Τρίτη πρωί, ο Ούλτρα περπατάει χαμένος στις σκέψεις του. Οι δρόμοι του φαίνονται ατάραχοι, βαρετοί, χωρίς την ίντριγκα και τον πανικό που πλανάται στον αέρα του Παλέρμο, χωρίς τις διαρκείς υποψίες να αιωρούνται στην ατμόσφαιρα σκεπάζοντας κάθε ίχνος φυσιολογικής καθημερινότητας. Φτάνει στην εργασία του έτοιμος να αφήσει την πόλη αυτή, τους κατοίκους και τα μυστικά της πίσω του, να κάνει μια καινούργια αρχή μακριά από τις δολοφονίες και τις συνωμοσίες.
Καθώς συλλογίζεται, αργεί να προσέξει τον εργοδότη του, ο οποίος κείτεται στο πάτωμα με ένα στιλέτο καρφωμένο πάνω του. Ο Ούλτρα σπεύδει στο πλευρό του, γονατίζει δίπλα του πασχίζοντας να καταλάβει. Δίπλα του, στο πάτωμα, βρίσκεται ο φάκελος με τα τελευταία λόγια της
@Kate1914. Ξεδιπλώνει το γράμμα και διαβάζει...
Ο Ούλτρα τσαλακώνει τη σελίδα στο χέρι του καθώς στέκεται όρθιος. Η αποφασιστικότητα στο βλέμμα του φανερώνει πως έχει ήδη πάρει την απόφασή του. Βγάζει το κινητό του από την τσέπη του τζάκετ του και καλεί έναν αριθμό.
"Γειά σας, θα ήθελα ένα εισιτήριο για Σικελία, Παλέρμο... χωρίς επιστροφή".