Ήμαστε στο εξοχικό μου, εγώ, ο ιχλίμπεντιχ, ένας φίλος, και θα βγάζαμε για φαΐ τους γονείς μου... Θα οδηγούσε ο μπαμπάς μου και μπροστά κάθισε αυτός ο φίλος, πίσω εγώ κι η μαμά με τον ιχλιμπεντούλη στη μέση...
Συρταρωνόμαστε στο κάθισμα, βολευόμαστε, ο μπαμπάς κάνει να βάλει μπρος... κι αμέσως, πριν καλά καλά βολευτεί, ο ιχλίμπεντιχ παίρνει όλο περηφάνεια τη ζώνη του και τη φοράει, κοιτώντας με τα τεράστια μάτια του με αυτό το παιδικό βλέμμα.
Τον κοιτάμε, με τη μαμά.
Κοιταζόμαστε.
Την κοιτάει, με κοιτάνε και οι δύο.
Τον κοιτάζω, κοιτάω τη μαμά μου.
Σκάμε στα γέλια, τόσο δυνατά και υστερικά που οι άλλοι γύρισαν πίσω απορημένοι...
Ο ιχλίμπεντιχ είχε μείνει εκεί, δεμένος, με τα χεράκια σταυρωμένα πάνω στα γόνατα και αυτό το μπλε παιδικό βλέμμα...
Ενώ στέγνωναν τα δάκρυά μας άρχισε να μουρμουράει ότι σκέφτηκε πως ίσως πέρναμε την εθνική και έπρεπε να φοράμε ζώνη... Ξαναρχίσαμε να γελάμε με δάκρυα...

προσπαθώντας να ψελλίσουμε "μα ναι, δίκιο έχεις"!
Ερώτηση:
ποια ήταν η πιο ρομαντική στιγμή στις διακοπές σου;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.