Αγαπημένοι στίχοι τραγουδιών

[venividivici]

βασίλης τερλέγκας - το σέξυ φόρεμά σου

Μιλώ με τα ψηλά τα απάτητα βουνά
και τους μιλώ για σένα
πως έχεις ομορφιά και φρύδια τοξωτά
σαν πέτρινα γεφύρια

Και μʼ απάντησαν τα γεφύρια χορταριάζουν
Άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς

Μιλώ με του ουρανού τα μαύρα σύννεφά
και τους μιλώ για σένα
πως όταν περπατάς κοιτάω που πατάς
η στέρφα γη ανθίζει

Και μʼ απάντησαν η γη ανθίζει εκεί που θέλει
Άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς

για να μην υπάρχει παραπληροφόρηση
στιχοι και μουσική είναι του Θανάση Παπακωνσταντίνου
με τίτλο Μιλώ για σένα


Αποσπερίτης
μουσική και στίχοι Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Η μέρα φεύγει ποιος την κλέβει
ήξερα μα ξέχασα
όσοι δουλέψαν κι όσοι παιδέψαν
τα λερωμένα πέταξαν

Κι εσύ αποσπερίτη μου
του δειλινού ταιριάζεις
άδολα είναι τα μάτια σου
και μην τα κατεβάζεις

Οι πολιτείες πάντα χορεύουν
σε ρυθμό κιρκαδιανό
τα φώτα ανάβουν να προλάβουν
της νύχτας το μετέωρο

Κι εσύ αποσπερίτη μου
του δειλινού ταιριάζεις
άδολα είναι τα μάτια σου
και μην τα κατεβάζεις

Τα βήματά μας άθελά μας
είναι δώρα ακριβά
γι' αυτούς που μένουν και περιμένουν
το σούρουπο μιαν αγκαλιά

Κι εσύ αποσπερίτη μου
του δειλινού ταιριάζεις
άδολα είναι τα μάτια σου
και μην τα κατεβάζεις

Μες στο σκοτάδι θα 'ρθουν πάλι
μακρινές μαρμαρυγές
να ψιθυρίσουν να θυμίσουν
τρεις απανωτές φορές

μου αρέσει πολύ να τραγουδώ αυτό το τραγούδι τα δειλινά...........

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[elena]

Πάρε με

https://www.youtube.com/watch?v=vVrJFaaCHFI

Σαν δυο φωτάκια βραδινού αεροπλάνου
τα δυο σου μάτια και χαράζουν τον αέρα
η αγκαλιά σου είναι η σκάλα του Μιλάνου
κι εγώ απόψε έχω επίσημη πρεμιέρα

Θέλω να δω το πρόσωπο σου ανθισμένο
να με φιλάς όλη τη νύχτα όσο αντέξεις
σαν φλιπεράκι γελαστό ξετρελαμένο
σου δίνω ακόμα μία μπίλια για να παίξεις

Κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου
εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι
όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου
μα σ' αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[AntziWin]

Μιχάλης Χατζηγιάννης-Εμείς οι δυο σαν ένα!!
Ξυπνάω μόνος, άκεφος
Και λέω εδώ θα μείνω
Μα μ' ένα σου τηλέφωνο
Το γκρίζο κόσμο κλείνω

Μια μπλούζα παίρνω φεύγοντας
Και τα κλειδιά στα χέρια
Βάζω μπροστά τη μηχανή
Και καβαλάω τα αστέρια

Εμείς οι δυο σαν ένα
Δυο σώματα ενωμένα
Στις γιορτές, στις παραλίες
Στα γήπεδα, στα τρένα

Εμείς οι δυο σαν ένα
Δυο σώματα ενωμένα

Μέσα μου απόψε βούτηξα
Και ζω τη μοναξιά μου
Μα μ' ένα σου χαμόγελο
Σκορπάς τα σύννεφα μου

Από τον ώμο με κρατάς
Και λέω πως περπατάμε
Μα πριν το καταλάβουμε
Στον ουρανό πετάμε

Εμείς οι δυο σαν ένα
Δυο σώματα ενωμένα
Στις γιορτές, στις παραλίες
Στα γήπεδα, στα τρένα
Εμείς οι δυο σαν ένα
Δυο σώματα ενωμένα

Εμείς οι δυο σαν ένα
Δυο σώματα ενωμένα
Στις γιορτές, στις παραλίες
Στα γήπεδα, στα τρένα

Εμείς οι δυο σαν ένα
Δυο σώματα ενωμένα

Εμείς οι δυο σαν ένα
Δυο σώματα ενωμένα​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Eileen]

Ζωή δεν είναι - Χρήστος Θηβαίος

Είναι από τον δίσκο Μυστήριο Τραίνο, ένα τραγούδι σε μουσική και στίχους του εμπνευσμένου Γιώργου Ανδρέου...


Δεν είναι η ζωή να παίζεις μαζί της
δεν είναι πουτάνα δεν είναι αγία
δεν δίνει ρεπό δεν κάνει απεργία
η ζωή

Φεύγουν οι μέρες μα εσύ δεν τις βλέπεις
στο βήμα σου νάρκες τα θαύματα σκάνε
αυτά που σου λέει ν' ακούς κι ας πονάνε
η ζωή

Κλόουν κι ακροβάτες ανάβουνε φώτα
γυναίκες γυμνές κατοικούν το κορμί σου
δάκρυα βρέχουν σημαίες σκισμένες
φωνές μουσικές στη φλέβα γιορτάζουν
Είν' ωραία η ζωή είν' ωραία
Έχει κόκκινο χρώμα μυρίζει σαν αίμα
Είν' ωραία η ζωή είν' ωραία
Δεν το χόρτασα ακόμα το μεγάλο της ψέμα

Δεν είναι η ζωή σελίδα σκισμένη
βιτρίνα σπασμένη σταθμός λεωφορείου
δεν είναι η άσπιλη φωνή του Κυρίου
η ζωή

Ζωή γεννημένη στην τύχη από λάσπη
με σκόνη απ' αστέρια και σπέρμα πλασμένη
δικό σου κουμάντο ψυχή πλανεμένη
ζωή

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lottie]

Τελευταία θυμάμαι συχνά αυτούς τους στίχους... Είναι από το Αερικό του Θανάση Παπακωνσταντίνου

Ανάσα είναι καυτερή
και στέπα του Καυκάσου
η σκέψη που παραμιλά
και λέει τα όνειρά σου.

