Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
01-05-24
00:23
"Εσάς ούτε που σας περνάει από το νου για πόσα είναι ικανός ένας άνθρωπος, για τι ηρωισμούς και για τι ατιμίες είναι ικανός, προκειμένου να σώσει το τομάρι του. Ετούτο, ετούτο το σιχαμερό πετσί... Σήμερα ο κόσμος υποφέρει και κάνει και τους άλλους να υποφέρουν, σκοτώνει και πεθαίνει, κάνει πράγματα καταπληκτικά και πράγματα φρικώδη, όχι για να σώσει την ψυχή του, αλλά για να σώσει το τομάρι του.
Ο κόσμος θαρρεί ότι παλεύει και υποφέρει για την ψυχή του, αλλά στην πραγματικότητα παλεύει κι υποφέρει για το τομάρι του, μονάχα για το τομάρι του. Όλα τα υπόλοιπα δε μετράνε..."
Κούρτσιο Μαλαπάρτε
Το δέρμα
Ο κόσμος θαρρεί ότι παλεύει και υποφέρει για την ψυχή του, αλλά στην πραγματικότητα παλεύει κι υποφέρει για το τομάρι του, μονάχα για το τομάρι του. Όλα τα υπόλοιπα δε μετράνε..."
Κούρτσιο Μαλαπάρτε
Το δέρμα
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
05-02-24
17:08
Ολόκληρη η γη είναι σκεπασμένη μ’ ένα χαλί από ατσάλι και τσιμέντο που την έχει μεταμορφώσει σέ γκρίζα άνυδρη ερημιά. Παραγωγικότης! Παραγωγή. Περισσότερα μπουλόνια και ρουλεμάν, περισσότερα αγκαθωτά σύρματα, περισσότερα μπισκότα για σκύλους, περισσότερες μηχανές που κουρεύουν τη χλόη, μεγαλύτερες ποσότητες δηλητηριωδών αερίων, σαπουνιού, οδοντόπαστας, περισσότερα άρματα μάχης, περισσότερες εφημερίδες, περισσότερη μόρφωση, κι άλλες εκδηλώσεις, κι άλλες βιβλιοθήκες, κι άλλα μουσεία.
Εμπρός! εμπρός!
Ο χρόνος βιάζει.
Το έμβρυο πιέζει τα τοιχώματα του τράχηλου της μήτρας προσπαθώντας να βγει στο φως, κι αλίμονο, δεν υπάρχει μήτε μια σταγόνα σάλιο για να του διευκολύνει το γλίστρημα. Μια ξερή, στραγγαλιστή γέννα. Μια γέννα που πραγματοποιείται στα μουγκά, χωρίς έναν αναστεναγμό, χωρίς καν μια κραυγή. Χαίρε κόσμε! Ζήτω οι είκοσιμία κανονιές του παχέος εντέρου που χαιρετούν το νεογέννητο.
O Τροπικός του Καρκίνου
Χ. Μίλλερ
Εμπρός! εμπρός!
Ο χρόνος βιάζει.
Το έμβρυο πιέζει τα τοιχώματα του τράχηλου της μήτρας προσπαθώντας να βγει στο φως, κι αλίμονο, δεν υπάρχει μήτε μια σταγόνα σάλιο για να του διευκολύνει το γλίστρημα. Μια ξερή, στραγγαλιστή γέννα. Μια γέννα που πραγματοποιείται στα μουγκά, χωρίς έναν αναστεναγμό, χωρίς καν μια κραυγή. Χαίρε κόσμε! Ζήτω οι είκοσιμία κανονιές του παχέος εντέρου που χαιρετούν το νεογέννητο.
O Τροπικός του Καρκίνου
Χ. Μίλλερ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
18-01-24
20:24
Ο αδιάφορος
«Πέστε μου, γνωρίζετε καλά τον Λεπρέ;»
«Τον συναντάμε καθημερινά, τον ξέρουμε ανέκαθεν, αλλά…»
«Είναι γοητευτικός άνδρας;»
«Είναι γοητευτικός άνδρας.»
«Α, ωραία! Θα μπορούσατε ίσως να μου πείτε… είναι μια νέα κοπέλα… θα μπορούσε κανείς να τον παντρευτεί χωρίς φόβο;»
«Όχι, αυτό δεν γίνεται».
«Έχει κάποιον παλιό δεσμό;»
«Όχι, αλλά δεν γίνεται, σας λέμε».
«Πέστε μου λοιπόν, μη διστάζετε, σας παρακαλώ».
«Όχι».
Αλλά στο κάτω κάτω, όπως έχει η κατάσταση… θα μπορούσε να υποθέσει πράγματα πιο κακά ή πιο γελοία.
«Να λοιπόν! Να πώς έχει η υπόθεση… ο Λεπρέ είναι ένα γοητευτικό παλληκάρι, αλλά έχει ένα βίτσιο. Αγαπάει τις πρόστυχες γυναίκες που κυλιούνται στο βούρκο και τις αγαπάει τρελά. Είναι φορές που περνάει τις νύχτες του στα προάστια ή στα μακρινά βουλεβάρτα παίζοντας τη ζωή του κορώνα γράμματα, κι όχι μόνο τις αγαπάει τρελά, αλλά και μόνο αυτές αγαπάει. Η πιο γοητευτική γυναίκα του κόσμου, η πιο ιδεώδης κοπέλα του είναι τελείως αδιάφορη. Δεν μπορεί καν να τις προσέξει. Οι διασκεδάσεις του, τα ενδιαφέροντά του, ζωή του βρίσκονται αλλού. Εκείνοι που δεν τον ξέρανε καλά λέγανε κάποτε ότι, με τη λεπτή φύση του, ένας μεγάλος έρωτας θα τον αποσπούσε από εκεί. Αλλά για να γίνει αυτό, θα ‘πρεπε να ‘ναι ικανός να τον νιώσει, κι αυτός είναι ανίκανος για κάτι τέτοιο. Ο πατέρας του ήταν κι εκείνος έτσι, κι αν δεν γίνει το ίδιο με τα παιδιά του, είναι γιατί δεν θα κάνει παιδιά…»
Μαρσέλ Προύστ
Ο αδιάφορος
«Πέστε μου, γνωρίζετε καλά τον Λεπρέ;»
«Τον συναντάμε καθημερινά, τον ξέρουμε ανέκαθεν, αλλά…»
«Είναι γοητευτικός άνδρας;»
«Είναι γοητευτικός άνδρας.»
«Α, ωραία! Θα μπορούσατε ίσως να μου πείτε… είναι μια νέα κοπέλα… θα μπορούσε κανείς να τον παντρευτεί χωρίς φόβο;»
«Όχι, αυτό δεν γίνεται».
«Έχει κάποιον παλιό δεσμό;»
«Όχι, αλλά δεν γίνεται, σας λέμε».
«Πέστε μου λοιπόν, μη διστάζετε, σας παρακαλώ».
«Όχι».
Αλλά στο κάτω κάτω, όπως έχει η κατάσταση… θα μπορούσε να υποθέσει πράγματα πιο κακά ή πιο γελοία.
«Να λοιπόν! Να πώς έχει η υπόθεση… ο Λεπρέ είναι ένα γοητευτικό παλληκάρι, αλλά έχει ένα βίτσιο. Αγαπάει τις πρόστυχες γυναίκες που κυλιούνται στο βούρκο και τις αγαπάει τρελά. Είναι φορές που περνάει τις νύχτες του στα προάστια ή στα μακρινά βουλεβάρτα παίζοντας τη ζωή του κορώνα γράμματα, κι όχι μόνο τις αγαπάει τρελά, αλλά και μόνο αυτές αγαπάει. Η πιο γοητευτική γυναίκα του κόσμου, η πιο ιδεώδης κοπέλα του είναι τελείως αδιάφορη. Δεν μπορεί καν να τις προσέξει. Οι διασκεδάσεις του, τα ενδιαφέροντά του, ζωή του βρίσκονται αλλού. Εκείνοι που δεν τον ξέρανε καλά λέγανε κάποτε ότι, με τη λεπτή φύση του, ένας μεγάλος έρωτας θα τον αποσπούσε από εκεί. Αλλά για να γίνει αυτό, θα ‘πρεπε να ‘ναι ικανός να τον νιώσει, κι αυτός είναι ανίκανος για κάτι τέτοιο. Ο πατέρας του ήταν κι εκείνος έτσι, κι αν δεν γίνει το ίδιο με τα παιδιά του, είναι γιατί δεν θα κάνει παιδιά…»
Μαρσέλ Προύστ
Ο αδιάφορος
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
18-12-23
14:51
Όταν υποχωρήσουμε πια κάτω από τον καταιγισμό του πυρός και τα μάτια μας τυφλωθούν από τα μάκρη της ηρεμίας και δεν υπάρχει πια ο πυρετός, το γυμνό αγκάθι δε μας ενοχλεί κι η σκέψη μας σταματήσει να μας οδηγεί σε αδιέξοδες κατευθύνσεις, τότε τα πράγματα που αγγίξαμε θα μας θυμούνται. Θα υπάρχουν εκεί, στους δρόμους, στα λιμάνια και στα καπηλειά φορτωμένα ακριβές πραμάτειες: αισθήματα και αισθήσεις, νοσταλγώντας τις συνουσίες τους με τη μοναξιά μας τη γυμνή κόψη που λουλούδισε το στέρνο τους.
Τ.Κόρφης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
16-12-23
16:21
Αν τη γη την σκέπαζαν ψείρες, όπως το γιαλό της θάλασσας οι κόκκοι της άμμου, τότε η ανθρώπινη ράτσα θα είχε εξολοθρευθεί, αφού πρώτα θα είχε μαρτυρήσει από τους αφόρητους πόνους.
Τι θέαμα!
Και γω, με φτερά αγγέλου, κι ακίνητος στους αιθέρες, να το απολαμβάνω!
Λωτρεαμόν
Τα άσματα του Μαλντορόρ
Τι θέαμα!
Και γω, με φτερά αγγέλου, κι ακίνητος στους αιθέρες, να το απολαμβάνω!
Λωτρεαμόν
Τα άσματα του Μαλντορόρ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
01-12-23
15:43
"Οι νεκροί δεν μιλούν. Ντυμένοι με την ωραιότητα του θανάτου, έχουν πάρει μαζί τους τόσα μυστικά, που καμιά άνοιξη, με όσα βλαστάρια, δεν μπορεί να μας φανερώσει. Έγκυα γη από αποκαλύψεις που δεν έγιναν, από απολογίες που δεν πρόφτασαν να ειπωθούν, από υπομνήματα και συνηγόρους, αιτήσεις εξαιρέσεων, κώδικες, ερμηνείες πραγμάτων που έχουν σφηνωθεί πάνω στα παγωμένα κόκαλα, σαν το αλάτι.
Οι νεκροί δεν ξέρουν πως φτιάχνεται η ιστορία. Με το αίμα τους την ποτίζουν και δεν μαθαίνουν ποτέ τι ακολούθησε το θάνατο τους. Είναι χωρίς επίγνωση της θυσίας τους και αυτό τους κάνει ακόμα πιο ωραίους. Οι πρώτοι χριστιανοί ξέραν γιατί θυσιάστηκαν. Πήγαιναν στο μαρτύριο εν γνώσει.Αλλά γιατί να πει κανείς σήμερα ότι θυσιάζεται, όταν αυτά που πιστεύει δεν είναι παρά η λογική, η κοινότατη λογική;
...Δεν είχε μέσα του κανένα αίσθημα ιεραποστολικό. Είχε μόνο γνωρίσει τη φτώχεια και τις αρρώστιες από πρώτο χέρι. Δουλειά του ήταν αυτή. Και ήξερε πως τα καλύτερα νοσοκομεία λιγοστεύουν τους πόνους. Ήξερε πως σε μια άλλη διάταξη των πραγμάτων απλουστεύονται πολλά από τα δυσεπίλυτα προβλήματα της εποχής μας. Αν μια σφαίρα στοιχίζει όσο ένα κιλό γάλα και ένα υποβρύχιο Πολάρις όσο να θρέψεις έναν ολόκληρο λαό για μια βδομάδα - και να τον θρέψεις καλά- που ήταν το παράλογο;
Κοινή, κοινότατη λογική και απ΄' έξω το σκοτάδι. Σκοτάδι πηχτό που δεν συγχωρούσε ούτε τις αστραπές, ούτε τα φωτεινά διαλείμματα σε έναν σχιζοφρενικό. Έτσι έβλεπε αυτός τα πράγματα και για αυτό ήθελε να μιλήσει. Δεν ήταν κομμουνιστής. Αν είχε βγει βουλευτής με το κόμμα της αριστεράς, το έκανε γιατί ήταν το μόνο κόμμα που ταίριαζε κάπως με τις απόψεις του. Δεν ήταν θεωρητικός του μαρξισμού, άνθρωπος δηλαδή εντοιχισμένος σε μία θεωρία. Ήταν από παντού ανοιχτός και αισθανόταν τα ρεύματα να περνούν ανεμπόδιστα από μέσα του. Προτίμησε φυσικά αυτά που τον ζέσταιναν...
... Και α τι όμορφη που γίνεται η ζωή όταν πιστεύεις στους άλλους!
Οι νεκροί δεν μίλησαν ποτέ για αυτό τους βαραίνει μια μεγάλη κατηγόρια. Για αυτό και ξέχασαν για πάντα την αξία της φωνής. Πρέπει, λοιπόν, εμείς να μιλάμε για λογαριασμό τους. Πρέπει να υπερασπιζόμαστε το δίκιο της απουσίας τους".
Απόσπασμα από το "Z" του Βασίλη Βασιλικού.
R.I.P.
Οι νεκροί δεν ξέρουν πως φτιάχνεται η ιστορία. Με το αίμα τους την ποτίζουν και δεν μαθαίνουν ποτέ τι ακολούθησε το θάνατο τους. Είναι χωρίς επίγνωση της θυσίας τους και αυτό τους κάνει ακόμα πιο ωραίους. Οι πρώτοι χριστιανοί ξέραν γιατί θυσιάστηκαν. Πήγαιναν στο μαρτύριο εν γνώσει.Αλλά γιατί να πει κανείς σήμερα ότι θυσιάζεται, όταν αυτά που πιστεύει δεν είναι παρά η λογική, η κοινότατη λογική;
...Δεν είχε μέσα του κανένα αίσθημα ιεραποστολικό. Είχε μόνο γνωρίσει τη φτώχεια και τις αρρώστιες από πρώτο χέρι. Δουλειά του ήταν αυτή. Και ήξερε πως τα καλύτερα νοσοκομεία λιγοστεύουν τους πόνους. Ήξερε πως σε μια άλλη διάταξη των πραγμάτων απλουστεύονται πολλά από τα δυσεπίλυτα προβλήματα της εποχής μας. Αν μια σφαίρα στοιχίζει όσο ένα κιλό γάλα και ένα υποβρύχιο Πολάρις όσο να θρέψεις έναν ολόκληρο λαό για μια βδομάδα - και να τον θρέψεις καλά- που ήταν το παράλογο;
Κοινή, κοινότατη λογική και απ΄' έξω το σκοτάδι. Σκοτάδι πηχτό που δεν συγχωρούσε ούτε τις αστραπές, ούτε τα φωτεινά διαλείμματα σε έναν σχιζοφρενικό. Έτσι έβλεπε αυτός τα πράγματα και για αυτό ήθελε να μιλήσει. Δεν ήταν κομμουνιστής. Αν είχε βγει βουλευτής με το κόμμα της αριστεράς, το έκανε γιατί ήταν το μόνο κόμμα που ταίριαζε κάπως με τις απόψεις του. Δεν ήταν θεωρητικός του μαρξισμού, άνθρωπος δηλαδή εντοιχισμένος σε μία θεωρία. Ήταν από παντού ανοιχτός και αισθανόταν τα ρεύματα να περνούν ανεμπόδιστα από μέσα του. Προτίμησε φυσικά αυτά που τον ζέσταιναν...
... Και α τι όμορφη που γίνεται η ζωή όταν πιστεύεις στους άλλους!
Οι νεκροί δεν μίλησαν ποτέ για αυτό τους βαραίνει μια μεγάλη κατηγόρια. Για αυτό και ξέχασαν για πάντα την αξία της φωνής. Πρέπει, λοιπόν, εμείς να μιλάμε για λογαριασμό τους. Πρέπει να υπερασπιζόμαστε το δίκιο της απουσίας τους".
Απόσπασμα από το "Z" του Βασίλη Βασιλικού.
R.I.P.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
13-11-23
16:01
Αιώνιου μασκαράδες. Τόσοι και τόσοι επωφελήθηκαν από τον κόσμο σας. Χωρίς ανάγκες, χωρίς την υποχρέωση ν’ αναδείξουν τα λαμπρά τους χαρίσματα και τη γνώση τους από τα μυστικά σας. Το ώριμοι άνθρωποι! Μάτια αποχαύνωνα σαν σε νύχτα καλοκαιριού, κόκκινα και μαύρα, τρίχωμα, από ατσάλι με καρφωμένα πάνω τους άστρα χρυσά! Φάτσες στρεβλές, από μολύβι, ωχρές, καμένες – βραχνιάζοντας μες την τρελή χαρά! Βαδίζουν άτσαλα όπως οι κουρελήδες! – Είναι κάποιοι νεαροί – πως θα κοιτούσαν άραγε το Χερουβείμ; - προικισμένοι με τρομερές φωνές και μ’ επικίνδυνες ικανότητες. Τους στέλνω στην πόλη για να τους τρυπήσουν εκεί πισώπλατα, στολισμένους με λούσα αηδιαστικά
Α, ο φρικτός Παράδεισος του λυσσασμένου μορφασμού! Σχέση καμιά με τους Φακίρηδες σας και τα’ άλλα τεχνάσματα της σκηνής. Με κοστούμια αυτοσχέδια εφιαλτικού γούστου παίζουν , μοιρολογώντας τραγωδίες ληστών και ημίθεων που την πνευματικότητά τους θα ζήλευαν η ιστορία και οι θρησκείες. Κινέζοι, Οτεντότοι, τσιγγάνοι, αγαθιάρηδες, ύαινες, μορφές του Μολώχ, γριές μαινάδες, ολέθριοι δαίμονες, ανακατεύουν τα πατροπαράδοτα, μητρικά κόλπα με στάσεις και τρυφερότητες κτηνώδεις. Είναι ικανοί να ερμηνεύσουν σύγχρονα θεατρικά έργα μαζί με τραγούδια «ενάρετων κορασίδων». Δεινοί ζογκλέρ, μεταμορφώνουν τον χώρο και τους ρόλους και κάνουν χρήση του κωμικού μαγνητισμού. Τα μάτια φλέγονται, το αίμα τραγουδά, τα κόκαλά πλαταίνουν, τα δάκρυα και κάποια δίχτυα πορφυρά ρίχνουν σταλαγματιές. Το πείραγμα και η φοβέρα τους κρατάει ένα λεπτό, ή μήνες ολόκληρους.
Μόνο εγώ έχω το κλειδί αυτής της άγριας παράτας.
Εκλάμψεις, Άρθουρ Ρεμπώ
Μετάφραση: Στρατής Πασχάλης
Α, ο φρικτός Παράδεισος του λυσσασμένου μορφασμού! Σχέση καμιά με τους Φακίρηδες σας και τα’ άλλα τεχνάσματα της σκηνής. Με κοστούμια αυτοσχέδια εφιαλτικού γούστου παίζουν , μοιρολογώντας τραγωδίες ληστών και ημίθεων που την πνευματικότητά τους θα ζήλευαν η ιστορία και οι θρησκείες. Κινέζοι, Οτεντότοι, τσιγγάνοι, αγαθιάρηδες, ύαινες, μορφές του Μολώχ, γριές μαινάδες, ολέθριοι δαίμονες, ανακατεύουν τα πατροπαράδοτα, μητρικά κόλπα με στάσεις και τρυφερότητες κτηνώδεις. Είναι ικανοί να ερμηνεύσουν σύγχρονα θεατρικά έργα μαζί με τραγούδια «ενάρετων κορασίδων». Δεινοί ζογκλέρ, μεταμορφώνουν τον χώρο και τους ρόλους και κάνουν χρήση του κωμικού μαγνητισμού. Τα μάτια φλέγονται, το αίμα τραγουδά, τα κόκαλά πλαταίνουν, τα δάκρυα και κάποια δίχτυα πορφυρά ρίχνουν σταλαγματιές. Το πείραγμα και η φοβέρα τους κρατάει ένα λεπτό, ή μήνες ολόκληρους.
Μόνο εγώ έχω το κλειδί αυτής της άγριας παράτας.
Εκλάμψεις, Άρθουρ Ρεμπώ
Μετάφραση: Στρατής Πασχάλης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
07-10-23
00:18
"Γύρω από το θάνατο και ως θέμα αρχής, έχουμε την τάση να διερωτώμαστε αν πρέπει να πιστεύουμε στην αιωνιότητα, στο αέναο των αξιών που αφορούν αυτό το θέμα.
Μπορεί να πει κανείς ότι πεθαίνει... για κάτι; ή μάλλον ότι πεθαίνει για κάποιον, αν με αυτόν το θάνατο οι αξίες δε θα μεταβιβασθούν ηλίθια, αλλά θα γεννηθούν απ' αυτές καινούργιοι λόγοι ζωής;
Για απόψε η απάντησή μου είναι αρνητική.
Ο ηρωϊσμός είναι ανώφελος, από φόβο μήπως γίνει εξωπραγματικός. Πεθαίνει κανείς για να μην υπακούσει σε μια δεδομένη τάξη ή σ' έναν προσφερόμενο πειρασμό."
Genet.
Μπορεί να πει κανείς ότι πεθαίνει... για κάτι; ή μάλλον ότι πεθαίνει για κάποιον, αν με αυτόν το θάνατο οι αξίες δε θα μεταβιβασθούν ηλίθια, αλλά θα γεννηθούν απ' αυτές καινούργιοι λόγοι ζωής;
Για απόψε η απάντησή μου είναι αρνητική.
Ο ηρωϊσμός είναι ανώφελος, από φόβο μήπως γίνει εξωπραγματικός. Πεθαίνει κανείς για να μην υπακούσει σε μια δεδομένη τάξη ή σ' έναν προσφερόμενο πειρασμό."
Genet.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
14-09-23
15:22
Εναντίον
Γιάννης Σκαρίμπας
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Δεν βραβεύονται οι άνθρωποι – δεν είναι αγελάδες! Ο βραβευμένος υφίσταται μίαν παραβίαση της αξιοπρέπειάς του ως άνθρωπος, ένα είδος προσβολής της ομορφιάς του. Το γεγονός ότι κανείς δεν προσέχει αυτήν την παραβίαση, αυτήν την προσβολή, (ίσως και διότι, αυτά, είναι γράμματα πολύ ψιλά για τα μάτια τους), δείχνει ακριβώς το πόσο, επίσης κατά κανόνα, βραβεύονται οι παίρνοντες στα σοβαρά τα βραβεία τους – γιατί από αστεία δεν σηκώνουν!
Γιάννης Σκαρίμπας
εναντίον 1986
Είμαι εναντίον των φεστιβάλ, όποιοι κι αν τα διοργανώνουν (κράτος, δήμοι, κόμματα) διότι:
Διαιωνίζουν τη γνωστή δημοκοπία «άρτον και θεάματα», που αποπροσανατολίζει το λαό απ’ τα πραγματικά προβλήματά του και τις αληθινές ανάγκες του και τον ευνουχίζει με πανηγύρια και φιέστες.
Χρησιμοποιούν τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις σαν πρόσχημα για άλλους σκοπούς: την εξουσία, τον παραγοντισμό, την κοινωνική προβολή, το τραγάνισμα του δημόσιου χρήματος, την προώθηση ημετέρων, τον παραμερισμό όσων δεν προσκυνούν κτλ.
Χρηματοδοτούνται άμεσα ή έμμεσα απ’ το κράτος, αποτελούν δηλαδή ένα επιπλέον βήμα της βαθμιαίας κρατικοποίησης των πάντων, από ναυπηγεία μέχρι μονοτονικό. Και είναι γνωστά σε όλους τα αποτελέσματα κάθε κρατικοποίησης.
Συνηθίζουν τους καλλιτέχνες να ζητιανεύουν από τα υπουργεία και τους δήμους (τους κάνουν δηλαδή φτωχοπρόδρομους) κι έτσι τους έχουν στο χέρι, ενώ παράλληλα τους διαφθείρουν, γι’ αυτό οι πριμοδοτιμένοι καλλιτέχνες είναι πιο θρασείς από τους άλλους.
Κατά κανόνα οι άνθρωποι των υπουργείων και των δήμων είναι άσχετοι, ανίκανοι και κομπλεξικοί – κι όμως αυτοί μας κάνουν κουμάντο…
Τα φεστιβάλ πρέπει να λιγοστέψουν, αφού δεν γίνεται να σταματήσουν. Καλύτερα να χτίζονται νοσοκομεία…
Ντίνος Χριστιανόπουλος
εναντίον 1986
Γιάννης Σκαρίμπας
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Δεν βραβεύονται οι άνθρωποι – δεν είναι αγελάδες! Ο βραβευμένος υφίσταται μίαν παραβίαση της αξιοπρέπειάς του ως άνθρωπος, ένα είδος προσβολής της ομορφιάς του. Το γεγονός ότι κανείς δεν προσέχει αυτήν την παραβίαση, αυτήν την προσβολή, (ίσως και διότι, αυτά, είναι γράμματα πολύ ψιλά για τα μάτια τους), δείχνει ακριβώς το πόσο, επίσης κατά κανόνα, βραβεύονται οι παίρνοντες στα σοβαρά τα βραβεία τους – γιατί από αστεία δεν σηκώνουν!
Γιάννης Σκαρίμπας
εναντίον 1986
Είμαι εναντίον των φεστιβάλ, όποιοι κι αν τα διοργανώνουν (κράτος, δήμοι, κόμματα) διότι:
Διαιωνίζουν τη γνωστή δημοκοπία «άρτον και θεάματα», που αποπροσανατολίζει το λαό απ’ τα πραγματικά προβλήματά του και τις αληθινές ανάγκες του και τον ευνουχίζει με πανηγύρια και φιέστες.
Χρησιμοποιούν τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις σαν πρόσχημα για άλλους σκοπούς: την εξουσία, τον παραγοντισμό, την κοινωνική προβολή, το τραγάνισμα του δημόσιου χρήματος, την προώθηση ημετέρων, τον παραμερισμό όσων δεν προσκυνούν κτλ.
Χρηματοδοτούνται άμεσα ή έμμεσα απ’ το κράτος, αποτελούν δηλαδή ένα επιπλέον βήμα της βαθμιαίας κρατικοποίησης των πάντων, από ναυπηγεία μέχρι μονοτονικό. Και είναι γνωστά σε όλους τα αποτελέσματα κάθε κρατικοποίησης.
Συνηθίζουν τους καλλιτέχνες να ζητιανεύουν από τα υπουργεία και τους δήμους (τους κάνουν δηλαδή φτωχοπρόδρομους) κι έτσι τους έχουν στο χέρι, ενώ παράλληλα τους διαφθείρουν, γι’ αυτό οι πριμοδοτιμένοι καλλιτέχνες είναι πιο θρασείς από τους άλλους.
Κατά κανόνα οι άνθρωποι των υπουργείων και των δήμων είναι άσχετοι, ανίκανοι και κομπλεξικοί – κι όμως αυτοί μας κάνουν κουμάντο…
Τα φεστιβάλ πρέπει να λιγοστέψουν, αφού δεν γίνεται να σταματήσουν. Καλύτερα να χτίζονται νοσοκομεία…
Ντίνος Χριστιανόπουλος
εναντίον 1986
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
11-09-23
16:00
"Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότατο συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά δεν είναι ο τόπος μας αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία.
Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό".
Γ. Σεφέρης
Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό".
Γ. Σεφέρης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
07-08-23
15:44
" Μου καθάριζε ρόδια με τα ίδια του τα χέρια.
Τα δάχτυλά του μαύριζαν ακόμη πιο πολύ. Τα κουκιά του ροδιού θαμποφέγγαν
σα γυάλινα φιαλίδια γεμάτα μ’ αίμα. Με τάιζε στην παλάμη του
ανάμεσα στα μεγάλα πιθάρια και στα πέτρινα σκαμνιά, μη και ξεχάσω
και δε γυρίσω πάλι κοντά του.
— Πώς να μη γυρίσω; Τούτη η θάλασσα
σου τινάζει το φέγγος της, τριμμένο γυαλί, στα μάτια, στο στόμα,
μες στο πουκάμισο μες στα σαντάλια.
«Κράτησέ με, —του έλεγα·— άφησέ με
να ’‘μαι μονάχα το ένα —έστω μισό·— τ’ ολόκληρο μισό (όποιο να ’ναι),
όχι τα δυο, τα χωριστά και τα άσμιχτα, γιατί δε μου μένει
παρά να ’μαι η τομή —δηλαδή να μην είμαι—
μια κάθετη μονάχα μαχαιριά κι ο συθέμελος πόνος —»·
και το μαχαίρι, ούτε κι αυτό να μην είναι δικό σου.
«Δεν αντέχω, —του έλεγα·— κράτησέ με». "
Περσεφόνη
Γ. Ρίτσος
Τα δάχτυλά του μαύριζαν ακόμη πιο πολύ. Τα κουκιά του ροδιού θαμποφέγγαν
σα γυάλινα φιαλίδια γεμάτα μ’ αίμα. Με τάιζε στην παλάμη του
ανάμεσα στα μεγάλα πιθάρια και στα πέτρινα σκαμνιά, μη και ξεχάσω
και δε γυρίσω πάλι κοντά του.
— Πώς να μη γυρίσω; Τούτη η θάλασσα
σου τινάζει το φέγγος της, τριμμένο γυαλί, στα μάτια, στο στόμα,
μες στο πουκάμισο μες στα σαντάλια.
«Κράτησέ με, —του έλεγα·— άφησέ με
να ’‘μαι μονάχα το ένα —έστω μισό·— τ’ ολόκληρο μισό (όποιο να ’ναι),
όχι τα δυο, τα χωριστά και τα άσμιχτα, γιατί δε μου μένει
παρά να ’μαι η τομή —δηλαδή να μην είμαι—
μια κάθετη μονάχα μαχαιριά κι ο συθέμελος πόνος —»·
και το μαχαίρι, ούτε κι αυτό να μην είναι δικό σου.
«Δεν αντέχω, —του έλεγα·— κράτησέ με». "
Περσεφόνη
Γ. Ρίτσος
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
26-07-23
16:24
Την εποχή εκείνη δεν μπορούσαμε να πούμε πως οι άνθρωποι τότε ήταν πιο καλόκαρδοι, μα ήταν διαφορετικοί. Πιθανό ν’ αγαπούσαν περισσότερο τα πουλιά. Μπορεί να ήταν πονόψυχοι, να είχαν μέσα τους αγάπη. Μπορεί να ήταν πιο κοντά στη φύση, ποιος ξέρει… Τώρα οι άνθρωποι πεντάρα δεν δίνουν για τα πουλιά που πεθαίνουν μέσα στα κλουβιά. Στις εκκλησιές, στις χάβρες δε συχνάζουν πια οι πιστοί, μονάχα από Κυριακή σε Κυριακή και στις κηδείες βλέπεις λίγο κόσμο. Όσο γι’ αυτούς που βγαίνουν από τα τζαμιά, τους γενάτους, τους κακομούτσουνους, που ολοένα τρίζουν τα δόντια τους, και που δεν ταιριάζουν καθόλου στο όμορφο εκείνο τζαμί του Σουλεϊμάνιέ, με φάτσες που θυμίζουν το θάνατο, ούτε λόγος να γίνεται για αγάπη στα πουλιά… Ε μπρε μάνα μου!.. Μονάχα οι φτωχοί στο Εγιούπ ίσως να έχουν μέσα τους λίγη συμπόνια… και στο Ταξίμ… Το Ταξίμ είναι η πιο πυκνόκατοικημένη περιοχή της Πόλης, μέσα σ’ εκείνο το πλήθος πιθανό να υπάρχουν λίγοι άνθρωποι που να έχουν μέσα τους ανθρωπιά, ώστε να δώσουν λίγα χρήματα και γεμάτοι χαρά να τα λευτερώσουν. Τότε τα πουλιά θα πετάξουν πάνω από το ξενοδοχείο Σέρατον και στη στιγμή θα βρεθούν πάνω από τον Βόσπορο.
«Η μόνη μας ελπίδα είναι το Εγιούπ και το Ταξίμ».
«Λες να πέθανε η ανθρωπιά;» είπα.
«Όχι», είπε, «δεν πέθανέ, δεν πέθανε, μα κάτι συμβαίνει, κάπου στριμώχτηκε φαίνεται!».
«Που να στριμώχτηκε άραγε;».
Στο πρόσωπό του έλαμψε ένα φως χαράς. Η ανθρωπιά πιθανό να είναι στο πλατύ γέλιο του, στην απερίγραπτη χαρά του, ποιος ξέρει, μπορεί…
«Και τα πουλιά φύγανε…» είπε.
Μετά δεν μιλήσαμε.
Φύγανε και τα πουλιά, μαζί με τα πουλιά και… Και τα πουλιά φύγανε…
Άνθρωποι εξαγριωμένοι με καλπάκια, που νοερά, συνέχεια διαβάζουν Κοράνι, που βγαίνουν από το τζαμί βλοσυροί σαν να καβγαδίσανε με τον Θεό που άφησαν όλη την καλοσύνη της ψυχής τους εκεί μέσα. Αυτοί λοιπόν είναι οι πιστοί; Και τα πουλιά πήραν τον ομμάτιων τους και φύγανε…
Σε τούτη την πλατεία του Ταξίμ, οι άνθρωποι πατείς με πατώ σε, άλλοι φτύνουν καταγής, μυξιάρηδες, αρρωστημένοι, φτιασιδωμένοι ακατάδεχτοι, άνθρωποι με διαθέσεις εχθρικές, αγέλαστοι, με διαθέσεις ανθρωποφαγικές, κοιτάζουν πως να σκάψει ο ένας το λάκκο του άλλου, φοβιτσιάρηδες, ντροπαλοί, εγωιστές… Αυτοί είναι οι άνθρωποί μας;
Και τα πουλιά φύγανε…
Και μαζί με τα πουλιά…
Γιασάρ Κεμάλ
Φύγανε και τα πουλιά
«Η μόνη μας ελπίδα είναι το Εγιούπ και το Ταξίμ».
«Λες να πέθανε η ανθρωπιά;» είπα.
«Όχι», είπε, «δεν πέθανέ, δεν πέθανε, μα κάτι συμβαίνει, κάπου στριμώχτηκε φαίνεται!».
«Που να στριμώχτηκε άραγε;».
Στο πρόσωπό του έλαμψε ένα φως χαράς. Η ανθρωπιά πιθανό να είναι στο πλατύ γέλιο του, στην απερίγραπτη χαρά του, ποιος ξέρει, μπορεί…
«Και τα πουλιά φύγανε…» είπε.
Μετά δεν μιλήσαμε.
Φύγανε και τα πουλιά, μαζί με τα πουλιά και… Και τα πουλιά φύγανε…
Άνθρωποι εξαγριωμένοι με καλπάκια, που νοερά, συνέχεια διαβάζουν Κοράνι, που βγαίνουν από το τζαμί βλοσυροί σαν να καβγαδίσανε με τον Θεό που άφησαν όλη την καλοσύνη της ψυχής τους εκεί μέσα. Αυτοί λοιπόν είναι οι πιστοί; Και τα πουλιά πήραν τον ομμάτιων τους και φύγανε…
Σε τούτη την πλατεία του Ταξίμ, οι άνθρωποι πατείς με πατώ σε, άλλοι φτύνουν καταγής, μυξιάρηδες, αρρωστημένοι, φτιασιδωμένοι ακατάδεχτοι, άνθρωποι με διαθέσεις εχθρικές, αγέλαστοι, με διαθέσεις ανθρωποφαγικές, κοιτάζουν πως να σκάψει ο ένας το λάκκο του άλλου, φοβιτσιάρηδες, ντροπαλοί, εγωιστές… Αυτοί είναι οι άνθρωποί μας;
Και τα πουλιά φύγανε…
Και μαζί με τα πουλιά…
Γιασάρ Κεμάλ
Φύγανε και τα πουλιά
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
24-07-23
17:08
"Πώς βεβαιώνεται κάποιος για τη δύναμη του πάνω σε ένα άλλο ;
-Κάνοντας τον να υποφέρει.
-Ακριβώς. Κάνοντας τον να υποφέρει. Η υπακοή δεν αρκεί.
Αν δεν υποφέρει, πως μπορεί να είσαι βέβαιος πως υπακούει στη δική σου θέληση και όχι στη δική του;
Δύναμη είναι να επιβάλλεις πόνο και ταπείνωση.
Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι δίνοντας του το σχήμα που θέλεις εσύ. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι κόσμο δημιουργούμε; Είναι ακριβώς το αντίθετο από τις ανόητες ηδονιστικές ουτοπίες που είχαν οραματιστεί οι παλιοί μεταρρυθμιστές.
Είναι ένας κόσμος φόβου και προδοσίας και βασανιστηρίων. Ένας κόσμος καταπιεστών και καταπιεζομένων, ένας κόσμος που όσο τελειοποιείται θα γίνεται όλο και πιο ανελέητος."
Το απόσπασμα είναι από το "1984"
του Τζορτζ Όργουελ.
-Κάνοντας τον να υποφέρει.
-Ακριβώς. Κάνοντας τον να υποφέρει. Η υπακοή δεν αρκεί.
Αν δεν υποφέρει, πως μπορεί να είσαι βέβαιος πως υπακούει στη δική σου θέληση και όχι στη δική του;
Δύναμη είναι να επιβάλλεις πόνο και ταπείνωση.
Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι δίνοντας του το σχήμα που θέλεις εσύ. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι κόσμο δημιουργούμε; Είναι ακριβώς το αντίθετο από τις ανόητες ηδονιστικές ουτοπίες που είχαν οραματιστεί οι παλιοί μεταρρυθμιστές.
Είναι ένας κόσμος φόβου και προδοσίας και βασανιστηρίων. Ένας κόσμος καταπιεστών και καταπιεζομένων, ένας κόσμος που όσο τελειοποιείται θα γίνεται όλο και πιο ανελέητος."
