Η Ανθολογία της Beat Poetry

[parafernalia]

Είναι δύσκολο να ένα σημείο με μαζεμένα ποιήματα της μπιτ γενιάς σε μετάφραση. Είχα βάλει μερικά στο "Μοιραζόμαστε Ποιήματα" αλλά χάνονται μεταξύ άλλων και είναι δύσκολο να τα αναζητήσεις ξανά.
Να κάνω μια αρχή, ελπίζω να βοηθήσουν κι άλλοι.

( για όσους ξενυχτάνε, απ' τις 02:00 και μετά είναι η καλύτερη ώρα )

New York City - 1959 (Burt Glinn)

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 16 Ιανουαρίου 2022

«Pull my Daisy» (Τράβα τη μαργαρίτα μου)

Τράβα τη μαργαρίτα μου

ρίξε το φλιτζάνι μου…

Κόψε τις σκέψεις μου

σαν καρύδες…

λιώσε τα κόκαλά μου

χτύπα το κουδούνι μου

κάλεσε το σκουλήκι μου για φαγητό.

Άλεν Γκίνσμπεργκ

Spoiler

...from the film "Pull My Daisy" - 1959

 

[Nascentes morimur]

Γουίλιαμ Μπάροουζ

Συμβουλές προς τους νέους

Συχνά με ρωτάνε αν μπορώ να δώσω συμβουλές στους νέους.
Λοιπόν ορίστε μερικές οδηγίες για νέους και γέρους.
Ποτέ μην επεμβαίνεις σε τσακωμό αγοριού-κοριτσιού.
Προσοχή στις πόρνες που λένε ότι δεν θέλουν λεφτά.
Και βέβαια θέλουν.
Αυτό που εννοούν είναι ότι θέλουν περισσότερα λεφτά. Πολλά περισσότερα.
Αν κάνεις δουλειές με θρησκευόμενο μαλάκα,
Κοίταξε να τα έχεις όλα γραπτά.
Ο λόγος του δεν έχει καμία αξία.
Όχι όσο ο καλός Θεούλης του λέει πώς να σε ρίξει στη συμφωνία.
Απέφυγε τους αποτυχημένους.
Όλοι ξέρουμε αυτό το είδος.
Ό,τι και να κάνουν,
Όσο καλό κι αν ακούγεται,
Καταλήγει καταστροφικά.
Μην συναναστρέφεσαι τρελούς.
Πες τους με σταθερότητα:
Δεν πληρώνομαι για ν’ακούω μωρολογίες.
Είσαι αμετανόητα ηλίθιος.
Μερικοί από σας ίσως συναντηθείτε με τον Σατανά,
Αν φτάσετε τόσο μακριά.
Όλες οι ψυχές αξίζουν να σωθούν,
Τουλάχιστον για έναν παπά,
Αλλά δεν αξίζουν όλες οι ψυχές τόσο ώστε να αγοραστούν,
Οπότε μπορείτε να το πάρετε ως κοπλιμέντο.
Πρώτα δοκιμάζει τις πιο εύκολες περιπτώσεις.
Ξέρεις, με λεφτά,
Με όλα τα λεφτά που υπάρχουν.
Αλλά ποιός θέλει να είναι ο πιο πλούσιος σε κάποιο νεκροταφείο;
Τα λεφτά δεν αξίζουν.
Λοιπόν ο χρόνος δίνει τα χειρότερα χτυπήματα.
Ειδικά κάτω από τη ζώνη.
Πώς είναι να σε αρπάζει ένα νεανικό σώμα;
Σαν πόκερ, σαν «εδώ παπάς, εκεί παπάς»
Τώρα το βλέπεις, τώρα όχι.
Μήπως ξέχασες κάτι, παπού;
Για να αισθανθείς κάτι,
Πρέπει να είσαι παρών.
Πρέπει να είσαι δεκαοχτώ.
Δεν είσαι δεκαοχτώ.
Είσαι εβδομήνταοχτώ.
Ο παλιόγερος πούλησε την ψυχή του για ένα στραπόν.


(Καλή αρχή στο θέμα που ανοιξες, ελπίζω να πάει καλά!! @parafernalia )

 

[EvanescenceQ]

