Παραδοσιακή ελληνική μουσική

vendetta · 02-08-08

Παίρνω αφορμή από το λινκ που παραθέτω παρακάτω και ανοίγω το συγκεκριμένο θέμα...

https://www.e-tipos.com/newsitem?id=46677

Το όνομά του είναι θρυλικό όσο και οικείο στους απανταχού Ηπειρώτες αλλά και στους λάτρεις της ελληνικής παράδοσης. Ο Πετρο-Λούκας Χαλκιάς, γέννημα-θρέμμα Ηπειρώτης, διαθέτει τέχνη, ύφος, λυρισμό και σπάνια δεξιοτεχνία. Πέρα από το «φυσικό» του χώρο, το πάλκο, στις πλατείες των χωριών δεν δίστασε να παίξει ηπειρώτικους σκοπούς με Ινδούς μουσικούς και Αφρικανούς τζαζίστες, συνοδεία οργάνων με ονομασίες όπως μπανσούρι και μάλι-κόρα, που και ο ίδιος ακόμα δυσκολεύεται να προφέρει.
Με το κλαρίνο του «κεντάει» για τουλάχιστον 60 χρόνια στα πανηγύρια, στις συναυλίες, σε κάθε είδους εκδηλώσεις οι οποίες μετατρέπονται σε ευκαιρία για φαγοπότι και γλέντι μέχρι τα ξημερώματα. Το παίξιμό του ξεχωρίζει, αφήνει τη δική του σφραγίδα, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για την εποχή μας. Και σήμερα, στα 74 χρόνια του, κουβαλάει στις αποσκευές του μια συλλογή μοναδικών στιγμών και ήχων, με μια μανιώδη προσήλωση στην αυθεντική ελληνική παράδοση, αφήνοντας ωστόσο ανοιχτό το παράθυρο στο καινούργιο και στο διαφορετικό.
Γεννήθηκε το 1934 στο Δελβινάκι της Ηπείρου, λίγα χιλιόμετρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Εδώ και πέντε γενιές, από πάππου προς πάππου, η οικογένειά του βγάζει απαραιτήτως τουλάχιστον ένα… κλαρίνο. Ετσι και ο ίδιος έβγαλε το γιο του κι αυτός με τη σειρά του τον εγγονό Πέτρο Χαλκιά.
«Ο πατέρας μου δεν ήθελε να γίνω μουσικός. Από 11 χρόνων με έβαλε να δουλεύω σε συνεργείο αυτοκινήτων. Εμένα, όμως, ο ήχος του κλαρίνου κυλούσε στο αίμα μου. Εφτιαξα το πρώτο μου κλαρίνο από το ξύλο ενός δέντρου και άρχισα να μαθαίνω κρυφά».
Ο πρώτος που τον «ανακάλυψε» ήταν ο παππούς του, Λουκάς Χαρισιάδης, κλαριντζής και ο ίδιος. Εντυπωσιάστηκε από το έμφυτο ταλέντο του μικρού Πέτρου και τον βοήθησε να ξεκινήσει μαθήματα με το «καλύτερο κλαρίνο του Ζαγορίου», τον Φίλιππα Ρούντα. «Το βάπτισμα του πυρός το πήρα σε ένα γάμο στα Δολιανά. Επαιζε το καλύτερο τότε συγκρότημα, τα Τακούτσια, με τον Ρούντα στο κλαρίνο. Ο δάσκαλος κάποια στιγμή έπεσε κάτω απ’ το μεθύσι την ώρα της πρόβας. Ανάστατοι, οι υπόλοιποι μουσικοί ήρθαν στο σπίτι και με φώναξαν να παίξω στη θέση του». Ο κόσμος θαύμασε τον 11χρονο κλαριντζή και από τότε ο Ρούντας τον πήρε μαζί του ως δεύτερο κλαρίνο. «Τον ίδιο χρόνο κατέβηκα στην Αθήνα, όπου έπαιζε ο πατέρας μου. Σε μια πρόβα με άκουσε ένας παρουσιαστής και μου ζήτησε να παίξω στη ραδιοφωνική του εκπομπή. Κάπως έτσι ξεκίνησε η καριέρα μου».