Το απόσπασμα είναι από το "1984"
του Τζορτζ Όργουελ.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
21-07-23
16:15
Η οχληρότητα της καθημερινής ζωής, τα προβλήματα επιβίωσης, συμμετοχής στα κοινά και αυτογνωσίας, η αγωνία για το μέλλον, η αίσθηση της αποξένωσης που έχει το σύγχρονο άτομο από κάθε τομέα της ιδιωτικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής, έκαναν τον ελεύθερο χρόνο πραγματικό άσυλο.
Αλλά αυτό ακριβώς το καταφύγιο καταλήφθηκε από τη μαζική κουλτούρα, που πέτυχε τον εφησυχασμό, την εξουδετέρωση της οργής και της απελπισίας, την αδρανοποίηση της σκέψης και την αναπαραγωγή των παραδεδομένων αξιών και αναγκών.
Η μαζική κουλτούρα προσφέρει διασκέδαση, μ' άλλα λόγια φυγή από την πραγματικότητα και προετοιμασία για μια ακόμη εργάσιμη μέρα.
Συμπερασματικά, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ασφαλιστική δικλίδα που εκτονώνει τις κρίσεις, είναι η πίσω όψη, ο πιστός συνοδοιπόρος της καπιταλιστικής βιομηχανικής παραγωγής.
Χέρμπερτ Μαρκούζε
Αλλά αυτό ακριβώς το καταφύγιο καταλήφθηκε από τη μαζική κουλτούρα, που πέτυχε τον εφησυχασμό, την εξουδετέρωση της οργής και της απελπισίας, την αδρανοποίηση της σκέψης και την αναπαραγωγή των παραδεδομένων αξιών και αναγκών.
Η μαζική κουλτούρα προσφέρει διασκέδαση, μ' άλλα λόγια φυγή από την πραγματικότητα και προετοιμασία για μια ακόμη εργάσιμη μέρα.
Συμπερασματικά, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ασφαλιστική δικλίδα που εκτονώνει τις κρίσεις, είναι η πίσω όψη, ο πιστός συνοδοιπόρος της καπιταλιστικής βιομηχανικής παραγωγής.
Χέρμπερτ Μαρκούζε
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
19-07-23
14:07
Κατάλογοι. 1
Είναι όλα έτοιμα.
Από πολύ καιρό αλλά δεν φαίνονται. Ποτέ δεν χάνεται αυτό που υπάρχει στην αφάνεια. Η αφάνεια δεν καταλύεται ποτέ. Καταλύει καθετί που την κρύβει και διαψεύδει με την έκρηξή της το ορατό, το απτό και το βρώσιμο...
Όραμα φρίκης επάνω από την άσφαλτο,
μ’ ένα άγριο φτυάρι μπηγμένο στα νεφρά της πόλης έτοιμο να σκάψει τον ομαδικό τάφο.
Ατέλειωτες συνάξεις ανθρώπων. Πεζοπορίες χωρίς ύπνο, χωρίς καθόλου να πατούν στο χώμα, με το σώμα σαν αρχαία λόγχη,
χωρίς ν’ αγγίζονται, χωρίς βλέμματα, συνεπαρμένοι από τον πάταγο της αναμενόμενης βροντής.
Ένα γυμνό δρεπάνι θερίζει ζέοντα έντερα στον ουρανό.
Φήμες επερχόμενης επιδημίας θανάτων
ανεξακρίβωτης αιτίας.
Φοβούνται. Τρέμουν σαν τα φύλλα πεθαμένου δέντρου μέσα στη δυσεύρετη προέλευση ξυραφικού ανέμου.
Καταφεύγουν στην έπαρση, στην επέκταση, στον κυνισμό,
ακόμα και στην τρέλα, ακόμα και στη σιωπή,
καταφεύγουν ακόμα και στην ποίηση...
Φοβούνται. Ταξιδεύουν.
Ποζάρουν ντυμένοι ιππόγρυπες θριάμβου μπροστά σε νεκρούς φωτογράφους.
Τη νύχτα, όμως, μέσα στον ύπνο τους,
χτυπούν με τη γροθιά το στήθος ώσπου να το ματώσουν
γιατί το αμφίστομο όνειρο τους ψιθυρίζει στο πονεμένο σημείο του μυαλού
πως το πρωί, όταν ξυπνήσουν, πάλι θα βρουν
το ένας τους πόδι κομμένο σύρριζα με το πριόνι
και πεταμένο κάτω από το κρεβάτι.
Ανελέητο όνειρο. Ανελέητο σαν την ουσία όλων των ονείρων και σαν τη μεγάλη απουσία.
Σπασμοί όλων των φλοιών της γης...
Σπαρταράει το γένος των ανθρώπων
κρεμασμένο ανάποδα απ’ το διάφανο ταβάνι
απ’ όπου βλέπει την κτίση
σαν αιώνιο κύμα από ζέοντα έντερα
μέσα στον μαύρο ήλιο που σφυρίζει.
Ο εκκωφαντικός τριγμός των θεμελίων.
Το αίμα έχει αφηνιάσει μέσα στα σώματα,
η κούραση όμως κάνει το μυαλό να κλαίει απαρηγόρητα.
Το κλάμα του μυαλού, η υφήλιος γλώσσα.
Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Δ. Δημητριάδης
Είναι όλα έτοιμα.
Από πολύ καιρό αλλά δεν φαίνονται. Ποτέ δεν χάνεται αυτό που υπάρχει στην αφάνεια. Η αφάνεια δεν καταλύεται ποτέ. Καταλύει καθετί που την κρύβει και διαψεύδει με την έκρηξή της το ορατό, το απτό και το βρώσιμο...
Όραμα φρίκης επάνω από την άσφαλτο,
μ’ ένα άγριο φτυάρι μπηγμένο στα νεφρά της πόλης έτοιμο να σκάψει τον ομαδικό τάφο.
Ατέλειωτες συνάξεις ανθρώπων. Πεζοπορίες χωρίς ύπνο, χωρίς καθόλου να πατούν στο χώμα, με το σώμα σαν αρχαία λόγχη,
χωρίς ν’ αγγίζονται, χωρίς βλέμματα, συνεπαρμένοι από τον πάταγο της αναμενόμενης βροντής.
Ένα γυμνό δρεπάνι θερίζει ζέοντα έντερα στον ουρανό.
Φήμες επερχόμενης επιδημίας θανάτων
ανεξακρίβωτης αιτίας.
Φοβούνται. Τρέμουν σαν τα φύλλα πεθαμένου δέντρου μέσα στη δυσεύρετη προέλευση ξυραφικού ανέμου.
Καταφεύγουν στην έπαρση, στην επέκταση, στον κυνισμό,
ακόμα και στην τρέλα, ακόμα και στη σιωπή,
καταφεύγουν ακόμα και στην ποίηση...
Φοβούνται. Ταξιδεύουν.
Ποζάρουν ντυμένοι ιππόγρυπες θριάμβου μπροστά σε νεκρούς φωτογράφους.
Τη νύχτα, όμως, μέσα στον ύπνο τους,
χτυπούν με τη γροθιά το στήθος ώσπου να το ματώσουν
γιατί το αμφίστομο όνειρο τους ψιθυρίζει στο πονεμένο σημείο του μυαλού
πως το πρωί, όταν ξυπνήσουν, πάλι θα βρουν
το ένας τους πόδι κομμένο σύρριζα με το πριόνι
και πεταμένο κάτω από το κρεβάτι.
Ανελέητο όνειρο. Ανελέητο σαν την ουσία όλων των ονείρων και σαν τη μεγάλη απουσία.
Σπασμοί όλων των φλοιών της γης...
Σπαρταράει το γένος των ανθρώπων
κρεμασμένο ανάποδα απ’ το διάφανο ταβάνι
απ’ όπου βλέπει την κτίση
σαν αιώνιο κύμα από ζέοντα έντερα
μέσα στον μαύρο ήλιο που σφυρίζει.
Ο εκκωφαντικός τριγμός των θεμελίων.
Το αίμα έχει αφηνιάσει μέσα στα σώματα,
η κούραση όμως κάνει το μυαλό να κλαίει απαρηγόρητα.
Το κλάμα του μυαλού, η υφήλιος γλώσσα.
Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Δ. Δημητριάδης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
23-06-23
14:23
"Έτσι, ενώ το σώμα του εκπλήρωνε τη μοίρα του σε πορνεία και σε ταβέρνες του Λονδίνου, η ψυχή που το κατοικούσε ήταν ο Καίσαρ που αψηφάει τον οιωνό, η Ιουλιέτα που καταριέται τον κορυδαλλό, ο Μάκβεθ που μιλάει με τις μάγισσες στο ρεικότοπο, που είναι και οι Μοίρες.
Είκοσι χρόνια έζησε σ' αυτή την κατευθυνόμενη παραίσθηση, ώσπου ένα πρωί τον έπιασε ναυτία και φρίκη απ' το να είναι τόσοι πολλοί άνθρωποι που πεθαίνουν από σπαθί ή ψυχομαχούν μελωδικά. Την ίδια εκείνη μέρα αποφάσισε να πουλήσει το θέατρό του.
Η ιστορία προσθέτει πως, πριν ή μετά το θάνατό του βρέθηκε μπροστά στον Θεό και του είπε: 'Εγώ, που τόσοι άνθρωποι υπήρξα επί ματαίω, θέλω να είμαι ένας κι εγώ'.
Η φωνή του Θεού του απάντησε μέσα από έναν ανεμοστρόβιλο: 'Ούτε κι εγώ είμαι. Ονειρεύτηκα τον κόσμο όπως εσύ καλέ μου Σαίξπηρ ονειρεύτηκες το έργο σου, και μέσα στις μορφές του ονείρου μου είσαι κι εσύ που, όπως εγώ, είσαι πολλοί και κανένας'."
Χ.Λουίς Μπόρχες Everything and Nothing
Είκοσι χρόνια έζησε σ' αυτή την κατευθυνόμενη παραίσθηση, ώσπου ένα πρωί τον έπιασε ναυτία και φρίκη απ' το να είναι τόσοι πολλοί άνθρωποι που πεθαίνουν από σπαθί ή ψυχομαχούν μελωδικά. Την ίδια εκείνη μέρα αποφάσισε να πουλήσει το θέατρό του.
Η ιστορία προσθέτει πως, πριν ή μετά το θάνατό του βρέθηκε μπροστά στον Θεό και του είπε: 'Εγώ, που τόσοι άνθρωποι υπήρξα επί ματαίω, θέλω να είμαι ένας κι εγώ'.
Η φωνή του Θεού του απάντησε μέσα από έναν ανεμοστρόβιλο: 'Ούτε κι εγώ είμαι. Ονειρεύτηκα τον κόσμο όπως εσύ καλέ μου Σαίξπηρ ονειρεύτηκες το έργο σου, και μέσα στις μορφές του ονείρου μου είσαι κι εσύ που, όπως εγώ, είσαι πολλοί και κανένας'."
Χ.Λουίς Μπόρχες Everything and Nothing
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
09-06-23
15:34
Φωτιές στων μαγισσών τα μάτια, κεραυνοί και ουρλιαχτά και στη μέση το καζάνι τα μαγικά του κάνει.
"Πότε θα ανταμώσουμε ξανά με βροντή, αστραπή ή βροχή;
Ήρθε η ώρα! Ήρθε η ώρα
να κάψει η φωτιά, να βράσει το καζάνι!
Το τσουκάλι τριγυρίστε,
τα φαρμάκια μέσα χύστε!
Κόχλους κόχλαζε τσουκάλι,
κι ο χυλός σου αφρούς ας βγάλει!
Βράζε, Κόλασης καμίνι,
μαγικός χυλός να γίνει!
Λέπια δράκου και πετσί,
δόντια λύκου και μαζί
μούμια στρίγγλας και τη ράχη
απ'το αχόρταγο σαλάχι.
Και βλάσφημου χολή,
και συκώτι από τραγί,
και κλωνάρι από πρινάρι
κλαδεμένο με φεγγάρι,
που στα σκοτεινά με μιας το χει ρίξει ο Σατανάς.
Κόχλους κόχλαζε τσουκάλι,
κι ο χυλός σου αφρούς ας βγάλει!
Με αίμα ραντίστε
κι άμα δέσει σερβιρίστε!
Εκάτη: Ω μπράβο, μπράβο! Για την προκοπή σας θα λάβετε γενναία την πληρωμή σας! Τώρα τη χύτρα τριγυρίστε, σαν τα στοιχειά χοροπηδήστε!
Στοιχειά μαύρα και σταχτιά
κι άλικα σαν τη φωτιά,
τρέξτε εδώ, πετάτε εκεί,
το καλό να βουβαθεί,
το κακό να ξεφωνίσει και την πλάση να γιομίσει.
Το δάχτυλό μου με κεντά,
κάποιος κακός θα'ναι κοντά:
Όποιος βροντήξει,
η θύρα ας ανοίξει!
- Μάγισσες, στρίγγλες μαύρες, σας ξορκίζω στην τέχνη που χετε κι απ' όθε κι αν σας ήρθε η γνώση, τι κάνετε αυτού; Αποκριθείτε μου σε ό,τι σας ρωτήσω!
-Ρώτησέ μας και θα σου αποκριθούμε....Θες να το ακούσεις απ'τα στόματά μας ή θες τους αρχηγούς μας..;
-Κράξε μου τους να τους δω!"
W. Shakespeare Macbeth
"Πότε θα ανταμώσουμε ξανά με βροντή, αστραπή ή βροχή;
Ήρθε η ώρα! Ήρθε η ώρα
να κάψει η φωτιά, να βράσει το καζάνι!
Το τσουκάλι τριγυρίστε,
τα φαρμάκια μέσα χύστε!
Κόχλους κόχλαζε τσουκάλι,
κι ο χυλός σου αφρούς ας βγάλει!
Βράζε, Κόλασης καμίνι,
μαγικός χυλός να γίνει!
Λέπια δράκου και πετσί,
δόντια λύκου και μαζί
μούμια στρίγγλας και τη ράχη
απ'το αχόρταγο σαλάχι.
Και βλάσφημου χολή,
και συκώτι από τραγί,
και κλωνάρι από πρινάρι
κλαδεμένο με φεγγάρι,
που στα σκοτεινά με μιας το χει ρίξει ο Σατανάς.
Κόχλους κόχλαζε τσουκάλι,
κι ο χυλός σου αφρούς ας βγάλει!
Με αίμα ραντίστε
κι άμα δέσει σερβιρίστε!
Εκάτη: Ω μπράβο, μπράβο! Για την προκοπή σας θα λάβετε γενναία την πληρωμή σας! Τώρα τη χύτρα τριγυρίστε, σαν τα στοιχειά χοροπηδήστε!
Στοιχειά μαύρα και σταχτιά
κι άλικα σαν τη φωτιά,
τρέξτε εδώ, πετάτε εκεί,
το καλό να βουβαθεί,
το κακό να ξεφωνίσει και την πλάση να γιομίσει.
Το δάχτυλό μου με κεντά,
κάποιος κακός θα'ναι κοντά:
Όποιος βροντήξει,
η θύρα ας ανοίξει!
- Μάγισσες, στρίγγλες μαύρες, σας ξορκίζω στην τέχνη που χετε κι απ' όθε κι αν σας ήρθε η γνώση, τι κάνετε αυτού; Αποκριθείτε μου σε ό,τι σας ρωτήσω!
-Ρώτησέ μας και θα σου αποκριθούμε....Θες να το ακούσεις απ'τα στόματά μας ή θες τους αρχηγούς μας..;
-Κράξε μου τους να τους δω!"
W. Shakespeare Macbeth
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
09-04-23
01:19
«Άρτος και θεάματα»
Απόσπασμα ΙΑ ́. Οι χριστιανοί και η αρένα
«Ανθρωποφαγικό γεύμα της ψυχής», σελ. 141
Μετάφραση: Ελένη Φάσσα
ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑΤΑ
Βία και διασκέδαση στις ελληνορωμαϊκές πόλεις
https://www.cup.gr/wp-content/uploads/2023/01/ARTOS-sample.pdf
ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑΤΑ
Οι πόλεις της ελληνορωμαϊκής οικουμένης πάλλονταν από θεάματα που κατέκλυζαν τον δημόσιο χώρο. Θρησκευτικές πανηγύρεις, θεατρικές παραστάσεις, θρίαμβοι, αρματοδρομίες, κηδείες, μουσικά δρώμενα, εκτ…
www.cup.gr
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
03-03-23
18:08
Μισῶ αὐτή τή χώρα. Μοῦ ἔφαγε τά σπλάχνα. Γράφω σ’ἐσένα γιατί μαζί ποθήσαμε νά εἶναι γόνιμα αὐτά τά σπλάχνα, κι αὐτός ὁ πόθος μᾶς ἕνωσε νύχτες καί νύχτες…καί σ’ἄλλες ὧρες τῆς μέρας, ὅταν ξαφνικά γινόταν ἕνα θαῦμα καί ξεχνούσαμε τόν τρόμο πού ἔτρεχε στούς δρόμους καθώς μές στίς φλέβες μας…τά ἐφιαλτικά δελτία εἰδήσεων πού μᾶς ἐμπόδιζαν ἀκόμα καί νά κοιταζόμαστε…διαβασμένα ἀπό θεότρελους ἐκφωνητές…τά οὐρλιαχτά πού σκέπαζαν ἀκόμα καί τίς σειρῆνες τῶν ἀσθενοφόρων…
Μισῶ αὐτή τή χώρα. Μοῦ ἔφαγε τά σπλάχνα. Μοῦ τά’φαγε. Τή μισῶ. Ναί, τή μισῶ, τή μισῶ. Δέν μπορεῖ μία γυναίκα νά ζήσει μέ τέτοια σπλάχνα μέσα της. Ὅσο τό σκέφτομαι, μοῦ’ρχεται νά ξεράσω τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μου. Νιώθω σάν ξέρασμα. Μπορεῖ καί νάμαι. Μία γυναίκα…δέν εἶναι σά μία χώρα πού ἀξιοποιεῖ τά ἐρείπιά της, τούς τάφους της…πού τά ξεπουλάει ὅλα γιά ἐθνικό συνάλλαγμα…ζώντας ἀπ’αὐτά. Ἐγώ δέ θέλω νά μαι μία χώρα. Δέν εἶμαι χώρα. Δέ θέλω νά εἶμαι αὐτή ἡ χώρα. Αὐτή ἡ χώρα εἶναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός καί φόνισσα....
Δ. Δημητριάδης
Πεθαίνω σαν χώρα.
Τέμπη
Σκίτσο του Δημήτρη Αστεριού
Μισῶ αὐτή τή χώρα. Μοῦ ἔφαγε τά σπλάχνα. Μοῦ τά’φαγε. Τή μισῶ. Ναί, τή μισῶ, τή μισῶ. Δέν μπορεῖ μία γυναίκα νά ζήσει μέ τέτοια σπλάχνα μέσα της. Ὅσο τό σκέφτομαι, μοῦ’ρχεται νά ξεράσω τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μου. Νιώθω σάν ξέρασμα. Μπορεῖ καί νάμαι. Μία γυναίκα…δέν εἶναι σά μία χώρα πού ἀξιοποιεῖ τά ἐρείπιά της, τούς τάφους της…πού τά ξεπουλάει ὅλα γιά ἐθνικό συνάλλαγμα…ζώντας ἀπ’αὐτά. Ἐγώ δέ θέλω νά μαι μία χώρα. Δέν εἶμαι χώρα. Δέ θέλω νά εἶμαι αὐτή ἡ χώρα. Αὐτή ἡ χώρα εἶναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός καί φόνισσα....
Δ. Δημητριάδης
Πεθαίνω σαν χώρα.
Τέμπη
Σκίτσο του Δημήτρη Αστεριού
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
19-02-23
20:11
Do you know that one day I’ll kill you? I won’t do it because I’m no longer in love with you, or because I’m jealous, but—I’ll just kill you for no better reason that I sometimes long to devour you.
Fyodor Dostoyevsky, The Gambler
Fyodor Dostoyevsky, The Gambler
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
03-02-23
16:37
Εἴμαστε θνητοὶ κι αὐτὸ σημαίνει ὅτι δίνουμε ἕναν ἀγώνα γιὰ νὰ ἀντεπεξέλθουμε στοὺς περιορισμοὺς τῆς βιολογίας μας, στὰ ὅρια ποὺ μᾶς βάζουν τὰ γονίδιά μας, τὰ κύτταρά μας, ἡ σάρκα καὶ τὰ ὀστά μας. Ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη μᾶς ἔχει δώσει τὴ δύναμη νὰ προεκτείνουμε τοῦτα τὰ ὅρια, καὶ τὰ δυνητικὰ ὀφέλη ἀπ' αὐτὴ τὴ δύναμη ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς βασικοὺς λόγους ποὺ ἔγινα γιατρός. Ὅμως ἔχω δεῖ πάρα πολλὲς φορὲς τί βλάβες προκαλοῦμε ἐμεῖς οἱ γιατροὶ ὅταν δὲν ἀναγνωρίζουμε πὼς τούτη ἡ δύναμη εἶναι —καὶ θὰ εἶναι πάντα— πεπερασμένη.
Atul Gawande,
«Ἐμεῖς οἱ θνητοί. Τὰ ὅρια τῆς ἰατρικῆς καὶ τί ἔχει πράγματι σημασία ὅταν τὸ τέλος πλησιάζει»
μτφρ. Λύο Καλοβυρνᾶς
Atul Gawande,
«Ἐμεῖς οἱ θνητοί. Τὰ ὅρια τῆς ἰατρικῆς καὶ τί ἔχει πράγματι σημασία ὅταν τὸ τέλος πλησιάζει»
μτφρ. Λύο Καλοβυρνᾶς
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
22-01-23
17:05
Σὲ κάποιαν ἀπόμερη γωνιὰ τοῦ Σύμπαντος ποὺ ξεχύθηκε ἀστραποβολῶντας σὲ ἀναρίθμητα ἡλιακὰ συστήματα, ἦταν μιὰ φορὰ κ' ἕναν καιρὸ ἕν' ἄστρο. Στὸ ἄστρο αὐτὸ ζοῦσαν κάτι ἔξυπνα ζῶα ποὺ μηχανεύτηκαν τὸ γιγνώσκειν: ἡ πιὸ ἀλαζονικὴ καὶ πλανερὴ στιγμὴ τῆς παγκόσμιας Ἱστορίας – ὅμως μονάχα μιὰ στιγμή! Μετὰ ἀπὸ λίγες εἰσπνοές-ἐκπνοὲς τῆς Φύσης, τὸ ἄστρο πάγωσε καὶ τὰ ἔξυπνα ζῶα ἔπρεπε νὰ πεθάνουν. Ἡ ὥρα εἶχε σίγουρα φτάσει: παρά τοὺς κομπασμούς τους γιὰ τὰ πολλὰ ποὺ τάχα γνώριζαν, πρὸς μεγάλη τους δυσαρέσκεια ἀνακάλυψαν πὼς ὅλα ἦταν λάθος. Πέθαναν καὶ χάθηκαν μαζὶ μὲ τὴν Ἀλήθεια. Αὐτὴ ἦταν ἡ τύχη, λοιπόν, τῶν ἀπογνωσμένων ἐκείνων ζώων, ποὺ εἶχαν ἐπινοήσει τὸ γιγνώσκειν...
Φρ. Νίτσε, «Τὸ πάθος γιὰ τὴν ἀλήθεια»
μτφρ. Βαγγέλης Δουβαλέρης
Φρ. Νίτσε, «Τὸ πάθος γιὰ τὴν ἀλήθεια»
μτφρ. Βαγγέλης Δουβαλέρης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
14-01-23
14:10
ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ
ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΒΟΛΩΝ
Πολλοί παραπονιούνταν ότι τα λόγια των σοφών δεν είναι παρά συνεχείς παραβολές, που όμως δεν μπορούμε να τις εφαρμόσουμε στην καθημερινή μας ζωή, κι ας είναι το μόνο που διαθέτουμε.
Όταν λέει ο σοφός « πέρασε απέναντι» τότε δεν εννοεί ότι πρέπει κανείς να διασχίσει το δρόμο, κάτι που θα ήταν εφικτό αν άξιζε το αποτέλεσμα, αλλά αντιθέτως αναφέρεται σε κάποιο μυθικό απέναντι, σε κάτι που δεν γνωρίζουμε και που δεν επιδέχεται περαιτέρω επεξήγηση και που άρα δεν μας ωφελεί σε τίποτα. Όλες αυτές οι παραβολές δεν θέλουν να πουν παρά το ότι το ασύλληπτο είναι ασύλληπτο, κι αυτό το γνωρίζαμε ήδη. Άλλα όμως είναι τα ζητήματα που μας παιδεύουν καθημερινά.
Είπε τότε κάποιος: Γιατί αντιστέκεστε; Αν ακολουθούσατε τις παραβολές θα είχατε γίνει οι ίδιοι παραβολές κι έτσι θα είχατε απαλλαγεί από τα καθημερινά σας βάσανα.
Κάποιος άλλος είπε: Στοίχημα πως κι αυτό είναι μια παραβολή.
Ο πρώτος είπε: Κέρδισες.
Ο δεύτερος είπε: Αλλά δυστυχώς μονάχα στην παραβολή.
Ο πρώτος είπε: Όχι, στην πραγματικότητα.
Στην παραβολή έχασες.
ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΒΟΛΩΝ
Πολλοί παραπονιούνταν ότι τα λόγια των σοφών δεν είναι παρά συνεχείς παραβολές, που όμως δεν μπορούμε να τις εφαρμόσουμε στην καθημερινή μας ζωή, κι ας είναι το μόνο που διαθέτουμε.
Όταν λέει ο σοφός « πέρασε απέναντι» τότε δεν εννοεί ότι πρέπει κανείς να διασχίσει το δρόμο, κάτι που θα ήταν εφικτό αν άξιζε το αποτέλεσμα, αλλά αντιθέτως αναφέρεται σε κάποιο μυθικό απέναντι, σε κάτι που δεν γνωρίζουμε και που δεν επιδέχεται περαιτέρω επεξήγηση και που άρα δεν μας ωφελεί σε τίποτα. Όλες αυτές οι παραβολές δεν θέλουν να πουν παρά το ότι το ασύλληπτο είναι ασύλληπτο, κι αυτό το γνωρίζαμε ήδη. Άλλα όμως είναι τα ζητήματα που μας παιδεύουν καθημερινά.
Είπε τότε κάποιος: Γιατί αντιστέκεστε; Αν ακολουθούσατε τις παραβολές θα είχατε γίνει οι ίδιοι παραβολές κι έτσι θα είχατε απαλλαγεί από τα καθημερινά σας βάσανα.
Κάποιος άλλος είπε: Στοίχημα πως κι αυτό είναι μια παραβολή.
Ο πρώτος είπε: Κέρδισες.
Ο δεύτερος είπε: Αλλά δυστυχώς μονάχα στην παραβολή.
Ο πρώτος είπε: Όχι, στην πραγματικότητα.
Στην παραβολή έχασες.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
13-01-23
14:33
“ Αυτή ακριβώς ή ησυχία με αναστατώνει. Μου φαίνεται αφύσικη.
"Όλα είναι ήρεμα όπως συμβαίνει πριν από μια θύελλα.
Ακούω και παρακολουθώ μ όλες μου τις αισθήσεις κάθε τι πού θα πρόδιδε τη θύελλα πού είναι αναπόφευκτη. 'Αρκεί να μην είναι πρόωρη.
Ώ! αρκεί να μη ξεσπάσει νωρίτερα απ ότι πρέπει. Ή ανησυχία μου εξηγείται. Σκέπτομαι, σκέπτομαι χωρίς ανάπαυλα και δε μπορώ να σταματήσω να σκέπτομαι. Έζησα τόσο πολύ καιρό στην καρδιά των γεγονότων πού αυτή ή ησυχία και ή ηρεμία με πιέζουν ενώ ή σκέψη μου ξαναγυρίζει άθελά μου στην ανεμοστρόβιλο τού θανάτου και της καταστροφής πού όπου νάνε θα ξεσπάσει.
Νομίζω πώς ακούω τις κραυγές των θυμάτων, νομίζω πώς βλέπω, όπως τα είδα στο παρελθόν όλα εκείνα τα τρυφερά και ωραία σώματα, κακοποιημένα και ακρωτηριασμένα, όλες εκείνες τις ψυχές αποσπασμένες άγρια από υπέροχα σώματα και πεταμένες κατά πρόσωπο του θεού. Πόσο αξιολύπητα όντα είμαστε αφού πρέπει να καταφύγουμε στη σφαγή και την καταστροφή για να φτύσουμε στο σκοπό μας, να εγκαθιδρύσουμε πάνω στη Γή την ευτυχία και τη διαρκή ειρήνη.
Κι έπειτα είμαι ολομόναχη!
"Όταν δε σκέπτομαι αυτό πού πρόκειται να συμβεί, αναπολώ αυτό πού υπήρξε και πού δεν υπάρχει πια. Σκέφτομαι τον Αετό μου πού χτυπούσε το κενό με τα ακούραστα φτερά του και πέταξε προς το δικό του ήλιο, προς το λαμπερό Ιδεώδες της ανθρώπινης ελευθερίας. Δε θα μπορούσα να καθίσω με σταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας το μεγάλο γεγονός πού είναι έργο δικό του, αν και τώρα δεν είναι πια εδώ για να το δει να πραγματοποιείται. Είναι έργο των χεριών του. Δημιούργημα τού πνεύματός του. Αφιέρωσε σ αυτό τα ωραιότερα του χρόνια. Έδωσε γι αυτό την ίδια του τη ζωή. “
Η Σιδερένια Φτέρνα
Τζάκ Λόντον
"Όλα είναι ήρεμα όπως συμβαίνει πριν από μια θύελλα.
Ακούω και παρακολουθώ μ όλες μου τις αισθήσεις κάθε τι πού θα πρόδιδε τη θύελλα πού είναι αναπόφευκτη. 'Αρκεί να μην είναι πρόωρη.
Ώ! αρκεί να μη ξεσπάσει νωρίτερα απ ότι πρέπει. Ή ανησυχία μου εξηγείται. Σκέπτομαι, σκέπτομαι χωρίς ανάπαυλα και δε μπορώ να σταματήσω να σκέπτομαι. Έζησα τόσο πολύ καιρό στην καρδιά των γεγονότων πού αυτή ή ησυχία και ή ηρεμία με πιέζουν ενώ ή σκέψη μου ξαναγυρίζει άθελά μου στην ανεμοστρόβιλο τού θανάτου και της καταστροφής πού όπου νάνε θα ξεσπάσει.
Νομίζω πώς ακούω τις κραυγές των θυμάτων, νομίζω πώς βλέπω, όπως τα είδα στο παρελθόν όλα εκείνα τα τρυφερά και ωραία σώματα, κακοποιημένα και ακρωτηριασμένα, όλες εκείνες τις ψυχές αποσπασμένες άγρια από υπέροχα σώματα και πεταμένες κατά πρόσωπο του θεού. Πόσο αξιολύπητα όντα είμαστε αφού πρέπει να καταφύγουμε στη σφαγή και την καταστροφή για να φτύσουμε στο σκοπό μας, να εγκαθιδρύσουμε πάνω στη Γή την ευτυχία και τη διαρκή ειρήνη.
Κι έπειτα είμαι ολομόναχη!
"Όταν δε σκέπτομαι αυτό πού πρόκειται να συμβεί, αναπολώ αυτό πού υπήρξε και πού δεν υπάρχει πια. Σκέφτομαι τον Αετό μου πού χτυπούσε το κενό με τα ακούραστα φτερά του και πέταξε προς το δικό του ήλιο, προς το λαμπερό Ιδεώδες της ανθρώπινης ελευθερίας. Δε θα μπορούσα να καθίσω με σταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας το μεγάλο γεγονός πού είναι έργο δικό του, αν και τώρα δεν είναι πια εδώ για να το δει να πραγματοποιείται. Είναι έργο των χεριών του. Δημιούργημα τού πνεύματός του. Αφιέρωσε σ αυτό τα ωραιότερα του χρόνια. Έδωσε γι αυτό την ίδια του τη ζωή. “
Η Σιδερένια Φτέρνα
Τζάκ Λόντον
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
22-12-22
14:25
«Μες στην ψυχή του λαού μεστώνουν και βαραίνουν τα σταφύλια της οργής, βαραίνουν για τον τρύγο»
Να φοβάσαι τη μέρα που θα πάψουν οι βομβαρδισμοί, μόλο που θα υπάρχουν ακόμα βομβαρδιστές, γιατί η κάθε μπόμπα είναι μια απόδειξη πως δε πέθανε το πνεύμα.
Να φοβάσαι και τη μέρα που θα σταματήσουν και οι απεργίες, μόλο που θα υπάρχουν ακόμα οι μεγάλοι ιδιοκτήτες –γιατί η κάθε μικροαπεργία που χτυπιέται είναι μια απόδειξη πως έγινε το βήμα.
Πρέπει και αυτό να ξέρεις –να φοβάσαι τη μέρα που ο Συνειδητός Άνθρωπος θα πάψει να αγωνίζεται και να πεθαίνει για μια ιδέα, γιατί αυτή και μόνο η ιδιότητα είναι το θεμέλιο του Ανθρώπινου Συνειδητού, κι αυτή και μόνο η ιδιότητα κάνει να είναι ο άνθρωπος ένα ον ξεχωριστό μέσα στο σύμπαν.
Δεν έχουμε τη δική μας ψυχή.
Έχουμε ένα μέρος από μια μεγάλη ψυχή.
Μια μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους…
Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι.
Θα βρίσκομαι εκεί όπου δίνουν μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι.
Θα βρίσκομαι εκεί όπου ο μπάτσος δέρνει τον ανήμπορο.
Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο.
Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει.
Και θα βρίσκομαι εκεί όταν οι άνθρωποι θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν.
Θα βρίσκομαι εκεί…
Τζον Στάινμπεκ
Να φοβάσαι τη μέρα που θα πάψουν οι βομβαρδισμοί, μόλο που θα υπάρχουν ακόμα βομβαρδιστές, γιατί η κάθε μπόμπα είναι μια απόδειξη πως δε πέθανε το πνεύμα.
Να φοβάσαι και τη μέρα που θα σταματήσουν και οι απεργίες, μόλο που θα υπάρχουν ακόμα οι μεγάλοι ιδιοκτήτες –γιατί η κάθε μικροαπεργία που χτυπιέται είναι μια απόδειξη πως έγινε το βήμα.
Πρέπει και αυτό να ξέρεις –να φοβάσαι τη μέρα που ο Συνειδητός Άνθρωπος θα πάψει να αγωνίζεται και να πεθαίνει για μια ιδέα, γιατί αυτή και μόνο η ιδιότητα είναι το θεμέλιο του Ανθρώπινου Συνειδητού, κι αυτή και μόνο η ιδιότητα κάνει να είναι ο άνθρωπος ένα ον ξεχωριστό μέσα στο σύμπαν.
Δεν έχουμε τη δική μας ψυχή.
Έχουμε ένα μέρος από μια μεγάλη ψυχή.
Μια μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους…
Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι.
Θα βρίσκομαι εκεί όπου δίνουν μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι.
Θα βρίσκομαι εκεί όπου ο μπάτσος δέρνει τον ανήμπορο.
Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο.
Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει.
Και θα βρίσκομαι εκεί όταν οι άνθρωποι θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν.
Θα βρίσκομαι εκεί…
Τζον Στάινμπεκ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
08-12-22
18:31
Είναι μέρες που σηκώνομαι από το κρεβάτι με μια τρελή ελπίδα, στιγμές που νιώθω ότι οι δυνατότητες για μια πιο ανθρώπινη ζωή είναι κοντά μας, φτάνει ν' απλώσουμε το χέρι μας.
Μια τέτοια μέρα είναι η σημερινή.
Κι έτσι, κάθισα το χάραμα να γράψω σχεδόν ψηλαφιστά, βιαστικά, σαν κάποιος που βγαίνει στο δρόμο να ζητήσει βοήθεια μπροστά στην απειλή μιας πυρκαγιάς ή σαν πλοίο που, λίγο πριν βυθιστεί, στέλνει ένα ύστατο, φλογερό μήνυμα σε κάποιο λιμάνι που ξέρει πως βρίσκεται εκεί κοντά, αλλά έχει κουφαθεί από το θόρυβο της πόλης και από την ποσότητα των επιγραφών που θολώνουν τη ματιά.
Σας ζητώ να κοντοσταθούμε να σκεφτούμε το μεγαλείο που μπορούμε ακόμα να αναζητάμε, αν τολμήσουμε να αξιολογήσουμε τη ζωή με άλλο τρόπο.
Μας ζητώ αυτό το κουράγιο που μας τοποθετεί στην πραγματική διάσταση του ανθρώπου.
Όλοι μας, κάποιες φορές, υποτασσόμαστε.
Όμως, υπάρχει κάτι που δε λαθεύει ποτέ: είναι η πεποίθηση ότι -μονάχα- οι αξίες του πνεύματος μπορούν να μας σώσουν απ' αυτό το σεισμό που απειλεί την ανθρώπινη υπόσταση.
Ερνέστο Σαμπάτο
Αντίσταση
Μια τέτοια μέρα είναι η σημερινή.
Κι έτσι, κάθισα το χάραμα να γράψω σχεδόν ψηλαφιστά, βιαστικά, σαν κάποιος που βγαίνει στο δρόμο να ζητήσει βοήθεια μπροστά στην απειλή μιας πυρκαγιάς ή σαν πλοίο που, λίγο πριν βυθιστεί, στέλνει ένα ύστατο, φλογερό μήνυμα σε κάποιο λιμάνι που ξέρει πως βρίσκεται εκεί κοντά, αλλά έχει κουφαθεί από το θόρυβο της πόλης και από την ποσότητα των επιγραφών που θολώνουν τη ματιά.
Σας ζητώ να κοντοσταθούμε να σκεφτούμε το μεγαλείο που μπορούμε ακόμα να αναζητάμε, αν τολμήσουμε να αξιολογήσουμε τη ζωή με άλλο τρόπο.
Μας ζητώ αυτό το κουράγιο που μας τοποθετεί στην πραγματική διάσταση του ανθρώπου.
Όλοι μας, κάποιες φορές, υποτασσόμαστε.
