Ο έρωτας μου για σένα, δεν ήταν κάτι άλλο πέρα απ' την πλήρη ισοπέδωση του εαυτού μου. Και όσο και να προσπάθησα να το κρύψω πίσω από κάθε αξιοπρέπεια και μέτρο, αφοπλίζομουν και ο λόγος μου έχανε όλο κάθε κομψότητα. Δεν επέμενα γιατί «ο επιμένων νικά». Επέμενα γιατί χαμένοι δεν είναι όσοι αποτυγχάνουν, αλλά όσοι παραιτούνται.
Και ουδέποτε δε διανοήθηκα να σ' αφήσω, να το ξέρεις. Πάντα είχα υπομονή μαζί σου. Αγάπη ήταν, κόλλημα ήταν, ότι κι αν 'ταν, εγώ 'χα μείνει μέχρι (και μετά) το τέλος. Το τέλος που εσύ όρισες. Σ' άντεξα τόσο στις καλές όσο και στις κακές σου στιγμές. Με πλήγωσες, μα γω συνέχιζα να νοιάζομαι. Και παρόλο που ο χρόνος μετρά αντίστροφα, ακόμα το κάνω.
Αλλά ξέρω πως δεν θ' απαντήσεις. Όπως ξέρω κι ότι δεν θα 'ρθεις. Ξέρω πως για σένα δεν θα 'χε κανένα νόημα και να το 'κανες, ύστερα από τόσες φορές που σου το 'χω ζητήσει. Ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που χρειάζομουν, ήταν έστω μια μικρή αφορμή. Για να πείσω τον εαυτό μου, πως αξίζει ν' επιμένει κι άλλο.
Για σένα...
Για μας...
Δεν έχω να προσθέσω,
άλλο στίχο, άλλη λέξη.
Στον έρωτά σου βίωνα
όλη μου την ποίηση.