Howl​

BY ALLEN GINSBERG

For Carl Solomon

I

I saw the best minds of my generation destroyed by madness, starving hysterical naked,
dragging themselves through the negro streets at dawn looking for an angry fix,
angelheaded hipsters burning for the ancient heavenly connection to the starry dynamo in the machinery of night,
who poverty and tatters and hollow-eyed and high sat up smoking in the supernatural darkness of cold-water flats floating across the tops of cities contemplating jazz,
who bared their brains to Heaven under the El and saw Mohammedan angels staggering on tenement roofs illuminated,
who passed through universities with radiant cool eyes hallucinating Arkansas and Blake-light tragedy among the scholars of war,
who were expelled from the academies for crazy & publishing obscene odes on the windows of the skull,
who cowered in unshaven rooms in underwear, burning their money in wastebaskets and listening to the Terror through the wall,
who got busted in their pubic beards returning through Laredo with a belt of marijuana for New York,
who ate fire in paint hotels or drank turpentine in Paradise Alley, death, or purgatoried their torsos night after night
with dreams, with drugs, with waking nightmares, alcohol and cock and endless balls,
incomparable blind streets of shuddering cloud and lightning in the mind leaping toward poles of Canada & Paterson, illuminating all the motionless world of Time between,
Peyote solidities of halls, backyard green tree cemetery dawns, wine drunkenness over the rooftops, storefront boroughs of teahead joyride neon blinking traffic light, sun and moon and tree vibrations in the roaring winter dusks of Brooklyn, ashcan rantings and kind king light of mind,
who chained themselves to subways for the endless ride from Battery to holy Bronx on benzedrine until the noise of wheels and children brought them down shuddering mouth-wracked and battered bleak of brain all drained of brilliance in the drear light of Zoo,
who sank all night in submarine light of Bickford’s floated out and sat through the stale beer afternoon in desolate Fugazzi’s, listening to the crack of doom on the hydrogen jukebox,
who talked continuously seventy hours from park to pad to bar to Bellevue to museum to the Brooklyn Bridge,
a lost battalion of platonic conversationalists jumping down the stoops off fire escapes off windowsills off Empire State out of the moon,
yacketayakking screaming vomiting whispering facts and memories and anecdotes and eyeball kicks and shocks of hospitals and jails and wars,
whole intellects disgorged in total recall for seven days and nights with brilliant eyes, meat for the Synagogue cast on the pavement,
who vanished into nowhere Zen New Jersey leaving a trail of ambiguous picture postcards of Atlantic City Hall,
suffering Eastern sweats and Tangerian bone-grindings and migraines of China under junk-withdrawal in Newark’s bleak furnished room,
who wandered around and around at midnight in the railroad yard wondering where to go, and went, leaving no broken hearts,
who lit cigarettes in boxcars boxcars boxcars racketing through snow toward lonesome farms in grandfather night,
who studied Plotinus Poe St. John of the Cross telepathy and bop kabbalah because the cosmos instinctively vibrated at their feet in Kansas,
who loned it through the streets of Idaho seeking visionary indian angels who were visionary indian angels,
who thought they were only mad when Baltimore gleamed in supernatural ecstasy,
who jumped in limousines with the Chinaman of Oklahoma on the impulse of winter midnight streetlight smalltown rain,
who lounged hungry and lonesome through Houston seeking jazz or sex or soup, and followed the brilliant Spaniard to converse about America and Eternity, a hopeless task, and so took ship to Africa,
who disappeared into the volcanoes of Mexico leaving behind nothing but the shadow of dungarees and the lava and ash of poetry scattered in fireplace Chicago,
who reappeared on the West Coast investigating the FBI in beards and shorts with big pacifist eyes sexy in their dark skin passing out incomprehensible leaflets,
who burned cigarette holes in their arms protesting the narcotic tobacco haze of Capitalism,
who distributed Supercommunist pamphlets in Union Square weeping and undressing while the sirens of Los Alamos wailed them down, and wailed down Wall, and the Staten Island ferry also wailed,
who broke down crying in white gymnasiums naked and trembling before the machinery of other skeletons,
who bit detectives in the neck and shrieked with delight in policecars for committing no crime but their own wild cooking pederasty and intoxication,
who howled on their knees in the subway and were dragged off the roof waving genitals and manuscripts,
who let themselves be fucked in the ass by saintly motorcyclists, and screamed with joy,
who blew and were blown by those human seraphim, the sailors, caresses of Atlantic and Caribbean love,
who balled in the morning in the evenings in rosegardens and the grass of public parks and cemeteries scattering their semen freely to whomever come who may,
who hiccuped endlessly trying to giggle but wound up with a sob behind a partition in a Turkish Bath when the blond & naked angel came to pierce them with a sword,
who lost their loveboys to the three old shrews of fate the one eyed shrew of the heterosexual dollar the one eyed shrew that winks out of the womb and the one eyed shrew that does nothing but sit on her ass and snip the intellectual golden threads of the craftsman’s loom,
who copulated ecstatic and insatiate with a bottle of beer a sweetheart a package of cigarettes a candle and fell off the bed, and continued along the floor and down the hall and ended fainting on the wall with a vision of ultimate cunt and come eluding the last gyzym of consciousness,
who sweetened the snatches of a million girls trembling in the sunset, and were red eyed in the morning but prepared to sweeten the snatch of the sunrise, flashing buttocks under barns and naked in the lake,
who went out whoring through Colorado in myriad stolen night-cars, N.C., secret hero of these poems, cocksman and Adonis of Denver—joy to the memory of his innumerable lays of girls in empty lots & diner backyards, moviehouses’ rickety rows, on mountaintops in caves or with gaunt waitresses in familiar roadside lonely petticoat upliftings & especially secret gas-station solipsisms of johns, & hometown alleys too,
who faded out in vast sordid movies, were shifted in dreams, woke on a sudden Manhattan, and picked themselves up out of basements hung-over with heartless Tokay and horrors of Third Avenue iron dreams & stumbled to unemployment offices,
who walked all night with their shoes full of blood on the snowbank docks waiting for a door in the East River to open to a room full of steam-heat and opium,
who created great suicidal dramas on the apartment cliff-banks of the Hudson under the wartime blue floodlight of the moon & their heads shall be crowned with laurel in oblivion,
who ate the lamb stew of the imagination or digested the crab at the muddy bottom of the rivers of Bowery,
who wept at the romance of the streets with their pushcarts full of onions and bad music,
who sat in boxes breathing in the darkness under the bridge, and rose up to build harpsichords in their lofts,
who coughed on the sixth floor of Harlem crowned with flame under the tubercular sky surrounded by orange crates of theology,
who scribbled all night rocking and rolling over lofty incantations which in the yellow morning were stanzas of gibberish,
who cooked rotten animals lung heart feet tail borsht & tortillas dreaming of the pure vegetable kingdom,
who plunged themselves under meat trucks looking for an egg,
who threw their watches off the roof to cast their ballot for Eternity outside of Time, & alarm clocks fell on their heads every day for the next decade,
who cut their wrists three times successively unsuccessfully, gave up and were forced to open antique stores where they thought they were growing old and cried,
who were burned alive in their innocent flannel suits on Madison Avenue amid blasts of leaden verse & the tanked-up clatter of the iron regiments of fashion & the nitroglycerine shrieks of the fairies of advertising & the mustard gas of sinister intelligent editors, or were run down by the drunken taxicabs of Absolute Reality,
who jumped off the Brooklyn Bridge this actually happened and walked away unknown and forgotten into the ghostly daze of Chinatown soup alleyways & firetrucks, not even one free beer,
who sang out of their windows in despair, fell out of the subway window, jumped in the filthy Passaic, leaped on negroes, cried all over the street, danced on broken wineglasses barefoot smashed phonograph records of nostalgic European 1930s German jazz finished the whiskey and threw up groaning into the bloody toilet, moans in their ears and the blast of colossal steamwhistles,
who barreled down the highways of the past journeying to each other’s hotrod-Golgotha jail-solitude watch or Birmingham jazz incarnation,
who drove crosscountry seventytwo hours to find out if I had a vision or you had a vision or he had a vision to find out Eternity,
who journeyed to Denver, who died in Denver, who came back to Denver & waited in vain, who watched over Denver & brooded & loned in Denver and finally went away to find out the Time, & now Denver is lonesome for her heroes,
who fell on their knees in hopeless cathedrals praying for each other’s salvation and light and breasts, until the soul illuminated its hair for a second,
who crashed through their minds in jail waiting for impossible criminals with golden heads and the charm of reality in their hearts who sang sweet blues to Alcatraz,
who retired to Mexico to cultivate a habit, or Rocky Mount to tender Buddha or Tangiers to boys or Southern Pacific to the black locomotive or Harvard to Narcissus to Woodlawn to the daisychain or grave,
who demanded sanity trials accusing the radio of hypnotism & were left with their insanity & their hands & a hung jury,
who threw potato salad at CCNY lecturers on Dadaism and subsequently presented themselves on the granite steps of the madhouse with shaven heads and harlequin speech of suicide, demanding instantaneous lobotomy,
and who were given instead the concrete void of insulin Metrazol electricity hydrotherapy psychotherapy occupational therapy pingpong & amnesia,
who in humorless protest overturned only one symbolic pingpong table, resting briefly in catatonia,
returning years later truly bald except for a wig of blood, and tears and fingers, to the visible madman doom of the wards of the madtowns of the East,
Pilgrim State’s Rockland’s and Greystone’s foetid halls, bickering with the echoes of the soul, rocking and rolling in the midnight solitude-bench dolmen-realms of love, dream of life a nightmare, bodies turned to stone as heavy as the moon,
with mother finally ******, and the last fantastic book flung out of the tenement window, and the last door closed at 4 A.M. and the last telephone slammed at the wall in reply and the last furnished room emptied down to the last piece of mental furniture, a yellow paper rose twisted on a wire hanger in the closet, and even that imaginary, nothing but a hopeful little bit of hallucination—
ah, Carl, while you are not safe I am not safe, and now you’re really in the total animal soup of time—
and who therefore ran through the icy streets obsessed with a sudden flash of the alchemy of the use of the ellipsis catalogue a variable measure and the vibrating plane,
who dreamt and made incarnate gaps in Time & Space through images juxtaposed, and trapped the archangel of the soul between 2 visual images and joined the elemental verbs and set the noun and dash of consciousness together jumping with sensation of Pater Omnipotens Aeterna Deus
to recreate the syntax and measure of poor human prose and stand before you speechless and intelligent and shaking with shame, rejected yet confessing out the soul to conform to the rhythm of thought in his naked and endless head,
the madman bum and angel beat in Time, unknown, yet putting down here what might be left to say in time come after death,
and rose reincarnate in the ghostly clothes of jazz in the goldhorn shadow of the band and blew the suffering of America’s naked mind for love into an eli eli lamma lamma sabacthani saxophone cry that shivered the cities down to the last radio
with the absolute heart of the poem of life butchered out of their own bodies good to eat a thousand years.


