parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
18-04-24
12:10
you haven't lived until you've been in a flophouse,
with nothing but one light bulb and 56 men
squeezed together on cots with everybody snoring at once
and some of those snores so deep and gross and unbelievable—
dark
snotty gross subhuman wheezings from hell itself.
your mind almost breaks under those death-like sounds
and the intermingling odors: hard unwashed socks pissed and shitted underwear
and over it all slowly circulating air
much like that emanating from uncovered garbage cans.
and those bodies in the dark
fat and thin and bent
some legless armless
some mindless
and worst of all:
the total absence of hope
it shrouds them
covers them totally.
it's not bearable.
you get up
go out
walk the streets
up and down sidewalks
past buildings
around the corner
and back up the same street
thinking:
those men were all children
once
what has happened to them?
and what has happened to me?
it's dark and cold
out here.
~ Charles Bukowski
with nothing but one light bulb and 56 men
squeezed together on cots with everybody snoring at once
and some of those snores so deep and gross and unbelievable—
dark
snotty gross subhuman wheezings from hell itself.
your mind almost breaks under those death-like sounds
and the intermingling odors: hard unwashed socks pissed and shitted underwear
and over it all slowly circulating air
much like that emanating from uncovered garbage cans.
and those bodies in the dark
fat and thin and bent
some legless armless
some mindless
and worst of all:
the total absence of hope
it shrouds them
covers them totally.
it's not bearable.
you get up
go out
walk the streets
up and down sidewalks
past buildings
around the corner
and back up the same street
thinking:
those men were all children
once
what has happened to them?
and what has happened to me?
it's dark and cold
out here.
~ Charles Bukowski
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
18-03-24
21:14
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΕΝΝΗΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ
Μικρό μου
σαν έρθεις
θα βρεις
εδώ μια ποιήτρια
όχι ακριβώς αυτό που
θα μπορούσες να διαλέξεις.
Δεν υπόσχομαι
πως ποτέ δεν θα πεινάσεις
ή, πως δεν θα στενοχωρηθείς
σ’ αυτήν την ξεκοιλιασμένη
διαλυμένη
υδρόγειο
μα μπορώ να σου δείξω
μικρό μου
αρκετά πράγματα για ν’ αγαπήσεις
και να ραγίσει η καρδιά σου
για πάντα.
Diane di Prima
Μικρό μου
σαν έρθεις
θα βρεις
εδώ μια ποιήτρια
όχι ακριβώς αυτό που
θα μπορούσες να διαλέξεις.
Δεν υπόσχομαι
πως ποτέ δεν θα πεινάσεις
ή, πως δεν θα στενοχωρηθείς
σ’ αυτήν την ξεκοιλιασμένη
διαλυμένη
υδρόγειο
μα μπορώ να σου δείξω
μικρό μου
αρκετά πράγματα για ν’ αγαπήσεις
και να ραγίσει η καρδιά σου
για πάντα.
Diane di Prima
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
16-02-24
21:50
5/4
Τέσσερις εκατοντάδες ζευγάρια έκαναν πέντε βήματα γύρω από το γυαλισμένο πάτωμα. Η Λένινα και ο Χένρι έγιναν σύντομα οι πρώτοι τετρακόσιοι. Τα σαξόφωνα έκλαιγαν σαν μελωδικές γάτες κάτω από το φεγγάρι, γκρίνιαζαν στους δίσκους άλτο και τενόρων σαν να ήταν πάνω τους ένας μικρός θάνατος.
Εμπλουτισμένο με πλημμυρίδα αρμονικών, το τρεμάμενο ρεφρέν τους τοποθετεί σε κορύφωση, όλο και πιο δυνατά – ώσπου επιτέλους, με ένα κύμα του χεριού του, ο μαέστρος άφησε την τελευταία θρυμματιστική νότα της αιθερικής μουσικής και εξαφάνισε τους δεκαέξι απλώς ανθρώπινους φυσητήρες.
Βροντή σε Λα μείζονα.
Και μετά, μέσα σε όλα εκτός από τη σιωπή, σε όλα εκτός από το σκοτάδι, ακολούθησε μια σταδιακή εκκένωση, ένα diminuendo που γλιστρούσε σταδιακά, μέσα από τόνους τετάρτων, κάτω, σε μια αχνά ψιθυριστή κυρίαρχη συγχορδία που παρέμενε όσο τα 5/4 εξακολουθούσαν να πάλλονται φορτίζοντας τα σκοτεινά δευτερόλεπτα με μια έντονη προσδοκία έρωτα.
(from the Brave New World (1932), Aldous Huxley)
Τέσσερις εκατοντάδες ζευγάρια έκαναν πέντε βήματα γύρω από το γυαλισμένο πάτωμα. Η Λένινα και ο Χένρι έγιναν σύντομα οι πρώτοι τετρακόσιοι. Τα σαξόφωνα έκλαιγαν σαν μελωδικές γάτες κάτω από το φεγγάρι, γκρίνιαζαν στους δίσκους άλτο και τενόρων σαν να ήταν πάνω τους ένας μικρός θάνατος.
Εμπλουτισμένο με πλημμυρίδα αρμονικών, το τρεμάμενο ρεφρέν τους τοποθετεί σε κορύφωση, όλο και πιο δυνατά – ώσπου επιτέλους, με ένα κύμα του χεριού του, ο μαέστρος άφησε την τελευταία θρυμματιστική νότα της αιθερικής μουσικής και εξαφάνισε τους δεκαέξι απλώς ανθρώπινους φυσητήρες.
Βροντή σε Λα μείζονα.
Και μετά, μέσα σε όλα εκτός από τη σιωπή, σε όλα εκτός από το σκοτάδι, ακολούθησε μια σταδιακή εκκένωση, ένα diminuendo που γλιστρούσε σταδιακά, μέσα από τόνους τετάρτων, κάτω, σε μια αχνά ψιθυριστή κυρίαρχη συγχορδία που παρέμενε όσο τα 5/4 εξακολουθούσαν να πάλλονται φορτίζοντας τα σκοτεινά δευτερόλεπτα με μια έντονη προσδοκία έρωτα.
(from the Brave New World (1932), Aldous Huxley)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
04-01-24
18:54
ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ′ του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν′ αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ′ τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν′ αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ′ ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ′ την αρχή.
Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.
Κατερίνα Γώγου
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
15-10-23
15:46
Δυο ποιήματα
του Ηλία ΠετρόπουλουΚαπνίζω
Καμιά φορά φουμάρω
μέχρι σαράντα τσιγάρα τη μέρα
Συχνά, όμως, το τσιγάρο μου καίει ανώφελα,
λησμονημένο στο τασάκι,
ενώ αναπολώ τις γυναίκες που αγάπησα..
sex shop
Πιθανότατα,
βρισκόμαστε μπρος σε μια νέα Αναγέννηση
Το sex shop αποβαίνει πιο αναγκαίο και πιο απαραίτητο
από το μανάβικο της γειτονιάς
Οι ερωτικές αφίσες στους τοίχους του Παρισιού
είναι- κι αναστενάζουν
Κόβουμε το ψωμί σε μικρά κομματάκια,
για να γαμήσουμε όλοι
Μα, κανενός είδους Κομουνισμός
δεν θα καταφέρει να μειώσει την ερωτική ανισότητα:
ο καμπούρης του χωριού
δεν θα απολαύσει την ωραία γυναίκα
Γλιστράμε, κι όλο γλιστράμε απαλά, προς μια νέα ερωτική θρησκεία.
Όταν είσαι μες στον λαβύρινθο δεν βλέπεις τον λαβύρινθο.
Ω, Σατανά Τρισμέγιστε,
γύρνα πάλι να βοηθήσεις τους ανθρώπους!
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
14-09-23
23:03
Δεν δίνω σημασία στο τέλος του κόσμου. Έχει τελειώσει για μένα πολλές φορές και άρχισε πάλι το πρωί - Charles Bukowski
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
04-09-23
12:58
«Ας πιούμε στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων, των επαναστατών, των ταραχοποιών. Σε αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, που δεν τιμούν τους κανόνες, που δεν σέβονται την τάξη…Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ότι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν ».
Τζακ Κέρουακ
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
02-06-23
09:10
Fais-moi mal, Johnny
Σηκώθη σα πλησίασα
κι όρθιος εφάνη πιο κοντός.
Είπα από μέσα μου:
"Τον έχω στο τσεπάκι μου,
είναι για το κρεββάτι μου
ετούτος ο μικρός"!
Μου έφτανε μέχρι τον ώμο
αλλά ήταν μια χαρά καρδαμωμένος
μ' ακολούθησε στο σπίτι
κι εγώ εκεί του φώναξα:
-"Όρμα μου λύκε μου κακέ!"
Κάνε μου ζημιά, Τζόνυ
ανέβασέ με στ' άστρα... ζουμ!
κάνε μου ζημιά, Τζόνυ
μ' αρέσει ο έρωτας που κανει μπουμ
Δεν φορούσε παρά τις καλτσούλες του,
κάτι ωραίες κίτρινες με ρίγες μπλε
με κοίταξε σαν το χαζό
ο έρμος τίποτα δεν έπαιρνε χαμπάρι
και μου είπε απολογητικά:
"Δεν θα πείραζα ούτε μύγα"!
Με τσάντισε, τ' άστραψα μια
και τσίριξα εκνευρισμένη:
Κάνε μου ζημιά, Τζόνυ
δεν είμαι μύγα εγώ! ζζζζζ
Κάνε μου ζημιά, Τζόνυ
εμένανε μου αρέσει
ο έρωτας να κάνει μπουμ
Βλέποντας πως δεν ερεθίζεται
τονε προσέβαλλα βαριά
μ' όλες του κόσμου τις βρισιές
κι άλλους πολλούς του έσουρα
χαρακτηρισμούς πρωτότυπους πολύ.
Αυτό άξαφνα τονε ξύπνησε
και μου 'πε "Κόφτο κοπελιά
με παίρνεις για κανένα ψόφιο
και θα σου δείξω γω καλά
τώρα τι θρίλλερ πα να πει!"
μου κάνεις ζημιά Τζόνυ!
οχι με τα πόδια! ζινγκ!
μου κάνεις ζημιά, Τζόνυ!
δεν μ' αρέσει έρωτας που κάνει μπινγκ
Ξανάβαλε το πουκαμισάκι του
τα παπουτσάκια, το κουστουμάκι του,
κατέβηκε τις σκάλες
και μ' άφησε μ' ένα βγαλμένο ώμο.
Για τέτοια υποκείμενα λοιπόν
καθόλου δεν αξίζει ο κόπος
τώρα έχω έναν πισινό
γεμάτο μελανιές
και πια ποτέ δεν θα ξαναπώ:
Κάνε μου ζημιά, Τζόνυ...
Boris Vian
Με τη Σιμόν, τον Ζαν-Πωλ και τη σύζυγό του.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
27-05-23
14:28
transcendence...
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
10-03-23
21:24
“Μην Προσπαθείς”
Απ’ την ταφόπλακα του Μπουκόφσκι
...o μόνος τίμιος αγώνας που υπάρχει.
Charles Bukowski (August 16, 1920 – March 9, 1994)
Απ’ την ταφόπλακα του Μπουκόφσκι
...o μόνος τίμιος αγώνας που υπάρχει.
Charles Bukowski (August 16, 1920 – March 9, 1994)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
27-02-23
22:47
d.a.levy, ποιήματα
ίμερος
εκείνη έφυγε σε ένα ψίθυρο
χωρίς κανένα ίχνος
κι όμως θυμάμαι
ένα τελευταίο πεινασμένο φιλί
το χρυσό της πρόσωπο
για μια βροχερή ημέρα
φιλιά
προσπαθούμε να τα κρατήσουμε
πρεσαρισμένα μέσα σε βιβλία
σαν λουλούδια
από μια μέρα ζεστή στον ήλιο
μονάχα
χρόνια μετά να
ανοίγουμε κιτρινισμένες σελίδες
για να βρούμε αυτά τα ίδια
φιλιά - μαραμένα και ξερά.
στο χρυσόψαρο του Τζιμ Λόουελ
υπάρχει λίγο ή τίποτα
απ’ του μυαλού τη νυχτερινή εργασία
άρα υπάρχει προσποίηση και διασκέδαση
ένα χρυσόψαρο σε μια λεκάνη τουαλέτας
ένα κομμάτι του αιχμαλωτισμένου ήλιου
η καρδιά της σοφίας ενός πεπονιού
αν από τους Ισπανούς επιδρομείς
ένα σκίσιμο αλάβαστρου από τις σιδερένιες ρίζες του
μεταφέρει αυτόν τον θησαυρό για να τον αποθηκεύσει σε μια
γαλέρα αυτό είναι να πεθαίνεις νέος
αντίθετα, τον αγκυροβολώ με παλιές αναμνήσεις
και να του αλλάζω το νερό κάθε μέρα
νομίζει ότι είναι απ' την παλίρροια
ίμερος
εκείνη έφυγε σε ένα ψίθυρο
χωρίς κανένα ίχνος
κι όμως θυμάμαι
ένα τελευταίο πεινασμένο φιλί
το χρυσό της πρόσωπο
για μια βροχερή ημέρα
φιλιά
προσπαθούμε να τα κρατήσουμε
πρεσαρισμένα μέσα σε βιβλία
σαν λουλούδια
από μια μέρα ζεστή στον ήλιο
μονάχα
χρόνια μετά να
ανοίγουμε κιτρινισμένες σελίδες
για να βρούμε αυτά τα ίδια
φιλιά - μαραμένα και ξερά.
στο χρυσόψαρο του Τζιμ Λόουελ
υπάρχει λίγο ή τίποτα
απ’ του μυαλού τη νυχτερινή εργασία
άρα υπάρχει προσποίηση και διασκέδαση
ένα χρυσόψαρο σε μια λεκάνη τουαλέτας
ένα κομμάτι του αιχμαλωτισμένου ήλιου
η καρδιά της σοφίας ενός πεπονιού
αν από τους Ισπανούς επιδρομείς
ένα σκίσιμο αλάβαστρου από τις σιδερένιες ρίζες του
μεταφέρει αυτόν τον θησαυρό για να τον αποθηκεύσει σε μια
γαλέρα αυτό είναι να πεθαίνεις νέος
αντίθετα, τον αγκυροβολώ με παλιές αναμνήσεις
και να του αλλάζω το νερό κάθε μέρα
νομίζει ότι είναι απ' την παλίρροια
Ο d.a.levy (29 Οκτωβρίου 1942 – 24 Νοεμβρίου 1968) ήταν Αμερικανός ποιητής, καλλιτέχνης και εναλλακτικός εκδότης που δραστηριοποιήθηκε τη δεκαετία του 1960, με έδρα το Κλίβελαντ του Οχάιο. Ήθελε να διαβάσει και να γράψει τα πάντα αναζητώντας το άπειρο και την προσωπική φώτιση μέσα από φιλοσοφίες όπως του βουδισμού και άλλων. Δημοσίευε σε ένα μικρό τυπογραφείο δικά του έργα και άλλων άσημων και ανήλικων ποιητών, τυπωμένα σε χειροκίνητο πιεστήριο σε ολιγοσέλιδα φυλλάδια. Η έντονη επίγνωσή του για την σκληρή και αναπτυσσόμενη καλλιτεχνική σκηνή του Κλίβελαντ, η οποία περιελάμβανε ναρκωτικά και σεξ, και η ανάγκη του να εκφράσει αυτή τη σκηνή, την οποία ένιωθε ως τρόπο να φτάσει στη φώτιση, σήμαινε ότι ήταν σε συνεχή κόντρα με το κατεστημένο. Τον συλλάβανε και τον δίκασαν για προσβολή του ανήλικου κοινού μέσω της ποίησής του. Πέθανε σε ηλικία 26 χρονών από πυροβολισμό στο κεφάλι. Υπήρξε η φήμη ότι ο Levy δολοφονήθηκε από την αστυνομία του Κλίβελαντ ή την τοπική κυβέρνηση λόγω των αντικαθεστωτικών γραπτών του. Οι αρχές απέδωσαν τον θάνατό του σε αυτοκτονία.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
24-02-23
23:10
Ας έχουμε Τρέλα (Have Madness)
Ας έχουμε τρέλα ανοιχτά.
Ω άνδρες Tης γενιάς μου.
Ας ακολουθήσουμε
Τα βήματα αυτής της σφαγιασμένης εποχής:
Να τη δούμε να σέρνεται σε όλη την θαμπή έκταση του Χρόνου
Μέσα στο κλειστό σπίτι της αιωνιότητας
Με τον θόρυβο που έχει το να πεθαίνεις,
Με το πρόσωπο που τα νεκρά πράγματα φορούν –
ούτε ποτέ να πούμε
Εμείς θέλαμε περισσότερα· κοιτάξαμε να βρούμε
Μια πόρτα ανοιχτή, μία απόλυτη πράξη αγάπης,
Μετασχηματίζοντας το κακό σκοτάδι της ημέρας·
αλλά βρήκαμε εκτεταμένη κόλαση και ομίχλη Πάνω στη γη,
και μέσα στο κεφάλι
ένα αναθεματισμένο τέλμα συγυρισμένων τεράστιων τάφων
Kenneth Patchen (1911-1972)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
18-02-23
21:43
夢
ΤΑΚΟΥΑΝ ΣΟΧΟ 沢庵宗彭 (1572 - 1645)
Ο Τακουάν ήταν μια ιδιάζουσα προσωπικότητα. Βαθιά καλλιεργημένος, ποιητής και ζωγράφος, ενέπνεε θαυμασμό στους άρχοντες και τους λαϊκούς ανθρώπους εξίσου. Ωστόσο δεν επιθυμούσε να έχει μαθητές, γιατί δεν θεωρούσε τον εαυτό του δάσκαλο. Στα τριάντα έξι του τέθηκε επικεφαλής ενός μεγάλου ναού στο Κιότο. Ο Τακουάν, που αποστρεφόταν τις θέσεις εξουσίας, εγκατέλειψε το ναό τρεις μέρες αργότερα. Όταν ο σόγκουν, ο ανώτατος στρατιωτικός ηγέτης, τον κάλεσε να εργαστεί γι’ αυτόν, εκείνος αρνήθηκε. Ο σόγκουν, τιμωρώντας τον για την απειθαρχία του, εξόρισε τον Τακουάν στα βουνά, απ’ όπου εκείνος δεν θέλησε ποτέ να επιστρέψει, ακόμα κι όταν άρθηκε η ποινή της εξορίας του.
Ο Τακουάν δεν δεχόταν στην αρχή να γράψει επιθανάτιο ποίημα, αλλά τελικά υπέκυψε στις παρακλήσεις όσων έστεκαν γύρω από το νεκροκρέβατό του και παίρνοντας το πινέλο του σχεδίασε μονάχα τον χαρακτήρα 夢, που σημαίνει
Ο Τακουάν ήταν μια ιδιάζουσα προσωπικότητα. Βαθιά καλλιεργημένος, ποιητής και ζωγράφος, ενέπνεε θαυμασμό στους άρχοντες και τους λαϊκούς ανθρώπους εξίσου. Ωστόσο δεν επιθυμούσε να έχει μαθητές, γιατί δεν θεωρούσε τον εαυτό του δάσκαλο. Στα τριάντα έξι του τέθηκε επικεφαλής ενός μεγάλου ναού στο Κιότο. Ο Τακουάν, που αποστρεφόταν τις θέσεις εξουσίας, εγκατέλειψε το ναό τρεις μέρες αργότερα. Όταν ο σόγκουν, ο ανώτατος στρατιωτικός ηγέτης, τον κάλεσε να εργαστεί γι’ αυτόν, εκείνος αρνήθηκε. Ο σόγκουν, τιμωρώντας τον για την απειθαρχία του, εξόρισε τον Τακουάν στα βουνά, απ’ όπου εκείνος δεν θέλησε ποτέ να επιστρέψει, ακόμα κι όταν άρθηκε η ποινή της εξορίας του.
Ο Τακουάν δεν δεχόταν στην αρχή να γράψει επιθανάτιο ποίημα, αλλά τελικά υπέκυψε στις παρακλήσεις όσων έστεκαν γύρω από το νεκροκρέβατό του και παίρνοντας το πινέλο του σχεδίασε μονάχα τον χαρακτήρα 夢, που σημαίνει
‘όνειρο’.
έζησα ένα όνειρο και τώρα ξυπνάω
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
15-02-23
22:43
Ο χορός του Λυκόφωτος
του Ρέντσο Νοβατόρε
Αυτή είναι η ώρα των νυχτερινών μου σκέψεων.
Κοιμάται ο Δαίμονάς μου.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Ο ερυθρός Δαίμονας
της καταχθόνιας χαράς μου.
Καπνίζω..
Καπνίζω απεγνωσμένα, έντονα. Πάντα!
Πάντα! Πάντα! Πάντα!
Ευχόμουν να σκεφτώ, να γράψω, να τραγουδήσω…
Κοιμάται όμως ο Δαίμονάς μου.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Ο ερυθρός Δαίμονας
της καταχθόνιας χαράς μου.
Και οι σκέψεις δεν έρχονται…
Ούτε καν το γέλιο και η κατάρα…
Κι αυτή είναι η μαύρη ώρα μου
Της μαύρης μελαγχολίας.
***
Κοιτάζω, αφηρημένα, το τσιγάρο μου.
Ισχνό, ωχρό και θερμό
Σαν άρρωστος εραστής.
Το κοιτάζω να αναλώνεται πολύ αργά
όπως η ζωή και τα όνειρα μου:
όπως η ζωή και τα όνειρα όλων των αδερφών μου.
Η στάχτη έπεσε στη γη και διασκορπίστηκε. Έτσι!
Ο καπνός, ορθώνεται, πυκνός και γκρίζος, στον αέρα
και διασκορπίζεται κι αυτός. Έτσι.
Τίποτα για μένα δε μένει
παρά λίγη κίτρινη νικοτίνη στα τρυφερά χείλη πάνω.
Έτσι..
***
Κοιμάται ο Δαίμονάς μου.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Ο ερυθρός Δαίμονας
της καταχθόνιας χαράς μου.
Κοιτώ τον ήλιο!
Τον βλέπω να κατεβαίνει εν μέσω της ξανθής δίνης
μιας πανέμορφης θάλασσας από χρυσό.
