Αφιερώστε ένα τραγούδι στον από πάνω σας

[Δεσμώτης]

Δεν είναι ακριβώς τραγούδι, αλλά νομίζω ότι σου ταιριάζει Δεσμώτη

Ψάχνω τι μπορεί να μου ταιριάζει με το άξιον καφεδομαντεύειν.

Μην είναι το "ταραχή θα πέσει στον Άδη" λόγω μιας εσχατολογικής χροιάς στον ορίζοντα των γεγονότων μου?

Μην είναι το "καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση" που δεν πάω προς τη μεριά τους?

Σίγουρα το "Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν" δε μου πάει μία. Αντιθέτως, αυτή η επίκληση στο θρησκευτικό συναίσθημα του Αλεπουδέλη, με τέτοιον τρόπο, πάντα μου δημιουργούσε εγκοπές και μαγκώματα μέσα μου παύοντας (μόνο πρόσκαιρα) τη δυναμική του συνόλου του έργου του εξαιτίας τέτοιων προσκολλήσεων.

Ούτε μου ταιριάζει το "σιμά η μέρα όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς" καθότιν παραμένω μπέλος και τρελοπίπινο

Ούτε το "θα γίνει κατήγορος η πόρνη σοφών και μεγιστάνων, το σπέρμα που υπηρέτησε πιστά, σε μαρτυρία φέρνοντας" γιατί ούτε σοφός μα ούτε μεγιστάνας είμαι. Θα ταίριαζε στον Σίλβιο όμως, τον μπαγασάκο.

(Μεντιτερανέ απήχηση, ο Ελυτάκος, έτσι? )


Ούτε το "Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια στην ετήσια Κλήρωση των Ζευγαριών" γιατί δεν πήγα ούτε στο χρυσό κουφέτο ούτε στα παρατράγουδα ούτε στο ζετέμ, ποτέ

Το "Βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες, το Ερέχθειο των Πουλιών" μου ταιριάζει αν αντι του "βλέπω" βάλεις "χέζω" και προσθέσεις το "αγναντεύοντας".

Ας μη πω τίποτα και για το ερέχθειο γιατί θα γίνει σάλος.

Αυτό πάλι είναι κομμένο και ραμένο στα μέτρα μου:

"Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν αυτοί τον μιστό της ύβρης και του μαρτυρίου"


Η απόλυση είναι πάντα μια κατάσταση διπλής ερμηνείας και πολλαπλών αισθημάτων.
Από τη μια χαίρεσαι που δε θα ξαναφάς στη μάπα τα σκατά των άλλων,
θα περάσεις τις γιορτές χωρίς κανονισμό αδείας (πότε να λείψεις, πότε ΠΡΕΠΕΙ να'σαι πίσω),
θα κάνεις μούρη φράπα από τον ύπνο από το απαραίτητο σκυλοκαθισιό διμήνου

από την άλλη λες, για κοίτα κάτι ζόμπι που μειναν κι εσύ σχόλασες, έστω και οψίμως..

Καταντήσαμε κι αυτοί που μένουν κι αυτοί που φύγαν, ζόμπουρες. Οι πρώτοι λόγω κραχ του μυαλού με γραβατένια γλώσσα και οι δεύτεροι επειδή επιβεβαιώνουν έναν στίχο ταιριαστό με αυτούς που υμνούν τον μισθό της πείνας που έπαιρναν κι αυτοί αλλά όχι πια !


Στο "Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών" δε θέλω να δω κανένα ταίριασμα.
Πονάει (και δεν εννοώ την αποτέφρωση των δασών, στο πρόσφατο δράμα της Αττικής)

Στο "ΑΝΟΙΓΩ το στόμα μου * κι αναγαλλιάζει το πέλαγος", όπου πέλαγος βάλε αφεντικό, κι όπου αναγαλλιάζει βάλε αναγουλιάζει, έτσι για το matching !

Στο "Ηδονή καρπού βλέπω τη στέρηση" ταιριάζω με τη στέρηση κι όχι με την ηδονή...


Στο "Τις νύχτες που κλαίν * των ανθρώπων τα βάσανα" είμαι κι εγώ ένας από αυτούς

Έπειτα, εκεί που λέει "Γυμνώνω τα στήθη μου * και ξαπολυούνται οι ανεμοι"
αυτό επιτυγχάνεται και φορώντας πυτζάμα και χοντρό φανελάκι από μέσα, κάτω από χονδρό νεοαγορασμένο υπέρδιπλο πάπλωμα,

βαμβακερόν.


Στο "Και γιαλόν απέραντο, από μαγγανεία ωραίων ματιών βρεμένο,
τον βυθό της Μαρίνας" μου ταιριάζει σε όλα πλην ονόματος.