​

Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είν' αληταριό
π' όλο θα δραπετεύει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Eileen]

Τώρα που πιάσαμε τα .. αερικά

Αερικό- Παύλος Παυλίδης

Σβήνω απ' την άμμο όλα τα χνάρια
απόψε που σε κυνηγάνε
ξέρεις δε φταίνε τα λιοντάρια
αν μείνουν νηστικά πεινάνε

Υποταγμένα σε κριτές
υποκριτές και τους μοιραίους
κήρυκες που από ουρανούς
κι από άμβωνες ωραίους...

λένε πως σ' έφερε ως εδώ
μαύρο καράβι, μέγα πάθος
όμως το ξέρουν κατά βάθος...

Αερικό είσαι, αερικό...
Αερικό είσαι, αερικό...



Όσοι δε θέλουν να θυμούνται
πότε και που αντισταθήκαν
ποια τείχη γκρέμισες και βγήκαν
ποιες φυλακές να μη φοβούνται
τώρα σε θέλουνε σκυφτό
τώρα σε θέλουν νικημένο
ανήμπορο κι υποταγμένο
για να ξεχνάνε αυτό που ήταν
Θα 'ρθει μια μέρα ένα παιδί
τη μέρα που θα επιστρέψεις
θα 'ρθει αυτό, μην το γυρέψεις
και θα σου πει

Αερικό είσαι, αερικό...
Αερικό είσαι, αερικό...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[JaneWin]

Μωβάστρο-Κι αν έπιασε βροχή​

Να'μαστε λοιπόν ξανά
μπρος στην ύψιστη κορφή
ο άνεμος με πάει μακριά
ως της γής τα πέρατα

Θέλω να πω πως μέχρι να' ρθω να σε βρω
κι αν έπιασε βροχή θα βγω
Θέλω όταν έρθει η βροχή να ζήσω για πάντα αυτή τη στιγμή
στο δρόμο να τρέξω σαν να' μαι παιδί στις λάσπες να πέσω
να γίνει χαμός να μην δραπετεύσω
γιατί όποιος νομίζει πως όλα τελειώνουν εκεί
Τότε τι αξίζει η ζωή? αν δεν έχεις μάθει να ζεις τη στιγμή
το γέλιο το δάκρυ το φως της αυγής τη νύχτα που φεύγει
και τ' άλλο πρωί να τρέχεις να νιώθεις
και όταν θα βρέχει ποτέ σου να μη φοβηθείς να βραχείς
Τίποτα μη σκεφτείς,να το ζεις

Να' μαστε λοιπόν ξανά
μπρος στην άκρη του γκρεμού
πέφτοντας κοιτάω ψηλά
ως την άκρη του ουρανού
θέλω να πω πως μέχρι να' ρθω να σε βρω
κι αν έπιασε βροχή θα βγω​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[prinCess.]

Ραψωδος Φιλολογος - Θεος Για Μια Μερα

Αν μπορούσα για μια μέρα να γινόμουνα θεός
ότι ήθελα να γίνετε χωρίς γιατί και πως
θα έφτιαχνα τον κόσμο από την αρχή κάπως αλλιώς
όπως στα ματια μου φαντάζει ιδανικός ο ναι
για αρχή τα κλασικά θα εξάλειφα τους πολέμους
και θα έκανα παντού τους ανθρώπους αγαπημένους
στέγη νερό φαγητό να μην βλέπω πεινασμένους
και θα μοίραζα σε όλο τον κόσμο την γεύση του μένους
να πάρουνε μια τζούρα από την μουσική που γουστάρω
και θα κάπνιζα με τον Γκουρμενταλα ένα τσιγάρο
και να του 'λεγα ρε μάγκα άμα ψήνεσαι κι εσύ κανονίζουμε να επανενωθούν οι FFC
επομενη δουλειά θα έβαζα δυναμίτη στους κώλους όλον όσον καταστρέφουν τον πλανήτη
με ζώα και με βλάστηση θα τίγκαρα την γη
και θα άφηνα μέσα στο πράσινο το γκρίζο να χαθεί
τον κάθε βλάκα Αρειο λευκό που μου τα πρήζει
σε χωράφια μαύρων θα 'στελνα να τους μαζεύει ρύζι
και με κίτρινο αστέρι στη Γερμανία να ζει
να ρθει μετά να μου μιλήσει για Ναζί
στην κοπέλα που ισχυρίζεται πως μ' αγαπαει
θα δίνα για λίγο την καρδια μου να δει πως χτυπάει
και όταν έβλεπε πως όταν σε πληγώνουνε πονάει
θα τις ζήταγα να σταματήσει να μου την γαμάει
κι έπειτα από όλα αυτά για να μου φύγει η τσατίλα
θα ανεστενα έστω και για μια μέρα τον J Dilla
και θα του λέγα να φτιάξει κιάλα ντόνατς
να γουστάρουμε κι απ' την ντροπή μας οι mcs να μην ξαναραπαρουμε
μετά θα έβρισκα λεφτά κάνα τόνο
και θα δίνα στον Zoltan να κάνει το Fest όλο τον χρόνο
κι έπειτα για να βγάζουμε τα γούστα μας αβέρτα
θα 'κανα με τον Κριτή να 'χαμε γεννηθεί αδέρφια
θα του 'φτιαχνα το πιο γαμάτο studio να 'ναι μάγκας
το αξίζει ο καλύτερος beatmaker της Ελλάδας να κάναμε την γκαύλα μας
να βγάζαμε και χρήμα όχι όπως τώρα που την παλεύουμε τσίμα τσίμα
θα έκανα αυτό που έχω πάντοτε στο νου μου
και θα πήγαινα στον ουρανό να δω τον παππου μου
για μια τελευταία φορα να τον σφίξω στην αγκαλιά μου
να του πω ποσο μου λύπει και πως είναι στην καρδια μου
θα έλεγα στον κάθε πιτσιρίκο να την ψάξει
και θα έδινα σ' όλο τον κόσμο ρεπό για να αράξει
και σε κάθε γκραφιτα το σινικό τοίχος να βάψει
θα ήταν τόσα πολλά που δεν θα προλάβαινα
και θα ξημέρωνα που δεν θα τα κατάφερνα
μα δεν γαμιέται αφού δεν πρόκειται να γίνει μένω άνθρωπος
και περνώ στις πλατες μου την ευθύνη...