Το όνομά του είναι Πέτρος Χαλκιάς. Το Πετρο-Λούκας προέκυψε ύστερα από ένα τυπογραφικό λάθος στον πρώτο του δίσκο, όπου είχε γραφεί Τ. Χαλκιάς. «Τότε αποφάσισα να με αποκαλούν Πετρο-Λούκα, από το όνομα του παππού μου, Λουκά Χαρισιάδη».
Στα δεκαοχτώ του χρόνια παντρεύτηκε τη σύζυγό του Μαρία. «Στο γλέντι του γάμου σήκωσα το ποτήρι να πιούμε στην υγειά της πρώτης μου αγάπης. Επεσε παγωμάρα. Ο πεθερός μου με αγριοκοίταξε. Για να προλάβω την παρεξήγηση, τους είπα ότι η πρώτη μου αγάπη ήταν και θα είναι πάντα το… κλαρίνο».
Στα 26 του χρόνια φεύγει μαζί με τη γυναίκα του για την Αμερική, όπου τελικά έμεινε 20 ολόκληρα χρόνια. «Πέρασα μεγάλες δυσκολίες, αλλά τελικά κατάφερα να επιβιώσω, με μόνο εφόδιο τη μουσική μου. Οταν γύρισα δεν βρήκα τίποτα όπως το είχα αφήσει, ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα χωριά της Ηπείρου».
Περιγράφει με μεγάλη συγκίνηση τα πανηγύρια της Ηπείρου και τα αυθεντικά γλέντια, που τώρα πλέον αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση. «Τότε ο κόσμος γλεντούσε με τ’ αφτιά, τώρα γλεντάει περισσότερο με τα μάτια. Βγαίνουν τραγουδίστριες όμορφες, που ουσιαστικά δεν αξίζουν μία.
Οι μουσικοί βγάζουν μεροκάματο προδίδοντας την καλλιτεχνία. Τότε δεν χρειαζόμασταν μικροφωνικές και ηχεία. Η έμπνευσή μας ήταν οι ήχοι της φύσης. Τώρα κοιτάνε ποιος θα ακουστεί πιο δυνατά. Το κάθε κλαρίνο είχε το χρώμα του, τη σφραγίδα του. Ακουγες και ήξερες ποιος έπαιζε. Ητανε πραγματικοί καλλιτέχνες. Βγάζανε αίσθημα. Τα πανηγύρια ήταν της Εκκλησίας. Παίρνανε σφαχτά και κρασί κι όλος ο κόσμος έτρωγε κι έπινε δωρεάν. Τώρα είναι δουλειά των κέντρων. Ποιος θα φέρει τη μεγαλύτερη φίρμα. Ξεφύγαμε από την παράδοση. Ξεχάσαμε τις ρίζες μας.
Την Ακρόπολη μπορούν να την γκρεμίσουν, αλλά δεν το κάνουν. Ετσι κι εμείς δεν μπορούμε να πειράξουμε την παράδοση, γιατί είναι η προίκα των παιδιών μας».
Ο άνθρωπος που έκανε άνω κάτω 8 εκατ. μουσικούς
Αυτή είναι η λεζάντα της φωτογραφίας του κ. Χαλκιά στον τοίχο του μεγαλύτερου σωματείου μουσικών στη Νέα Υόρκη
«Πετρο-Λούκας Χαλκιάς. Ο άνθρωπος που έκανε άνω κάτω οκτώ εκατομμύρια μουσικούς». Αυτή είναι η λεζάντα της φωτογραφίας του κ. Χαλκιά, ο οποίος φιγουράρει ανάμεσα στα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, στον τοίχο του μεγαλύτερου σωματείου μουσικών στη Νέα Υόρκη.
«Οταν πήγα στην Αμερική, με υποχρέωσαν να γραφτώ στο σωματείο μουσικών που είχε τότε 8 εκατ. μέλη από όλο τον κόσμο. Μαζευόμασταν δύο φορές την εβδομάδα σε μια τεράστια αίθουσα για συνέλευση. Ο πρόεδρος έβαζε κάτω το χάρτη, διάλεγε χώρα και ζητούσε μουσικούς. Κάποια μέρα ήρθε η σειρά της Ελλάδας. “Greece”, φώναξε ο πρόεδρος και ανέβηκε στη σκηνή ο κ. Χαλκιάς με το κλαρίνο του. Θυμάται τα λόγια του προτού αρχίσει να παίζει. «Εμείς στην Ελλάδα έχουμε όλα τα χρώματα της μουσικής. Αλλά έχουμε κι ένα μοναδικό στο είδος του, που δεν το έχει κανένας, το ηπειρώτικο». Εκλεισε τα μάτια και έπαιξε ένα μοιρολόι από τα πιο σπάνια.