Όμως, υπάρχει κάτι που δε λαθεύει ποτέ: είναι η πεποίθηση ότι -μονάχα- οι αξίες του πνεύματος μπορούν να μας σώσουν απ' αυτό το σεισμό που απειλεί την ανθρώπινη υπόσταση.
Ερνέστο Σαμπάτο
Αντίσταση
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
03-12-22
13:26
'Έτσι τέλειωσε ο Δεκέμβρης
“…Έτσι τέλειωσε ο Δεκέμβρης. Έριξε ο Λαός τον μπόγο του στον ώμο
κι έφυγε ο Λαός. Δεν τον σηκώνει ο τόπος.
Όπου δεν είναι λευτεριά δεν τον σηκώνει ο τόπος.
Τραβάει πιο πάνου να στήσει τοπ ταμπούρι του.
Έτσι τέλειωσε ο Δεκέμβρης. Η Αθήνα απόμεινε έρημη.
Κλεισμένα τα γραφεία του κόμματος, κλεισμένα τα γραφεία του ΕΑΜ
Κλεισμένα τα σπίτια, κλεισμένα τα στόματα, κλεισμένες οι καρδιές.
Κατέβηκαν οι σημαίες απ’ τα μπαλκόνια.
Κι η οδός Σταδίου μετονομάστηκε σε οδό Τσώρτσιλ.
…Οι γειτονιές είναι έρημες. Είναι γυμνές οι γειτονιές.
Τα σπίτια είναι καμένα. Κείνο το ηρώο με τις ασβεστωμένες πέτρες
που κουβάλαγαν οι γριούλες έγινε στάχτη τώρα. Τον ξύλινο σταυρό
με τα πολλά ονόματα των λαϊκών ηρώων τον κάψαν στην πλατεία.
Μονάχα το κράνος το ελασίτικο δεν έλιωσε στη φλόγα-
απόμεινε πεταμένο στο δρόμο της έρημης γειτονιάς.
Μα εμείς θυμόμαστε τα ονόματα… Έβαλε ο Λαός τούτα τα ονόματα
στην καρδιά του… Έτσι νικήσαμε, Τομ, τους Γερμανούς-
με τούτα τα χέρια της κυρα- Λένης, με τούτη τη φούστα της κυρα- Καλής
με τούτα τα θλιμμένα αστέρια του Αλέκου, με τούτα τα γαλάζια μάτια του Βάσου
με τούτη τη στάχτη της Ηλέκτρας, με τούτο το χωνί, με τούτο το τραγούδι
με τούτο το χελιδόνι, με τούτα τα αγκάθια, με τούτη την ελπίδα των συντρόφων…
έτσι θα σας νικήσουμε και σας, τους τελευταίους εχθρούς μας
για να ανασάνει ο ήλιος μας μέσα στις γειτονιές του κόσμου…
δεν κάναμε τίποτα κ. Τσώρτσιλ. Τι να σκοτώσεις; Πόσους να σκοτώσεις;
Τούτη η πολιτεία δε χαμπαρίζει το θάνατο…...... ”.
Απόσπασμα από το "Οι γειτονιές του κόσμου"
Γιάννης Ρίτσος .
“…Έτσι τέλειωσε ο Δεκέμβρης. Έριξε ο Λαός τον μπόγο του στον ώμο
κι έφυγε ο Λαός. Δεν τον σηκώνει ο τόπος.
Όπου δεν είναι λευτεριά δεν τον σηκώνει ο τόπος.
Τραβάει πιο πάνου να στήσει τοπ ταμπούρι του.
Έτσι τέλειωσε ο Δεκέμβρης. Η Αθήνα απόμεινε έρημη.
Κλεισμένα τα γραφεία του κόμματος, κλεισμένα τα γραφεία του ΕΑΜ
Κλεισμένα τα σπίτια, κλεισμένα τα στόματα, κλεισμένες οι καρδιές.
Κατέβηκαν οι σημαίες απ’ τα μπαλκόνια.
Κι η οδός Σταδίου μετονομάστηκε σε οδό Τσώρτσιλ.
…Οι γειτονιές είναι έρημες. Είναι γυμνές οι γειτονιές.
Τα σπίτια είναι καμένα. Κείνο το ηρώο με τις ασβεστωμένες πέτρες
που κουβάλαγαν οι γριούλες έγινε στάχτη τώρα. Τον ξύλινο σταυρό
με τα πολλά ονόματα των λαϊκών ηρώων τον κάψαν στην πλατεία.
Μονάχα το κράνος το ελασίτικο δεν έλιωσε στη φλόγα-
απόμεινε πεταμένο στο δρόμο της έρημης γειτονιάς.
Μα εμείς θυμόμαστε τα ονόματα… Έβαλε ο Λαός τούτα τα ονόματα
στην καρδιά του… Έτσι νικήσαμε, Τομ, τους Γερμανούς-
με τούτα τα χέρια της κυρα- Λένης, με τούτη τη φούστα της κυρα- Καλής
με τούτα τα θλιμμένα αστέρια του Αλέκου, με τούτα τα γαλάζια μάτια του Βάσου
με τούτη τη στάχτη της Ηλέκτρας, με τούτο το χωνί, με τούτο το τραγούδι
με τούτο το χελιδόνι, με τούτα τα αγκάθια, με τούτη την ελπίδα των συντρόφων…
έτσι θα σας νικήσουμε και σας, τους τελευταίους εχθρούς μας
για να ανασάνει ο ήλιος μας μέσα στις γειτονιές του κόσμου…
δεν κάναμε τίποτα κ. Τσώρτσιλ. Τι να σκοτώσεις; Πόσους να σκοτώσεις;
Τούτη η πολιτεία δε χαμπαρίζει το θάνατο…...... ”.
Απόσπασμα από το "Οι γειτονιές του κόσμου"
Γιάννης Ρίτσος .
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
26-11-22
14:58
"The voice, articulation, language, whispering, shouting aloud,
Food, drink, pulse, digestion, sweat, sleep, walking, swimming,
Poise on the hips, leaping, reclining, embracing, arm-curving and tightening,
The continual changes of the flex of the mouth, and around the eyes,
The skin, the sunburnt shade, freckles, hair,
The curious sympathy one feels when feeling with the hand the naked meat of the body,
The circling rivers the breath, and breathing it in and out,
The beauty of the waist, and thence of the hips, and thence downward toward the knees,
The thin red jellies within you or within me, the bones and the marrow in the bones,
The exquisite realization of health;
O I say these are not the parts and poems of the body only, but of the soul,
O I say now these are the soul!"
I Sing The Body Electric
by Walt Whitman
Food, drink, pulse, digestion, sweat, sleep, walking, swimming,
Poise on the hips, leaping, reclining, embracing, arm-curving and tightening,
The continual changes of the flex of the mouth, and around the eyes,
The skin, the sunburnt shade, freckles, hair,
The curious sympathy one feels when feeling with the hand the naked meat of the body,
The circling rivers the breath, and breathing it in and out,
The beauty of the waist, and thence of the hips, and thence downward toward the knees,
The thin red jellies within you or within me, the bones and the marrow in the bones,
The exquisite realization of health;
O I say these are not the parts and poems of the body only, but of the soul,
O I say now these are the soul!"
I Sing The Body Electric
by Walt Whitman
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
15-11-22
13:07
Και μόνοι με τον ορίζοντα .
Τα κύματα έρχονται απ’ την αόρατη Ανατολή, ένα ένα, υπομονετικά. Φτάνουνε μέχρις εμάς και πάλι υπομονετικά φεύγουν προς την άγνωστη Δύση, ένα ένα. Ατέλειωτη πορεία που δεν άρχισε ούτε τελείωσε ποτές . . Ποτάμια μικρά και μεγάλα περνούν, η θάλασσα περνά και μένει .
Έτσι θα 'πρεπε ν’ αγαπώ, πιστά και φευγαλέα .
Σμίγω με τη θάλασσα .
Μερικές νύχτες που η γλυκύτητά τους παρατείνεται, ναι, μπορούμε άφοβα να πεθάνουμε τότε, ξέροντας πως τούτες οι νύχτες θα ξανάρθουν ύστερα από μας πάνω στη γη και στη θάλασσα. Απέραντη θάλασσα, πάντα οργωμένη, πάντα παρθένα, η θρησκεία μου μαζί με τη νύχτα! Μας πλένει και μας χορταίνει στα στείρα αυλάκια της, μας ελευθερώνει και μας κρατάει ορθούς .
Σε κάθε κύμα μια υπόσχεση, πάντα η ίδια. Τι λέει το κύμα; Αν θα 'πρεπε να πεθάνω περιστοιχισμένος από κρύα βουνά, αγνοημένος από τον κόσμο, δίχως την αγάπη των δικών μου, εξουθενωμένος τέλος, η θάλασσα, την ύστατη στιγμή, θα γέμιζε το κελί μου, θα ερχόταν να με συγκρατήσει πάνω από το είναι μου και να με βοηθήσει να πεθάνω χωρίς μίσος .
Ο χώρος και η σιωπή σμίγουν και γίνονται βάρος στην καρδιά. Μια ξαφνική αγάπη, ένα μεγάλο έργο, μια αποφασιστική πράξη, μια σκέψη που μεταμορφώνει προκαλούν σε ορισμένες στιγμές την ίδια ανυπόφορη αγωνία, ανάμεικτη μ’ ακαταμάχητα θέλγητρα .
Albert Camus
Τα κύματα έρχονται απ’ την αόρατη Ανατολή, ένα ένα, υπομονετικά. Φτάνουνε μέχρις εμάς και πάλι υπομονετικά φεύγουν προς την άγνωστη Δύση, ένα ένα. Ατέλειωτη πορεία που δεν άρχισε ούτε τελείωσε ποτές . . Ποτάμια μικρά και μεγάλα περνούν, η θάλασσα περνά και μένει .
Έτσι θα 'πρεπε ν’ αγαπώ, πιστά και φευγαλέα .
Σμίγω με τη θάλασσα .
Μερικές νύχτες που η γλυκύτητά τους παρατείνεται, ναι, μπορούμε άφοβα να πεθάνουμε τότε, ξέροντας πως τούτες οι νύχτες θα ξανάρθουν ύστερα από μας πάνω στη γη και στη θάλασσα. Απέραντη θάλασσα, πάντα οργωμένη, πάντα παρθένα, η θρησκεία μου μαζί με τη νύχτα! Μας πλένει και μας χορταίνει στα στείρα αυλάκια της, μας ελευθερώνει και μας κρατάει ορθούς .
Σε κάθε κύμα μια υπόσχεση, πάντα η ίδια. Τι λέει το κύμα; Αν θα 'πρεπε να πεθάνω περιστοιχισμένος από κρύα βουνά, αγνοημένος από τον κόσμο, δίχως την αγάπη των δικών μου, εξουθενωμένος τέλος, η θάλασσα, την ύστατη στιγμή, θα γέμιζε το κελί μου, θα ερχόταν να με συγκρατήσει πάνω από το είναι μου και να με βοηθήσει να πεθάνω χωρίς μίσος .
Ο χώρος και η σιωπή σμίγουν και γίνονται βάρος στην καρδιά. Μια ξαφνική αγάπη, ένα μεγάλο έργο, μια αποφασιστική πράξη, μια σκέψη που μεταμορφώνει προκαλούν σε ορισμένες στιγμές την ίδια ανυπόφορη αγωνία, ανάμεικτη μ’ ακαταμάχητα θέλγητρα .
Albert Camus
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
29-10-22
04:18
Beware the autumn people.
For some, autumn comes early, stays late, through life, where October follows September and November touches October and then instead of December and Christ’s birth there is no Bethlehem Star, no rejoicing, but September comes again and old October and so on down the years, with no winter, spring or revivifying summer.
For these beings, fall is the only normal season, the only weather, there be no choice beyond.
Where do they come from? The dust.
Where do they go? The grave.
Does blood stir their veins? No, the night wind.
What ticks in their head? The worm.
What speaks through their mouth? The toad.
What sees from their eye? The snake.
What hears with their ear? The abyss between the stars.
They sift the human storm for souls, eat flesh of reason, fill tombs with sinners. They frenzy forth. In gusts they beetle-scurry, creep, thread, filter, motion, make all moons sullen, and surely cloud all clear-run waters. The spider-web hears them, trembles—breaks.
Such are the autumn people.
Ray Bradbury
Something Wicked This Way Comes (1962)
For some, autumn comes early, stays late, through life, where October follows September and November touches October and then instead of December and Christ’s birth there is no Bethlehem Star, no rejoicing, but September comes again and old October and so on down the years, with no winter, spring or revivifying summer.
For these beings, fall is the only normal season, the only weather, there be no choice beyond.
Where do they come from? The dust.
Where do they go? The grave.
Does blood stir their veins? No, the night wind.
What ticks in their head? The worm.
What speaks through their mouth? The toad.
What sees from their eye? The snake.
What hears with their ear? The abyss between the stars.
They sift the human storm for souls, eat flesh of reason, fill tombs with sinners. They frenzy forth. In gusts they beetle-scurry, creep, thread, filter, motion, make all moons sullen, and surely cloud all clear-run waters. The spider-web hears them, trembles—breaks.
Such are the autumn people.
Ray Bradbury
Something Wicked This Way Comes (1962)
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
10-10-22
21:59
“Οι συντηρητικοί άνθρωποι έχουν τόσες αμφιβολίες περί
της σκοπιμότητας της υπάρξεών των, ώστε τρέχουν να προσφέρουν την προσοχή τους, το θαυμασμό τους και την αγάπη τους σ’ εκείνους, που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήση ότι ζουν.
Σ’ εκείνους, που συναντήθηκαν με την κινδυνώδη περιπέτειαν και φέρουν στα μάτια τους την ποικιλίαν της απειλητικής τρικυμίας ή έχουν στο στόμα τους κάποιους νέους τόνους και κάποιους νέους σκοπούς και όλα τους είναι νέα και χαρμόσυνα.
Με την περιπέτεια ανακαινίζεται και στιλβώνεται η ανθρώπινη ψυχή...”
'Ο παράξενος άνθρωπος'
Στάμος Μπρανιάς
της σκοπιμότητας της υπάρξεών των, ώστε τρέχουν να προσφέρουν την προσοχή τους, το θαυμασμό τους και την αγάπη τους σ’ εκείνους, που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήση ότι ζουν.
Σ’ εκείνους, που συναντήθηκαν με την κινδυνώδη περιπέτειαν και φέρουν στα μάτια τους την ποικιλίαν της απειλητικής τρικυμίας ή έχουν στο στόμα τους κάποιους νέους τόνους και κάποιους νέους σκοπούς και όλα τους είναι νέα και χαρμόσυνα.
Με την περιπέτεια ανακαινίζεται και στιλβώνεται η ανθρώπινη ψυχή...”
'Ο παράξενος άνθρωπος'
Στάμος Μπρανιάς
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
30-09-22
14:06
Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να καταστρέφεις και να προκαλείς ζημιά, γι’ αυτό δεν απαιτείται ούτε ευστροφία ούτε οξυδέρκεια , ούτε καν ευφυΐα, ένας βλάκας πάντα μπορεί να κάνει κομματάκια έναν έξυπνο, και επιπλέον ο Μουριέλ ανήκε στους δεύτερους.
Αρκούν ο κακός χαρακτήρας, η κακή πίστη, η κακή σκέψη, κι αυτά τα διαθέτουν εν αφθονία οι πιο βάναυσοι κι οι πιο ανόητοι.
JAVIER MARIAS
Asi´ empieza lo malo ( 2014) (Έτσι αρχίζει το κακό)
Μτφρ:Εφη Γιαννοπούλου
Αρκούν ο κακός χαρακτήρας, η κακή πίστη, η κακή σκέψη, κι αυτά τα διαθέτουν εν αφθονία οι πιο βάναυσοι κι οι πιο ανόητοι.
JAVIER MARIAS
Asi´ empieza lo malo ( 2014) (Έτσι αρχίζει το κακό)
Μτφρ:Εφη Γιαννοπούλου
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
23-09-22
15:59
Η φιλοδοξία μας θαμπώνει πιο πολύ και από τη δόξα· η επιθυμία κάνει όλα τα πράγματα ν' ανθίζουν, η κατάκτηση τα μαραίνει· είναι καλύτερο να ονειρεύεσαι τη ζωή σου παρά να τη ζεις, γιατί ακόμα κι αν τη ζεις θα είναι σαν να την ονειρεύεσαι, αλλά λιγότερο μυστηριακά και ταυτόχρονα λιγότερο φανερά, με όνειρο σκοτεινό και βαρύ, παρόμοιο με το σκόρπιο όνειρο της αδύναμης συνείδησης των μηρυκαστικών.
Τα έργα του Σαίξπηρ είναι πιο όμορφα όταν τα βλέπουμε στις πρόβες παρά στο θέατρο. Οι ποιητές που έπλασαν τις αιώνιες αγαπημένες δεν γνώρισαν ως επί το πλείστον τίποτα άλλο εκτός από ασήμαντες υπηρέτριες πανδοχείων, ενώ οι φιλήδονοι, που όλοι τούς φθονούν, δεν μπορούν με τίποτα να καταλάβουν τη ζωή που διάγουν ή μάλλον ότι η ζωή τούς οδηγεί.
Μαρσέλ Προυστ
Ηδονές και Μέρες
Μτφρ. Β. Νουνοπούλου.
Τα έργα του Σαίξπηρ είναι πιο όμορφα όταν τα βλέπουμε στις πρόβες παρά στο θέατρο. Οι ποιητές που έπλασαν τις αιώνιες αγαπημένες δεν γνώρισαν ως επί το πλείστον τίποτα άλλο εκτός από ασήμαντες υπηρέτριες πανδοχείων, ενώ οι φιλήδονοι, που όλοι τούς φθονούν, δεν μπορούν με τίποτα να καταλάβουν τη ζωή που διάγουν ή μάλλον ότι η ζωή τούς οδηγεί.
Μαρσέλ Προυστ
Ηδονές και Μέρες
Μτφρ. Β. Νουνοπούλου.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
16-09-22
01:17
“Why does one feel so different at night? Why is it so exciting to be awake when everybody else is asleep? Late—it is very late! And yet every moment you feel more and more wakeful, as though you were slowly, almost with every breath, waking up into a new, wonderful, far more thrilling and exciting world than the daylight one. And what is this queer sensation that you’re a conspirator? Lightly, stealthily you move about your room. You take something off the dressing-table and put it down again without a sound. And everything, even the bed-post, knows you, responds, shares your secret…”
K. Mansfield, 'At the Bay,' "The Garden Party" (1922)
K. Mansfield, 'At the Bay,' "The Garden Party" (1922)
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
22-08-22
14:42
Στη χώρα απ' όπου έρχομαι, η γενιά των παππούδων μου δεν είχε ακούσει ποτέ να γίνεται λόγος για μακροπρόθεσμη σχεδιοποίηση, για εξωτερικότητες, για μετακίνηση των ηπείρων ή για διαστολή του σύμπαντος.
Όμως εξακολουθούσαν, και στα γηρατειά τους ακόμη, να φυτεύουν ελιές και κυπαρίσσια, χωρίς να τους απασχολούν ζητήματα κόστους και απόδοσης.
Ήξεραν ότι θα πεθάνουν, έσκαβαν όμως τη γη για τους επερχόμενους, αλλά ίσως και για τη γη την ίδια.
Ήξεραν ότι οποιαδήποτε "ισχύ" κι αν είχαν, η ισχύς αυτή δεν θα είχε ευεργετικά αποτελέσματα, αν αυτοί δεν υπάκουαν στις εποχές, αν δεν πρόσεχαν τους ανέμους, αν δεν σέβονταν την ευμετάβλητη Μεσόγειο, αν δεν έκοβαν τα δέντρα την ώρα που έπρεπε και αν δεν άφηναν στο μούστο τον καιρό που του χρειαζόταν για να βράσει.
Δεν σκέφτονταν με όρους απειρότητας – ίσως και να μην καταλάβαιναν και την έννοια της λέξης – όμως δρούσαν, ζούσαν και πέθαιναν σ' ένα χρόνο αληθινά χωρίς τέλος...
Χώροι του Ανθρώπου.
Καστοριάδης Κορνήλιος
Όμως εξακολουθούσαν, και στα γηρατειά τους ακόμη, να φυτεύουν ελιές και κυπαρίσσια, χωρίς να τους απασχολούν ζητήματα κόστους και απόδοσης.
Ήξεραν ότι θα πεθάνουν, έσκαβαν όμως τη γη για τους επερχόμενους, αλλά ίσως και για τη γη την ίδια.
Ήξεραν ότι οποιαδήποτε "ισχύ" κι αν είχαν, η ισχύς αυτή δεν θα είχε ευεργετικά αποτελέσματα, αν αυτοί δεν υπάκουαν στις εποχές, αν δεν πρόσεχαν τους ανέμους, αν δεν σέβονταν την ευμετάβλητη Μεσόγειο, αν δεν έκοβαν τα δέντρα την ώρα που έπρεπε και αν δεν άφηναν στο μούστο τον καιρό που του χρειαζόταν για να βράσει.
Δεν σκέφτονταν με όρους απειρότητας – ίσως και να μην καταλάβαιναν και την έννοια της λέξης – όμως δρούσαν, ζούσαν και πέθαιναν σ' ένα χρόνο αληθινά χωρίς τέλος...
Χώροι του Ανθρώπου.
Καστοριάδης Κορνήλιος
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
21-08-22
03:56
“...in my dreams the world would come alive, becoming so captivatingly majestic, free and ethereal, that afterwards it would be oppressive to breathe the dust of this painted life.”
Vladimir Nabokov, from 'Invitation to a Beheading'
Vladimir Nabokov, from 'Invitation to a Beheading'
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
20-08-22
01:37
We are all exceptional cases. Each of us insists on being innocent at all cost, even if he has to accuse the whole human race and heaven itself. If you tell a criminal that his crime is not due to his nature or his character but to unfortunate circumstances, he will be extravagantly grateful to you.
Albert Camus The Fall
Albert Camus The Fall
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
14-08-22
01:05
I find me, leave me, go towards me, come from me, nothing ever but me, a particle of me, retrieved, lost, gone astray, I’m all these words, all these strangers, this dust of words, with no ground for their settling, no sky for their dispersing, coming together to say, fleeing one another to say, that I am they, all of them, those that merge, those that part, those that never meet, and nothing else, yes, something else, that I’m something quite different, a quite different thing, a wordless thing in an empty place, a hard shut dry cold black place, where nothing stirs, nothing speaks, and that I listen, and that I seek, like a caged beast born of caged beasts born of caged beasts born of caged beasts...
Samuel Beckett, from 'The Unnamable'
(first published 1953)
Samuel Beckett, from 'The Unnamable'
(first published 1953)
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
09-08-22
16:04
Ἂς ἔρχεται καὶ παρέρχεται τούτη ἡ ἐμφάνεια, ἂς κυλινδοῦται στοὺς ἀπείρους κύκλους τῆς μεταβολῆς, στὶς ἀτελεύτητες σπεῖρες τῆς ἀλλαγῆς. Ἂς μὴ προλάβαινει νὰ βραδυάσει ἡ ἡμέρα, καὶ ἂς μὴ προφταίνει νὰ ξημερώσει ἡ νύχτα. Ἄσε νὰ φυλλορροοῦν τὰ ἄνθη καὶ ἄσε νὰ σβύνουν διὰ παντὸς τὰ ὄμορφα πρόσωπα. Ἂς ἀφανίζονται οἱ ὡραῖες χειρονομίες μέσα στὸ χρόνο ποὺ φεύγει, τὰ βλέμματα τὰ φωτερὰ ἂς σβύνουν, ἂς μένουν οἱ παλάμες δίχως νερό, ἀρκεῖ ποὺ κάποτε σ' αὐτὲς ξεδίψασαν τὰ περιστέρια, ποὺ ἔφυγαν. Διότι αὐτὰ εἶναι ἡ κρουστὴ ἀλήθεια. Καὶ τὸ χάδι γιὰ νὰ εἶναι χάδι πρέπει νὰ εἶναι παροδικό, καὶ τὸ φιλὶ γιὰ νὰ εἶναι φιλὶ θέλει νὰ εἶναι φευγατικό, καὶ ἡ ἀγάπη γιὰ νὰ εἶναι ἀγάπη ὀφείλει νὰ σβύσει, καὶ ἡ ζωὴ γιὰ νὰ εἶναι ζωὴ πέπρωται νὰ εἶναι ἐφήμερη. Ἀρκεῖ τὸ ἐφήμερο νὰ βιώνεται ὡς ἐφημερία.
Χ. Μαλεβίτσης
Τὰ μῆλα τῶν Ἑσπερίδων
Χ. Μαλεβίτσης
Τὰ μῆλα τῶν Ἑσπερίδων
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
04-08-22
14:22
Ἡ σχέση Ἐγὼ-Σύ, ἡ μόνη κατὰ τὸν Buber αὐθεντικὴ σχέση, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ὑπάρξει ὡς σχέση κυριαρχίας ἢ ἐξάρτησης, γιατὶ κάτι τέτοιο θὰ συνεπαγόταν τὴν «ἀποπραγματοποίηση» (Entwirklichung) τοῦ ἕνος φορέα τῆς σχέσης, κι ἑπομένως τὴν «ἀποπραγματοποίηση» καὶ ἄρση τῆς ἴδιας τῆς σχέσης. Ἡ σχέση τοῦ Ἐγὼ μὲ τὸ Σὺ εἶναι μιὰ σχέση τῆς ἀμοιβαιότητας: «Σχέση σημαίνει ἀμοιβαιότητα». Χωρὶς τὴν «ἀμοιβαιότητα τῆς ἐσωτερικῆς στάσης» δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει κανενὸς εἴδους «διαλογικὴ» σχέση. Ὅπως καὶ ἡ ἀμεσότητα, ἡ ἀμοιβαιότητα ἀποτελεῖ κατὰ κύριο λόγο ὑπόθεση τῶν διανθρώπινων σχέσεων, πραγματούμενη ὡς «ἀμοιβαιότητα τῆς ἀποδοχῆς, τῆς κατάφασης καὶ τῆς ἐπιβεβαίωσης». Ὅμως, ὅπως ἡ ἀμεσότητα, τὸ ἴδιο καὶ ἡ ἀμοιβαιότητα ὑπερβαίνει τελικὰ τὸν κόσμο τῶν ἀνθρώπων καὶ γίνεται ἡ «ὕψιστη τῶν ἀξιῶν» ὡς «ἡ ἀμοιβαιότητα τῆς σχέσης μεταξὺ ἀνθρώπινου καὶ θείου». Ἔτσι, μὲ βάση τὴν τελευταία αὐτὴ σχέση, προκύπτει ἡ ἀμοιβαιότητα ὡς ὀντικὸς χαρακτήρας τοῦ σύμπαντος: «Πῶς μᾶς διαμορφώνουν τὰ παιδιά, πῶς μᾶς ἐκπαιδεύουν τὰ ζῶα ! Κατὰ τρόπο ἀνεξερεύνητο κατακλυζόμενοι [ἀπὸ ἐντυπώσεις], βιώνουμε τὴ ρέουσα ''παν-αμοιβαιότητα».
Χ. Ἀποστολόπουλος,
Ὁ Martin Buber καὶ τὸ πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου
Ἀθήνα 1991
Χ. Ἀποστολόπουλος,
Ὁ Martin Buber καὶ τὸ πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου
Ἀθήνα 1991
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
06-06-22
14:14
«...ὕβρις εἶναι ἡ στάση μας ἀπέναντι στὸν ἑαυτό μας, ἐπειδὴ πειραματιζόμαστε μὲ τὸν ἑαυτό μας, ὅπως δὲν θὰ τολμούσαμε νὰ κάνουμε μὲ κανένα ζῶο, καὶ ἀνατέμνουμε, μὲ ἡδονὴ καὶ περιέργεια, ζωντανὴ τὴν ψυχή μας: τί μᾶς νοιάζει ἡ «σωτηρία» τῆς ψυχῆς ! Κι ὕστερα, γιατρεύουμε τὸν ἑαυτό μας: ἡ ἀρρώστια εἶναι διδακτική, δὲν ἀμφιβάλλουμε ἐπ' αὐτοῦ, πιὸ διδακτικὴ ἀπὸ τὴν ὑγεία – ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς ἀρρωσταίνουν μᾶς φαίνονται σήμερα πιὸ χρειαζούμενοι ἀπὸ ὁποιονδήποτε γιατρὸ καὶ «σωτήρα».
Σήμερα, ἀσκοῦμε βία πάνω στὸν ἑαυτό μας, δὲν χωράει ἀμφιβολία γι' αὐτό, ἐμεῖς οἱ καρυοθραῦστες τῆς ψυχῆς, ἐμεῖς οἱ ἐρωτῶντες καὶ οἱ συζητήσιμοι, σάμπως νὰ μὴν ἦταν ἡ ζωὴ παρὰ σπάσιμο καρυδιῶν· κι ἔτσι θὰ γινόμαστε κάθε μέρα καὶ πιὸ συζητήσιμοι, πιὸ ἄξιοι νὰ ρωτᾶμε, μήπως καὶ πιὸ ἄξιοι – νὰ ζοῦμε;...».
Friedrich Nietzsche, «Γενεαλογία τῆς ἠθικῆς», μτφρ. Ζήσης Σαρίκας
Σήμερα, ἀσκοῦμε βία πάνω στὸν ἑαυτό μας, δὲν χωράει ἀμφιβολία γι' αὐτό, ἐμεῖς οἱ καρυοθραῦστες τῆς ψυχῆς, ἐμεῖς οἱ ἐρωτῶντες καὶ οἱ συζητήσιμοι, σάμπως νὰ μὴν ἦταν ἡ ζωὴ παρὰ σπάσιμο καρυδιῶν· κι ἔτσι θὰ γινόμαστε κάθε μέρα καὶ πιὸ συζητήσιμοι, πιὸ ἄξιοι νὰ ρωτᾶμε, μήπως καὶ πιὸ ἄξιοι – νὰ ζοῦμε;...».
Friedrich Nietzsche, «Γενεαλογία τῆς ἠθικῆς», μτφρ. Ζήσης Σαρίκας
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
30-04-22
12:52
“…Έτσι, μ’ αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ανάγκες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”.
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν’ απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατέβουμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας…
Όλα, όλα, Σαλονικιέ, τ’ αφήνουμε γι’ αυτό το αύριο που δεν θα έρθει ποτέ… Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς…
Όμως το αφήσαμε για αύριο… Για να πάμε πού; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και ‘μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας…”
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου “Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;”
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ανάγκες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”.
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν’ απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατέβουμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας…
Όλα, όλα, Σαλονικιέ, τ’ αφήνουμε γι’ αυτό το αύριο που δεν θα έρθει ποτέ… Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς…
Όμως το αφήσαμε για αύριο… Για να πάμε πού; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και ‘μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας…”
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου “Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;”
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
20-04-22
14:21
«Ἡ ἔκπληξη, ὁ θαυμασμός, εἶναι ἀρχὴ κατανόησης. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀθλοπαιδιά, ἡ πολυτέλεια τοῦ ἀνθρώπου τῆς σκέψης, τοῦ ὁποίου χαρακτηριστικὴ στάση τῆς φατρίας του εἶναι τὸ κύτταγμα πρὸς τὸν κόσμο μὲ μάτια ὀρθάνοιχτα ἀπὸ θαυμασμό. Γιὰ τὰ μάτια ποὺ μένουν ὀρθάνοιχτα τὸ κάθε τι στὸν κόσμο εἶναι παράξενο καὶ θαυμαστό. Αὐτὴ ἡ λειτουργία τοῦ θαυμασμοῦ ...ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο τῆς σκέψης στὴ ζωή, μέσα ἀπὸ μίαν ἀδιάλειπτη ὁραματιστικὴ ἔκσταση. Ἡ ἰδιότητα ποὺ τὸν διακρίνει εἶναι ὁ θαυμασμὸς τῶν ματιῶν. Γι' αὐτὸ οἱ ἀρχαῖοι ἔδωσαν στὴν Ἀθηνᾶ τὴν κουκουβάγια της, τὸ πουλὶ μὲ τὰ ἐκστατικὰ μάτια».
José Ortega y Gasset,
Ἡ ἐξέγερση τῶν μαζῶν, μτφρ. Χρῆστος Μαλεβίτσης, ἐκδ. Ἁρμός, Ἀθήνα 2010
José Ortega y Gasset,
Ἡ ἐξέγερση τῶν μαζῶν, μτφρ. Χρῆστος Μαλεβίτσης, ἐκδ. Ἁρμός, Ἀθήνα 2010
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
16-04-22
11:34
«Ἀλλὰ τοῦτο εἶναι ἡ ἀρετὴ τῆς γλώσσας: αὐτὴ μᾶς ρίχνει σὲ ὅ,τι σημαίνει· ἀποκρύβεται ἀπ' τὰ μάτια μας μὲ τὸ ἴδιο της τὸ ἐγχείρημα· ὁ θρίαμβός της εἶναι νὰ ξεχνιέται καὶ νὰ μᾶς εἰσάγει, ὑπεράνω τῶν λέξεων, στὴν ἴδια τὴ σκέψη τοῦ συγγραφέα, ἔτσι ὥστε, ἐκ τῶν ὑστέρων, νὰ νομίζουμε ὅτι μιλήσαμε μαζί του χωρὶς λόγια, ἀπὸ πνεῦμα πρὸς πνεῦμα. Οἱ λέξεις, μόλις παγώσουν, θὰ ξαναπέσουν πάνω στὴ σελίδα σὰν ἁπλὰ σημεῖα, καὶ ἀκριβῶς ἐπειδὴ μᾶς τίναξαν πολὺ μακριά τους, μᾶς φαίνεται ἀπίστευτο τὸ ὅτι τόσες σκέψεις μᾶς ἔχουν ἔλθει ἀπὸ αὐτές. Ὡστόσο, αὐτὲς μᾶς μίλησαν στὸ διάβασμα, ὅταν, κρατημένες ἀπὸ τὴν κίνηση τοῦ βλέμματός μας καὶ τῆς ἐπιθυμίας μας, ἀλλὰ καὶ κρατώντας τες, ξανατινάζοντάς τες χωρὶς ἀδυναμία, ἔφτιαχναν πάλι μαζὶ μ' ἐμᾶς τὸ ζευγάρι τοῦ τυφλοῦ καὶ τοῦ παράλυτου
—ὅταν ἦσαν, χάρη σ' ἐμᾶς καὶ ἤμασταν, χάρη σ' αὐτές, πιότερο λόγος παρὰ γλώσσα, καὶ μεμιᾶς ἡ φωνὴ καὶ ἡ ἠχώ της».
Maurice Merleau-Ponty, «Ἡ πρόζα τοῦ κόσμου», μτφρ. Φώτης Καλλίας καὶ Μαρία Καλλία, ἐκδ. Βιβλιοπωλεῖον τῆς «Ἑστίας», Ἀθήνα, Νοέμβριος 1992
—ὅταν ἦσαν, χάρη σ' ἐμᾶς καὶ ἤμασταν, χάρη σ' αὐτές, πιότερο λόγος παρὰ γλώσσα, καὶ μεμιᾶς ἡ φωνὴ καὶ ἡ ἠχώ της».
Maurice Merleau-Ponty, «Ἡ πρόζα τοῦ κόσμου», μτφρ. Φώτης Καλλίας καὶ Μαρία Καλλία, ἐκδ. Βιβλιοπωλεῖον τῆς «Ἑστίας», Ἀθήνα, Νοέμβριος 1992
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
02-04-22
14:52
Κι από εκείνο τον καιρό αγαπώ τόσο τρυφερά, καθώς οι προφήτες, την έρημο και τη θάλασσα, γελώ στα πένθη και κλαίω στις γιορτές, βρίσκω μια γεύση γλυκιά στο πιο πικρό κρασί, νομίζω πολλές φορές για ψέματα τις αλήθειες, και, με τα μάτια στον ουρανό, πέφτω σε γκρεμούς.
Αλλά η φωνή με παρηγορεί και λέει: «Κράτησε τα όνειρα σου
· οι συνετοί δεν έχουν έτσι ωραία σαν τους τρελούς!»
"Η Φωνή"
μτφρ: Κώστας Καρυωτάκης
Σαρλ Μπωντλαίρ
Αλλά η φωνή με παρηγορεί και λέει: «Κράτησε τα όνειρα σου
· οι συνετοί δεν έχουν έτσι ωραία σαν τους τρελούς!»
"Η Φωνή"
μτφρ: Κώστας Καρυωτάκης
Σαρλ Μπωντλαίρ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
29-03-22
12:32
"Ἐὰν ὑποθέσουμε ὅτι λέμε «ναὶ» σὲ μία καὶ μοναδικὴ στιγμή, θὰ ἔχουμε ἔτσι πεῖ «ναὶ» ὄχι μόνο στὸν ἑαυτό μας, ἀλλὰ σὲ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξη.
Διότι τίποτα δὲν εἶναι ἀπομονωμένο, οὔτε μέσα μας οὔτε μέσα στὰ πράγματα.
Καὶ ἐάν, ἔστω γιὰ μία μόνο φορά, ἡ εὐτυχία ἔκανε τὴν ψυχή μας νὰ πάλλεται καὶ νὰ ἀντηχεῖ, ὅλες οἱ αἰωνιότητες ἦταν ἀναγκαῖες γιὰ νὰ δημιουργήσουν τὶς προϋποθέσεις αὐτοῦ τοῦ Μοναδικοῦ Γεγονότος καὶ ὁλόκληρη ἡ αἰωνιότητα ἔχει ἐπιδοκιμαστεῖ, ἔχει ἐξαγοραστεῖ, ἔχει δικαιωθεῖ, ἔχει γίνει ἀποδεκτὴ κατὰ τὴ μοναδικὴ αὐτὴ στιγμὴ ποὺ εἴπαμε τὸ «ναί»."
Nietzsche
Fragments Posthumes
στό: Pierre Hadot «Ἡ φιλοσοφία ὡς τρόπος ζωῆς» μτφρ. Ἀλεξάνδρα Μιχαὴλ-Βεργοπούλου, ἐκδ. Λιβάνη, Ἀθήνα, 2009
Διότι τίποτα δὲν εἶναι ἀπομονωμένο, οὔτε μέσα μας οὔτε μέσα στὰ πράγματα.
