Μου δίνεις ωραίες πάσες
Εχθές σκεφτόμουνα τα εξής:
Χρειάζεται να είμαστε παθιάρες τελικά; Γιατί πρέπει να αντιδρούμε συναισθηματικά σε καταστάσεις που καλό είναι να αποφεύγεται; Μήπως νομίζουμε πως με το πάθος θα μας προσέξει περισσότερο ο άλλος; Μήπως έχουμε συνδέσει το πάθος με την ευφυΐα και την ηρεμία με ανοησία;
Δε χρειάζεται να απαντήσεις, Βάλντερ. Είναι φιλοσοφικού περιεχομένου τα ερωτήματα και αν ανοίξουμε συζήτηση, θα μας πάρει μέχρι αύριο
Κύριε, κύριε, ν' απαντήσω κι εγώ;
Η δική μου γνώμη είναι πως το <<πάθος>> είναι ο φερετζές κατωτέρω χαρακτηριστικών μας, πχ εγωισμός. Είναι στη φύση μας ν' αντιδρούμε(*). Κάποιες φορές κρίνεται κι αναγκαίο ν' αντιδρούμε, καθώς υπάρχει όφελος και, αν μη τι άλλο, Χ άνθρωποι σε Υ κατάσταση πρέπει να μη σε περνούν και για μαλάκα. Πρέπει, όμως, κάποτε να φτάνουμε σε ένα σημείο όπου θα πρέπει να διακρίνουμε αν χρειάζεται ή όχι να ενδίδουμε στα κατώτερα ένστικτά μας, επειδή λειτουργεί κάπως έτσι: φαντάσου ότι είσαι στο Α σημείο και θες να πας στο Β. Ο δρόμος είναι γεμάτος λάσπες. Τον διασχίζεις, τα καταφέρνεις, πας στο σημείο Β, αλλά τ' αστραφτερά, πεντακάθαρα παπούτσια σου λασπώνονται.
(*)Φαντάσου το σαν τη στράτα, που είχαμε ως νήπια, που τη χρησιμοποιούσαμε για να μάθουμε να περπατάμε. Όλοι από εκεί περάσαμε, και μόλις μάθαμε να στηριζόμαστε στα δικά μας πόδια, δεν την είχαμε ανάγκη - μας δίδαξε πολλά, ωστόσο.