Από χρυσό και αίμα… Την καρδιά μου όμως έχει δαγκώσει.
Την έχει δαγκώσει ένα παγωμένο φυτό
χωρίς ελπίδες και δάκρυα,
χωρίς μίσος και χωρίς αγάπη.
Ω, θα μπορούσες τουλάχιστον να κλάψεις…
θα μπορούσες τουλάχιστον να καταραστείς…
Αλλά, όχι!
Όχι! όχι! όχι!
***
Ποιός;
Ποιός, επομένως, μ’ έκανε ποτέ τόσο κακό;
Ποιός είναι ο σατανικός μάστορας των βασάνων μου αυτών;
Ω μητέρα… μητέρα μου…
Αν είχες ακόμη τη δύναμη
να είσαι ικανή να καταραστείς…
Αλλά, όχι!
Όχι! όχι! όχι!
Παρ’όλα αυτά ήσουν εσύ μόνο
εσύ! Που μου έδωσες ζωή,
Που μου έδωσες πόνο,
Που μου έδωσες το Κακό!
Πες μου όμως : πίστευες ίσως στη χαρά του να ζεις;
Είμαι επομένως ο γιος ενός τέτοιου αλλόκοτου ονείρου;
Ή είμαι απλά το πιο χυδαίο τέκνο
της συλλογικής αναισθησίας;
Γιατί λοιπόν, ω μητέρα,
δεν είχες -εκείνη την ημέρα-
την ηρωική έμπνευση να χτυπήσεις
ΜΕ ΒΙΑ
το πρησμένο στομάχι σου
πάνω σε μια σκληρή πέτρα. Έτσι!
Γιατί δεν θα είχα θελήσει να δω
Τον Ήλιο.
Γιατί δεν θα είχα θελήσει
αυτήν τη μίζερη ζωή.
Γιατί υποφέρω τόσο, Έτσι…
Ω μητέρα, κλαις;
Και γιατί;
Νιώθεις ίσως τις τύψεις
για το ότι με δημιούργησες;
Φαντάζεσαι ίσως το κακό
που με βασανίζει και
τόσο φρικτά με σπάει;
Ω, είχες τουλάχιστον τη δύναμη
Να είσαι ικανή να καταραστείς…
Αλλά, όχι!
Όχι! όχι! όχι!
Είναι πολύ πρόστυχοι!
***
Το ποτάμι κυλά και τραγουδάει…
(το πανέμορφο ποτάμι, γαλήνιο και γελαστό)
κυλά πάνω από το ντελικάτο
Υγρό και σκονισμένο, κρεβάτι του
κι οι λευκοί αφροί του
είναι ένα χρυσό πάπλωμα.
Ο τιτάνιος ύφαλος
πλένει τα γρανιτικά του πλευρά
μέσα στα λιτά νερά σου
-ω μοναχικό ποτάμι-
και κάθισε στις όχθες σου
Κοιτάζω τα πράσινα φύλλα
που, κεντημένος με σκιά και με φως,
ο άνεμος χαϊδεύει. Έτσι!
Κοιτάζω. Σκέφτομαι και θυμάμαι…
Η ψυχή μου όμως είναι σκοτεινή
και, τριγύρω μου,
το σούρουπο κλαίει. Μαύρο.
Δεν αγαπώ πλέον.
Δεν πιστεύω πια!
***
Ποιός;
Ποιός, επομένως, μ’ έκανε ποτέ τόσο κακό;
Οι γυναίκες και η Αγάπη;
Οι άντρες και η φιλία;
Η κοινωνία και ο νόμος της;
Η ανθρωπότητα και η πίστη της;
Ίσως όλα αυτά!
Ίσως κανένα από αυτά!
Δεν ξέρω…
Αισθάνομαι τόσο άσχημα…
Τόσο Πολύ! Τόσο Πολύ! Τόσο Πολύ!
Εδώ…στην ψυχή!
***
Κοιμάται ο Δαίμονάς μου.
κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Πόσο είναι λυπηρό…λυπηρό και μελαγχολικό.
***
Εύχομαι για νέους φίλους.
Για αληθινούς νέους φίλους.
Χρειάζομαι να εμπιστευτώ
(σε κάποιον)
τις μαύρες μου μελαγχολίες.
Δεν έχω όμως φίλους
είμαι μόνος!
Μόνος με τις
ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΕΣ μου
Μόνος με τη Μοίρα μου.
Μόνος. Τόσο μόνος!
***
Κοιμάται ο Δαίμονάς μου.
Το μυαλό μου δέχτηκε πυροβολισμούς
Από τις κιτρινωπές
μαύρες και πράσινες ακτίνες
της βρώμικης πραγματικότητας!
Της πραγματικότητας που περνά…
“ένα μείγμα θηρίων και κτηνώδους.
Μια σύνθεση υποκρισίας και άγνοιας.
Μια ανάμειξη δειλίας και ψεμάτων
Ένα σύνολο από κόπρανα και λάσπη”.
Α, όχι!
Όχι! Όχι! Όχι!
Υποφέρω τόσο!
Τόσο πολύ! Τόσο πολύ! Τόσο πολύ!
***
Ο ήλιος δύει.
(ο πανέμορφος από χρυσάφι ήλιος)
οι Άγγελοι του δειλινού
αγωνιούν…
Τα πράσινα φύλλα είναι κρανία των νεκρών,
ψυχρά, γελούν περιφρονητικά…
Το ποτάμι
(το πανέμορφο λιτό ποτάμι)
είναι τώρα ένα μαύρο ερπετό
τρομακτικά εξαπλωμένο μέσα στη μάζα του ύφαλου.
Τάφος ζοφερός και άφωνος.
Τάφος ζοφερός και μαύρος.
***
Το τσιγάρο μου έχει σβήσει…
(το τσιγάρο μου ισχνό, ωχρό και θερμό
σαν άρρωστος εραστής)
Η στάχτη διασκορπίστηκε.
Ο καπνός επίσης.
Τίποτα για μένα δε μένει
παρά λίγη κίτρινη νικοτίνη στα τρυφερά χείλη πάνω: Λίγη όπως η ζωή και τα όνειρα. Έτσι!
***
Μέσα στο σκοτεινό
Της ψυχής μου λυκόφως
Ο κόκκινός μου Δαίμονας ξυπνά.
Νιώθω σαν ένα ρυάκι από πικρό αίμα
που ρέει
πάνω από χείλη τρυφερά…
Έχω ένα τραγικό προαίσθημα…
Τί θα συμβεί τη νύχτα;
Όμως… τα αστέρια
τα αγαπημένα αστέρια
θα δουν
Ω, αν μόνο μπορούσες ξανά
να γελάσεις και να καταραστείς για μια ακόμη φορά…
Βλέπω όμως μια λάμψη (μια πυρά νεκρική
Να λάμπει στης νύχτας το σκοτάδι.
Αισθάνομαι…
Αισθάνομαι! Αισθάνομαι! Αισθάνομαι!
Είμαι ένα άστρο που γυρνά προς
ένα τραγικό ηλιοβασίλεμα
του Ρέντσο Νοβατόρε
Αυτή είναι η ώρα των νυχτερινών μου σκέψεων.
Κοιμάται ο Δαίμονάς μου.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Ο ερυθρός Δαίμονας
της καταχθόνιας χαράς μου.
Καπνίζω..
Καπνίζω απεγνωσμένα, έντονα. Πάντα!
Πάντα! Πάντα! Πάντα!
Ευχόμουν να σκεφτώ, να γράψω, να τραγουδήσω…
Κοιμάται όμως ο Δαίμονάς μου.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Ο ερυθρός Δαίμονας
της καταχθόνιας χαράς μου.
Και οι σκέψεις δεν έρχονται…
Ούτε καν το γέλιο και η κατάρα…
Κι αυτή είναι η μαύρη ώρα μου
Της μαύρης μελαγχολίας.
***
Κοιτάζω, αφηρημένα, το τσιγάρο μου.
Ισχνό, ωχρό και θερμό
Σαν άρρωστος εραστής.
Το κοιτάζω να αναλώνεται πολύ αργά
όπως η ζωή και τα όνειρα μου:
όπως η ζωή και τα όνειρα όλων των αδερφών μου.
Η στάχτη έπεσε στη γη και διασκορπίστηκε. Έτσι!
Ο καπνός, ορθώνεται, πυκνός και γκρίζος, στον αέρα
και διασκορπίζεται κι αυτός. Έτσι.
Τίποτα για μένα δε μένει
παρά λίγη κίτρινη νικοτίνη στα τρυφερά χείλη πάνω.
Έτσι..
***
Κοιμάται ο Δαίμονάς μου.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Ο ερυθρός Δαίμονας
της καταχθόνιας χαράς μου.
Κοιτώ τον ήλιο!
Τον βλέπω να κατεβαίνει εν μέσω της ξανθής δίνης
μιας πανέμορφης θάλασσας από χρυσό.
Από χρυσό και αίμα… Την καρδιά μου όμως έχει δαγκώσει.
Την έχει δαγκώσει ένα παγωμένο φυτό
χωρίς ελπίδες και δάκρυα,
χωρίς μίσος και χωρίς αγάπη.
Ω, θα μπορούσες τουλάχιστον να κλάψεις…
θα μπορούσες τουλάχιστον να καταραστείς…
Αλλά, όχι!
Όχι! όχι! όχι!
***
Ποιός;
Ποιός, επομένως, μ’ έκανε ποτέ τόσο κακό;
Ποιός είναι ο σατανικός μάστορας των βασάνων μου αυτών;
Ω μητέρα… μητέρα μου…
Αν είχες ακόμη τη δύναμη
να είσαι ικανή να καταραστείς…
Αλλά, όχι!
Όχι! όχι! όχι!
Παρ’όλα αυτά ήσουν εσύ μόνο
εσύ! Που μου έδωσες ζωή,
Που μου έδωσες πόνο,
Που μου έδωσες το Κακό!
Πες μου όμως : πίστευες ίσως στη χαρά του να ζεις;
Είμαι επομένως ο γιος ενός τέτοιου αλλόκοτου ονείρου;
Ή είμαι απλά το πιο χυδαίο τέκνο
της συλλογικής αναισθησίας;
Γιατί λοιπόν, ω μητέρα,
δεν είχες -εκείνη την ημέρα-
την ηρωική έμπνευση να χτυπήσεις
ΜΕ ΒΙΑ
το πρησμένο στομάχι σου
πάνω σε μια σκληρή πέτρα. Έτσι!
Γιατί δεν θα είχα θελήσει να δω
Τον Ήλιο.
Γιατί δεν θα είχα θελήσει
αυτήν τη μίζερη ζωή.
Γιατί υποφέρω τόσο, Έτσι…
Ω μητέρα, κλαις;
Και γιατί;
Νιώθεις ίσως τις τύψεις
για το ότι με δημιούργησες;
Φαντάζεσαι ίσως το κακό
που με βασανίζει και
τόσο φρικτά με σπάει;
Ω, είχες τουλάχιστον τη δύναμη
Να είσαι ικανή να καταραστείς…
Αλλά, όχι!
Όχι! όχι! όχι!
Είναι πολύ πρόστυχοι!
***
Το ποτάμι κυλά και τραγουδάει…
(το πανέμορφο ποτάμι, γαλήνιο και γελαστό)
κυλά πάνω από το ντελικάτο
Υγρό και σκονισμένο, κρεβάτι του
κι οι λευκοί αφροί του
είναι ένα χρυσό πάπλωμα.
Ο τιτάνιος ύφαλος
πλένει τα γρανιτικά του πλευρά
μέσα στα λιτά νερά σου
-ω μοναχικό ποτάμι-
και κάθισε στις όχθες σου
Κοιτάζω τα πράσινα φύλλα
που, κεντημένος με σκιά και με φως,
ο άνεμος χαϊδεύει. Έτσι!
Κοιτάζω. Σκέφτομαι και θυμάμαι…
Η ψυχή μου όμως είναι σκοτεινή
και, τριγύρω μου,
το σούρουπο κλαίει. Μαύρο.
Δεν αγαπώ πλέον.
Δεν πιστεύω πια!
***
Ποιός;
Ποιός, επομένως, μ’ έκανε ποτέ τόσο κακό;
Οι γυναίκες και η Αγάπη;
Οι άντρες και η φιλία;
Η κοινωνία και ο νόμος της;
Η ανθρωπότητα και η πίστη της;
Ίσως όλα αυτά!
Ίσως κανένα από αυτά!
Δεν ξέρω…
Αισθάνομαι τόσο άσχημα…
Τόσο Πολύ! Τόσο Πολύ! Τόσο Πολύ!
Εδώ…στην ψυχή!
***
Κοιμάται ο Δαίμονάς μου.
κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Πόσο είναι λυπηρό…λυπηρό και μελαγχολικό.
***
Εύχομαι για νέους φίλους.
Για αληθινούς νέους φίλους.
Χρειάζομαι να εμπιστευτώ
(σε κάποιον)
τις μαύρες μου μελαγχολίες.
Δεν έχω όμως φίλους
είμαι μόνος!
Μόνος με τις
ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΕΣ μου
Μόνος με τη Μοίρα μου.
Μόνος. Τόσο μόνος!
***
Κοιμάται ο Δαίμονάς μου.
Το μυαλό μου δέχτηκε πυροβολισμούς
Από τις κιτρινωπές
μαύρες και πράσινες ακτίνες
της βρώμικης πραγματικότητας!
Της πραγματικότητας που περνά…
“ένα μείγμα θηρίων και κτηνώδους.
Μια σύνθεση υποκρισίας και άγνοιας.
Μια ανάμειξη δειλίας και ψεμάτων
Ένα σύνολο από κόπρανα και λάσπη”.
Α, όχι!
Όχι! Όχι! Όχι!
Υποφέρω τόσο!
Τόσο πολύ! Τόσο πολύ! Τόσο πολύ!
***
Ο ήλιος δύει.
(ο πανέμορφος από χρυσάφι ήλιος)
οι Άγγελοι του δειλινού
αγωνιούν…
Τα πράσινα φύλλα είναι κρανία των νεκρών,
ψυχρά, γελούν περιφρονητικά…
Το ποτάμι
(το πανέμορφο λιτό ποτάμι)
είναι τώρα ένα μαύρο ερπετό
τρομακτικά εξαπλωμένο μέσα στη μάζα του ύφαλου.
Τάφος ζοφερός και άφωνος.
Τάφος ζοφερός και μαύρος.
***
Το τσιγάρο μου έχει σβήσει…
(το τσιγάρο μου ισχνό, ωχρό και θερμό
σαν άρρωστος εραστής)
Η στάχτη διασκορπίστηκε.
Ο καπνός επίσης.
Τίποτα για μένα δε μένει
παρά λίγη κίτρινη νικοτίνη στα τρυφερά χείλη πάνω: Λίγη όπως η ζωή και τα όνειρα. Έτσι!
***
Μέσα στο σκοτεινό
Της ψυχής μου λυκόφως
Ο κόκκινός μου Δαίμονας ξυπνά.
Νιώθω σαν ένα ρυάκι από πικρό αίμα
που ρέει
πάνω από χείλη τρυφερά…
Έχω ένα τραγικό προαίσθημα…
Τί θα συμβεί τη νύχτα;
Όμως… τα αστέρια
τα αγαπημένα αστέρια
θα δουν
Ω, αν μόνο μπορούσες ξανά
να γελάσεις και να καταραστείς για μια ακόμη φορά…
Βλέπω όμως μια λάμψη (μια πυρά νεκρική
Να λάμπει στης νύχτας το σκοτάδι.
Αισθάνομαι…
Αισθάνομαι! Αισθάνομαι! Αισθάνομαι!
Είμαι ένα άστρο που γυρνά προς
ένα τραγικό ηλιοβασίλεμα
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
31-01-23
23:07
Άντε κόσμε
Άντε κόσμε, μιλούνια εσείς
πεθαμένων και ζωντανών
καλοί κύριοι, αριστοκράτες αστοί
προλετάριοι
εσείς που γράψατε το κινητό σας
με ανεξίτηλο μαρκαδόρο στα πλακάκια
στα κτελ Κηφισού
εκλιπαρώντας για μια πίπα
εσείς, που θα σας αρπάξει
η σύφιλη και ο καρκίνος απ' τα μπράτσα
για να σας κάνει αγγέλους
εσείς, αποτυχημένοι και βλάκες
που δεν προοδεύσατε πιάνοντας την καλή
φέρτε να λιανίσουμε τις σκέψεις σας
για να έχουν δουλειά οι ακαδημίες και τα ποτάδικα
για να εκδίδουν οι διανοητές τις ατιμίες τους
εσείς κορίτσια του γιουπόρν
που δεν έχετε τίποτε άλλο
για να βάλετε φωτιά στον κόσμο
εκτός απ' τη μήτρα σας
κατουρήστε μας
για να βγούμε απ’ το λήθαργο
του καλού και του κακού
βάλτε κάθε παράβαση στο στόμα μας
για να μην έχει πια η σκέψη
εξουσία
(Αδέσποτος Σκύλος)
Άντε κόσμε, μιλούνια εσείς
πεθαμένων και ζωντανών
καλοί κύριοι, αριστοκράτες αστοί
προλετάριοι
εσείς που γράψατε το κινητό σας
με ανεξίτηλο μαρκαδόρο στα πλακάκια
στα κτελ Κηφισού
εκλιπαρώντας για μια πίπα
εσείς, που θα σας αρπάξει
η σύφιλη και ο καρκίνος απ' τα μπράτσα
για να σας κάνει αγγέλους
εσείς, αποτυχημένοι και βλάκες
που δεν προοδεύσατε πιάνοντας την καλή
φέρτε να λιανίσουμε τις σκέψεις σας
για να έχουν δουλειά οι ακαδημίες και τα ποτάδικα
για να εκδίδουν οι διανοητές τις ατιμίες τους
εσείς κορίτσια του γιουπόρν
που δεν έχετε τίποτε άλλο
για να βάλετε φωτιά στον κόσμο
εκτός απ' τη μήτρα σας
κατουρήστε μας
για να βγούμε απ’ το λήθαργο
του καλού και του κακού
βάλτε κάθε παράβαση στο στόμα μας
για να μην έχει πια η σκέψη
εξουσία
(Αδέσποτος Σκύλος)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
19-11-22
22:51
ΚΛΑΣΙΚΗ ΖΩΦΟΡΟΣ Σ’ ΕΝΑ ΓΚΑΡΑΖ
του Harold Norse
(…) Περπατώντας μέσα σε πυρπολημένα καντούνια
πνιγμένα στις μπουγάδες
κίτρινα φλασκιά στα παραθύρια
απομεινάρια του πολέμου να γκρεμίζονται
ξεπεσμός ανθρώπινος
τόσο βαθύς και απελπιστικός να πνίγεσαι στα γέλια
όταν ξάφνου είδα σε στουπιά γρασωμένα ανάμεσα και λάδια,
ρόδες και άξονες ενός γκαράζ
τα γυμνά γλυπτά, μορφές
μιας κλασικής ζωφόρου
εκεί δα, πάνω απ’ τα λυμένα
μέρη αυτοκινήτων!
Τέλεια! και τι παράδοξο! Γκαράζ
καταπίνει Σαρκοφάγο!
Ένας τεχνίτης ήρεμα ψεκάζει χρώμα
ένα φτερό, ενώ
Λάπιθοι και Κένταυροι σκύβουν και τον παρατηρούν!
χαμηλά
άλογη σάρκα!
καλόσχημοι μηροί! μάτια
της Αφροδίτης!
Ο μύθος της Μεσόγειος
μέσα σε τούτο το γκαράζ
όπου λιγνά αγόρια μελαψά
δεν βλέπουν τίποτα παράδοξο
δουλεύοντας ανάμεσα
σε θεούς και πεθαμένους ήρωες!
Αλλά εγώ είδα τον Ερμή μες στο ουράνιο τόξο
του σκοτεινού λαδιού πάνω στο πάτωμα
εκεί καθρεφτισμένον
και τ’ άγρια μαλλιά της Σίβυλλας
καθώς τα λόγια της τρελά και πνιγμένα
χανόντουσαν κατ’ απ’ το μούγκρισμα του κινητήρα.
O Norse στην Κρήτη το 1964 και δεξιά το αγόρι του εκείνης της φάσης, ονόματι Θάνος. Ο ένας τράβηξε την φωτογραφία του άλλου.
του Harold Norse
(…) Περπατώντας μέσα σε πυρπολημένα καντούνια
πνιγμένα στις μπουγάδες
κίτρινα φλασκιά στα παραθύρια
απομεινάρια του πολέμου να γκρεμίζονται
ξεπεσμός ανθρώπινος
τόσο βαθύς και απελπιστικός να πνίγεσαι στα γέλια
όταν ξάφνου είδα σε στουπιά γρασωμένα ανάμεσα και λάδια,
ρόδες και άξονες ενός γκαράζ
τα γυμνά γλυπτά, μορφές
μιας κλασικής ζωφόρου
εκεί δα, πάνω απ’ τα λυμένα
μέρη αυτοκινήτων!
Τέλεια! και τι παράδοξο! Γκαράζ
καταπίνει Σαρκοφάγο!
Ένας τεχνίτης ήρεμα ψεκάζει χρώμα
ένα φτερό, ενώ
Λάπιθοι και Κένταυροι σκύβουν και τον παρατηρούν!
χαμηλά
άλογη σάρκα!
καλόσχημοι μηροί! μάτια
της Αφροδίτης!
Ο μύθος της Μεσόγειος
μέσα σε τούτο το γκαράζ
όπου λιγνά αγόρια μελαψά
δεν βλέπουν τίποτα παράδοξο
δουλεύοντας ανάμεσα
σε θεούς και πεθαμένους ήρωες!
Αλλά εγώ είδα τον Ερμή μες στο ουράνιο τόξο
του σκοτεινού λαδιού πάνω στο πάτωμα
εκεί καθρεφτισμένον
και τ’ άγρια μαλλιά της Σίβυλλας
καθώς τα λόγια της τρελά και πνιγμένα
χανόντουσαν κατ’ απ’ το μούγκρισμα του κινητήρα.