Ουρλιαχτο
ΤΟΥ ALLEN GINSBERG
Για τον Καρλ Σόλομον

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου χαλασμένα απ' την τρέλα, λιμασμένα υστερικά γυμνά,
να σέρνονται μες απ' τους νέγρικους δρόμους την αυγή γυρεύοντας μια φλογισμένη δόση,
χίπστερς αγγελοκέφαλοι που καίγοταν για τον αρχαίο επουράνιο δεσμό με το αστρικό δυναμό στη μηχανή της νύχτας,
φτωχοί και κουρέληδες με βαθουλωμένα μάτια, που φτιαγμένοι ξενυχτούσαν καπνίζοντας στο υπερφυσικό σκοτάδι παγωμένων διαμερισμάτων, αρμενίζοντας πάνω από τις κορφές των πόλεων αφοσιωμένοι στη τζαζ,
που άνοιγαν το μυαλό τους στα Ουράνια κάτω απ' τον εναέριο σιδηρόδρομο και βλέπανε αγγέλους μουσουλμάνους τρεκλίζοντας φωτισμένοι με ταράτσες λαϊκών πολυκατοικιών,
που πέρασαν απ' τα πανεπιστήμια με μάτια ανοιχτά κι αχτινοβόλα με παραισθήσεις του Άρκανσω κι οράματα δραματικά λουσμένα στο φως του Μπλέηκ ανάμεσα στους μανδαρίνους του πολέμου,
που αποβλήθηκαν απ' τις ακαδημίες γιατ' ήσαν λέει τρελοί κι εξέδιδαν άσεμνες ωδές στα παράθυρα της νεκροκεφαλής,
(...)
που υψώθηκαν μετενσαρκωμένοι στα φασματικά ρούχα της τζαζ στη χρυσοκέρατη σκια της μπάντας και τραγούδησαν το βάσανο γι' αγάπη του γυμνού αμερικάνικου μυαλού με μια ηλί ηλί λαμά σαβαχθανί σαξοφωνική κραυγή που ανατρίχιασε τις πόλεις μέχρι το τελευταίο ραδιόφωνο
με την απόλυτη καρδιά του ποιήματος της ζωής σφαγμένη και πεταμένη έξω απ' τα κορμιά τους καλή για φάγωμα για χίλια χρόνια.
(...)
Kαρλ Σάλομον! Είμαι μαζί σου στο Ρόκλαντ
όπου πιο τρελός είσαι από μένα
(...)

(Howl)Αυτη τη μεταφραση βρηκα απο εδω https://vakxikon.blogspot.com/2007/04/howl-and-other-poems1956-kaddish-and.html

Σε ταράτσα της Νέας Υόρκης, 1953, φωτογραφημένος απο τον William Burroughs

 

[parafernalia]

Howl
BY ALLEN GINSBERG

Ε, ναι φυσικά πρέπει να είναι απ' τα πρώτα σε αυτή τη συλλογή. Να ξαναβάλουμε και την "τραγουδιστική" έκδοσή του να υπάρχει κι εδώ:

Ουρλιαχτό (Allen Ginsberg)

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς µου
κατεστραμένα απ' την τρέλα
να λοιμοκτωνούν, γυμνά, υστερικά
να σέρνωνται μες στους νέγρικους δρόμους ξημερώματα
γυρεύοντας μια άγρια δόση

Χίπστερς αγγελόμορφοι
που καίγονταν για τον αρχαίο επουράνιο δεσμό
με το αστρικό δυναμό στη μηχανή της νύχτας
φτωχοί και ρακένδυτοι
με βαθουλωμένα μάτια
που φτιαγμένοι ξενυχτούσαν
καπνίζοντας το υπερφυσικό σκοτάδι
παγωμένων διαμερισμάτων
αιωρούμενοι πάνω απ' τις κορφές των πόλεων
αφοσιωμένοι στη τζαζ

Αυτοί
που μοίρασαν αριστερίστικες μπροσούρες στην Union Square
που σβήσανε αργά σαν εικόνες σε απέραντες άθλιες ταινίες
μετατοπίστηκαν στο όνειρο
ξύπνησαν σε ένα απροσδόκητο Μανχάταν
σύρθηκαν έξω από τα υπόγεια με πονοκέφαλο
τους τρόμους των σιδερένιων ονείρων της τρίτης λεωφόρου
και τράβηξαν παραπατώντας
για τα γραφεία ανεργίας

Αυτοί που τρελαθήκανε στις φυλακές
με τη γοητεία της πραγματικότητας στις καρδιές
που τραγουδούσαν γλυκά μπλουζ του Αλκατράζ
ροκενρολάροντας σε μεσονύχτια μοναχικά παγκάκια
τύμβους αρχέγονους
πέτρινες πύλες προς το βασίλειο του Έρωτα
και την έρημη επικράτεια της αγάπης

Ένα όνειρο ζωής
ένας εφιάλτης
σώματα που γίνανε πέτρα βαριά σαν το φεγγάρι
Ω! Κάρλ, όσο δεν είσαι ασφαλής εσύ
δεν είμαι ούτε εγώ
και τώρα είσαι στ' αλήθεια
μέσα στην απόλυτα, κτηνώδη
σούπα του χρόνου

Οράματα
Οιωνοί
Παραισθήσεις
Θαύματα
Εκστάσεις
τα πήρε όλα το αμερικάνικο ποτάμι
παλαβή γενιά
παλαβή γενιά κάτω στα βράχια του χρόνου

άγιος ο στεναγμός
και το μουγκρητό του σαξόφωνου
άγια η αποκάλυψη της be-bop
άγιες μπάντες της τζαζ

Μαριχουάνα
Χίπστερς
Ειρήνη
Ηρωίνη και τρανς

άγιες οι ερημιές των πεζοδρομίων
και των ουρανοξυστών
άγιοι οι μυστικοί ποταμοί των δακρύων
κάτω απ' τους δρόμους

Άγια
η υπερφυσική
υπέρλαμπρη
νοήμων ευγένεια της ψυχής

 

[Nascentes morimur]

"Ετοιμάζομαι να ξεκινήσω την εγχείρηση και ανακαλύπτω ότι ο αναισθησιολόγος έχει σνιφάρει όλον τον αιθέρα για να 'ρθει στο κέφι. Αναγκάστηκα να δέσω τον ασθενή και να τον ανοίξω έτσι, στεγνά. Όταν μου πήραν την άδεια, για να ικανοποιήσω το πάθος μου για εγχειρήσεις έκανα εκτρώσεις σε δημόσιες τουαλέτες. Μια φορά αφαίρεσα έναν κακοήθη όγκο με τα δόντια."

