DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
τη λάμπα κρατώ ψηλά
να δούνε της γης οι θλιμένοι
να' ρθούνε να βρουν συντροφιά
Να βρούνε στρωμένο τραπέζι
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσα μας θα στέκει
ο πόνος του κόσμου αδελφός
να βρούνε γωνιά να ακουμπήσουν
σταμνί για να κάτσει ο τυφλός
και κει καθώς θα μιλάμε
θα' ρθει συντροφιά κι ο Χριστός
ποίηση Τάσου Λειβαδίτη μελοποιημένη από τον Θεοδωράκη πριν τρελλαθεί και τραγουδισμένο από την 'Αλκηστη πριν αρχίσει να αναρωτιέται αν ο Θωμάς είναι σπίτι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Άσπρη είναι η αρία φυλή
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
για την αποκατάσταση του μαύρου.
-Κατερίνα Γώγου, από την ποιητική συλλογή Το ξύλινο παλτό (1982)-
Kαταπληκτικό !! Ευχαριστώ που μου το θύμισες
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Α.Εμπειρικός
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Μήνα σε γάμο ρίχνονται,μήνα σε χαροκόπι;
Ουδέ σε γάμο ρίχνονται ουδέ σε χαροκόπι,
η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ' αγγόνια,
αρβανιτιά την πλάκωσε στου Δημουλά τον πύργο.
"Γιώργαινα, ρίξε τ' άρματα, δεν είναι εδώ το Σούλι,
εδώ είσαι σκλάβα του πασά, σκλάβα των Αρβανίτων".
"Το Σούλι κι αν προσκύνησε κι αν τούρκεψεν η Κιάφα
η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκαμε, δεν κάνει".
Δαυλί στο χέρι άρπαξε, κόρες και νύφες κράζει.
"Σκλάβες Τούρκων μη ζήσωμε, παιδιά μ' μαζί μου ελάτε"!
Και τα φυσέκια ανάψανε κι όλοι φωτιά γενήκαν.
_________
ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ : ΣΚΛΑΒΕΣ ΑΛΒΑΝΩΝ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ !
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Κάθε χρόνο
κατά το μήνα Αύγουστο
εισβάλλει στο προαύλιο
του Μοναστηριού του Πόρου
η μαύρη πεταλούδα του Μοναστηριού
πετάει από πέτρα σε πέτρα
τα παιδιά προσπαθούν
να την πιάσουν
αλλά δεν το κατορθώνουν
είναι η Άγια-Πεταλούδα
του Μοναστηριού του Πόρου
πετάει από πέτρα σε πέτρα
μόνο για λίγες μέρες
κι ύστερα χάνεται
για να ξαναεμφανιστεί
πάλι τον άλλο Αύγουστο
η Άγια μαύρη-Πεταλούδα
του Μοναστηριού του Πόρου
Μίλτος Σαχτούρης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
'Ηταν εκείνο το φθινόπωρινο απόγευμα
που η Αγία με πήρε από το χέρι
και με οδήγησε στο μικρό σκοτεινό δρόμο
που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε καν
γιατί αν υπήρχε τότε τί ήταν αυτά τα αίματα
και οι στρατιώτες που ξεπετάχτηκαν
από τους γύρω δρόμους
και με δέσανε σε ενα ξύλινο κρεββάτι
τέσσερις μηνες
και όταν πια με λύσανε ήταν χειμώνας,
έβρεχε συνέχεια και η Αγία χάθηκε
κι ούτε που ξαναφάνηκε πια
Μίλτος Σαχτούρης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Τί είναι ποίηση για εσάς;
Διαβάζετε καθόλου ποίηση; αν ναι, ποιά βιβλία;
Θυμάστε στίχους από αγαπημένους σας ποιητές, ποιοί είναι αυτοί;
Μπορεί να υπάρξει ''ανάλυση'' στην ποίηση;
Ποιές είναι οι καλύτερες μεταφράσεις ξένων ποιητών;
Τα μαλλιά και το άρωμα μιας γυναίκας. Διαβάζω καταραμένους ποιητές. Παλιότερα έγραφα κι εγώ. Σκότωσα την ποίηση μέσα μου ένα φθινόπωρο πριν από τρία χρόνια για λόγους ψυχολογικής επιβίωσης. 'Ενας αγαπημένος μου στίχος είναι του Γιάννη Βαρβέρη "και τί θα απογίνουμε αθάνατοι καθώς νυχτώνει ;" Εμπεριέχει το δράμα του θυσιασμένου για την αγάπη ανθρώπου που ούτε να ζήσει μπορεί ούτε να πεθάνει. Mια αλληγορική Μεγάλη Εβδομάδα που του επιβλήθηκε δια βίας με σκοπό μια τάχα Ανάσταση. Καλύτερα Ιούδας παρά Χριστός. Θέμα ζωής. Την ανάλυση την αποφεύγω. Είναι κάτι της ψυχής η ποίηση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Το γέμισε ζεστό νερό και δεν πλύθηκε. Σε λίγο
κλειδώθηκε στην κάμαρά της και βάφτηκε μες στον καθρέφτη
κόκκινη, κόκκινη, ολοπόρφυρη, σα μάσκα, σα νεκρή, σαν άγαλμα,
σα φόνισσα ή σα σκοτωμένη κιόλας. Κι ο ήλιος βασίλευε πέρα
κίτρινος κι αναμμένος σα μοιχός εστεμμένος,
σα χρυσοποίκιλτος σφετεριστής μιας ξένης εξουσίας,
άγριος απ' τη δειλία του κι επίφοβος μέσα στο φόβο του
ενώ οι καμπάνες σήμαιναν αλλόφρονες σ' όλη τη χώρα.
Γ.Ρίτσος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Σηκώθηκε από το αναπηρικό του καροτσάκι
κι άρχισε να ανακατεύει τις στάχτες των ανθρώπων
με τα γυμνά του πόδια.
'Εβρισκε μνήμες μέσα στις στάχτες,
έβρισκε αναμνήσεις, έβρισκε αντικείμενα προσωπικά
αγαπημένα από τους αποθαμένους.
'Εσκυβε, τα σήκωνε, τα έβαζε στο δισάκι του
κι ύστερα έκανε ποιήματα,
που σαν τρελλός τα διαλαλούσε
μέσα στη γύρω ερημιά του.
Πού έβρισκε τόση δύναμη να κάνει τόσα ποιήματα
μέσα στην απέραντη σιωπή ;
Κάτι ήθελε να μας πει μ'αυτή την πράξη του.
Μήπως φοβότανε τη μοναξιά,
κι ήθελε ν'ακούει τη φωνή του ;
Μήπως ήθελε ν'αναγγείλει στο νεκρό τοπίο
ένα γύρο ότι δεν άξιζε στη μοίρα μας
ένα τέτοιο τέλος, τόσο σκληρό και βίαιο ;
Μήπως ήθελε να βροντοφωνάξει
στα πέρατα του ουρανού ότι η ζωή μας
δεν έπρεπε να λήξει τόσο γρήγορα ;
ότι η ζωή μας διψούσε για συνέχεια ;
Γ.Βαρβέρης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
ΜΙΛΑ ! ΜΙΛΑ !