ναι ακούω και Ρ.Φ​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Ραψωδος Φιλολογος
ναι ακούω και Ρ.Φ

Δεν εισα η μονη Γραφει καταπληκτικα

Το δικο μου αγαπημενο και αφιερωμενο σε οσους μας διαβαζουν

Έχεις άραγε σκεφτεί πότε πόσο πολύτιμα είναι όλα αυτά που θεωρείς δεδομένα, δικά σου, έχεις διανοηθεί πότε πως όλα αυτά μπορεί να φύγουν μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρά σου?
Έχεις οραματιστεί πότε πως θα 'ταν η ζωή χωρίς να έχεις δίπλα σου την οικογένεια σου, έχεις κλάψει με λυγμούς πότε όταν κάποιος που αγαπούσες έφυγε και δεν είναι πλέον κοντά σου?
Μην ξεγελιέσαι από τον χρόνο, όλα παρέρχονται, οι περασμένες στιγμές σε κοιτούν, σε μέμφονται, μιλώ γι' αυτά που φύγαν και γι' αυτά που έπονται, γιατί τα λάθος λόγια που 'χεις πει δεν επιστρέφονται.
Μιλώ για όλα εκείνα που δεν εκτιμάς που ξεχνάς ή που φοβάσαι να τους πεις πως τα αγαπάς, μιλώ γι' αυτά που κάθε μέρα προσπερνάς, που σε περιμένουν κάθε μέρα σπίτι όταν γυρνάς...
Σαν ένα φίλο, αγαπημένο, παιδικό σου...
Σαν ένα μήνυμα απλό στο κινητό σου...
Σαν ένα χάδι της μητέρας στα μαλλιά σου...
Σαν ένα παθιασμένο φιλί απ' την κoπελιά σου...
Πράγματα τόσο μικρά μα τόσο πολύτιμα, πράγματα που δεν θεωρείς μεγάλο ζήτημα, πράγματα καθημερινά, συνηθισμένα που έχεις μάθει δυστυχώς να θεωρείς δεδομένα...

Σε μια τόση δα στιγμή, οι αποχρώσεις του γκρι, με του χρόνου το πινέλο χρωματίζουν τη γη, και βουτώντας στην παλέτα βάφουν μαύρη τη ζωή, όταν κάποιος από 'μας το άσπρο δεν ήθελε να δει.
Τα όμορφα συνήθως βρίσκονται μπροστά μας, δεν μας αφήνει να τα δούμε η άγνοια μας, κι όταν τα χάσουμε ή φύγουνε μακριά μας δεν πρόκειται να τα επιστρέψουν τα δάκρυα μας.
Το κάθε αύριο θολό είναι κι απρόβλεπτο, τα πάντα αλλάζουν μέσα σ' ένα δευτερόλεπτο, γι' αυτό όταν γελάς να θυμάσαι και το γιατί, γιατί τα πιο πολλά χαμόγελα σβήνουν πριν το πρωί.
Και όσα κάνει ο χρόνος δεν μπορείς ν' αλλάξεις, τα λόγια δεν αλλάζουν, ίσως τώρα πράξεις, μια τόση δα στιγμή είναι αρκετή για να σου πει πως πρέπει κάθε μια μέρα σου ν' αδράξεις.
Ζήσε τώρα το τώρα κι όχι αργότερα, ζήσε μ' όσα έχεις, μη θες περισσότερα, βουτά στην ζωή πριν μείνουν μόνο απόνερα, γιατί όσα έχουμε είναι τα πιο όμορφα όνειρα...

Σε μια τοση δα στιγμη...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[prinCess.]

Ω ναι! Το αρχίζεις το κομμάτι και πρέπει να το ακούσεις μέχρι το τέλος.

Σε μια τοση δα στιγμη... και μένα το αγαπημένο μου είναι, απλά το' χα ξαναποστάρει μη γίνομαι μονότονη.

Κι άλλη μία ιστοριούλα!