William S. Burroughs
Γυμνό Γεύμα

 

[EvanescenceQ]

Jack Kerouac, Τρία ποιήματα

Ορισμός του ποιητή

Ο ποιητής είναι ένας τύπος που
περνά τον χρόνο του σκεπτόμενος
τι είναι αυτό που πάει στραβά,
και παρότι γνωρίζει δεν γίνεται
ποτέ να ανακαλύψει, περί
τίνος πρόκειται, συνεχίζει γι’ αυτό
να στοχάζεται και να γράφει.
Ο ποιητής είναι ένας τυφλός οπτιμιστής.
Ο κόσμος είναι εναντίον του για
πολλούς λόγους. Ο ποιητής όμως
επιμένει. Πιστεύει
πως βρίσκεται στον σωστό δρόμο,
ό,τι κι αν του λένε
οι συνάνθρωποί του. Σ’ αυτή την
αιώνια αναζήτηση αλήθειας, ο
ποιητής είναι μόνος.
Προσπαθεί να γίνει παντοτεινός σε μια
κοινωνία που βασίζεται στον χρόνο.

***

Δέντρο

Μα το δέντρο έχει
ένα έμβιο σχήμα βασάνων
είναι ανοιγμένο στα δύο
από μια μοίρα των δύο άκρων
ξεπροβάλλει μέσα από γκρίζας βροχής
πεζοδρόμια
μέσα στην κίνηση με σκούρο
ζοφερό αέρα
των πόλεων των ραντάρ και των τηλεοράσεων
την ανώνυμη βουμαμάρα και
το μουδιασμένο δυσβάσταχτο φορτίο
απλώνοντας κλαδιά που έχουν
χρώμα μελάνι
προς τον έμψυχο
ουρανό, με μια πραγματικότητα
για όφελος δικό του.

***

Μύγες

1.

Και δεν υπήρχε ποτέ μια εποχή που οι μύγες
να μην έψαχναν τον ήλιο μεσ’ απ’ τα
απαγορευτικά τζάμια του παράθυρου;

2.

Το μόνο που ζητάω από τούτη την Περσεφόνη
είναι ποιήματα που οδηγούν το γάλα της αγάπης
μέσα απ’ την ανεμώνη –

*Από το βιβλίο “Τζακ Κέρουακ Ποιήματα”, Επιλογή-μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς, Εκδόσεις Ηριδανός, 2007, σελ. 67, 70 και 75.

 

[parafernalia]

Φως και Σκιά
(Anne Waldman)

Άραξε στον διαφορετικό αυτό κόσμο
ή σεργιάνισε στο σαλόνι του ουρανού
Ακολούθησέ με, θα σε πάρω εκεί
και θα σε μυήσω τριγύρω
και θα σου δείξω τα μυστικά τ’ ουρανού και τους χάρτες των πόλεων
και τον κόσμο τόσο επίπεδο σαν χάρτης
και τον κόσμο τόσο σφαιρικό σαν ολοζώντανο πρόσωπο
γεμάτο ιδέες και συναισθήματα
και τον ουρανό σαν ανάσα και τα ποτάμια σαν ύμνος
και τον ήλιο σαν άρια
άρια για την αγάπη και για την πνοή
άρια για το φως και τη σκιά που χορεύουν
φως και σκιά στις αγκαλιές του παιδιού
σ’ένα πάρκο κάτω από δέντρα και πύργους
φως πάνω στο νωπό καμβά, ο ζωγράφος στη στέγη της Δυτικής 21ης οδού υπό στοχαστική σκιά
σκιά πάνω στα κουτάλια μέσα στο μεταλλικό συρτάρι
το ασπρόμαυρο φυτό λαχταρά το φως,
φως για τα μάτια του Μπετόβεν,
σκιά μέσα στο πιάνο, απαλή τώρα βίαιη
φως έξω απ’ το πιάνο, δύναμη στο φως του βιολιού, γλυκές χορδές φωτός,
σκιά κάτω απ’ το γραφείο μου, ψηλές μαύρες μπότες στο χειμώνα,
φως μέσα στις φιλικές λέξεις
πάνω στα σκιερά τηλεφωνικά καλώδια,
φως στην υγεία και σκιά στην υγεία,
φέγγει το φεγγάρι χορεύει! γνώση από σκιά,
φως από την πιο σκοτεινή γραφή, αποτυπώνονται σαν φως και λευκές σελίδες, σκιά

 

[parafernalia]

Μπλε πουλί

Τσαρλς Μπουκόφσκι​

Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου που
θέλει να βγεί έξω
αλλά είμαι πολύ σκληρός για αυτόν,
Λέω, μείνε εκεί, δεν θα
αφήσω κανέναν να
σε κοιτάξει.
Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου που
θέλει να βγεί έξω
αλλά του ρίχνω ουίσκι και εισπνέω
καπνό τσιγάρων
και οι πόρνες και οι μπάρμαν
και οι υπάλληλοι του παντοπωλείου
ποτέ δεν ξέρουν ότι
αυτός
είναι εκεί.
Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου που
θέλει να βγεί έξω
αλλά είμαι πολύ σκληρός για αυτόν,
λέω,
κάτσε κάτω,θέλεις να μου
τα χαλάσεις όλα;
θέλεις να χαλάσεις
τα έργα;
θέλεις να διαλύσεις τις πωλήσεις βιβλίων μου
στην Ευρώπη;
Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου που
θέλει να βγεί έξω
αλλά είμαι πολύ έξυπνος,τον αφήνω μόνο
την νύχτα κάποιες φορές
όταν όλοι κοιμούνται.
Λέω, ξέρω ότι είσαι εκεί,
για αυτό μην είσαι,
λυπημένος.
μετά τον βάζω πάλι πίσω,
αλλά τραγουδάει λίγο
εκεί, δεν τον έχω αφήσει ακριβώς
να πεθάνει
και κοιμόμαστε έτσι
μαζί
με την
μυστική μας συμφωνία
και είναι αρκετά καλά να
κάνει ένα άντρα
να κλάψει, αλλά εγώ
δεν κλαίω, εσύ;

 

[Nascentes morimur]

"Κανονικά η τηλεπάθεια είναι μια αμφίδρομη διαδικασία.
Το να στήσεις μια μονόδρομη τηλεπαθητική 'μετάδοση' αποτελεί το απόλυτο κακό.
Οι επιστήμονες θα περνάνε τη 'μετάδοση' για ανακάλυψη, οι καλλιτέχνες για έμπνευση. Σιγά - σιγά κανείς δεν θα φέρνει αντιρρήσεις. Σύντομα οι άνθρωποι θα πάψουν να μιλάνε.
Ο Μεταδότης, δεν γουστάρει τα πολλά λόγια.
Ο Μεταδότης δεν είναι ανθρώπινο ον.
Είναι ο εκφυλισμός της Ανθρώπινης Εικόνας. Είναι ο Ανθρώπινος Ιός."