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Ἕνας τροχός, ἕνα ἀλέτρι, ἀστέρια, κι' ἀρχίζουν τὰ θαύματα καὶ τὰ μάγια τῆς νύχτας.
Μὲ τὰ χείλια κολλημένα στ' ἄσπρα της πόδια, στοχάσου καλά, λέγε μέσα σου πὼς δὲ θὰ πάψης ποτὲ νὰ ἐλπίζης, πὼς δὲ θὰ πάψης ποτὲ νὰ πιστεύης, πὼς δὲ θὰ πάψης ποτὲ νὰ ἱκετεύης, πὼς δὲ θὰ πάψης ποτὲ νὰ ἐπιστρατεύης ὅλη τὴν ἀγάπη, ποὺ ἔχεις μέσα σου κρυμμένη, ἐνάντια στὶς δυνάμεις τοῦ κακοῦ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Στον Άδη πάνε οι φίλοι μας μονάχοι
και τα κρυφά τους πένθη αιμορραγούν.
Το στόμα τους μυρίζει μοσχοκάρφι,
κουράστηκαν μυστήρια να εξηγούν.
Ανυπεράσπιστοι, μοιραίοι θεατρίνοι,
με τα μαλλιά λουσμένα μπριγιαντίνη.
Η νύχτα έχει καρφίτσες και βελόνες,
καρφιά και δηλητήρια και σχοινιά.
Ποιός γάμος μυστικός, ποιοί αρραβώνες
θα γίνουν μες τους κήπους του φονιά;
Ο κόσμος μονοσύλλαβος και τρέμει,
ευνούχος τρομαγμένος στο χαρέμι.
Μες στο μυαλό μας καίει ένα ρουμπίνι,
σπασμένο δάκρυ κόκκινου κραγιόν.
Κι όλα θυμίζουν μια δικαιοσύνη
και τον καπνό, που θα ʼρθουν, γυναικών.
Ποιός δίνει στη ζωή του προθεσμίες,
σαν ασκητής χωρίς επιθυμίες;
Ξεφεύγεις κάθε βράδυ απʼ τις βιτρίνες
μιας επαρχίας πάντα, μαγαζιού.
Και ντύνεσαι λαμέ και οργαντίνες
και τραγουδάς τραγούδια του συρμού.
Δεν είσαι εσύ. Μην παίζεις, μην πειράζεις.
Στην αμαρτία το αίμα σου μην τάζεις.
Φόρεμα πράσινο. Στο πλάι πιέτες,
τακούνια καμωμένα από φελλό.
Τι σου ʼμαθαν οι σκόρπιες οι κουβέντες;
Ποιό σκηνικό θυμάσαι απατηλό;
Απʼ όλα αυτά τι σου ʼμεινε στη μνήμη;
Μες στʼ άστρα της αρρώστιας, ποιό αγρίμι;
Εργόχειρο παλιού φυλακισμένου,
σταυρός φτιαγμένος μʼ άχυρα χρυσά.
Το αίμα ευλογεί του σκοτωμένου
κι ο θυμωμένος Άγγελος λυσσά.
Τι πρόλαβες, τι ξέρεις από κείνα;
Πουκάμισα ριγέ, χασές, ποπλίνα.
Μες στις παλιές κρυφές φωτογραφίες,
κυλάει φρικτός ο θρήνος ημερών.
Σκιές και φως. Σαν ακτινογραφίες,
του θώρακος, της πλάτης, των φτερών.
Δίπλα σου πάντα οι άγιοι στρατηλάτες
πενθούν για τις δικές μας αυταπάτες.
Στον Άδη πάνε οι φίλοι κι άλλοι φίλοι
μονάχοι, ανυπεράσπιστοι, βουβοί.
Με τη φωνή κλεισμένη σε κοχύλι
την ύστατη να βρούνε αμοιβή.
Εκεί που βρίσκουν όλα θεραπεία.
Στο πέραν. Στο ποτέ. Στην ουτοπία.
Μάνος Ελευθερίου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Δεν είνʼ ο τρόπος που χαμήλωναν τα μάτια,
μια κόπωση στα βλέφαρα που ʼχαν ξεβάψει,
μια εκκρεμότητα φιλιού στα σκαλοπάτια,
έξω απʼ την πόρτα τους, τη νύχτα, με τη λάμψη
πέρα της έναστρης γαλήνης που ʼχει πάψει
από καιρό στων Αθηνών τις συνοικίες
να ιστορεί τους έρωτες που ʼχουν συνάψει
λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες.
Μήτε οι μισάνοιχτες ποδιές, των εσπερίδων
τʼ άγουρα ξημερώματα κι οι παραινέσεις·
στις ανθισμένες νεραντζιές, οδός Ατθίδων,
η Αλίνα αναλαμβάνεται (“πόσο μʼ αρέσεις”)
σε κάποιο αέρα γαλλικό (“θα με καλέσεις
πάλι στη χώρα του φιλιού σου, στις αιθρίες ;”)
κι επαληθεύονται σαν τρυφερές αιρέσεις
λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες.
Κάτι αόριστα οικείο που επιστρέφει
τελεί τη μνήμη των ωρών και τη μορφή τους·
τώρα που ο κόσμος αποσύρθηκε κι εκτρέφει
λαούς συμβόλων με κραυγές και παρακλήτους,
μόλις που ακούγεται στο βάθος η φωνή τους,
με ροδοδάφνες, σιντριβάνια, συναυλίες,
γιατί τα δάση που αντηχούν πήραν μαζί τους
λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες.
Ποιος θα δεχτεί τη λύπη τους, ποιος θα τη γράψει;
Εσείς, Κυρία μου, σε τέτοιες Αρκαδίες
δεν θα φοιτούσατε ποτέ· και θα ʼχουν κλάψει
λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες.
Διονύσης Καψάλης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]
Δε γυρεύω ξένο, δε ρωτάω κρυφό,[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif] δε γυρεύω χάρη.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Κάτι μου 'χουν πάρει μες απ' τη ψυχή[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif] κάτι μου 'χουν πάρει.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Και δεν ήταν ούτε ξωτικιά[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif] και δεν ήταν χέρια[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]κι ήταν ένα βράδυ που 'παιζαν θολά[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif] στο γιαλό τ' αστέρια.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Κι ήρθε ένας αγέρας κι ήρθ' ένας βοριάς[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif] κι ήρθ' ένα σκοτάδι,[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]-ω αδερφή, χαμένο κάποιο θησαυρό[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif] που θρηνούμ' ομάδι.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Μες στο κύμα ανοίγει δρόμο μυστικό[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif] δείχνει το φεγγάρι...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Κάτι μου 'χουν πάρει μες απ' τη ψυχή,[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif] κάτι μου 'χουν πάρει.
