Αποσπάσματα από βιβλία που αγαπάμε

misfit · 22-07-19

Πρωτο μου ποστ.καλως σας βρηκα

Guest 986132 · 27-07-19

«Ο παγωμένος άνεμος παράσερνε στην ορμή του το ψιλόβροχο καθώς βγήκα στον έρημο δρόμο. Έσπρωχνε με θόρυβο τις σταγόνες πάνω στα φανάρια του δρόμου που τρεμόφεγγαν με μια ανέκφραστη λάμψη. Και τώρα τι γίνεται; Αν τούτη την ώρα είχα ένα μαγικό ραβδί, θα έφτιαχνα με τη δύναμή του ένα όμορφο μικρό σαλόνι με μερικούς μουσικούς για να μου παίξουν δυο τρία κομμάτια μουσικής δωματίου του Χαίντελ ή του Μότσαρτ. Ήμουν στην πιο ταιριαστή διάθεση για κάτι τέτοιο και θα ρουφούσα την απαλή κι ευγενική μουσική όπως οι θεοί ρουφούν το νέκταρ. Ω, αν είχα ένα φίλο τούτη την ώρα, ένα φίλο σε μια σοφίτα να ονειρεύεται στο φως των κεριών μ’ ένα βιολί στο χέρι! Θα τρύπωνα κρυφά στην κάμαρά του ανεβαίνοντας αθόρυβα τη στριφογυριστή σκάλα για να του κάνω έκπληξη και τότε, με κουβεντούλα και μουσική, θα στήναμε παραδεισένια γιορτή όλη τη νύχτα! Κάποτε, σε χρόνια φευγάτα, είχα γνωρίσει συχνά τέτοια ευτυχία, αλλά κι αυτή την πήρε ο χρόνος μακριά. Ανάμεσα σ’ εκείνες τις μέρες και στο σήμερα, χρόνια αμέτρητα!

Στο δρόμο του γυρισμού για το σπίτι, αφέθηκα να χασομερήσω· σήκωσα το γιακά μου και χτύπησα το μπαστούνι μου στο βρεγμένο πεζοδρόμιο. Όσο κι αν αργοπορούσα, όμως, ήθελα δεν ήθελα κάποια στιγμή θα βρισκόμουν στο δωμάτιό μου, σ’ αυτό το ψευτοσπιτικό μου που δεν τ’ αγαπούσα μα και που δεν μπορούσα να κάνω δίχως του. Πάει πια ο καιρός που μπορούσα να περάσω μια χειμωνιάτικη νύχτα σεργιανίζοντας στους δρόμους. Και τώρα, εκείνο που ευχόμουν ήταν να μην αφήσω να χαθεί η καλή διάθεση που μου ‘χε χαρίσει η αποψινή βραδιά ούτε από τη βροχή ούτε από την ποδάγρα ούτε από την αρωκαρία. Μ’ όλο που δεν υπήρχε ούτε μουσική δωματίου ούτε κάποιος μοναχικός φίλος με το βιολί του, εκείνη η όμορφη μελωδία ήταν ακόμα στο μυαλό μου. Βάλθηκα να τη μουρμουρίζω κρατώντας το ρυθμό της με την ανάσα μου.

Μ’ αυτές τις σκέψεις συνέχισα το δρόμο μου. Ναι, χωρίς μουσική δωματίου, χωρίς φίλο. Τι ανοησία να φθείρεσαι ανώφελα ζητώντας ζεστασιά! Μοναχικότητα θα πει ανεξαρτησία. Αυτή ζητούσα τόσα χρόνια και τώρα την είχα επιτέλους αποκτήσει. Παγερή, βέβαια. Ναι, πολύ παγερή! Αλλά και ήρεμη, εξαίσια ήρεμη κι απέραντη, σαν την παγερή ηρεμία του διαστήματος που μέσα του περιστρέφονται αστέρια και πλανήτες.»