Thanatopoinitis
Φυλακισμένος επ΄ αόριστον στο ίδιο κελί
23 χρόνια τώρα δίχως να περιμένει την χάρη
από κάποιον ευαίσθητο δικαστή
Δεν ευελπιστούσε να ξαναδεί ήλιο ούτε φεγγάρι.
Περίμενε απλά να εκτελεστεί η ποινή
χωρίς να περιμένει τίποτα πλέον από κανέναν.
Κανένα επισκεπτήριο πλέον δεν τον συγκινεί.
Όλα τα γνωστά του πρόσωπα του φαντάζουνε ξένα
Δεν είχε ενδιαφέροντα, χόμπι κι ασχολίες.
Μʼ άλλους φυλακισμένους δεν είχε ποτέ φιλίες.
Καθόταν και περίμενε τον χρόνο να περάσει,
μέχρι να εκτελεστεί και η ψυχή του να ησυχάσει
Ώσπου μια μέρα μέσα στο κρύο κελί του
ανακάλυψε κάτι που άλλαξε την ζωή του.
Κάτω από το μουχλιασμένο τσιμέντο σε μια γωνία
βρήκε μια άσπρη μισοφαγωμένη κιμωλία.
Κιʼ άρχισε να γράφει στίχους στου κελιού του,
στίχους με μόνους ήχους τα βήματα των φυλάκων στην απομόνωση
Κάνοντας με μανία κάθε σκέψη ραψωδία,
μέσα σε μπουντρούμια κρύα να είναι η μόνη του εκτόνωση.
Και γράφοντας τους στίχους του ο καιρός περνούσε
Έπαιρνε την κιμωλία αγκαλιά και της μιλούσε,
παραληρούσε νόμιζε ότι του απαντούσε.
Να μην τελειώσει πριν πεθάνει την παρακαλούσε
Και τότε ορκίστηκε το σώμα του
πως θαʼ ταν το μόνο που θα τους επέτρεπε να περιορίσουν
Στην ηλεκτρική καρέκλα ώσπου ναʼ ναι καθιστός,
μα το πνεύμα του θα ήταν ζωντανό κιʼ αφού τον ψήσουν.
Κιʼ όσο η μέρα της καταδίκης πλησίαζε,
η φήμη ότι θα επέστρεφε οργίαζε
Οι πιο πολλοί δεν την παίρναν στα σοβαρά,
μα τα πρόσωπά τους τα λαμπρά κάτι άγνωστο επισκίαζε

Λίγες μέρες μετά από τους στίχους
δεν είχε μείνει κενό σημείο πάνω στους τοίχους
Είχε γράψει στο πάτωμα, το ταβάνι τα κάγκελα
με λόγια ψυχασθενικά, επιθετικά, παράλογα
Η κιμωλία του είχε σχεδόν τελειώσει,
από την αϋπνία τα μάτια του είχαν θολώσει
Ήθελε μόνο το μυαλό του να κρατήσει ανόθευτο
μέχρι την ημέρα που θα ερχόταν το αναπόφευκτο
Κιʼ αυτή η μέρα ξημέρωσε εν τέλει,
για τελευταίο γεύμα τον ρωτήσανε τι θέλει
Τους κοίταξε ατάραχος κι είπε τα παρακάτω
«Δεν θέλω γεύμα, μόνο να τελειώσω αυτό που γράφω»
Κι αφού το έκανε λούφαξε στη γωνία,
εκεί που είχε πρωτογνωρίσει την κιμωλία
Και μέσα στους λυγμούς του ψιθύριζε συλλαβές
«Δεν θα σʼ αφήσω μόνη σου αγάπη μου μην κλαις»
Την έκλεισε προσεκτικά μέσα στο χέρι του
κι αφού σκούπισε όλα τα δάκρυά του
κοίταξε για τελευταία φορά το κελί-τεφτέρι του
κι έπειτα έφυγε για πάντα μακριά του.
Οι φύλακες τον πήρανε από την πτέρυγα, περπάταγε κιʼ νιωθε τα πόδια του τόσο γέρικα.
Ο αέρας γύρω του μύριζε νέκρα,
μέχρι που έφτασαν στο δωμάτιο με την καρέκλα
Τον βάλαν να καθίσει του φόρεσαν χειροπέδες,
ξεχωριστά στους δυο καρπούς και στις δυο φτέρνες.
Έφεραν έναν ρασοφορεμένο και τον διάβασε,
μʼ αυτός χαμένος μέσα στις σκέψεις του δεν τον άκουσε.
Δεν κατάλαβε κανένας ότι έκλαιγε πνιχτά,
κράτησε την κιμωλία στο χέρι του πιο σφιχτά.
Κοίταξε τριγύρω του για μια τελευταία φορά και ψιθύρισε στην κιμωλία
«Μην φοβάσαι πια»

Την άλλη μέρα στείλανε καθαριστές,
να καθαρίσουνε το κελί από τις βρωμιές εκείνου του τρελού που όλο λέρωνε τους τοίχους.
Μα όσοι επιχείρησαν να μπουν μέσα ακούγαν ήχους,
παράξενες κραυγές χωρίς καμιά σημασία
και μετά από λίγο στίχους με ομοιοκαταληξία.
Όποιον έκλειναν στο κελί πάντοτε έβγαινε τρελός
τραγουδώντας ρίμες ακατανόητες συνεχώς.
Κάποιοι φυλακόβιοι μπήκαν μόνοι τους στο κελί
για στοίχημα λίγα τσιγάρα και βγήκαν έξω νεκροί.
Κάποιος άλλος μπήκε να βιάσει ένα καινούριο τρόφιμο
κι αμέσως βγήκε ουρλιάζοντας
«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ»
Στους φύλακες που τίποτα δεν έκανε αίσθηση,
μετά από λίγες μέρες όλοι δήλωσαν παραίτηση.
Οι φυλακισμένοι οργανώθηκαν κάναν εξέγερση,
κανένας να μην ξαναμπεί εκεί χωρίς εξαίρεση
Ο διευθυντής των φυλακών δεν είχε άλλη επιλογή
και διέταξε όλη η πτέρυγα να εκκενωθεί.
Σφραγίσαν το κελί και καταστρέψαν το κλειδί,
ώστε ποτέ ξανά κανένας να μην μπορέσει να μπει
Οι στίχοι του τρελού φυλακισμένου γίνανε θρύλοι,
τους ξέραν όλοι μέσα στην φυλακή εχθροί και φίλοι.
Όσοι εκτίσαν την ποινή τους και λύθηκαν τα δεσμά τους,
γύρισαν και είπαν την ιστορία στην γειτονιά τους.
Και από στόμα σε στόμα ο θρύλος διαδόθηκε
κι έτσι έτυχε να τον ακούσω και εγώ.
Και στο μυαλό μου μια τρελή ιδέα μου καρφώθηκε,
πως είχα κάτι κοινό μʼ αυτό τον τρελό
κι είπα να γράψω ένα τραγούδι στην υγειά του
μα πως τον λένε πρώτα ήθελα να βρω.
Πήγα στην φυλακή και ρώτησα το όνομά του.
Μου είπαν τον λέγανε Φιλόλογο Ραψωδό…