Καὶ ἐάν, ἔστω γιὰ μία μόνο φορά, ἡ εὐτυχία ἔκανε τὴν ψυχή μας νὰ πάλλεται καὶ νὰ ἀντηχεῖ, ὅλες οἱ αἰωνιότητες ἦταν ἀναγκαῖες γιὰ νὰ δημιουργήσουν τὶς προϋποθέσεις αὐτοῦ τοῦ Μοναδικοῦ Γεγονότος καὶ ὁλόκληρη ἡ αἰωνιότητα ἔχει ἐπιδοκιμαστεῖ, ἔχει ἐξαγοραστεῖ, ἔχει δικαιωθεῖ, ἔχει γίνει ἀποδεκτὴ κατὰ τὴ μοναδικὴ αὐτὴ στιγμὴ ποὺ εἴπαμε τὸ «ναί»."
Nietzsche
Fragments Posthumes
στό: Pierre Hadot «Ἡ φιλοσοφία ὡς τρόπος ζωῆς» μτφρ. Ἀλεξάνδρα Μιχαὴλ-Βεργοπούλου, ἐκδ. Λιβάνη, Ἀθήνα, 2009
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
21-03-22
12:16
"...δεν υπάρχει και δε θα υπάρξει ποτὲ τίποτα πιο ανυπόφορο για τον άνθρωπο και για την κοινωνία, ἀπὸ... την ελευθερία! Βλέπεις αυτές τις πέτρες στην άνυδρη έρημο; Μετάλλαξέ τις σε ψωμιὰ κι ο κόσμος θα τρέξει να πέσει στα πόδια σου, όμοια σαν ένα κοπάδι πειθαρχημένο κι όλο ευγνωμοσύνη, τρέμοντας ωστόσο μη τυχὸν χάσουν την προστασία σου και πάψουν να 'χουν ψωμί."
F Dostoyefsky
Ο Μέγας Ἱεροεξεταστής, «Αδελφοὶ Καραμαζώφ».
F Dostoyefsky
Ο Μέγας Ἱεροεξεταστής, «Αδελφοὶ Καραμαζώφ».
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
17-03-22
14:03
"Αυτή η σιωπηλή λειτουργία που μοιάζει μ' εκείνη του θεού, μπορεί να προκαλέσει κάθε είδους υποθέσεις. Μια απ' αυτές κάνει τον αποτρόπαιο υπαινιγμό πως η Εταιρεία έχει πάψει να υπάρχει εδώ και αιώνες, πως η ιερή αταξία της ζωής μας είναι απολύτως κληρονομική.
Μια άλλη, αντίθετα, θέλει την Εταιρεία αιώνια και κηρύσσει πως θα υπάρχει μέχρι την τελευταία νύχτα που ο τελευταίος θεός θα σβήσει τον κόσμο.
Μια άλλη δηλώνει πως η Εταιρεία είναι παντοδύναμη, αλλά ασκεί την εξουσία της μόνο πάνω σε μικροσκοπικά πράγματα: στο κελάηδημα ενός πουλιού, στις αποχρώσεις της σκουριάς και της σκόνης, στα όνειρα που βλέπουμε την αυγή, μισοξύπνιοι.
Μια άλλη, διά στόματος προσωπιδοφόρων αιρεσιαρχών, πως 'η Εταιρεία δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ'.
Μια άλλη, εξίσου ανησυχητική, πως είναι αδιάφορο αν δέχεσαι ή αν αρνείσαι την ύπαρξη αυτού του ζοφερού σωματείου, γιατί η Βαβυλώνα δεν είναι τίποτ' άλλο παρά ένα άπειρο παιχνίδι της τύχης."
Χ Λ Μπόρχες
Το Λαχείο στη Βαβυλώνα
Μια άλλη, αντίθετα, θέλει την Εταιρεία αιώνια και κηρύσσει πως θα υπάρχει μέχρι την τελευταία νύχτα που ο τελευταίος θεός θα σβήσει τον κόσμο.
Μια άλλη δηλώνει πως η Εταιρεία είναι παντοδύναμη, αλλά ασκεί την εξουσία της μόνο πάνω σε μικροσκοπικά πράγματα: στο κελάηδημα ενός πουλιού, στις αποχρώσεις της σκουριάς και της σκόνης, στα όνειρα που βλέπουμε την αυγή, μισοξύπνιοι.
Μια άλλη, διά στόματος προσωπιδοφόρων αιρεσιαρχών, πως 'η Εταιρεία δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ'.
Μια άλλη, εξίσου ανησυχητική, πως είναι αδιάφορο αν δέχεσαι ή αν αρνείσαι την ύπαρξη αυτού του ζοφερού σωματείου, γιατί η Βαβυλώνα δεν είναι τίποτ' άλλο παρά ένα άπειρο παιχνίδι της τύχης."
Χ Λ Μπόρχες
Το Λαχείο στη Βαβυλώνα
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
15-03-22
13:45
"Η φωτιά που προκάλεσες άφησε την ποιότητά της στα πιο ευάλωτα, τα πιο πρόστυχα και τρυφερά σημεία του κορμιού μου.
Τώρα πια, όταν απομένω χωρίς τα χάδια σου τίποτα δεν υπάρχει πέρα απ' την αδημονία της τριβής, τον παντοτινό αντίκτυπο του μέλους σου, το θεσπέσιο πιοτό σου..."
V. Nabokov
Ada, or Ardor
Τώρα πια, όταν απομένω χωρίς τα χάδια σου τίποτα δεν υπάρχει πέρα απ' την αδημονία της τριβής, τον παντοτινό αντίκτυπο του μέλους σου, το θεσπέσιο πιοτό σου..."
V. Nabokov
Ada, or Ardor
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
12-03-22
10:46
Στους ενταφιασμούς ξεπερνώ τα όρια του εαυτού μου. Στ’ αλήθεια αριστεύω. Βαδίζω με αργό βήμα στα προάστια που ανθίζουν από σιδερικά, διασχίζω τις μεγάλες αλέες που είναι φυτεμένες με τσιμεντένια δέντρα και σε οδηγούν σε τρύπες της παγωμένης γης. Εκεί, κάτω από τον επίδεσμο του ουρανού που βάφεται κόκκινος, κοιτάζω τους θαρραλέους συντρόφους να θάβουν τους φίλους μου σε τρία μέτρα βάθος. Αν πετάξω το λουλούδι που μου δίνει ένα απλωμένο χέρι από άργιλο, θα πέσει σίγουρα και αυτό μέσα σ’ έναν τάφο. …
Τότε πνιγόμουν και από τον πανικό μου ήμουν έτοιμος να ουρλιάξω. Αλλά κάθε φορά κάποιο μακρινό κάλεσμα από ένα ρυμουλκό μού υπενθύμιζε ότι αυτή η πόλη, στέρνα ξερή, ήταν ένα νησί και ότι στην άκρη του το νερό της βάφτισης μου με περίμενε, μαύρο και βρώμικο νερό γεμάτο από κούφιους φελλούς.
Έτσι εγώ που δεν έχω τίποτα δικό μου, που χάρισα την περιουσία μου, που κατασκηνώνω κοντά σε όλα μου τα σπίτια, νιώθω πλήρης όταν το θέλω, αποπλέω οποιαδήποτε ώρα η απελπισία με αγνοεί. Δεν υπάρχει πατρίδα για τον απελπισμένο. Ξέρω ότι η θάλασσα προπορεύεται ή με ακολουθεί. Έχω μια τρέλα έτοιμη για όλα.
Αλμπέρ Καμύ,
Η θάλασσα σε απόσταση αναπνοής,
μτφρ. Χρήστος Σαλταπήδας
Τότε πνιγόμουν και από τον πανικό μου ήμουν έτοιμος να ουρλιάξω. Αλλά κάθε φορά κάποιο μακρινό κάλεσμα από ένα ρυμουλκό μού υπενθύμιζε ότι αυτή η πόλη, στέρνα ξερή, ήταν ένα νησί και ότι στην άκρη του το νερό της βάφτισης μου με περίμενε, μαύρο και βρώμικο νερό γεμάτο από κούφιους φελλούς.
Έτσι εγώ που δεν έχω τίποτα δικό μου, που χάρισα την περιουσία μου, που κατασκηνώνω κοντά σε όλα μου τα σπίτια, νιώθω πλήρης όταν το θέλω, αποπλέω οποιαδήποτε ώρα η απελπισία με αγνοεί. Δεν υπάρχει πατρίδα για τον απελπισμένο. Ξέρω ότι η θάλασσα προπορεύεται ή με ακολουθεί. Έχω μια τρέλα έτοιμη για όλα.
Αλμπέρ Καμύ,
Η θάλασσα σε απόσταση αναπνοής,
μτφρ. Χρήστος Σαλταπήδας
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
08-03-22
14:37
Ξέρω πώς θα είναι ο θάνατος. Μια βιαστική μετακόμιση ή έξωση. Ένα ξαφνικό ταξίδι, γιατί η χώρα σου έπαψε να υπάρχει - έτσι για πλάκα. Και θα έχω αφήσει τόσα πίσω: ιδέες, αποφάσεις για μια άλλη ζωή, καλύτερη από αυτήν που κάνω τώρα, συγκατοικώντας ασφυκτικά με τον Μπαχ.
Οι φίλοι μου θα λείπουν.Και ένας ακόμα άγνωστος θα μείνει με τους αγνώστους.Μπορεί και να θυμάμαι: τα μάτια σου, τα χέρια σου, την πέτρα που έσκυψες και μάζεψες δίπλα από τη θάλασσα. Για αυτό σου λέω, ξέρω πώς θα είναι ο θάνατος: μια απλή βραδιά. Όπως οι άλλες.
Π. ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ
Οι φίλοι μου θα λείπουν.Και ένας ακόμα άγνωστος θα μείνει με τους αγνώστους.Μπορεί και να θυμάμαι: τα μάτια σου, τα χέρια σου, την πέτρα που έσκυψες και μάζεψες δίπλα από τη θάλασσα. Για αυτό σου λέω, ξέρω πώς θα είναι ο θάνατος: μια απλή βραδιά. Όπως οι άλλες.
Π. ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
02-03-22
12:23
Το μεγαλύτερο κακό σε αυτόν τον κόσμο δεν προέρχεται από ανθρώπους που επιλέγουν να είναι κακοί. Προέρχεται από ανθρώπους που απλώς δεν σκέφτονται καθαρά. Από ανθρώπους που βλέποντας τα πράγματα μονομερώς, μέσα από παραμορφωτικούς - ιδεολογικούς φακούς, κάνουν αδιανόητα πράγματα θεωρώντας τα προφανή και κανονικά. Στηριζόμενοι σε αυτήν την κανονικότητα, πραγματοποιούμε φοβερά πράγματα με έναν οργανωμένο και συστηματικό τρόπο. Αυτή είναι η διαδικασία με την οποία, άσχημες, εξευτελιστικές, δολοφονικές, απάνθρωπες και απερίγραπτες πράξεις καταλήγουν να αποτελούν ρουτίνα και γίνονται αποδεκτές ως "ο τρόπος που γίνονται τα πράγματα".
~Hanah Arendt, Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ
Η κοινοτυπία του κακού
~Hanah Arendt, Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ
Η κοινοτυπία του κακού
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
28-02-22
14:04
«..οι γυναίκες αρπάζουν τα μωρά τους και τα σηκώνουν ψηλά σαν λάβαρα
ο άνεμος φυσάει τα μαλλιά τους
ο άνεμος φυσάει και ξεδιπλώνει σαν σημαίες τα μαλλιά τους
θέλουμε να σπείρουμε
θέλουμε να υφάνουμε
θέλουμε να γεννήσουμε
ειρήνη
ειρήνη
Σαν μια αστράπη το αύριο αυλακώνει τις πρωτεύουσες
Οι πολιτείες φαρδαίνουνε σπρωγμένες απ' τους αγκώνες του πλήθους
Οι περαστικές σκιές πέφτουν τραχειές πάνω στα μέγαρα σαν αξίνες
αυτός ο θόρυβος είναι ο σφυγμός ενός πελώριου πυρετού — θά'λεγες πως το ίδιο το μέλλον βαδίζει σήμερα
Οι τυφλοί πίσω απ' το σκοτάδι τους με τρεμάμενα ρουθούνια μυρίζονται αυτόν τον ήλιο που πάει ν' ανατείλει
Είμαστε εμείς που γκρεμιζόμαστε απ' τις σκαλωσιές
εμείς που μας θάβουν στις στοές των ορυχείων
εμείς που πέφτουμε ουρλιάζοντας μες τα λυωμένα μέταλλα
ειρήνη
ειρήνη
O άνεμος που σας παρασέρνει απόψε
έρχεται απ' τα χνώτα μας και τα φυσερά μας
Χιλιάδες άνθρωποι προχωράνε
μην πιστεύοντας στο Θεό
κουβαλώντας σαν ένα καινούργιο πελώριο Θεό
τη δύναμη τους
είμαστε εμείς που κλαίμε σ' όλες τις γωνιές του κόσμου
εμείς που βλαστημάμε όλα τα ιερά του κόσμου
είμαστε εμείς που τραγουδάμε σ' όλες τις γλώσσες του
κόσμου
ειρήνη
ειρήνη
Προχωράνε απ' όλα τα σημεία της γης
με τις χοντρές πατούσες τους γκρεμίζοντας τα σύνορα
με τα σκληρά ροζιασμένα χέρια τους σχεδιάζοντας πάνω στον κόκκινον ορίζοντα τις φαρδειές χειρονομίες ενός καινούργιου πεπρωμένου
Και πίσω έρχεται ο άνεμος
πίσω τους έρχεται ο μεγάλος άνεμος
πίσω τους έρχεται ο μεγάλος άνεμος βουίζοντας
ειρήνη
ειρήνη
ε ι ρ ή ν η»
Τάσος Λειβαδίτης,
Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου
ο άνεμος φυσάει τα μαλλιά τους
ο άνεμος φυσάει και ξεδιπλώνει σαν σημαίες τα μαλλιά τους
θέλουμε να σπείρουμε
θέλουμε να υφάνουμε
θέλουμε να γεννήσουμε
ειρήνη
ειρήνη
Σαν μια αστράπη το αύριο αυλακώνει τις πρωτεύουσες
Οι πολιτείες φαρδαίνουνε σπρωγμένες απ' τους αγκώνες του πλήθους
Οι περαστικές σκιές πέφτουν τραχειές πάνω στα μέγαρα σαν αξίνες
αυτός ο θόρυβος είναι ο σφυγμός ενός πελώριου πυρετού — θά'λεγες πως το ίδιο το μέλλον βαδίζει σήμερα
Οι τυφλοί πίσω απ' το σκοτάδι τους με τρεμάμενα ρουθούνια μυρίζονται αυτόν τον ήλιο που πάει ν' ανατείλει
Είμαστε εμείς που γκρεμιζόμαστε απ' τις σκαλωσιές
εμείς που μας θάβουν στις στοές των ορυχείων
εμείς που πέφτουμε ουρλιάζοντας μες τα λυωμένα μέταλλα
ειρήνη
ειρήνη
O άνεμος που σας παρασέρνει απόψε
έρχεται απ' τα χνώτα μας και τα φυσερά μας
Χιλιάδες άνθρωποι προχωράνε
μην πιστεύοντας στο Θεό
κουβαλώντας σαν ένα καινούργιο πελώριο Θεό
τη δύναμη τους
είμαστε εμείς που κλαίμε σ' όλες τις γωνιές του κόσμου
εμείς που βλαστημάμε όλα τα ιερά του κόσμου
είμαστε εμείς που τραγουδάμε σ' όλες τις γλώσσες του
κόσμου
ειρήνη
ειρήνη
Προχωράνε απ' όλα τα σημεία της γης
με τις χοντρές πατούσες τους γκρεμίζοντας τα σύνορα
με τα σκληρά ροζιασμένα χέρια τους σχεδιάζοντας πάνω στον κόκκινον ορίζοντα τις φαρδειές χειρονομίες ενός καινούργιου πεπρωμένου
Και πίσω έρχεται ο άνεμος
πίσω τους έρχεται ο μεγάλος άνεμος
πίσω τους έρχεται ο μεγάλος άνεμος βουίζοντας
ειρήνη
ειρήνη
ε ι ρ ή ν η»
Τάσος Λειβαδίτης,
Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
24-02-22
13:05
Στον πετρόστρωτο δρόμο μου που είναι πολύ μακρύς περπατάει μονάχη η Φροντίδα πληθωρική κι αναίσθητη γύρω τα παράθυρα οι κόγχοι χωρίς μάτια. Η φροντίδα είναι σκληρή είναι ευχαριστημένη από τον εαυτό της μελέτησες καμιά φορά την ψυχολογία της Φροντίδας; είναι ένα εγωιστικό και ματαιόδοξο υποκείμενο γεμάτο αυτοεπιδοκιμασία και μελετημένη προσποίηση. Το Αντικείμενο επινοήθηκε για να πάρει αξία η ύπαρξή μας και η Φροντίδα νιώθει βαθιά τη σπουδαιότητα της αποστολή της ή υποκρίνεται πως νιώθει γι’ αυτό φαίνεται ευχαριστημένη απ’ τον εαυτό της είναι πολύ ανθρώπινη για να μην είναι. Η Φροντίδα περπατάει στο δρόμο σταθερά και πάνωθέ της ο ουρανός λιμνάζει ανέκφραστος. Στην πόρτα του μαγαζιού του ο μαναβάκος κρεμούσε διακοσμητικά καλοπλεγμένες σκορδοπλεξούδες. Δίπλα του ο σκύλος ανατρίχιασε σύγκορμος τον τάραξε η παρουσία της Φροντίδας στον δρόμο κι οι τρίχες του σβέρκου του πετάχτηκαν αγκάθια και το γρύλισμά του φανέρωσε κρυφές υποψίες. Ο μαναβάκος κοίταξε χαμογελαστά κι έσκυψε και μίλησε ερεθιστικά στο νευριασμένο αδέλφι του καταπώς ήξερε (είναι αληθινά αξιοκτίμητο να γνωρίζει κανένας ξένες γλώσσες και μάλιστα τέτοιες γλώσσες).
Γιατί σκέψου: ο Πυθαγόρας που πίστευε σαν σοφός που ήταν στην μετεμψύχωση έλεγε πως τα ζώα ήταν κάποτε άνθρωποι πως έχουνε ψυχή ανθρώπινη σχετικά αλλαγμένη κι ένας θαρρώ σοφός απ’ τον Ακράγαντα είπε πως ήτανε παλιά θάμνος και ψάρι κτλ. Ε λοιπόν να μιλάς μ’ έναν αλλόγλωσσο άνθρωπο είναι πράγμα συνηθισμένο και φυσικό και να μιλάς να ξέρεις να μιλάς με όντα που πήδηξαν έξω από το χρόνο σου από την σειρά σου που δέχτηκαν τόσο βαθιά και φανερά την αλλαγή που διέταξε ο άγνωστος νόμος –ε αυτό είναι πολύ σοβαρό κι έχει μεταφυσική σημασία. Τον εκτιμάω πολύ τον μαναβάκο εγώ. Τώρα ο σκύλος γάβγιζε κι η Φροντίδα αβέβαιη κι αγαναχτισμένη και τρομαγμένη ένιωσε την αξιοπρέπεια της να λιποθυμάει κι έριξε μια κρύα ματιά κάτω απ’ το αγέρωχο φρύδι της στον μαναβάκο που εξακολουθούσε τη διασκέδασή του μιλώντας διεγερτικά στην ορμή του σκύλου. Προχώρησε μ’ αστάθεια να προσπεράσει κι αυτός ο κλονισμός της ο καταφάνερος πίσω απ’ την προσπάθεια να καλυφθεί δισταγμός άγγιξε την διαίσθηση της γυναίκας που φάνηκε στο αντικρινό παραθύρι.
«Πεισίστρατος»
Γιατί σκέψου: ο Πυθαγόρας που πίστευε σαν σοφός που ήταν στην μετεμψύχωση έλεγε πως τα ζώα ήταν κάποτε άνθρωποι πως έχουνε ψυχή ανθρώπινη σχετικά αλλαγμένη κι ένας θαρρώ σοφός απ’ τον Ακράγαντα είπε πως ήτανε παλιά θάμνος και ψάρι κτλ. Ε λοιπόν να μιλάς μ’ έναν αλλόγλωσσο άνθρωπο είναι πράγμα συνηθισμένο και φυσικό και να μιλάς να ξέρεις να μιλάς με όντα που πήδηξαν έξω από το χρόνο σου από την σειρά σου που δέχτηκαν τόσο βαθιά και φανερά την αλλαγή που διέταξε ο άγνωστος νόμος –ε αυτό είναι πολύ σοβαρό κι έχει μεταφυσική σημασία. Τον εκτιμάω πολύ τον μαναβάκο εγώ. Τώρα ο σκύλος γάβγιζε κι η Φροντίδα αβέβαιη κι αγαναχτισμένη και τρομαγμένη ένιωσε την αξιοπρέπεια της να λιποθυμάει κι έριξε μια κρύα ματιά κάτω απ’ το αγέρωχο φρύδι της στον μαναβάκο που εξακολουθούσε τη διασκέδασή του μιλώντας διεγερτικά στην ορμή του σκύλου. Προχώρησε μ’ αστάθεια να προσπεράσει κι αυτός ο κλονισμός της ο καταφάνερος πίσω απ’ την προσπάθεια να καλυφθεί δισταγμός άγγιξε την διαίσθηση της γυναίκας που φάνηκε στο αντικρινό παραθύρι.
Ο Δρόμος
Γ. Χειμωνάς
*Από το βιβλίο«Πεισίστρατος»
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
21-02-22
13:50
"Όσο λιγότερο τραβάς την προσοχή, τόσο το καλύτερο. Αυτός ο απέραντος οργανισμός βρίσκεται μονίμως σε μια κατάσταση λεπτής ισορροπίας. Αν κάποιος επιχειρήσει την οποιαδήποτε αλλαγή, το μόνο που θα καταφέρει είναι να κλονίσει το έδαφος κάτω από τα δικά του πόδια με κίνδυνο να γκρεμιστεί ο ίδιος, ενώ ο οργανισμός ξεπερνά εύκολα την ενόχληση δημιουργώντας σε κάποιο άλλο σημείο του ένα αντιστάθμισμα, με αποτέλεσμα να παραμένει εν τέλει αμετάβλητος. Ίσως μάλιστα γίνεται ακόμη πιο απρόσιτος, πιο προσεκτικός, πιο αμείλικτος και επίβουλος."
Φ.Κάφκα
Η Δίκη
Φ.Κάφκα
Η Δίκη
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
20-02-22
10:29
«Να λοιπόν τι δε μπορεί ν’ ανεχτεί κανείς (εκτός από αυτούς που δεν ζουν, θέλω να πω: τους εγκρατείς). Η μόνη άμυνα βρίσκεται στην κακεντρέχεια. Οι άνθρωποι λοιπόν σπεύδουν να κρίνουν για να μην κριθούν οι ίδιοι. Τι τα θέλετε; Η πλέον φυσική ιδέα στον άνθρωπο, αυτή που του έρχεται αυθόρμητα, σαν από τα βάθη της φύσης του, είναι η ιδέα της αθωότητάς του….
Το ουσιώδες είναι να μείνουν αθώοι, να μην μπορούν να τεθούν υπό αμφισβήτησιν οι έμφυτες αρετές τους, και τα σφάλματά τους, αποκυήματα μιας παροδικής δυστυχίας, να είναι πάντοτε προσωρινά. Σας το ‘πα, το ζήτημα είναι να γλιτώσεις απ? την κρίση. Επειδή είναι δύσκολο να της γλιτώσεις και απαιτεί μεγάλη επιδεξιότητα να καταφέρεις να θαυμάζουν και να συγχωρούν ταυτόχρονα τη φύση σου, επιδιώκουν όλοι να’ ναι πλούσιοι.
Γιατί; Αναρωτιέστε;
Για τη δύναμη, φυσικά. Κυρίως όμως γιατί ο πλούτος απαλλάσσει από την άμεση κρίση, σε τραβάει από το πλήθος του μετρό για να σε κλείσει σ? ένα νικέλινο αμάξι, σε απομονώνει σε απέραντα φυλαγμένα πάρκα, σε βαγκόνλι, σε καμπίνες πολυτελείας.
Ο πλούτος, αγαπητέ μου φίλε, δεν είναι ακόμα η αθώωση, αλλά η αναστολή που ‘ναι πάντα καλό να παίρνεις…»
Η πτώση
Αλμπέρ Καμύ
Το ουσιώδες είναι να μείνουν αθώοι, να μην μπορούν να τεθούν υπό αμφισβήτησιν οι έμφυτες αρετές τους, και τα σφάλματά τους, αποκυήματα μιας παροδικής δυστυχίας, να είναι πάντοτε προσωρινά. Σας το ‘πα, το ζήτημα είναι να γλιτώσεις απ? την κρίση. Επειδή είναι δύσκολο να της γλιτώσεις και απαιτεί μεγάλη επιδεξιότητα να καταφέρεις να θαυμάζουν και να συγχωρούν ταυτόχρονα τη φύση σου, επιδιώκουν όλοι να’ ναι πλούσιοι.
Γιατί; Αναρωτιέστε;
Για τη δύναμη, φυσικά. Κυρίως όμως γιατί ο πλούτος απαλλάσσει από την άμεση κρίση, σε τραβάει από το πλήθος του μετρό για να σε κλείσει σ? ένα νικέλινο αμάξι, σε απομονώνει σε απέραντα φυλαγμένα πάρκα, σε βαγκόνλι, σε καμπίνες πολυτελείας.
Ο πλούτος, αγαπητέ μου φίλε, δεν είναι ακόμα η αθώωση, αλλά η αναστολή που ‘ναι πάντα καλό να παίρνεις…»
Η πτώση
Αλμπέρ Καμύ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
16-02-22
13:12
Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ, έλεγε ο Λί Πό, είν' έν' ασήμαντο λουλούδι, σχεδόν άχρωμο, αλλά με άρωμα τόσο μοναδικό, τόσο υπέροχο που, ακόμα κι όταν βρίσκεται μονάχο του, σε κήπο απέραντο, χαμένο ανάμεσα σε αναρίθμητα, εκρηκτικά χαράς λουλούδια, είναι αυτό μονάχα που αναζητά ο επισκέπτης, αυτό που τελικά θ' αποκομίσει φεύγοντας, αυτό που θα καρφώσει στα μαλλιά του ή στο πέτο του ή στην καρδιά του.
Αργύρης Χιόνης
- Εσωτικά τοπία
Αργύρης Χιόνης
- Εσωτικά τοπία
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
15-02-22
12:54
"Μου έχουν πει ότι μοιάζω σαν άγγελος στο πλάι των αυτοκινητοδρόμων."
"Ω, είμαι σίγουρος ότι είσαι μια όμορφη εξαίρεση στον κανόνα. Όμως γιατί; Γιατί να κάνεις όλον αυτό τον κόπο; Ταξιδεύεις όλη σου τη ζωή χωρίς κανένα προορισμό. Κινείσαι αλλά δεν έχεις καμία κατεύθυνση."
"Ποια είναι η 'κατεύθυνση' της Γης στο ταξίδι της; Που 'πάνε' τα άτομα όταν περιδινίζονται;... Έχω αποδείξει ότι οι άνθρωποι δεν είναι δέντρα, και επομένως είναι λάθος να μιλούν για ρίζες."
"Εντελώς άστοχο."
"Καθόλου άστοχο. Απλώς οι δικοί μου στόχοι είναι διαφορετικοί από των περισσότερων ανθρώπων. Σίγουρα, στους δρόμους κυκλοφορούν πολλοί που δεν έχουν κανένα σκοπό. Άνθρωποι που πηγαίνουν από το ένα μέρος στο άλλο κάνοντας ωτοστόπ, ψάχνοντας να 'τη βρουν' πότε εδώ και πότε εκεί, άνθρωποι ανήσυχοι που ψάχνουν για κάτι, ψάχνουν για την Αμερική, όπως είχε πει ο Τζακ Κέρουακ, ή ψάχνουν για τον εαυτό τους, ή ψάχνουν για κάποια σχέση ανάμεσα στην Αμερική και τον εαυτό τους. Όμως εγώ δεν ψάχνω για τίποτα. Εγώ έχω βρει κάτι".
"Τι έχεις βρει;"
"Το ίδιο το ωτοστόπ."
Τομ Ρόμπινς
Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν
"Ω, είμαι σίγουρος ότι είσαι μια όμορφη εξαίρεση στον κανόνα. Όμως γιατί; Γιατί να κάνεις όλον αυτό τον κόπο; Ταξιδεύεις όλη σου τη ζωή χωρίς κανένα προορισμό. Κινείσαι αλλά δεν έχεις καμία κατεύθυνση."
"Ποια είναι η 'κατεύθυνση' της Γης στο ταξίδι της; Που 'πάνε' τα άτομα όταν περιδινίζονται;... Έχω αποδείξει ότι οι άνθρωποι δεν είναι δέντρα, και επομένως είναι λάθος να μιλούν για ρίζες."
"Εντελώς άστοχο."
"Καθόλου άστοχο. Απλώς οι δικοί μου στόχοι είναι διαφορετικοί από των περισσότερων ανθρώπων. Σίγουρα, στους δρόμους κυκλοφορούν πολλοί που δεν έχουν κανένα σκοπό. Άνθρωποι που πηγαίνουν από το ένα μέρος στο άλλο κάνοντας ωτοστόπ, ψάχνοντας να 'τη βρουν' πότε εδώ και πότε εκεί, άνθρωποι ανήσυχοι που ψάχνουν για κάτι, ψάχνουν για την Αμερική, όπως είχε πει ο Τζακ Κέρουακ, ή ψάχνουν για τον εαυτό τους, ή ψάχνουν για κάποια σχέση ανάμεσα στην Αμερική και τον εαυτό τους. Όμως εγώ δεν ψάχνω για τίποτα. Εγώ έχω βρει κάτι".
"Τι έχεις βρει;"
"Το ίδιο το ωτοστόπ."
Τομ Ρόμπινς
Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
11-02-22
13:14
"Ένας σωρός σπασμένων εικόνων στον χτύπο του ήλιου
το νεκρό δέντρο που δεν δίνει καταφύγιο
ούτε ο γρύλος παρηγοριά ούτε η στυγνή πέτρα ήχο νερού
έλα στον ίσκιο αυτού του βράχου
δεν θα σου δείξω τη σκιά σου που βαδίζει πίσω σου το πρωί
ούτε τη σκιά σου που μακραίνει στο σούρουπο για να σε συναντήσει
θα δεις τον φόβο σε μια χούφτα σκόνη"
T. S. Eliot
The Waste Land
το νεκρό δέντρο που δεν δίνει καταφύγιο
ούτε ο γρύλος παρηγοριά ούτε η στυγνή πέτρα ήχο νερού
έλα στον ίσκιο αυτού του βράχου
δεν θα σου δείξω τη σκιά σου που βαδίζει πίσω σου το πρωί
ούτε τη σκιά σου που μακραίνει στο σούρουπο για να σε συναντήσει
θα δεις τον φόβο σε μια χούφτα σκόνη"
T. S. Eliot
The Waste Land
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
07-02-22
12:29
"Οπότε τι είναι η αμαρτία, το Κακό;" ρώτησε.
"Θα πρέπει να απαντήσω στην ερώτησή σου με μιαν άλλη. Πώς θα ένιωθες αν τα τριαντάφυλλα του κήπου σου άρχιζαν να τραγουδάνε ένα παράξενο τραγούδι; Θα σε κυρίευε φρίκη, βεβαίως. Θα έχανες τα λογικά σου. Κι αν υποθέσουμε ότι οι πέτρες στον δρόμο άρχιζαν ξαφνικά να μεγαλώνουν μπροστά στα μάτια σου; Αυτά τα παραδείγματα αρκούν για να σου δείξουν τι είναι στ' αλήθεια το Κακό. Θα σου πώ κάτι όμως: οι υψηλότερες αισθήσεις μας, αυτές που αντιλαμβάνονται τις υψηλότερες συχνότητες, είναι τόσο αμβλυμένες, είμαστε τόσο εμποτισμένοι από τον υλισμό, ώστε πιθανότατα δεν θα αναγνωρίζαμε το αληθινό Κακό αν το συναντούσαμε..."
"Μα δεν θα νιώθαμε τη φρίκη, το δέος που υπαινίχτηκες, απλώς και μόνο με την παρουσία ενός Κακού ανθρώπου";
"Θα νιώθαμε, αν ήμασταν αυθεντικοί. Μόνο οι γυναίκες και τα παιδιά μερικές φορές μπορούν να νιώσουν αυτή τη φρίκη. Οι περισσότεροι από εμάς, τους άντρες, έχουμε χάσει τη Φυσική Λογική μας: η συμβατικότητα, η εκπαίδευση, ο πολιτισμός, την έχουν τυφλώσει. Την έχουν καταπνίξει. Και, το Κακό είναι πάντοτε ασυνείδητο. Είναι σαν την αγιότητα, ή την ευφυία. Είναι μια μέθη της ψυχής, μια έκσταση, μια προσπάθεια να ξεπεραστούν τα δεσμά που μας καθηλώνουν...
Το αληθινό Κακό δεν έχει καμία σχέση με την κοινωνική ζωή και τους νόμους της κοινωνίας. Αλλά κι αν έχει μερικές φορές, αυτή η σχέση είναι συμπτωματική, περιστασιακή. Το Κακό είναι ένα μοναχικό πάθος της ψυχής, ή ένα πάθος της μοναχικής ψυχής - όποιο απ' τα δύο προτιμάς."
Arthur Machen
Οι Λευκοί Άνθρωποι
"Θα πρέπει να απαντήσω στην ερώτησή σου με μιαν άλλη. Πώς θα ένιωθες αν τα τριαντάφυλλα του κήπου σου άρχιζαν να τραγουδάνε ένα παράξενο τραγούδι; Θα σε κυρίευε φρίκη, βεβαίως. Θα έχανες τα λογικά σου. Κι αν υποθέσουμε ότι οι πέτρες στον δρόμο άρχιζαν ξαφνικά να μεγαλώνουν μπροστά στα μάτια σου; Αυτά τα παραδείγματα αρκούν για να σου δείξουν τι είναι στ' αλήθεια το Κακό. Θα σου πώ κάτι όμως: οι υψηλότερες αισθήσεις μας, αυτές που αντιλαμβάνονται τις υψηλότερες συχνότητες, είναι τόσο αμβλυμένες, είμαστε τόσο εμποτισμένοι από τον υλισμό, ώστε πιθανότατα δεν θα αναγνωρίζαμε το αληθινό Κακό αν το συναντούσαμε..."
"Μα δεν θα νιώθαμε τη φρίκη, το δέος που υπαινίχτηκες, απλώς και μόνο με την παρουσία ενός Κακού ανθρώπου";
"Θα νιώθαμε, αν ήμασταν αυθεντικοί. Μόνο οι γυναίκες και τα παιδιά μερικές φορές μπορούν να νιώσουν αυτή τη φρίκη. Οι περισσότεροι από εμάς, τους άντρες, έχουμε χάσει τη Φυσική Λογική μας: η συμβατικότητα, η εκπαίδευση, ο πολιτισμός, την έχουν τυφλώσει. Την έχουν καταπνίξει. Και, το Κακό είναι πάντοτε ασυνείδητο. Είναι σαν την αγιότητα, ή την ευφυία. Είναι μια μέθη της ψυχής, μια έκσταση, μια προσπάθεια να ξεπεραστούν τα δεσμά που μας καθηλώνουν...
Το αληθινό Κακό δεν έχει καμία σχέση με την κοινωνική ζωή και τους νόμους της κοινωνίας. Αλλά κι αν έχει μερικές φορές, αυτή η σχέση είναι συμπτωματική, περιστασιακή. Το Κακό είναι ένα μοναχικό πάθος της ψυχής, ή ένα πάθος της μοναχικής ψυχής - όποιο απ' τα δύο προτιμάς."
Arthur Machen
Οι Λευκοί Άνθρωποι
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
02-02-22
04:04
"Λες έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια και γης. Κουράδες έχεις. Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη. Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας, άσε που την ενοχλάμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες. Δύναμη; Μπούρδες. Ίδρωσες να κάνεις μια πολυκατοικία 46 διαμερίσματα και πλακώνει ένας σεισμός και στην κάνει λιάδα. Πήρες παρασήματα και χειροκροτήματα και ζήτω και έρχεται αδερφάκι μου ένα τόσο δα μικρόβιο από συνάχι και σε κάνει μια πτωματάρα χωρίς να το καταλάβεις. Έβαλες παρά στην μπάντα και διέταξες κόσμο κάντε έτσι ρε μερμήγκια ασήμαντα, και σε πιάνει ένα κόψιμο και είσαι ρεζίλης στην λεκάνη του καμπινέ. Κάνεις το δυνατό κι έτσι και πιάσει μια παγωνιά τρέμεις σαν παλιόσκυλο και από την άλλη μεριά, μια μολόχα, ένα χορταράκι ασήμαντο, κάθεται όλη νύχτα και τρώει τους αέρηδες και το χιονιά και το πρωί είναι φρέσκο και δεν τούγινε τίποτα. Πούν’ η δύναμή σου ρε φιόγκο κάτου από τούτο εδώ το Σύμπαν που μας πλακώνει με το βάρος του; Πούναι τα μεγαλεία σου και το τουπέ σου; Μια ανάποδη να πάρουνε τα πράματα, στα λεφτά, στα πολιτικά, στην υγεία, στα όλα που την βασίζεις, πας, ξεγράφτηκες και μήτε που θέλουνε να σε θυμούνται οι άλλοι. Πέθανες και περάσανε πενήντα χρόνια και μήτε κανένας ξέρει αν υπήρξες και αν έκανες και σε φοβηθήκανε και σε λογαριάσανε."