William S. Burroughs

 

[EvanescenceQ]

Lawrence Ferlinghetti, Ποιήματα​

Εκείνος ο συνταξιδιώτης μου στο τραίνο που επέμενε
να παίξουμε μπλακ-τζακ
είχε κάτι δόντια που ξεπρόβαλλαν
όπως οι φάροι σε βραχώδεις παραλίες

αλλά
δεν είχε μάτια για να δει
την ακαθόριστη αστραπή που πέρασε

άλογα μέσα σε δενδρόκηπους
να τρέχουν αθόρυβα

σμήνη πουλιών
να εξακοντίζονται

και τις πεταλούδες του χτες
να φτερουγίζουν
στο μυαλό μου

* * *

Τούτη η ζωή δεν είναι τσίρκο όπου
τα ντροπαλά σκυλιά του έρωτα
χαζεύοντας εκτελούν το νούμερό τους
καθώς ο χρόνος κροταλίζει
το πανούργο του μαστίγιο
για να επιταχύνει τα βήματά μας

Ωστόσο χαρωπά κυλάει η πομπή των αρμάτων
στολισμένων μ’ εξαίσιες κούκλες σε μεταξωτά καλσόν
κι ακολουθούν ζαλισμένες μαϊμούδες
υποτιθέμενοι καλόγεροι
γερο-ινδιάνοι με κέρατα
και μπαμπουίνοι καβάλα σ’ εξημερωμένες τίγρεις
που έχουν γυναίκες μες στο στόμα τους

ενώ στριφογυριστά κόρνα παίζουν μουσική του λούνα-παρκ
και πιερότοι της παντομίμας ευνουχίζουν τη συμφορά
με παράξενο θλιμμένο γέλιο
και φρικαλέοι γορίλες εκτοξεύουν τρυφερές παρθένες στον ουρανό

ενώ καμαρωτοί χορευτές και λαχανιασμένοι καρνάβαλοι
όλοι με τ’ άντερα σκασμένα στο πιοτό
παίρνουν θεατρινίστικες πόζες
τρεκλίζοντας πίσω από κάθε
τροχοφόρο

Κι ενώ ακόμα γύρω απ’ την πίστα
καλπάζουν οι παραμορφωμένες καμήλες του πόθου
όλοι εμείς οι κλόουν σαν τον Έμετ Κέλλυ
σκαρώνουμε συνέχεια φανταστικά δράματα
μέχρι που τρώμε ψεύτικους Μυστικούς Δείπνους
σε καταρρέουσες τράπεζες
και σταυροκοπιόμαστε κοροϊδεύοντας
μ’ αχυρένιους σταυρούς

Και τελικά καταβροχθίζουμε
προς άφεσιν αμαρτιών
την επίσης φανταστική
Θεία Μετάληψη

*Από το βιβλίο “Λόρενς Φερλινγκέτι, Ποιήματα”, σε μετάφραση Ρούμπης Θεοφανοπούλου, εκδ. Πρόσπερος, Αθήνα 1989

.

 

[parafernalia]

Όλο Το Αχούρι ... Παρά Κάτι
Γκρέγκορι Κόρσο

Ανέβηκα τρεχάλα έξι πατώματα σκαλιά
ως το επιπλωμένο δωματιάκι μου
άνοιξα το παράθυρο
κι άρχισα να πετάω έξω
εκείνα τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή

Πρώτη που έφυγε, η Αλήθεια, σκούζοντας σαν χαφιές:
«Μη! Θα πω απαίσια πράγματα για σένα!»
«Α ναι; Λοιπόν, δεν έχω τίποτα να κρύψω ... ΕΞΩ!»
Μετά έφυγε ο Θεός, μουτρώνοντας και κλαψουρίζοντας κατάπληκτος:
«Δε φταίω εγώ! Δεν είμαι η αιτία για όλο αυτό!» «ΕΞΩ!»
Μετά η Αγάπη, γουργουρίζοντας δωροδοκίες: «Δε θα γνωρίσεις ποτέ ανικανότητα!
Όλα τα κορίτσια στα εξώφυλλα της Vogue, όλα δικά σου!»
Έσπρωξα τον χοντρό της κώλο έξω κι ούρλιαξα:
«Πάντοτε γίνεσαι ένα ξενέρωμα στο τέλος!»
Σήκωσα Πίστη Ελπίδα Ευσπλαχνία
παρέα και τις τρεις δεμένες:
«Χωρίς εμάς θα είσαι του θανατά!»
«Μ' εσάς πάω να σαλτάρω! Γεια!»

Μετά η Ομορφιά ... α, η Ομορφιά—
Καθώς την οδηγούσα στο παράθυρο
Της είπα: «Εσένα αγάπησα πιο πολύ στη ζωή
... μα είσαι σκοτώστρα· η Ομορφιά σκοτώνει!»
Χωρίς να θέλω στ' αλήθεια να τη ρίξω
Ευθύς έτρεξα κάτω τα σκαλιά
προφταίνοντας ακριβώς για να την πιάσω
«Μ' έσωσες!» αναφώνησε
Την άφησα κάτω και της είπα: «Άντε αλλού.»

Πήγα πάνω ξανά τα ίδια έξι πατώματα
πήγα στα λεφτά
λεφτά δεν είχε να πετάξω έξω.
Το μόνο πράγμα που είχε μείνει στο δωμάτιο ήταν ο Θάνατος
κρυμμένος κάτω από τον νεροχύτη της κουζίνας:
«Δεν είμαι αληθινός!» φώναξε
«Είμαι μόνο μια φήμη που έχει διαδώσει η ζωή ... »
Γελώντας τον πέταξα έξω, όπως ήταν μαζί με τον νεροχύτη
και ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι το Χιούμορ
ήταν ό,τι είχε μείνει—
Το μόνο που μπορούσα να κάνω με το Χιούμορ ήταν να πω:
«Έξω από το παράθυρο μαζί με το παράθυρο!»

μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
* από τη συλλογή "Herald of the Autochthonic Spirit", 1981
πηγή: Poetry Foundation​

- Η δουλειά σας είναι πλούσια σε μυθολογικές αναφορές από πολλούς πολιτισμούς. Ποια βλέπετε να είναι η δύναμη του μύθου, πώς τον χρησιμοποιείτε στην ποίησή σας;

- Θα ήθελα να επαναφέρω αυτούς τους πεθαμένους θεούς. Είναι άνεργοι πολύ καιρό.
Ο Δίας είναι ωραίος.
Τον Ερμή τον αγαπώ το αγόρι-αγγελιοφόρος ήταν φίνο.
Η μεγάλη μητέρα Ισις ήταν εντάξει.
Λοιπόν, ας τους φέρουμε πίσω στους δρόμους της Νέας Υόρκης, στο Lower East Side, σε τέτοια λημέρια.
Και νομίζω ότι έχω τρόπο να το κάνω, διότι κατέχω τη γλώσσα του δρόμου.