Θα μου άρεσε να μου ταίριαζε το "Τα δάκρυα που με πρόδωσαν και οι ταπεινώσεις έχοντας
γίνει πνοές και ανέσπερα πουλιά:
Ωσαννά σημαίνοvτας ο ερχόμενος!
Σε χώρα μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι"

αλλά κάτι που δεν πρόβαρες, δε μπορείς να το ξέρεις, ε?


Και το "Μακάριοι, λέγω, οι δυνατοί που αποκρυπτογραφούνε το Άσπιλο.
Γι' αυτών τα δόντια η ρόγα που μεθά,
στων ηφαιστείων το στήθος και στο κλήμα των παρθένων"

είναι τόταλι και κομπλίτλυ και αμπσολούτλι ΕΓΩ!


Πιτ-21 ευχαριστώ για την έμπνευση.

Καλή η αφιέρωσή σου αλλά αυτό το εκκλησιαστικό κηροπήγειο και η απαγγελία φωνής με την ακουστική τρούλου, ήταν so not me


Αφιερωμένο:



Έλα ας αντιπαραβάλλουμε ένα ποίημα ψαλμοαπαγγελτικό,
με ένα τρανς μελαγχολικό που παρακινεί τη καρδιά να αψηφήσει το μυαλό σου.

Μπας και πάψουμε να είμαστε συμπαγείς σαν βράχοι.

Πες ότι το αταίριαστο είναι δέντρο.
Που ξέρεις, τα αταίριαστα στη ρίζα τους να ξεδιψούν απ'τα νερά μας...

Καμιά φορά ποτίζεις και δε το ξέρεις καν...

Συγκινήθηκα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

Δεσμώτη, είναι κρίμα το ταλέντο να χαραμίζεται σε χιλιοφορεμένες κενολογίες.



Σου το αφιερώνω εξαιρετικά...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

είναι κρίμα το ταλέντο να χαραμίζεται σε χιλιοφορεμένες κενολογίες.

Σωπαίνω ψαρεύοντας κανένα κοπλιμεντάκι των νεοτέρωΝ, το να εξαργυρώσω τη σιωπή με ντεμοντέ υφάσματα δεν έχει νόημα…

Από τη μια ταλεντάκι, απο την άλλη βερμπαλιστής.

Το να με αξιολογείς κενολόγο, φθαρμένο και ξεφτισμένο χωρίς να ακουμπά σε μισή εξήγηση καθιστά τη κρίση καθεαυτή κενή.

Πες τι και που, πρόσθεσε ένα γιατί, να το κουβεντιάσουμε, ανταλάσσοντας συγχρόνως και αγαπημένα τραγουδάκια

Το θέλεις απλά (κι όχι κουλτουριτζίδικα): για σένα, το να δημοσιεύει κάποιος προσωπικές σκέψεις επ'αφορμή κάποιας αφιέρωσης θεωρείται υπερλογοτεχνικό αν όχι παραλογοτεχνικό…
δεν έχει σημασία αν συμφωνώ ή όχι…
αλλά είναι κρίμα τόση αγάπη για Ζαμπέτα και τόσος κόπος στη γραφή να έχουν μια αχίλλειο πτέρνα τέτοιου τύπου…


Για άκου κι αυτό:




Δεν έχω φρένο μάτια μου.




Χαράματα.
Η συνεδρίαση διακόπτεται.
Οι κουλτουριτζήδες εξέρχονται

(κι οι κουλουρτζήδες τα λένε στενά με τα σουσάμια)

και η συνέχεια αύριο.


όποιος ανακατεύεται με τον πιτ, τον τρώνε οι νότες (του ζαμπέτα)

Αγάπα με κι άστις ειρωνείες
γιατί θα σε ειρωνευτώ κι εγώ

και τραγουδάκια γιοκ. Άντε

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

Ίσως ήταν λάθος η αφιέρωση που σου έκανα στην αρχή. Το σκεπτικό μου βέβαια ήταν περισσότερο το «κλίμα» του ποιήματος το οποίο θεώρησα ότι ταιριάζει σε μια λογοτεχνική φύση σαν κι εσένα και όχι τόσο το περιεχόμενο. Δε θα μπω σε καμία περίπτωση σε μια ατέρμονη αντιπαράθεση σχετικά με το περιεχόμενο του ποιήματος. Το σίγουρο είναι ότι θα διαφωνήσουμε. Δε νομίζεις όμως ότι ο τρόπος που γράφεις, ενώ σκοπός σου είναι να σε ξεχωρίσει, με την επανάληψη των ίδιων σχημάτων καταντά πολύ προβλέψιμος και ως εκ τούτου πιο πολύ συνηθισμένος από τα τυχαία λόγια που ξεστομίζονται από ανούσιους ανθρώπους μεσά στην κενή καθημερινότητα; Και πώς να απαντήσει κάποιος στα λεγόμενά σου; Αν προσπαθήσω να μπω σε αγώνα λόγου είτε θα πρέπει να προσαρμόσω το λόγο μου στο δικό σου είτε θα αποδειχτώ πολύ λίγος απαντώντας με πεζά επιχειρήματα εν είδει ευτελούς δικηγορίσκου στη δική σου επιχειρηματολογία την επενδεδυμένη με το μανδύα της ποίησης. Γιατί μπορεί εγώ να είμαι σωστός κι εσύ λανθασμένος αλλά η ποιητικότητα του λόγου σου θα υπερισχύσει. Οπότε δεν προσπαθώ να κάνω μια τέτοια αντιπαράθεση. Οπότε χρησιμοποιώ σαν όπλο την ειρωνεία. Δεν έρχομαι μπροστά σου να σε πολεμήσω γιατί εσύ κρατάς σπαθί κι εγώ κρατώ σφεντόνα. Από απόσταση σημαδεύω και χτυπώ. Ξέρω, φαίνεται άναδρο αυτό, αλλά μερικές φορές ανδρεία είναι να ξέρεις να μετράς τις δυνάμεις τις δικές σου και αυτές του αντιπάλου και να δρας ανάλογα με το πώς βολεύει στην περίσταση. Όπως και νά 'χει, σου αφιερώνω το κάτωθι άσμα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Ελπίζω να σε πέτυχα Πέτρο, ...δικό σου μαζί με τις σημειώσεις του:



Στον δεύτερο δίσκο των αδερφών Κατσιμίχα «Όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις», βρίσκουμε το ορχηστρικό με τίτλο «Εχεμύθεια».
Οι Κατσιμίχα σημειώνουν: «Πέρσι τον Αύγουστο, αργά, με τη θερμή δροσιά του απογεύματος, η «Εχεμύθεια» του Ανδρέα Εμπειρίκου μας ψιθύρισε την κρυμμένη της μουσική. Την αφιερώνουμε στον ποιητή».

ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ
Με την ριπή του άνεμου στα μαλλιά
της γυναικός που στροβιλίζεται μεσ' το σαλόνι
και παίρνει τη ζωή όπως της έρχεται
Και με στολίδια και παιδιά
που την λατρεύουν κι όλο λέγουν τ' όνομά της
Και με τους άντρες που σηκώνουν
το χέρι όρθιο στον ουρανό
μεσ' την εξαίσια λειτουργία των παλμών τους
στον στρόβιλο του βαλς που πλησιάζει
τα στήθη τους στα στήθη της γυναίκας

Το κομμάτι είναι το μόνο ορχηστρικό του δίσκου. Ένα κομμάτι διάρκειας 2 λεπτών, με τη γνώριμη φυσαρμόνικα του Πάνου να παίζει αρχικά το θέμα και να ολοκληρώνεται από μια τρομπέτα. Δεν πρόκειται για μελοποίηση του ποιήματος, αλλά γι αυτό ακριβώς που περιγράφουν οι Κατσιμίχα: την κρυμμένη μουσική του. Η απόπειρα της μουσικής αποκωδικοποίησης του ποιήματος του Ανδρέα Εμπειρίκου, προσθέτει στο δίσκο των αδερφών Κατσιμίχα την αίσθηση ότι θα υπάρξει και συνέχεια: κάτι που τελικά έγινε λίγα χρόνια αργότερα στον επόμενο δίσκο τους, τον «Απρίλη, ψεύτη!» (1989)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Achilles]

'

https://www.youtube.com/watch?v=E8FwefQgieY

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[love_angel]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

...φεγγαρολουσμένη

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[love_angel]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rascal_gd]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rascal_gd]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[love_angel]

"Let Me Go"

One more kiss could be the best thing
But one more lie could be the worst
And all these thoughts are never resting
And you're not something I deserve

In my head there's only you now
This world falls on me
In this world there's real and make believe
And this seems real to me

[Chorus]
You love me but you don't know who I am
I'm torn between this life I lead and where I stand
And you love me but you don't know who I am
So let me go
Let me go

I dream ahead to what I hope for
And I turn my back on loving you
How can this love be a good thing
When I know what I'm goin through

In my head there's only you now
This world falls on me
In this world there's real and make believe
And this seems real to me

[Chorus]
You love me but you don't know who I am
I'm torn between this life I lead and where I stand
You love me but you don't know who I am
So let me go
Just Let me go...
Let me go

And no matter how hard I try
I can't escape these things inside I know
I knowww..
When all the pieces fall apart
You will be the only one who knows
Who knows

[Chorus]
You love me but you don't know who I am
I'm torn between this life I lead and where I stand
And you love me but you don't know Who I am
So let me go
Just let me go

And you love me but you don't
You love me but you don't
You love me but you don't know who I am
And you love me but you don't
You love me but you don't
You love me but you don't know me

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[love_angel]

!!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Valder]

Πάρε ένα ρομαντικό που είναι από τα πιό αγαπημένα μου με μια πανέμορφη τραγουδίστρια (ο μεγάλος έρωτας του Βαλού! ) :



Δώσε βάση στους στίχους και θα το νιώσεις το άσμα!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.