Νίκος Τσιφόρος
Τα παιδιά της πιάτσας
Νίκος Τσιφόρος
Τα παιδιά της πιάτσας
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
01-02-22
13:03
Καράσκο: “Αν εσύ είσαι τρελός, εγώ δε θα σ΄ αφήσω να τρελάνεις κι εμάς. Τη ζωή πρέπει να τη βλέπουμε όπως είναι πραγματικά”
Θερβάντες: “Όπως πραγματικά είναι… Ξέρεις πόσα χρόνια περιπλανιέμαι στην πραγματικότητά σας; Ξέρεις πόσες φορές έχω δει τη ζωή όπως είναι πραγματικά; Τόσες όσες δεν μπορείς να φανταστείς. Πόνος, εξαθλίωση, πείνα και απίστευτη σκληρότητα. Είδα ανθρώπους να ταπεινώνονται τόσο, που να αναρωτιούνται γιατί γεννήθηκαν. Είδα φίλους μου να πεθαίνουν μέσα στην απελπισία. Ξέρεις τι έβλεπα στο βλέμμα τους την τελευταία τους στιγμή; Σύγχυση. Μια τεράστια απορία πλανιόταν στα μάτια τους. Γιατί; Δεν νομίζω ότι ρωτούσαν γιατί πεθαίνουν, αλλά γιατί έχουν ζήσει…
Όταν η ίδια η ζωή είναι τόσο παράλογη, ποιος μπορεί να πει τι είναι τρέλα και τι είναι λογική; Ίσως τρέλα μπορεί να είναι το να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας. Να γινόμαστε πρακτικοί, νομίζοντας ότι μπορούμε να δούμε την “πραγματικότητα”. Ίσως αυτό να είναι τρέλα. Να ψάχνουμε θησαυρούς εκεί που σωρεύονται σκουπίδια. Ίσως η πολλή λογική να είναι τρέλα. Και τι μεγαλύτερη τρέλα απ’ όλες, να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι“
Απόσπασμα από το βιβλίο Δον Κιχώτης
Θερβάντες: “Όπως πραγματικά είναι… Ξέρεις πόσα χρόνια περιπλανιέμαι στην πραγματικότητά σας; Ξέρεις πόσες φορές έχω δει τη ζωή όπως είναι πραγματικά; Τόσες όσες δεν μπορείς να φανταστείς. Πόνος, εξαθλίωση, πείνα και απίστευτη σκληρότητα. Είδα ανθρώπους να ταπεινώνονται τόσο, που να αναρωτιούνται γιατί γεννήθηκαν. Είδα φίλους μου να πεθαίνουν μέσα στην απελπισία. Ξέρεις τι έβλεπα στο βλέμμα τους την τελευταία τους στιγμή; Σύγχυση. Μια τεράστια απορία πλανιόταν στα μάτια τους. Γιατί; Δεν νομίζω ότι ρωτούσαν γιατί πεθαίνουν, αλλά γιατί έχουν ζήσει…
Όταν η ίδια η ζωή είναι τόσο παράλογη, ποιος μπορεί να πει τι είναι τρέλα και τι είναι λογική; Ίσως τρέλα μπορεί να είναι το να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας. Να γινόμαστε πρακτικοί, νομίζοντας ότι μπορούμε να δούμε την “πραγματικότητα”. Ίσως αυτό να είναι τρέλα. Να ψάχνουμε θησαυρούς εκεί που σωρεύονται σκουπίδια. Ίσως η πολλή λογική να είναι τρέλα. Και τι μεγαλύτερη τρέλα απ’ όλες, να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι“
Απόσπασμα από το βιβλίο Δον Κιχώτης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
29-01-22
11:04
Στη μέση της νύχτας θα ξύπναγε από κάποιο κορνάρισμα, θα άνοιγε τα μάτια κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή τα φώτα του αυτοκινήτου από το δρόμο θα ταξίδευαν φευγαλέα στο ταβάνι. Θα σηκωνόταν χωρίς να κάνει θόρυβο και θα έβγαινε στο μπαλκόνι, θα έπαιρνε βαθιά ανάσα, θα μύριζε την Αθήνα, θα σκεφτόταν διάφορα σαχλά πράγματα, θα έλεγε μέσα της έναν ανόητο μονόλογο, θα γύριζε να κοιμηθεί χωρίς να διακόψει την ελαφρά ξελιγωμένη φωνή κάτω από το μαξιλάρι. Αν ήταν 1983, θα είχε ανέβει μαζί της χωρίς να την ρωτήσει κι όταν τελείωναν όπως όπως θα γύριζε από την άλλη μεριά, θα προλάβαινε και θα γύριζε από την άλλη μεριά. Όλη τη νύχτα θα είχαν γυρισμένες τις πλάτες και μόνο το πρωί θα γύριζαν πέντε λεπτά πριν σηκωθούν, θα την αγκάλιαζε και μετά θα της έλεγε πως έχει μια δουλειά. Μέσα σε είκοσι χρόνια κατάφεραν να γυρίζουν πολύ άνετα από την άλλη μεριά, αυτό ήταν το πιο μεγάλο κατόρθωμα στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι ελεύθερες σχέσεις, ο σεβασμός της προσωπικότητας, η ισότητα των δυο φύλων, το έλεγαν όλα τα περιοδικά, το βροντοφώναζαν οι πανεπιστημιακές αναλύσεις, το υποστήριζαν οι διαδηλωτές στους δρόμους, το πρότειναν τα τραγούδια, το έβλεπαν στις ταινίες, το έγραφαν στα βιβλία, να του γυρίζεις την πλάτη, να της γυρίζεις την πλάτη, το πρωί να έχετε μια δουλειά. Μέσα σε είκοσι χρόνια όλοι βρέθηκαν ξαφνικά να έχουν μια δουλειά, στις δέκα και μισή έπρεπε να βρίσκονται κάπου. Μέσα σε είκοσι χρόνια είσαι ελεύθερος να δεχτείς όλες τις δοκιμασίες νομίζοντας ότι είναι ξαφνικές ευλογίες που έρχονται από το πουθενά, σταλμένες από την τυχαία πλοκή, κληροδοτημένες από το τίποτα .
Η γραμμή του ορίζοντος.
Χρήστος Βακαλόπουλος
17 Ιανουαρίου 1956 - 29 Ιανουαρίου 1993
Η γραμμή του ορίζοντος.
Χρήστος Βακαλόπουλος
17 Ιανουαρίου 1956 - 29 Ιανουαρίου 1993
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
28-01-22
14:35
Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ
Η ζωή φορές μας κοιτάζει απ' το παράθυρο
Σχολαστικά τη μοίρα καθαρίζει από τις μελανιές της
Εικόνες μαζεύοντας σιωπής έως την επόμενη έκρηξη.
Καθώς αυξάνονται τα ελαφρυντικά στη χώρα της αυταπάτης
Το ελάχιστο συλλέγουμε άπειρο πριν αυτομολήσει.
Κοιμόμαστε μέσα στον άνεμο έχοντας την αγάπη στρώμα
Στο ταξίδι της αναγκαίας για την πορεία του μυαλού συμφιλίωσης.
Αιμόφυρτοι στην προσπάθεια ν' αντέξουμε τη δυστοπία
Όσο κι αν πάντα ερχόμαστε δεύτεροι στον επιτόπιο βηματισμό
Ρώγες μαζεύουμε και ψέματα στων ματιών τις διάτρητες κόρες.
Πόσο εδώδιμο αντέχει ακόμη διάνυσμα η καμπύλη της σκέψης;
Βαραίνει η πληρωμή όταν στηρίγματα αναζητά προσώρας
Το όλον γεννιέται για να χαθεί
Κι ο χρόνος εξανεμίζεται
Γιατί δεν υπάρχει.
Νίκος Μυλόπουλος - "ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗΣ ΣΧΟΙΝΟΒΑΤΗΣ", εκδ. Κοράλλι, 2021.
Η ζωή φορές μας κοιτάζει απ' το παράθυρο
Σχολαστικά τη μοίρα καθαρίζει από τις μελανιές της
Εικόνες μαζεύοντας σιωπής έως την επόμενη έκρηξη.
Καθώς αυξάνονται τα ελαφρυντικά στη χώρα της αυταπάτης
Το ελάχιστο συλλέγουμε άπειρο πριν αυτομολήσει.
Κοιμόμαστε μέσα στον άνεμο έχοντας την αγάπη στρώμα
Στο ταξίδι της αναγκαίας για την πορεία του μυαλού συμφιλίωσης.
Αιμόφυρτοι στην προσπάθεια ν' αντέξουμε τη δυστοπία
Όσο κι αν πάντα ερχόμαστε δεύτεροι στον επιτόπιο βηματισμό
Ρώγες μαζεύουμε και ψέματα στων ματιών τις διάτρητες κόρες.
Πόσο εδώδιμο αντέχει ακόμη διάνυσμα η καμπύλη της σκέψης;
Βαραίνει η πληρωμή όταν στηρίγματα αναζητά προσώρας
Το όλον γεννιέται για να χαθεί
Κι ο χρόνος εξανεμίζεται
Γιατί δεν υπάρχει.
Νίκος Μυλόπουλος - "ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗΣ ΣΧΟΙΝΟΒΑΤΗΣ", εκδ. Κοράλλι, 2021.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
28-01-22
13:55
“Σιγά-σιγά απλώνεται σιωπή και τότε,από την κουκέτα μου στον τρίτο όροφο,βλέπω και ακούω τον γέρο Κουν να προσεύχεται δυνατά, με τον μπερέ στο κεφάλι, κουνώντας βίαια το στήθος του. Ο Κουν ευχαριστεί τον Θεό γιατί γλίτωσε από την επιλογή. Ο Κουν είναι παράλογος. Δεν βλέπει στη διπλανή κουκέτα τον Μπέπο τον Έλληνα που είναι εικοσιδύο χρόνων και μεθαύριο θα πάει στον θάλαμο αερίων και το ξέρει και μένει ξαπλωμένος με το βλέμμα καρφωμένο στη λάμπα χωρίς να λέει τίποτα, χωρίς να σκέφτεται πλέον τίποτα; Δεν καταλαβαίνει ότι αυτό που συνέβη σήμερα είναι μια Ύβρις που καμιά προσευχή δεν μπορεί να την εξευμενίσει, καμία συγχώρεση, καμία εξιλέωση των ενόχων, τίποτα από όσα είναι στη δύναμη του ανθρώπου δεν μπορούν να την επανορθώσουν; Εάν ήμουν Θεός, θα έφτυνα στη γη την προσευχή του Κουν”.
Πρίμο Λέβι .
Εάν αυτό είναι άνθρωπος.
Πρίμο Λέβι .
Εάν αυτό είναι άνθρωπος.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
27-01-22
14:34
Δεν πρόκειται να κατανοήσουμε το κωμικό στοιχείο, αν δεν κατανοήσουμε πρώτα τους αγέλαστους.
Η ύπαρξή τους προσδίδει στο κωμικό τις πλήρεις διαστάσεις του, το ανάγει σε στοίχημα, σε ρίσκο, αποκαλύπτει τη δραματική ουσία του.
ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ - "Ο πέπλος"
Η ύπαρξή τους προσδίδει στο κωμικό τις πλήρεις διαστάσεις του, το ανάγει σε στοίχημα, σε ρίσκο, αποκαλύπτει τη δραματική ουσία του.
ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ - "Ο πέπλος"
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
27-01-22
14:06
Να λυπάσαι το έθνος με το πλήθος τα δόγματα και την κούφια θρησκεία.
Να λυπάσαι το έθνος οπού ρούχα φορεί που δεν ύφανε το ίδιο
ψωμοτρώει από στάρι που εκείνο δε θέρισε το κρασί του δεν γίνηκε απ' τις δικές του πατούσες.
Να λυπάσαι το έθνος που δοξάζει μ' εγκώμια τον τραμπούκο σαν ήρωα και τον κατακτητή του με την κίβδηλη λάμψη θεωρεί ευεργέτη.
Να λυπάσαι το έθνος που αψηφά τους κινδύνους μοναχά στα ονείρατα μα και πάλι κιοτεύει το πρωί σαν ξυπνήσει.
Να λυπάσαι το έθνος που υψώνει φωνή σε κηδείες μονάχα και φουσκώνει σα διάνος σε ερείπια αρχαία.
Και που δεν ξεσηκώνεται παρά μόνο ανίσως ο λαιμός του βρεθεί ανάμεσα σε σπαθί και κουτσούρι.
Να λυπάσαι το έθνος που έχει πολιτικό την αλεπού τον σαλτιμπάγκο για φιλόσοφό του και που η τέχνη του είναι τέχνη πιθηκισμού και μπαλωμάτων.
Να λυπάσαι το έθνος που δέχεται κάθε νέο αφέντη με σάλπιγγες και τον διώχνει πνιγμένο στα «γιούχα» για να φέρει μετά τον επόμενο με σαλπίσματα πάλι.
Να λυπάσαι το έθνος που οι σοφοί του από χρόνια βουβάθηκαν κι οι σπουδαίοι του άντρες είν' ακόμα στην κούνια.
Να λυπάσαι το έθνος που έχει γίνει κομμάτια και που κάθε κομμάτι του παριστάνει το έθνος.
Χαλίλ Γκιμπράν, Ο κήπος του προφήτη (1933)
Να λυπάσαι το έθνος οπού ρούχα φορεί που δεν ύφανε το ίδιο
ψωμοτρώει από στάρι που εκείνο δε θέρισε το κρασί του δεν γίνηκε απ' τις δικές του πατούσες.
Να λυπάσαι το έθνος που δοξάζει μ' εγκώμια τον τραμπούκο σαν ήρωα και τον κατακτητή του με την κίβδηλη λάμψη θεωρεί ευεργέτη.
Να λυπάσαι το έθνος που αψηφά τους κινδύνους μοναχά στα ονείρατα μα και πάλι κιοτεύει το πρωί σαν ξυπνήσει.
Να λυπάσαι το έθνος που υψώνει φωνή σε κηδείες μονάχα και φουσκώνει σα διάνος σε ερείπια αρχαία.
Και που δεν ξεσηκώνεται παρά μόνο ανίσως ο λαιμός του βρεθεί ανάμεσα σε σπαθί και κουτσούρι.
Να λυπάσαι το έθνος που έχει πολιτικό την αλεπού τον σαλτιμπάγκο για φιλόσοφό του και που η τέχνη του είναι τέχνη πιθηκισμού και μπαλωμάτων.
Να λυπάσαι το έθνος που δέχεται κάθε νέο αφέντη με σάλπιγγες και τον διώχνει πνιγμένο στα «γιούχα» για να φέρει μετά τον επόμενο με σαλπίσματα πάλι.
Να λυπάσαι το έθνος που οι σοφοί του από χρόνια βουβάθηκαν κι οι σπουδαίοι του άντρες είν' ακόμα στην κούνια.
Να λυπάσαι το έθνος που έχει γίνει κομμάτια και που κάθε κομμάτι του παριστάνει το έθνος.
Χαλίλ Γκιμπράν, Ο κήπος του προφήτη (1933)
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
25-01-22
12:39
Ζητείται Ελπίς
Ὅταν μπῆκε στὸ καφενεῖο, κεῖνο τὸ ἀπόγεμα, ἤτανε νωρὶς ἀκόμα. Κάθισε σ᾿ ἕνα τραπέζι, πίσω ἀπὸ τὸ μεγάλο τζάμι ποὺ ἔβλεπε στὴ λεωφόρο. Παράγγειλε καφέ.
Σὲ ἄλλα τραπέζια, παίζανε χαρτιὰ ἢ συζητούσανε.
Ἦρθε ὁ καφές. Ἄναψε τσιγάρο, ἤπιε δυὸ γουλιές, κι ἄνοιξε τὴν ἀπογευματινὴ ἐφημερίδα.
Καινούριες μάχες εἶχαν ἀρχίσει στὴν Ἰνδοκίνα. «Αἱ ἀπώλειαι ἑκατέρωθεν ὑπῆρξαν βαρύταται», ἔλεγε τὸ τηλεγράφημα.
Ἕνα ἀκόμα ἰαπωνικὸ ἁλιευτικὸ ποὺ γύρισε μὲ ραδιενέργεια.
«Ἡ σκιὰ τοῦ νέου παγκοσμίου πολέμου ἁπλοῦται εἰς τὸν κόσμον μας», ἦταν ὁ τίτλος μιᾶς ἄλλης εἴδησης.
Ὕστερα διάβασε ἄλλα πράγματα: τὸ ἔλλειμμα τοῦ προϋπολογισμοῦ, προαγωγὲς ἐκπαιδευτικῶν, μιὰ ἀπαγωγή, ἕνα βιασμό, τρεῖς αὐτοκτονίες. Οἱ δυό, γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους. Δυὸ νέοι, 30 καὶ 32 χρονῶ. Ὁ πρῶτος ἄνοιξε τὸ γκάζι, ὁ δεύτερος χτυπήθηκε μὲ πιστόλι.
Ἀλλοῦ εἶδε κριτικὴ γιὰ ἕνα ρεσιτὰλ πιάνου, ἔπειτα κάτι γιὰ τὴ μόδα, τέλος τὴν «Κοσμικὴ Κίνηση»: «Κοκταίηλ προχθὲς παρὰ τῷ κυρίῳ καὶ τῇ κυρίᾳ Μ. Τ. Χάρμα εὐμορφίας καὶ κομψότητος ἡ κυρία Β. Χ. μὲ φόρεμα κομψότατο ἐμπριμὲ καὶ τὸκ πολὺ σίκ. Ἐλεγκάντικη ἐμφάνισις ἡ δεσποινὶς Ο. Ν.»
Ἄναψε κι ἄλλο τσιγάρο. Ἔριξε μιὰ ματιὰ στὶς «Μικρὲς Ἀγγελίες»:
ΠΩΛΕΙΤΑΙ νεόδμητος μονοκατοικία, κατασκευὴ ἀρίστη, ἐκ 4 δωματίων, χόλ, κουζίνας, λουτροῦ πλήρους, W.C.
ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ εἰς σοβαρὸν κύριον δωμάτιον εἰς β´ ὄροφον, εὐάερον, εὐήλιον...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ πιάνο πρὸς ἀγοράν...
Σκέψεις γυρίζανε στὸ νοῦ του.
Ἀπὸ τότε ποὺ τέλειωσε ὁ δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ἡ σκιὰ τοῦ τρίτου δὲν εἶχε πάψει νὰ βαραίνει πάνω στὸν κόσμο μας. Καὶ στὸ μεταξύ, τὸ αἷμα χυνότανε, στὴν Κορέα χτές, στὴν Ἰνδοκίνα σήμερα, αὔριο...
Πέρασε τὸ χέρι του στὰ μαλλιά του. Σκούπισε τὸν ἱδρώτα στὸ μέτωπό του· εἶχε ἱδρώσει, κι ὅμως δὲν ἔκανε ζέστη.
Ὁ πόλεμος, ἡ βόμβα ὑδρογόνου, οἱ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις»... Τὸ πανόραμα τῆς ζωῆς!
Δὲν εἶχε ἀλλάξει διόλου πρὸς τὸ καλύτερο ἡ ζωή μας ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο. Ὅλα εἶναι, τὰ ἴδια σὰν καὶ πρίν. Κι ὅμως εἶχε ἐλπίσει κι αὐτός, ὅπως εἶχαν ἐλπίσει ἑκατομμύρια ἄνθρωποι σ᾿ ὅλη τὴ γῆ, πῶς ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο, ὕστερ᾿ ἀπὸ τόσο αἷμα ποὺ χύθηκε, κάτι θ᾿ ἄλλαζε. Πὼς θἀρχόταν ἡ εἰρήνη, πὼς ὁ ἐφιάλτης τοῦ πολέμου δὲ θὰ ἴσκιωνε πιὰ τὴ γῆ μας, πὼς δὲ θὰ γίνονταν τώρα αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, πὼς...
Σουρούπωνε. Μερικὰ φῶτα εἶχαν ἀνάψει κιόλας στὰ μαγαζιὰ ἀντίκρυ. Στὸ καφενεῖο δὲν εἴχανε ἀνάψει ἀκόμα τὰ φῶτα. Τοῦ ἄρεσε ἔτσι τὸ ἡμίφως.
Σκέφτηκε τὴ σύγχυση ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο μας σήμερα. Σύγχυση στὸν τομέα τῶν ἰδεῶν, σύγχυση στὸν κοινωνικὸ τομέα, σύγχυση...
Δὲν ἔφταιγε ἡ ἐφημερίδα ποὺ ἔκανε τώρα αὐτὲς τὶς σκέψεις. Τὰ σκεφτότανε ὅλα αὐτὰ τὸν τελευταῖο καιρό, πότε μὲ λιγότερη, πότε μὲ περισσότερη ἔνταση. Σκεφτότανε τὸ σκοτεινὸ πρόσωπο τῆς ζωῆς. Τὴν εἰρήνη, τὴ βαθιὰ τούτη λαχτάρα, ποὺ κρέμεται ἀπὸ μιὰ κλωστή. Σκεφτότανε τὴ φτώχεια, τὴν ἀθλιότητα. Σκεφτότανε τὸ φόβο ποὺ ἔχει μπεῖ στὶς καρδιές.
Στὸν καθρέφτη, δίπλα του, εἶδε τὸ πρόσωπό του. Ἕνα πολὺ συνηθισμένο πρόσωπο. Τίποτα δὲ μαρτυροῦσε τὴν ταραχὴ ποὺ εἶχε μέσα του.
Εἶχε πολεμήσει κι αὐτὸς στὸν τελευταῖο πόλεμο. Καὶ εἶχε ἐλπίσει. Μὰ τώρα ἤτανε πιὰ χωρὶς ἐλπίδα. Ναί, δὲ φοβότανε νὰ τὸ ὁμολογήσει στὸν ἑαυτό του πῶς ἤτανε χωρὶς ἐλπίδα.
Μιὰ σειρὰ ἀπὸ διαψεύσεις ἐλπίδων ἦταν ἡ ζωή του. Εἶχε ἐλπίσει τότε,...
Εἶχε ἐλπίσει ὕστερα...
Κάποτε, πρὶν ἀπὸ χρόνια, εἶχε ἐλπίσει στὸν κομμουνισμό. Μὰ εἶχε διαψευσθεῖ κι ἐκεῖ. Τώρα δὲν εἶχε ἐλπίδα σὲ καμιὰ ἰδεολογία!
Ζήτησε ἕνα ποτήρι νερὸ ἀκόμα. Αὐτὴ ἡ διάψευση ἀπὸ τὶς λογῆς-λογῆς ἰδεολογίες ἤτανε βέβαια γενικὸ φαινόμενο. Καὶ παραπάνω ἀπὸ τὴ διάψευση, ἡ κούραση, ἡ ἀδιαφορία, ποὺ οἱ πιὸ πολλοί, ἡ μεγάλη πλειοψηφία νιώθει μπροστὰ στὶς διάφορες ἰδεολογίες.
Κοίταζε τὰ τρόλλεϋ ποὺ περνάγανε ὁλοένα στὴ λεωφόρο, τὸ πλῆθος... Μπροστά του, ἡ ἐφημερίδα ἀνοιχτή. Ὅλα αὐτὰ ποὺ εἶχε δεῖ καὶ πρωτύτερα: ἡ σκιὰ τοῦ καινούριου πολέμου, ἡ Ἰνδοκίνα, οἱ δυὸ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις»...
Τσιγάρα! ἕνας πλανόδιος μπῆκε.
Πῆρε ἕνα πακέτο.
Στὶς ἕξι σελίδες τῆς ἐφημερίδας: ἡ ζωή. Κι αὐτός, ἤτανε τώρα ἕνας ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει ἐλπίδα.
Θυμήθηκε, πρὶν ἀπὸ χρόνια, ἤτανε παιδὶ ἀκόμα, εἶχε ἀρρωστήσει βαριὰ μιὰ θεία του, ξαδέρφη τῆς μητέρας του. Τὴν εἴχανε σπίτι τους. Ἦρθε ὁ γιατρός· βγαίνοντας ἀπὸ τὸ δωμάτιο τῆς ἄρρωστης, εἶπε μὲ ἐπίσημο ὕφος:
Δὲν ὑπάρχει πλέον ἐλπίς!
Ἔτσι κι αὐτός, τώρα, εἶχε φτάσει στὸ σημεῖο νὰ λέει:
- Δὲν ὑπάρχει πλέον ἐλπίς!
Τοῦ φάνηκε φοβερὸ ποὺ ἤτανε χωρὶς ἐλπίδα. Εἶχε τὴν αἴσθηση πὼς οἱ ἄλλοι στὸ καφενεῖο τὸν κοιτάζανε κι ἄλλοι ἀπὸ τὸ δρόμο σκέφτονταν καὶ ψιθυρίζανε μεταξύ τους: «Αὐτὸς ἐκεῖ δὲν ἔχει ἐλπίδα!» Σὰ νὰ ἦταν ἔγκλημα αὐτό. Σὰ νὰ εἶχε ἕνα σημάδι πάνω του ποὺ τὸ μαρτυροῦσε. Σὰ νὰ ἤτανε γυμνὸς ἀνάμεσα σὲ ντυμένους.
Σκέφτηκε τὰ διηγήματα ποὺ εἶχε γράψει, δίνοντας ἔτσι μιὰ διέξοδο στὴν ἀγωνία του. Ἄγγιζε θέματα τοῦ καιροῦ μας: τὸν πόλεμο, τὴν κοινωνικὴ δυστυχία... Ὡστόσο, δὲν τὸ ἀποφάσιζε νὰ τὰ ἐκδώσει. Φοβότανε! Φοβότανε τὴν ἐτικέτα ποὺ θὰ τοῦ δίνανε σίγουρα οἱ μὲν καὶ οἱ δέ. Ὄχι, ἔπρεπε νὰ τὰ βγάλει. Στὸ διάολο ἡ ἐτικέτα! Αὐτὸς ἦταν ἕνας ἄνθρωπος, τίποτε ἄλλο. Οὔτε ἀριστερὸς οὔτε δεξιός. Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ εἶχε ἐλπίσει ἄλλοτε, καὶ τώρα δὲν ἔχει ἐλπίδα, καὶ ποὺ νιώθει χρέος του νὰ τὸ πεῖ αὐτό. Βέβαια, ἄλλοι θἄχουν ἐλπίδα, σκέφτηκε. Δὲν μπορεῖ παρὰ νἄάχουν.
Ξανάριξε μιὰ ματιὰ στὴν ἐφημερίδα: ἡ Ἰνδοκίνα, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις», τὸ ρεσιτὰλ πιάνου, οἱ δυὸ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, οἱ «Μικρὲς Ἀγγελίες»...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζὶπ ἐν καλῇ καταστάσει...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικὸς...
Ἔβγαλε τὴν ἀτζέντα του, ἔκοψε ἕνα φύλλο κι ἔγραψε μὲ τὸ μολύβι του:
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ἐλπίς
Ὕστερα πρόσθεσε τὸ ὄνομά του καὶ τὴ διεύθυνσή του. Φώναξε τὸ γκαρσόνι. Ἤθελε νὰ πληρώσει, νὰ πάει κατευθείαν στὴν ἐφημερίδα, νὰ δώσει τὴν ἀγγελία του, νὰ παρακαλέσει, νὰ ἐπιμείνει νὰ μπεῖ ὁπωσδήποτε στὸ αὐριανὸ φύλλο.
Αντώνης Σαμαράκης
Ὅταν μπῆκε στὸ καφενεῖο, κεῖνο τὸ ἀπόγεμα, ἤτανε νωρὶς ἀκόμα. Κάθισε σ᾿ ἕνα τραπέζι, πίσω ἀπὸ τὸ μεγάλο τζάμι ποὺ ἔβλεπε στὴ λεωφόρο. Παράγγειλε καφέ.
Σὲ ἄλλα τραπέζια, παίζανε χαρτιὰ ἢ συζητούσανε.
Ἦρθε ὁ καφές. Ἄναψε τσιγάρο, ἤπιε δυὸ γουλιές, κι ἄνοιξε τὴν ἀπογευματινὴ ἐφημερίδα.
Καινούριες μάχες εἶχαν ἀρχίσει στὴν Ἰνδοκίνα. «Αἱ ἀπώλειαι ἑκατέρωθεν ὑπῆρξαν βαρύταται», ἔλεγε τὸ τηλεγράφημα.
Ἕνα ἀκόμα ἰαπωνικὸ ἁλιευτικὸ ποὺ γύρισε μὲ ραδιενέργεια.
«Ἡ σκιὰ τοῦ νέου παγκοσμίου πολέμου ἁπλοῦται εἰς τὸν κόσμον μας», ἦταν ὁ τίτλος μιᾶς ἄλλης εἴδησης.
Ὕστερα διάβασε ἄλλα πράγματα: τὸ ἔλλειμμα τοῦ προϋπολογισμοῦ, προαγωγὲς ἐκπαιδευτικῶν, μιὰ ἀπαγωγή, ἕνα βιασμό, τρεῖς αὐτοκτονίες. Οἱ δυό, γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους. Δυὸ νέοι, 30 καὶ 32 χρονῶ. Ὁ πρῶτος ἄνοιξε τὸ γκάζι, ὁ δεύτερος χτυπήθηκε μὲ πιστόλι.
Ἀλλοῦ εἶδε κριτικὴ γιὰ ἕνα ρεσιτὰλ πιάνου, ἔπειτα κάτι γιὰ τὴ μόδα, τέλος τὴν «Κοσμικὴ Κίνηση»: «Κοκταίηλ προχθὲς παρὰ τῷ κυρίῳ καὶ τῇ κυρίᾳ Μ. Τ. Χάρμα εὐμορφίας καὶ κομψότητος ἡ κυρία Β. Χ. μὲ φόρεμα κομψότατο ἐμπριμὲ καὶ τὸκ πολὺ σίκ. Ἐλεγκάντικη ἐμφάνισις ἡ δεσποινὶς Ο. Ν.»
Ἄναψε κι ἄλλο τσιγάρο. Ἔριξε μιὰ ματιὰ στὶς «Μικρὲς Ἀγγελίες»:
ΠΩΛΕΙΤΑΙ νεόδμητος μονοκατοικία, κατασκευὴ ἀρίστη, ἐκ 4 δωματίων, χόλ, κουζίνας, λουτροῦ πλήρους, W.C.
ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ εἰς σοβαρὸν κύριον δωμάτιον εἰς β´ ὄροφον, εὐάερον, εὐήλιον...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ πιάνο πρὸς ἀγοράν...
Σκέψεις γυρίζανε στὸ νοῦ του.
Ἀπὸ τότε ποὺ τέλειωσε ὁ δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ἡ σκιὰ τοῦ τρίτου δὲν εἶχε πάψει νὰ βαραίνει πάνω στὸν κόσμο μας. Καὶ στὸ μεταξύ, τὸ αἷμα χυνότανε, στὴν Κορέα χτές, στὴν Ἰνδοκίνα σήμερα, αὔριο...
Πέρασε τὸ χέρι του στὰ μαλλιά του. Σκούπισε τὸν ἱδρώτα στὸ μέτωπό του· εἶχε ἱδρώσει, κι ὅμως δὲν ἔκανε ζέστη.
Ὁ πόλεμος, ἡ βόμβα ὑδρογόνου, οἱ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις»... Τὸ πανόραμα τῆς ζωῆς!
Δὲν εἶχε ἀλλάξει διόλου πρὸς τὸ καλύτερο ἡ ζωή μας ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο. Ὅλα εἶναι, τὰ ἴδια σὰν καὶ πρίν. Κι ὅμως εἶχε ἐλπίσει κι αὐτός, ὅπως εἶχαν ἐλπίσει ἑκατομμύρια ἄνθρωποι σ᾿ ὅλη τὴ γῆ, πῶς ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο, ὕστερ᾿ ἀπὸ τόσο αἷμα ποὺ χύθηκε, κάτι θ᾿ ἄλλαζε. Πὼς θἀρχόταν ἡ εἰρήνη, πὼς ὁ ἐφιάλτης τοῦ πολέμου δὲ θὰ ἴσκιωνε πιὰ τὴ γῆ μας, πὼς δὲ θὰ γίνονταν τώρα αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, πὼς...
Σουρούπωνε. Μερικὰ φῶτα εἶχαν ἀνάψει κιόλας στὰ μαγαζιὰ ἀντίκρυ. Στὸ καφενεῖο δὲν εἴχανε ἀνάψει ἀκόμα τὰ φῶτα. Τοῦ ἄρεσε ἔτσι τὸ ἡμίφως.
Σκέφτηκε τὴ σύγχυση ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο μας σήμερα. Σύγχυση στὸν τομέα τῶν ἰδεῶν, σύγχυση στὸν κοινωνικὸ τομέα, σύγχυση...
Δὲν ἔφταιγε ἡ ἐφημερίδα ποὺ ἔκανε τώρα αὐτὲς τὶς σκέψεις. Τὰ σκεφτότανε ὅλα αὐτὰ τὸν τελευταῖο καιρό, πότε μὲ λιγότερη, πότε μὲ περισσότερη ἔνταση. Σκεφτότανε τὸ σκοτεινὸ πρόσωπο τῆς ζωῆς. Τὴν εἰρήνη, τὴ βαθιὰ τούτη λαχτάρα, ποὺ κρέμεται ἀπὸ μιὰ κλωστή. Σκεφτότανε τὴ φτώχεια, τὴν ἀθλιότητα. Σκεφτότανε τὸ φόβο ποὺ ἔχει μπεῖ στὶς καρδιές.
Στὸν καθρέφτη, δίπλα του, εἶδε τὸ πρόσωπό του. Ἕνα πολὺ συνηθισμένο πρόσωπο. Τίποτα δὲ μαρτυροῦσε τὴν ταραχὴ ποὺ εἶχε μέσα του.
Εἶχε πολεμήσει κι αὐτὸς στὸν τελευταῖο πόλεμο. Καὶ εἶχε ἐλπίσει. Μὰ τώρα ἤτανε πιὰ χωρὶς ἐλπίδα. Ναί, δὲ φοβότανε νὰ τὸ ὁμολογήσει στὸν ἑαυτό του πῶς ἤτανε χωρὶς ἐλπίδα.
Μιὰ σειρὰ ἀπὸ διαψεύσεις ἐλπίδων ἦταν ἡ ζωή του. Εἶχε ἐλπίσει τότε,...
Εἶχε ἐλπίσει ὕστερα...
Κάποτε, πρὶν ἀπὸ χρόνια, εἶχε ἐλπίσει στὸν κομμουνισμό. Μὰ εἶχε διαψευσθεῖ κι ἐκεῖ. Τώρα δὲν εἶχε ἐλπίδα σὲ καμιὰ ἰδεολογία!
Ζήτησε ἕνα ποτήρι νερὸ ἀκόμα. Αὐτὴ ἡ διάψευση ἀπὸ τὶς λογῆς-λογῆς ἰδεολογίες ἤτανε βέβαια γενικὸ φαινόμενο. Καὶ παραπάνω ἀπὸ τὴ διάψευση, ἡ κούραση, ἡ ἀδιαφορία, ποὺ οἱ πιὸ πολλοί, ἡ μεγάλη πλειοψηφία νιώθει μπροστὰ στὶς διάφορες ἰδεολογίες.
Κοίταζε τὰ τρόλλεϋ ποὺ περνάγανε ὁλοένα στὴ λεωφόρο, τὸ πλῆθος... Μπροστά του, ἡ ἐφημερίδα ἀνοιχτή. Ὅλα αὐτὰ ποὺ εἶχε δεῖ καὶ πρωτύτερα: ἡ σκιὰ τοῦ καινούριου πολέμου, ἡ Ἰνδοκίνα, οἱ δυὸ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις»...
Τσιγάρα! ἕνας πλανόδιος μπῆκε.
Πῆρε ἕνα πακέτο.
Στὶς ἕξι σελίδες τῆς ἐφημερίδας: ἡ ζωή. Κι αὐτός, ἤτανε τώρα ἕνας ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει ἐλπίδα.
Θυμήθηκε, πρὶν ἀπὸ χρόνια, ἤτανε παιδὶ ἀκόμα, εἶχε ἀρρωστήσει βαριὰ μιὰ θεία του, ξαδέρφη τῆς μητέρας του. Τὴν εἴχανε σπίτι τους. Ἦρθε ὁ γιατρός· βγαίνοντας ἀπὸ τὸ δωμάτιο τῆς ἄρρωστης, εἶπε μὲ ἐπίσημο ὕφος:
Δὲν ὑπάρχει πλέον ἐλπίς!
Ἔτσι κι αὐτός, τώρα, εἶχε φτάσει στὸ σημεῖο νὰ λέει:
- Δὲν ὑπάρχει πλέον ἐλπίς!
Τοῦ φάνηκε φοβερὸ ποὺ ἤτανε χωρὶς ἐλπίδα. Εἶχε τὴν αἴσθηση πὼς οἱ ἄλλοι στὸ καφενεῖο τὸν κοιτάζανε κι ἄλλοι ἀπὸ τὸ δρόμο σκέφτονταν καὶ ψιθυρίζανε μεταξύ τους: «Αὐτὸς ἐκεῖ δὲν ἔχει ἐλπίδα!» Σὰ νὰ ἦταν ἔγκλημα αὐτό. Σὰ νὰ εἶχε ἕνα σημάδι πάνω του ποὺ τὸ μαρτυροῦσε. Σὰ νὰ ἤτανε γυμνὸς ἀνάμεσα σὲ ντυμένους.
Σκέφτηκε τὰ διηγήματα ποὺ εἶχε γράψει, δίνοντας ἔτσι μιὰ διέξοδο στὴν ἀγωνία του. Ἄγγιζε θέματα τοῦ καιροῦ μας: τὸν πόλεμο, τὴν κοινωνικὴ δυστυχία... Ὡστόσο, δὲν τὸ ἀποφάσιζε νὰ τὰ ἐκδώσει. Φοβότανε! Φοβότανε τὴν ἐτικέτα ποὺ θὰ τοῦ δίνανε σίγουρα οἱ μὲν καὶ οἱ δέ. Ὄχι, ἔπρεπε νὰ τὰ βγάλει. Στὸ διάολο ἡ ἐτικέτα! Αὐτὸς ἦταν ἕνας ἄνθρωπος, τίποτε ἄλλο. Οὔτε ἀριστερὸς οὔτε δεξιός. Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ εἶχε ἐλπίσει ἄλλοτε, καὶ τώρα δὲν ἔχει ἐλπίδα, καὶ ποὺ νιώθει χρέος του νὰ τὸ πεῖ αὐτό. Βέβαια, ἄλλοι θἄχουν ἐλπίδα, σκέφτηκε. Δὲν μπορεῖ παρὰ νἄάχουν.