 

[EvanescenceQ]

Diane Di Prima, Ένα ποίημα

Αυτό, λοιπόν, είναι το δώρο που μου έδωσε ο κόσμος
(που μου δώσατε)
απαλά το χιόνι
χουφτιάζεται σε κοιλότητες
που βρίσκονται στην επιφάνεια της λιμνούλας
ταιριάζοντας στα μακριά λευκά μου κεριά
που ορθώνονται στο παράθυρο
που θα καούν το σούρουπο, ενώ το χιόνι
καλύπτει μέχρι πάνω την κοιλάδα μας
αυτό το κοίλο
όπου κανένας φίλος δεν θα περιπλανηθεί εκεί
κανείς δεν θα καταφτάσει καφετί από το Μεξικό
από τα ηλιοχώραφα της Καλιφόρνια, φέροντας δοχεία
που είναι διάσπαρτοι τώρα, νεκροί ή σιωπηλοί
ή καταραμένοι μέχρι τρέλας
με μια φωτεινότητα που ουρλιάζει
στο κάποτε κοινό μας όραμα
και αυτό το δώρο σου –
λευκή σιωπή
γεμίζει τα περιγράμματα της ζωής μου.

*Μετάφραση Δημήτρης Τρωαδίτης

Το Παράθυρο

είσαι το ψωμί μου

κι αυτός ο λεπταίσθητος ήχος

των οστών μου

είσαι σχεδόν

η θάλασσα

δεν είσαι πέτρα

ή ήχος τηγμένος

νομίζω

δεν έχεις χέρια

αυτό το είδος πουλιού πετά προς τα πίσω

κι αυτή η αγάπη

τσακίζεται πάνω στο τζάμι ενός παραθύρου

όπου κανένα φως δεν μιλά

δεν είναι τώρα εποχή

για να διαστραυρώνονται γλώσσες

(η άμμος εδώ

δεν αλλάζει ποτέ)

νομίζω

το αύριο σε τούμπαρε με το δάχτυλο του ποδιού του

και θα

λάμπεις

διαρκώς

αξόδευτα κι υπόγεια.

*Από τη συλλογή “This Kind of Bird Flies Backward”, Totem Press 1958. Μετάφραση: Άννα Νιαράκη.

***

Μια άσκηση στον έρωτα

Ο φίλος μου φοράει το φουλάρι μου στη μέση του

Του δίνω φεγγαρόπετρες

Μου δίνει κογχύλια και φύκια

έρχεται από μια πόλη μακρινή και τον συναντώ

θα φυτέψουμε μελιτζάνες και σέλινο μαζί

Ένα ρούχο μου υφαίνει

Πολλοί έχουν φέρει τα δώρα

που του δίνω για να ευχαριστηθεί

μετάξι, και καταπράσινους λόφους

κι έναν ερωδιό στο χρώμα της αυγή

Ο φίλος μου βαδίζει απαλά σαν μια πλέξη στον άνεμο

Φωτίζει από πίσω τα όνειρά μου

Έχει στήσει βωμούς πλάι στο κρεβάτι μου

Ξυπνάω μες στη ευωδιά των μαλλιών του και δεν μπορώ

Να θυμηθώ το όνομά του ή το δικό μου…

*Από τη συλλογή “Pieces of a Song”, City Lights Books 1990. Μετάφραση: Άννα Νιαράκη.

 

[Nascentes morimur]

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ;​

Σινκλέρ Μπέηλς​

Ο αστυνόμος που έχασε τη δουλειά του
κάθεται ικανοποιημένος
πάνω απ’ το άθλιο χωριό
κοιτώντας προς την Αμερική

και ανάμεσα στα σάπια ξύλινα σπίτια
τα φαντάσματα των καλοκαιρινών του ερωμένων
τριγυρίζουν
με ταξιδιωτικούς οδηγούς και φωτογραφικές μηχανές
θαυμάζοντας τους ανοιχτούς βόθρους
τις κότες
και τις φοβισμένες γάτες
τις μπουγάδες που κυματίζουν

στην ακρόπολη
ένα κολεγιοκόριτσο λιποθυμά
κάτω απ’ την πανσέληνο

ένας καθηγητής αγγλικών καμαρώνει
για τις ερωτικές του κατακτήσεις
και τα λευκά γάντια κάποιου μάγου
εισβάλλουν στα μεσημεριανά όνειρα
των χορευτριών του καμπαρέ

τα ρουθούνια γεμάτα απ’ τη μυρωδιά των λαμπών της παραφίνης
ο ποιητής προσηλωμένος στην κλοπή
σκιών
ένας πωλητής μυδιών
πηγαίνει από μπαρ σε μπαρ
μ’ ένα καλάθι κάτω απ’ τον ώμο του

απένταρα κορίτσια απ’ το βορρά
που ψάχνουν για δουλειά
πολιορκούνται στις καφετέριες
από αργόσχολους υιούς πλουσίων
και κίτρινα λεωφορεία φίσκα στην ανία
τρέχουν μπροστά από έρημα μουσεία

εξόριστοι σχεδιάζουν χριστουγεννιάτικα πάρτι
μπήτνικς αναχωρώντας για την ανατολή
παρατούν τα κατοικίδιά τους
ερωτευμένοι ψάχνουν για έπιπλα
στην υπαίθρια αγορά
και μοναχικοί τουρίστες ξαπλωμένοι σε δωμάτια φτηνών
ξενοδοχείων
ακούνε τη μακρινή μουσική και τα καζανάκια
των αποχωρητηρίων

δακτυλογράφοι φτάνουν αναζητώντας φτηνές εκτρώσεις
ναυτικοί φτάνουν αναζητώντας φτηνές γούνες
αρχιτέκτονες σχεδιάζουν να κατεδαφίσουν τις γραφικές συνοικίες
γίνονται βαφτίσια
γάμοι
κηδείες
στο φως κεριών
σε θαμπές εκκλησίες.


[Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς
Ανθολογία Μπιτ Ποίησης, εκδ. Ροές 2003]

Sinclair Beiles - Wikipedia

en.wikipedia.org

 

[EvanescenceQ]

Αγαπητή Τζέιν (Michael McClure)​

Αγαπητή Τζέην.
Η ζωή είναι μια κουρτίνα
τραβηγμένη μπροστά απ’ το παρελθόν
που γνωρίζουμε κι όμως ξεχνάμε.
Που γνωρίζουμε κι όμως ξεχνάμε.

*Ξέχνα ή πολέμησε Ξέχνα ή πολέμησε Ξέχνα ή πολέμησε*

 

[parafernalia]

Πρόλογος σε ένα Εικοσάτομο Σημείωμα Αυτοκτονίας
του Αμίρι Μπαράκα (Amiri Baraka)

Για την Kellie Jones, γεννημένη στις 16 Μαΐου 1959


Τελευταία, έχω συνηθίσει το τρόπο
με τον οποίο το έδαφος ανοίγει και με καταπίνει
κάθε φορά που βγάζω έξω το σκύλο.
Ή την αστεία, σαρκαστική μουσική του ανέμου
καθώς τρέχω να προλάβω το λεωφορείο…

Έτσι έχουν έρθει τα πράγματα.

Και τώρα, κάθε νύχτα μετράω τ’ αστέρια,
και κάθε νύχτα βγάζω τον ίδιο αριθμό.
Και όταν δεν βγαίνουν για να τα μετρήσω,
μετράω τις τρύπες που ‘χουν αφήσει στον ουρανό.

Κανείς δεν τραγουδάει πια.

Μα χθες τη νύχτα, καθώς ακροπατώντας έμπαινα
στης κόρης μου το δωμάτιο, την άκουσα
με κάποιον να μιλάει. Και όταν την πόρτα
άνοιξα, κανείς εκεί δεν ήταν…

Εκείνη μόνο, στα γόνατα, να κοιτάζει
τα σφικτά ενωμένα χέρια της...