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Πήγα στην φυλακή και ρώτησα το όνομά του.
Μου είπαν τον λέγανε Φιλόλογο Ραψωδό…

Ισχυει οτι ηταν φυλακη?
Ποσο χρονων ειναι ξερουμε?

edit: τωρα ειδα... 23, οταν το γραψε ηταν στην ηλικια μου.
Πολυ ωραιο...δε το χα ξανακουσει

edit 2: Ειναι πολυ... ωραιος. Μαρεσει.

Και μαρεσει πολυ.

Για τις δυσκολες στιγμες
((απο διαφορα τραγουδια του))

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Phoebe]

Ισχυει οτι ηταν φυλακη?
Ποσο χρονων ειναι ξερουμε?

edit: τωρα ειδα... 23, οταν το γραψε ηταν στην ηλικια μου.
Πολυ ωραιο...δε το χα ξανακουσει

Εεεε... δεν είναι αληθινή ιστορία...!

25 είναι το παιδί και οι στίχοι του τραγουδιού είναι μάλλον αλληγορικοί!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Επιβάτης

Νιώθω επιβάτης σʼ ένα τρένο χωρίς στάση και προορισμό
Να κατεβείς όμως τι να πεις κάπου πρέπει να βγεις
Και εσύ που, γιατί και πως δεν έχει σχέση. Πρέπει μόνο να κατασταλάξεις και να το φέρεις εις πέρας κι ας μην σʼ αρέσει ούτως
ώστε να μην γίνεις νέος Βρούτος
Νιώσε εσύ ανθρωπιά και τα συναισθήματα του συνανθρώπου μόνο πλούτος
κι άσε τον εγωισμό δέξου το, σκάσε
Πάτα κάτω την αξιοπρέπεια και να σε νοιάζει μόνο να μην θυμάσαι
Άλλωστε εσύ δεν ήθελες να είσαι στο βαγόνι αφού βίασες και πάλι να κρατήσεις το τιμόνι, ώσπου πήρε τελικά πήρε πρωτοβουλία και σε άλωσε.Κιʼ όταν έπρεπε για κάτι να μιλήσεις, έβρισκες δικαιολογίες να σιωπήσεις μα δεν σε ένοιαζε αφού πάλι βρέθηκε κάποιος για σένα και τα μπάλωσε.
Μα δεν πειράζει λέω, λες, λέμε, λέτε αφού ζούμε στην χώρα του δεν γαμιέται. Δεν δαγκώνουμε ποτέ το χέρι του αφεντικού που μας μεγάλωσε. Και ίσως ναʼμαστε ευγνώμονες που είμαστε αγνώμονες και βάλαμε για γνώμονες αυτούς που ο καθένας χωριστά πάνω σε πτώματα σκαρφάλωσε
Και άμα θελήσεις να ανεβείς βιαστικά είναι ίσως ότι δεν έπραξες σωστά, τώρα είναι αργά, έχει ράγες μπροστά. Κιʼ όσοι μπουν στον οδηγό όπως τόσοι. Την ταχύτητα να ελαττώσει αυτός θα τους πει και πάλι, αφού η βόλτα τελειώσει
Λύση η μόνη να πηδήξεις εν κινήσει ή μέσα στο τρένο όλη η ζωή σου για πάντα κολλήσει και ποτέ δεν γυρίσει…πίσω. Δεν ορκίζομαι ότι θα ζήσω μα από το να μείνω σαν την βελόνα κολλημένος στο δίσκο παίρνω το ρίσκο…

25 είναι το παιδί

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Bill_1992]

Εμένα αυτό είναι το αγαπημένο μου...αλλά για κάποιο λόγο δεν αρέσει σε πολλούς.
Πέτρα ψαλίδι μολύβι χαρτί
Είναι Πέτρα σαν τη καρδία μου τη πληγωμένη
που κάτι να την μαλακώσει ανυπόμονα περιμένει
Είναι Ψαλίδι σαν τη χαρά που κόπηκε στη μέση
μα ακόμα ονειρεύομαι και ας μην τους αρέσει
Είναι Μολύβι σ'αυτό που το μυαλό μου βρίσκει διέξοδο επάνω στο χαρτί έτσι ώστε να μη τρελαθεί
Κυρίες και κύριοι αυτή είναι όλη μου η ζωή. Είναι Πέτρα Ψαλίδι Μολύβι Χαρτί.