***

Χέρμαν Έσσε, "Ο Λύκος της Στέπας"

CiNeFiL · 28-07-19

'Long are the paths, of shadow made
where no foot's print is ever laid,
over the hills, across the seas!
Far, far away are the Lands of Ease,
but the Land of the Lost is further yet,
where the Dead wait, while ye forget.
No moon is there, no voice, no sound
of beating heart; a sigh profound
once in each age as each age dies
alone is heard. Far, far it lies,
the Land of Waiting where the Dead sit,
in their thought's shadow, by no moon lit.'

J.R.R. Tolkien- Beren and Lúthien

Johnny15 · 28-07-19

"Hey, Catnip." He reaches down and pushes a strand
of hair out of my eyes. One side of his face has been
burned fairly recently. His arm is in a sling, and I can
see bandages under his miner's shirt. What has
happened to him? How is he even here? Something
very bad has happened back home.

It is not so much a question of forgetting Peeta as
remembering the others. All it takes is one look at
Gale and they come surging into the present,
demanding to be acknowledged.

"Prim?" I gasp.

"She's alive. So is your mother. I got them out in
time," he says.

"They're not in District Twelve?" I ask.

"After the Games, they sent in planes. Dropped
firebombs." He hesitates. "Well, you know what
happened to the Hob."

I do know. I saw it go up. That old warehouse
embedded with coal dust. The whole district's covered
with the stuff. A new kind of horror begins to rise up
inside me as I imagine firebombs hitting the Seam.

"They're not in District Twelve?" I repeat. As if saying
it will somehow fend off the truth.

"Katniss," Gale says softly.

I recognize that voice. It's the same one he uses to
approach wounded animals before he delivers a
deathblow. I instinctively raise my hand to block his
words but he catches it and holds on tightly.

"Don't," I whisper.

But Gale is not one to keep secrets from me. "Katniss...
Τhere is no District Twelve."

Πολύ κρίμα που το άλλαξαν στη ταινία. Πήγα στο σινεμά για να δω 3 σκηνές και ήταν όλες αλλαγμένες.

Aleksa · 28-07-19

"...Φυσικά η προτίμηση κάποιου στο θέμα των γατιών και των σκυλιών εξαρτάται ολοκληρωτικά από την ιδιοσυγκρασία και την οπτική του. Ο σκύλος μου φαίνεται πως είναι ο αγαπημένος των επιπόλαιων, συναισθηματικών και ευσυγκίνητων ανθρώπων που αισθάνονται περισσότερο από όσο σκέφτονται, που προσδίδουν σπουδαιότητα στο ανθρώπινο είδος και στα δημοφιλή, συμβατικά και απλοϊκά συναισθήματα και που βρίσκουν τη μεγαλύτερη παρηγοριά τους στους δουλοπρεπείς και εξαρτημένους συναισθηματικούς δεσμούς της αγελαίας κοινωνίας. Τέτοιοι άνθρωποι ζουν σε έναν κόσμο περιορισμένης φαντασίας, δεχόμενοι άκριτα τις κοινές, παραδοσιακές αξίες και πάντα προτιμούν να ικανοποιούν τις αφελείς πεποιθήσεις, συναισθήματα και προκαταλήψεις τους, από το να χαίρονται μια καθαρά αισθητική και φιλοσοφική απόλαυση που απορρέει από την ορθή κρίση, το στοχασμό και την αναγνώριση της απέριττης, απόλυτης ομορφιάς.
Αυτό δε σημαίνει οτι τα πιο ευτελή χαρακτηριστικά δεν απαντώνται επίσης στην αγάπη για τις γάτες ενός μέσου γατόφιλου, απλώς δείχνει οτι στην αιλουροφιλία υπάρχει μια βάση αληθινού αισθητισμού, την οποία η κυνοφιλία δε διαθέτει. Ο αληθινός γατόφιλος είναι κάποιος που απαιτεί μαι διαυγέστερη εναρμόνιση με το σύμπαν απ'αυτή που οι συνηθισμένες, ευρέως γνωστές κοινοτοπίες, προσφέρουν-κάποιος που αρνείται να "καταπιεί" τη συναισθηματική αντίληψη πως όλοι οι καλοί άνθρωποι αγαπούν τα σκυλιά, τα παιδιά και τα άλογα, ενώ όλοι οι κακοί τα αντιπαθούν και αντιπαθιούνται από αυτά. Είναι απρόθυμος να θέσει τον εαυτό του και τα ακατέργαστα συναισθήματά του σαν μέτρο οικουμενικών αξιών ή να επιτρέψει σε ρηχές ηθικές αντιλήψεις να στρεβλώσουν την κρίση του. Με μια λέξη προτιμά να θαυμάζει και να σέβεται, παρά να υπερενθουσιάζεται και να ξετρελαίνεται. Και δεν ενδίδει στην παρανόηση πως η άσκοπη κοινωνικότητα και φιλικότητα ή η δουλική αφοσίωση και υπακοή, συνιστούν οτιδήποτε εγγενώς αξιοθαύμαστο ή εξυψωτικό. Οι κυνόφιλοι βασίζουν την επιχειρηματολογία τους σ'αυτά τα κοινότοπα, δουλοπρεπή και χονδροειδή προσόντα και φαιδρώς κρίνουν την εξυπνάδα ενός κατοικιδίου από το βαθμό της συμμόρφωσής του με τις δικές του επιθυμίες. Οι γατόφιλοι ξεφεύγουν από αυτή την ψευδαίσθηση, αποκηρύσσουν την ιδέα οτι η υποταγμένη δουλικότητα και η προσκολλημένη συντροφικότητα στον άνθρωπο είναι υπέρτατες αρετές και μένουν ελεύθεροι να λατρέψουν την αριστοκρατική ανεξαρτησία, τον αυτοσεβασμό και την ανεξάρτητη προσωπικότητα, ενωμένα με την υπέρτατη χάρη και ομορφιά, που αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ψύχραιμου, λυγερού, κυνικού και ακατάκτητου άρχοντα των στεγών."