O Norse στην Κρήτη το 1964 και δεξιά το αγόρι του εκείνης της φάσης, ονόματι Θάνος. Ο ένας τράβηξε την φωτογραφία του άλλου.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
24-10-22
17:44
Γκρέγκορυ Κόρσο
Ρέκβιεμ για τον Bird* Parker, Μουσικό
ετούτη η προφητεία ήρθε με το ταχυδρομείο:
στον τελευταίο φόνο των πουλιών
κάποιο άφαντο πουλί θα παραμείνει
και γοερά δεν θα θρηνήσει
και το πουλί το άφαντο θα 'ναι ένα ανόητο πουλί
ένα πουλί που θα κρατήσει για πολύ
υπάρχει κάπου ένα δωμάτιο
μέσα σ' έναν χώρο
που μέσα του σε μια γωνία
κείται ένα παλιό σαξόφωνο
σαν μία χούφτα ρύζι
κι αναρωτιέται πού είναι ο Bird
ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ
ε, άνθρωπε, ο Bird είναι νεκρός
το σαξόφωνό του κάπου το κλείδωσαν
το σαξόφωνό του σε κάποια γωνιά το άφησαν
πού 'ναι το σαξόφωνο, άνθρωπέ μου, πού;
ΦΩΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
γάμα το σαξόφωνο
ο Bird πού είναι;
ΦΩΝΗ ΤΡΙΤΗ
χάθηκε
ο Bird ήταν πιο φευγάτος κι απ' τον ήχο
έσπασε το φράγμα μ' ένα φύσημα απαλό
ο Bird ήταν απ' το φεγγάρι ψηλότερος
ο Bird επίσης πάνω απ' τη στέγη αιωρούνταν
έπεσε σαν παράξενος καλόγερος
με το σαξόφωνο στο χέρι, απ' όλους ψηλότερος
κάτω κοιτάζοντας τον κόσμο
με μάτια παράξενα μισόκλειστα
στον εαυτό του λέγοντας: "ναι, ναι"
που τίποτα δεν σήμαινε απολύτως τίποτα
ΦΩΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
στης πρώτης βραδινής μέθης το σόλο
στο ρετιρέ του παίζοντας
ο Bird κρατούσε ένα μαύρο λουλούδι στο μαύρο του χέρι
και φύσηξε με το σαξόφωνό του κατά τον ουρανό
κι ο ουρανός έγινε φανταστικός!
και στη μέση της μπουχτισμένης απ' τους ανθρώπους
χρήσης των πραγμάτων
ο Bird σφύριξε μία ποικίλη εφημερότητα
ένα ζόρικο ρυθμικό ξέσπασμα
που τα αστέρια τα έχασαν
τότε ήταν που ήρθε ένα άφαντο πουλί
ΦΩΝΗ ΤΡΙΤΗ
ναι, το άφαντο πουλί -
καθώς ο Bird έπαιζε
ήρθε ένα άλλο πουλί
ένα πουλί που δεν υπήρχε
ένα πουλί ανύπαρκτο με μεγάλα φτερά κουρελιασμένα
ο Bird σημασία δεν του 'δωσε - συνέχισε να παίζει
και το παλαιό πουλί πλησίασε κοντά
ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ
έτσι έγινε, κι άκουσα πως
το κουρελιάρικο πουλί μπροστά στον Bird προσγειώθηκε
και τον κοίταξε ευθεία στα μάτια
ο Bird του είπε: "χαλάρωσε"
και συνέχισε να παίζει
ΦΩΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
φάνηκε ο Bird πως νίκησε κείνο το πουλί
ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ
μόνο για λίγο,
το άφαντο πουλί άρχισε ν' αφρίζει απ' το στόμα
βγάζοντας φάλτσα και παραφωνίες
"ε εσύ, αλλού τράβα να παίξεις" παρακάλεσε ο Bird
μα το άφαντο πουλί βάδιζε μπρος και πίσω
σαν γερο-κερατάς με μυστική δολοπλοκία
ΦΩΝΗ ΤΡΙΤΗ
ναι, τότε ο Bird κατάλαβε τη φάση
και το 'ριξε στην πλάκα
ο Bird ήταν έτοιμος να φύγει, όταν στα ξαφνικά
το άφαντο πουλί βύθισε τη στάλα κεφαλή του
στα κρυφά
μες στο σαξόφωνο του Bird
ο Bird έβγαλε μια μακριά παλαβή νότα
ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ
η τελευταία ήταν, δικέ μου, η τελευταία του
το κουρελιάρικο πουλί έχυσε θάνατο μες στο λαιμό του Bird
κι όλο το κτίριο βρόντηξε
το σαξόφωνο σαν άφησε ο Bird
κι ο ουρανός έγινε πιο μαύρος...και μαυρύτερος
και το άφαντο πουλί τύλιξε τα λασπωμένα του φτερά
γύρω απ' τον Bird
και τον τράβηξε κάτω
βαθιά κάτω
ΦΩΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
πέθανε ο Bird
ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ, ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ
ναι, ναι
ΦΩΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
θρηνήστε για τον Bird
γιατί ο Bird πέθανε
ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ, ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ
ναι, ναι
Dec 3, 2014 scene from the movie Bird directed by Clint Eastwood
Ρέκβιεμ για τον Bird* Parker, Μουσικό
ετούτη η προφητεία ήρθε με το ταχυδρομείο:
στον τελευταίο φόνο των πουλιών
κάποιο άφαντο πουλί θα παραμείνει
και γοερά δεν θα θρηνήσει
και το πουλί το άφαντο θα 'ναι ένα ανόητο πουλί
ένα πουλί που θα κρατήσει για πολύ
υπάρχει κάπου ένα δωμάτιο
μέσα σ' έναν χώρο
που μέσα του σε μια γωνία
κείται ένα παλιό σαξόφωνο
σαν μία χούφτα ρύζι
κι αναρωτιέται πού είναι ο Bird
ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ
ε, άνθρωπε, ο Bird είναι νεκρός
το σαξόφωνό του κάπου το κλείδωσαν
το σαξόφωνό του σε κάποια γωνιά το άφησαν
πού 'ναι το σαξόφωνο, άνθρωπέ μου, πού;
ΦΩΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
γάμα το σαξόφωνο
ο Bird πού είναι;
ΦΩΝΗ ΤΡΙΤΗ
χάθηκε
ο Bird ήταν πιο φευγάτος κι απ' τον ήχο
έσπασε το φράγμα μ' ένα φύσημα απαλό
ο Bird ήταν απ' το φεγγάρι ψηλότερος
ο Bird επίσης πάνω απ' τη στέγη αιωρούνταν
έπεσε σαν παράξενος καλόγερος
με το σαξόφωνο στο χέρι, απ' όλους ψηλότερος
κάτω κοιτάζοντας τον κόσμο
με μάτια παράξενα μισόκλειστα
στον εαυτό του λέγοντας: "ναι, ναι"
που τίποτα δεν σήμαινε απολύτως τίποτα
ΦΩΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
στης πρώτης βραδινής μέθης το σόλο
στο ρετιρέ του παίζοντας
ο Bird κρατούσε ένα μαύρο λουλούδι στο μαύρο του χέρι
και φύσηξε με το σαξόφωνό του κατά τον ουρανό
κι ο ουρανός έγινε φανταστικός!
και στη μέση της μπουχτισμένης απ' τους ανθρώπους
χρήσης των πραγμάτων
ο Bird σφύριξε μία ποικίλη εφημερότητα
ένα ζόρικο ρυθμικό ξέσπασμα
που τα αστέρια τα έχασαν
τότε ήταν που ήρθε ένα άφαντο πουλί
ΦΩΝΗ ΤΡΙΤΗ
ναι, το άφαντο πουλί -
καθώς ο Bird έπαιζε
ήρθε ένα άλλο πουλί
ένα πουλί που δεν υπήρχε
ένα πουλί ανύπαρκτο με μεγάλα φτερά κουρελιασμένα
ο Bird σημασία δεν του 'δωσε - συνέχισε να παίζει
και το παλαιό πουλί πλησίασε κοντά
ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ
έτσι έγινε, κι άκουσα πως
το κουρελιάρικο πουλί μπροστά στον Bird προσγειώθηκε
και τον κοίταξε ευθεία στα μάτια
ο Bird του είπε: "χαλάρωσε"
και συνέχισε να παίζει
ΦΩΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
φάνηκε ο Bird πως νίκησε κείνο το πουλί
ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ
μόνο για λίγο,
το άφαντο πουλί άρχισε ν' αφρίζει απ' το στόμα
βγάζοντας φάλτσα και παραφωνίες
"ε εσύ, αλλού τράβα να παίξεις" παρακάλεσε ο Bird
μα το άφαντο πουλί βάδιζε μπρος και πίσω
σαν γερο-κερατάς με μυστική δολοπλοκία
ΦΩΝΗ ΤΡΙΤΗ
ναι, τότε ο Bird κατάλαβε τη φάση
και το 'ριξε στην πλάκα
ο Bird ήταν έτοιμος να φύγει, όταν στα ξαφνικά
το άφαντο πουλί βύθισε τη στάλα κεφαλή του
στα κρυφά
μες στο σαξόφωνο του Bird
ο Bird έβγαλε μια μακριά παλαβή νότα
ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ
η τελευταία ήταν, δικέ μου, η τελευταία του
το κουρελιάρικο πουλί έχυσε θάνατο μες στο λαιμό του Bird
κι όλο το κτίριο βρόντηξε
το σαξόφωνο σαν άφησε ο Bird
κι ο ουρανός έγινε πιο μαύρος...και μαυρύτερος
και το άφαντο πουλί τύλιξε τα λασπωμένα του φτερά
γύρω απ' τον Bird
και τον τράβηξε κάτω
βαθιά κάτω
ΦΩΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
πέθανε ο Bird
ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ, ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ
ναι, ναι
ΦΩΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
θρηνήστε για τον Bird
γιατί ο Bird πέθανε
ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ, ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ
ναι, ναι
Dec 3, 2014 scene from the movie Bird directed by Clint Eastwood
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
11-09-22
09:55
Επιστολή απ’ την αιώνια Βαβυλώνα
Κάτι εισβάλει
μέσα απ' τα τοιχώματα των κυττάρων μας
επιχειρεί αργά
να μας διαβρώσει
Η πόλη μας διαλύει
Παλεύει να αναστήσει
απροσδιόριστα μειδιάματα
που την κρατούν στα γυάλινα μάτια μας
εξαίσια φανταχτερή
Ο πολιτισμός κηρύττει
από έναν ρυπαρό άμβωνα
που ονομάζεται
κ ρ ά τ ο ς
Ουρές τα μποτιλιαρίσματα
καρατομημένος χρόνος
χιλιάδες πολεμίστρες
με μάτια αγριεμένα
θωρούν προς τα μέσα
Μα τι πρωτοτυπία!
παρατηρητές ανταλλάσσουν
τον χτύπο της καρδιάς τους
για λίγα μέτρα
οπτικής ίνας
Η πόλη είναι μέσα μας
βρίσκεται πλέον παντού
στα φώτα που δεν σβήνουν ποτέ
στις αργόσυρτες ανάσες
στο πετρωμένο βλέμμα των χελιδονιών
Είναι το σύνολο που μας κρατά δέσμιους στο τίποτα
Ωστόσο, υπάρχει και η εξαίρεση
η μοναδική «ελευθερία»
που μας επιτρέπεται
Να κολυμπάμε αδιάκοπα
σε μια βρώμικη θάλασσα
απ’ αυταπάτες
ή να πνιγούμε σε μια κολυμπήθρα
ελεγχόμενης παράνοιας
Ούτε ήρωες
ούτε δειλοί
ούτε πρωταγωνιστές
ούτε κομπάρσοι
Σκλάβοι της Γης
χρόνος βαρύς σαν μολύβι
με καρδιά ελαφρύτερη
κι απ' το θρόισμα του ανέμου
Στο όνομα της συμπόνιας
και της αγάπης
στο όνομα της Αναρχίας
για συντρόφους και φίλους
αποστάτες κι αντιπάλους
(ελεύθερη απόδοση από pyrgitai)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
21-08-22
21:16
Lenore Kandel
Όσοι έχουν διαβάσει το μυθιστόρημα του Τζακ Κέρουακ του 1963, Big Sur, ίσως γνωρίζουν έναν χαρακτήρα που ονομάζεται Romana Swartz, "μια τερατώδης ρουμάνικη ομορφιά", όπως την περιγράφει ο συγγραφέας. Η Romana Swartz βασίστηκε, στην πραγματικότητα, σε μια πραγματική φιγούρα που είχε γνωρίσει ο Kerouac στο Σαν Φρανσίσκο, ονόματι Lenore Kandel. Η Kandel που «αθανατίστηκε» από τον συγγραφέα της Beat, θεωρείται η μούσα μιας ολόκληρης γενιάς ποιητών κάτι πολύ περισσότερο από μία αντισυμβατική περσόνα στη λογοτεχνική αντικουλτούρα της δεκαετίας του 1960.
Υπήρξε ποιήτρια και ακτιβίστρια από μόνη της, μια από τις μοναδικές γυναίκες που συνδέονται με το κίνημα Beat και έγραψε για την υπερβατική φύση της αγάπης και του σεξ.
Το πιο διαβόητο έργο της, το «Βιβλίο του Έρωτα» («The Love Book»), κυκλοφόρησε το 1966 από τις εκδόσεις «Stolen Paper Review», στο Σαν Φρανσίσκο. Το οκτασέλιδο εκείνο τομίδιο αποτελούνταν από τέσσερα μονάχα ποιήματα, μα ο «ιερός ερωτισμός» τους (όρος της Καντέλ για τον απελευθερωμένο στίχο και την ερωτική φύση των ποιημάτων της τιμώντας τη θεϊκή υπόσταση της σεξουαλικότητας) θεωρήθηκε αρκετά παρεκβατικός για τον νεοεκλεγέντα κυβερνήτη Ρόναλντ Ρέιγκαν ώστε να εγκρίνει μία έφοδο της αστυνομίας σε δύο βιβλιοπωλεία (το «City Lights» και το «Psychedelic Shop») που το διέθεταν. Αφού απαγορεύθηκε λίγο καιρό μετά την έκδοσή του και τα εναπομείναντα αντίτυπα κατασχέθηκαν, καθώς παραβίαζε τους ισχύοντες κώδικες σεμνότητας του κράτους, η επακόλουθη δίκη περί ασέμνου του «Βιβλίου του Έρωτα» αποδείχθηκε η μακρύτερη στην ιστορία του Σαν Φρανσίσκο και η υπόθεση έφτασε μέχρι και το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνια (έκλεισε, δικαιώνοντας πανηγυρικά την ποιήτρια, μόλις το 1974).
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΡΩΤΑ
δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι στον έρωτα / μόνο όμορφοι
σ’ αγαπώ μ’ όλους τους τρόπους
σ’ αγαπώ / ο πούτσος σου μέσα στα χέρια μου
σαλεύει σαν πουλί
στα δάχτυλά μου
καθώς εσύ πρήζεσαι και γίνεσαι σκληρός μέσα στο χέρι μου
ζορίζοντας τα δάχτυλά μου ν’ ανοίξουν
με την αλύγιστη σου δύναμη
είσαι όμορφος / είσαι όμορφος
εκατό φορές όμορφος
σε χτυπώ με τα στοργικά μου χέρια
με τα βαμμένα ροζ μακριά μου δάχτυλα
σε χαϊδεύω, σε λατρεύω
οι άκρες των δαχτύλων μου… οι παλάμες μου…
ο πούτσος σου σηκώνεται και χτυπά μέσα στα χέρια μου
μία αποκάλυψη / όπως η Αφροδίτη τη γνώρισε
ήτανε κάποτε μια εποχή που οι θεοί ήταν πιο αγνοί
/ θυμάμαι νύχτες μέσα στο αγιόκλημα
οι χυμοί μας πιο γλυκοί από μέλι
/ ήμασταν ο ναός και ο θεός ολάκερος/
Είμαι γυμνή πάνω σου
και φέρνω το στόμα μου σε σένα
αργά
λαχταρώ να σε φιλήσω
και η γλώσσα μου σε προσκυνά
είσαι όμορφος
το σώμα σου στρέφεται σε μένα
σάρκα με σάρκα
δέρμα που γλιστρά σε δέρμα χρυσό
όπως το δικό μου στο δικό σου
το στόμα μου, η γλώσσα μου, τα χέρια μου
η κοιλιά μου και τα πόδια μου
πάνω στο στόμα σου, στον έρωτά σου
γλιστρώντας… γλιστρώντας…
τα σώματά μας κινιούνται και ενώνονται
ανυπόφορα,
το πρόσωπό σου πάνω μου
είναι το πρόσωπο όλων των θεών
και των όμορφων δαιμόνων
τα μάτια σου…
έρωτας αγγίζει έρωτα
ναός και θεός
είναι ένα
ΜΙΚΡΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΠΕΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ
τόσοι πολλοί φίλοι μου είναι πρεζόνια
τόσοι πολλοί από τους ψυχικά κοντινούς μου κάνουν
τατουάζ πάνω τους αόρατες αποκαλύψεις
χαράσσοντας τις διακηρύξεις τους στην αιθέρια συνείδηση με
μικρά ίχνη από πατήματα ζώων που απλώνονται απ’ τη μια άκρη
των δαχτύλων στην άλλη,
μια ματοβαμμένη ευλάβεια όμοια με το ιερό περιδέραιο της Kali (1)
με τα πενήντα ανθρώπινα κρανία
Kali-Ma, Μητέρα Kali – Kali-Ma, Μητέρα Kali,
τόσοι πολλοί φίλοι μου ξεμένουν από αίμα, οι φλέβες τους
καταρρέουν, τους παίρνει μισή ώρα να φτιαχτούν
το αίμα τους ψιθυρίζει μέσα από τα κορμιά τους
τραγουδώντας τον ίδιο του το θάνατο
με μια φωνή από φωτιά, με μια φωνή παγετώνα, με μια φωνή
από άμμο που φυσά παντοτινά πάνω απ’ το κενό
Kali-Ma, θυμήσου το δώρο της ζωής όπως το δώρο του θανάτου
Kali-Ma, θυμήσου ο πόθος είναι για διαφώτιση κι όχι για λήθη
Kali-Ma, τα κόκκαλά τους γίνονται ελαφρύτερα – βοήθησέ τους να πετάξουν
Kali-Ma, τα μάτια τους καίγονται με τον πόνο της φωτιάς – βοήθα τους να δουν με διάφανο φως
Kali-Ma, μέχρι θανάτου τούς τραγουδά το ίδιο τους το αίμα
θύμισέ τους τη ζωή που ακόμα μια φορά θα γεννηθούν,
θύμισέ τους ματωμένα να γλιστρήσουν
μέσα από τις πύλες τού Ναι,
ν’ αφήσουν τα χέρια τους και να μην προσπαθήσουν
να παύσουν την κίνηση του ρέοντος Τώρα
τόσοι πολλοί φίλοι μου έχουνε πέσει μες τη λευκή ζέστα
της μόνης φλόγας
μπορεί και να πετάξουν πιο ψηλά, μπορεί να μην υπάρχει τέλος
στο πέταγμά τους
1. Kali – σκοτεινή ινδουιστική θεότητα του Χρόνου, της Αλλαγής και του θανάτου, η Μητέρα όλου του Κόσμου για τους λάτρεις της.
Όσοι έχουν διαβάσει το μυθιστόρημα του Τζακ Κέρουακ του 1963, Big Sur, ίσως γνωρίζουν έναν χαρακτήρα που ονομάζεται Romana Swartz, "μια τερατώδης ρουμάνικη ομορφιά", όπως την περιγράφει ο συγγραφέας. Η Romana Swartz βασίστηκε, στην πραγματικότητα, σε μια πραγματική φιγούρα που είχε γνωρίσει ο Kerouac στο Σαν Φρανσίσκο, ονόματι Lenore Kandel. Η Kandel που «αθανατίστηκε» από τον συγγραφέα της Beat, θεωρείται η μούσα μιας ολόκληρης γενιάς ποιητών κάτι πολύ περισσότερο από μία αντισυμβατική περσόνα στη λογοτεχνική αντικουλτούρα της δεκαετίας του 1960.
Υπήρξε ποιήτρια και ακτιβίστρια από μόνη της, μια από τις μοναδικές γυναίκες που συνδέονται με το κίνημα Beat και έγραψε για την υπερβατική φύση της αγάπης και του σεξ.
Το πιο διαβόητο έργο της, το «Βιβλίο του Έρωτα» («The Love Book»), κυκλοφόρησε το 1966 από τις εκδόσεις «Stolen Paper Review», στο Σαν Φρανσίσκο. Το οκτασέλιδο εκείνο τομίδιο αποτελούνταν από τέσσερα μονάχα ποιήματα, μα ο «ιερός ερωτισμός» τους (όρος της Καντέλ για τον απελευθερωμένο στίχο και την ερωτική φύση των ποιημάτων της τιμώντας τη θεϊκή υπόσταση της σεξουαλικότητας) θεωρήθηκε αρκετά παρεκβατικός για τον νεοεκλεγέντα κυβερνήτη Ρόναλντ Ρέιγκαν ώστε να εγκρίνει μία έφοδο της αστυνομίας σε δύο βιβλιοπωλεία (το «City Lights» και το «Psychedelic Shop») που το διέθεταν. Αφού απαγορεύθηκε λίγο καιρό μετά την έκδοσή του και τα εναπομείναντα αντίτυπα κατασχέθηκαν, καθώς παραβίαζε τους ισχύοντες κώδικες σεμνότητας του κράτους, η επακόλουθη δίκη περί ασέμνου του «Βιβλίου του Έρωτα» αποδείχθηκε η μακρύτερη στην ιστορία του Σαν Φρανσίσκο και η υπόθεση έφτασε μέχρι και το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνια (έκλεισε, δικαιώνοντας πανηγυρικά την ποιήτρια, μόλις το 1974).
ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΡΩΤΑ
δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι στον έρωτα / μόνο όμορφοι
σ’ αγαπώ μ’ όλους τους τρόπους
σ’ αγαπώ / ο πούτσος σου μέσα στα χέρια μου
σαλεύει σαν πουλί
στα δάχτυλά μου
καθώς εσύ πρήζεσαι και γίνεσαι σκληρός μέσα στο χέρι μου
ζορίζοντας τα δάχτυλά μου ν’ ανοίξουν
με την αλύγιστη σου δύναμη
είσαι όμορφος / είσαι όμορφος
εκατό φορές όμορφος
σε χτυπώ με τα στοργικά μου χέρια
με τα βαμμένα ροζ μακριά μου δάχτυλα
σε χαϊδεύω, σε λατρεύω
οι άκρες των δαχτύλων μου… οι παλάμες μου…
ο πούτσος σου σηκώνεται και χτυπά μέσα στα χέρια μου
μία αποκάλυψη / όπως η Αφροδίτη τη γνώρισε
ήτανε κάποτε μια εποχή που οι θεοί ήταν πιο αγνοί
/ θυμάμαι νύχτες μέσα στο αγιόκλημα
οι χυμοί μας πιο γλυκοί από μέλι
/ ήμασταν ο ναός και ο θεός ολάκερος/
Είμαι γυμνή πάνω σου
και φέρνω το στόμα μου σε σένα
αργά
λαχταρώ να σε φιλήσω
και η γλώσσα μου σε προσκυνά
είσαι όμορφος
το σώμα σου στρέφεται σε μένα
σάρκα με σάρκα
δέρμα που γλιστρά σε δέρμα χρυσό
όπως το δικό μου στο δικό σου
το στόμα μου, η γλώσσα μου, τα χέρια μου
η κοιλιά μου και τα πόδια μου
πάνω στο στόμα σου, στον έρωτά σου
γλιστρώντας… γλιστρώντας…
τα σώματά μας κινιούνται και ενώνονται
ανυπόφορα,
το πρόσωπό σου πάνω μου
είναι το πρόσωπο όλων των θεών
και των όμορφων δαιμόνων
τα μάτια σου…
έρωτας αγγίζει έρωτα
ναός και θεός
είναι ένα
ΜΙΚΡΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΠΕΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ
τόσοι πολλοί φίλοι μου είναι πρεζόνια
τόσοι πολλοί από τους ψυχικά κοντινούς μου κάνουν
τατουάζ πάνω τους αόρατες αποκαλύψεις
χαράσσοντας τις διακηρύξεις τους στην αιθέρια συνείδηση με
μικρά ίχνη από πατήματα ζώων που απλώνονται απ’ τη μια άκρη
των δαχτύλων στην άλλη,
μια ματοβαμμένη ευλάβεια όμοια με το ιερό περιδέραιο της Kali (1)
με τα πενήντα ανθρώπινα κρανία
Kali-Ma, Μητέρα Kali – Kali-Ma, Μητέρα Kali,
τόσοι πολλοί φίλοι μου ξεμένουν από αίμα, οι φλέβες τους
καταρρέουν, τους παίρνει μισή ώρα να φτιαχτούν
το αίμα τους ψιθυρίζει μέσα από τα κορμιά τους
τραγουδώντας τον ίδιο του το θάνατο
με μια φωνή από φωτιά, με μια φωνή παγετώνα, με μια φωνή
από άμμο που φυσά παντοτινά πάνω απ’ το κενό
Kali-Ma, θυμήσου το δώρο της ζωής όπως το δώρο του θανάτου
Kali-Ma, θυμήσου ο πόθος είναι για διαφώτιση κι όχι για λήθη
Kali-Ma, τα κόκκαλά τους γίνονται ελαφρύτερα – βοήθησέ τους να πετάξουν
Kali-Ma, τα μάτια τους καίγονται με τον πόνο της φωτιάς – βοήθα τους να δουν με διάφανο φως
Kali-Ma, μέχρι θανάτου τούς τραγουδά το ίδιο τους το αίμα
θύμισέ τους τη ζωή που ακόμα μια φορά θα γεννηθούν,
θύμισέ τους ματωμένα να γλιστρήσουν
μέσα από τις πύλες τού Ναι,
ν’ αφήσουν τα χέρια τους και να μην προσπαθήσουν
να παύσουν την κίνηση του ρέοντος Τώρα
τόσοι πολλοί φίλοι μου έχουνε πέσει μες τη λευκή ζέστα
της μόνης φλόγας
μπορεί και να πετάξουν πιο ψηλά, μπορεί να μην υπάρχει τέλος
στο πέταγμά τους
1. Kali – σκοτεινή ινδουιστική θεότητα του Χρόνου, της Αλλαγής και του θανάτου, η Μητέρα όλου του Κόσμου για τους λάτρεις της.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
21-08-22
19:10
Neal Cassady - Μία αφιέρωση στον James Dean της beat γενιάς
Στην τέφρα του Neal
Ευαίσθητα μάτια που τρεμοσβήνουν
γαλάζιες βραχώδεις όλο στάχτη θηλές
πλευρά που άγγιξα με τον αντίχειρά μου είναι στάχτη
το στόμα που άγγιξε η γλώσσα μου για λίγο
είναι όλα στάχτη
τα’ απαλά μάγουλα αποστεωμένα πάνω στην κοιλιά μου γίνονται
——κάρβουνο, στάχτη
οι λοβοί των αυτιών και τα βλέφαρα, μύτη νεαρού κόκκορα, ήβη
——σγουρή
στήθη πυρωμένα, αγόρι κυπαρίσσι, πόδια γερά,
μπράτσο τους μπέηζμπωλ, γλουτοί απανθρακωμένοι μεταξένιο
——δέρμα μέχρι χθες
όλα στάχτη, όλα στάχτη ξανά.
Allen Ginsberg, Ιούνιος 1968
(Η τρελοπαρέα, από αριστερά προς τα δεξιά: Bob Donlon, Neal Cassady, Allen Ginsberg, Robert LaVigne and Lawrence Ferlinghetti stand outside Ferlinghetti's City Lights Bookstore in San Francisco’s North Beach neighborhood in 1956)
Neal Cassady – Photo: Allen Ginsberg c. The Estate of Allen Ginsberg
Στην τέφρα του Neal
Ευαίσθητα μάτια που τρεμοσβήνουν
γαλάζιες βραχώδεις όλο στάχτη θηλές
πλευρά που άγγιξα με τον αντίχειρά μου είναι στάχτη
το στόμα που άγγιξε η γλώσσα μου για λίγο
είναι όλα στάχτη
τα’ απαλά μάγουλα αποστεωμένα πάνω στην κοιλιά μου γίνονται
——κάρβουνο, στάχτη
οι λοβοί των αυτιών και τα βλέφαρα, μύτη νεαρού κόκκορα, ήβη
——σγουρή
στήθη πυρωμένα, αγόρι κυπαρίσσι, πόδια γερά,
μπράτσο τους μπέηζμπωλ, γλουτοί απανθρακωμένοι μεταξένιο
——δέρμα μέχρι χθες
όλα στάχτη, όλα στάχτη ξανά.
Allen Ginsberg, Ιούνιος 1968
Στις 3 Φεβρουαρίου 1968, ο Cassady παρακολούθησε ένα γαμήλιο πάρτι στο San Miguel de Allende, Guanajuato, Μεξικό. Μετά το πάρτι, πήγε περπατώντας κατά μήκος μιας σιδηροδρομικής γραμμής για να φτάσει στην επόμενη πόλη, αλλά λιποθύμησε μέσα στην κρύα και βροχερή νύχτα φορώντας τίποτα άλλο παρά ένα μπλουζάκι και ένα τζιν. Το πρωί, βρέθηκε σε κώμα δίπλα στα ίχνη, σύμφωνα με πληροφορίες από τον Άντον Μπλακ, αργότερα καθηγητή στο Κοινοτικό Κολλέγιο του Ελ Πάσο, ο οποίος μετέφερε τον Κάσαντι στους ώμους του στο τοπικό ταχυδρομείο. Στη συνέχεια, ο Cassady μεταφέρθηκε στο πλησιέστερο νοσοκομείο όπου πέθανε λίγες ώρες αργότερα, στις 4 Φεβρουαρίου, τέσσερις μέρες πριν από τα 42α γενέθλιά του.
(Η τρελοπαρέα, από αριστερά προς τα δεξιά: Bob Donlon, Neal Cassady, Allen Ginsberg, Robert LaVigne and Lawrence Ferlinghetti stand outside Ferlinghetti's City Lights Bookstore in San Francisco’s North Beach neighborhood in 1956)
Neal Cassady – Photo: Allen Ginsberg c. The Estate of Allen Ginsberg
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
10-08-22
23:38
Δειπνοσοφιστές
Σώματα χωρίς πρόσωπα συγκεκριμένα
Πρόσωπα χωρίς σώματα σχηματισμένα
Που σβήνουν μόλις σβήσει ο ήλιος
Με το θόρυβο μιας γραφομηχανής
Με μπράτσα γυμνά ρωμαλέα στο πλάι τους
Αντρειωμένοι ροχαλίζουν στον ύπνο τους
Και βλέπουν πως το χάος τούς νίκησε
Στα σιδερένια σαλόνια του ύπνου
Εξαϋλωμένα αισθήματα στην παραλία
Των υπνοδοχείων της Μέσης Κατηγορίας
Καμωμένη από χρώματα και αρώματα
Η ωραία Ελένη ντυμένη της μόδας
Ρεμβάζει κι αναρωτιέται τί κάνει
Καθισμένη σ’ ένα τραπέζι με άλλους
Κοιτώντας νωχελικά το αργόσχολο
Πλήθος της ζέστης της άσπρης σεζόν
Κι εγώ προσπαθώ να την πείσω
Να κάνουμε μπάνιο τη νύχτα οι δυο μας γυμνοί
Αφήνοντας στην παραλία τα ρούχα μας
Και εκείνη με ρωτάει αν το νερό ...
θα είναι κρύο .
Νάνος Βαλαωρίτης
Marie Wilson-Βαλαωρίτη
Μαρί & Νάνος
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
31-07-22
13:00
Ο Μπουκόβσκι και η ταμειακή μηχανή
Η αγορά τραβάει τον ανήφορο, οι λήσταρχοι
των ποιητικών ορέων αγοράζουν ξένους ποιητές
-μεταφράσεις σκατένιες όπως του γούγγλι-
από καλά παιδιά, με φρόνημα αλεπούς
απέθαντους μπουκόβσκηδες με της μανούλας τη θηλιά
στον ερπετό φαλλό τον πονεμένο
να κοιμηθώ θέλω, βρικόλακα μπαμπά, πάνω στα ούρα των αμερικάνων
να φιλήσω έναν κώλο όπως ο Χένρυ
να πιώ όσο μ’ αφήνει η γυναικούλα μου να πιώ
να νοιώσω καταραμένος μέσα στο άτσαλο λιβάδι της ψυχής μου
Σ’ όλα τα κλίματα, σ’ όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη
μπύρες και πάλι μπύρες και κρασιά
αντί πατρίδα εκδόσεις ζάναξ ζάχαρο
-πιστοποιητικά καταραμένων εκδίδουν μόνο στα Σεξάρχεια παιδιά μου-
ω! θείο Μουνί ξέρεις καλά εσύ πεθαίνει όποιος δεν ξέρει πως να ζει
κι αν σ’ απειλήσει η χαρά φυλάξου
αναλογικό κολάζ σε χαρτί /Αντώνης Αντωνάκος
Η αγορά τραβάει τον ανήφορο, οι λήσταρχοι
των ποιητικών ορέων αγοράζουν ξένους ποιητές
-μεταφράσεις σκατένιες όπως του γούγγλι-
από καλά παιδιά, με φρόνημα αλεπούς
απέθαντους μπουκόβσκηδες με της μανούλας τη θηλιά
στον ερπετό φαλλό τον πονεμένο
να κοιμηθώ θέλω, βρικόλακα μπαμπά, πάνω στα ούρα των αμερικάνων
να φιλήσω έναν κώλο όπως ο Χένρυ
να πιώ όσο μ’ αφήνει η γυναικούλα μου να πιώ
να νοιώσω καταραμένος μέσα στο άτσαλο λιβάδι της ψυχής μου
Σ’ όλα τα κλίματα, σ’ όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη
μπύρες και πάλι μπύρες και κρασιά
αντί πατρίδα εκδόσεις ζάναξ ζάχαρο
-πιστοποιητικά καταραμένων εκδίδουν μόνο στα Σεξάρχεια παιδιά μου-
ω! θείο Μουνί ξέρεις καλά εσύ πεθαίνει όποιος δεν ξέρει πως να ζει
κι αν σ’ απειλήσει η χαρά φυλάξου
αναλογικό κολάζ σε χαρτί /Αντώνης Αντωνάκος
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
12-06-22
21:29
Βίκυ
Νόστιμο πτώμα
της ευρωπαϊκής μας κουλτούρας
Το ίδρυμα Νιάρχου
κάθε τόσο
σε βγάζει απ' τη λειψανοθήκη σου
Η ζωή είναι κώλος
ή θα τον γα ή θα σε χε
Είμαστε ότι βιδώνουμε
Η Βίκυ αγοράστρια στα Jumbo
μετρά κινεζίλα και ταξικές ήττες
παιχνίδια μαγιόνγκ
χύμα άγρυπνες νύχτες
αλλαγμένες ζωές
θα ήθελε μόνο πούτσο και τρυφερά λόγια
σε τούτο τον εμφύλιο
που σιγοβράζει
(Αδέσποτα Σκυλιά)
Νόστιμο πτώμα
της ευρωπαϊκής μας κουλτούρας
Το ίδρυμα Νιάρχου
κάθε τόσο
σε βγάζει απ' τη λειψανοθήκη σου
Η ζωή είναι κώλος
ή θα τον γα ή θα σε χε
Είμαστε ότι βιδώνουμε
Η Βίκυ αγοράστρια στα Jumbo
μετρά κινεζίλα και ταξικές ήττες
παιχνίδια μαγιόνγκ
χύμα άγρυπνες νύχτες
αλλαγμένες ζωές
θα ήθελε μόνο πούτσο και τρυφερά λόγια
σε τούτο τον εμφύλιο
που σιγοβράζει
(Αδέσποτα Σκυλιά)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
07-05-22
15:48
Κλείνοντας τον 3ο κύκλο του parafernalia, ένα τελευταίο post αφιερωμένο στον @Δεσμώτη παλιό θαμώνα του στεκιού.
Τα άσματα του Μαλντορόρ είναι ατραπός με μυστική δύναμη.
Αποδίδοντας την απόλυτη τιμή στην μεγαλοφυή πεζή ποίηση του κόμητα του Λοτρεμόν, αναγιγνώσκεται φωναχτά, απαγγελτά, όπως η εκτέλεση ενός τελετουργικού.
Μπροστά στον κόμητα, ο Κιμούλης όταν απαγγέλει Ρεμπώ, ακούγεται σαν πορδή.
Ο ποιητής όμως προειδοποιεί: Δεν είναι σωστό τις σελίδες του να τις διαβάσει όλος ο κόσμος. Λίγοι είναι αυτοί που θα γευτούνε τούτο το φαρμακερό καρπό χωρίς να διατρέξουν κίνδυνο.
Αν και δεν κατατάσσεται φιλολογικά στην beat poetry, νομίζω ότι η θέση του είναι εδώ αφού το πνεύμα του είναι το πιο συγγενικό (και γιατί το θρεντ το άνοιξα εγώ ).
Χαίρετε γερόντισσες του στεκιού, και φέρνετέ με στο νου σας αν τύχει και με διαβάσετε.
Κι εσύ, νέε άνθρωπε που μοιραζόσουνα ποιήματα, μην απελπίζεσαι καθόλου, γιατί μέσα στο ξωτικό, παρά την αντίθετη γνώμη σου γι' αυτό, έχεις ένα φίλο.
Κι αν λογαριάσεις και το acarus sarconte που προκαλεί την ψώρα, τότε θα έχεις δύο.
------------
Πήρα την πέννα που θα στήσει το δεύτερο τραγούδι...σύνεργο αδραγμένο από φτερούγα ρούσου θαλασσαετού!
Τι πάθανε όμως τα δάχτυλά μου; Με το που πάω ν' αρχίσω να δουλεύω, παραλύουν οι κλειδώσεις μου. Κι είναι ανάγκη να γράψω...
Τίποτα! το επαναλαμβάνω πως είναι ανάγκη να γράψω τη σκέψη μου: είναι δικαίωμά μου όπως κι αλλουνού, να υποταχθώ σ' αυτή την έμφυτη διάθεση...
Πάλι τίποτα! Η πέννα δεν προχωρεί... Για δείτε μακριά στην εξοχή πως αστράφτει. Την οικουμένη διατρέχει η καταιγίδα.
Βρέχει... Όλο βρέχει... Πως βρέχει! Ο κεραυνός που έπεσε... όρμησε απ' το μισάνοιχτο παράθυρό μου και χτυπώντας με στο μέτωπο μ' έριξε χάμου.
Κακόμοιρο αγόρι! αρκετά σημαδεμένο ήταν το πρόσωπό σου από τις πρόωρες ρυτίδες και την εκ γενετής του ασκήμια, για να μην του χρειαζότανε κι η μακριά ουλή απ' το θειάφι! (Ενώ η πληγή θ' αργήσει να γιατρευτεί, μου φάνηκε πως έκλεισε.)
Γιατί όμως αυτή η θύελλα, και γιατί να παραλύσουν τα δάχτυλά μου; Να' ναι προειδοποίηση από πάνω, για να με εμποδίσει να γράψω και να σκεφτώ καλύτερα πριν προβώ σ' αυτό που έχω κατά νου, διυλίζοντας πρώτα τον αφρό του τετράγωνου στόματός μου;
Πάντως ο κεραυνός δεν μ' έκανε να φοβηθώ, κι ούτε θα μ' ένοιαζε μια λεγεώνα από δαύτους!
Ωστόσο, αν κρίνω από την πληγή στο μέτωπό μου, οι πράκτορες της ουράνιας αστυνομίας, με πολύ ζήλο φέρνουν σε πέρας την ελεεινή τους αποστολή. Όσο για τον Παντοδύναμο, δεν είμαι εγώ αυτός που θα τον ευχαριστήσει για την σκοπευτική του δεινότητα, που στέλνοντας τον κεραυνό μου χώρισε το πρόσωπο ακριβώς στα δύο, αρχίζοντας από το μέτωπο που είναι κι επικίνδυνο το τραύμα: αφήνω άλλον να τον συγχαρεί!
Πάντα οι θύελλες χτυπούν τους δυνατότερούς τους.
Ώστε έτσι λοιπόν, φριχτέ Θεέ, με της οχιάς το πρόσωπο, μη όντας ευχαριστημένος με το να με σπρώχνεις στην τρέλα, φλομώνοντας την ψυχή μου από αγανάχτηση και το μυαλό μου από οργή, θάνατος αργός και σίγουρος, θεώρησε πρέπον η εξοχότητά σου ύστερα από ώριμη σκέψη, να κάνει να τρέξει κι από το μέτωπό μου ένα φλυτζάνι αίμα!...
Σου είπε όμως κανείς, τίποτα ποτέ;
Το ξέρεις πως καμιά αγάπη δεν σου έχω και μόνο σε μισώ; Γιατί λοιπόν επιμένεις; Πότε επιτέλους η συμπεριφορά σου θα ευαρεστηθεί να σταματήσει να κρύβεται κάτω απ' αυτές τις επιδείξεις της παλαβομάρας;
Μίλησε ειλικρινά σαν να μιλάς σε φίλο : δεν είναι η αμφιβολία που σε κάνει να παίρνεις με τόση βιασύνη, τη στιγμή του αποτρόπαιου κατατρεγμού σου, αυτό το νηφάλιο ύφος, για να μη τυχόν κανένα από τα σεραφείμ σου τολμήσει ν' αντιληφθεί το όλο μασκαριλίκι;
Θυμός που σε πιάνει τώρα! Μάθε λοιπόν, πως αν μ' άφηνες να ζήσω στο ίδιο αμπρί με τους καταδιωγμούς σου, η ευγνωμοσύνη μου θα σου ήταν αιώνια...
Εμπρός Σουλτάνε, απάλλαξέ με με τη γλώσσα σου από τούτο το αίμα πούχει λερώσει το πάτωμα. Η επίδεση της πληγής έγινε: όταν σταμάτησε η αιμοραγία, έπλυνα το μέτωπό μου μ' αλατόνερο κι έφερα τις γάζες σταυρωτά στο πρόσωπό μου. Το αποτέλεσμα ήταν: να μουσκέψουν στο αίμα, μόνο τέσσερα πουκάμισα και δύο μαντήλια.
Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει, πως ο Μαλντορόρ με το πελιδνό σαν πεθαμένου πρόσωπο, είχε στις αρτηρίες του τόσο αίμα. Κι όμως έτσι είναι. Μπορεί να ήταν αυτό όλο κι όλο το αίμα που είχε στο κορμί του, κι αυτό που του απόμεινε να είναι ελάχιστο.
Άντε λιμάρικο σκυλί, φτάνει. Άσε το πάτωμα, γέμισε η κοιλιά σου. Όπου να' ναι θ' αρχίσεις να ξερνάς. Άντε χόρτασες, πήγαινε στη γωνιά σου. Σε πελάγη ευτυχίας κολυμπάς που για τρεις μέρες δεν θα σκεφτείς την πείνα, χάρη στα αιμοσφαίρια που κατέβασες μ' έκδηλη βουλιμία στο λαρύγγι σου.
Λέμα, πάρε εσύ μια σκούπα. Μακάρι να μπορούσα να' παιρνα και γω άλλη μία, μου λείπει όμως η δύναμη. Το καταλαβαίνεις πως μου λείπει η δύναμη, δεν είναι έτσι;
Τα δάκρυά σου να ξαναμπούν στη θήκη τους, γιατί θα με κάνεις να πιστέψω πως δεν έχεις το κουράγιο ν' ατενίζεις ψύχραιμα το μεγάλο σημάδι ενός μαρτυρίου που για μένα έχει χαθείς το σκοτάδι των χρόνων που έχουν κυλήσει.
Θα πας να φέρεις απ' τη βρύση δυο κουβάδες νερό, και μια που το πάτωμα πλύθηκε, βάλε τα εσώρουχα στο διπλανό δωμάτιο. Κι αν ξανάρθει απόψε η πλύστρα, -που πρέπει να'ρθει,- τις τα δίνεις.