Ξανάριξε μιὰ ματιὰ στὴν ἐφημερίδα: ἡ Ἰνδοκίνα, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις», τὸ ρεσιτὰλ πιάνου, οἱ δυὸ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, οἱ «Μικρὲς Ἀγγελίες»...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζὶπ ἐν καλῇ καταστάσει...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικὸς...
Ἔβγαλε τὴν ἀτζέντα του, ἔκοψε ἕνα φύλλο κι ἔγραψε μὲ τὸ μολύβι του:
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ἐλπίς
Ὕστερα πρόσθεσε τὸ ὄνομά του καὶ τὴ διεύθυνσή του. Φώναξε τὸ γκαρσόνι. Ἤθελε νὰ πληρώσει, νὰ πάει κατευθείαν στὴν ἐφημερίδα, νὰ δώσει τὴν ἀγγελία του, νὰ παρακαλέσει, νὰ ἐπιμείνει νὰ μπεῖ ὁπωσδήποτε στὸ αὐριανὸ φύλλο.
Αντώνης Σαμαράκης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
20-01-22
12:12
«Ο κύριος Μπεν ήταν ο άνθρωπος μυστήριο στη γειτονιά του. Ζούσε με τη γυναίκα του σ’ ένα σπίτι με κήπο. Ήταν λιγόλογος και με τους γείτονες πολύ βαρύς. Κανένας δεν τολμούσε να του πει άλλο από καλημέρα-καλησπέρα και έπρεπε να ’ναι ευχαριστημένος αν έπαιρνε για απάντηση ένα μουγκρητό. Γρρρ…Από μουγκρητό, άλλο τίποτα, και μέσα στο σπίτι. Τη γυναίκα του τη φώναζε Μου. Μου, όπως κάνει η αγελάδα. Αν κανένας τολμούσε να τον πάρει στο τηλέφωνο, ε, τότε ακούγονταν γαβγίσματα απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο.
Πολύ συχνά όμως, σχεδόν κάθε μέρα, όταν έβγαινε στο μικρό του κήπο, τον άκουγαν πίσω απ’ το φράχτη να ξεκαρδίζεται και να φλυαρεί τιτιβίζοντας! Μυστήριο…».
Σοφία Ζαραμπούκα, Ο κύριος Μπεν η Μου και τα σκουπίδια,
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
18-01-22
13:39
"Αν η αναγκαιότητα αποδειχτεί στην καθημερινότητα,
στην κοινωνία, στο κράτος, ως οικείο πάθος, τότε
ξυπνάει ο τρόμος. Μέσα στην εξέγερση που ταράζει
τον άνθρωπο και τον κάνει να φωνάζει δυνατά: “Αυτό δεν
είναι δυνατόν”, υπάρχει ήδη η απελπισμένη
βεβαιότητα ότι «αυτό» είναι δυνατόν".
Αλμπερ Καμύ,
Στοχασμοί
στην κοινωνία, στο κράτος, ως οικείο πάθος, τότε
ξυπνάει ο τρόμος. Μέσα στην εξέγερση που ταράζει
τον άνθρωπο και τον κάνει να φωνάζει δυνατά: “Αυτό δεν
είναι δυνατόν”, υπάρχει ήδη η απελπισμένη
βεβαιότητα ότι «αυτό» είναι δυνατόν".
Αλμπερ Καμύ,
Στοχασμοί
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
17-01-22
15:06
Δεν ξέρω αν είναι μελαγχολικοί οι έρωτες. Χαρμόλυποι θα ‘λεγα. Και το ένα και το άλλο. Δηλαδή άγρια χαρά και άγρια λύπη. Χαρά γιατί καίγεται ο εαυτός σου, κινητοποιείται ο οργανισμός σου, τα κύτταρά σου τρέχουν, προχωρούν με μεγάλα άλματα ή τρέχουν. Λύπη γιατί ποτέ δεν κατακτάς εκείνο που θέλεις. Εγώ πάντα είχα την αίσθηση, ήθελα τον Θεό και έβρισκα τους αγγέλους. Η μελαγχολία μου θά ΄λεγα ότι είναι προϊόν των τελευταίων δυο χρόνων. Βέβαια υπάρχει μια κατάθλιψη των τελευταίων δυο χρόνων. Προέρχεται βασικά, ότι δεν βρίσκω τόση ένταση γύρω μου, είτε στο πεδίο της πολιτικής, είτε στο προσωπικό μου πεδίο, όση θα ήθελα. Προέρχεται από το ότι η κοινωνία, αυτή που κάποτε την ανεχόμουν γιατί είχα ζήσει μέσα της, από τη στιγμή που μαθαίνεις να ζεις δίχως αυτήν, μετά δύσκολα την υποφέρεις. Δηλαδή, μου είναι κάπως αφόρητο να βρεθώ στον κόσμο των μεγαλοαστών, στα πάρτυ ξέρω ‘γω της κοινωνίας τους, σκυλοβαριέμαι όταν τους βλέπω… Λοιπόν, να ένας πρώτος λόγος, ο δεύτερος λόγος είναι πολιτικός, κοινωνικός, ερωτικός. Τρίτος λόγος είναι ότι συμβαίνουν πράγματα που στην αρχή τα υφίστασαι, μετά όμως σε κουράζουν. Δηλαδή, μ’ έχει κουράσει αυτή η αντιπαλότητα των διπλωματών όταν κι απ’ την άλλη μεριά δεν μπορείς να κάνεις αυτοκριτική, να πεις κάνω λάθος, γιατί έχεις όλο τον έπαινο του δήμου και ξαφνικά έχεις την αντιπαλότητα ορισμένων κύκλων. Μ’ έχει κουράσει – ακόμη ότι και στον άμεσο χώρο που ζω, υπάρχει αγάπη, υπάρχει φιλία, υπάρχουν όλα αυτά, αλλά δεν υπάρχει πάθος. Και χωρίς πάθος εγώ δύσκολα ζω, ακόμα και δω που ζω στην εξοχή. Κι αυτό μου λείπει. Δηλαδή, εγώ έχω ανάγκη την πυρκαγιά!
Στα όρια του Έρωτα και της Ιστορίας
Κ.Μοσκώφ
Στα όρια του Έρωτα και της Ιστορίας
Κ.Μοσκώφ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
17-01-22
10:37
Το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος
Στη σωστή ερωτική ομιλία το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ.
Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας.
Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.
Δ. Λιαντίνης
ΓΚΕΜΜΑ
Στη σωστή ερωτική ομιλία το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ.
Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας.
Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.
Δ. Λιαντίνης
ΓΚΕΜΜΑ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
17-01-22
07:56
Ο ερωτισμός δεν είναι ξέφρενη ακολασία,
ξέφραγη ασέλγεια, κουτή και κούφια κραιπάλη·
ο ερωτισμός είναι μοναξιά, σιωπή, αγωνία,
τρόμος κι αντιμετώπιση της ακρότητας,
δηλαδή του θανάτου.
Ο ερωτισμός δεν είναι ηδονισμός χαρούμενος,
επιπόλαιος και εύκολος,
δεν είναι ικανοποίηση των ενστίκτων,
χορτασμός των ορμών,
παιχνίδι των ιδιόρρυθμων τάσεων,
ανακούφιση μιας επιτακτικής φυσικής ανάγκης,
χαλάρωση της έντασης του πόθου
και κατευνασμός του πάθους,
μηχανική εκσπερμάτωση,
το σύνολο των "διαστροφών"
και κάποιος ιδιωτικός ή κοινωνικός τίτλος τιμής
που κάνει τα άτομα να ξιπάζονται
και να αισθάνονται απαλλαγμένα
από "περιττά βάρη" ή βασανιστικά συμπλέγματα.
Ο ερωτισμός δεν είναι απελευθέρωση.
Ο ερωτισμός είναι μια συμπεριφορά
που οδηγεί στα άκρα,
δηλαδή στην αγωνία και στην πτώση,
στη διακύβευση της ακεραιότητας,
στο διασυρμό των αξιών, στην απώλεια,
στην παράδοση άνευ όρων στα χέρια της τύχης
και στην καταστροφή.
Δ.Δημητριάδης
Η Πρόσ-τυχη Κατεύθυνση
Εισαγωγή του βιβλίου
Η ιστορία του ματιού του
Ζωρζ Μπατάιγ.
ξέφραγη ασέλγεια, κουτή και κούφια κραιπάλη·
ο ερωτισμός είναι μοναξιά, σιωπή, αγωνία,
τρόμος κι αντιμετώπιση της ακρότητας,
δηλαδή του θανάτου.
Ο ερωτισμός δεν είναι ηδονισμός χαρούμενος,
επιπόλαιος και εύκολος,
δεν είναι ικανοποίηση των ενστίκτων,
χορτασμός των ορμών,
παιχνίδι των ιδιόρρυθμων τάσεων,
ανακούφιση μιας επιτακτικής φυσικής ανάγκης,
χαλάρωση της έντασης του πόθου
και κατευνασμός του πάθους,
μηχανική εκσπερμάτωση,
το σύνολο των "διαστροφών"
και κάποιος ιδιωτικός ή κοινωνικός τίτλος τιμής
που κάνει τα άτομα να ξιπάζονται
και να αισθάνονται απαλλαγμένα
από "περιττά βάρη" ή βασανιστικά συμπλέγματα.
Ο ερωτισμός δεν είναι απελευθέρωση.
Ο ερωτισμός είναι μια συμπεριφορά
που οδηγεί στα άκρα,
δηλαδή στην αγωνία και στην πτώση,
στη διακύβευση της ακεραιότητας,
στο διασυρμό των αξιών, στην απώλεια,
στην παράδοση άνευ όρων στα χέρια της τύχης
και στην καταστροφή.
Δ.Δημητριάδης
Η Πρόσ-τυχη Κατεύθυνση
Εισαγωγή του βιβλίου
Η ιστορία του ματιού του
Ζωρζ Μπατάιγ.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
16-01-22
04:43
Ελευθερία.
Μετά από πολύ σκέψη κατάλαβα ότι αυτή η μυστηριώδης λέξη, στο πιο βαθύ της νόημα, τελικά δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά… την ελευθερία να επιλέγω το θάνατο. Κι αυτό είναι αναμφίβολα σκανδαλώδες, επειδή το να ζω είναι μία υποχρέωση… Ακόμα και η φύση συμμερίζεται αυτή την άποψη: και για να μας δεσμεύσει με τη ζωή, μας εφοδιάζει με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Εκτός αν… η φύση είναι διφορούμενη: Αφού στην πραγματικότητα μας εξοπλίζει και με το αντίθετο ένστικτο, εκείνο της παρόρμησης του θανάτου (Todestrieb).
Η σύγκρουση που προκύπτει δεν είναι αντίφαση –όπως πρόθυμα θα συμπέραινε το ορθολογιστικό και διαλεκτικό μας πνεύμα-, αλλά μία αντίθεση, η οποία έχει την ίδια περιορισμένη ικανότητα τόσο για ανάπτυξη όσο και για αισιόδοξες συνθέσεις. Λαμβάνει χώρα στο βυθό της ψυχής μας, εκεί όπου η συνείδησή μας, όπως είναι γνωστό, δεν εισχωρεί.
Οι συγγραφείς όμως έχουν την υποχρέωση, όσο αυτό είναι μέσα στις δυνάμεις τους, να διακηρύξουν και να διασαφηνίσουν τη σύγκρουση αυτή. Διαθέτουν την απαραίτητη έλλειψη τακτ και είναι αρκετά ατίθασοι ώστε με κάποιο τρόπο να αποκαλύψουν αυτή την παρόρμηση του θανάτου, αποφεύγοντας τους κανόνες της αυτοσυντήρησης: ή, πιο απλά, μη ικανοποιώντας πια το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Η ελευθερία λοιπόν είναι μία αυτοκαταστροφική απόπειρα δολοφονίας του συντηρητισμού.
Η ελευθερία δεν μπορεί να διακηρυχθεί παρά μόνο διαμέσου ενός μικρού ή μεγάλου μαρτυρίου. Και κάθε μάρτυρας βασανίζει τον εαυτό του μέσω του δικού του συντηρητικού δημίου.
Μετά από πολύ σκέψη κατάλαβα ότι αυτή η μυστηριώδης λέξη, στο πιο βαθύ της νόημα, τελικά δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά… την ελευθερία να επιλέγω το θάνατο. Κι αυτό είναι αναμφίβολα σκανδαλώδες, επειδή το να ζω είναι μία υποχρέωση… Ακόμα και η φύση συμμερίζεται αυτή την άποψη: και για να μας δεσμεύσει με τη ζωή, μας εφοδιάζει με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Εκτός αν… η φύση είναι διφορούμενη: Αφού στην πραγματικότητα μας εξοπλίζει και με το αντίθετο ένστικτο, εκείνο της παρόρμησης του θανάτου (Todestrieb).
Η σύγκρουση που προκύπτει δεν είναι αντίφαση –όπως πρόθυμα θα συμπέραινε το ορθολογιστικό και διαλεκτικό μας πνεύμα-, αλλά μία αντίθεση, η οποία έχει την ίδια περιορισμένη ικανότητα τόσο για ανάπτυξη όσο και για αισιόδοξες συνθέσεις. Λαμβάνει χώρα στο βυθό της ψυχής μας, εκεί όπου η συνείδησή μας, όπως είναι γνωστό, δεν εισχωρεί.
Οι συγγραφείς όμως έχουν την υποχρέωση, όσο αυτό είναι μέσα στις δυνάμεις τους, να διακηρύξουν και να διασαφηνίσουν τη σύγκρουση αυτή. Διαθέτουν την απαραίτητη έλλειψη τακτ και είναι αρκετά ατίθασοι ώστε με κάποιο τρόπο να αποκαλύψουν αυτή την παρόρμηση του θανάτου, αποφεύγοντας τους κανόνες της αυτοσυντήρησης: ή, πιο απλά, μη ικανοποιώντας πια το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Η ελευθερία λοιπόν είναι μία αυτοκαταστροφική απόπειρα δολοφονίας του συντηρητισμού.
Η ελευθερία δεν μπορεί να διακηρυχθεί παρά μόνο διαμέσου ενός μικρού ή μεγάλου μαρτυρίου. Και κάθε μάρτυρας βασανίζει τον εαυτό του μέσω του δικού του συντηρητικού δημίου.
Ελευθερία
Πιερ Πάολο Παζολίνι
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
15-01-22
13:14
"Τούτο ήταν εκείνον τον καιρό μια μικρή αρχή μόνο, αλλά αυτό
το συναίσθημα της μηδαμινότητας που συχνά με καταλαμβάνει
(ένα από μιαν άλλην άποψη παρ’ όλα ταύτα επίσης ευγενές και
γόνιμο συναίσθημα) κρατά εν πολλοίς απ’ τη δική σου την
επιρροή.
Εγώ χρειαζόμουν λίγη ενθάρρυνση, λίγη ευγένεια, λίγο
άνοιγμα του δρόμου μου, αντί γι’ αυτό εσύ μου τον έφραζες, με
την καλή πρόθεση βέβαια να πάρω άλλον δρόμο. Αλλά για
’κείνα δεν έκαμνα εγώ.
Μ’ ενθάρρυνες λ.χ., όποτε χαιρετούσα
και παρήλαυνα καλά, αλλά εγώ δεν ήμουν μελλοντικός
στρατιώτης, ή μ’ ενθάρρυνες, όποτε μπορούσα να τρώγω πολύ
ή να πίνω μάλιστα και μπύρα επιπλέον,
ή όποτε μπορούσα να
τραγουδώ επαναλαμβάνοντας τραγούδια χωρίς να τά ’χω
καταλάβει,
ή να ψιττακίζω τις δικές σου τις αγαπημένες τις
εκφράσεις,
αλλά τίποτε απ’ αυτά δεν ήταν για το μέλλον το δικό
μου."
Φράντς Κάφκα, (1952)
Η Επιστολή προς τον πατέρα.
το συναίσθημα της μηδαμινότητας που συχνά με καταλαμβάνει
(ένα από μιαν άλλην άποψη παρ’ όλα ταύτα επίσης ευγενές και
γόνιμο συναίσθημα) κρατά εν πολλοίς απ’ τη δική σου την
επιρροή.
Εγώ χρειαζόμουν λίγη ενθάρρυνση, λίγη ευγένεια, λίγο
άνοιγμα του δρόμου μου, αντί γι’ αυτό εσύ μου τον έφραζες, με
την καλή πρόθεση βέβαια να πάρω άλλον δρόμο. Αλλά για
’κείνα δεν έκαμνα εγώ.
Μ’ ενθάρρυνες λ.χ., όποτε χαιρετούσα
και παρήλαυνα καλά, αλλά εγώ δεν ήμουν μελλοντικός
στρατιώτης, ή μ’ ενθάρρυνες, όποτε μπορούσα να τρώγω πολύ
ή να πίνω μάλιστα και μπύρα επιπλέον,
ή όποτε μπορούσα να
τραγουδώ επαναλαμβάνοντας τραγούδια χωρίς να τά ’χω
καταλάβει,
ή να ψιττακίζω τις δικές σου τις αγαπημένες τις
εκφράσεις,
αλλά τίποτε απ’ αυτά δεν ήταν για το μέλλον το δικό
μου."
Φράντς Κάφκα, (1952)
Η Επιστολή προς τον πατέρα.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
12-01-22
12:27
Ο πονεμένος νους του σερνότανε τριγύρω στη μεγάλη Θύμηση.... Ο λαός παίζει με τη φαντασιά του το παιγνίδι αυτό, στο χρόνο μια φορά. Θέλει να ξαναζωντανέψη τη μεγάλη εικόνα, έτσι για να δη «πώς ήτανε» – κι ο γέρος πάει να το πιστέψει... Τέλος στους Τάφους έφτασαν. Εκεί χιλιάδες συναγμένοι στέκονται κι ακούν έναν που βγάνει λόγο, μα ο λόγος είν’ ατέλειωτος. Ο γέρος ακούει, και δεν καταλαβαίνει. Ακούει, και καρτερεί· σαν κάτι φαίνεται να καρτερή…
-Ωρέ, δεν ήταν έτσι: κράζει με δυνατή φωνή.
Άφησε στη μέση τη γιορτή και πήρε το δρόμο πίσω για το σπίτι. Θυμωμένος φαίνεται. Βογκάει, στ’ αγγόνι δε μιλεί. Άξαφνα σταματάει.
Εκεί κοντά του κάποιος τραγουδεί.
Ένας τυφλός, χωριάτης διακονιάρης, στρωμένος καταγής, παίζει τη λύρα του και τραγουδεί. Λέει το θλιμμένο, το μοιρολόγι του Μεσολογγιού.
Ορθός ο γέρος, άσειστος ακούει.
Βρύση πάνε τα μάτια του. Κλαίει ήσυχα, και δε μιλεί. Τέλος κόπηκε το τραγούδι.
-Να, ωρέ, έτσι ήτανε:
Αυτό είπε μοναχά. Και γύρισε στο σπίτι του και στον καϊμό του.
Γιάννης Βλαχογιάννης
Μεγάλα Χρόνια.
-Ωρέ, δεν ήταν έτσι: κράζει με δυνατή φωνή.
Άφησε στη μέση τη γιορτή και πήρε το δρόμο πίσω για το σπίτι. Θυμωμένος φαίνεται. Βογκάει, στ’ αγγόνι δε μιλεί. Άξαφνα σταματάει.
Εκεί κοντά του κάποιος τραγουδεί.
Ένας τυφλός, χωριάτης διακονιάρης, στρωμένος καταγής, παίζει τη λύρα του και τραγουδεί. Λέει το θλιμμένο, το μοιρολόγι του Μεσολογγιού.
Ορθός ο γέρος, άσειστος ακούει.
Βρύση πάνε τα μάτια του. Κλαίει ήσυχα, και δε μιλεί. Τέλος κόπηκε το τραγούδι.
-Να, ωρέ, έτσι ήτανε:
Αυτό είπε μοναχά. Και γύρισε στο σπίτι του και στον καϊμό του.
Γιάννης Βλαχογιάννης
Μεγάλα Χρόνια.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
11-01-22
12:32
ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ:
Στο Αλογό μου
(μιας και σαν σήμερα γεννήθηκε)
"Το να γράψει κανείς σ' έναν άνθρωπο, είναι ίσως εύκολο στους πολλούς. Το να γράψει σ' ένα ζώο, είναι αφάνταστα δύσκολο. Για τούτο φοβάμαι. Δε θα τα καταφέρω.
Τα χέρια μου έχουνε σκληρύνει από τα λουριά σου, κι η ψυχή μου από άλλη αιτία. Όμως πρέπει. Αισθάνομαι την ανάγκη.
Γι' αυτό θα σου γράψω
..Και τώρα, η νύχτα στο βουνό με τη λάσπη: βαρυφορτωμένοι, κατάκοποι προχωρούσαμε. Είν' αφάνταστη η λύπη κι η κακομοιριά που δοκιμάζεις σαν αισθάνεσαι να 'σαι και να βλέπεις ανθρώπους και ζώα και τα πάντα μες στη λάσπη.
Άλογα και μουλάρια πεσμένα μάς κόψανε το δρόμο. Εμείς προχωρούσαμε. Άξαφνα έπεσες. Πέσαμε θέλω να πω. Με τα δυο σου πόδια σπασμένα, με το κεφάλι χωμένο στις λάσπες. Θυμάσαι πόσο προσπάθησα. Δεν το κατόρθωσα. Πρέπει να νιώσεις καλά πως δε φταίω. Ποτέ δεν προσπάθησα τόσο. Έμεινα δίπλα σου ολόκληρη νύχτα. Πιο πέρα από μας ένας Ιταλός σκοτωμένος. Πάνω μας η Μεγάλη Άρκτος, το Βόρειο Στέμμα, ο Αστερισμός του Ωρίωνα ψιχάλιζαν φως.
Δεν είδα ποτέ πώς πεθαίνουν οι άνθρωποι. Γύρισα πάντα τα μάτια μου από το θάνατο. Μα φαντάζομαι...
Παύω. Φοβάμαι μήπως πω λόγο μεγάλο.
Φυλάω ακόμη το ξυστρί και τη βούρτσα σου. Κι όταν κάποτε κι αυτά θα τα παραδώσω, θα σε φυλάξω στη μνήμη μου.
Οι κάλοι των χεριών μου από τα λουριά σου μου είναι τόσο αγαπητοί, όσο εκείνοι που κάποτε απόχτησα στις θαλασσινές μου πορείες.
Θα σου ξαναγράψω!...
Κούδεσι, Μάρτης 1941"
Στο Αλογό μου
(μιας και σαν σήμερα γεννήθηκε)
"Το να γράψει κανείς σ' έναν άνθρωπο, είναι ίσως εύκολο στους πολλούς. Το να γράψει σ' ένα ζώο, είναι αφάνταστα δύσκολο. Για τούτο φοβάμαι. Δε θα τα καταφέρω.
Τα χέρια μου έχουνε σκληρύνει από τα λουριά σου, κι η ψυχή μου από άλλη αιτία. Όμως πρέπει. Αισθάνομαι την ανάγκη.
Γι' αυτό θα σου γράψω
..Και τώρα, η νύχτα στο βουνό με τη λάσπη: βαρυφορτωμένοι, κατάκοποι προχωρούσαμε. Είν' αφάνταστη η λύπη κι η κακομοιριά που δοκιμάζεις σαν αισθάνεσαι να 'σαι και να βλέπεις ανθρώπους και ζώα και τα πάντα μες στη λάσπη.
Άλογα και μουλάρια πεσμένα μάς κόψανε το δρόμο. Εμείς προχωρούσαμε. Άξαφνα έπεσες. Πέσαμε θέλω να πω. Με τα δυο σου πόδια σπασμένα, με το κεφάλι χωμένο στις λάσπες. Θυμάσαι πόσο προσπάθησα. Δεν το κατόρθωσα. Πρέπει να νιώσεις καλά πως δε φταίω. Ποτέ δεν προσπάθησα τόσο. Έμεινα δίπλα σου ολόκληρη νύχτα. Πιο πέρα από μας ένας Ιταλός σκοτωμένος. Πάνω μας η Μεγάλη Άρκτος, το Βόρειο Στέμμα, ο Αστερισμός του Ωρίωνα ψιχάλιζαν φως.
Δεν είδα ποτέ πώς πεθαίνουν οι άνθρωποι. Γύρισα πάντα τα μάτια μου από το θάνατο. Μα φαντάζομαι...
Παύω. Φοβάμαι μήπως πω λόγο μεγάλο.
Φυλάω ακόμη το ξυστρί και τη βούρτσα σου. Κι όταν κάποτε κι αυτά θα τα παραδώσω, θα σε φυλάξω στη μνήμη μου.
Οι κάλοι των χεριών μου από τα λουριά σου μου είναι τόσο αγαπητοί, όσο εκείνοι που κάποτε απόχτησα στις θαλασσινές μου πορείες.
Θα σου ξαναγράψω!...
Κούδεσι, Μάρτης 1941"
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
11-01-22
10:17
"Έχω την επιθυμία, και αισθάνομαι την ανάγκη, για να ζήσω, μιας άλλης κοινωνίας από αυτή που με περιβάλλει. Όπως η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων, μπορώ να ζήσω μέσα σ' αυτήν και να τα βγάζω πέρα – εν πάση περιπτώσει ζω ήδη μέσα σ' αυτή την κοινωνία. Όσο κριτικά κι αν προσπαθώ να κοιτάξω τον εαυτό μου, ούτε η ικανότητα προσαρμογής μου, ούτε η αφομοίωση της πραγματικότητας από μέρους μου, δεν μου φαίνονται κατώτερες από τον κοινωνιολογικό μέσο όρο. Δεν ζητώ την αθανασία, την πανταχού παρουσία, την παντογνωσία.
Δεν ζητώ η κοινωνία να «μου δώσει την ευτυχία»• ξέρω ότι η ευτυχία δεν είναι μια μερίδα που μοιράζεται με το δελτίο στη Δημαρχία ή στο εργατικό Συμβούλιο της γειτονιάς, και ξέρω πως, αν αυτό το πράγμα υπάρχει, μόνο εγώ μπορώ να το πραγματοποιήσω για τον εαυτό μου, στα μέτρα μου, όπως μου συνέβη και όπως, κατά πάσα πιθανότητα, θα μου συμβεί και πάλι. Αλλά μέσα στη ζωή, έτσι όπως είναι φτιαγμένη για μένα και τους άλλους, σκοντάφτω πάνω σ' ένα πλήθος από απαράδεκτα τάγματα, λέω πως δεν είναι
μοιραία και πως εξαρτώνται από την οργάνωση της κοινωνίας.
Επιθυμώ πρώτα και ζητώ, η δουλειά μου να έχει νόημα, να μπορώ να εγκρίνω αυτό για το όποιο χρησιμεύει και τον τρόπο με τον όποιο γίνεται, να μου επιτρέπει να ξοδεύομαι πραγματικά και να χρησιμοποιώ τις δυνατότητές μου και ταυτόχρονα να εμπλουτίζομαι και ν' αναπτύσσομαι. Και λέω ότι αυτό το πράγμα είναι δυνατό, με μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας, για μένα και για τους άλλους. Λέω ότι ήδη θα ήταν μια βασική αλλαγή σ' αυτή την κατεύθυνση, αν μ' άφηναν ν' αποφασίζω, μαζί με όλους τους άλλους, τι έχω να κάνω, και με τους συντρόφους μου στη δουλειά, πως να το κάνω.
Επιθυμώ να μπορώ, μαζί με όλους τους άλλους, να μαθαίνω τι γίνεται μέσα στην κοινωνία, να ελέγχω την έκταση και την ποιότητα της πληροφόρησης που μου δίνεται. Ζητώ να μπορώ να συμμετέχω άμεσα σε όλες τις κοινωνικές αποφάσεις που μπορεί να επηρεάζουν την ύπαρξή μου ή τη γενική πορεία του κόσμου όπου ζω. Δεν δέχομαι η τύχη μου ν' αποφασίζεται μέρα με τη μέρα από ανθρώπους που τα σχέδιά τους μου είναι εχθρικά ή και απλώς άγνωστα και για τους όποιους δεν είμαστε, εγώ και όλοι οι άλλοι, παρά νούμερα σ' ένα σχέδιο ή πιόνια σε μια σκακιέρα, και τελικά η ζωή μου και ο θάνατός μου να βρίσκονται στα χέρια
ανθρώπων που ξέρω πως είναι αναγκαστικά τυφλοί."
Κορνήλιος Καστοριάδης
Οι Υποκειμενικές Ρίζες του Επαναστατικού Προτάγματος.
Δεν ζητώ η κοινωνία να «μου δώσει την ευτυχία»• ξέρω ότι η ευτυχία δεν είναι μια μερίδα που μοιράζεται με το δελτίο στη Δημαρχία ή στο εργατικό Συμβούλιο της γειτονιάς, και ξέρω πως, αν αυτό το πράγμα υπάρχει, μόνο εγώ μπορώ να το πραγματοποιήσω για τον εαυτό μου, στα μέτρα μου, όπως μου συνέβη και όπως, κατά πάσα πιθανότητα, θα μου συμβεί και πάλι. Αλλά μέσα στη ζωή, έτσι όπως είναι φτιαγμένη για μένα και τους άλλους, σκοντάφτω πάνω σ' ένα πλήθος από απαράδεκτα τάγματα, λέω πως δεν είναι
μοιραία και πως εξαρτώνται από την οργάνωση της κοινωνίας.
Επιθυμώ πρώτα και ζητώ, η δουλειά μου να έχει νόημα, να μπορώ να εγκρίνω αυτό για το όποιο χρησιμεύει και τον τρόπο με τον όποιο γίνεται, να μου επιτρέπει να ξοδεύομαι πραγματικά και να χρησιμοποιώ τις δυνατότητές μου και ταυτόχρονα να εμπλουτίζομαι και ν' αναπτύσσομαι. Και λέω ότι αυτό το πράγμα είναι δυνατό, με μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας, για μένα και για τους άλλους. Λέω ότι ήδη θα ήταν μια βασική αλλαγή σ' αυτή την κατεύθυνση, αν μ' άφηναν ν' αποφασίζω, μαζί με όλους τους άλλους, τι έχω να κάνω, και με τους συντρόφους μου στη δουλειά, πως να το κάνω.
Επιθυμώ να μπορώ, μαζί με όλους τους άλλους, να μαθαίνω τι γίνεται μέσα στην κοινωνία, να ελέγχω την έκταση και την ποιότητα της πληροφόρησης που μου δίνεται. Ζητώ να μπορώ να συμμετέχω άμεσα σε όλες τις κοινωνικές αποφάσεις που μπορεί να επηρεάζουν την ύπαρξή μου ή τη γενική πορεία του κόσμου όπου ζω. Δεν δέχομαι η τύχη μου ν' αποφασίζεται μέρα με τη μέρα από ανθρώπους που τα σχέδιά τους μου είναι εχθρικά ή και απλώς άγνωστα και για τους όποιους δεν είμαστε, εγώ και όλοι οι άλλοι, παρά νούμερα σ' ένα σχέδιο ή πιόνια σε μια σκακιέρα, και τελικά η ζωή μου και ο θάνατός μου να βρίσκονται στα χέρια
ανθρώπων που ξέρω πως είναι αναγκαστικά τυφλοί."
Κορνήλιος Καστοριάδης
Οι Υποκειμενικές Ρίζες του Επαναστατικού Προτάγματος.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
10-01-22
12:34
" Τα όπλα αξίζουν λιγότερο από το χέρι που τα κρατά , μου είπε.
Το χέρι αξίζει λιγότερο από την ευφυή θέληση , που το καθοδηγει. Ορίστε τα όπλα. Περίμενα να έρθει η ώρα που θα τα αξίζεις , για να σου τα παραδώσω. Αισθάνομαι τώρα πια πως έχεις την φιλοδοξία να τα χρησιμοποιήσεις , και ακόμα πως έχεις την επιθυμία για δόξα που δε θα σε αφήσει να τα χρησιμοποιήσεις παρά μόνο για ευγενείς αιτίες και για την ευτυχία της ανθρωπότητας.
Παει ο καιρός που ήσουν παιδί.Γινε άντρας. Δείξε στους άντρες τι μπορεί να γίνει ένας απ' αυτούς.Υπαρχουν μεγάλες πράξεις για να κάνεις. Κρύψε την όρεξη σου".
Αντρέ Ζιντ / Θησέας .
Το χέρι αξίζει λιγότερο από την ευφυή θέληση , που το καθοδηγει. Ορίστε τα όπλα. Περίμενα να έρθει η ώρα που θα τα αξίζεις , για να σου τα παραδώσω. Αισθάνομαι τώρα πια πως έχεις την φιλοδοξία να τα χρησιμοποιήσεις , και ακόμα πως έχεις την επιθυμία για δόξα που δε θα σε αφήσει να τα χρησιμοποιήσεις παρά μόνο για ευγενείς αιτίες και για την ευτυχία της ανθρωπότητας.
Παει ο καιρός που ήσουν παιδί.Γινε άντρας. Δείξε στους άντρες τι μπορεί να γίνει ένας απ' αυτούς.Υπαρχουν μεγάλες πράξεις για να κάνεις. Κρύψε την όρεξη σου".
Αντρέ Ζιντ / Θησέας .
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
10-01-22
10:30
"Αυτόν τον Κόσμο, αυτή την αρένα των βασανισμένων και έντρομων όντων, που μόνο καταβροχθίζοντας το ένα το άλλο
κρατιούνται στην ζωή... Αυτόν τον Κόσμο, θέλησαν να τον ενσωματώσουν στο φιλοσοφικό σύστημα τού Οπτιμισμού και να μάς τον παρουσιάσουν ως τον 'καλύτερο' απ' όλους τους Κόσμους! Ο παραλογισμός είναι κραυγαλέος"
Άρθουρ Σοπενχάουερ
'Ο Κόσμος ως Βούληση και ως Παράσταση'.
κρατιούνται στην ζωή... Αυτόν τον Κόσμο, θέλησαν να τον ενσωματώσουν στο φιλοσοφικό σύστημα τού Οπτιμισμού και να μάς τον παρουσιάσουν ως τον 'καλύτερο' απ' όλους τους Κόσμους! Ο παραλογισμός είναι κραυγαλέος"
Άρθουρ Σοπενχάουερ
'Ο Κόσμος ως Βούληση και ως Παράσταση'.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
08-01-22
13:30
Για ορισμένους, η προσπέλασή του ήταν παράξενα εύκολη· για άλλους, περιβαλλόταν από μία αθωότητα θαυμαστά λεία από έξω, από μέσα όμως φτιαγμένη απ' τις χιλιάδες αγκίδες ενός πολύ σκληρού κρυστάλλου, εις τρόπον ώστε με την παραμικρή απόπειρα προσέγγισης, κινδύνευε να ξεσχιστεί από τις επιμήκεις και λεπτές βελόνες της αθωότητάς του.
Ήταν εκεί ελαφρώς αποτραβηγμένος, μιλώντας πολύ λίγο, με λέξεις πολύ φτωχές και πολύ κοινότυπες· ήταν σχεδόν βυθισμένος στην πολυθρόνα, με μια ακινησία ενοχλητική, με τις μεγάλες παλάμες του να κρέμονται, κουρασμένες, στις άκρες των μπράτσων του.
Παρ' όλ' αυτά τον κοιτάζαμε μόλις και μετά βίας· επιφυλασσόμασταν να τον κοιτάξουμε αργότερα.
Όταν τον ξαναφέρνω στο μυαλό μου έτσι : ήταν ένας άνθρωπος τσακισμένος ; Τι περίμενε ; Τι ήλπιζε να σώσει ; Τι μπορούμε να κάνουμε γι' αυτόν ; Γιατί ρουφάς τόσο άπληστα κάθε κουβέντα μας ; Είσαι εντελώς εγκαταλελειμμένος ; Δεν μπορείς να μιλήσεις για τον εαυτό σου ; Πρέπει να σκεφτούμε το ελάττωμά σου, να πεθάνουμε στη θέση σου ;
Ο τελευταίος άνθρωπος
Blanchot Maurice
Ήταν εκεί ελαφρώς αποτραβηγμένος, μιλώντας πολύ λίγο, με λέξεις πολύ φτωχές και πολύ κοινότυπες· ήταν σχεδόν βυθισμένος στην πολυθρόνα, με μια ακινησία ενοχλητική, με τις μεγάλες παλάμες του να κρέμονται, κουρασμένες, στις άκρες των μπράτσων του.
Παρ' όλ' αυτά τον κοιτάζαμε μόλις και μετά βίας· επιφυλασσόμασταν να τον κοιτάξουμε αργότερα.
Όταν τον ξαναφέρνω στο μυαλό μου έτσι : ήταν ένας άνθρωπος τσακισμένος ; Τι περίμενε ; Τι ήλπιζε να σώσει ; Τι μπορούμε να κάνουμε γι' αυτόν ; Γιατί ρουφάς τόσο άπληστα κάθε κουβέντα μας ; Είσαι εντελώς εγκαταλελειμμένος ; Δεν μπορείς να μιλήσεις για τον εαυτό σου ; Πρέπει να σκεφτούμε το ελάττωμά σου, να πεθάνουμε στη θέση σου ;
Ο τελευταίος άνθρωπος
Blanchot Maurice
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
07-01-22
12:42
Τον ύπνο μας
τάραζαν αλλότριοι έρωτες:
Τα νιαουρίσματα στα κεραμίδια,
οι αγαπητικοί με τα βιολιά
που κάναν σερενάτα
και αναστάτωναν τη νύχτα
με τις πιστολιές.
Κουδούνιζαν στ' αυτιά μας
και τα ντέφια του δρομάκου εκείνου.
Κι ακόμη μας ξυπνούσαν
κάτι ανικανοποίητοι
και μισοεκτρωμένοι έρωτες
δικοί μας.
Μας άφηναν συντρίμμια
μέσα στην εξουθένωση,
πάνω στ' αθώα μας
ενοχοποιητικά
σεντόνια.
Για τούτο μας συμβούλευαν πως πρέπει να πλαγιάζουμε πάνω στο δεξιό πλευρό.
Κ. Πολίτης
Eroica, 1938.
τάραζαν αλλότριοι έρωτες:
Τα νιαουρίσματα στα κεραμίδια,
οι αγαπητικοί με τα βιολιά
που κάναν σερενάτα
και αναστάτωναν τη νύχτα
με τις πιστολιές.
Κουδούνιζαν στ' αυτιά μας
και τα ντέφια του δρομάκου εκείνου.