 

[EvanescenceQ]

Joanne Kyger, Μια κακία για τον Άλεν

Και να που διαβάζω ξανά για το ταξίδι σου στην Ινδία
Με τον Γκάρυ Σνάιντερ και τον Πήτερ Ορλόφσκι. Τελεία.
Ποιος έβγαλε την φωτογραφία όπου οι τρεις σας
Στέκεστε με φόντο τα μοδάτα Ιμαλάια;
Η αρκούδα;

[Από τη συλλογή The Again: Poems 1989-2000, μτφρ. Χίλντα Παπαδημητρίου]

 

[parafernalia]

Στου Γκόγια τις καλύτερες σκηνές
του Λώρενς Φερλινγκέττι

Στου Γκόγια τις καλύτερες σκηνές
φαίνεται να βλέπουμε
τους λαούς του κόσμου
ακριβώς τη στιγμή που για πρώτη φορά
για πρώτη φορά απόχτησαν τον τίτλο της
"μαρτυρικής ανθρωπότητας".

Σφαδάζουν πάνω στη σελίδα
σ' ένα πραγματικό ξεφρένιασμα
αναποδιάς.

Στοιβαγμένοι
βογκώντας με μωρά και ξιφολόγχες
κάτω από τσιμεντένιους ουρανούς
σ' ένα αφηρημένο τοπίο από ξετιναγμένα δένδρα
λυγισμένα αγάλματα
φτερούγες και ράμφη νυχτερίδων
γλιστερές κρεμάλες
κουφάρια και σαρκοβόρους πετεινούς
και όλα τα έσχατα κραυγάζοντας τέρατα
της "φαντασίας της συμφοράς".

Είναι τόσο ατόφια
σαν να υπάρχουν στ' αλήθεια ακόμα.

Και υπάρχουν.

Μόνο το τοπίο έχει αλλάξει
είναι ακόμα αραδιασμένα στο μάκρος των δρόμων
κατατρεγμένοι από λεγεωνάριους
χαλασμένους ανεμόμυλους
και παράφρονα κοκόρια.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι
μόνο μακριά από τον τόπο τους
σε εθνικές οδούς πενήντα λωρίδες φάρδος
πάνω σε μια συγκεκριμένη ήπειρο
στολισμένες με άνοστες διαφημίσεις
δείχνοντας ηλίθιες αυταπάτες ευτυχίας.

Η σκηνή δείχνει
λιγότερα κάρα για την καρμανιόλα
με πιότερους σακατεμένους πολίτες
σε πολύχρωμα αυτοκίνητα
που έχουν περίεργες πινακίδες
και μηχανές

που καταβροχθίζουν ...

 

[Nascentes morimur]

BOB KAUFMAN 1925 – 1986​

Μπομπ Κάουφμαν​

(Ολα εκείνα τα καράβια που δεν επλευσαν ποτέ)​

(All Those Ships That Never Sailed)​

Όλα εκείνα τα καράβια που δεν έπλευσαν ποτέ

αυτά με τις βαλβίδες του κύτους τους ανοικτές

που αυτοβυθίστηκαν στα παραπήγματά τους ...

Σήμερα τα ξαναφέρνω πίσω

τεράστια και παροδικά

και τα αφήνω να ταξιδεύουν για πάντα.



Όλα εκείνα τα λουλούδια που ποτέ δεν καλλιεργήσατε –

που θέλατε να μεγαλώσουν

αυτά που οργώθηκαν κάτω

απ’ το έδαφος μέσα στη λάσπη –

σήμερα τα φέρνω πίσω

και σας αφήνω να τα καλλιεργείτε

για πάντα.



Όλους εκείνους τους πόλεμους και τις ανακωχές

που χορεύουν κάτω απ’ αυτά τα χρόνια –

όλα σε τρεις σαρωτικές μέρες εράνου,

νόημα του Θεού που απορρίφθηκε –



Το σώμα μου κάποτε σκεπασμένο με ομορφιά

είναι τώρα ένα μουσείο της προδοσίας.

Αυτό το μέρος που έμεινε στη μνήμη γι’ αυτό το άγγιγμα κάποιου,

αυτό το μέρος που έμεινε στη μνήμη γι’ αυτό το φιλί –

σήμερά το φέρνω πίσω

και σας αφήνω να ζείτε για πάντα.



Ανασαίνω με κομμένη την ανάσα σας αγαπώ

και σας μετακινώ

για πάντα.



Απομακρύνετε το φίδι απ’ το βραχίονα του Μωϋσή ...

Και κάποια μέρα η εβραία βασίλισσα θα χορέψει

μέσα στο δρόμο με τα σκυλιά

και θα κάνει κάθε Εβραίο

εραστή της.

https://en.wikipedia.org/wiki/Bob_Kaufman

 

[Nascentes morimur]

Παρ’ όλα αυτά
Τσαρλς Μπουκόφσκι


τα βράδια που παλεύεις καλύτερα
έρχονται
όταν όλα τα όπλα στρέφονται
σε σένα
όταν οι φωνές όλες
φτύνουν τα βρισίδια τους
κι ενώ τ’ όνειρο
στραγγαλίζεται.

τα βράδια που παλεύεις καλύτερα
έρχονται
όταν τα λογικά σου
τρώνε στην κοιλιά τον κλότσο
όταν τ’ άρματα του ζόφου
σε γυροφέρνουν.

τα βράδια που παλεύεις καλύτερα
έρχονται
όταν ηλίθιων το γέλιο
ηχεί παντού
όταν θανάτου φίλημα
αγάπη το νομίζουν.


τα βράδια που παλεύεις καλύτερα
έρχονται
όταν στημένο το παιχνίδι
όταν ουρλιάζει ο όχλος
για το αίμα σου.

τα βράδια που παλεύεις καλύτερα
έρχονται
κάτι βράδια σαν αυτό
κι ενώ χίλιους αρουραίους σκοτεινούς πετάς
απ’ το μυαλό σου
κι ενώ ψηλώνεις κόντρα
στ’ ανέφικτο
κι ενώ αδελφός γίνεσαι
με της χαράς την καλή αδελφή

και προχωράς

παρ’ όλα αυτά.