Έτσι πολύ όμως που έβρεξε εδώ και μια ώρα και συνεχίζει να βρέχει, δεν νομίζω να βγει από το σπίτι της. Αν σε ρωτήσει από που είναι αυτό το αίμα, δεν είσαι υποχρεωμένος να της απαντήσεις.
Εξαντλημένος που νιώθω! Ας είναι. Τη δύναμη να σηκώσω τον κοντυλοφόρο και να τριβολίσω τη σκέψη μου θα την έχω. Και τι κέρδισε ο Δημιουργός με το να με τρομάξει λες κι ήμουνα παιδί, κρύβοντας τον κεραυνό μέσα στην καταιγίδα;
Η απόφασή μου να γράψω, παραμένει αμείωτη. Αυτές οι γάζες πολύ μ' ενοχλούν, κι η κάμαρά μου μυρίζει αίμα...
******
Ποτέ να μην έρθει η μέρα, που ο Λόεγκριν και γω, θα πέρναμε στο δρόμο πλάι-πλάι, χωρίς να κοιταχτούμε, σκουντώντας τον αγκώνα μας, σαν δυο βιαστικοί περαστικοί. Ούτε θέλω να το βάζει ο νους μου, πως είναι δυνατό να συμβεί αυτό!
Τέτοιον θέλησε να φτιάσει τον κόσμο, ο Ύψιστος: και θα' δειχνε περισσότερη φρονιμάδα, αν σ' αυτό το ίδιο χρονικό διάστημα που χρειάστηκε να ανοίξει το κεφάλι μιας γυναίκας, χτυπώντας το μ' ένα σφυρί, ξεχνούσε την άυλη υπόστασή του, και μας αποκάλυπτε τα μυστήρια όπου σφαδάζει μέσα σε δαύτα, σαν ψάρι στο αμπάρι, η ύπαρξή μας.
Όμως, έτσι πολύς και μεγάλος που είναι, αυτό μας το δίνει να το καταλαβαίνουμε με την δύναμη των επινοήσεών του. Αν κάποτε συνδιαλεγόταν με τους ανθρώπους, όλες οι ντροπές θα ξεπήδαγαν στα μούτρα του. Τι άθλιος που είσαι! γιατί δεν κοκκινίζεις; Σαν να μην μας έφτανε η στρατιά από τους φυσικούς και ψυχικούς πόνους που μας περικυκλώνει, σκαρφίστηκε: το μυστικό της ξεσκισμένης μοίρας μας να το κρατήσει απόρρητο.
Τον ξέρω εγώ τον Παντοδύναμο... όπως κι αυτός ξέρει εμένα.
Κι αν τύχει να βρεθούμε στο ίδιο μονοπάτι, μόλις με πάρει το μάτι του από μακριά που τίποτα δεν του ξεφεύγει, αλλάζει δρόμο, για ν' αποφύγει το λευκόχρυσο τριπλό κεντρί που μου'δωσε για γλώσσα η φύση!
Μεγάλη θα μου κάνεις ευχαρίστηση, Δημιουργέ, να μ' αφήσεις να σου εξωτερικεύσω τα αισθήματά μου. Κι όπως ξέρω να χειρίζομαι τις φοβερές ειρωνείες ψύχραιμα και σταθερά, σε προειδοποιώ πως η καρδιά μου θα βαστάξει για να σε πολεμήσω ως την τελευταία μου στιγμή.
Θα φάει μια αυτή η κούφια σου καρκάσα, που θα κάνω να ξεπεταχθούν από μέσα όλα τ' απομεινάρια της νόησης, που κρατάς καταχωνιασμένα στους λοβούς του εγκεφάλου σου, μην τυχόν κι εξισωθεί ο άνθρωπος μαζί σου, ύπουλε ληστή, λες και δεν το' ξερες πως θα'ρχότανε η μέρα, που αυτά δεν θα ξέφευγαν απ' το άγρυπνο μάτι μου, και πως αρπάζοντάς τα θα τα μοίραζα στους συνανθρώπους μου.
Όπως κι έκανα, και τώρα πια δεν σε φοβούνται και σ' αντιμετωπίζουν δύναμη προς δύναμη.
Εμπρός λοιπόν, στείλε μου το θάνατο, για να κάνεις την τόλμη μου να μετανοιώσει: το στήθος μου το ξεγύμνωσα και με ταπεινοσύνη περιμένω.
Παρουσιαστείτε, γελοία σκιάχτρα των αιώνιων τιμωριών!...εμφαντικές παράτες συμβόλων πολυξασκουσμένων! Τώρα κάνει πως δεν μπορεί να σταματήσει την κυκλοφορία του αίματός μου που τον κοροϊδεύει.
Έλα όμως που εγώ έχω αποδείξεις, πως δεν διστάζει καθόλου να κόβει τη ζωή ανθρώπων πάνω στο άνθος της ηλικίας τους, τότε που μόλις αρχίζουν να γεύονται τις απολαύσεις της ζωής.
Απλούστατα είναι άσπλαχνος, κατά τη μέτρια γνώμη τη δική μου.
Αφού τον έχω δει ν' ανοίγει την όρεξη της ανώφελης σκληρότητάς του, με το να βάζει φωτιές και να χάνονται μέσα σε δαύτες γέροντες και παιδιά! Δεν είμαι εγώ που αρχίζω την επίθεση, αυτός με αναγκάζει να τον κάνω να βουρλίζεται σαν σβούρα με χαλυβδόσκοινο ματσούκι.
Ή μήπως τις κατηγόριες που εξακοντίζω εναντίον του, δεν μου τις έβαλε στο στόμα ο ίδιος;
Τον ασίγαστο οίστρο μου, με τίποτα δεν θα τον κάνει α στερέψει, γιατί τρέφεται με εφιαλτικά παραληρήματα, που βασανίζουν τις αϋπνίες μου.
Ό,τι προηγήθηκε, γράφτηκε για χάρη του Λόεγκριν: ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν σ' αυτόν.
Από φόβο, μήπως γίνει κι αυτός αργότερα σαν τους άλλους ανθρώπους, είχα πάρει την απόφαση να τον σκοτώσω, χτυπώντας τον με μαχαίρι, μόλις άφηνε την ηλικία της αθωότητας.
Το σκέφτηκα όμως καλά κι εγκατέλειψα έγκαιρα την απόφασή μου. Δεν χωράει αμφιβολία πως η ζωή του επί ένα τέταρτο της ώρας διέτρεξε κίνδυνο. Τα πάντα ήταν έτοιμα και το μαχαίρι αγορασμένο.
Κομψό που ήταν εκείνο το στιλέτο! Βέβαια, η χάρη κι η κομψότητα είναι κάτι που τα προσέχω ακόμα και στα φονικά όργανα; ήταν μακρύ και μυτερό. Ένα μόνο χτύπημα στο λαιμό, διαπερνώντας μια απ' τις αρτηρίες της καροτίδας, νομίζω θα ήταν αρκετό.
Πάντως είμαι ευχαριστημένος για τη στάση που κράτησα, γιατί αργότερα θα μετανοούσα.
Τώρα λοιπόν, Λόεγκριν, κάνε όπως θες και όπως σου αρέσει.
Θέλεις να με κλείσεις σ' ένα μπουντρούμι για όλη μου τη ζωή, έχοντας συντροφιά μου τους σκορπιούς, θέλεις να μου βγάλεις το μάτι και να το πετάξεις, εγώ δεν πρόκειται να σου κάνω το παραμικρό παράπονο ποτέ.
Είμαι δικός σου, σου ανήκω, και δεν ζω παρά μόνο για σένα.
Ο πόνος που θα μου προξενήσεις, δεν θα συγκρίνεται με την ευτυχία του να ξέρω, πως εκείνος που με πληγώνει με τα δολοφόνα χέρια του, είναι βουτηγμένος σ' ένα μύρο πιο ιερό από κείνο των συνανθρώπων του!
Εξακολουθεί να είναι ωραίο να δίνει κανείς τ ζωή του για μια ανθρώπινη ύπαρξη, διατηρώντας έτσι την ελπίδα πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι κακοί, αφού υπήρξε ένας που μπόρεσε να κατανικήσει τη δυσπιστία μου και μ' έκανε να τον συμπαθήσω.
Τα άσματα του Μαλντορόρ είναι ατραπός με μυστική δύναμη.
Αποδίδοντας την απόλυτη τιμή στην μεγαλοφυή πεζή ποίηση του κόμητα του Λοτρεμόν, αναγιγνώσκεται φωναχτά, απαγγελτά, όπως η εκτέλεση ενός τελετουργικού.
Μπροστά στον κόμητα, ο Κιμούλης όταν απαγγέλει Ρεμπώ, ακούγεται σαν πορδή.
Ο ποιητής όμως προειδοποιεί: Δεν είναι σωστό τις σελίδες του να τις διαβάσει όλος ο κόσμος. Λίγοι είναι αυτοί που θα γευτούνε τούτο το φαρμακερό καρπό χωρίς να διατρέξουν κίνδυνο.
Αν και δεν κατατάσσεται φιλολογικά στην beat poetry, νομίζω ότι η θέση του είναι εδώ αφού το πνεύμα του είναι το πιο συγγενικό (και γιατί το θρεντ το άνοιξα εγώ ).
Χαίρετε γερόντισσες του στεκιού, και φέρνετέ με στο νου σας αν τύχει και με διαβάσετε.
Κι εσύ, νέε άνθρωπε που μοιραζόσουνα ποιήματα, μην απελπίζεσαι καθόλου, γιατί μέσα στο ξωτικό, παρά την αντίθετη γνώμη σου γι' αυτό, έχεις ένα φίλο.
Κι αν λογαριάσεις και το acarus sarconte που προκαλεί την ψώρα, τότε θα έχεις δύο.
------------
Πήρα την πέννα που θα στήσει το δεύτερο τραγούδι...σύνεργο αδραγμένο από φτερούγα ρούσου θαλασσαετού!
Τι πάθανε όμως τα δάχτυλά μου; Με το που πάω ν' αρχίσω να δουλεύω, παραλύουν οι κλειδώσεις μου. Κι είναι ανάγκη να γράψω...
Τίποτα! το επαναλαμβάνω πως είναι ανάγκη να γράψω τη σκέψη μου: είναι δικαίωμά μου όπως κι αλλουνού, να υποταχθώ σ' αυτή την έμφυτη διάθεση...
Πάλι τίποτα! Η πέννα δεν προχωρεί... Για δείτε μακριά στην εξοχή πως αστράφτει. Την οικουμένη διατρέχει η καταιγίδα.
Βρέχει... Όλο βρέχει... Πως βρέχει! Ο κεραυνός που έπεσε... όρμησε απ' το μισάνοιχτο παράθυρό μου και χτυπώντας με στο μέτωπο μ' έριξε χάμου.
Κακόμοιρο αγόρι! αρκετά σημαδεμένο ήταν το πρόσωπό σου από τις πρόωρες ρυτίδες και την εκ γενετής του ασκήμια, για να μην του χρειαζότανε κι η μακριά ουλή απ' το θειάφι! (Ενώ η πληγή θ' αργήσει να γιατρευτεί, μου φάνηκε πως έκλεισε.)
Γιατί όμως αυτή η θύελλα, και γιατί να παραλύσουν τα δάχτυλά μου; Να' ναι προειδοποίηση από πάνω, για να με εμποδίσει να γράψω και να σκεφτώ καλύτερα πριν προβώ σ' αυτό που έχω κατά νου, διυλίζοντας πρώτα τον αφρό του τετράγωνου στόματός μου;
Πάντως ο κεραυνός δεν μ' έκανε να φοβηθώ, κι ούτε θα μ' ένοιαζε μια λεγεώνα από δαύτους!
Ωστόσο, αν κρίνω από την πληγή στο μέτωπό μου, οι πράκτορες της ουράνιας αστυνομίας, με πολύ ζήλο φέρνουν σε πέρας την ελεεινή τους αποστολή. Όσο για τον Παντοδύναμο, δεν είμαι εγώ αυτός που θα τον ευχαριστήσει για την σκοπευτική του δεινότητα, που στέλνοντας τον κεραυνό μου χώρισε το πρόσωπο ακριβώς στα δύο, αρχίζοντας από το μέτωπο που είναι κι επικίνδυνο το τραύμα: αφήνω άλλον να τον συγχαρεί!
Πάντα οι θύελλες χτυπούν τους δυνατότερούς τους.
Ώστε έτσι λοιπόν, φριχτέ Θεέ, με της οχιάς το πρόσωπο, μη όντας ευχαριστημένος με το να με σπρώχνεις στην τρέλα, φλομώνοντας την ψυχή μου από αγανάχτηση και το μυαλό μου από οργή, θάνατος αργός και σίγουρος, θεώρησε πρέπον η εξοχότητά σου ύστερα από ώριμη σκέψη, να κάνει να τρέξει κι από το μέτωπό μου ένα φλυτζάνι αίμα!...
Σου είπε όμως κανείς, τίποτα ποτέ;
Το ξέρεις πως καμιά αγάπη δεν σου έχω και μόνο σε μισώ; Γιατί λοιπόν επιμένεις; Πότε επιτέλους η συμπεριφορά σου θα ευαρεστηθεί να σταματήσει να κρύβεται κάτω απ' αυτές τις επιδείξεις της παλαβομάρας;
Μίλησε ειλικρινά σαν να μιλάς σε φίλο : δεν είναι η αμφιβολία που σε κάνει να παίρνεις με τόση βιασύνη, τη στιγμή του αποτρόπαιου κατατρεγμού σου, αυτό το νηφάλιο ύφος, για να μη τυχόν κανένα από τα σεραφείμ σου τολμήσει ν' αντιληφθεί το όλο μασκαριλίκι;
Θυμός που σε πιάνει τώρα! Μάθε λοιπόν, πως αν μ' άφηνες να ζήσω στο ίδιο αμπρί με τους καταδιωγμούς σου, η ευγνωμοσύνη μου θα σου ήταν αιώνια...
Εμπρός Σουλτάνε, απάλλαξέ με με τη γλώσσα σου από τούτο το αίμα πούχει λερώσει το πάτωμα. Η επίδεση της πληγής έγινε: όταν σταμάτησε η αιμοραγία, έπλυνα το μέτωπό μου μ' αλατόνερο κι έφερα τις γάζες σταυρωτά στο πρόσωπό μου. Το αποτέλεσμα ήταν: να μουσκέψουν στο αίμα, μόνο τέσσερα πουκάμισα και δύο μαντήλια.
Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει, πως ο Μαλντορόρ με το πελιδνό σαν πεθαμένου πρόσωπο, είχε στις αρτηρίες του τόσο αίμα. Κι όμως έτσι είναι. Μπορεί να ήταν αυτό όλο κι όλο το αίμα που είχε στο κορμί του, κι αυτό που του απόμεινε να είναι ελάχιστο.
Άντε λιμάρικο σκυλί, φτάνει. Άσε το πάτωμα, γέμισε η κοιλιά σου. Όπου να' ναι θ' αρχίσεις να ξερνάς. Άντε χόρτασες, πήγαινε στη γωνιά σου. Σε πελάγη ευτυχίας κολυμπάς που για τρεις μέρες δεν θα σκεφτείς την πείνα, χάρη στα αιμοσφαίρια που κατέβασες μ' έκδηλη βουλιμία στο λαρύγγι σου.
Λέμα, πάρε εσύ μια σκούπα. Μακάρι να μπορούσα να' παιρνα και γω άλλη μία, μου λείπει όμως η δύναμη. Το καταλαβαίνεις πως μου λείπει η δύναμη, δεν είναι έτσι;
Τα δάκρυά σου να ξαναμπούν στη θήκη τους, γιατί θα με κάνεις να πιστέψω πως δεν έχεις το κουράγιο ν' ατενίζεις ψύχραιμα το μεγάλο σημάδι ενός μαρτυρίου που για μένα έχει χαθείς το σκοτάδι των χρόνων που έχουν κυλήσει.
Θα πας να φέρεις απ' τη βρύση δυο κουβάδες νερό, και μια που το πάτωμα πλύθηκε, βάλε τα εσώρουχα στο διπλανό δωμάτιο. Κι αν ξανάρθει απόψε η πλύστρα, -που πρέπει να'ρθει,- τις τα δίνεις.
Έτσι πολύ όμως που έβρεξε εδώ και μια ώρα και συνεχίζει να βρέχει, δεν νομίζω να βγει από το σπίτι της. Αν σε ρωτήσει από που είναι αυτό το αίμα, δεν είσαι υποχρεωμένος να της απαντήσεις.
Εξαντλημένος που νιώθω! Ας είναι. Τη δύναμη να σηκώσω τον κοντυλοφόρο και να τριβολίσω τη σκέψη μου θα την έχω. Και τι κέρδισε ο Δημιουργός με το να με τρομάξει λες κι ήμουνα παιδί, κρύβοντας τον κεραυνό μέσα στην καταιγίδα;
Η απόφασή μου να γράψω, παραμένει αμείωτη. Αυτές οι γάζες πολύ μ' ενοχλούν, κι η κάμαρά μου μυρίζει αίμα...
******
Ποτέ να μην έρθει η μέρα, που ο Λόεγκριν και γω, θα πέρναμε στο δρόμο πλάι-πλάι, χωρίς να κοιταχτούμε, σκουντώντας τον αγκώνα μας, σαν δυο βιαστικοί περαστικοί. Ούτε θέλω να το βάζει ο νους μου, πως είναι δυνατό να συμβεί αυτό!
Τέτοιον θέλησε να φτιάσει τον κόσμο, ο Ύψιστος: και θα' δειχνε περισσότερη φρονιμάδα, αν σ' αυτό το ίδιο χρονικό διάστημα που χρειάστηκε να ανοίξει το κεφάλι μιας γυναίκας, χτυπώντας το μ' ένα σφυρί, ξεχνούσε την άυλη υπόστασή του, και μας αποκάλυπτε τα μυστήρια όπου σφαδάζει μέσα σε δαύτα, σαν ψάρι στο αμπάρι, η ύπαρξή μας.
Όμως, έτσι πολύς και μεγάλος που είναι, αυτό μας το δίνει να το καταλαβαίνουμε με την δύναμη των επινοήσεών του. Αν κάποτε συνδιαλεγόταν με τους ανθρώπους, όλες οι ντροπές θα ξεπήδαγαν στα μούτρα του. Τι άθλιος που είσαι! γιατί δεν κοκκινίζεις; Σαν να μην μας έφτανε η στρατιά από τους φυσικούς και ψυχικούς πόνους που μας περικυκλώνει, σκαρφίστηκε: το μυστικό της ξεσκισμένης μοίρας μας να το κρατήσει απόρρητο.
Τον ξέρω εγώ τον Παντοδύναμο... όπως κι αυτός ξέρει εμένα.
Κι αν τύχει να βρεθούμε στο ίδιο μονοπάτι, μόλις με πάρει το μάτι του από μακριά που τίποτα δεν του ξεφεύγει, αλλάζει δρόμο, για ν' αποφύγει το λευκόχρυσο τριπλό κεντρί που μου'δωσε για γλώσσα η φύση!
Μεγάλη θα μου κάνεις ευχαρίστηση, Δημιουργέ, να μ' αφήσεις να σου εξωτερικεύσω τα αισθήματά μου. Κι όπως ξέρω να χειρίζομαι τις φοβερές ειρωνείες ψύχραιμα και σταθερά, σε προειδοποιώ πως η καρδιά μου θα βαστάξει για να σε πολεμήσω ως την τελευταία μου στιγμή.
Θα φάει μια αυτή η κούφια σου καρκάσα, που θα κάνω να ξεπεταχθούν από μέσα όλα τ' απομεινάρια της νόησης, που κρατάς καταχωνιασμένα στους λοβούς του εγκεφάλου σου, μην τυχόν κι εξισωθεί ο άνθρωπος μαζί σου, ύπουλε ληστή, λες και δεν το' ξερες πως θα'ρχότανε η μέρα, που αυτά δεν θα ξέφευγαν απ' το άγρυπνο μάτι μου, και πως αρπάζοντάς τα θα τα μοίραζα στους συνανθρώπους μου.
Όπως κι έκανα, και τώρα πια δεν σε φοβούνται και σ' αντιμετωπίζουν δύναμη προς δύναμη.
Εμπρός λοιπόν, στείλε μου το θάνατο, για να κάνεις την τόλμη μου να μετανοιώσει: το στήθος μου το ξεγύμνωσα και με ταπεινοσύνη περιμένω.
Παρουσιαστείτε, γελοία σκιάχτρα των αιώνιων τιμωριών!...εμφαντικές παράτες συμβόλων πολυξασκουσμένων! Τώρα κάνει πως δεν μπορεί να σταματήσει την κυκλοφορία του αίματός μου που τον κοροϊδεύει.
Έλα όμως που εγώ έχω αποδείξεις, πως δεν διστάζει καθόλου να κόβει τη ζωή ανθρώπων πάνω στο άνθος της ηλικίας τους, τότε που μόλις αρχίζουν να γεύονται τις απολαύσεις της ζωής.
Απλούστατα είναι άσπλαχνος, κατά τη μέτρια γνώμη τη δική μου.
Αφού τον έχω δει ν' ανοίγει την όρεξη της ανώφελης σκληρότητάς του, με το να βάζει φωτιές και να χάνονται μέσα σε δαύτες γέροντες και παιδιά! Δεν είμαι εγώ που αρχίζω την επίθεση, αυτός με αναγκάζει να τον κάνω να βουρλίζεται σαν σβούρα με χαλυβδόσκοινο ματσούκι.
Ή μήπως τις κατηγόριες που εξακοντίζω εναντίον του, δεν μου τις έβαλε στο στόμα ο ίδιος;
Τον ασίγαστο οίστρο μου, με τίποτα δεν θα τον κάνει α στερέψει, γιατί τρέφεται με εφιαλτικά παραληρήματα, που βασανίζουν τις αϋπνίες μου.
Ό,τι προηγήθηκε, γράφτηκε για χάρη του Λόεγκριν: ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν σ' αυτόν.
Από φόβο, μήπως γίνει κι αυτός αργότερα σαν τους άλλους ανθρώπους, είχα πάρει την απόφαση να τον σκοτώσω, χτυπώντας τον με μαχαίρι, μόλις άφηνε την ηλικία της αθωότητας.