Κι ακόμη μας ξυπνούσαν
κάτι ανικανοποίητοι
και μισοεκτρωμένοι έρωτες
δικοί μας.
Μας άφηναν συντρίμμια
μέσα στην εξουθένωση,
πάνω στ' αθώα μας
ενοχοποιητικά
σεντόνια.
Για τούτο μας συμβούλευαν πως πρέπει να πλαγιάζουμε πάνω στο δεξιό πλευρό.
Κ. Πολίτης
Eroica, 1938.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
05-01-22
06:31
Στο χιονισμένο κάμπο, ένας κοκκινολαίμης, λίγο πιο μεγάλος από μια σταγόνα αίμα, πατάει για μια στιγμή στο χιόνι, κοιτάει τριγύρω, μάταια, για κανά σπόρο, βγάζει ένα «τσιρπ» και ξαναφεύγει.
Μένουν τα ίχνη των ποδιών του, ελάχιστοι αστερίσκοι, πάνω σε αχανή, λευκή σελίδα, όχι όμως για πολύ· καινούργιο χιόνι, νέα λευκή σελίδα τα σκεπάζει.
Κάποιος, ωστόσο, ήταν εκεί και πρόλαβε να δει τους αστερίσκους και να διαβάσει εκείνη την απελπισμένη υποσημείωση στην άσπλαχνη ωραιότητα, κείνο το «τσιρπ».
Αργύρης Χιόνης,
Εφτά ασήμαντα περιστατικά
Μένουν τα ίχνη των ποδιών του, ελάχιστοι αστερίσκοι, πάνω σε αχανή, λευκή σελίδα, όχι όμως για πολύ· καινούργιο χιόνι, νέα λευκή σελίδα τα σκεπάζει.
Κάποιος, ωστόσο, ήταν εκεί και πρόλαβε να δει τους αστερίσκους και να διαβάσει εκείνη την απελπισμένη υποσημείωση στην άσπλαχνη ωραιότητα, κείνο το «τσιρπ».
Αργύρης Χιόνης,
Εφτά ασήμαντα περιστατικά
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
04-01-22
13:30
Ὅταν βλέπω κάποιον νὰ περπατῇ ἐπάνω-κάτω, ὅπως ὁ μακαρίτης ὁ Βέρθερος, καὶ νὰ μελετᾷ μίαν ἐρωτικὴν ἐκδίκησιν, λέγω ἀπὸ μέσα μου: «Ἰδοὺ ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ ἑτοιμάζεται νὰ κάμῃ μίαν ἀνοησίαν!».
Kαθένας τὴν κάμνει μὲ τὸν τρόπον του. Ἄλλος φονεύει. Ἀλλὰ ὁ θάνατος εἶναι μυστήριον. Ἄλλος αὐτοκτονεῖ. Ἀλλὰ ἡ αὐτοκτονία εἶναι μία ἠλιθιότης. Ἄλλος σπεύδει νὰ ὑπανδρευθῇ μὲ τὸ πρῶτον ἀδέσποτον θῆλυ, ποὺ συναντᾷ εἰς τὸν δρόμον του, φανταζόμενος ὅτι ἐκδικεῖται μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν ἐκείνην, ποὺ ἔπαυσε νὰ τὸν ἀγαπᾷ. Αὐτὸ εἶναι ξεκαρδιστικὴ κωμῳδία. Ἄλλος γράφει ἕνα δρᾶμα, εἰς τὸ ὁποῖον καυτηριάζει τὰς γυναῖκας μὲ πεπυρακτωμένον σίδηρον. Αὐτός, ἁπλούστατα μαξιλαρώνεται. Ὑπῆρξεν ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος, διὰ νὰ ἐκδικηθῇ τὴν γυναῖκα του, κατήργησεν, ἐν στιγμῇ παραφορᾷς, τὸ φῦλον του μὲ τὴν μάχαιραν τοῦ δημίου. Μὲ αὐτὸν γελοῦν οἱ αἰῶνες. Κανείς, μὲ μίαν λέξιν, δὲν ἐστάθη ἱκανὸς νὰ ἐκδικηθῇ ἐπαξίως μίαν γυναῖκα εἰς τὸν κόσμον αὐτόν.
Tο πρᾶγμα εἶναι εὐεξήγητον. Ὅλοι οἱ ἐκδικηταὶ τῆς γυναικείας ἀπιστίας ἐνεργοῦν μ᾿ ἕνα τρόπον ἐσφαλμένον εἰς τὴν βάσιν του. Ἐνεργοῦν δηλαδὴ μ᾿ ἕνα τρόπον ὑπερβολικὰ σοβαρὸν καὶ πολὺ συχνὰ τραγικόν. Προτιμοῦν τὴν τραγῳδίαν ἐκεῖ, ὅπου κατ᾿ ἐξοχὴν θὰ ἦτο ἐνδεδειγμένη ἡ φάρσα. Ὑποδύονται τὸν κόθορνον τοῦ τραγῳδοῦ, ἐνῷ ὁ ἀκαταλληλότερος ἄνθρωπος διὰ νὰ παίξῃ ἕνα σοβαρὸν ρόλον εἰς τὸ θέατρον τῆς ζωῆς εἶναι ὁ ἀτυχήσας ἐραστής. Καί, ἐνῷ ὀρέγεται τὰς δάφνας ἑνὸς Τάλμα, δέχεται τὰ μαξιλάρια τῆς πλατείας ἐπὶ τῆς κεφαλῆς του.
Δι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς οἱ σοφώτεροι δὲν περιπατοῦν πιὰ ἐπάνω-κάτω, μετὰ τὴν προδοσίαν ἢ τὴν ἐγκατάλειψιν, ὅπως ὁ μακαρίτης Βέρθερος, καὶ δὲν μελετοῦν μίαν ἐκδίκησιν. Σηκώνονται ἀπὸ τὸ γεῦμα, ὅπου ἐμισοτελείωσαν τὸ φαγί των, σκουπίζουν τὸ στόμα των μὲ τὴν πετσέταν, πληρώνουν καὶ φεύγουν, ὡς νὰ μὴ τοὺς συνέβη τίποτε, ἀφίνοντες ἕναν ἄλλον ν᾿ ἀποτελειώσῃ τὴν μερίδα των. Ἔτσι διασῴζουν τὴν ἀξιοπρέπειάν των, χωρὶς νὰ μείνουν καὶ ἐντελῶς ἀνεκδίκητοι. Διότι γνωρίζουν ὅτι εἶναι ἐντελῶς περιττὸν νὰ ἐκδικῆται καθένας χωριστὰ τὴν αἰωνίαν γυναῖκα. Δι᾿ αὐτὴν ὑπάρχουν οἱ ἐκ Θεοῦ ἀπεσταλμένοι ἐκδικηταί, ποὺ εἶναι οἱ Δὸν Ζουὰν ὅλων τῶν τόπων καὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν, καὶ οἱ ὁποῖοι δὲν κάμνουν ἄλλο, παρὰ νὰ ἐκδικοῦνται διαρκῶς διὰ τὸν ἑαυτόν τους καὶ διὰ τοὺς ἄλλους.
Ἐν τούτοις, ὀφείλομεν νὰ κάμωμεν τιμητικὴν ἐξαίρεσιν διὰ τὸν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ἐπραγματοποίησε πρωτότυπον ἐκδίκησιν εἰς τὴν Ἀκρόπολιν αὐτὴν τῆς κοινοτοπίας, ποὺ εἶναι αἱ Ἀθῆναι. Εἴδατε ἀπὸ τὰς ἐφημερίδας, τί ἔκαμεν ὁ μεγαλοφυὴς αὐτός. Ἐπῆγε νύκτα εἰς τὴν θύραν τῆς ἀπίστου καὶ τῆς ἐτοιχοκόλλησε μίαν ἐπιγραφήν: «Ἐδῶ ὑπάρχει εὐλογιά». Τίποτε ἄλλο! Τὸ ἄλλο πρωὶ οἱ διαβᾶται ἐπερνοῦσαν, ἐσταματοῦσαν, ἐδιάβαζαν καὶ ἔφευγαν ἔντρομοι μακρυά. Ὁ γαλατὰς δὲν ἐκτύπησε τὴν θύραν ἐκεῖνο τὸ πρωί. Ὁ μανάβης δὲν ἐσταμάτησεν. Ὁ γραμματοκομιστής, ποὺ ἔφερνε μίαν ἐρωτικὴν ἐπιστολήν, τὴν ἐξανάβαλεν εἰς τὸν σάκκον του καὶ ἔφυγεν. Ὁ νέος ἐραστής, μόλις ἐπλησίασεν εἰς τὴν γωνίαν τοῦ δρόμου καὶ πρὶν παρελάση ἀκόμη ὑπὸ τὸ θρυλικὸν παράθυρον, ἀνέκρουσε μὲ τρόπον πρύμναν καὶ δὲν ἐφάνη πλέον. Ὅταν ἡ ἄπιστος ἀντελήφθη τὴν συμφορὰν καὶ ἔστειλε νὰ ξεσχίσουν τὴν καταχθονίαν ἐπιγραφήν, ἦτο πλέον ἀργά. Ὁ προδοθεὶς ἐραστὴς εἶχεν ἐκδικηθῆ! Καὶ εἶχεν ἐκδικηθῆ κυρίως, διότι ἡ ἄπιστος τὸν ἐφαντάζετο ξεκαρδισμένον ἀπὸ τὰ γέλια εἰς μίαν γωνίαν τοῦ δρόμου, ἐνῷ θὰ ἤθελε νὰ τὸν φαντασθῇ ἀπηγχονισμένον ἀπὸ τὴν ὀροφὴν τοῦ δωματίου του.
Ὅταν τὸν ἐρώτησαν εἰς τὴν Ἀστυνομίαν, διατὶ προέβη εἰς τὴν ἀθλίαν αὐτὴν πρᾶξιν, λέγουν ὅτι ἀπεκρίθη ἀφελέστατα:
- Ἤθελα νὰ τῆς στείλω τὴ βλογιὰ στὰ ὄμορφα μουτράκια της. Ἀφοῦ δὲν μποροῦσα νὰ τὸ κάμω, τῆς τὴν ἔστειλα στὴν πόρτα της. Ἂς μπολιασθῇ νὰ εἶναι ἥσυχη!
Καὶ ἡ Ἀστυνομία ἀπέλυσε τὸν ἐραστὴν καὶ ἔστειλε τὸν ἀστυίατρον νὰ ἐμβολιάσῃ τὴν ἐρωμένην, διὰ κάθε ἐνδεχόμενον καὶ διὰ τὴν ἡσυχίαν τῆς συνοικίας. Ἡ φάρσα καὶ ἡ ἐκδίκησις ἔλαβε τοιουτοτρόπως τὴν ὡραίαν της συνέχειαν.
Παύλος Νιρβάνας
Ἐρωτικαὶ ἐκδικήσεις
Kαθένας τὴν κάμνει μὲ τὸν τρόπον του. Ἄλλος φονεύει. Ἀλλὰ ὁ θάνατος εἶναι μυστήριον. Ἄλλος αὐτοκτονεῖ. Ἀλλὰ ἡ αὐτοκτονία εἶναι μία ἠλιθιότης. Ἄλλος σπεύδει νὰ ὑπανδρευθῇ μὲ τὸ πρῶτον ἀδέσποτον θῆλυ, ποὺ συναντᾷ εἰς τὸν δρόμον του, φανταζόμενος ὅτι ἐκδικεῖται μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν ἐκείνην, ποὺ ἔπαυσε νὰ τὸν ἀγαπᾷ. Αὐτὸ εἶναι ξεκαρδιστικὴ κωμῳδία. Ἄλλος γράφει ἕνα δρᾶμα, εἰς τὸ ὁποῖον καυτηριάζει τὰς γυναῖκας μὲ πεπυρακτωμένον σίδηρον. Αὐτός, ἁπλούστατα μαξιλαρώνεται. Ὑπῆρξεν ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος, διὰ νὰ ἐκδικηθῇ τὴν γυναῖκα του, κατήργησεν, ἐν στιγμῇ παραφορᾷς, τὸ φῦλον του μὲ τὴν μάχαιραν τοῦ δημίου. Μὲ αὐτὸν γελοῦν οἱ αἰῶνες. Κανείς, μὲ μίαν λέξιν, δὲν ἐστάθη ἱκανὸς νὰ ἐκδικηθῇ ἐπαξίως μίαν γυναῖκα εἰς τὸν κόσμον αὐτόν.
Tο πρᾶγμα εἶναι εὐεξήγητον. Ὅλοι οἱ ἐκδικηταὶ τῆς γυναικείας ἀπιστίας ἐνεργοῦν μ᾿ ἕνα τρόπον ἐσφαλμένον εἰς τὴν βάσιν του. Ἐνεργοῦν δηλαδὴ μ᾿ ἕνα τρόπον ὑπερβολικὰ σοβαρὸν καὶ πολὺ συχνὰ τραγικόν. Προτιμοῦν τὴν τραγῳδίαν ἐκεῖ, ὅπου κατ᾿ ἐξοχὴν θὰ ἦτο ἐνδεδειγμένη ἡ φάρσα. Ὑποδύονται τὸν κόθορνον τοῦ τραγῳδοῦ, ἐνῷ ὁ ἀκαταλληλότερος ἄνθρωπος διὰ νὰ παίξῃ ἕνα σοβαρὸν ρόλον εἰς τὸ θέατρον τῆς ζωῆς εἶναι ὁ ἀτυχήσας ἐραστής. Καί, ἐνῷ ὀρέγεται τὰς δάφνας ἑνὸς Τάλμα, δέχεται τὰ μαξιλάρια τῆς πλατείας ἐπὶ τῆς κεφαλῆς του.
Δι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς οἱ σοφώτεροι δὲν περιπατοῦν πιὰ ἐπάνω-κάτω, μετὰ τὴν προδοσίαν ἢ τὴν ἐγκατάλειψιν, ὅπως ὁ μακαρίτης Βέρθερος, καὶ δὲν μελετοῦν μίαν ἐκδίκησιν. Σηκώνονται ἀπὸ τὸ γεῦμα, ὅπου ἐμισοτελείωσαν τὸ φαγί των, σκουπίζουν τὸ στόμα των μὲ τὴν πετσέταν, πληρώνουν καὶ φεύγουν, ὡς νὰ μὴ τοὺς συνέβη τίποτε, ἀφίνοντες ἕναν ἄλλον ν᾿ ἀποτελειώσῃ τὴν μερίδα των. Ἔτσι διασῴζουν τὴν ἀξιοπρέπειάν των, χωρὶς νὰ μείνουν καὶ ἐντελῶς ἀνεκδίκητοι. Διότι γνωρίζουν ὅτι εἶναι ἐντελῶς περιττὸν νὰ ἐκδικῆται καθένας χωριστὰ τὴν αἰωνίαν γυναῖκα. Δι᾿ αὐτὴν ὑπάρχουν οἱ ἐκ Θεοῦ ἀπεσταλμένοι ἐκδικηταί, ποὺ εἶναι οἱ Δὸν Ζουὰν ὅλων τῶν τόπων καὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν, καὶ οἱ ὁποῖοι δὲν κάμνουν ἄλλο, παρὰ νὰ ἐκδικοῦνται διαρκῶς διὰ τὸν ἑαυτόν τους καὶ διὰ τοὺς ἄλλους.
Ἐν τούτοις, ὀφείλομεν νὰ κάμωμεν τιμητικὴν ἐξαίρεσιν διὰ τὸν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ἐπραγματοποίησε πρωτότυπον ἐκδίκησιν εἰς τὴν Ἀκρόπολιν αὐτὴν τῆς κοινοτοπίας, ποὺ εἶναι αἱ Ἀθῆναι. Εἴδατε ἀπὸ τὰς ἐφημερίδας, τί ἔκαμεν ὁ μεγαλοφυὴς αὐτός. Ἐπῆγε νύκτα εἰς τὴν θύραν τῆς ἀπίστου καὶ τῆς ἐτοιχοκόλλησε μίαν ἐπιγραφήν: «Ἐδῶ ὑπάρχει εὐλογιά». Τίποτε ἄλλο! Τὸ ἄλλο πρωὶ οἱ διαβᾶται ἐπερνοῦσαν, ἐσταματοῦσαν, ἐδιάβαζαν καὶ ἔφευγαν ἔντρομοι μακρυά. Ὁ γαλατὰς δὲν ἐκτύπησε τὴν θύραν ἐκεῖνο τὸ πρωί. Ὁ μανάβης δὲν ἐσταμάτησεν. Ὁ γραμματοκομιστής, ποὺ ἔφερνε μίαν ἐρωτικὴν ἐπιστολήν, τὴν ἐξανάβαλεν εἰς τὸν σάκκον του καὶ ἔφυγεν. Ὁ νέος ἐραστής, μόλις ἐπλησίασεν εἰς τὴν γωνίαν τοῦ δρόμου καὶ πρὶν παρελάση ἀκόμη ὑπὸ τὸ θρυλικὸν παράθυρον, ἀνέκρουσε μὲ τρόπον πρύμναν καὶ δὲν ἐφάνη πλέον. Ὅταν ἡ ἄπιστος ἀντελήφθη τὴν συμφορὰν καὶ ἔστειλε νὰ ξεσχίσουν τὴν καταχθονίαν ἐπιγραφήν, ἦτο πλέον ἀργά. Ὁ προδοθεὶς ἐραστὴς εἶχεν ἐκδικηθῆ! Καὶ εἶχεν ἐκδικηθῆ κυρίως, διότι ἡ ἄπιστος τὸν ἐφαντάζετο ξεκαρδισμένον ἀπὸ τὰ γέλια εἰς μίαν γωνίαν τοῦ δρόμου, ἐνῷ θὰ ἤθελε νὰ τὸν φαντασθῇ ἀπηγχονισμένον ἀπὸ τὴν ὀροφὴν τοῦ δωματίου του.
Ὅταν τὸν ἐρώτησαν εἰς τὴν Ἀστυνομίαν, διατὶ προέβη εἰς τὴν ἀθλίαν αὐτὴν πρᾶξιν, λέγουν ὅτι ἀπεκρίθη ἀφελέστατα:
- Ἤθελα νὰ τῆς στείλω τὴ βλογιὰ στὰ ὄμορφα μουτράκια της. Ἀφοῦ δὲν μποροῦσα νὰ τὸ κάμω, τῆς τὴν ἔστειλα στὴν πόρτα της. Ἂς μπολιασθῇ νὰ εἶναι ἥσυχη!
Καὶ ἡ Ἀστυνομία ἀπέλυσε τὸν ἐραστὴν καὶ ἔστειλε τὸν ἀστυίατρον νὰ ἐμβολιάσῃ τὴν ἐρωμένην, διὰ κάθε ἐνδεχόμενον καὶ διὰ τὴν ἡσυχίαν τῆς συνοικίας. Ἡ φάρσα καὶ ἡ ἐκδίκησις ἔλαβε τοιουτοτρόπως τὴν ὡραίαν της συνέχειαν.
Παύλος Νιρβάνας
Ἐρωτικαὶ ἐκδικήσεις
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
03-01-22
17:44
“Λαχταρώ έναν κόσμο, όπου οι άντρες και οι γυναίκες θα’ ναι σιωπηλοί σαν τα δέντρα έναν κόσμο όπου οι ποταμοί – ανώνυμοι, άγνωστοι, ελεύθεροι από κάθε μυθολογία – θα σε κουβαλούν από μέρος σε μέρος και θα σε φέρνουν σ’ επαφή μ’ άλλους ανθρώπους και θα σε βοηθούν να γνωρίσεις την αρχιτεκτονική, τη θρησκεία, τα φυτά και τα ζώα διάφορων τόπων. Ποθώ μεγάλους κι αδάμαστους ποταμούς, χωρίς βάρκες και πλοία, ποταμούς που μέσα τους θα πνίγονται τα ανθρώπινα όντα, βουλιάζοντας όχι πια στο μύθο, την παράδοση, τα βιβλία και τη σκόνη του παρελθόντος, αλλά στο χρόνο, στο διάστημα και στην ιστορία.''
Henry Miller (τροπικός του καρκίνου)
Henry Miller (τροπικός του καρκίνου)
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
31-12-21
09:16
"Καθίστε παρακαλώ. Κοιτάξτε αυτό το δωμάτιο. Γυμνό, είναι αλήθεια, μα καθαρό. Σαν πίνακας του Βερμέερ, δίχως έπιπλα και κουζινικά. Και δίχως βιβλία, έπαψα να διαβάζω εδώ και πολύ καιρό. Άλλοτε, το σπίτι μου ήταν γεμάτο μισοδιαβασμένα βιβλία. Θέαμα το ίδιο αηδιαστικό μ' εκείνο που παρουσιάζουν οι άνθρωποι που αρχίζουν να τσιμπολογούν λίγο από ένα φουαγκρά και πετάνε το υπόλοιπο. Εξάλλου, το μόνο που μου αρέσει πια είναι οι εξομολογήσεις, και οι συγγραφείς που προβαίνουν σε εκμυστηρεύσεις γράφουν προπάντων για να μην εκμυστηρευτούν, για να μην αποκαλύψουν τίποτα απ' όσα ξέρουν. Όταν διατείνονται ότι θα προβούν σε ομολογίες, τότε θα πρέπει να δείξεις δυσπιστία, ετοιμάζονται να διαστρεβλώσουν τα πάντα. Πιστέψτε με, είμαι ειδήμων."
ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ - "Η Πτώση"
ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ - "Η Πτώση"
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
30-12-21
10:11
"Ο καθένας μας λοιπόν είν' ένα ημίτομον ανθρώπου, σχισμένος όπως είναι από ένας σε δύο, καθώς οι γλώσσες τα ψάρια.
Και ζητεί διαρκώς ο καθένας το άλλο του ημίτομον...
Η αιτία τούτου είναι, ότι αυτή ήταν η πρωταρχική φύση και ότι κάποτε ήμασταν ολόκληροι.
Του ολοκλήρου λοιπόν ο πόθος και η ορμή έχει τ' όνομα έρως.
Πρωτύτερα - το επαναλαμβάνω - ήμασταν ένα.
Τώρα όμως για τις αμαρτίες μας μας έχει διαμελίσει ο θεός, όπως οι Σπαρτιάτες τους Αρκάδες.
Είναι φόβος μάλιστα, αν δεν είμαστε σωστοί προς τους θεούς, να μας διαμελίσει και δεύτερη φορά και να γυρίζουμε τότε σε κατάσταση ανάλογη με τις ανάγλυφες μορφές, που εικονίζονται κατά κρόταφον στις στήλες, πριονισμένοι στο μέσον από τη μύτη, στο κατάντημα διχοτομημένου αστραγάλου."
Απόσπασμα από το "Συμπόσιο" του Πλάτωνα, στο οποίο παίρνει τον λόγο ο Αριστοφάνης και μιλά για τον έρωτα και τη φύση του ανθρώπου.
Και ζητεί διαρκώς ο καθένας το άλλο του ημίτομον...
Η αιτία τούτου είναι, ότι αυτή ήταν η πρωταρχική φύση και ότι κάποτε ήμασταν ολόκληροι.
Του ολοκλήρου λοιπόν ο πόθος και η ορμή έχει τ' όνομα έρως.
Πρωτύτερα - το επαναλαμβάνω - ήμασταν ένα.
Τώρα όμως για τις αμαρτίες μας μας έχει διαμελίσει ο θεός, όπως οι Σπαρτιάτες τους Αρκάδες.
Είναι φόβος μάλιστα, αν δεν είμαστε σωστοί προς τους θεούς, να μας διαμελίσει και δεύτερη φορά και να γυρίζουμε τότε σε κατάσταση ανάλογη με τις ανάγλυφες μορφές, που εικονίζονται κατά κρόταφον στις στήλες, πριονισμένοι στο μέσον από τη μύτη, στο κατάντημα διχοτομημένου αστραγάλου."
Απόσπασμα από το "Συμπόσιο" του Πλάτωνα, στο οποίο παίρνει τον λόγο ο Αριστοφάνης και μιλά για τον έρωτα και τη φύση του ανθρώπου.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
24-12-21
23:15
Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη.
Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη.
Στην ταβέρνα του Πατσοπούλου, ενώ ο βορράς εφύσα, και υψηλά εις τα βουνά εχιόνιζεν, ένα πρωί, εμβήκε να πίη ένα ρούμι να ζεσταθή ο μαστρο-Παύλος ο Πισκολέτος, διωγμένος από την γυναίκα του, υβρισμένος από την πενθεράν του, δαρμένος από τον κουνιάδον του, ξορκισμένος από την κυρά-Στρατίναν την σπιτονοικοκυράν του, και φασκελωμένος από τον μικρόν τριετή υιόν του, τον οποίον ο προκομμένος ο θείος του εδίδασκεν επιμελώς, όπως και οι γονείς ακόμη πράττουν εις τα «κατώτερα στρώματα», πως να μουντζώνη, να βρίζη, να βλασφημή και να κατεβάζη κάτω Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια, θυμιατά και κόλλυβα. Κι έπειτα, γράψε αθηναϊκά διηγήματα!
Ο προβλεπτικός ο κάπηλος, δια να έρχωνται ασκανδαλίστως να ψωμίζουν αι καλαί οικοκυράδες, αι γειτόνισσαι, είχε σιμά εις τα βαρέλια και τας φιάλας, προς επίδειξιν μάλλον, ολίγον σάπωνα, κόλλαν, ορύζιον και ζάχαριν, είχε δε και μύλον, δια να κόπτη καφέν. Αλλ” έβλεπέ τις, πρωί και βράδυ, να εξέρχωνται ατημέλητοι και μισοκτενισμένοι γυναίκες, φέρουσαι την μίαν χείρα υπό την πτυχήν της εσθήτος, παρά το ισχίον, και τούτο εσήμαινεν, ότι το οψώνιον δεν ήτο σάπων, ούτε ορύζιον ή ζάχαρις.
“Ηρχετο πολλάκις της ημέρας η γριά – Βασίλω, πτωχή, έρημη και ξένη στα ξένα, ήτις δεν είχε προλήψεις κι έπινε φανερά το ρούμι της. Ήρχετο και η κυρά-Κώσταινα η Κλησάρισσα, ήτις εβοηθούσε το κατά δύναμιν εις την εκκλησίαν ισταμένη πλησίον του μανουαλίου, δια να κολλά τα κεριά, και όσας πεντάρας έπαιρνε την Κυριακήν, όλας τας έπινε, μετ” ευσυνειδήτου ακριβείας, την Δευτέραν, Τρίτην και Τετάρτην.
Ήρχετο κι η Στρατίνα, νοικοκυρά με δύο σπίτια, οπού εφώναζεν εις την αυλόπορταν, εις τον δρόμον και εις το καπηλείον όλα τα μυστικά της, δηλ. τα μυστικά των άλλων, και μέρος μεν αυτών έμενον εις την αυλήν, μέρος δε έπιπτον εις το καπηλείον, και τα περισσότερα εχύνοντο εις τον δρόμον, κι εξενομάτιζε τον κόσμον, ποία νοικάρισσα της καθυστερεί δύο νοίκια, ποίος οφειλέτης της χρεωστεί τον τόκον, ποία γειτόνισσα της επήρεν ένα είδος, δανεικόν κι αγύριστον.
Ο μαστρο-Δημήτρης ο φραγκορράφτης της εχρωστούσε τρία νοίκια, ο μαστρο-Παύλος ο Πισκολέτος πέντε, και τον μήνα που έτρεχεν, εξ. Η Λενιώ, η κουμπάρα της, της πέρασε δευτέραν υποθήκην με δόλον εις το σπίτι, και τώρα ήτον ανάγκη να τρέχη εις δικηγόρους και συμβολαιογράφους, δια να εξασφαλίση τα δίκαιά της. Η Κατίνα, η ανεψιά της από τον πρώτον άνδρα της, της είχεν αφήσει ένα αμανάτι δια να την δανείση δέκα δραχμάς, και τώρα, κατά την εκτίμησιν δύο χρυσοχόων, απεδείχθη, ότι το ασημικόν ήτο κάλπικον και δεν ήξιζεν ούτε όσα ήξιζαν τα δύο φυσέκια με τες σκουριασμένες μπακίρες – που, αφού, κατά την συνήθειάν της (αυτό δεν το έλεγεν, αλλά ήτο γνωστόν), έβγαλεν έξω το γερο-Στρατήν, τον άνδρα της, την κόρην της, την Μαργαρίταν και την εγγονήν της, την Λενούλαν, ήνοιξε την κρύπτην, απέθεσεν εκεί το ενέχυρον, έβγαλε το κομπόδεμα, έλαβε τα φυσέκια, και τα ενεχείρισε με τρόπον, οπού εσήμαινε να τα δώση και να μην τα δώση, κι εφαίνετο ως να εκολλούσαν τα χέρια της, εις την πτωχήν την Κατίναν.
Η Ασημίνα, η παλαιά νοικάρισσά της, τραγουδίστρα το επάγγελμα, όταν εξεκουμπίσθη κι έφυγε, της εχρωστούσε τρία μηνιάτικα και εννέα ημέρας. Και τα μεν έπιπλα, οπού έπρεπε κατά δίκαιον τρόπον να τα εκχωρήση εις την σπιτονοικοκυράν, τα παρέδωκεν εις τον κούκον της, τον τελευταίον αγαπητικόν της, που να τσάκιζε το πόδι της, να μην είχε σώσει ποτέ… Και εις αυτήν δεν έδωκεν άλλο τίποτε, παρά ένα παλιοφυλαχτόν εκεί, λιγδιασμένον, και της είπε μυστηριωδώς, ότι αυτό περιείχε Τίμιον Ξύλον… Σαν εκγρεμοτσακίσθη και έφυγε, το ανοίγει και αυτή εκ περιεργείας, και αντί Τιμίου Ξύλου, τί βλέπει;… κάτι κουρέλια, τρίχες, τούρκικα γράμματα, σκοντάματα, μαγικά, χαμένα πράματα… Τ” ακούτε σεις αυτά;
Εισήλθε, ριγών, ο μαστρο-Παυλάκης και εζήτησεν ένα ρούμι. Το παιδί του καπηλείου, οπού τον ήξευρε καλά, του είπε -Έχεις πεντάρα;
Ο άνθρωπος έσεισε τους ώμους με τρόπον διφορούμενον. -Βάλε συ το ρούμι, είπεν.
Πως να έχει πεντάρα; Καλά και τα λεπτά, καλή η δουλειά, καλό και το κρασί, καλή κι η κουβέντα, όλα καλά. Καλλίτερον απ” όλα η ραστώνη, το ντόλστσε φαρ νιένττε των αδελφών Ιταλών. Αν εις αυτόν ανετίθετο να συντάξη τον κανονισμόν της εβδομάδος, θα ώριζε την Κυριακήν δια σχόλην, την Δευτέραν δια χουζούρι, την Τρίτην δια σουλάτσο, την Τετάρτην, Πέμπτην και Παρασκευήν δι εργασίαν, και το Σάββατον δια ξεκούρασμα. Ποιός λέει, ότι αι εορταί είναι πάρα πολλαί δια τους ορθοδόξους Έλληνας, και αι εργάσιμοι είναι πολύ ολίγαι; Αυτά τα λέγουν όσοι δεν έκαμαν ποτέ σωματικήν εργασίαν και ηξεύρουν μόνον δια τους άλλους να θεσμοθετούν.
Ακριβώς την ώραν ταύτην ήλθεν απ” αντικρύ ο Δημήτρης ο φραγκορράφτης, δια να πίη το πρωινόν του. Μόνην παρηγορίαν είχε, να κάμνη αυτά τα συχνά ραξιδάκια, καθώς τα ωνόμαζε. Διέκοπτεν επί πέντε λεπτά την εργασίαν του, δέκα φοράς την ημέραν, και ήρχετο να πίνη ένα κρασί. Έπαιρνεν εργασίαν από τα μαγαζιά και εδούλευεν ως κάλφας εις το δωμάτιόν του. Εισήλθε και παρήγγειλεν ένα κρασί. Είτα, ιδών τον Παύλον -Βάλε και του μαστρο-Παυλάκη ένα ρούμι, είπεν.
Ως από Θεού σταλμένος, δια να λύση το ζήτημα της πεντάρας, μεταξύ του πελάτου και του υπηρέτου, εκάθισε πλησίον του Παύλου και ήρχισε τοιαύτην ομιλίαν, η οποία ήτο μεν συνέχεια των ιδίων λογισμών του, εις δε τον Παύλον εφάνη ως συνηγορία υπέρ των ιδικών του παραπόνων. -Που σκόλη και γιορτή, μαστρο-Παυλέτο, φίλε μου, είπεν ούτε καθισιό, ούτε χουζούρι. Τ” Άη-Νικολάου δουλέψαμε, τ” Άη-Σπυρίδωνα δουλέψαμε, την Κυριακή προχθές δουλέψαμε. Έρχονται Χριστούγεννα, και θαρρώ, πως θα δουλεύουμε, χρονιάρα μέρα…
Ο Παύλος έσεισε την κεφαλήν.
-Θέλω κάτι να πω, αλλά δεν ξέρω για να τα σταμπάρω περί γραμμάτου μαστρο-Δημήτρη μου, είπε. Μου φαίνεται, πως αυτοί οι μαστόροι, αυτοί οι αρχόντοι, αυτή η κοινωνία πολύ κακά έχουνε διωρισμένα τα πράγματα. Αντί να είναι η δουλειά μοιρασμένη ίσια τις καθημερινές, πέφτει μονομιάς και μονομπάντα. Δουλεύουμε βιαστικά τις γιορτάδες, και ύστερα χασομερούμε εβδομάδες και μήνες τις καθημερινές.
-Είναι και η τεμπελιά εις το μέσο, είπε μετά πονηράς αυθαδείας το παιδί του καπηλείου, ωφεληθέν από μίαν στιγμήν, καθ” ην ο αφέντης του είχεν ομιλίαν εις το κατώφλιον της θύρας και δεν ηδύνατο ν” ακούση.
-Ας είναι, τί να σου κάμη η προκομμάδα και η τεμπελιά; είπεν ο Δημήτρης. Το σωστό είναι, πολλά κεσάτια και ολίγη μαζωμένη δουλειά. Καλά λέει ο μαστρο-Παύλος. Άλλο αν είμαι ακαμάτης εγώ, ας πούμε, ή ο Παύλος, ή ο Πέτρος, ή ο Κώστας ή ο Γκίκας. Εμένα η φαμίλια μου δουλεύει, εγώ δουλεύω, ο γυιός μου δουλεύει, το κορίτσι πάει στη μοδίστρα. Και μ” όλα αυτά, δεν μπορούμε ακόμα να βγάλουμε τα νοίκια της κυρα-Στρατίνας. Δουλεύουμε για την σπιτονοικοκυρά, δουλεύουμε για τον μπακάλη, για τον μανάβη, για τον τσαγκάρη, για τον έμπορο. Η κόρη θέλει το λούσο της ο νέος θέλει το καφενείο του, το ρούχο του, το γλέντι του. Ύστερα, κάμε προκοπή.
-Υγρασία μεγάλη, μαστρο-Δημήτρη, είπεν ο Παυλέτος, αποκρινόμενος εις τους ιδίους στοχασμούς του. Υγρασία κάτω στα μαγαζιά, χαμηλό το μέρος, η δουλειά βαρειά, ρεματισμοί, κρυώματα. Ύστερα κόπιασε, αν αγαπάς, να αργάζης τομάρια. Το δικό μας το τομάρι άργασε πια, άργασε… -Καλά αργασμένο το δικό σου, μαστρο-Παύλο, αυθαδίασε πάλιν ο υπηρέτης, αινιττόμενος ίσως τας μεταξύ του Παύλου και του γυναικαδέλφου του σκηνάς.
Είτα εισήλθεν ο κάπηλος. Ο μαστρο-Δημήτρης απήλθε, να επαναλάβη την εργασίαν του και η ομιλία έπαυσεν.
Ο μαστρο-Παύλος αφέθη εις τας φαντασίας του. Σάββατον σήμερον, μεθαύριον παραμονή, την άλλην Χριστούγεννα. Να είχε τουλάχιστον λεπτά δια να αγοράση ένα γαλόπουλο, να κάμη και αυτός Χριστούγεννα στο σπίτι του, καθώς όλοι! Μετενόει τώρα πικρώς, διότι δεν επήγε τας τελευταίας ημέρας εις τα βυρσοδεψεία να δουλεύση και να βγάλη ολίγα λεπτά, δια να περάση πτωχικά τας εορτάς. «Υγρασία μεγάλη, χαμηλό το μέρος, η δουλειά βαρειά. Κόπιασε να αργάζης τομάρια! Το δικό μας το τομάρι θέλει άργασμα!»
Είχεν ακούσει τον λαϊκόν μύθον δια τον τεμπέλην, οπού επήγαιναν να τον κρεμάσουν, και όστις συγκατένευσε να ζήση υπό τον όρον να είναι «βρεμένο το παξιμάδι». Εγνώριζε και την άλλην διήγησιν δια το τεμπελχανιό, το οποίον ίδρυσε, λέγουν, ο Μεχμέτ Αλής εις την πατρίδα του Καβάλαν. Εκεί, επειδή το κακόν είχε παραγίνει, ο επιστάτης εσοφίσθη να στρώνη μίαν ψάθαν, επί της οποίας ηνάγκαζε τους αέργους να εξαπλώνωνται. Είτα έβαζε φωτιάν εις την ψάθαν. Όποιος επροτίμα να καή, παρά να σηκωθή από την θέσιν του, ήτο σωστός τεμπέλης και εδικαιούτο να φάγη δωρεάν το πιλάφι. Όποιος εσηκώνετο και έφευγε το πυρ, δεν ήτο σωστός τεμπέλης και έχανε τα δικαιώματα. Τόσοι Βαλλιάνοι, τόσοι Αβέρωφ και Συγγροί, εσκέπτετο ο μαστρο-Παύλος, και κανείς εξ αυτών να μην ιδρύση παραπλήσιόν τι εις τας Αθήνας!
