήμα
μιας άπιαστης επαφής
όταν στα πόδια χύνεται
το κύμα
το αιώνιο πέλαγος
του ζώου - θανάτου.
Δεν υπάρχει λόγος να ζούμε
τα κόκαλα θα σπάσουν
σαν καλοκαιρινά καλάμια
κι ο μαγνήτης θα γίνει πίσσα
στα λαμπερά να ρίχνει μαύρο.
Το σώμα σου - η Πύλη
έκλεισε, έφραξε
απ’ τον πολύ πόνο
κι εγώ καμένος ερημότοπος
τσουρουφλισμένη επιφάνεια
δεν υπάρχω
ενώ διπλασιάζονται οι μέρες
του φορτίου
η άμμος ξύνει
όλο ξύνει την πληγή
η καταστροφή είναι π’ άρνιέμαι
να καταστραφώ
να σπάσει το πιθάρι,
να χυθούν τα μέσα
έξω
όπου συναντιέται ολόστητος
ο βράχος.
Μες το δωμάτιο
φάνηκαν ξανά τα όριά μου
τα νύχια μου σπασμένα
η σπλήνα μου βαριά τραυματισμένη
κι ο ποταμός που λάτρεψα
σ’ άλλη κοίτη κυλάει.
Όλο κι άλλου σκάει
το ρόδι
οι χυμοί που προχωρούσαν
τη ζωή
αλλού λιμνάζουν
απ’ την άφθονία στή στέρηση
πετάω· τρομαγμένη νυχτερίδα
η νεότητα
σκοτάδι τα φτερά της.


Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ: ο τελευταίος ερωτικός