Κ.Χατζόπουλος
[/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θαυμάσιο, έχει μελοποιηθεί κιόλας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
'Ωσπερ ου βασιλεύς, αλλ'υποκριτής,
μεταμφιέννυται χλαμύδα φαιάν αντί της τραγικής
εκείνης, και διαλαθών υπεχώρησεν.
Πλούταρχος, Βίος Δημητρίου
Σαν τον παραίτησαν οι Μακεδόνες
κι απέδειξαν πως προτιμούν τον Πύρροο
ο βασιλεύς Δημήτριος (μεγάλην είχε ψυχή)
καθόλου - έτσι είπαν -
δεν φέρθηκε σαν βασιλεύς.
Επήγε κ'έβγαλε τα χρυσά φορέματά του,
και τα ποδήματά του πέταξε
τα ολοπόρφυρα. Με ρουχ'απλά
ντύθηκε γρήγορα και ξέφυγε.
Κάμνοντας όμοια σαν ηθοποιός
που όταν η παράστασις τελειώσει,
αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται
Κ.Καβάφη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.
Σταθμός Πελοποννήσου
κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι
μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα.
Είμαστε γέροι πια κι οι δυό
κι εγώ αφού γράφω ποιήματα
πιο γέρος.
Αλλά που πήγανε τόσοι δικοί μας;
Μέσα σε μια βδομάδα
δεν απόμεινε κανείς.
Ήταν Μεγάλη βέβαια
γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις-
θέλουν πολύ για να υποκύψουν
οι κοινοί θνητοί;
Έτσι ακριβώς, από τα Βάγια μέχρι σήμερα
θα ʽπρεπε κάπως να ʽχαμε κι εμείς χωρέσει.
Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα.
Κι εμείς τι θʼ απογίνουμε
σʼ ένα παγκάκι
αθάνατοι
καθώς νυχτώνει;
Γ.Βαρβέρης
αυτή την ώρα στο Γ' πρόγραμμα μιλάει με εκπληκτικά ρομαντικά γαλλικά τραγούδια που τόσο του αρέσουν, που τόσο αρέσουν κι εμένα. 'Ενας ποιητής που αποποιείται την νεότητα, ωστόσο που στέκεται απέναντι στα "γηρατειά" με μεγάλη αξιοπρέπεια. Δεν ξέρω σε πόσους αρέσει το ρετρό και όσοι βλέπουν το μέλλον ως παρελθόν όπως ο Γιάννης Βαρβέρης, εμένα όμως τα ποιήματα του μ'αρέσουν πολύ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
'Ολοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου...
Kατερίνα Γώγου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Μεταμορφώσεις
Μεταμορφώνεσαι, μην αλλοιώνεσαι
Η πρώην και η επόμενη κάνουνε την παρούσα
Στο σταυροδρόμι που πατάς, εκεί είναι απούσα
Μην αλλοιώνεσαι, μεταμορφώνεσαι...
Πόσο νʼ αντέξεις μιάν φιγούρα
Ένας καθρέφτης που σου πρόσφερε;
Καν' τον χίλια κομμάτια,
Ίδιον θα σε δείχνει, καμμίαν αλλαγή,
Μα η ζωή… δεν είπαμε;
Είναι μία σκέτη …συναλλαγή!
Μεταμορφώνεσαι, μην αλλοιώνεσαι...
(αφιερωμένο)
Της αγάπης αιματα με πορφυρωσαν
Και χαρες ανειδωτες με σκιασανε
Οξειδωθηκα μες στην νιοτια των ανθρωπων
Μακρινη Μητερα Ροδο μου Αμαραντο
Στ' ανοιχτα του πελαγου με καρτερεσαν
Με μπομπαρδες τρικαταρτες και μου ριξανε
Αμαρτια μου νά 'χα κι εγω μιαν αγαπη
Μακρινη Μητερα Ροδο μου Αμαραντο
Τον Ιουλιο καποτε μισανοιξανε
Τα μεγαλα ματια της μες στα σπλαχνα μου
Την παρθενα ζωη μια στιγμη να φωτισουν
Μακρινη Μητερα Ροδο μου Αμαραντο
Κι απο τοτε γυρισαν καταπανω μου
Των αιωνων οργητες ξεφωνιζοντας
"Ο πού σ' ειδε, στο αιμα ζει και στην πετρα"
Μακρινη Μητερα Ροδο μου Αμαραντο
Της πατριδας μου παλι ομοιωθηκα
Μες στις πετρες ανθισα και μεγαλωσα
Των φονιαδων το αιμα με φως ξεπληρωνω
Οδυσσέας Ελύτης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
αλλά ο χρόνος και οι εποχές απλά αλλάζουν
και εσύ πετάς με γαλικά ψηλοτάκουνα
και υψηλά ιδανικά καθώς προσπαθείς
να βρεις το μαργαριτάρι μέσα σου
το κορίτσι μέσα σου
που προσπαθεί να δραπετεύσει
μα φοβήθηκες την αποτυχία
τα μεγάλα λόγια
που άλλοι άνθρωποι χρησιμοποιούν
όλοι παραθέτουν Mailer
και τρίβους τους ώμους τους
με Marcel Proust
μα υπάρχει κάποιος που θα σου δείξει
μα υπάρχε κάποιος να σου κρατήσει το χέρι
υπάρχει κάποιος που σε γνωρίζει
σε βοηθάει να καταλάβεις
θα είναι εκεί όταν τον καλέσεις
θα σε σηκώσει όταν πέσεις
μέχρι να έχεις βρει τα φτερά σου
δεν θα έχεις αλυσίδες πια
δεν θα απαιτεί κανείς τίποτα από σένα
το κορίτσι που ήσουν κάποτε
Μπορείς να φύγεις μακρυά
είσαι μονάχη σου τώρα
έχεις μεγαλώσει
καθώς προσπαθείς να βρεις
την ρίμα και την αιτία του χρόνου,
πως οι εποχές απλά έρχονται
και φεύγουν.
___
είναι μετάφραση
δεν ξέρω τον στιχουργό
στα αγγλικά το τραγούδησα
σε κάποια ψυχή κάποτε - λάθος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
του Κώστα Ουράνη :
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
ΚΥΡΙΑΚΗ
Ο ήλιος ψηλότερα θ'ανέβει
σήμερα που'ναι Κυριακή.
Φυσάει το αγέρι και σαλεύει
μια θημωνιά στο λόφο εκεί.
Τα γιορτινά θα βάλουν, κι όλοι
θα'χουν ανάλαφρη καρδιά:
κοίτα στο δρόμο τα παιδιά,
κοίταξε τ'άνθη στο περβόλι.
Τώρα καμπάνες που χτυπάνε
είναι ο θεός αληθινός.
Πέρα τα σύννεφα σκορπάνε
και μεγαλώνει ο ουρανός.
'Ασε τον κόσμο στη χαρά του
κι έλα, ψυχή μου, να σου πω,
σαν τραγουδάκι χαρωπό,
ένα τραγούδι του θανάτου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Κι ήθελα να κάνω κάτι, όπου να μην το κάνεις Συ,
κι ούτε ποτέ Σου ναν το κάνεις. 'Οποιος κι αν είσαι.