H.P.Lovecraft ''Γάτες και Σκύλοι''

Eileen · 25-03-20

"But still," Ayumi said, "it seems to me that this world has a serious shortage of both logic and kindness"

“Find me now. Before someone else does.”

“Life is not like water. Things in life don't necessarily flow over the shortest possible route.”

-1Q84

Guest 186240 · 25-03-20

Δεν είναι από βιβλίο που ''αγαπώ'' αλλά μιας και το τελείωσα πρόσφατα,there you go..

''Don't you want to get up today?''
''No.'' I huddled down more deeply in the bed and pulled the sheet over my head.Then I lifted a corner of the sheet and peered out.The nurse was shaking down the thermometer she had just removed from my mouth.
''You see,it's normal.'' I had looked at the thermometer before she came to collect it,the way I always did. 'You see,it's normal,what do you keep taking it for?
I wanted to tell her that if only something were wrong with my body it would be fine, I would rather have anything wrong with my body than something wrong with my head, but the idea seemed so involved and wearisome that I didn't say anything. I only burrowed down further in the bed.

Sylvia Plath -The Bell Jar

CiNeFiL · 25-03-20

“But my mother is a fish. Vernon seen it. He was there.
"Jewel's mother is a horse," Darl said.
"Then mine can be a fish, can't it, Darl? I said.
Jewel is my brother.
"Then mine will have to be a horse, too," I said.
"Why? Darl said. "If pa is your pa, why does your ma have to be a horse just because Jewel's is?"
"Why does it? I said. "Why does it, Darl?"
Darl is my brother.
"Then what is your ma, Darl?" I said.
"I haven't got ere one," Darl said. "Because If I had one, it is was. And if it is was, it can't be is. Can't it?"
"No," I said.
"Then I am not," Darl said. "Am I?"
"No," I said.
I am. Darl is my brother.
"But you are, Darl," I said.
"I know it," Darl said. "That's why I am not is. Are is too many for one woman to foal.”

As I lay Dying- William Faulkner

Guest 875331 · 25-03-20

Those who think that all virtue is to be found in their own party principles push matters to extremes; they do not consider that disproportion destroys a state. A nose which varies from the ideal of straightness to a hook or snub may still be of good shape and agreeable to the eye; but if the excess be very great, all symmetry is lost, and the nose at last ceases to be a nose at all on account of some excess in one direction or defect in the other; and this is true of every other part of the human body.