“Αν έχεις χάσει την ψυχή σου και το ξέρεις, τότε έχει μείνει λίγη ακόμα ψυχή για να χάσεις.”

https://el.wikipedia.org/wiki/Τσαρλς_Μπουκόφσκι

 

[Nascentes morimur]

Λαικό Μανιφέστο ​

Λώρενς Φερλινγκέττι​

Ποιητές, βγείτε απ’ τα ντουλάπια σας,
ανοίχτε πόρτες και παράθυρα,
πολύ καιρό τρυπώσατε
μες στους κλειστούς σας κόσμους,
κατεβείτε, κατεβείτε
από τα θέρετρά σας στους λοφίσκους,
τα συμβολιστικά σας ύψη και τα Μονπαρνάς,
από τις υπώρειες και τα βουνά σας,
βγείτε απ’ τις ινδιάνικες σκηνές και τους καθεδρικούς σας.
Τα δέντρα δε σταματούν να πέφτουν
κι εμείς δε θα ξαναγυρίσουμε στα δάση.
Δεν είναι τώρα καιρός να κάθεστε μέσα
όταν ο άνθρωπος βάζει φωτιά στο ίδιο του το σπίτι
για να ψήσει το γουρούνι του
Αρκετά πια με τις ψαλμωδίες Χάρε Κρίσνα
ενόσω η Ρώμη φλέγεται.
Στο Σαν Φρανσίσκο φλέγονται,
στη Μόσχα του Μαγιακόφσκι φλέγονται
τα ορυκτά καύσιμα της ζωής.
Νύχτα και Άλογο* πλησιάζουν
καταπίνοντας φως, θερμότητα και ενέργεια
και τα σύννεφα φορούν παντελόνια.
Δεν είναι τώρα καιρός για τον καλλιτέχνη να κρύβεται
πάνω, πέρα, πίσω από τη σκηνή,
αδιάφορος, κόβοντας τα νύχια του,
ραφινάροντας τον εαυτό του έξω από την ύπαρξη.
Δεν είναι τώρα καιρός για τα λογοτεχνικά παιχνιδάκια μας,
δεν είναι τώρα καιρός για τις παράνοιες και τις υποχονδρίες μας,
δεν είναι τώρα καιρός για φόβους και απέχθειες,
είναι μονάχα καιρός για φως και για έρωτα.
Είδαμε τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μας
να καταστρέφονται από ανία στις ποιητικές εκδηλώσεις.
Η ποίηση δεν είναι μυστική κοινωνία,
ούτε ναός.
Απόκρυφα λόγια και ψαλμοί δεν περνάνε πια.

Ο καιρός των Ωμμμ* τελείωσε,
έρχεται η ώρα του πάθους,
ο καιρός του ενθουσιασμού και της γιορτής
για το επερχόμενο τέλος
του βιομηχανικού πολιτισμού
που εξαθλιώνει τη γη και τον Άνθρωπο.
Είναι τώρα καιρός
να κοιτάξετε προς τα έξω
στην πλήρη στάση του λωτού
με μάτια ορθάνοιχτα,
είναι τώρα καιρός ν’ ανοίξετε τα στόματα
με νέο λόγο καθαρό,
είναι τώρα καιρός να επικοινωνήσετε με όλες τις ευαίσθητες υπάρξεις,
Όλοι εσείς οι “Ποιητές των Άστεων”
που κρέμεστε στα μουσεία, μαζί σας κι εγώ,
Όλοι εσείς ποιητές των ποιητών που γράφετε ποίηση
για την ποίηση,
Όλοι εσείς ποιητές του ποιητικού εργαστηρίου
στην αμερικανική ενδοχώρα,
Όλοι εσείς οι εξημερωμένοι Έζρα Πάουντ,
Όλοι εσείς οι απόμακροι, φρικαρισμένοι, αβανγκαρτιστές,
Όλοι εσείς ζορισμένοι ποιητές συγκεκριμένου ύφους,
Όλοι εσείς οι ποιητές με την περίτεχνη γλώσσα*,
Όλοι εσείς οι ποιητές των πληρωμένων καμπινέδων που βογκάτε με γκράφιτι;
Όλοι εσείς οι γλεντζέδες στο τρένο-Ασεινάμενοι που ποτέ δεν στρέφεστε στις συμήδες*,
όλοι εσείς δάσκαλοι των κατεργασμένων χάικου στις Σιβηρίες της Αμερικής,
Όλοι εσείς τυφλοί ιδεαλιστές,
Όλοι εσείς οι αυτοχριζόμενοι σκοτεινοί υπερσουρεαλιστές,
Όλοι εσείς οραματιστές της κρεβατοκάμαρας και προπαγανδιστές του ντουλαπιού,
Όλοι εσείς οι Γκρουτσο-Μαρξιστές ποιητές
και Σύντροφοι της αργόσχολης τάξης
που την αράζετε όλη μέρα φλυαρώντας για το προλεταριάτο της εργατιάς,
Όλοι εσείς οι αναρχο-καθολικοί της ποίησης,
Όλοι εσείς τησ σχολής Μπλακ Μάουντεν στην ποίηση
Όλοι εσείς οι Βοστωνέζοι βραχμάνοι και βουκολικοί της Μπολίνας,
Όλοι εσείς οι μητρικές αγκάλες της ποίησης,
Όλοι εσείς οι αδελφοί-Ζεν της ποίησης,
Όλοι εσείς οι αυτόχειρες εραστές της ποίησης,
Όλοι εσείς οι τριχωτοί καθηγητάδες της ποεζίας,
Όλοι εσείς οι κριτικοί της ποίησης
που πίνετε το αίμα του ποιητή,
Όλοι εσείς οι Χωροφύλακες της ποίησης –
Πού είναι τ’ άγρια παιδιά του Ουίτμαν,
πού είναι οι μεγάλες φωνές που βροντοφώναζαν
με μιαν αίσθηση γλυκύτητας και μεγαλείου,
πού είναι το νέο μεγάλο όραμα,
η μεγάλη κοσμοθεωρία,
το μεγαλόπνοο προφητικό τραγούδι
της απέραντης γης
και όλων αυτών που μέσα του τραγουδούν
κι η σχέση μας μαζί του; –
Ποιητές, ξεχυθείτε
για άλλη μια φορά στους δρόμους του κόσμου
κι ανοίξτε τα μυαλά και τα μάτια σας
με την παλιά απόλαυση στο βλέμμα,
καθαρίστε το λαρύγγι σας και φωνάξτε πιο δυνατά,
η ποίηση είναι νεκρή, ζήτω η ποίηση
με τα τρομερά μάτια και τη δύναμη του βουβαλιού.
Μην περιμένετε την επανάσταση
ή μήπως γίνει ερήμην σας,
πάψτε να ψελλίζετε και μιλήστε
για μια νέα ορθάνοιχτη ποίηση
μ’ ένα νέο αισθησιακό ‘δημόσιο πρόσωπο”
με άλλα υποκειμενικά
ή ανατρεπτικά επίπεδα,
ένα διαπασών στο εσωτερικό αυτί
να χτυπά κάτω από το πρόσωπο..
Γι’ αυτόν το γλυκό εαυτό σας τραγουδήστε μονάχα,
αρθρώστε ακόμη ‘τη λέξη μαζικά’ –
Η ποίηση είναι το κοινό όχημα
για την μεταφορά του λαού
σε υψηλότερους τόπους
που άλλοι τροχοί δεν μπορούν να φτάσουν.
Από τους ουρανούς πέφτει ακόμα η ποίηση
στους ανοιχτούς ακόμα δρόμους μας.
Δεν σηκώθηκαν ακόμα τα οδοφράγματα,
οι δρόμοι ακόμα ζωντανεύουν με πρόσωπα,
όμορφοι άντρες και γυναίκες ακόμα περπατάνε,
παντού χαριτωμένα πλάσματα ακόμα,
σ’ όλων τα μάτια, ολονών το μυστικό
εκεί θαμμένο ακόμα,
του Ουίτμαν τ’ άγρια παιδιά εκεί κοιμούνται ακόμα.
Ξυπνήστε και σεργιανίστε έξω στον καθαρό αέρα.

https://el.wikipedia.org/wiki/Λόρενς_Φερλινγκέτι