Πέτρα δεν είναι οτι γίνομαι μεμψήμοιρος απλά γίνομαι ψύθιρος και μόνος μου μιλώ στον εαυτό μου
Θέλω μονάχα μία τζούρα ελπίδας και ας περάσω στα ψιλά γράμματα κάποιας σελίδας.
Μα τι να πω; Ξέρω πως τα προγνοστηκά μου δίνουν πιθανότητες λιγότερες του 1%
Κάποτε τα τα αγνόησα και πάνω του γαντζώθηκα. Και ξέρεις τη κατάφερα; Απλά πληγώθηκα.
Και απο τότε νιώθω να'μαι καταγής δίχως κουράγιο να σταθώ και για να είμαι ειληκρινής
πρώτα νιώσε πως πονάω , μετά έλα να μου πεις πως η καρδιά είναι μονάχα ένας μυς
Γι'αυτό την έκανα πέτρινη και σκληρή κι ας τη διαβρώνει κάθε ένα μου δάκρυ κάθε ανύποπτη στιγμή
Σε κάθε βήμα και παίρνω στον λαιμό μου το κρίμα γιατί έτσι νιώθω είτε είναι είτε όχι λόγου σχήμα

Είναι Πέτρα σαν τη καρδία μου τη πληγωμένη
που κάτι να την μαλακώσει ανυπόμονα περιμένει
Είναι Ψαλίδι σαν τη χαρά που κόπηκε στη μέση
μα ακόμα ονειρεύομαι και ας μην τους αρέσει
Είναι Μολύβι σ'αυτό που το μυαλό μου βρίσκει διέξοδο επάνω στο χαρτί έτσι ώστε να μη τρελαθεί
Κυρίες και κύριοι αυτή είναι όλη μου η ζωή. Είναι Πέτρα Ψαλίδι Μολύβι Χαρτί.

Ψαλίδι αυτό ίσως να το'νιωσες ήδη. Είμαι λουκέτο που δε ταίριαξε κανένα αντικλείδι.
Ξέρεις τι; Έλα και τη χαρά στη μέση κόψε κι ας ζήτησε τ'αντίθετο ο Κριτής το απόψε.
Να σου το θέσω αλλιώς αφού ούτος ή άλλος θα πονέσω έλα και κάντο γρήγορα να γίνει μια κι έξω.
Κι αν δεν αντέξω τουλάχιστον θάχω να με παινέψω πως το παιχνιδάκι σου μονάχος θέλησα να παίξω
Έτσι είμαι σφυρηλατήθηκα απο συμβάντα και ότι όμορφο έχω μου το γκρεμίζουνε πάντα.
Μα δε κακίζω θλιμένες μελωδίες σφυρίζω και ότι κάπου κάπως κάποιος θα τις ακούσει ελπίζω.
Κι ας είναι η χαρά και τα όνειρα μου κομμένα στη μέση ακόμα ονειρεύομαι και ας μη τους αρέσει.
Γιατί δεν υπολόγισαν ότι ακόμα κι έτσι έχω το μισό μου όνειρο για να με ταξιδέψει.

Είναι Πέτρα σαν τη καρδία μου τη πληγωμένη
που κάτι να την μαλακώσει ανυπόμονα περιμένει
Είναι Ψαλίδι σαν τη χαρά που κόπηκε στη μέση
μα ακόμα ονειρεύομαι και ας μην τους αρέσει
Είναι Μολύβι σ'αυτό που το μυαλό μου βρίσκει διέξοδο επάνω στο χαρτί έτσι ώστε να μη τρελαθεί
Κυρίες και κύριοι αυτή είναι όλη μου η ζωή. Είναι Πέτρα Ψαλίδι Μολύβι Χαρτί.

Μολύβι δεν ήταν μια τρέλα πάνω στην ήβη. Ήταν διέξοδο τις ώρες που ένιωθα να μου στρίβει.
Και χαρτί εκεί που ξεδιπλώνω τη ψυχή μου κι αν το ένιωσες ως τώρα έχεις γίνει η εμπνευσή μου.
Τη στιγμή αυτή που γράφω και ξανά παιδί με πλάθω γιατι ο κόσμος των ενήλικων με έκανε να μάθω
πως δε σ'αγαπά κανείς αν δε του έξυπηρετέις μια τουλάχιστον ανάγκη κι ας μη μπορείς να την δεις.
Μα τι να κάνεις; Είναι κέρμα το στρίβεις κερδίζεις χάνεις. Κοίτα μόνο το ταξίδι όσο μπορείς να απολαμβάνεις.
Βρες σανίδα και γαντζώσου μη κολυμπάς στην ελπίδα θα πνιγείς και σου το λέω με τα μάτια μου το είδα.
Εγώ βρήκα το μολύβι για να επιπλέω και χαρτί σα το σε βάπτιση ιστορίες μου να λέω.
Είτε είναι αληθινές είτε θάθελα να είναι άκουσέ τες και άμα σ'εκφράζουν δίπλα μου μείνε.

Είναι Πέτρα σαν τη καρδια μου τη πληγωμένη
που κάτι να την μαλακώσει ανυπόμονα περιμένει
Είναι Ψαλίδι σαν τη χαρά που κόπηκε στη μέση
μα ακόμα ονειρεύομαι και ας μην τους αρέσει
Είναι Μολύβι σ'αυτό που το μυαλό μου βρίσκει διέξοδο επάνω στο χαρτί έτσι ώστε να μη τρελαθεί
Κυρίες και κύριοι αυτή είναι όλη μου η ζωή. Είναι Πέτρα Ψαλίδι Μολύβι Χαρτί.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[εμμα_τριντεντ]

https://www.youtube.com/watch?v=JO7wFGY81iY

Mercy of maria - Midnight Choir

As I drink too much
As I scream out of lust
At the moon for someone to touch me
As I fail to please
What the moon won`t ease
I can`t sit still from running wild
As I wipe my past
For something good to last
As demons are crowling under my skin
As I walk away
There`s nothing to do but pray
That Maria will take me in her arms
At the mercy of Maria
Will I lay my aching head
At the mercy of Maria
Will I find my resting place
At the mercy of Maria
Will I lay my aching head
At the mercy of Maria
Will I find my resting place

Ξερω, πολυ καταθλιψη αλλα ειναι απεριγραπτο αυτο το κομματι... Bittersweet θα ελεγα! Γαληνια μελωδια, ανατριχιαστικοι στιχοι! (Παω να αυτοκτονησω τωρα )

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lucky sunray]

Στίχοι: Γιάννης Πάριος
Μουσική: Γιάννης Πάριος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πάριος

Διάλεξες την τύχη μου
την τύχη σου να κάνεις
πήρες τα φτερά μου ν' απογειωθείς
κι όταν τα κατάφερες
κι είδες ότι φτάνεις
είπες πως κουράστηκες
κι άλλο δεν μπορείς.