Αριστοτέλης, Πολιτικα

Guest 186240 · 25-03-20

Just as a physician might say that there very likely is not one single living human being who is completely healthy, so anyone who really knows mankind might say that there is not one single living human being who does not despair a little, who does not secretly harbor an unrest, an inner strife, a disharmony, an anxiety about an unknown something or a something he does not even dare try to know, an anxiety about some possibility in existence or an anxiety about himself, so that, just as the physician speaks of going around with an illness in the body, he walks around with a sickness, carries around a sickness of the spirit that signals its presence at rare intervals in and through an anxiety he cannot explain.

Soren Kierkegaard - Sickness Unto Death

CiNeFiL · 29-03-20

Alone with Everybody- Charles Bukowski

the flesh covers the bone
and they put a mind
in there and
sometimes a soul,
and the women break
vases against the walls
and the men drink too
much
and nobody finds the
one
but keep
looking
crawling in and out
of beds.
flesh covers
the bone and the
flesh searches
for more than
flesh.

there's no chance
at all:
we are all trapped
by a singular
fate.

nobody ever finds
the one.

the city dumps fill
the junkyards fill
the madhouses fill
the hospitals fill
the graveyards fill

nothing else
fills.

Guest 186240 · 31-03-20

''When you're depressed, everyone has an opinion about what you should do. People seem to think that not only are you depressed, you are also stupid...Just hold me, sit with me, put your arm around me. Listen as I struggle to tell you what it feels like, without thinking you have to tie it all up in some cohesive clinical bundle. I don't expect you to make this better. I know you can't.''

Martha Manning- Undercurrents:A Life Beneath The Surface

Βλα · 30-08-20

Τα ξέρω όλα άντρα. Πόσο επιφανειακός, ελαφρύς, κενός είστε. Αλλά η βαθιά σας ζωτικότητα με αγγίζει πιο βαθιά απ' ότι άλλες ψυχές. Ξέρετε τόσο καλά να κρυώνετε, να ζεσταίνεστε, να πεινάτε, να διψάτε, να νυστάζετε. Μέσα στο κενό σας υπάρχει εκείνο το κενό που δεν μπορεί κανείς να φανταστεί αλλιώς, παρά γεμάτο αστέρια ή άτομα, κατοικημένο δηλαδή από ζωντανούς κόσμους. Ας είστε όσο κενός θέλετε. Όσο μπορείτε. Είμαι η ζωή που δεν υποφέρει το κενό. Παιδί μου, αφήστε με να σας λέω έτσι. Αγοράκι μου. Αν κάποιες φορές δεν σας απαντώ ευθέως είναι γιατί υπάρχουν λέξεις που μέσα σε κάποιους τοίχους δεν πρέπει να λέγονται. Που ούτε και ο ίδιος ο αέρας ανάμεσα σε κάποιους τοίχους δεν υποφέρει. Αυτοί τα υποφέρουν όλα, οι τοίχοι. Και από τίποτα δεν υποφέρουν αυτοί. Και είναι το μόνο πράγμα που δεν υποφέρω και αυτό που με κάνει να υποφέρω περισσότερο. Γιατί να το ξέρετε, εκείνη που θεωρείτε ως κατεξοχήν πλάσμα των λέξεων, γίνεται ο Σπαρτιάτης με τη μικρή αλεπού. Αφήστε με να γελάσω λίγο, όπως θα γελούσαν πολλές μικρές αλεπούδες μαζί. Δεν ξέρω αν σας έχουν αγαπήσει υπερβολικά, αν σας έχουν μπουκώσει με αγάπη στη ζωή σας. Πιθανόν. Αλλ' αυτό που ξέρω, κι ας το ακούτε για χιλιοστή φορά, είναι ότι κανείς, καμιά, έτσι ποτέ δεν σας. Κάθε χιλιοστή φορά έχει και τη χιλιοστή πρώτη της.