Το σκέφτηκα όμως καλά κι εγκατέλειψα έγκαιρα την απόφασή μου. Δεν χωράει αμφιβολία πως η ζωή του επί ένα τέταρτο της ώρας διέτρεξε κίνδυνο. Τα πάντα ήταν έτοιμα και το μαχαίρι αγορασμένο.
Κομψό που ήταν εκείνο το στιλέτο! Βέβαια, η χάρη κι η κομψότητα είναι κάτι που τα προσέχω ακόμα και στα φονικά όργανα; ήταν μακρύ και μυτερό. Ένα μόνο χτύπημα στο λαιμό, διαπερνώντας μια απ' τις αρτηρίες της καροτίδας, νομίζω θα ήταν αρκετό.
Πάντως είμαι ευχαριστημένος για τη στάση που κράτησα, γιατί αργότερα θα μετανοούσα.
Τώρα λοιπόν, Λόεγκριν, κάνε όπως θες και όπως σου αρέσει.
Θέλεις να με κλείσεις σ' ένα μπουντρούμι για όλη μου τη ζωή, έχοντας συντροφιά μου τους σκορπιούς, θέλεις να μου βγάλεις το μάτι και να το πετάξεις, εγώ δεν πρόκειται να σου κάνω το παραμικρό παράπονο ποτέ.
Είμαι δικός σου, σου ανήκω, και δεν ζω παρά μόνο για σένα.
Ο πόνος που θα μου προξενήσεις, δεν θα συγκρίνεται με την ευτυχία του να ξέρω, πως εκείνος που με πληγώνει με τα δολοφόνα χέρια του, είναι βουτηγμένος σ' ένα μύρο πιο ιερό από κείνο των συνανθρώπων του!
Εξακολουθεί να είναι ωραίο να δίνει κανείς τ ζωή του για μια ανθρώπινη ύπαρξη, διατηρώντας έτσι την ελπίδα πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι κακοί, αφού υπήρξε ένας που μπόρεσε να κατανικήσει τη δυσπιστία μου και μ' έκανε να τον συμπαθήσω.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
29-04-22
00:11
Harold Norse: Κλασικό διάζωμα σε ένα Γκαράζ
Περπατούσα μέσα στην πόλη πέρασα πρεσβείες στο χρώμα της όμπρας
και παλάτια που είχαν σειρές από πεύκα
χοντρά φοινικόδεντρα δίπλα σε μπαλκόνια
η ζέστη κάτι
που μπορούσες στ’ αλήθεια να αγγίξεις
τα χαμίνια με πανούργα
εγκληματικά πρόσωπα
πίσω από αμερικανούς ναύτες
– με τη θύμηση του νερβάλ rend-moi le pausilippe
et la mer d’ Italie & ζώντας
πάνω στο λόφο του ποζίλιπο κάτω
από κάποιου γκάνγκστερ την αίθουσα χορού
ανάμεσα σε καρδερίνες
στον κόλπο της νάπολης
σ’ ένα πέτρινο εξοχικό
πάνω από πορώδη σπήλαια που το χειμώνα μέσα τους
χτυπούσε η θάλασσα γλυκέ ζεράρ
εκατό χρόνια
έχουν αυξήσει την ερήμωση
ο πύργος είναι πράγματι πεσμένος και ο ήλιος σκοτείνιασε
ξεπερνώντας την απελπισία το μεγάφωνο πνίγει
καρδερίνες βράχους σπήλαια
τα πάντα στα χέρια των κακοποιών
παρόλα αυτά πέρασα τον καιρό μου κάνοντας όνειρα μες από τούτη
την φανταστική καταστροφή
περπατώντας σε ανήμερα σοκάκια φίσκα στην μπουγάδα
με κίτρινες κολοκύθες στα παράθυρα και
γκρεμισμένες λιθοδομές πολέμων
ανθρώπινη διαφθορά
τόση πολλή και ανέλπιστη που γελάω
μέχρι που άξαφνα ανάμεσα στις λαδωμένες και λιγδιασμένες πατσαβούρες
και τους τροχούς και τα αξόνια ενός γκαράζ
είδα τις γλυπτές γυμνές φιγούρες ενός
κλασικού διαζώματος
εκεί πάνω από τα διαλυμένα
εξαρτήματα των αυτοκινήτων!
τέλειο! και πόσο παράξενο! το γκαράζ!
να καταπίνει τη σαρκοφάγο!
ήρεμα τον μηχανικό να ψεκάζει
το χρώμα σ’ έναν προφυλακτήρα
μια ο λάπηθος & μια ο κένταυρος τον παρατηρούσαν!
ροή
αλόγιστης σάρκας!
ντόμπροι μηροί! μάτια
της αφροδίτης!
της μεσογείου ο μύθος
βρισκόταν σ’ εκείνο το γκαράζ
εκεί που μελαψοί γεροδεμένοι
νέοι δεν έβλεπαν τίποτα ασυνήθιστο
στο έργο τους
ανάμεσα σε ήρωες νεκρούς και θεούς
τον ερμή όμως είδα μες στο ουράνιο τόξο
του σκούρου λαδιού πάνω στο πάτωμα
να καθρεφτίζεται
και τα άγρια μαλλιά της σίβυλλας
καθώς τα λόγια της κόχλαξαν
παράφρονα και πνίγηκαν
κάτω απ’ της μηχανής το μουγκρητό.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
17-04-22
20:22
Καθρέφτης
Κέννεθ Ρέξροθ (Kenneth Rexroth)
Το απόγευμα σβήνει με κόκκινες
Κηλίδες φωτός πάνω στα φύλλα
Στη βορειοανατολική πλευρά του φαραγγιού.
Η εξημερωμένη κουκουβάγια μου
Στέκει γαλήνια στο θανατικό της κλαδί.
Μια ανόητη καρακάξα σκούζει
Και ρίχνεται κατά πάνω της.
Εκείνη την αγνοεί. Χασμουριέται
Και τινάζει τα φτερά της.
Η καρακάξα πετά μακριά κράζοντας με τρομάρα.
Το βασιλικό μου φίδι κουλουριασμένο
Ακίνητο πάνω σε βιβλία και χαρτιά.
Ακόμα και η γλώσσα του είναι ακίνητη,
Μα τα κίτρινά του μάτια εποπτεύουν.
Τα ποντίκια τρέχουν χαριτωμένα
Στους τοίχους. Πέρα από τους λόφους
Το φεγγάρι είναι ψηλά, κι ο ουρανός
Γίνεται κρυστάλλινος μπρος του.
Το φαράγγι θαμπίζει στο μισόφωτο.
Ένα αόρατο παλάτι
Γυάλινο, γεμάτο διάφανους ανθρώπους
Βρίσκεται γύρω μου.
Πάνω από τον θαμπό καταρράκτη
Η έντονη υπόσχεση φωτός υψώνεται
Πάνω από του φαραγγιού το άνοιγμα.
Ένα γυμνό κορίτσι μπαίνει στην καλύβα μου,
Με πόδια λευκά, λικνίζοντας τη μέση,
Και με ευωδιαστό φύλο.
*Από το βιβλίο “Κένεθ Ρέξροθ ποιήματα”, σε μετάφραση Γιάννη Λειβαδά, εκδόσεις Ηριδανός, Αθήνα 2014.
Ο Κέννεθ Ρέξροθ γεννήθηκε στο Σάουθ Μπεντ της Ιντιάνα στις 23 Δεκεμβρίου του 1905. Έμεινε ορφανός στην ηλικία των δώδεκα και μεγάλωσε μόνος στο Σικάγο, όπου πέρασε όλη του την εφηβεία δουλεύοντας σαν ανταποκριτής τοπικών εφημερίδων και ζώντας ανάμεσα στους μουσικούς, τους καλλιτέχνες, τους εκκεντρικούς και τους ακτιβιστές που δημιούργησαν το γνωστό μποέμικο κλίμα της πόλης την δεκαετία του '20.
Κέννεθ Ρέξροθ (Kenneth Rexroth)
Το απόγευμα σβήνει με κόκκινες
Κηλίδες φωτός πάνω στα φύλλα
Στη βορειοανατολική πλευρά του φαραγγιού.
Η εξημερωμένη κουκουβάγια μου
Στέκει γαλήνια στο θανατικό της κλαδί.
Μια ανόητη καρακάξα σκούζει
Και ρίχνεται κατά πάνω της.
Εκείνη την αγνοεί. Χασμουριέται
Και τινάζει τα φτερά της.
Η καρακάξα πετά μακριά κράζοντας με τρομάρα.
Το βασιλικό μου φίδι κουλουριασμένο
Ακίνητο πάνω σε βιβλία και χαρτιά.
Ακόμα και η γλώσσα του είναι ακίνητη,
Μα τα κίτρινά του μάτια εποπτεύουν.
Τα ποντίκια τρέχουν χαριτωμένα
Στους τοίχους. Πέρα από τους λόφους
Το φεγγάρι είναι ψηλά, κι ο ουρανός
Γίνεται κρυστάλλινος μπρος του.
Το φαράγγι θαμπίζει στο μισόφωτο.
Ένα αόρατο παλάτι
Γυάλινο, γεμάτο διάφανους ανθρώπους
Βρίσκεται γύρω μου.
Πάνω από τον θαμπό καταρράκτη
Η έντονη υπόσχεση φωτός υψώνεται
Πάνω από του φαραγγιού το άνοιγμα.
Ένα γυμνό κορίτσι μπαίνει στην καλύβα μου,
Με πόδια λευκά, λικνίζοντας τη μέση,
Και με ευωδιαστό φύλο.
*Από το βιβλίο “Κένεθ Ρέξροθ ποιήματα”, σε μετάφραση Γιάννη Λειβαδά, εκδόσεις Ηριδανός, Αθήνα 2014.
Ο Κέννεθ Ρέξροθ γεννήθηκε στο Σάουθ Μπεντ της Ιντιάνα στις 23 Δεκεμβρίου του 1905. Έμεινε ορφανός στην ηλικία των δώδεκα και μεγάλωσε μόνος στο Σικάγο, όπου πέρασε όλη του την εφηβεία δουλεύοντας σαν ανταποκριτής τοπικών εφημερίδων και ζώντας ανάμεσα στους μουσικούς, τους καλλιτέχνες, τους εκκεντρικούς και τους ακτιβιστές που δημιούργησαν το γνωστό μποέμικο κλίμα της πόλης την δεκαετία του '20.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
14-04-22
22:50
ΜΑΛΛΟΝ ΠΟΙΗΜΑ ΕΡΩΤΙΚΟ
Τόσο μεγάλο το διάστημα στους δυο μας ανάμεσα
Όταν φιλιόμαστε φιλάμε τους πλανήτες
Καμία εγγύτητα ποτέ δεν αποκόβει
Τόσο μεγάλο Διάστημα στους δυο μας ανάμεσα
Όταν φιλιόμαστε φιλάμε τους πλανήτες
Κι όλος ο αιθέρας γνωρίζει το χέρι σου
Και η σκόνη απ' τον Κρόνο ανατρέπει τη γλώσσα μου
Μας χαϊδεύει τόσο το μαύρο φως
Καμιά εγγύτητα ποτέ δε μας αποκόβει
Εκτός το στόμα απ' τον ώμο, ο μηρός απ' το μηρό
Εκρηκτικός αέρας χαλαρώνει τον έρωτά μας
Έτσι παραμένει η απόσταση, ο έρωτας είναι ασφαλής
Ντάιαν ντι Πρίμα
Η Ντάιαν Ντι Πρίμα διαβάζει ποιήματά της στο Gas Light Cafe (28-07-1959)
Τόσο μεγάλο το διάστημα στους δυο μας ανάμεσα
Όταν φιλιόμαστε φιλάμε τους πλανήτες
Καμία εγγύτητα ποτέ δεν αποκόβει
Τόσο μεγάλο Διάστημα στους δυο μας ανάμεσα
Όταν φιλιόμαστε φιλάμε τους πλανήτες
Κι όλος ο αιθέρας γνωρίζει το χέρι σου
Και η σκόνη απ' τον Κρόνο ανατρέπει τη γλώσσα μου
Μας χαϊδεύει τόσο το μαύρο φως
Καμιά εγγύτητα ποτέ δε μας αποκόβει
Εκτός το στόμα απ' τον ώμο, ο μηρός απ' το μηρό
Εκρηκτικός αέρας χαλαρώνει τον έρωτά μας
Έτσι παραμένει η απόσταση, ο έρωτας είναι ασφαλής
Ντάιαν ντι Πρίμα
Η Ντάιαν Ντι Πρίμα διαβάζει ποιήματά της στο Gas Light Cafe (28-07-1959)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
27-03-22
11:32
Στο Μαντείο των Δελφών
Lawrence Ferlinghetti
Μέγα Μαντείον, γιατί με περιεργάζεσαι;
μήπως είμαι ένα αίνιγμα για σένα, μήπως σου προκαλώ απελπισία;
Εγώ «Αμέρικος», ο Αμερικάνος,
φτιαγμένος προ πολλού από το σκοτάδι μέσα στη μητέρα μου,
το σκοτάδι της αρχαίας Ευρώπης –
Γιατί με περιεργάζεσαι τώρα
στο λυκόφως του πολιτισμού μας –
Γιατί με περιεργάζεσαι
σαν να 'μουνα η ίδια η Αμερική
η καινούργια Αυτοκρατορία
πιο τεράστια από όποια άλλη στις αρχαίες εποχές,
με τις ηλεκτρονικές εθνικές οδούς της
να κουβαλάν τη συνεταιρική της «μονο-κουλτούρα»
ολόγυρα σε όλη την υφήλιο
Με τα Αγγλικά, τα Λατινικά των ημερών μας
Μέγα Μαντείον, εσύ που κοιμάσαι ανά τους αιώνες,
Επιτέλους ξύπνα πια
Και πες μας πώς να σωθούμε απ' τον εαυτό μας
και πώς να επιζήσουμε των δικών μας κυβερνητών
που θα 'θελαν να κάνουν την δημοκρατία μας πλουτοκρατία
στο Μεγάλο Χάσμα
μεταξύ πλούσιων και φτωχών,
εκεί όπου ο Ουόλτ Ουίτμαν άκουγε την Αμερική να τραγουδάει
Ω, ατελείωτα σιωπηλή Σίβυλλα,
εσύ των φτερωτών ονείρων,
Μίλα καθαρά μεσ' απ' τον δικό σου ναό του φωτός
καθώς οι σοβαροί αστερισμοί
με τα Ελληνικά ονόματα
μας κοιτάζουν ακόμα από ψηλά,
καθώς ένας φάρος κουνάει το μεγάφωνό του
παν' από τη θάλασσα
Μίλα καθαρά και λάμψε πάνω μας
το θαλάσσιο φως της Ελλάδας
το διαμαντένιο φως της Ελλάδας
Μακροθωρούσα Σίβυλλα, παντοτινά κρυμμένη,
Επιτέλους βγες από την σπηλιά σου
Να μας μιλήσεις με την φωνή του ποιητή,
φωνή σε τέταρτο ενικό πρόσωπο
φωνή ανεξιχνίαστου μέλλοντος
φωνή λαού ανάκατη
με άγριο και συνάμα μαλακό γέλιο –
Και να μας δώσεις νέα όνειρα να ονειρευτούμε,
Να μας δώσεις νέους μύθους για να ζήσουμε πια μ' αυτούς!
O Φερλινγκέτι σε ανάγνωση ποίησης
Lawrence Ferlinghetti
Μέγα Μαντείον, γιατί με περιεργάζεσαι;
μήπως είμαι ένα αίνιγμα για σένα, μήπως σου προκαλώ απελπισία;
Εγώ «Αμέρικος», ο Αμερικάνος,
φτιαγμένος προ πολλού από το σκοτάδι μέσα στη μητέρα μου,
το σκοτάδι της αρχαίας Ευρώπης –
Γιατί με περιεργάζεσαι τώρα
στο λυκόφως του πολιτισμού μας –
Γιατί με περιεργάζεσαι
σαν να 'μουνα η ίδια η Αμερική
η καινούργια Αυτοκρατορία
πιο τεράστια από όποια άλλη στις αρχαίες εποχές,
με τις ηλεκτρονικές εθνικές οδούς της
να κουβαλάν τη συνεταιρική της «μονο-κουλτούρα»
ολόγυρα σε όλη την υφήλιο
Με τα Αγγλικά, τα Λατινικά των ημερών μας
Μέγα Μαντείον, εσύ που κοιμάσαι ανά τους αιώνες,
Επιτέλους ξύπνα πια
Και πες μας πώς να σωθούμε απ' τον εαυτό μας
και πώς να επιζήσουμε των δικών μας κυβερνητών
που θα 'θελαν να κάνουν την δημοκρατία μας πλουτοκρατία
στο Μεγάλο Χάσμα
μεταξύ πλούσιων και φτωχών,
εκεί όπου ο Ουόλτ Ουίτμαν άκουγε την Αμερική να τραγουδάει
Ω, ατελείωτα σιωπηλή Σίβυλλα,
εσύ των φτερωτών ονείρων,
Μίλα καθαρά μεσ' απ' τον δικό σου ναό του φωτός
καθώς οι σοβαροί αστερισμοί
με τα Ελληνικά ονόματα
μας κοιτάζουν ακόμα από ψηλά,
καθώς ένας φάρος κουνάει το μεγάφωνό του
παν' από τη θάλασσα
Μίλα καθαρά και λάμψε πάνω μας
το θαλάσσιο φως της Ελλάδας
το διαμαντένιο φως της Ελλάδας
Μακροθωρούσα Σίβυλλα, παντοτινά κρυμμένη,
Επιτέλους βγες από την σπηλιά σου
Να μας μιλήσεις με την φωνή του ποιητή,
φωνή σε τέταρτο ενικό πρόσωπο
φωνή ανεξιχνίαστου μέλλοντος
φωνή λαού ανάκατη
με άγριο και συνάμα μαλακό γέλιο –
Και να μας δώσεις νέα όνειρα να ονειρευτούμε,
Να μας δώσεις νέους μύθους για να ζήσουμε πια μ' αυτούς!
O Φερλινγκέτι σε ανάγνωση ποίησης
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
24-03-22
22:26
Δύο ποιήματα του Ρόμπερτ Κρίλι (Robert Creeley)
Ο ρυθμός
Όλα είναι ένας ρυθμός,
από το κλείσιμο
μιας πόρτας ως το άνοιγμα
ενός παραθύρου.
οι εποχές, το φως
του ήλιου, η σελήνη,
οι ωκεανοί, το μεγάλωμα
των πραγμάτων,
ο νους ο ατομικός των ανθρώπων,
, που επιστρέφει σ’ αυτούς
γι’ άλλη μια φορά,
πιστεύοντας ότι το τέλος
δεν είναι το τέλος, που γυρνά
πίσω στο χρόνο,
ενώ αυτοί είναι νεκροί
με κάποιον που πρόκειται να φτάσει.
Αν είμαι νεκρός μέσα στο θάνατο,
μες στη ζωή επίσης
πεθαίνω, πεθαίνω...
Κι οι γυναίκες κλαίνε και πεθαίνουν.
Τα παιδιά μεγαλώνουν
μέχρι να είναι μόνο γέροι.
Η νομή ξηραίνεται,
η δύναμη φεύγει.
Αλλά συναντιέται κάποιος με μια άλλη
που επιστρέφει, όχι η δική μου,
όχι η δική μου, και
στην ώρα του πεθαίνει.
Ο ρυθμός που επεκτείνεται
από τον εαυτό του αρχίζει
να τα λυγίζει όλα
από το παράθυρο ως την πόρτα
από τη στέγη ως το διαμέρισμα,
φως που ξανοίγεται,
σκοτεινιά που κλείνεται
Παρακαλώ
για τον James Broughton
Ω, θεέ, πάμε.
Αυτό είναι ένα ποίημα για τον Κένεθ Πάτσεν.
Σκότωσαν κόσμο και κόσμο σε όλα τα μέρη.
Κόσμο κόσμο κόσμο κόσμο.
Αυτό είναι ένα ποίημα για τον Άλεν Γκίνσμπεργκ.
Θέλω να βρεθώ σε άλλο τόπο, σε άλλο τόπο.
Αυτό είναι ένα ποίημα για ένα άλογο που κατάληξε να είναι κουρασμένο.
Φτωχό, Γέρικο. Κουρασμένο. Άλογο.
Θέλω να πάω στο σπίτι.
Θέλω κι εσύ να πας στο σπίτι.
Αυτό είναι ένα ποίημα που αφηγείται μια ιστορία,
που είναι η ιστορία.
Δεν ξέρω. Χάνομαι.
Αν ήταν ήρεμοι και μου έλεγαν.
Αν είσαι ευτυχισμένος, θλιμμένος, όχι ευτυχισμένος, γύρνα σε παρακαλώ.
Αυτό είναι ένα ποίημα για όλους.
Ο ρυθμός
Όλα είναι ένας ρυθμός,
από το κλείσιμο
μιας πόρτας ως το άνοιγμα
ενός παραθύρου.
οι εποχές, το φως
του ήλιου, η σελήνη,
οι ωκεανοί, το μεγάλωμα
των πραγμάτων,
ο νους ο ατομικός των ανθρώπων,
, που επιστρέφει σ’ αυτούς
γι’ άλλη μια φορά,
πιστεύοντας ότι το τέλος
δεν είναι το τέλος, που γυρνά
πίσω στο χρόνο,
ενώ αυτοί είναι νεκροί
με κάποιον που πρόκειται να φτάσει.
Αν είμαι νεκρός μέσα στο θάνατο,
μες στη ζωή επίσης
πεθαίνω, πεθαίνω...
Κι οι γυναίκες κλαίνε και πεθαίνουν.
Τα παιδιά μεγαλώνουν
μέχρι να είναι μόνο γέροι.
Η νομή ξηραίνεται,
η δύναμη φεύγει.
Αλλά συναντιέται κάποιος με μια άλλη
που επιστρέφει, όχι η δική μου,
όχι η δική μου, και
στην ώρα του πεθαίνει.
Ο ρυθμός που επεκτείνεται
από τον εαυτό του αρχίζει
να τα λυγίζει όλα
από το παράθυρο ως την πόρτα
από τη στέγη ως το διαμέρισμα,
φως που ξανοίγεται,
σκοτεινιά που κλείνεται
Παρακαλώ
για τον James Broughton
Ω, θεέ, πάμε.