Ο μαστρο-Παυλάκης επεριδιάβασεν ακόμη δύο ημέρας και την άλλην ήτο παραμονή. Το γαλόπουλο δεν έπαυσε να το ονειροπολή και να το ορέγεται. Πώς να το προμηθευτή; Αφού ενύκτωσε, διωγμένος καθώς ήτον από το σπίτι, απετόλμησε και ήλθεν από ένα πλάγιον δρομίσκον και ήτον έτοιμος να χωθή εις το καπηλείον. Ο νους του ήτο αναποσπάστως προσηλωμένος εις το γαλόπουλο. Θα εχρησίμευε τούτο, εάν το είχε, και ως μέσον συνδιαλλαγής με την γυναίκα του.
Εκεί, καθώς εστράφη να εμβή εις το καπηλείον, βλέπει εν παιδίον της αγοράς, με μίαν κοφίναν επ” ώμων, ήτις εφαίνετο ακριβώς να περικλείη ένα γάλον, αγριολάχανα, πορτοκάλια, ίσως και βούτυρον και άλλα καλά πράγματα, Το παιδίον εκοίταζε δεξιά και αριστερά και εφαίνετο να αναζητή οικίαν τινά. Ήτο έτοιμον να εισέλθη εις το καπηλείον δια να ερωτήση. Έπειτα είδε τον Παύλον και εστράφη προς αυτόν.
-Ξέρεις, πατριώτη, του λόγου σου, που είναι εδώ χάμου το σπίτι του κυρ-Θανάση του Μπελιοπούλου; -Του κυρ-Θανάση του Μπε…
Αστραπή, ως ιδέα, έλαμψεν εις το πνεύμα του Παύλου.
-Μούπε τον αριθμό και το εξέχασα τώρα γρήγορα έπιασε σπίτι εδώ χάμου, σ” αυτόν το δρόμο… τον είχα μουστερή από πρώτα… μπροστήτερα καθότανε παρά πέρα, στο Γεράνι.
– Του κυρ-Θανάση του Μπελιοπούλου! αυτοσχεδίασε ο μαστρο-Παύλος να, εδώ είναι το σπίτι του. Να φωνάξης την κυρα-Παύλαινα, μέσα στην κάτω κάμαρα, στο ισόγειο… αυτή είναι η νοικοκυρά του… πως να πώ; Είναι η γενειά του… την έχει λύσε-δέσε, σ” όλα τα πάντα… οικονόμισσα στο νοικοκυριό του… είναι κουνιάδα του… μαθές θέλω να πω, ανιψιά του… φώναξέ την και δώσε της τα ψώνια.
Και βαδίσας ο ίδιος πέντε βήματα, κατά την θύραν της αυλής, έκαμε πως φώναξε -Κυρά-Παύλαινα, κόπιασ” εδώ να πάρης τα ψώνιαμ που σου στέλλει ο κύριος… ο αφέντης σου. Καλά ήλθαν τα πράγματα έως τώρα. Ο μαστρο-Παυλάκης έτριβε τας χείρας και ησθάνετο εις την ρίνα του την κνίσαν του ψητού κούρκου. Και δεν τον έμελλε τόσον δια τον κούρκον, αλλά θα εφιλιώνετο με τη γυναίκα του. Την νύκτα επέρασεν εις εν ολονύκτιον καφενείον και το πρωί επήγεν εις την εκκλησίαν.
Όλην την ημέραν προσεκολλήθη εις μίαν συντροφιάν, έπειτα εις μίαν άλλην παλαιών γνωρίμων του, εις το καπηλείον, όπου έμεινε τας περισσοτέρας ώρας ανοικτόν, με τα παράθυρα κλεισμένα, και επέρασε με ολίγους μεζέδες και με αρκετά κεράσματα.
Το βράδυ, αφού ενύκτωσε, επήγε με τόλμην από τας πολλάς σπονδάς και από την ενθύμησιν του κούρκου και έκρουε την θύραν της οικογενείας του. Η θύρα ήτο κλεισμένη έσωθεν.” -Καλησπέρα, κυρα-Παύλαινα, εφώναξεν απ’έξω, χρόνους πολλούς. Πώς πήγε ο γάλος; Βλέπεις, εγώ πάλε;
Ουκ την φωνή, ουδέ ακρόασις. Όλη η αυλή ήτο ήσυχος. Τα ισόγεια, αι τρώγλαι, τα κοτέτσια της κυρα-Στρατίνας, όλα εκοιμώντο. Ο σκύλος μόνον εγνώρισε τον μαστρο-Παύλον, έγρυξεν ολίγον και πάλιν ησύχασεν.
Υπήρχον εκεί εκτός από το ψυχομέτρι τριων ή τεσσάρων οικογενειών, οπού εκατοικούσαν εις τ” ανήλια δωμάτια, δύο γίδες, δώδεκα όρνιθες, τέσσαρες γάτοι, δύο ινδιάνοι και πολλά ζεύγη περιστερών. Αι δύο γίδες ανεχάραζαν βαθιά εις το σκεπασμένο μανδράκι τους, αι όρνιθες έκλωζον υποκώφως εις το κοτέτσια τους, τα περιστέρια είχαν μαζωχθή εις τους περιστερώνας περίτρομα από το κυνήγι, οπού ήρχιζον εναντίον των την νύκτα οι γάτοι. Όλοι αυτοί οι μικροί θόρυβοι ήσαν το ροχάλισμα της αυλής κοιμωμένης.
Πάραυτα ηκούσθη κρότος βημάτων εις το σπίτι.
-Έ, μαστρο-Παύλε, είπε πλησιάσασα η κυρα-Στρατίνα, νάχουμε και καλό ρώτημα… Τί γάλος και γαλίζεις και γυαλίζεις και καλό να μούχης, ασίκη μου; Είδαμε κι επάθαμε να σκεπάσουμε το πράμα, να μη προσβαλθή το σπίτι… Εκείνος που ήτον δικός του ο γάλος, ήλθε μεσάνυκτα κι εφώναζε, έκανε το κακό, και μας φοβέριζεν όλους, κι η φαμίλια σου, επειδής τον είχε κόψει το γάλο, μαθές, και τον είχε βάλει στο τσουκάλι, βρέθηκε στα στενά… κλειδώθηκε μες στην κάμαρα, και δεν ήξευρε τι να κάμη… Είπε και ο κουνιάδος σου.. καλό κελεπούρι ήτανε κι αυτό, μαθές… και επέρασεν η φαμίλια σου όλην την ημέραν κλειδομανταλωμένη μέσα, από φόβον μην ξαναέλθη εκείνος πούχε το γάλο και μας φέρη και την αστυνομία… ήτον φόβος να μην προσβαλθή κι εμένα το σπίτι μου. Άλλη φορά, τέτοιαα αστεία να μην τα κάνης, μαστρο-Παυλάκη. Τέτοια προσβολή να λείπη από το σπίτι μου, εμένα, τ” ακουσες;
Ο μαστρο-Παύλος ηρώτησε δειλά -Τώρα… είναι μέσα η φαμίλια μου;
-Είναι μέσα όλοι τους, κι έχουνε κλειδωμένα καλά, και το φως κατεβασμένο, δια τον φόβο των Ιουδαίων. Κοίταξε, μη σε νοιώση από πουθενά, κείνος ο σκιάς ο κουνιάδος σου, πάλε…
-Είναι μέσα;
-’Η μέσα είναι, ή όπου είναι έφθασε… να, κάπου ακούω τη φωνή του.
Ηκούσθη, τω όντι, μία φωνή εκεί πλησίον, ήτις δεν υπέσχετο καλά δια τον νυκτερινόν επισκέπτην.
-Έ, μαστρο-Παυλίνε, έλεγε, καλός ήταν ο γάλος…
Ποίος ήτον ο ομιλήσας, άδηλον. Ίσως να ήτο ο μαστρο-Δημήτρης ο γείτων. Δυνατόν να ήτο και ο φοβερός γυναικάδελφος του μαστρο-Παύλου.
-Και να μην πάρω κι εγώ ένα μεζέ; παρεπονέθη ως τόσον ο άνθρωπός μας.
Τι σου χρειάζεται ο μεζές, μαστρο-Παυλάκη μου; επανέλαβεν η Στρατίνα. Τα πράματα είναι πολύ σκούρα. Άφσε τα αυτά. Δουλειά, δουλειά! Η δουλειά βγάζει παλληκάρια. Ό,τι έγινε-έγινε, να πας να δουλέψης, να μου φέρης εμένα τα νοίκια μου.
Τ” ακούς;
-Τ” ακούω.
-Φέρε μου εσύ τον παρά, κι εγώ, με όλη τη φτώχεια, την θυσιάζω μια γαλοπούλα και τρώμε. Ηκούσθη από μέσα βραχνός μορμυρισμός, είτα φωνή μικρού παιδιού είπε
-Την υγειά σου, μάτο-Πάλο, τεμελόκυλο, κακέ πατέλα. Τόνε φάαμε το λάλο. Να πάλε κι εσύ πέντε, κι άλλε πέντε, δέκα!
Προφανώς ήτον μέσα ο φοβερός ο γυναικάδελφος, και είχε δασκαλέψει το παιδί να τα φωνάζη αυτά.
-Μη στέκεσαι στιγμή, μαστρο-Παυλέτο, είπεν η Στρατίνα το καλό που σου θέλω! Δρόμο τώρα, και μεθαύριο δουλειά, δουλειά!…
Ηκούσθη κρότος, ως να εσηκώθη τις από μέσα, και να επλησίαζε με βαρύ βήμα προς την θύραν.
-Δρόμο, επανέλαβε μηχανικώς ο Παύλος, συμμορφούμενος εμπράκτως με την λέξιν… δρόμο και δουλειά!
Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη.
Στην ταβέρνα του Πατσοπούλου, ενώ ο βορράς εφύσα, και υψηλά εις τα βουνά εχιόνιζεν, ένα πρωί, εμβήκε να πίη ένα ρούμι να ζεσταθή ο μαστρο-Παύλος ο Πισκολέτος, διωγμένος από την γυναίκα του, υβρισμένος από την πενθεράν του, δαρμένος από τον κουνιάδον του, ξορκισμένος από την κυρά-Στρατίναν την σπιτονοικοκυράν του, και φασκελωμένος από τον μικρόν τριετή υιόν του, τον οποίον ο προκομμένος ο θείος του εδίδασκεν επιμελώς, όπως και οι γονείς ακόμη πράττουν εις τα «κατώτερα στρώματα», πως να μουντζώνη, να βρίζη, να βλασφημή και να κατεβάζη κάτω Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια, θυμιατά και κόλλυβα. Κι έπειτα, γράψε αθηναϊκά διηγήματα!
Ο προβλεπτικός ο κάπηλος, δια να έρχωνται ασκανδαλίστως να ψωμίζουν αι καλαί οικοκυράδες, αι γειτόνισσαι, είχε σιμά εις τα βαρέλια και τας φιάλας, προς επίδειξιν μάλλον, ολίγον σάπωνα, κόλλαν, ορύζιον και ζάχαριν, είχε δε και μύλον, δια να κόπτη καφέν. Αλλ” έβλεπέ τις, πρωί και βράδυ, να εξέρχωνται ατημέλητοι και μισοκτενισμένοι γυναίκες, φέρουσαι την μίαν χείρα υπό την πτυχήν της εσθήτος, παρά το ισχίον, και τούτο εσήμαινεν, ότι το οψώνιον δεν ήτο σάπων, ούτε ορύζιον ή ζάχαρις.
“Ηρχετο πολλάκις της ημέρας η γριά – Βασίλω, πτωχή, έρημη και ξένη στα ξένα, ήτις δεν είχε προλήψεις κι έπινε φανερά το ρούμι της. Ήρχετο και η κυρά-Κώσταινα η Κλησάρισσα, ήτις εβοηθούσε το κατά δύναμιν εις την εκκλησίαν ισταμένη πλησίον του μανουαλίου, δια να κολλά τα κεριά, και όσας πεντάρας έπαιρνε την Κυριακήν, όλας τας έπινε, μετ” ευσυνειδήτου ακριβείας, την Δευτέραν, Τρίτην και Τετάρτην.
Ήρχετο κι η Στρατίνα, νοικοκυρά με δύο σπίτια, οπού εφώναζεν εις την αυλόπορταν, εις τον δρόμον και εις το καπηλείον όλα τα μυστικά της, δηλ. τα μυστικά των άλλων, και μέρος μεν αυτών έμενον εις την αυλήν, μέρος δε έπιπτον εις το καπηλείον, και τα περισσότερα εχύνοντο εις τον δρόμον, κι εξενομάτιζε τον κόσμον, ποία νοικάρισσα της καθυστερεί δύο νοίκια, ποίος οφειλέτης της χρεωστεί τον τόκον, ποία γειτόνισσα της επήρεν ένα είδος, δανεικόν κι αγύριστον.
Ο μαστρο-Δημήτρης ο φραγκορράφτης της εχρωστούσε τρία νοίκια, ο μαστρο-Παύλος ο Πισκολέτος πέντε, και τον μήνα που έτρεχεν, εξ. Η Λενιώ, η κουμπάρα της, της πέρασε δευτέραν υποθήκην με δόλον εις το σπίτι, και τώρα ήτον ανάγκη να τρέχη εις δικηγόρους και συμβολαιογράφους, δια να εξασφαλίση τα δίκαιά της. Η Κατίνα, η ανεψιά της από τον πρώτον άνδρα της, της είχεν αφήσει ένα αμανάτι δια να την δανείση δέκα δραχμάς, και τώρα, κατά την εκτίμησιν δύο χρυσοχόων, απεδείχθη, ότι το ασημικόν ήτο κάλπικον και δεν ήξιζεν ούτε όσα ήξιζαν τα δύο φυσέκια με τες σκουριασμένες μπακίρες – που, αφού, κατά την συνήθειάν της (αυτό δεν το έλεγεν, αλλά ήτο γνωστόν), έβγαλεν έξω το γερο-Στρατήν, τον άνδρα της, την κόρην της, την Μαργαρίταν και την εγγονήν της, την Λενούλαν, ήνοιξε την κρύπτην, απέθεσεν εκεί το ενέχυρον, έβγαλε το κομπόδεμα, έλαβε τα φυσέκια, και τα ενεχείρισε με τρόπον, οπού εσήμαινε να τα δώση και να μην τα δώση, κι εφαίνετο ως να εκολλούσαν τα χέρια της, εις την πτωχήν την Κατίναν.
Η Ασημίνα, η παλαιά νοικάρισσά της, τραγουδίστρα το επάγγελμα, όταν εξεκουμπίσθη κι έφυγε, της εχρωστούσε τρία μηνιάτικα και εννέα ημέρας. Και τα μεν έπιπλα, οπού έπρεπε κατά δίκαιον τρόπον να τα εκχωρήση εις την σπιτονοικοκυράν, τα παρέδωκεν εις τον κούκον της, τον τελευταίον αγαπητικόν της, που να τσάκιζε το πόδι της, να μην είχε σώσει ποτέ… Και εις αυτήν δεν έδωκεν άλλο τίποτε, παρά ένα παλιοφυλαχτόν εκεί, λιγδιασμένον, και της είπε μυστηριωδώς, ότι αυτό περιείχε Τίμιον Ξύλον… Σαν εκγρεμοτσακίσθη και έφυγε, το ανοίγει και αυτή εκ περιεργείας, και αντί Τιμίου Ξύλου, τί βλέπει;… κάτι κουρέλια, τρίχες, τούρκικα γράμματα, σκοντάματα, μαγικά, χαμένα πράματα… Τ” ακούτε σεις αυτά;
Εισήλθε, ριγών, ο μαστρο-Παυλάκης και εζήτησεν ένα ρούμι. Το παιδί του καπηλείου, οπού τον ήξευρε καλά, του είπε -Έχεις πεντάρα;
Ο άνθρωπος έσεισε τους ώμους με τρόπον διφορούμενον. -Βάλε συ το ρούμι, είπεν.
Πως να έχει πεντάρα; Καλά και τα λεπτά, καλή η δουλειά, καλό και το κρασί, καλή κι η κουβέντα, όλα καλά. Καλλίτερον απ” όλα η ραστώνη, το ντόλστσε φαρ νιένττε των αδελφών Ιταλών. Αν εις αυτόν ανετίθετο να συντάξη τον κανονισμόν της εβδομάδος, θα ώριζε την Κυριακήν δια σχόλην, την Δευτέραν δια χουζούρι, την Τρίτην δια σουλάτσο, την Τετάρτην, Πέμπτην και Παρασκευήν δι εργασίαν, και το Σάββατον δια ξεκούρασμα. Ποιός λέει, ότι αι εορταί είναι πάρα πολλαί δια τους ορθοδόξους Έλληνας, και αι εργάσιμοι είναι πολύ ολίγαι; Αυτά τα λέγουν όσοι δεν έκαμαν ποτέ σωματικήν εργασίαν και ηξεύρουν μόνον δια τους άλλους να θεσμοθετούν.
Ακριβώς την ώραν ταύτην ήλθεν απ” αντικρύ ο Δημήτρης ο φραγκορράφτης, δια να πίη το πρωινόν του. Μόνην παρηγορίαν είχε, να κάμνη αυτά τα συχνά ραξιδάκια, καθώς τα ωνόμαζε. Διέκοπτεν επί πέντε λεπτά την εργασίαν του, δέκα φοράς την ημέραν, και ήρχετο να πίνη ένα κρασί. Έπαιρνεν εργασίαν από τα μαγαζιά και εδούλευεν ως κάλφας εις το δωμάτιόν του. Εισήλθε και παρήγγειλεν ένα κρασί. Είτα, ιδών τον Παύλον -Βάλε και του μαστρο-Παυλάκη ένα ρούμι, είπεν.
Ως από Θεού σταλμένος, δια να λύση το ζήτημα της πεντάρας, μεταξύ του πελάτου και του υπηρέτου, εκάθισε πλησίον του Παύλου και ήρχισε τοιαύτην ομιλίαν, η οποία ήτο μεν συνέχεια των ιδίων λογισμών του, εις δε τον Παύλον εφάνη ως συνηγορία υπέρ των ιδικών του παραπόνων. -Που σκόλη και γιορτή, μαστρο-Παυλέτο, φίλε μου, είπεν ούτε καθισιό, ούτε χουζούρι. Τ” Άη-Νικολάου δουλέψαμε, τ” Άη-Σπυρίδωνα δουλέψαμε, την Κυριακή προχθές δουλέψαμε. Έρχονται Χριστούγεννα, και θαρρώ, πως θα δουλεύουμε, χρονιάρα μέρα…
Ο Παύλος έσεισε την κεφαλήν.
-Θέλω κάτι να πω, αλλά δεν ξέρω για να τα σταμπάρω περί γραμμάτου μαστρο-Δημήτρη μου, είπε. Μου φαίνεται, πως αυτοί οι μαστόροι, αυτοί οι αρχόντοι, αυτή η κοινωνία πολύ κακά έχουνε διωρισμένα τα πράγματα. Αντί να είναι η δουλειά μοιρασμένη ίσια τις καθημερινές, πέφτει μονομιάς και μονομπάντα. Δουλεύουμε βιαστικά τις γιορτάδες, και ύστερα χασομερούμε εβδομάδες και μήνες τις καθημερινές.
-Είναι και η τεμπελιά εις το μέσο, είπε μετά πονηράς αυθαδείας το παιδί του καπηλείου, ωφεληθέν από μίαν στιγμήν, καθ” ην ο αφέντης του είχεν ομιλίαν εις το κατώφλιον της θύρας και δεν ηδύνατο ν” ακούση.
-Ας είναι, τί να σου κάμη η προκομμάδα και η τεμπελιά; είπεν ο Δημήτρης. Το σωστό είναι, πολλά κεσάτια και ολίγη μαζωμένη δουλειά. Καλά λέει ο μαστρο-Παύλος. Άλλο αν είμαι ακαμάτης εγώ, ας πούμε, ή ο Παύλος, ή ο Πέτρος, ή ο Κώστας ή ο Γκίκας. Εμένα η φαμίλια μου δουλεύει, εγώ δουλεύω, ο γυιός μου δουλεύει, το κορίτσι πάει στη μοδίστρα. Και μ” όλα αυτά, δεν μπορούμε ακόμα να βγάλουμε τα νοίκια της κυρα-Στρατίνας. Δουλεύουμε για την σπιτονοικοκυρά, δουλεύουμε για τον μπακάλη, για τον μανάβη, για τον τσαγκάρη, για τον έμπορο. Η κόρη θέλει το λούσο της ο νέος θέλει το καφενείο του, το ρούχο του, το γλέντι του. Ύστερα, κάμε προκοπή.
-Υγρασία μεγάλη, μαστρο-Δημήτρη, είπεν ο Παυλέτος, αποκρινόμενος εις τους ιδίους στοχασμούς του. Υγρασία κάτω στα μαγαζιά, χαμηλό το μέρος, η δουλειά βαρειά, ρεματισμοί, κρυώματα. Ύστερα κόπιασε, αν αγαπάς, να αργάζης τομάρια. Το δικό μας το τομάρι άργασε πια, άργασε… -Καλά αργασμένο το δικό σου, μαστρο-Παύλο, αυθαδίασε πάλιν ο υπηρέτης, αινιττόμενος ίσως τας μεταξύ του Παύλου και του γυναικαδέλφου του σκηνάς.
Είτα εισήλθεν ο κάπηλος. Ο μαστρο-Δημήτρης απήλθε, να επαναλάβη την εργασίαν του και η ομιλία έπαυσεν.
Ο μαστρο-Παύλος αφέθη εις τας φαντασίας του. Σάββατον σήμερον, μεθαύριον παραμονή, την άλλην Χριστούγεννα. Να είχε τουλάχιστον λεπτά δια να αγοράση ένα γαλόπουλο, να κάμη και αυτός Χριστούγεννα στο σπίτι του, καθώς όλοι! Μετενόει τώρα πικρώς, διότι δεν επήγε τας τελευταίας ημέρας εις τα βυρσοδεψεία να δουλεύση και να βγάλη ολίγα λεπτά, δια να περάση πτωχικά τας εορτάς. «Υγρασία μεγάλη, χαμηλό το μέρος, η δουλειά βαρειά. Κόπιασε να αργάζης τομάρια! Το δικό μας το τομάρι θέλει άργασμα!»
Είχεν ακούσει τον λαϊκόν μύθον δια τον τεμπέλην, οπού επήγαιναν να τον κρεμάσουν, και όστις συγκατένευσε να ζήση υπό τον όρον να είναι «βρεμένο το παξιμάδι». Εγνώριζε και την άλλην διήγησιν δια το τεμπελχανιό, το οποίον ίδρυσε, λέγουν, ο Μεχμέτ Αλής εις την πατρίδα του Καβάλαν. Εκεί, επειδή το κακόν είχε παραγίνει, ο επιστάτης εσοφίσθη να στρώνη μίαν ψάθαν, επί της οποίας ηνάγκαζε τους αέργους να εξαπλώνωνται. Είτα έβαζε φωτιάν εις την ψάθαν. Όποιος επροτίμα να καή, παρά να σηκωθή από την θέσιν του, ήτο σωστός τεμπέλης και εδικαιούτο να φάγη δωρεάν το πιλάφι. Όποιος εσηκώνετο και έφευγε το πυρ, δεν ήτο σωστός τεμπέλης και έχανε τα δικαιώματα. Τόσοι Βαλλιάνοι, τόσοι Αβέρωφ και Συγγροί, εσκέπτετο ο μαστρο-Παύλος, και κανείς εξ αυτών να μην ιδρύση παραπλήσιόν τι εις τας Αθήνας!
Ο μαστρο-Παυλάκης επεριδιάβασεν ακόμη δύο ημέρας και την άλλην ήτο παραμονή. Το γαλόπουλο δεν έπαυσε να το ονειροπολή και να το ορέγεται. Πώς να το προμηθευτή; Αφού ενύκτωσε, διωγμένος καθώς ήτον από το σπίτι, απετόλμησε και ήλθεν από ένα πλάγιον δρομίσκον και ήτον έτοιμος να χωθή εις το καπηλείον. Ο νους του ήτο αναποσπάστως προσηλωμένος εις το γαλόπουλο. Θα εχρησίμευε τούτο, εάν το είχε, και ως μέσον συνδιαλλαγής με την γυναίκα του.
Εκεί, καθώς εστράφη να εμβή εις το καπηλείον, βλέπει εν παιδίον της αγοράς, με μίαν κοφίναν επ” ώμων, ήτις εφαίνετο ακριβώς να περικλείη ένα γάλον, αγριολάχανα, πορτοκάλια, ίσως και βούτυρον και άλλα καλά πράγματα, Το παιδίον εκοίταζε δεξιά και αριστερά και εφαίνετο να αναζητή οικίαν τινά. Ήτο έτοιμον να εισέλθη εις το καπηλείον δια να ερωτήση. Έπειτα είδε τον Παύλον και εστράφη προς αυτόν.
-Ξέρεις, πατριώτη, του λόγου σου, που είναι εδώ χάμου το σπίτι του κυρ-Θανάση του Μπελιοπούλου; -Του κυρ-Θανάση του Μπε…
Αστραπή, ως ιδέα, έλαμψεν εις το πνεύμα του Παύλου.
-Μούπε τον αριθμό και το εξέχασα τώρα γρήγορα έπιασε σπίτι εδώ χάμου, σ” αυτόν το δρόμο… τον είχα μουστερή από πρώτα… μπροστήτερα καθότανε παρά πέρα, στο Γεράνι.
– Του κυρ-Θανάση του Μπελιοπούλου! αυτοσχεδίασε ο μαστρο-Παύλος να, εδώ είναι το σπίτι του. Να φωνάξης την κυρα-Παύλαινα, μέσα στην κάτω κάμαρα, στο ισόγειο… αυτή είναι η νοικοκυρά του… πως να πώ; Είναι η γενειά του… την έχει λύσε-δέσε, σ” όλα τα πάντα… οικονόμισσα στο νοικοκυριό του… είναι κουνιάδα του… μαθές θέλω να πω, ανιψιά του… φώναξέ την και δώσε της τα ψώνια.
Και βαδίσας ο ίδιος πέντε βήματα, κατά την θύραν της αυλής, έκαμε πως φώναξε -Κυρά-Παύλαινα, κόπιασ” εδώ να πάρης τα ψώνιαμ που σου στέλλει ο κύριος… ο αφέντης σου. Καλά ήλθαν τα πράγματα έως τώρα. Ο μαστρο-Παυλάκης έτριβε τας χείρας και ησθάνετο εις την ρίνα του την κνίσαν του ψητού κούρκου. Και δεν τον έμελλε τόσον δια τον κούρκον, αλλά θα εφιλιώνετο με τη γυναίκα του. Την νύκτα επέρασεν εις εν ολονύκτιον καφενείον και το πρωί επήγεν εις την εκκλησίαν.
Όλην την ημέραν προσεκολλήθη εις μίαν συντροφιάν, έπειτα εις μίαν άλλην παλαιών γνωρίμων του, εις το καπηλείον, όπου έμεινε τας περισσοτέρας ώρας ανοικτόν, με τα παράθυρα κλεισμένα, και επέρασε με ολίγους μεζέδες και με αρκετά κεράσματα.
Το βράδυ, αφού ενύκτωσε, επήγε με τόλμην από τας πολλάς σπονδάς και από την ενθύμησιν του κούρκου και έκρουε την θύραν της οικογενείας του. Η θύρα ήτο κλεισμένη έσωθεν.” -Καλησπέρα, κυρα-Παύλαινα, εφώναξεν απ’έξω, χρόνους πολλούς. Πώς πήγε ο γάλος; Βλέπεις, εγώ πάλε;
Ουκ την φωνή, ουδέ ακρόασις. Όλη η αυλή ήτο ήσυχος. Τα ισόγεια, αι τρώγλαι, τα κοτέτσια της κυρα-Στρατίνας, όλα εκοιμώντο. Ο σκύλος μόνον εγνώρισε τον μαστρο-Παύλον, έγρυξεν ολίγον και πάλιν ησύχασεν.
Υπήρχον εκεί εκτός από το ψυχομέτρι τριων ή τεσσάρων οικογενειών, οπού εκατοικούσαν εις τ” ανήλια δωμάτια, δύο γίδες, δώδεκα όρνιθες, τέσσαρες γάτοι, δύο ινδιάνοι και πολλά ζεύγη περιστερών. Αι δύο γίδες ανεχάραζαν βαθιά εις το σκεπασμένο μανδράκι τους, αι όρνιθες έκλωζον υποκώφως εις το κοτέτσια τους, τα περιστέρια είχαν μαζωχθή εις τους περιστερώνας περίτρομα από το κυνήγι, οπού ήρχιζον εναντίον των την νύκτα οι γάτοι. Όλοι αυτοί οι μικροί θόρυβοι ήσαν το ροχάλισμα της αυλής κοιμωμένης.
Πάραυτα ηκούσθη κρότος βημάτων εις το σπίτι.
-Έ, μαστρο-Παύλε, είπε πλησιάσασα η κυρα-Στρατίνα, νάχουμε και καλό ρώτημα… Τί γάλος και γαλίζεις και γυαλίζεις και καλό να μούχης, ασίκη μου; Είδαμε κι επάθαμε να σκεπάσουμε το πράμα, να μη προσβαλθή το σπίτι… Εκείνος που ήτον δικός του ο γάλος, ήλθε μεσάνυκτα κι εφώναζε, έκανε το κακό, και μας φοβέριζεν όλους, κι η φαμίλια σου, επειδής τον είχε κόψει το γάλο, μαθές, και τον είχε βάλει στο τσουκάλι, βρέθηκε στα στενά… κλειδώθηκε μες στην κάμαρα, και δεν ήξευρε τι να κάμη… Είπε και ο κουνιάδος σου.. καλό κελεπούρι ήτανε κι αυτό, μαθές… και επέρασεν η φαμίλια σου όλην την ημέραν κλειδομανταλωμένη μέσα, από φόβον μην ξαναέλθη εκείνος πούχε το γάλο και μας φέρη και την αστυνομία… ήτον φόβος να μην προσβαλθή κι εμένα το σπίτι μου. Άλλη φορά, τέτοιαα αστεία να μην τα κάνης, μαστρο-Παυλάκη. Τέτοια προσβολή να λείπη από το σπίτι μου, εμένα, τ” ακουσες;
Ο μαστρο-Παύλος ηρώτησε δειλά -Τώρα… είναι μέσα η φαμίλια μου;
-Είναι μέσα όλοι τους, κι έχουνε κλειδωμένα καλά, και το φως κατεβασμένο, δια τον φόβο των Ιουδαίων. Κοίταξε, μη σε νοιώση από πουθενά, κείνος ο σκιάς ο κουνιάδος σου, πάλε…
-Είναι μέσα;
-’Η μέσα είναι, ή όπου είναι έφθασε… να, κάπου ακούω τη φωνή του.
Ηκούσθη, τω όντι, μία φωνή εκεί πλησίον, ήτις δεν υπέσχετο καλά δια τον νυκτερινόν επισκέπτην.
-Έ, μαστρο-Παυλίνε, έλεγε, καλός ήταν ο γάλος…
Ποίος ήτον ο ομιλήσας, άδηλον. Ίσως να ήτο ο μαστρο-Δημήτρης ο γείτων. Δυνατόν να ήτο και ο φοβερός γυναικάδελφος του μαστρο-Παύλου.
-Και να μην πάρω κι εγώ ένα μεζέ; παρεπονέθη ως τόσον ο άνθρωπός μας.
Τι σου χρειάζεται ο μεζές, μαστρο-Παυλάκη μου; επανέλαβεν η Στρατίνα. Τα πράματα είναι πολύ σκούρα. Άφσε τα αυτά. Δουλειά, δουλειά! Η δουλειά βγάζει παλληκάρια. Ό,τι έγινε-έγινε, να πας να δουλέψης, να μου φέρης εμένα τα νοίκια μου.
Τ” ακούς;
-Τ” ακούω.
-Φέρε μου εσύ τον παρά, κι εγώ, με όλη τη φτώχεια, την θυσιάζω μια γαλοπούλα και τρώμε. Ηκούσθη από μέσα βραχνός μορμυρισμός, είτα φωνή μικρού παιδιού είπε
-Την υγειά σου, μάτο-Πάλο, τεμελόκυλο, κακέ πατέλα. Τόνε φάαμε το λάλο. Να πάλε κι εσύ πέντε, κι άλλε πέντε, δέκα!
Προφανώς ήτον μέσα ο φοβερός ο γυναικάδελφος, και είχε δασκαλέψει το παιδί να τα φωνάζη αυτά.
-Μη στέκεσαι στιγμή, μαστρο-Παυλέτο, είπεν η Στρατίνα το καλό που σου θέλω! Δρόμο τώρα, και μεθαύριο δουλειά, δουλειά!…
Ηκούσθη κρότος, ως να εσηκώθη τις από μέσα, και να επλησίαζε με βαρύ βήμα προς την θύραν.
-Δρόμο, επανέλαβε μηχανικώς ο Παύλος, συμμορφούμενος εμπράκτως με την λέξιν… δρόμο και δουλειά!
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
23-12-21
14:51
Τιμωρούμαστε για τις αρνήσεις μας.
Κάθε παρόρμηση που πολεμάμε να καταπνίξουμε,
μένει κρυμμένη και δουλεύει μέσα στο μυαλό
και μας δηλητηριάζει.
Το σώμα αμαρτάνει μια φορά και ξεμπερδεύει,
γιατί η πράξη είναι ένας τρόπος εξαγνισμού.
Δε μένει τιποτ’ άλλο
παρά η ανάμνηση μιας απόλαυσης
ή η πολυτέλεια της μεταμέλειας.
Ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθείς έναν πειρασμό
είναι να ενδώσεις σε αυτόν.
Αν του αντισταθείς ,
η ψυχή σου θ’ αρρωστήσει
απ΄τη λαχτάρα για τα πράγματα
που η ίδια απαγόρευσε στον εαυτό της,
απ’ την επιθυμία για όσα οι τερατώδεις νόμοι της
έχουν κηρύξει τερατώδη και παράνομα.
Κάποιος είπε
ότι τα πιο σημαντικά γεγονότα του κόσμου
συντελούνται μέσα στο μυαλό.
Στο μυαλό, λοιπόν, και μόνο σ’ αυτό
γίνονται και οι μεγαλύτερες αμαρτίες του κόσμου.
Όσκαρ Ουάιλντ
Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ
Κάθε παρόρμηση που πολεμάμε να καταπνίξουμε,
μένει κρυμμένη και δουλεύει μέσα στο μυαλό
και μας δηλητηριάζει.
Το σώμα αμαρτάνει μια φορά και ξεμπερδεύει,
γιατί η πράξη είναι ένας τρόπος εξαγνισμού.
Δε μένει τιποτ’ άλλο
παρά η ανάμνηση μιας απόλαυσης
ή η πολυτέλεια της μεταμέλειας.
Ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθείς έναν πειρασμό
είναι να ενδώσεις σε αυτόν.
Αν του αντισταθείς ,
η ψυχή σου θ’ αρρωστήσει
απ΄τη λαχτάρα για τα πράγματα
που η ίδια απαγόρευσε στον εαυτό της,
απ’ την επιθυμία για όσα οι τερατώδεις νόμοι της
έχουν κηρύξει τερατώδη και παράνομα.
Κάποιος είπε
ότι τα πιο σημαντικά γεγονότα του κόσμου
συντελούνται μέσα στο μυαλό.
Στο μυαλό, λοιπόν, και μόνο σ’ αυτό
γίνονται και οι μεγαλύτερες αμαρτίες του κόσμου.
Όσκαρ Ουάιλντ
Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
22-12-21
13:06
Ίσως, αν οι άνθρωποι επέτρεπαν στον εαυτό τους να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους για χάιδεμα, δε θα ήταν τόσο επιθετικοί.
Virginia Satir
απόσπασμα από το βιβλίο της "Πλάθοντας Ανθρώπους"
Virginia Satir
απόσπασμα από το βιβλίο της "Πλάθοντας Ανθρώπους"
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
18-12-21
13:44
"...Πάντα σκεφτόμαστε την αιωνιότητα σαν μια ιδέα που δεν μπορεί να κατανοηθεί, κάτι απέραντο.
Αλλά γιατί πρέπει να είναι;
Αν, σε αντίθεση με όλα αυτά, ξαφνικά έβρισκες ένα μικρό δωμάτιο, κάτι σαν ένα μπάνιο χωριού, βρώμικο και με αράχνες σε κάθε γωνιά, και όλη η αιωνιότητα αυτό είναι.
Μερικές φορές, ξέρεις, δεν μπορώ να σταματήσω να αισθάνομαι πως αυτό είναι".
Έγκλημα και Τιμωρία
Φ. Ντοστογιέφσκι
Αλλά γιατί πρέπει να είναι;
Αν, σε αντίθεση με όλα αυτά, ξαφνικά έβρισκες ένα μικρό δωμάτιο, κάτι σαν ένα μπάνιο χωριού, βρώμικο και με αράχνες σε κάθε γωνιά, και όλη η αιωνιότητα αυτό είναι.
Μερικές φορές, ξέρεις, δεν μπορώ να σταματήσω να αισθάνομαι πως αυτό είναι".
Έγκλημα και Τιμωρία
Φ. Ντοστογιέφσκι
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,536 μηνύματα.
11-12-21
12:42
"Κοχλάζει μέσα μου μια άγρια λαχτάρα για έντονη αίσθηση και δυνατές συγκινήσεις και με κυριεύει μια μανία ενάντια σ' αυτή την άτονη, επίπεδη και άγονη "φυσιολογική" ζωή.
Νιώθω μια ξέφρενη ανάγκη να σπάσω κάτι, οτιδήποτε, να κάνω εξοργιστικά πράγματα........
. Γιατί εκείνο που πάντα σιχαινόμουν και περιφρονούσα και καταριόμουν περισσότερο από καθετί άλλο ήταν αυτή η προσεχτικά διατηρημένη αισιοδοξία της μεσαίας τάξης, αυτής της παχουλής και βολεμένης κλώσας της μετριότητας."
("Ο λύκος της στέπας", σελ. 39-40)
Νιώθω μια ξέφρενη ανάγκη να σπάσω κάτι, οτιδήποτε, να κάνω εξοργιστικά πράγματα........
. Γιατί εκείνο που πάντα σιχαινόμουν και περιφρονούσα και καταριόμουν περισσότερο από καθετί άλλο ήταν αυτή η προσεχτικά διατηρημένη αισιοδοξία της μεσαίας τάξης, αυτής της παχουλής και βολεμένης κλώσας της μετριότητας."
("Ο λύκος της στέπας", σελ. 39-40)
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.