Μαρίνα Τσβετάγιεβα - Γράμματα στον «Ελικώνα»

Guest 515609 · 30-08-20

Με κοίταξαν και οι δυο. Και εγώ επανέλαβα, με ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθεση:<<Μπορώ!>>

Με κοιτούσαν απορημένοι, αλλά ο άντρας με σιγοντάρισε.<<Ναι>>, φώναξε. <<Ναι, μπορείς!>>

Πετάχτηκα επάνω κι άρχισα να κουνάω δυνατά χέρια και πόδια. Στριφογύριζα το κεφάλι μου βγάζοντας ένα ζωώδη βρυχηθμό. Κι ύστερα ξεχύθηκα μπροστά, άρχισα να τρέχω στον δρόμο φωνάζοντας <<Μπορώ! Μπορώ>>.
Στα πρώτα βήματα ο πόνος ήταν διαπεραστικός, αλλάυτό δεν με ξάφνιασε. Ήξερα πια τι να περιμένω. Αν και πονούσα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, δεν δεχόμουνα πλέον τον πόνο μ'εκείνη τη μορφή του. Τώρα τον κυνηγούσα, τον επιδίωκα, τον καταδίωκα. Ο πόνος ερχόταν από κάθε κύτταρο του σώματος μου και εγώ τον αντιμετώπιζα καταβάλλοντας ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια. Ο τροχός είχε γυρίσει. Στο διάολο ο πόνος: δώσ'του να καταλάβει!

Δεν ξέρω πότε ακριβώς έσπασα το τελευταίο τείχος, άλλα ήταν κάποια στιγμή αυτής της τελικής μάχης με τον εαυτό μου. Τα πρώτα φράγματα που είχα σπάσει ήταν όλα σωματικά, στην προσπάθεια ν'αντιμετωπίσω την εξάντληση και την φυσική κόπωση. Μετά το 50ό μίλι οι μάχες διεξάγονταν στο μυαλό μου. Όμως το σπάσιμο αυτού του τελευταίου τείχους ήταν πιο άγριο και μ'άγγιξε βαθύτερα από τ'άλλα, έμοιαζε περισσότερο με ξύπνημα.

Κατάλαβα μέσα σε λίγα βήματα ότι το παρελθόν που ήξερα έπαψε άξαφνα να υπάρχει. Από εδώ και πέρα τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Το ταξίδι αυτό με είχε αλλάξει βαθιά, με τρόπους που δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμα. Αυτός ο άνθρωπος που περπατούσε και σερνόταν και επέμενε στο 99ο μίλι, ήταν ένα ον διαφορετικό από κείνο που είχε αρχίσειτον αγώνα μόλις το προηγούμενο πρωινό. Ήμουν πιο ικανός απ'ότι φανταζόμουν, καλύτερος απ'όσο πίστευα ότι μπορούσα να γίνω. Αυτή η διαπίστωση μ'έκανε να νιώθω λες κι είχα μπει σε άλλη διάσταση.

Το να καλύψεις με τα πόδια 100 μίλια δεν ήταν ένα απλό μάθημα επιβίωσης, ήταν εκπαίδευση στο μεγαλείο της ζωής. Το τρέξιμο είναι ατομικό άθλημα, αλλά δεν είχε πια να κάνει αποκλειστικά μ'εμένα. εγώ είχα γίνει κατά κάποιον τρόπο περιττός. Ο αγώνας μου δεν είχε σχέση μ'ένα μεμονωμένο δρομέα που προσπαθούσε να τερματίσει σ'αυτήν την τρομακτική πρόκληση, αλλ'αφορούσε γενικότερα την ικανότητατου ανθρώπου να ξεπερνάει τις ανελέητες αντιξοότητες. Όλοι αυτοί οι υποστηρικτές που μου έδωσαν κουράγιο και δύναμη στην πορεία, δεν ενδιαφέρονταν συγκεκριμένα για μένα - τι στην ευχή, δεν ήξεραν ούτε ποιος είμαι. Αυτό που τους ενδιέφερε ήταν ότι ένας άνθρωπος είχε αφιερώσει χρόνο για να προπονηθεί, για να θυσιαστεί και ν'αφοσιωθεί μ'ολη του την καρδιά στην επιδίωξη ενός ονείρου. Ήταν ένα παντοδύναμο μήνυμα - εγώ ήμουν απλά ο φορέας του, και μάλιστα ήμουν περήφανος γι'αυτό. Για να τηρήσω την υποχρέωση που μου αναλογούσε, θα'πρεπε να περάσω τη γραμμή τερματισμού, και τώρα θα φρόντιζα να γίνει αυτό πάση θυσία. Για όλους μας.