Να είναι μέσα μου η Ψυχή των 'Ολων, τ'Αρνιού
και του Φιδιού η Ψυχή
Και Κείνου, που, για δικιά του Απόλαψη,
το μαχαίρι κόκκινο το βάφει.
Από "Τα κιονόκρανα συντρίμμια"
περιοδικό Ο Νουμάς, 24/3/1912
________
Μια περηφάνεια με στυλώνει ακόμα....
Σα φίδια με λοξοκοιτάνε οι άλλοι
μα εγώ δε χαμηλώνω το κεφάλι,
ώσπου να με σωριάσουνε στο χώμα...
Μια περηφάνια με στυλώνει ακόμα.
Κύλησε απάνω μου μια μαύρη ρόδα
και σκότωσε όλα μου, όλα μου τα ρόδα
κι έκανε την πικρή καρδιά μου λιώμα
Μια περηφάνια με στυλώνει ακόμα
Τ'άλφα και τ'ωμέγα
Το Χάος. Τ'Αμορφο Μηδενικό.
'Ονειρο τρελού σε ραισμένους καθρέφτες.
Κι ύστερα η Δύναμη ναν το μορφώσει σ'έναν τύπον
Αρμονίας. Απ'το 'Ενα τα Χίλια - σαν απ'το λευκό φως τα
εφτά χρώματα. Η Σύλληψη, τ'ανατρίχιασμα της Κίνησης,
το έμβρυο ζωή. Αρχινάνε οι κύκλοι και τα ματαγυρίσματα σαν
στην άκρη σφεντόνας. Οι 'Ηλιοι. Σαν μπουμπούκια σκάζουν
οι 'Ηλιοι.
Η Ζέστα, και πυρώνει.
Σαλεύει το πρώτο σκουλήκι.
Ο 'Αντρας κι η Γυναίκα - και το παραμιλητό της Σάρκας.
Οι Γενιές : μια πάνου στην άλλη, σαν τρεχούμενο νερό,
και σαν αραχνοκλωστές.
Κοινωνία. Θεός και Βασιλιάς.
Η Σκέψη, το Τραγούδι, και το γοερό "Γιατί".
Ανηφορίες, Πικράδες, τα Σκοντάμματα. Το Εγώ, οι Χάρες,
τα ωραία μάτια, τα ωραία τα μάτια.
Η Τέχνη. 'Ενα τάνυσμα του "είναι" - σαν τόξου τάνυσμα.
Αμαρτίες, τρόμοι, σκληράδες.
Οι Αλλοφροσύνες. Το φαρμάκι μές τις κούπες.
Ο άφραστος Ερχομός, η Απολύτωση - σαν είδος μορφίνα.
Ο Ύπνος...
Από "Τα κιανόκρανα συντρίμμια"
περιοδικό Ο Νουμάς,
24/3/1912
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
ξανά ορθός σαλεμένος ζαλίζομαι
πέφτω καταστρέφομαι.
Δεν είμαι πια εδώ
κι όμως εδώ είμαι στέρεος νηφάλιος!
Μην προσπαθείς να καταλάβεις αποστάσεις
δεν είναι στ΄ανθρώπινα τα μέτρα.
Κινήσου εντός όχι όμως όπως το θέλει ο φόβος σου.
Διαρκώς αναρωτιέμαι τι είναι ρόδο.
Σε ποιον ανήκει.
Ότι κι αν σημαίνει αυτό.
Tζελαλεντίν Ρουμί
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
κρεμασμένοι απ' τα τηλέφωνά τους
παλεύουν για 'να τίποτα οι χοντράνθρωποι
ανεβαίνεις εσύ μέσα στον Έρωτα
καταμουντζουρωμένος αλλ' ευκίνητος
σαν καπνοδοχοκαθαριστής
κατεβαίνεις απ' τον Έρωτα
έτοιμος να ιδρύσεις
μια δική σου λευκή παραλία
χωρίς λεφτά
γδύνεσαι όπως γδύνονται όσοι νογούν τ' αστέρια
και μ' οργιές μεγάλες ανοίγεσαι να κλάψεις ελεύθερα...
Είναι διγαμία ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι.
Οδ.Ελύτης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
και ζητάω προτεραιότητα, φύση, θέση και ιδιότητα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης
Με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας
Κι ολλούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.
Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
Εμείς ερωτευτήκαμε την ουσία του είναι μας
Κι σʼ όλους με τους έρωτες αυτής αγαπούμε.
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο κι δεν είμάστε τίποτα απ'
αυτόν τον κόσμο
Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο.
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.
Είμαστε οι προάγγελοι του χάους
______________
ΑΚΗ
Κοιτάζοντας τα σύρματα χωρίς πουλιά
Τα χερούλια της πόρτας
Χωρίς δισταχτικά χέρια-
Θυμόμαστε ταʼ απλά σας πατήματα
Στο βρεμένο χώμα
Ύστερα από το θέατρο
Τα όχι αγνά σας μάτια
Ύστερα από τη μουσική
Το μεσημέρι.
Κοιτάζοντας το σύννεφο
Χωρίς θυμό
Το σπίτι του σκύλου
Χωρίς σκύλο
Καταπίνουμε την περηφάνεια μας
Την αδεξιότητά μας
Φωνάζοντας το όνομά σας το πρωί
Περνώντας μεσʼ απ τις εικόνες σας
Το βράδυ…
Αγαπώντας, μισώντας
Με χαρά με λύσσα
Κατά ταʼ άλλα είμαστε οι ίδιοι
Φορώντας όλη μέρα ένα ρούχο
Με κόκκινα κουμπιά
Με τσέπες φαρδιές
Με μαλλιά σκονισμένα
Τρέχοντας να χαϊδέψουμε
Σκυλιά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
[SIZE=-1]
Αριστόπουλος Αλέξανδρος
[/SIZE]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Ν.Εγγονόπουλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
ΤΟΥ ΠΑΛΑΤΙΟΥ Η ΠΥΡΚΑΓΙΑ
Φασουλῆς καὶ Περικλέτος,
ὁ καθένας νέτος σκέτος
ΦΑΣΟΥΛΗΣ
Οὔφ! ἄφησε μέ, Περικλῆ, καὶ σοῦ ῾χω μία λύπη!
ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ
Καὶ γιὰ ποιὸ λόγο, βρὲ κουτέ; ἐσένα τί σοῦ λείπει;
ἔχεις τὰ παραδάκια σου, ἔχεις κι ἐμένα φίλο,
πηγαίνεις καὶ στὸ Φάληρο, τρῷς κάποτε καὶ ξύλο...
ΦΑΣΟΥΛΗΣ
Μὰ δὲν ἀφίνεις, Περικλῆ αὐτὰ τὰ χωρατά σου,
δὲν ἔρχεσαι γιὰ μία στιγμὴ καὶ λίγο στὰ σωστά σου;
Ἐδῶ ὁ κόσμος καίεται...
ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ
Τί καίεται, βρέ, πάλι;
ΦΑΣΟΥΛΗΣ
Νάτα! λοιπὸν στὴν πυρκαγιὰ δὲν ἤσουν τὴν μεγάλη;
ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ
Ποιὰ πυρκαγιά;
ΦΑΣΟΥΛΗΣ
Τοῦ Παλατιοῦ.
ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ
Ἐκάη τὸ Παλάτι;
Πάλι σὲ τρώει, φαίνεται, ἡ ἔρημή σου πλάτη.
ΦΑΣΟΥΛΗΣ
Μὰ πῶς, μωρέ; στὴν πίστη σου δὲν πῆρες σὺ χαμπάρι;
Ἐδῶ ὁ κόσμος σύσσωμος σηκώθη στὸ ποδάρι
καὶ ἔτρεχε ξεσκούφωτος στὸ ντάλα μεσημέρι,
καὶ ὅλοι ἐβαστούσανε κι ἕναν κουβᾶ στὸ χέρι.
ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ
Πάλι τὰ ἴδια μ᾿ ἄρχισες καὶ θὰ σὲ μπαγκλαρώσω.
ΦΑΣΟΥΛΗΣ
Βρὲ ἄφησέ με μία μικρὴ ἰδέα νὰ σοῦ δώσω
γι᾿ αὐτὸ τὸ φοβερὸ κακό, ποὺ πάλι μᾶς συνέβη,
γιατί ἐμένα ἄρχισε ὁ νοῦς μου νὰ σαλεύει.
Ἄκου λοιπόν.... ἐφύσαγε ἕνα μελτέμι πρώτης,
ὅταν ἐμπρός μου πέρασε δρομαῖος στρατιώτης.
Γειά σου τοῦ λέω, ἀδελφέ, μὰ στάσου καὶ κομμάτι,
πολλὰ τὰ ἔτη μ᾿ ἁπαντᾶ .... φωτιὰ εἰς τὸ Παλάτι!
Τότε κι ἐγώ, βρὲ Περικλῆ, διόλου καιρὸ δὲν χάνω,
τὸ βάζω εἰς τὰ τέσσερα καὶ στὸ παλάτι φθάνω,
καὶ τί νὰ δῶ, βρὲ μάτια μου;....σπίθες, καπνό, φαντάρους,
καὶ τὸν Τρικούπη στὴ σκεπὴ μὲ δυὸ ψηλοὺς κολλάρους,
καὶ νὰ σοῦ πῶ, βρὲ Περικλῆ, τὸν θαύμασα στ᾿ ἀλήθεια...
Εἶναι ὁ μόνος ἄνθρωπος, ποὔχει ζωὴ στὰ στήθια.
Μπορεῖ καὶ τὸν Κουταλιανὸ ὁλάκερο νὰ φάει.
αὐτὸς δὲν εἶναι ἄνθρωπος, αὐτὸς καὶ ποῦ δὲν πάει;
στὶς πυρκαγιές, στὰ δάνεια, στὶς Τράχωνες, στὰ δάση
στοὺς φόρους, στοὺς προβιβασμοὺς κι ὅπου ἀλλοῦ προφθάσει.
Προφθαίνει καὶ στὸ θέατρο ἀκόμη τοῦ Φαλήρου....
Αὐτὸς εἶν᾿ ἄνδρας τοῦ πυρός, καθὼς καὶ τοῦ σιδήρου,
γιατὶ σὲ τοῦτο τὸν καιρὸ ὅλ᾿ ἡ Ἑλλὰς ἀνάβει,
καὶ δὲν μπορεῖ κανεὶς γιατί καὶ πῶς νὰ καταλάβει.
Ἀλλ᾿ ἂς ἀφήσουμε αὐτὸν κι ἂς ἔλθουμε καὶ πάλι
στὴ φοβερὴ τὴν πυρκαγιὰ καὶ τὴν ἀνεμοζάλη.
Λοιπὸν κοντὰ στὸν Πρόεδρο στεκόταν ὁ Μαμούρης,
εἰς τὸν Μαμούρη δὲ κοντὰ στεκόταν ὁ Μπουντούρης,
εἰς τὸν Μπουντούρη δὲ κοντὰ στεκότανε ὁ Σοῦτσος,
καὶ εἰς τὸν Σοῦτσο δὲ κοντὰ στεκότανε ἕνας μοῦτσος,
καὶ εἰς τὸν μοῦτσο δὲ κοντὰ στεκότανε ὁ Λέλης,
καὶ εἰς τὸν Λέλη δὲ κοντὰ στεκόταν ὁ Γουβέλης,
καὶ στὸ Γουβέλη δὲ κοντὰ στεκότανε ὁ Λάγγες,
καὶ εἰς τὸν Λάγγες δὲ κοντά, ἕνα φουσάτο μάγγες,
καὶ εἰς τοὺς μάγγες δὲ κοντὰ καμπόσοι λωποδύτες,
καὶ πυροσβέστες ἄπειροι ἀπάνω στὶς σοφίτες,
καὶ ὁ Πηνειός, ὁ Τσέρνοβιτς, ὁ Σέκερης, ὁ Πάλλης,
ἀκόμη κι ὁ Γενήσαρλης, ὁ Λάμπρος ὁ Μιχάλης,
καὶ μὲ τὸ σκύλο του μαζὶ ὁ Φὼν Κολοκοτρώνης,
ὁ Γιώργης τῆς Δημήτραινας κι ὁ Σπύρος ὁ Πομόνης...
ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ
Καὶ τέλος τί ἀπέγινε;
ΦΑΣΟΥΛΗΣ
Τί ἤθελες νὰ γίνει
μέσα σὲ τέτοιο φλογερὸ καὶ ἄσβεστο καμίνι;
Πρῶτα ἐπήρανε φωτιὰ ἄξαφνα οἱ κουζίνες,
ἔπειτα πῆραν ἄξαφνα φωτιὰ καὶ οἱ κουρτίνες,
ἔπειτα πῆραν ἄξαφνα φωτιὰ κι οἱ καναπέδες,
ἔπειτα πῆραν ἄξαφνα φωτιὰ κι οἱ λακέδες,
κοντὰ σ᾿ αὐτοὺς τὸ θέατρο, μαζὶ κι ἡ ἐκκλησία,
καὶ τέλος πάντων ἔγινε ἑσπερινὴ θυσία.
Καὶ ὅταν πιὰ ἐπήρανε φωτιὰ καὶ τὰ φουγάρα,
ἀπελπίσθηκαν ὅλοι των καὶ ἄναψαν τσιγάρα.
ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ
Μὰ πές μου, τούτη τὴ φωτιὰ ποιὸς νὰ τὴν ἔχει βάλει;
ΦΑΣΟΥΛΗΣ
Καὶ θέλει ρώτημα κι αὐτό, μωρὲ στραβὸ κεφάλι;
Τί ἄνθρωπος! ... αἰώνια ζητᾷ νὰ μὲ πειράζει!...
Σοῦ εἶπα ὅλες τί φωτιές, πὼς ὁ Μελᾶς τὶς βάζει.
ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ
Λοιπόν;
ΦΑΣΟΥΛΗΣ
Λοιπὸν ἐκάηκαν καμπόσοι στρατιῶται,
μὰ παλληκάρια τῆς φωτιᾶς κι ἀληθινοὶ ἰππόται,
ποὺ βασιλιὰς γιὰ μία στιγμὴ λαχτάριζα νὰ γίνω,
νὰ τοὺς φορέσω στέφανο, καὶ Φασουλῆς νὰ μείνω.
ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ
Καὶ ποιοὶ ἀκόμη τὄδειξαν;
ΦΑΣΟΥΛΗΣ
Οἱ σκαπανεῖς κι οἱ ναῦτες,
κι οἱ ἄλλοι ὅλοι ἤτανε σπουδαῖοι μυιγοχάφτες.
ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ
Καὶ λὲς ἡ νέα πυρκαγιά, νὰ ἔχει σημασία,
ἡ λὲς κι αὐτὴ πὼς ἔγινε γιὰ τὴ φωτοχυσία;
ΦΑΣΟΥΛΗΣ
Ἔ! ὅταν βλέπεις σκαπανεῖς καὶ μέσα στὸ Παλάτι,
καὶ βασιλεῖς μὲ βασιλεῖς καὶ κράτη ἐπὶ κράτη,
καὶ στὰ καλὰ καθούμενα ἀνάβει καὶ ὁ θρόνος,
αὐτὸ θὰ πεῖ, συντέλεια, πὼς ἦλθε τοῦ αἰῶνος.
ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ
Καὶ ἡ ζημία πόσο λὲς νὰ εἶν᾿ ἀπάνω κάτω;
ΦΑΣΟΥΛΗΣ
Ὅσα περίπου ἔχασε, θαρρῶ τὸ Συνδικάτο.
ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ
Καὶ τώρα τούτη τὴ ζημιὰ ποιὸς λὲς θὰ τὴν πληρώσει;
ΦΑΣΟΥΛΗΣ
Στὴ ράχη σας ὁ βασιλιὰς κι αὐτὴ θὰ τὴν φορτώσει.
Καὶ τίποτα παράξενο ν᾿ ἀκούσεις σὲ κομμάτι
καινούργιους φόρους γιὰ φωτιὲς ποὺ βάζουν στὸ Παλάτι.
ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ
Καὶ ὕστερα ἀπ᾿ ὅλα αὐτὰ ὁ βασιληᾶς τί κάνει;
ΦΑΣΟΥΛΗΣ
Τοῦ τηλεγράφησαν, θαρρῶ, καὶ μὲ τὸ πρῶτο φθάνει.
ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ
Ἐγὼ σοῦ λέω πὼς αὐτὸς δὲν τὸ κουνάει διόλου
κι ἂν ὅλο τὸ Παλάτι του πάει κατὰ διαβόλου.
ΦΑΣΟΥΛΗΣ
Ἐγὼ σοῦ λέω πὼς θἄρθη...
ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ
Ἐγὼ σοῦ λέω σκάσε.
ΦΑΣΟΥΛΗΣ
Ἐγὼ σοῦ λέω πὼς θὰ ῾ρθῆ καὶ νὰ μοῦ τὸ θυμᾶσαι.
ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ
Μὰ σὺ τὸ παραξίλωσες μ᾿ αὐτό σου τὸ γινάτι...
ὄρσε λοιπὸν δυὸ τρεῖς σβερκιὲς καὶ σῦρε στὸ Παλάτι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
'Αναρχη και αγριεμένη νύχτα,
με ταξίδεψες με τις αισθήσεις,
σε δίχως ρεύμα και ομήγυρη τόπο
με ξεμονάχιασες,
για να με κάνεις σκλάβο της,
μ'ανακάτεψες με το χώμα,
με γονάτισες για ν'ανυψωθώ,
κι αφού απελευθέρωσες
δυο πυρακτωμένα σώματα
με σημάδεψες
για να μην σε ξεχάσω
Φλεβάρης 2006
(DrStrangelove άκα Aιθεροδρόμος)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
"O μαγικός ο κόσμος δεν εκλείστη,
κλειστός ο νους σου είναι, η καρδιά νεκρή !
Ακούραστος να λούσεις ΞΥΠΝΑ ΜΥΣΤΗ,
το γήινο στήθος μες τη ροδαυγή !''
Φάουστ και πάλι
(με πολύ νόημα ...)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
πρώτα ζητά το πνεύμα να χωρίσει.
Τότε έχει τα κομμάτια όλα στο χέρι
και λείπει μοναχά ο πνευματικός δεσμός
για εγχείρηση της φύσης η χημεία το ξέρει
Φάουστ του Γκέτε
(είναι και επίκαιρο για μένα..)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
musst du fliehen aus des Leben Drang.
Freiheit ist nur in dem Reich der Traume,
und das Schone bluht nur im Gesang.
...κοντά σας ξανά το βράδυ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
''Μα κάτι με εξαναγκάζει σε αυτή
την ατέλειωτη,
παράλογη και παλιά περιπέτεια,
και συνεχίζω να ψάχνω όσο διαρκεί
το βράδυ
την άλλη τίγρη,
εκείνη που δεν είναι στο ποιήμα''.
Χ.Λ.Μπόρχες
Η άλλη τίγρη
(αφιερωμένο σε όλους τους θαμώνες του internet με πολύ νόημα)
Αναζητήστε τις εξαιρέσεις στον κανόνα, αυτό θέλει να πει ο ποιητής, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, κι όταν οι εξαιρέσεις συναντιέστε σ'αυτό το χαοτικό δίχτυ που λέγεται internet μην προσπερνάτε ο ένας τον άλλον και μην ξεχνάτε).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Αντισταθείτε
σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει : καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ'αυτόν που γύρισε πάλι
και λέει : Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλιωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
απο γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.
(........)
Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
απο φωνή
απο τροφή
απο άλογο
απο σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Πλήθος Σαδδουκαίων
Ρωμαίων υπαλλήλων
μάντεις και αστρονόμοι
(κάποιος Βαλβίλος εξ Εφέσου)
περιστοιχίζουν τον Αυτοκράτορα.
Κραυγές απ' τον προνάρθηκα του Ναού.
Απ' τη φατρία των Εβιονιτών κραυγές:
Ο ψευδο-Μάρκελος να παριστάνει το Χριστό.
Διδάσκετε την επανάστασιν Κατά του πρίγκιπος
Οι Χριστιανοί νάχουνε δούλους Χριστιανούς.
Η αριστοκρατία του Ναού να εκλείψει.
Εγώ απέναντί σας ένας μάρτυρας
η θέλησή μου που καταπατήθηκε
τόσους αιώνες.
Τους ύπατοuς εγώ ανάδειξα στις συνελεύσεις
κι αυτοί κληρονομήσανε τα δικαιώματα
φορέσαν πορφυρούν ατίθασον ένδυμα
σανδάλια μεταξωτά η πανοπλία-
εξακοντίζουν τα βέλη τους εναντίον μου *
η θέλησή μου που καταπατήθηκε
τόσους αιώνες.
