Στην πρόκληση απαντάς, αδιαφορείς, το παίρνεις στην πλάκα, όλα αυτά μαζί;
Η ροή ζητάει από σένα δράση και μετά η επιστροφή απ' την δράση είναι μια αντίδραση πίσω στον εαυτό σου.
Αν έχεις κάνει λάθος, θα φανεί, μια αόρατη φωνή θα σου πει: "πάλι μαλακία έκανες".
Αλλά αν δεν το είχες κάνει, η φωνή δεν θα είχε ακουστεί ποτέ.
Εαν μου επιτρέπεις να σου απαντήσω στις προσωπικές σου σκέψεις, το ξέρω δεν μου πέφτει λόγος αλλά ήταν ωραίες ως τροφή και ήθελα να τις συμπληρώσω.
Πάνω απ όλα αιωρείται ένα τεράστιο "εξαρτάται", κάνοντας τα ακόλουθα, μη χαραγμένα σε πέτρα ως τακτική:
Πιστεύω πως η αδιαφορία για πολύ κόσμο έχει μετατραπεί σε ένα πασπαρτού όπλο, το οποίο δεν εκλαμβάνεται για παράδειγμα πάντοτε ως ένδειξη ανωτερότητας. Μπορεί να σου πει ο άλλος "δείλιασες". Σε πολλές περιπτώσεις ΚΑΙ είναι ανωτερότητα, αλλά ΚΑΙ δεν μας ενδιαφέρει και πως θα εκληφθεί βέβαια. Εκεί εξαρτάται και πόσο τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας.
Συνήθως αδιαφορώ, είτε όταν έχω το ηθικό πλεονέκτημα, είτε όταν δεν σέβομαι τον απέναντί μου, αν και όχι πάντα.
Πιστεύω πως ακόμα και η γάτα μου να με γρατζουνίσει, της οφείλω μια απόκριση ακόμα και με ένα "γιατί ρε μαλάκα τι σου έκανα;".
Στις άλλες δυο αντιμετωπίσεις, εκεί μαζί με το σεβασμό βάζω το μέτρο και ζυγίζω αν αξίζει το χρόνο μου και την ουσία που θα σπαταλήσω.
Η πλάκα είναι ένας αγαπημένος μου τρόπος για να διασκεδάζω (με την έννοια του σκορπίζω) την κατάσταση όταν είναι εναντίον μου ή όταν θέλω να την φέρω προς το όφελος το δικό μου.
Το να απαντήσεις σοβαρά, είναι μεγάλη ευθύνη, όχι για τους άλλους, αλλά για την εικόνα σου και πρέπει να ξέρεις που να σταματήσεις, όχι γιατί μπορεί να έχεις άδικο, αλλά και γιατί μπορεί να μην έχεις διαβάσει το δωμάτιο σωστά.
Φερ' ειπείν, όταν εισπράττεις οργανωμένο αντίλογο από πέντε διαφορετικές μεριές, εκείνη την ώρα για τον οποιοδήποτε λογικό ή παράλογο λόγο, έχεις χάσει τον έλεγχο της κατάστασης και τον σεβασμό και είναι γνώμη μου πως πρέπει να τον ανακτάς με έναν από τους δυο άλλους τρόπους.
Δεν είσαι σε δύναμη, ούτε όταν ο αντίλογος είναι οργανωμένος, ούτε όταν χτυπάς προς τα κάτω (δεν ξέρω αν με πιάνεις τι εννοώ). Τη στιγμή δε, που έχεις χτυπήσει προς τα κάτω, έχεις ήδη χάσει. Θεωρώ ηδονικό και παραγωγικό ταυτόχρονα το να χτυπάω προς τα πάνω αλλά και να διαιρώ και να βασιλεύω.
Τα καταφέρνω; Όχι πάντα. Η μαλακία εξάλλου, ως γνωστόν, με δέρνει σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Αυτές ήταν μερικές δικές μου σκέψεις, στις σκέψεις σου.