Αυτό είναι ένα ποίημα για τον Κένεθ Πάτσεν.
Σκότωσαν κόσμο και κόσμο σε όλα τα μέρη.
Κόσμο κόσμο κόσμο κόσμο.
Αυτό είναι ένα ποίημα για τον Άλεν Γκίνσμπεργκ.
Θέλω να βρεθώ σε άλλο τόπο, σε άλλο τόπο.
Αυτό είναι ένα ποίημα για ένα άλογο που κατάληξε να είναι κουρασμένο.
Φτωχό, Γέρικο. Κουρασμένο. Άλογο.
Θέλω να πάω στο σπίτι.
Θέλω κι εσύ να πας στο σπίτι.
Αυτό είναι ένα ποίημα που αφηγείται μια ιστορία,
που είναι η ιστορία.
Δεν ξέρω. Χάνομαι.
Αν ήταν ήρεμοι και μου έλεγαν.
Αν είσαι ευτυχισμένος, θλιμμένος, όχι ευτυχισμένος, γύρνα σε παρακαλώ.
Αυτό είναι ένα ποίημα για όλους.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
11-03-22
09:19
Η ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΗ
Jack Hirschman
Ήθελα να ξέρεις,
Εσύ το ευγενικό
Φως της αγάπης σου με στήριξε
Εκείνες τις χειμωνιάτικες νύχτες μπουμπουκιάζοντας
Μέσα στην ανοιξιάτικη νίκη μια θύμησης
Που είναι το μέλλον
μάταιο, βέβαια, όπως κάθε σκοπός ή κάθε δόγμα
μέσα στο άνεμο και τη βροχή, κάτω απʼ τον ήλιο
της ιπτάμενης ακινοβολίας του
ή ματαιότητα, όπως πάντα
πέρα απʼ τη σιωπή της καλοσύνης μας,
που είναι το παν,
είναι μάταια και αμφισβητούμενα
κάτω απʼ το φεγγάρι
που πάντα μουρμουρίζει,-
ο τόσος χρόνος που ήμουν μαζί σου στο βορρά
με βοήθησε, ακόμα και στου γκρεμού το χείλος
μου έσωσε να καταλάβω
όσο μεταμψυχωνόσουν κάθε φορά
και πιο λατρεμένα λές και το χέρι μου ανήκε πάντα
σʼ εκείνα τα μέρη πάνω και μέσα σου
που τυγχάνει να βρίσκει τον εαυτό του,
σαν να μην υπήρξαν όλα όσα υπήρχαν,
που κι έτσι πιο φίνο ήταν
για εκείνο το ξεχείλισμα
τα άφρισμα
τη διάχυση
του εαυτού παντού
μαζί όπου βρισκόμαστε,
πιο άναρχα και από το χάος στʼ αλήθεια
πιότερα με γουργουρίσματα παρά με μουγκρητό
τώρα βρέχει, ξημερώματα, στο Σαν Φραγκίσκο.
Τα νέα, τα νέα του κόσμου, της νίκης στο Βιετνάμ,
Με ταράζουν φέρνοντάς μου παλιά γεγονότα, αγώνες
Φωτιές και μανιασμένες μέρες που άφησα πίσω μου
Μακριά απʼ το παρόν μου εδώ
Που κάθομαι και γράφω με τα πάντα
Σχεδόν αδιάφορα
Εκτός από σένα
Που κοιμάσαι δίπλα, τη βροχή,
Του μολυβιού τον ήχο στο χαρτί,
Και τον Έρνεστ , στο πάνω πάτωμα, τον άκουω
Να κλείνει το παράθυρο,-
Και το μυαλό μου γέμισε απόψε με ζωές προηγούμενες:
Ήρθαν με τα καλά νέα – τους βλέπω, γυναίκα, γιο
Και κόρη στο νότο, ή στον φτερωμένο βορρά
Τους συντρόφους που με μάζεψαν για λίγο
Στην πορεία μου, ποιητές και ζωγράφους , ψυχές
Μανιασμένες, ερωμένες, συζύγους, φίλους σε βορρά
Και νότο, φίλους στʼ ανατολικά, ακριβά αμάξια
Γαλήνιες κραυγές μες στην αναθυμίαση τούτης της στιγμής
Αδελφές κι αδελφούς, συντρόφους
Μοιάζει τα χέρια μου να ζητούν
Γιατί δεν ασχολούμαι με τον άλλον, εκείνον
Που τόσον καιρό πίστευα πως ήταν
Ο εχθρός μου;
Για να κοπιάζω για το τίποτα
Πηγαίνοντας πίσω στο πουθενά,
Γιατί γράφω τόσο προδηλά σʼ εσένα,
Ποια είναι η ποίησή μου,
Η μετεμψύχωση της γέννησής μου
Σε ειρήνη με την φύση;
Αφού κι αυτό ακόμα συμβαίνει, αφού η καλύτερη σκέψη
Δεν είναι η καλύτερη,
Είναι η νύχτα μιας άλλης μέρας,
Είναι ένα λευκό φρύδι και μια μαύρη κουκκίδα
Είναι αυτό που πρέπει να συνεχίσει
Πάνω στο χαρτί
Με κάποιον τρόπο
Αυτό που βλέπεις ακόμα και για μένα
Στιγμή μονάχα, τόσο έντονα και εντονότερα
Ετούτο πρέπει να βγαίνει απʼ την ανάσα σου
Πιότερο από
Κάθε άλλο
Κάλεσμα
Να είναι ανεκτίμητος
Λωτός
Που μέσα του
Κοιμίζω εγείρω
Ντροπαλός
Στη σάρκα σου
Την αίσθηση
Των πάντων.
μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς
Jack Hirschman
Ήθελα να ξέρεις,
Εσύ το ευγενικό
Φως της αγάπης σου με στήριξε
Εκείνες τις χειμωνιάτικες νύχτες μπουμπουκιάζοντας
Μέσα στην ανοιξιάτικη νίκη μια θύμησης
Που είναι το μέλλον
μάταιο, βέβαια, όπως κάθε σκοπός ή κάθε δόγμα
μέσα στο άνεμο και τη βροχή, κάτω απʼ τον ήλιο
της ιπτάμενης ακινοβολίας του
ή ματαιότητα, όπως πάντα
πέρα απʼ τη σιωπή της καλοσύνης μας,
που είναι το παν,
είναι μάταια και αμφισβητούμενα
κάτω απʼ το φεγγάρι
που πάντα μουρμουρίζει,-
ο τόσος χρόνος που ήμουν μαζί σου στο βορρά
με βοήθησε, ακόμα και στου γκρεμού το χείλος
μου έσωσε να καταλάβω
όσο μεταμψυχωνόσουν κάθε φορά
και πιο λατρεμένα λές και το χέρι μου ανήκε πάντα
σʼ εκείνα τα μέρη πάνω και μέσα σου
που τυγχάνει να βρίσκει τον εαυτό του,
σαν να μην υπήρξαν όλα όσα υπήρχαν,
που κι έτσι πιο φίνο ήταν
για εκείνο το ξεχείλισμα
τα άφρισμα
τη διάχυση
του εαυτού παντού
μαζί όπου βρισκόμαστε,
πιο άναρχα και από το χάος στʼ αλήθεια
πιότερα με γουργουρίσματα παρά με μουγκρητό
τώρα βρέχει, ξημερώματα, στο Σαν Φραγκίσκο.
Τα νέα, τα νέα του κόσμου, της νίκης στο Βιετνάμ,
Με ταράζουν φέρνοντάς μου παλιά γεγονότα, αγώνες
Φωτιές και μανιασμένες μέρες που άφησα πίσω μου
Μακριά απʼ το παρόν μου εδώ
Που κάθομαι και γράφω με τα πάντα
Σχεδόν αδιάφορα
Εκτός από σένα
Που κοιμάσαι δίπλα, τη βροχή,
Του μολυβιού τον ήχο στο χαρτί,
Και τον Έρνεστ , στο πάνω πάτωμα, τον άκουω
Να κλείνει το παράθυρο,-
Και το μυαλό μου γέμισε απόψε με ζωές προηγούμενες:
Ήρθαν με τα καλά νέα – τους βλέπω, γυναίκα, γιο
Και κόρη στο νότο, ή στον φτερωμένο βορρά
Τους συντρόφους που με μάζεψαν για λίγο
Στην πορεία μου, ποιητές και ζωγράφους , ψυχές
Μανιασμένες, ερωμένες, συζύγους, φίλους σε βορρά
Και νότο, φίλους στʼ ανατολικά, ακριβά αμάξια
Γαλήνιες κραυγές μες στην αναθυμίαση τούτης της στιγμής
Αδελφές κι αδελφούς, συντρόφους
Μοιάζει τα χέρια μου να ζητούν
Γιατί δεν ασχολούμαι με τον άλλον, εκείνον
Που τόσον καιρό πίστευα πως ήταν
Ο εχθρός μου;
Για να κοπιάζω για το τίποτα
Πηγαίνοντας πίσω στο πουθενά,
Γιατί γράφω τόσο προδηλά σʼ εσένα,
Ποια είναι η ποίησή μου,
Η μετεμψύχωση της γέννησής μου
Σε ειρήνη με την φύση;
Αφού κι αυτό ακόμα συμβαίνει, αφού η καλύτερη σκέψη
Δεν είναι η καλύτερη,
Είναι η νύχτα μιας άλλης μέρας,
Είναι ένα λευκό φρύδι και μια μαύρη κουκκίδα
Είναι αυτό που πρέπει να συνεχίσει
Πάνω στο χαρτί
Με κάποιον τρόπο
Αυτό που βλέπεις ακόμα και για μένα
Στιγμή μονάχα, τόσο έντονα και εντονότερα
Ετούτο πρέπει να βγαίνει απʼ την ανάσα σου
Πιότερο από
Κάθε άλλο
Κάλεσμα
Να είναι ανεκτίμητος
Λωτός
Που μέσα του
Κοιμίζω εγείρω
Ντροπαλός
Στη σάρκα σου
Την αίσθηση
Των πάντων.
μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς
Τζακ Χίρσμαν: «Ποτέ δεν αναφέρομαι σε μένα ως ποιητή χωρίς να λέω ότι είμαι κομμουνιστής»
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Diane di Prima - Wikipedia
en.wikipedia.org
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
19-02-22
18:59
Γκάρυ Σνάϊντερ (Gary Snyder, Σαν Φραντσίσκο, 8 Μαϊου 1930 - )
Αμερικανός ποιητής, κάποτε συνδεδεμένος με την «γενιά Μπητ», μεταφραστής και δοκιμιογράφος, ακτιβιστής της «Οικολογίας Βάθους» («Deep Ecology») και επί δεκαετίες ασχοληθείς με το Ζεν και την πνευματικότητα της Φύσης.
«Για τα παιδιά» (1974)
Οι ψηλοί λόφοι, οι πλαγιές,
των στατιστικών
στέκουν μπροστά μας.
Το κάθετο σκαρφάλωμα
των πάντων, που ανεβαίνουν,
ανεβαίνουν, καθώς όλοι εμείς
κατεβαίνουμε.
Στον επόμενο αιώνα
ή σ’ εκείνον που ακολουθεί,
λένε,
πως υπάρχουν κοιλάδες, λιβάδια,
και εκεί μπορούμε ειρηνικά ν’ απαντηθούμε
αν τα καταφέρουμε.
Για ν’ ανεβείτε τις ερχόμενες κορφές
ένας λόγος για σας,
για εσάς και τα παιδιά σας:
μείνετε μαζί
μάθετε τα λουλούδια
ελαφρώστε / γίνετε φως.
«Ένα ανάθεμα προς τους ανθρώπους του Πενταγώνου» (1967)
Καθώς δολοφονείτε τις μικρές βιετναμέζες
και τους χωρικούς μες στα ίδια τα χωράφια τους
καίγοντας και ξεκοιλιάζοντας
δηλητηριάζοντας και αφανίζοντας
τόσο πιο συστηματικά κυνηγάω βαθιά στην καρδιά μου
τον «αμερικανό» εαυτό μου.
Δεν θα τον αφήσω να ζήσει, τον «αμερικανό».
Θα τον αφανίσω, Ο κύριος «Χ»
είναι ήδη προ πολλού νεκρός.
Δεν θα αφήσω να περάσει και στα παιδιά μου
μα θα τους δώσω αντίθετα τον Αρχηγό Γιοζέφ,
τις αγέλες των βουβάλων, τον Iσί,
το γεράκι και τα έλατα,
τον Βούδα, τα ίδια τα γυμνά κορμιά τους,
για να κολυμπήσουν, να χορέψουν
και να τραγουδήσουνε.
Καθώς σκοτώνω μέσα μου τον άσπρο εαυτό μου,
τον «αμερικανό»,
και χορεύω τον Χορό των Πνευμάτων,
να φέρω πίσω σε τούτη την ήπειρο
το χόρτο και τα ποτάμια της,
να συνθλίψω τα λαρύγγια σας ενώ κοιμάστε.
Τούτη την μαγεία απεργάζομαι,
τούτη την αγάπη προσφέρω,
που τα δικά μου παιδιά ίσως θα εξαπλώσουν
και τα δικά σας μάλλον μήτε καν θα καταλάβουν!
Hi niswa vita ki ni! (θα ζήσουμε ξανά!)
Αμερικανός ποιητής, κάποτε συνδεδεμένος με την «γενιά Μπητ», μεταφραστής και δοκιμιογράφος, ακτιβιστής της «Οικολογίας Βάθους» («Deep Ecology») και επί δεκαετίες ασχοληθείς με το Ζεν και την πνευματικότητα της Φύσης.
«Για τα παιδιά» (1974)
Οι ψηλοί λόφοι, οι πλαγιές,
των στατιστικών
στέκουν μπροστά μας.
Το κάθετο σκαρφάλωμα
των πάντων, που ανεβαίνουν,
ανεβαίνουν, καθώς όλοι εμείς
κατεβαίνουμε.
Στον επόμενο αιώνα
ή σ’ εκείνον που ακολουθεί,
λένε,
πως υπάρχουν κοιλάδες, λιβάδια,
και εκεί μπορούμε ειρηνικά ν’ απαντηθούμε
αν τα καταφέρουμε.
Για ν’ ανεβείτε τις ερχόμενες κορφές
ένας λόγος για σας,
για εσάς και τα παιδιά σας:
μείνετε μαζί
μάθετε τα λουλούδια
ελαφρώστε / γίνετε φως.
«Ένα ανάθεμα προς τους ανθρώπους του Πενταγώνου» (1967)
Καθώς δολοφονείτε τις μικρές βιετναμέζες
και τους χωρικούς μες στα ίδια τα χωράφια τους
καίγοντας και ξεκοιλιάζοντας
δηλητηριάζοντας και αφανίζοντας
τόσο πιο συστηματικά κυνηγάω βαθιά στην καρδιά μου
τον «αμερικανό» εαυτό μου.
Δεν θα τον αφήσω να ζήσει, τον «αμερικανό».
Θα τον αφανίσω, Ο κύριος «Χ»
είναι ήδη προ πολλού νεκρός.
Δεν θα αφήσω να περάσει και στα παιδιά μου
μα θα τους δώσω αντίθετα τον Αρχηγό Γιοζέφ,
τις αγέλες των βουβάλων, τον Iσί,
το γεράκι και τα έλατα,
τον Βούδα, τα ίδια τα γυμνά κορμιά τους,
για να κολυμπήσουν, να χορέψουν
και να τραγουδήσουνε.
Καθώς σκοτώνω μέσα μου τον άσπρο εαυτό μου,
τον «αμερικανό»,
και χορεύω τον Χορό των Πνευμάτων,
να φέρω πίσω σε τούτη την ήπειρο
το χόρτο και τα ποτάμια της,
να συνθλίψω τα λαρύγγια σας ενώ κοιμάστε.
Τούτη την μαγεία απεργάζομαι,
τούτη την αγάπη προσφέρω,
που τα δικά μου παιδιά ίσως θα εξαπλώσουν
και τα δικά σας μάλλον μήτε καν θα καταλάβουν!
Hi niswa vita ki ni! (θα ζήσουμε ξανά!)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
07-02-22
21:11
Είναι η ζωή σου
Η ζωή σου είναι η δική σου ζωή
μην την αφήσεις να τσακιστεί σε μια φτηνή υποταγή.
Να παραφυλάς.
Υπάρχουν τρόποι να ξεφύγεις.
Και κάπου υπάρχει και ένα φως.
Μπορεί να μην είναι πολύ δυνατό αλλά διώχνει σκοτάδι.
Να παραφυλάς.
Οι θεοί θα σου προσφέρουν ευκαιρίες.
Να τις μάθεις.
Να τις αρπάξεις.
Να παραφυλάς.
Να θυμάσαι πως δεν μπορείς ποτέ να νικήσεις
το θάνατο
μα καμιά φορά μπορείς να νικήσεις το θάνατο της ζωής.
Και όσο πιο συχνά το κάνεις τόσο περισσότερο φως θα υπάρχει.
Η ζωή σου είναι η δική σου ζωή.
Κατάλαβέ το όσο την έχεις.
Είσαι υπέροχος.
Οι θεοί προσμένουν μεγάλη ευχαρίστηση από σένα.
Τσαρλς Μπουκόφσκι
Η ζωή σου είναι η δική σου ζωή
μην την αφήσεις να τσακιστεί σε μια φτηνή υποταγή.
Να παραφυλάς.
Υπάρχουν τρόποι να ξεφύγεις.
Και κάπου υπάρχει και ένα φως.
Μπορεί να μην είναι πολύ δυνατό αλλά διώχνει σκοτάδι.
Να παραφυλάς.
Οι θεοί θα σου προσφέρουν ευκαιρίες.
Να τις μάθεις.
Να τις αρπάξεις.
Να παραφυλάς.
Να θυμάσαι πως δεν μπορείς ποτέ να νικήσεις
το θάνατο
μα καμιά φορά μπορείς να νικήσεις το θάνατο της ζωής.
Και όσο πιο συχνά το κάνεις τόσο περισσότερο φως θα υπάρχει.
Η ζωή σου είναι η δική σου ζωή.
Κατάλαβέ το όσο την έχεις.
Είσαι υπέροχος.
Οι θεοί προσμένουν μεγάλη ευχαρίστηση από σένα.
Τσαρλς Μπουκόφσκι
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
29-01-22
10:48
Στου Γκόγια τις καλύτερες σκηνές
του Λώρενς Φερλινγκέττι
Στου Γκόγια τις καλύτερες σκηνές
φαίνεται να βλέπουμε
τους λαούς του κόσμου
ακριβώς τη στιγμή που για πρώτη φορά
για πρώτη φορά απόχτησαν τον τίτλο της
"μαρτυρικής ανθρωπότητας".
Σφαδάζουν πάνω στη σελίδα
σ' ένα πραγματικό ξεφρένιασμα
αναποδιάς.
Στοιβαγμένοι
βογκώντας με μωρά και ξιφολόγχες
κάτω από τσιμεντένιους ουρανούς
σ' ένα αφηρημένο τοπίο από ξετιναγμένα δένδρα
λυγισμένα αγάλματα
φτερούγες και ράμφη νυχτερίδων
γλιστερές κρεμάλες
κουφάρια και σαρκοβόρους πετεινούς
και όλα τα έσχατα κραυγάζοντας τέρατα
της "φαντασίας της συμφοράς".
Είναι τόσο ατόφια
σαν να υπάρχουν στ' αλήθεια ακόμα.
Και υπάρχουν.
Μόνο το τοπίο έχει αλλάξει
είναι ακόμα αραδιασμένα στο μάκρος των δρόμων
κατατρεγμένοι από λεγεωνάριους
χαλασμένους ανεμόμυλους
και παράφρονα κοκόρια.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι
μόνο μακριά από τον τόπο τους
σε εθνικές οδούς πενήντα λωρίδες φάρδος
πάνω σε μια συγκεκριμένη ήπειρο
στολισμένες με άνοστες διαφημίσεις
δείχνοντας ηλίθιες αυταπάτες ευτυχίας.
Η σκηνή δείχνει
λιγότερα κάρα για την καρμανιόλα
με πιότερους σακατεμένους πολίτες
σε πολύχρωμα αυτοκίνητα
που έχουν περίεργες πινακίδες
και μηχανές
που καταβροχθίζουν ...
του Λώρενς Φερλινγκέττι
Στου Γκόγια τις καλύτερες σκηνές
φαίνεται να βλέπουμε
τους λαούς του κόσμου
ακριβώς τη στιγμή που για πρώτη φορά
για πρώτη φορά απόχτησαν τον τίτλο της
"μαρτυρικής ανθρωπότητας".
Σφαδάζουν πάνω στη σελίδα
σ' ένα πραγματικό ξεφρένιασμα
αναποδιάς.
Στοιβαγμένοι
βογκώντας με μωρά και ξιφολόγχες
κάτω από τσιμεντένιους ουρανούς
σ' ένα αφηρημένο τοπίο από ξετιναγμένα δένδρα
λυγισμένα αγάλματα
φτερούγες και ράμφη νυχτερίδων
γλιστερές κρεμάλες
κουφάρια και σαρκοβόρους πετεινούς
και όλα τα έσχατα κραυγάζοντας τέρατα
της "φαντασίας της συμφοράς".
Είναι τόσο ατόφια
σαν να υπάρχουν στ' αλήθεια ακόμα.
Και υπάρχουν.
Μόνο το τοπίο έχει αλλάξει
είναι ακόμα αραδιασμένα στο μάκρος των δρόμων
κατατρεγμένοι από λεγεωνάριους
χαλασμένους ανεμόμυλους
και παράφρονα κοκόρια.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι
μόνο μακριά από τον τόπο τους
σε εθνικές οδούς πενήντα λωρίδες φάρδος
πάνω σε μια συγκεκριμένη ήπειρο
στολισμένες με άνοστες διαφημίσεις
δείχνοντας ηλίθιες αυταπάτες ευτυχίας.
Η σκηνή δείχνει
λιγότερα κάρα για την καρμανιόλα
με πιότερους σακατεμένους πολίτες
σε πολύχρωμα αυτοκίνητα
που έχουν περίεργες πινακίδες
και μηχανές
που καταβροχθίζουν ...