Έτρεχα ελεύθερα τώρα, χωρίς να δίνω σημασία στην διαδρομή μπροστά μου ή στον πόνο. Είναι περίεργο πως ένα σχεδόν χαμένο όνειρο μπορεί ν'αναστηθεί με τόση δύναμη. Η αναγέννηση του σε ποτίζει με μια ζωντάνια που είναι ταυτόχρονα παιχνιδιάρα και απόλυτα σοβαρή. Ξαφνικάδεν υπάρχουν πια εμπόδια. Το μόνο που μετράει είναι να πραγματοποιήσεις το όνειρο. Το τελευταίο μισό μίλι προς το στάδιο του Λυκείου Πλέισερ το έτρεξα σαν να μην είχε σημασία τίποτ'άλλο. Τα διαλυμένα παπούτσια μου, τα ματωμένα δάχτυλα των ποδιών μου, η ξεσκισμένη φανέλα μου - όλα ήταν ασήμαντα. Το μόνο που είχε σημασία ήταν να φτάσω στο τέρμα.

ΥΠΕΡΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΣ- ΚΑΡΝΑΖΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Guest 875331 · 30-08-20

“The problem was you had to keep choosing between one evil or another, and no matter what you chose, they sliced a little more off you, until there was nothing left. At the age of 25 most people were finished. A whole goddamned nation of assholes driving automobiles, eating, having babies, doing everything in the worst way possible, like voting for the presidential candidate who reminded them most of themselves.”

kauphy · 30-08-20

Ξυπνώντας κάποιο πρωί ο Γκρέγκορ Σάμσα από ταραγμένο ύπνο, βρέθηκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σ’ ένα τεράστιο έντομο. Ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα –η πλάτη του ήταν σκληρή σαν πλάκα– και, ανασηκώνοντας λίγο το κεφάλι του, μπόρεσε να δει τη στρογγυλή καφετιά κοιλιά του που χωριζόταν σε τμήματα από κάτι τοξοειδείς ζώνες, ενώ τα σκεπάσματα μετά βίας τον κάλυπταν ολόκληρο και ήταν έτοιμα να γλιστρήσουν αποπάνω του. Μπροστά στα μάτια του ανάδευαν αβοήθητα ένα σωρό μικρά ποδαράκια, θλιβερά λεπτεπίλεπτα σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα του.

Μα τι μου συμβαίνει; σκέφτηκε. Δεν ήταν όνειρο. Ο χώρος του δωματίου του –ένα συνηθισμένο, αν και κάπως μικρό δωμάτιο– απλωνόταν ήρεμα ανάμεσα στους τέσσερις οικείους τοίχους. Πάνω από το γραφείο του, όπου βρίσκονταν απλωμένα διάφορα δείγματα υφασμάτων –ο Γκρέγκορ ήταν πλασιέ–, κρεμόταν μια φωτογραφία που είχε πρόσφατα κόψει από ένα εικονογραφημένο περιοδικό και την είχε τοποθετήσει σε μια κομψή επίχρυση κορνίζα. Ήταν η φωτογραφία μιας γυναίκας που φορούσε γούνινο καπέλο, πελερίνα και στεκόταν όρθια προτείνοντας στον θεατή ένα πελώριο γούνινο μανσόν, όπου το χέρι της χωνόταν μέχρι τον αγκώνα.