Μα δεν υπολόγισες πως η δύναμή σου
είναι η αγάπη μου κι είναι δανεική
όπως η αγάπη σου, όπως το φιλί σου
που μια γεύση μ' άφησε στο στόμα μου πικρή.

Διάλεξες την τύχη μου
την τύχη σου να κάνεις
και το εξαργύρωνες μ' ένα "σ' αγαπώ",
κι όταν όσα κέρδισες
είδες πως τα χάνεις
είπες ότι έφταιξα
μοναχά εγώ.


https://www.youtube.com/watch?v=Rasn7fd2pdY

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[JaneWin]

Dust Rhymes feat Ίσιδα - 5 επιστολές


Σκορπισμένες προτάσεις πήρα το θάρρος να σου γράψω…
δεν προσπαθώ ότι έγινε να το αλλάξω…
Σκορπισμένες προτάσεις πήρα το θάρρος να σου γράψω
δεν προσπαθώ ότι έγινε να το αλλάξω
Δεν προσπαθώ να σώσω οτι ζήσαμε μαζί
δε ζητάω άλλη ευκαιρία ή μια δεύτερη αρχή
Είναι δύσκολο για μένα πρέπει να το συνηθίσω
τα όνειρα που κάναμε μου λένε να τ' αφήσω
Αυτές οι αναμνήσεις το χέρι μου κρατάνε
λόγια που ειπώθηκαν που την καρδιά μου σπάνε
Τελειώνει ο χειμώνας και η άνοιξη κοντεύει
το θάρρος που δεν είχαμε τώρα μου περισσεύει
τώρα που ο καθένας μόνος του τον δρόμο του τραβάει
απορώ ποιός απ' τους δυό μας τώρα πιο πολύ πονάει
Ποιός απ' τους δυό μας έχει φταίξει πιο πολύ
όσο έφταιξα εγώ, έχεις φταίξει και συ
λένε έτσι στο τέλος τα φέρνει η ζωή
έτσι προσποιήσου πως δεν υπάρχει πληγή

Μπορεί να μην το θέλω μα μού 'ρχονται αναμνήσεις
μου 'χες πει θα είμαι εδώ όποια στιγμή με ζητήσεις
Μα τις στιγμές που σε ζητούσα εσύ ήσουν απών
και όταν με ήθελες εσύ εγώ δεν ήμουν παρών
το χες πει αρρωστημένο το χες πει καρναβάλι
και μην πεις οτι μόνος μου τα σκέφτηκα πάλι
ότι κάναμε μαζί στο τέλος το σκοτώσαμε
σώθηκαν οι στιγμές δεν επιβιώσαμε
κάτι πήγε στραβά και τους θεούς θυμώσαμε
περήφανα και ψυχρά, μόνοι το τελειώσαμε…

Έγινα λέξη που ξέχασαν τα χείλη σου
ένα απ' τα βράδια που ο ύπνος δε σε πιάνει
μου είχες πει θα είμαι πάντα δίπλα σου
απορώ ποιος απ' τους δυό μας τώρα πιο πολύ πονάει…

Καλοκαίρι έχει έρθει και γω μόνος μου θυμάμαι
πόσο ψεύτικα ήταν όλα, λόγια δε μετράνε
απορώ αν μια φορά μου ʽλεγες την αλήθεια
ή δικές μου εφευρέσεις τα δικά σου παραμύθια,
απορώ αν μια φορά κατάλαβες τι έχω
ή δε το ʽψαχνες πολύ γιατί όλα μαύρα τα βλέπω,
θέλω ακόμα να μου λύσεις άλλη μία απορία
πες μου αν σου περισσεύει ακόμα λίγη αδιαφορία
που να θέλεις να μου δώσεις λίγη ακόμα αχαριστία
αλλά καμιά φορά μιλάς και εσύ με την απελπισία
ξέρω καταδικασμένη απ' την αρχή η ιστορία
ποτέ δεν το μετάνιωσα κι ας είναι μ@...κια
ξέρω ήταν σχέδια που έκανες στο μυαλό σου
και άδεια καλοκαιρινή πήρε ο γυρισμός σου
ίσως συναντηθούμε ξανά εγώ κι εσύ
ίσως ξαναβρεθούμε πάλι σε κείνο το νησί
ίσως σε κάποιον άλλον τα ίδια με μένα να λες
γιʼ αυτό παίρνω την μοναξιά μαζί και πάμε διακοπές

Κάπου σε είδα πριν μέρες κρύφτηκα ν μη με δείς
ηθικά μη μου μιλήσεις λόγια άσχετα να πεις
στο 'χα πεί θα είμαστε ξένοι, μου χες πει θα μαστε εντάξει
πιο καλά που έγινε έτσι κι ας αργεί για να χαλάσει
ήσουν χαρούμενη και έτσι να είσαι πάντα
ελπίζω όμως να ακούς πότε πότε την μπαλάντα
εκείνη που ακούγαμε τη μέρα τη δικιά σου
έφτασε το φθινόπωρο και τα γενέθλια σου
γιʼ αυτό σου γράφω για να πω χρόνια πολλά σου
σου εύχομαι να γίνουν όλα τα όνειρα σου
κι αν δεν είμαι μέσα, πια καθόλου δεν πειράζει
Ημούν εκεί για μια φορά τίποτα δεν το αλλάζει