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
27-01-22
16:09
Πρόλογος σε ένα Εικοσάτομο Σημείωμα Αυτοκτονίας
του Αμίρι Μπαράκα (Amiri Baraka)
Για την Kellie Jones, γεννημένη στις 16 Μαΐου 1959
Τελευταία, έχω συνηθίσει το τρόπο
με τον οποίο το έδαφος ανοίγει και με καταπίνει
κάθε φορά που βγάζω έξω το σκύλο.
Ή την αστεία, σαρκαστική μουσική του ανέμου
καθώς τρέχω να προλάβω το λεωφορείο…
Έτσι έχουν έρθει τα πράγματα.
Και τώρα, κάθε νύχτα μετράω τ’ αστέρια,
και κάθε νύχτα βγάζω τον ίδιο αριθμό.
Και όταν δεν βγαίνουν για να τα μετρήσω,
μετράω τις τρύπες που ‘χουν αφήσει στον ουρανό.
Κανείς δεν τραγουδάει πια.
Μα χθες τη νύχτα, καθώς ακροπατώντας έμπαινα
στης κόρης μου το δωμάτιο, την άκουσα
με κάποιον να μιλάει. Και όταν την πόρτα
άνοιξα, κανείς εκεί δεν ήταν…
Εκείνη μόνο, στα γόνατα, να κοιτάζει
τα σφικτά ενωμένα χέρια της...
του Αμίρι Μπαράκα (Amiri Baraka)
Για την Kellie Jones, γεννημένη στις 16 Μαΐου 1959
Τελευταία, έχω συνηθίσει το τρόπο
με τον οποίο το έδαφος ανοίγει και με καταπίνει
κάθε φορά που βγάζω έξω το σκύλο.
Ή την αστεία, σαρκαστική μουσική του ανέμου
καθώς τρέχω να προλάβω το λεωφορείο…
Έτσι έχουν έρθει τα πράγματα.
Και τώρα, κάθε νύχτα μετράω τ’ αστέρια,
και κάθε νύχτα βγάζω τον ίδιο αριθμό.
Και όταν δεν βγαίνουν για να τα μετρήσω,
μετράω τις τρύπες που ‘χουν αφήσει στον ουρανό.
Κανείς δεν τραγουδάει πια.
Μα χθες τη νύχτα, καθώς ακροπατώντας έμπαινα
στης κόρης μου το δωμάτιο, την άκουσα
με κάποιον να μιλάει. Και όταν την πόρτα
άνοιξα, κανείς εκεί δεν ήταν…
Εκείνη μόνο, στα γόνατα, να κοιτάζει
τα σφικτά ενωμένα χέρια της...
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
26-01-22
16:06
Όλο Το Αχούρι ... Παρά Κάτι
Γκρέγκορι Κόρσο
Ανέβηκα τρεχάλα έξι πατώματα σκαλιά
ως το επιπλωμένο δωματιάκι μου
άνοιξα το παράθυρο
κι άρχισα να πετάω έξω
εκείνα τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή
Πρώτη που έφυγε, η Αλήθεια, σκούζοντας σαν χαφιές:
«Μη! Θα πω απαίσια πράγματα για σένα!»
«Α ναι; Λοιπόν, δεν έχω τίποτα να κρύψω ... ΕΞΩ!»
Μετά έφυγε ο Θεός, μουτρώνοντας και κλαψουρίζοντας κατάπληκτος:
«Δε φταίω εγώ! Δεν είμαι η αιτία για όλο αυτό!» «ΕΞΩ!»
Μετά η Αγάπη, γουργουρίζοντας δωροδοκίες: «Δε θα γνωρίσεις ποτέ ανικανότητα!
Όλα τα κορίτσια στα εξώφυλλα της Vogue, όλα δικά σου!»
Έσπρωξα τον χοντρό της κώλο έξω κι ούρλιαξα:
«Πάντοτε γίνεσαι ένα ξενέρωμα στο τέλος!»
Σήκωσα Πίστη Ελπίδα Ευσπλαχνία
παρέα και τις τρεις δεμένες:
«Χωρίς εμάς θα είσαι του θανατά!»
«Μ' εσάς πάω να σαλτάρω! Γεια!»
Μετά η Ομορφιά ... α, η Ομορφιά—
Καθώς την οδηγούσα στο παράθυρο
Της είπα: «Εσένα αγάπησα πιο πολύ στη ζωή
... μα είσαι σκοτώστρα· η Ομορφιά σκοτώνει!»
Χωρίς να θέλω στ' αλήθεια να τη ρίξω
Ευθύς έτρεξα κάτω τα σκαλιά
προφταίνοντας ακριβώς για να την πιάσω
«Μ' έσωσες!» αναφώνησε
Την άφησα κάτω και της είπα: «Άντε αλλού.»
Πήγα πάνω ξανά τα ίδια έξι πατώματα
πήγα στα λεφτά
λεφτά δεν είχε να πετάξω έξω.
Το μόνο πράγμα που είχε μείνει στο δωμάτιο ήταν ο Θάνατος
κρυμμένος κάτω από τον νεροχύτη της κουζίνας:
«Δεν είμαι αληθινός!» φώναξε
«Είμαι μόνο μια φήμη που έχει διαδώσει η ζωή ... »
Γελώντας τον πέταξα έξω, όπως ήταν μαζί με τον νεροχύτη
και ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι το Χιούμορ
ήταν ό,τι είχε μείνει—
Το μόνο που μπορούσα να κάνω με το Χιούμορ ήταν να πω:
«Έξω από το παράθυρο μαζί με το παράθυρο!»
μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
* από τη συλλογή "Herald of the Autochthonic Spirit", 1981
πηγή: Poetry Foundation
- Η δουλειά σας είναι πλούσια σε μυθολογικές αναφορές από πολλούς πολιτισμούς. Ποια βλέπετε να είναι η δύναμη του μύθου, πώς τον χρησιμοποιείτε στην ποίησή σας;
- Θα ήθελα να επαναφέρω αυτούς τους πεθαμένους θεούς. Είναι άνεργοι πολύ καιρό.
Ο Δίας είναι ωραίος.
Τον Ερμή τον αγαπώ το αγόρι-αγγελιοφόρος ήταν φίνο.
Η μεγάλη μητέρα Ισις ήταν εντάξει.
Λοιπόν, ας τους φέρουμε πίσω στους δρόμους της Νέας Υόρκης, στο Lower East Side, σε τέτοια λημέρια.
Και νομίζω ότι έχω τρόπο να το κάνω, διότι κατέχω τη γλώσσα του δρόμου.
Γκρέγκορι Κόρσο
Ανέβηκα τρεχάλα έξι πατώματα σκαλιά
ως το επιπλωμένο δωματιάκι μου
άνοιξα το παράθυρο
κι άρχισα να πετάω έξω
εκείνα τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή
Πρώτη που έφυγε, η Αλήθεια, σκούζοντας σαν χαφιές:
«Μη! Θα πω απαίσια πράγματα για σένα!»
«Α ναι; Λοιπόν, δεν έχω τίποτα να κρύψω ... ΕΞΩ!»
Μετά έφυγε ο Θεός, μουτρώνοντας και κλαψουρίζοντας κατάπληκτος:
«Δε φταίω εγώ! Δεν είμαι η αιτία για όλο αυτό!» «ΕΞΩ!»
Μετά η Αγάπη, γουργουρίζοντας δωροδοκίες: «Δε θα γνωρίσεις ποτέ ανικανότητα!
Όλα τα κορίτσια στα εξώφυλλα της Vogue, όλα δικά σου!»
Έσπρωξα τον χοντρό της κώλο έξω κι ούρλιαξα:
«Πάντοτε γίνεσαι ένα ξενέρωμα στο τέλος!»
Σήκωσα Πίστη Ελπίδα Ευσπλαχνία
παρέα και τις τρεις δεμένες:
«Χωρίς εμάς θα είσαι του θανατά!»
«Μ' εσάς πάω να σαλτάρω! Γεια!»
Μετά η Ομορφιά ... α, η Ομορφιά—
Καθώς την οδηγούσα στο παράθυρο
Της είπα: «Εσένα αγάπησα πιο πολύ στη ζωή
... μα είσαι σκοτώστρα· η Ομορφιά σκοτώνει!»
Χωρίς να θέλω στ' αλήθεια να τη ρίξω
Ευθύς έτρεξα κάτω τα σκαλιά
προφταίνοντας ακριβώς για να την πιάσω
«Μ' έσωσες!» αναφώνησε
Την άφησα κάτω και της είπα: «Άντε αλλού.»
Πήγα πάνω ξανά τα ίδια έξι πατώματα
πήγα στα λεφτά
λεφτά δεν είχε να πετάξω έξω.
Το μόνο πράγμα που είχε μείνει στο δωμάτιο ήταν ο Θάνατος
κρυμμένος κάτω από τον νεροχύτη της κουζίνας:
«Δεν είμαι αληθινός!» φώναξε
«Είμαι μόνο μια φήμη που έχει διαδώσει η ζωή ... »
Γελώντας τον πέταξα έξω, όπως ήταν μαζί με τον νεροχύτη
και ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι το Χιούμορ
ήταν ό,τι είχε μείνει—
Το μόνο που μπορούσα να κάνω με το Χιούμορ ήταν να πω:
«Έξω από το παράθυρο μαζί με το παράθυρο!»
μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
* από τη συλλογή "Herald of the Autochthonic Spirit", 1981
πηγή: Poetry Foundation
- Η δουλειά σας είναι πλούσια σε μυθολογικές αναφορές από πολλούς πολιτισμούς. Ποια βλέπετε να είναι η δύναμη του μύθου, πώς τον χρησιμοποιείτε στην ποίησή σας;
- Θα ήθελα να επαναφέρω αυτούς τους πεθαμένους θεούς. Είναι άνεργοι πολύ καιρό.
Ο Δίας είναι ωραίος.
Τον Ερμή τον αγαπώ το αγόρι-αγγελιοφόρος ήταν φίνο.
Η μεγάλη μητέρα Ισις ήταν εντάξει.
Λοιπόν, ας τους φέρουμε πίσω στους δρόμους της Νέας Υόρκης, στο Lower East Side, σε τέτοια λημέρια.
Και νομίζω ότι έχω τρόπο να το κάνω, διότι κατέχω τη γλώσσα του δρόμου.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
23-01-22
00:40
Μπλε πουλί
θέλει να βγεί έξω
αλλά είμαι πολύ σκληρός για αυτόν,
Λέω, μείνε εκεί, δεν θα
αφήσω κανέναν να
σε κοιτάξει.
Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου που
θέλει να βγεί έξω
αλλά του ρίχνω ουίσκι και εισπνέω
καπνό τσιγάρων
και οι πόρνες και οι μπάρμαν
και οι υπάλληλοι του παντοπωλείου
ποτέ δεν ξέρουν ότι
αυτός
είναι εκεί.
Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου που
θέλει να βγεί έξω
αλλά είμαι πολύ σκληρός για αυτόν,
λέω,
κάτσε κάτω,θέλεις να μου
τα χαλάσεις όλα;
θέλεις να χαλάσεις
τα έργα;
θέλεις να διαλύσεις τις πωλήσεις βιβλίων μου
στην Ευρώπη;
Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου που
θέλει να βγεί έξω
αλλά είμαι πολύ έξυπνος,τον αφήνω μόνο
την νύχτα κάποιες φορές
όταν όλοι κοιμούνται.
Λέω, ξέρω ότι είσαι εκεί,
για αυτό μην είσαι,
λυπημένος.
μετά τον βάζω πάλι πίσω,
αλλά τραγουδάει λίγο
εκεί, δεν τον έχω αφήσει ακριβώς
να πεθάνει
και κοιμόμαστε έτσι
μαζί
με την
μυστική μας συμφωνία
και είναι αρκετά καλά να
κάνει ένα άντρα
να κλάψει, αλλά εγώ
δεν κλαίω, εσύ;
Τσαρλς Μπουκόφσκι
Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου πουθέλει να βγεί έξω
αλλά είμαι πολύ σκληρός για αυτόν,
Λέω, μείνε εκεί, δεν θα
αφήσω κανέναν να
σε κοιτάξει.
Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου που
θέλει να βγεί έξω
αλλά του ρίχνω ουίσκι και εισπνέω
καπνό τσιγάρων
και οι πόρνες και οι μπάρμαν
και οι υπάλληλοι του παντοπωλείου
ποτέ δεν ξέρουν ότι
αυτός
είναι εκεί.
Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου που
θέλει να βγεί έξω
αλλά είμαι πολύ σκληρός για αυτόν,
λέω,
κάτσε κάτω,θέλεις να μου
τα χαλάσεις όλα;
θέλεις να χαλάσεις
τα έργα;
θέλεις να διαλύσεις τις πωλήσεις βιβλίων μου
στην Ευρώπη;
Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου που
θέλει να βγεί έξω
αλλά είμαι πολύ έξυπνος,τον αφήνω μόνο
την νύχτα κάποιες φορές
όταν όλοι κοιμούνται.
Λέω, ξέρω ότι είσαι εκεί,
για αυτό μην είσαι,
λυπημένος.
μετά τον βάζω πάλι πίσω,
αλλά τραγουδάει λίγο
εκεί, δεν τον έχω αφήσει ακριβώς
να πεθάνει
και κοιμόμαστε έτσι
μαζί
με την
μυστική μας συμφωνία
και είναι αρκετά καλά να
κάνει ένα άντρα
να κλάψει, αλλά εγώ
δεν κλαίω, εσύ;
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
21-01-22
14:47
Φως και Σκιά
(Anne Waldman)
Άραξε στον διαφορετικό αυτό κόσμο
ή σεργιάνισε στο σαλόνι του ουρανού
Ακολούθησέ με, θα σε πάρω εκεί
και θα σε μυήσω τριγύρω
και θα σου δείξω τα μυστικά τ’ ουρανού και τους χάρτες των πόλεων
και τον κόσμο τόσο επίπεδο σαν χάρτης
και τον κόσμο τόσο σφαιρικό σαν ολοζώντανο πρόσωπο
γεμάτο ιδέες και συναισθήματα
και τον ουρανό σαν ανάσα και τα ποτάμια σαν ύμνος
και τον ήλιο σαν άρια
άρια για την αγάπη και για την πνοή
άρια για το φως και τη σκιά που χορεύουν
φως και σκιά στις αγκαλιές του παιδιού
σ’ένα πάρκο κάτω από δέντρα και πύργους
φως πάνω στο νωπό καμβά, ο ζωγράφος στη στέγη της Δυτικής 21ης οδού υπό στοχαστική σκιά
σκιά πάνω στα κουτάλια μέσα στο μεταλλικό συρτάρι
το ασπρόμαυρο φυτό λαχταρά το φως,
φως για τα μάτια του Μπετόβεν,
σκιά μέσα στο πιάνο, απαλή τώρα βίαιη
φως έξω απ’ το πιάνο, δύναμη στο φως του βιολιού, γλυκές χορδές φωτός,
σκιά κάτω απ’ το γραφείο μου, ψηλές μαύρες μπότες στο χειμώνα,
φως μέσα στις φιλικές λέξεις
πάνω στα σκιερά τηλεφωνικά καλώδια,
φως στην υγεία και σκιά στην υγεία,
φέγγει το φεγγάρι χορεύει! γνώση από σκιά,
φως από την πιο σκοτεινή γραφή, αποτυπώνονται σαν φως και λευκές σελίδες, σκιά
(Anne Waldman)
Άραξε στον διαφορετικό αυτό κόσμο
ή σεργιάνισε στο σαλόνι του ουρανού
Ακολούθησέ με, θα σε πάρω εκεί
και θα σε μυήσω τριγύρω
και θα σου δείξω τα μυστικά τ’ ουρανού και τους χάρτες των πόλεων
και τον κόσμο τόσο επίπεδο σαν χάρτης
και τον κόσμο τόσο σφαιρικό σαν ολοζώντανο πρόσωπο
γεμάτο ιδέες και συναισθήματα
και τον ουρανό σαν ανάσα και τα ποτάμια σαν ύμνος
και τον ήλιο σαν άρια
άρια για την αγάπη και για την πνοή
άρια για το φως και τη σκιά που χορεύουν
φως και σκιά στις αγκαλιές του παιδιού
σ’ένα πάρκο κάτω από δέντρα και πύργους
φως πάνω στο νωπό καμβά, ο ζωγράφος στη στέγη της Δυτικής 21ης οδού υπό στοχαστική σκιά
σκιά πάνω στα κουτάλια μέσα στο μεταλλικό συρτάρι
το ασπρόμαυρο φυτό λαχταρά το φως,
φως για τα μάτια του Μπετόβεν,
σκιά μέσα στο πιάνο, απαλή τώρα βίαιη
φως έξω απ’ το πιάνο, δύναμη στο φως του βιολιού, γλυκές χορδές φωτός,
σκιά κάτω απ’ το γραφείο μου, ψηλές μαύρες μπότες στο χειμώνα,
φως μέσα στις φιλικές λέξεις
πάνω στα σκιερά τηλεφωνικά καλώδια,
φως στην υγεία και σκιά στην υγεία,
φέγγει το φεγγάρι χορεύει! γνώση από σκιά,
φως από την πιο σκοτεινή γραφή, αποτυπώνονται σαν φως και λευκές σελίδες, σκιά
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
16-01-22
13:15
Howl
BY ALLEN GINSBERG
Ε, ναι φυσικά πρέπει να είναι απ' τα πρώτα σε αυτή τη συλλογή. Να ξαναβάλουμε και την "τραγουδιστική" έκδοσή του να υπάρχει κι εδώ:
Ουρλιαχτό (Allen Ginsberg)
Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς µου
κατεστραμένα απ' την τρέλα
να λοιμοκτωνούν, γυμνά, υστερικά
να σέρνωνται μες στους νέγρικους δρόμους ξημερώματα
γυρεύοντας μια άγρια δόση
Χίπστερς αγγελόμορφοι
που καίγονταν για τον αρχαίο επουράνιο δεσμό
με το αστρικό δυναμό στη μηχανή της νύχτας
φτωχοί και ρακένδυτοι
με βαθουλωμένα μάτια
που φτιαγμένοι ξενυχτούσαν
καπνίζοντας το υπερφυσικό σκοτάδι
παγωμένων διαμερισμάτων
αιωρούμενοι πάνω απ' τις κορφές των πόλεων
αφοσιωμένοι στη τζαζ
Αυτοί
που μοίρασαν αριστερίστικες μπροσούρες στην Union Square
που σβήσανε αργά σαν εικόνες σε απέραντες άθλιες ταινίες
μετατοπίστηκαν στο όνειρο
ξύπνησαν σε ένα απροσδόκητο Μανχάταν
σύρθηκαν έξω από τα υπόγεια με πονοκέφαλο
τους τρόμους των σιδερένιων ονείρων της τρίτης λεωφόρου
και τράβηξαν παραπατώντας
για τα γραφεία ανεργίας
Αυτοί που τρελαθήκανε στις φυλακές
με τη γοητεία της πραγματικότητας στις καρδιές
που τραγουδούσαν γλυκά μπλουζ του Αλκατράζ
ροκενρολάροντας σε μεσονύχτια μοναχικά παγκάκια
τύμβους αρχέγονους
πέτρινες πύλες προς το βασίλειο του Έρωτα
και την έρημη επικράτεια της αγάπης
Ένα όνειρο ζωής
ένας εφιάλτης
σώματα που γίνανε πέτρα βαριά σαν το φεγγάρι
Ω! Κάρλ, όσο δεν είσαι ασφαλής εσύ
δεν είμαι ούτε εγώ
και τώρα είσαι στ' αλήθεια
μέσα στην απόλυτα, κτηνώδη
σούπα του χρόνου
Οράματα
Οιωνοί
Παραισθήσεις
Θαύματα
Εκστάσεις
τα πήρε όλα το αμερικάνικο ποτάμι
παλαβή γενιά
παλαβή γενιά κάτω στα βράχια του χρόνου
άγιος ο στεναγμός
και το μουγκρητό του σαξόφωνου
άγια η αποκάλυψη της be-bop
άγιες μπάντες της τζαζ
Μαριχουάνα
Χίπστερς
Ειρήνη
Ηρωίνη και τρανς
άγιες οι ερημιές των πεζοδρομίων
και των ουρανοξυστών
άγιοι οι μυστικοί ποταμοί των δακρύων
κάτω απ' τους δρόμους
Άγια
η υπερφυσική
υπέρλαμπρη
νοήμων ευγένεια της ψυχής
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,886 μηνύματα.
16-01-22
10:50
Είναι δύσκολο να ένα σημείο με μαζεμένα ποιήματα της μπιτ γενιάς σε μετάφραση. Είχα βάλει μερικά στο "Μοιραζόμαστε Ποιήματα" αλλά χάνονται μεταξύ άλλων και είναι δύσκολο να τα αναζητήσεις ξανά.
Να κάνω μια αρχή, ελπίζω να βοηθήσουν κι άλλοι.
( για όσους ξενυχτάνε, απ' τις 02:00 και μετά είναι η καλύτερη ώρα )
New York City - 1959 (Burt Glinn)
«Pull my Daisy» (Τράβα τη μαργαρίτα μου)
Τράβα τη μαργαρίτα μου
ρίξε το φλιτζάνι μου…
Κόψε τις σκέψεις μου
σαν καρύδες…
λιώσε τα κόκαλά μου
χτύπα το κουδούνι μου
κάλεσε το σκουλήκι μου για φαγητό.
Άλεν Γκίνσμπεργκ
...from the film "Pull My Daisy" - 1959
Να κάνω μια αρχή, ελπίζω να βοηθήσουν κι άλλοι.
( για όσους ξενυχτάνε, απ' τις 02:00 και μετά είναι η καλύτερη ώρα )
New York City - 1959 (Burt Glinn)
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
«Pull my Daisy» (Τράβα τη μαργαρίτα μου)
Τράβα τη μαργαρίτα μου
ρίξε το φλιτζάνι μου…
Κόψε τις σκέψεις μου
σαν καρύδες…
λιώσε τα κόκαλά μου
χτύπα το κουδούνι μου
κάλεσε το σκουλήκι μου για φαγητό.
Άλεν Γκίνσμπεργκ
...from the film "Pull My Daisy" - 1959
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.