Ίσως να ενθουσιάζομαι όντως υπερβολικά με τα πράγματα που δεν τα περιμένω και που εκπλήσσουν (πχ το να μάθω ότι το σίκουελ μιας ταινίας που μου άρεσε είναι πλέον διαθέσιμο). Και γενικά και με τα πιο μικρά πράγματα της ζωής.
Ίσως πάλι να μη φταίω εγώ όμως. Ίσως απλά να είμαι τόσο ήσυχη που όταν δεν καταπιέζω τον εαυτό μου και δηλώνω πόσο χαίρομαι για κάτι, οι άλλοι να μου λένε να παραμείνω ήσυχη.
Δεν ξέρω τι από τα δύο ισχύει, και τι είναι και το σωστό και αποδεκτό. Όμως, θα έλεγα ψέματα αν δε χαίρομαι και μόνη μου κατά βάθος όταν νιώθω αυτές τις μικρές στιγμές χαράς. Νιώθω ότι ακόμη είμαι άνθρωπος που αισθάνεται.
Ίσως τελικά αυτό να φταίει. Να φοβόμαστε να αισθανθούμε και για αυτό να τρομάζουμε όταν πάμε να νιώσουμε.
Τέλος πάντων, αρκετά με τη φιλοσοφία, πίσω στην ταινία που τόσο ανυπομονώ να δω

.