Έγινα λέξη που ξέχασαν τα χείλη σου
ένα απ' τα βράδια που ο ύπνος δε σε πιάνει
μου είχες πει θα είμαι πάντα δίπλα σου
απορώ ποιος απ' τους δυό μας τώρα πιο πολύ πονάει…

Έχω ακόμα πολλά που θέλω να σου γράψω
Νοιώθω πως δεν άλλαξα και ούτε ποτέ θα αλλάξω
όμως το τελευταίο που σου στέλνω είναι γράμμα
και μάθε καλά άλλο ένα πράμα
αν και έχει περάσει απ' τα αντίο ένας χρόνος
δε θέλω συντροφιά γουστάρω που 'μαι μόνος
κι αφού ακόμα απάντηση δεν έχω πάρει
θα φταίει που δοκιμάσαμε με πειραγμένο ζάρι
θα φταίει που κυνήγησα κάτι καλά κρυμμένο
βαρέθηκα όμως θαύματα ακόμα να γυρεύω
κι αφού ούτε ένα όνειρο δεν μου έκανε την χάρη
ας φύγουνε όλα μακριά ο διάολος να τα πάρει
μάλλον δεν έκανα εγώ για τέτοιες καταστάσεις
ούτε μπορούσα να σταθώ σ' αυτές τις περιστάσεις
δεν ξέρω ποιό ήταν τελικά από όλα το καλό μου
μα ξέρω έπαιξες καλά με τον εγωισμό μου
δε γράφω τίποτα άλλο ο χρόνος θα δικάσει
τις λύπες μας και τις χαρές θα τις ξαναπεράσει
θα βρει άλλο τρόπο για πει την ετυμηγορία
και με μοναξιάς ποινή θα λήξει η ιστορία
κλείνοντας να προσέχεις τίποτα άλλο μη σε νοιάζει
εσύ να σαι καλά για τα άλλα δεν πειράζει
κι αν βρεις κάτι διαφορά εμάς να σου θυμίζει
κόψτου αμέσως τα φτερά καθόλου μην ελπίζει

Έγινα λέξη που ξέχασαν τα χείλη σου
ένα απ' τα βράδια που ο ύπνος δε σε πιάνει
μου είχες πει θα είμαι πάντα δίπλα σου
απορώ ποιος απ' τους δυό μας τώρα πιο πολύ πονάει...​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[teol20]

Βρέχει στη φτωχογειτονιά


Μικρά κι ανήλιαγα στενά
και σπίτια χαμηλά μου
βρέχει στη φτωχογειτονιά
βρέχει και στην καρδιά μου.

Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά
άναψες τον καημό μου
είσαι μικρός και δε χωράς
τον αναστεναγμό μου.

Οι συμφορές αμέτρητες
δεν έχει ο κόσμος άλλες
φεύγουν οι μέρες μου βαριά
σαν της βροχής τις στάλες.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Άκης Πάνου - Βίκυ Μοσχολιού

Δεν κλαίω που φεύγεις​

Δεν κλαίω για τώρα​

Δεν κλαίω την ώρα​

Του αποχωρισμού​

Κλαίω την ώρα του γυρισμού​

Κλαίω την ώρα του σπαραγμού​

Κλαίω για την ώρα που δεν θα 'χω πια​

Ψυχή να σου πω σʼ αγαπώ.​

Κλαίω την ώρα του γυρισμού​

Με τα σημάδια του χαλασμού​

Κλαίω για την ώρα που δεν θα 'χω πια​

Ψυχή να σου πω σʼ αγαπώ.​

Δεν είνʼ από ζήλια​

Που σφίγγω τα χείλια​

Και κλαίω μπροστά σου​

χωρίς να ντραπώ​

Κλαίω την ώρα του γυρισμού​

Κλαίω την ώρα του σπαραγμού​

Κλαίω για την ώρα που δεν θα 'χω πια​

Ψυχή να σου πω σʼ αγαπώ.​

Κλαίω την ώρα του γυρισμού​

Με τα σημάδια του χαλασμού​

Κλαίω για την ώρα που δεν θα 'χω πια​

[FONT=&quot]Ψυχή να σου πω σʼ αγαπώ.


[/FONT]





​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lucky sunray]

ΑΝΟΗΤΕΣ ΑΓΑΠΕΣ

Τα φέραμε απο δώ, τα φέραμε απο κεί,
άντε ξανά στα ίδια, τα ίδια απ' την αρχή.
Τα φέραμε απο δώ, τα φέραμε απο κεί
εγώ ξανά στο τίποτα, στο γενικά εσύ,
στο γενικά...

Νύχτες δίχως όνομα, νύχτες χωρίς σκοπό
χαμένοι απο χέρι, χαμένοι και οι δυο.
Ανόητες αγάπες, ανόητα φιλιά,
λόγια, λόγια, λόγια, λόγια ψεύτικα,
λόγια, λόγια ψεύτικα...

Τώρα τι να σου πω, τι να μου πείς κι εμένα,
έτσι όπως παίξαμε κι οι δυο με ζάρια πειραγμένα.
Τα φέραμε απο δώ, τα φέραμε απο κεί,
εγώ ξανά στο τίποτα, στο γενικά εσύ,
στο γενικά...

Νύχτες δίχως όνομα, νύχτες χωρίς σκοπό
χαμένοι απο χέρι, χαμένοι και οι δυο.
Ανόητες αγάπες, ανόητα φιλιά,
λόγια, λόγια, λόγια, λόγια ψεύτικα,
λόγια, λόγια ψεύτικα...

Μουσική & στίχοι: Αδελφοί Κατσιμίχα

https://www.youtube.com/watch?v=Xne56w40X0g

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.