Το βλέμμα του Γκρέγκορ κατευθύνθηκε μετά προς το παράθυρο και ο βαρύς ουρανός –άκουγε κανείς τις στάλες της βροχής να χτυπούν στο περβάζι– του έφερε μελαγχολία. Το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να κοιμηθώ λίγο ακόμα και να ξεχάσω όλες αυτές τις σαχλαμάρες, σκέφτηκε. Ωστόσο αυτό αποδείχθηκε εντελώς αδύνατο, αφού ήταν συνηθισμένος να κοιμάται στο δεξί πλευρό· στην κατάσταση όμως που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε καθόλου να γυρίσει. Όσο κι αν πάσχιζε να στρίψει προς τα δεξιά, τελικά κατέληγε πάλι ανάσκελα. Θα πρέπει να το δοκίμασε ίσαμε εκατό φορές, ώσπου στο τέλος έκλεισε τα μάτια του για να μην είναι αναγκασμένος να βλέπει τα ποδαράκια του που σαλεύανε μπροστά του και δεν τα ξανάνοιξε μέχρι που άρχισε να νιώθει έναν ελαφρό, μουντό, σχεδόν ανεπαίσθητο πόνο στα πλευρά του.

Αχ, Θεέ μου, σκέφτηκε, τι εξοντωτικό επάγγελμα είναι αυτό που διάλεξα!

Η μεταμόρφωση - Kafka Franz

Nascentes morimur · 11-12-21

"Κοχλάζει μέσα μου μια άγρια λαχτάρα για έντονη αίσθηση και δυνατές συγκινήσεις και με κυριεύει μια μανία ενάντια σ' αυτή την άτονη, επίπεδη και άγονη "φυσιολογική" ζωή.
Νιώθω μια ξέφρενη ανάγκη να σπάσω κάτι, οτιδήποτε, να κάνω εξοργιστικά πράγματα........
. Γιατί εκείνο που πάντα σιχαινόμουν και περιφρονούσα και καταριόμουν περισσότερο από καθετί άλλο ήταν αυτή η προσεχτικά διατηρημένη αισιοδοξία της μεσαίας τάξης, αυτής της παχουλής και βολεμένης κλώσας της μετριότητας."
("Ο λύκος της στέπας", σελ. 39-40)

xtina__ · 11-12-21

Απ ο,τι άργησε να ρθει
κι απο το τι δεν ήρθε
χειρότερα μας φέρθηκε
αυτό που περιμέναμε
τι είναι μη γνωρίζοντας…

Nick890 · 11-12-21

This is the essence of the Agricultural Revolution: the ability to keep more people alive under worse conditions.

Yuval Noah Harari, Sapiens: A Brief History of Humankind

Nascentes morimur · 18-12-21

"...Πάντα σκεφτόμαστε την αιωνιότητα σαν μια ιδέα που δεν μπορεί να κατανοηθεί, κάτι απέραντο.
Αλλά γιατί πρέπει να είναι;
Αν, σε αντίθεση με όλα αυτά, ξαφνικά έβρισκες ένα μικρό δωμάτιο, κάτι σαν ένα μπάνιο χωριού, βρώμικο και με αράχνες σε κάθε γωνιά, και όλη η αιωνιότητα αυτό είναι.
Μερικές φορές, ξέρεις, δεν μπορώ να σταματήσω να αισθάνομαι πως αυτό είναι".
Έγκλημα και Τιμωρία
Φ. Ντοστογιέφσκι

Αποσπάσματα από βιβλία που αγαπάμε

Νεοφερμένο μέλος

Guest 986132

Επισκέπτης

Διακεκριμένο μέλος

Επιφανές μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Guest 186240

Επισκέπτης

Διακεκριμένο μέλος

Guest 875331

Επισκέπτης

Guest 186240

Επισκέπτης

Διακεκριμένο μέλος

Guest 186240

Επισκέπτης

Πολύ δραστήριο μέλος

Guest 515609

Επισκέπτης

Guest 875331

Επισκέπτης

Νεοφερμένο μέλος

Διάσημο μέλος

Νεοφερμένο μέλος

Επιφανές μέλος

Διάσημο μέλος