Τους άλλους απ την πέτρα και το τείχος μου
καθώς νερό πηγής τους είχα φέρει
η θρησκεία τους μυστηριώδης δεισιδαιμονία
τ' άλογά τους απ' τον κάμπο μου.
δε μου επέτρεψαν να δω τον Αυτοκράτορα
τους ύπατους δεν άφηναν να πλησιάσω
σε μυστικά συμπόσια και ένδοξα
τη θέλησή μου την καταπατήσανε
τόσους αιώνες.
Τώρα κι εγώ υποψιάζομαι
όλο το πλήθος των αυλοκολάκων
όλους τους ταπεινούς γραμματικούς
τους βραβευμένους με χρυσά παράσημα
λεγεωνάριους και στρατηλάτες
υποψιάζομαι τις αυλητρίδες τη γιορτή
όλους τους λόγους και προπόσεις
αυτούς που παριστάνουνε τους εθνικούς
τον πορφυρούν χιτώνα του πρίγκιπος
τους συμβουλάτορες και τους αιρετικούς
υποψιάζομαι συνωμοσία
νύκτα θα ρεύσει πολύ αίμα
νύχτα θα εγκαταστήσουν τη βασιλεία τους
νέοι πρίγκιπες με νέους στεφάνους
οι πονηροί ρωμαίοι uπάλληλοι του
*του αυτοκράτορος
τοιμάζουνε κρυφά να παραδώσουν
να παραδώσουν τα κλειδιά και την
υπόκλισή τους.
Εγώ πάλι μέσα στο πλήθος διακλαδίζομαι
η θέλησή μου διακλαδίζεται μέσα στο πλήθος
μαζεύω τους σκόρπιους σπόρους μου
για την καινούρια μακρινή μου ανάσταση
μαζεύω.
Μιχάλης Κατσαρός
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει,
σιγά-σιγά: η μικρή Πορτοκαλένια!
Eτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί,
έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα,
έτσι καθώς αστραψανε χελιδονοουρές,
σάστησαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές,
σάστησαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια,
κι όλα μαζί συνάχτηκάν κι όλα μαζί την είδαν,
κι όλα μαζί τη φώναξαν: Πορτοκαλένια!
Μεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός, μεθάει ο κόσμος όλος,
όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει.
Τη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια,
τη λέει ο χτύπος του νερού μες στις χρυσοστιγμές,
τη λέει κ' η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι:
-Σήκω μικρή, μικρή, μικρή πορτοκαλένια!
Oπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει.
Μήτε σε ξέρει ο γελαστός θεός,
που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά
γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό ανέμους!
Η πορτοκαλένια, Οδυσσέα Ελύτη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
'Αντρας μόνος αντίκρυ στην ανώφελη θάλασσα,
περιμένοντας το βράδυ, περιμένοντας το πρωί.
Τα παιδιά παίζουν, μα ο άντρας αυτός θα ήθελε
να έχει ένα παιδί και να το βλέπει να παίζει.
Μεγάλα σύννεφα φτιάχνουν ένα παλάτι στο νερό
που κάθε μέρα καταστρέφεται και ξαναγίνεται
και βάφει τα παιδιά στο πρόσωπο.
Πάντα θα υπάρχει η θάλασσα.
Το πρωινό πληγώνει.
Σ'αυτή την υγρή αμουδιά σέρνεται ο ήλιος,
πιασμένος σε δίχτυα και πέτρες.
Βγαίνει ο άντρας στον θολό ήλιο
και περπατάει κατά μήκος της θάλασσας.
Δεν κοιτάζει τους μουσκεμένους υγρούς αφρούς
που βρέχουν την ακτή και δεν ησυχάζουν πια
ποτέ.
Αυτή την ώρα τα μωρά λαγοκοιμούνται
ακόμα στη θαλπωρή του κρεββατιού.
Αυτή την ώρα λαγοκοιμάται στο κρεβάτι
μια γυναίκα, που θα έκανε έρωτα αν δεν ήταν
μοναχή της. Ο άντρας γδύνεται αργά και
η γυναίκα κατεβαίνει στη θάλασσα.
Κατόπιν, τη νύχτα, που η θάλασσα ξεθυμαίνει
ακούει το μεγάλο κενό που υπάρχει κάτω
από τα αστέρια.
Τα παιδιά μέσα στα κοκκινισμένα
σπίτια σκουντουφλάνε από τη νύστα και
κάποιο κλαίει.
Ο άντρας, κουρασμένος
απ'την αναμονή σηκώνει τα μάτια του
στ'αστέρια που δεν νοιώθουν τίποτα.
Υπάρχουν γυναίκες που αυτή την ώρα
ξεντύνουν ένα παιδί και το κοιμίζουν.
Υπάρχει σ'ένα κρεβάτι κάποια αγκαλιασμένη
μ'έναν άντρα.
Από το σκοτεινό παράθυρο
μπαίνει ένα βραχνό λαχάνιασμα που κανείς
δεν το ακούει, παρά μονάχα ο άντρας
που ξέρει όλη την ανία της θάλασσας
Οκτώβριος 1935
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
(λόγια καθ'υπόθεσιν)
Πιάνεις το τραπέζι
ακουμπάς τους αγκώνες
και με κοιτάς.
Μα δεν ξέρω
που βλέπουν τα μάτια σου,
ποιές άπλες απέραντες,
που άλογα ποιών έχουν
κάποτε περάσει τρέχοντας,
κυνηγώντας άλλους -
ποιοί ''κακοί'', ποιοί ''καλοί''
στην αχαλίνωτή μας χώρα ;
Kαλοκαίρι αγάπη μου !
στυγνός ήλιος
κι οι σκιές κονταίνουν...
Πάρε με στη σέλλα σου
και πάμε πέρα,
στ'απέραντά μας,
τ'απέραστα !
Πάρε με αγάπη μου, και πάμε ολοένα
ζυγώνοντας τα γαλάζια βουνά,
τον κόσμον όλο αφήνοντας πίσω μας
κι όσους μας βρίζουν
κι όσους μας κοιτάν στραβά
εσένα κι εμένα -
- το κορίτσι μου
το αγόρι σου
Πάμε πέρα, στ'άφταστα εμείς
Εκεί θα'μαστε μόνοι
-Ρένος Αποστολίδης-
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ
'Ελα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά,
να σου δώσω απόγνωση, να μην είσαι ζώο,
να μου δώσεις δύναμη να μην είμαι ράκος.
Να σου δώσω συντριβή, να μην είσαι μούτρο,
να μου δώσεις χόβολη, να μην ξεπαγιάσω.
Κι ύστερα να πέσω με κατάνυξη στα πόδια σου,
για να μάθεις να μην κλωτσάς.
----------------------
ΕΡΩΤΑΣ
Να σου γλύψω τα χέρια,
να σου γλύψω τα ποδια -
η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.
Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεσαι εσύ
τον έρωτα.
Δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών,
φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριά σπασμών.
Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας,
όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε
σε δυσκολοκατάχτητο κορμί
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε
όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε
στήνουμε θέατρα και σκηνικά,
όμως η μοίρα μας πάντα νικά
και τα σαρώνει και μας σαρώνει
και τους θεατρίνους και το θεατρώνη
υποβολέα και μουσικούς
στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς
Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,
ρίμες, αισθήματα, πέπλα, στολίδια,
μάσκες, λιογέρματα, γόοι και κραυγές
κι επιφωνήματα και χαραυγές
ριγμένα ανάκατα μαζί μ'εμάς
πες που πού πάμε ; πες μου πού πάς ;
πάνω απ'το δέρμα μας γυμνά τα νεύρα
σαν τις λουρίδες ονάγρου ή ζέβρα
γυμνά κι ανάερα, στεγνά στην κάψα
πότε μας γέννησαν ; πότε μας θάψαν ;
και τεντωμένα σαν τις χορδές
μιας λύρας που ολοένα βουίζει.
Δες και την καρδιά μας
ένα σφουγγάρι,
στο δρόμο σέρνεται και στο παζάρι
πίνοντας το αίμα και τη χολή
και του τετράρχη και του ληστή.
Γιώργος Σεφέρη, Μέση Ανατολή Αύγουστος του 43'
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Γιατί είσαι τόσο σύντομος ;
Δεν αγαπάς πια τώρα,
όπως πριν, το τραγούδι ;
Aφού δα σαν νέος,
στις μέρες της ελπίδας,
ποτέ σου δεν εύρισκες
ένα τέλος όταν τραγουδούσες.
Σαν την τύχη μου είναι
το τραγούδι μου.
Θέλεις μήπως να λουστείς με χαρά
στο κόκκινο της δύσης ;
A έχει πια χαθεί !
και η γη είναι ψυχρη
κι ανήσυχα το πουλί της νύχτας
μπρος στα μάτια σου
σχίζει τον αέρα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
αν μάλιστα τυχαίνει να μένουμε στην ίδια πόλη,
να τους βλέπουμε που και που γιατί εκεί που
ζούμε ήσυχοι, βέβαιοι πως ζούνε κι αυτοί -
ξεχασμένοι έστω - εκεί έρχεται το μαντάτο τους.
Οι καλοί ποιητές μας φεύγουνε μια μέρα,
όχι γιατί πεθαίνουνε από έμφραγμα ή καρκίνο,
αλλά γιατί φυτρώνουνε στα βλέφαρά τους
λουλούδια τρομερά
Ανοίγουνε κιτάπια στην αρχή
πάνε μετά στον οφθαλμίατρο
ρωτώντας κηπουρούς βοτανολόγους
η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά
λόγια φοβισμένα και αόριστα,
οι περαστικοί και οι γείτονες
σταυροκοπιούνται
'Ετσι σιγά σιγά οι ποιητές μαζεύονται
αποτραβιούνται σπίτι τους
ακούγοντας δίσκους παλιούς,
γράφοντας λίγο, όλο και πιο λίγο
πράγματα μέτρια.
Στο μεταξύ μες την κλεισούρα
τα τρομερά λουλούδια αρχίζουν
και να κρεμάνε κλαριά
σ'όλο το σώμα και τότε λάμπει
το σπίτι, λάμπει ο τόπος
για μια μόνο στιγμή
κι αποτεφρώνονται.
Γιάννη Βαρβέρη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
"Θυμάσαι που ταξίδια ονειρευόμουνα κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα κι όλο η μητέρα μουʼλεγε: το Μάρτη;"
Πολύ θλιμμένα αλλά πολύ αληθινά από την ζωή των ναυτικών.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Γιώργου Μολφέτα
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ
Η γυναίκα μου σαν κούκλα με το νέο της φουστάνι
στον περίπατο σαν βγαίνει είδες νάζι που το κάνει ?
Προσκυνώ ! της λέει ο ένας, δούλος σας της λέει ο άλλος.
Και εγώ ωσάν μεγάλος της Ευρώπης διπλωμάτης
αντιχαιρετώ τους φίλους συμπεριπατών σιμά της.
''Γυναικούλα μου, ποιός είναι ο ξανθός με τα μουστάκια ?''
''Παίζαμε μαζί'' μου λέει, ''όταν είμαστε παιδάκια''.
''Αμ αυτός ο μαυρογένης ? ''
''Αυτός είναι ο κουμπάρος της Ελένης''.
''Και αυτός που περπατάει σαν μουλάρι που κλωτσάει ?''
''Μου τον είχανε συστήσει τις προάλλες σ'ένα τσάι''.
''Αμ αυτός που'χει βαμμένα τα μουστάκια και τα γένια ?''
''Ουφ ! λογαριασμούς γυρεύεις ? Δεν είναι δική σου έννοια.
Βγάνε σ'όλους το καπέλο και ποιοί είναι και τι θέλουν
να με ερωτάς δεν θέλω !''
Μωρέ κόσμο που γνωρίζει η γυναίκα μου αυτή !
Πώς δεν τσ' έρχεται η ιδέα να με βγάλει βουλευτη ?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Ανάθεμα την πρώτ' αρχή,
που μ' είπαν να πιστέψω,
πως δεν μου σώζετ' η ψυχή,
σαν δεν καλογερέψω!
Απ' την ζωής την Πασχαλιά
μ' έκαμαν να ξεπέσω·
ν' αφήσω μακριά μαλλιά
και ράσο να φορέσω.
Να ζω με το ξερό ψωμί,
με το νερό μονάχα·
για να παιδέψω το κορμί,
και για ν' αγιάσω τάχα!…
Καλόγεροι, σας προσκυνώ,
και σας φιλώ τα χέρια.
Και σας πετώ τον ουρανό
και τα χρυσά τ' αστέρια.
Πετώ τον σκούφο στο κελί,
το ράσο στο ντουλάπι·
τον νου μου – μόνο στο φιλί
και μόνο στην αγάπη.
Θωρώ πουλάκια στην αυλή,
που παίζουν ταίρι ταίρι,
και λέγω: νάμουνα πουλί!
Να ήμουν περιστέρι!
Θωρώ κοπέλες που περνούν
να παν στο περιβόλι
κι αυτού που κοντοπροσκυνούν–
με παίρνουν οι διαβόλοι
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Γεωργίου Σουρή :
Τίνος είναι το παιδί
Ενός μπαμπά τ'αρσενικό παιδί
τον κόσμο σε σκοτούρα πάντα βάζει,
και όποιος ευτυχήσει να το δει
θα εύρει πως με κάποιον λίγο μοιάζει.
Τη μία μοιάζει κάποιου με φτερά,
την άλλη μοιάζει κάπως στη μητέρα,
αλλά κανείς δεν είπε μια φορά
πώς μοιάζει και λιγάκι του πατέρα.
Και του μπαμπά του κόλησε μαράζι,
να εύρει το παιδί του τίνος μοιάζει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.