«“Mr. Xalkias”, φωνάζει ένας συνθέτης, “μήπως αυτή η μουσική δεν είναι ελληνική; Αν ήταν, θα την προωθούσαν οι Ελληνες και θα είχαν μαγέψει όλο τον κόσμο. Μήπως είναι αλβανική;”, ‘‘Τι λέτε, κύριε; Μ’ αυτά τα τραγούδια με νανούριζε η μάνα μου στη σαρμανίτσα. Δεν υπάρχει τίποτε πιο ελληνικό απ’ αυτό’’. Μου ζήτησε να του παίξω τρεις νότες. Μ’ αυτές έγραψε το αμερικανικό σουξέ ‘‘that’s the way, I like it’’ και μου έδωσε χίλια δολάρια για τις νότες μου».
«Ο πρόεδρος του σωματείου προσβλήθηκε και έβαλε ανθρώπους να με απελάσουν από τη χώρα, γιατί τάχα τέτοιους μουσικούς είχαν πολλούς και δεν ήθελαν άλλους. Του πρότεινα να διαλέξει τους καλύτερους που είχε και να τους βάλει να παίξουν μαζί μου για να αποδείξει τα λεγόμενά του. Αν τα κατάφερναν, θα έφευγα από τη χώρα την επόμενη μέρα. Δέχτηκε την πρόκληση. Ενα βράδυ ήρθαν στο μαγαζί που έπαιζα, το “Πορτ Σάιντ”. Ηταν εκεί και ο Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα. Ανέβηκαν στη σκηνή. Επαιξα ηπειρώτικα. Οι μουσικοί του αλλού πάταγαν και αλλού βρίσκονταν. Παραδέχτηκε το λάθος του και μου ζήτησε συγγνώμη. Ετσι προέκυψε η λεζάντα της φωτογραφίας».
«Οταν έπαιξα ηπειρώτικο μοιρολόι, ο Ινδός πρέσβης προσευχόταν»
Το καλοκαίρι του 2005 ο Πετρο-Λούκας Χαλκιάς ανέβηκε στη σκηνή του Λυκαβηττού μαζί με Αφρικανούς και Ινδούς μουσικούς για μια παράσταση με τίτλο «Οι Ελληνες και ο κόσμος. Μαγικές συναντήσεις». Από αυτή την εμφάνιση προέκυψαν πέντε δίσκοι που τον έκαναν γνωστό ακόμα και στους πιο «κουλτουριάρηδες» ακροατές, οι οποίοι έως τότε δεν απέφευγαν να σνομπάρουν το δημοτικό τραγούδι. «Η ελληνική δημοτική παράδοση είναι η βάση για όλες τις μουσικές του κόσμου. Εγώ το πιστεύω και κατάφερα να το αποδείξω. Οταν έπαιξα ηπειρώτικο μοιρολόι, ο Ινδός πρέσβης γονάτισε και προσευχόταν, γιατί, όπως είπε, με αυτές τις μελωδίες οι Ινδοί προσεύχονται από τα χρόνια του Μεγαλέξανδρου. Κι εμείς την έχουμε παραπεταμένη. Η πεντατονική κλίμακα του ηπειρώτικου είναι αρχαία ελληνική μουσική. Οι πρόγονοί μας την πήραν, τη στόλισαν με καινούργια πετραδάκια, αλλά η κολόνα έμεινε ίδια. Το γνήσιο ελληνικό αίσθημα πρέπει να το περάσουμε στα παιδιά από το σχολείο. Να το γνωρίσουν και να το εκτιμήσουν, να το μεταφέρουν σε όλο τον κόσμο και να είναι περήφανοι για την καταγωγή τους».

Για να ακούσω τη γνώμη σας για την παραδοσιακή ελληνική μουσική...
Σας αρέσει;;;
Διασκεδάζετε με αυτήν;;;
Θα πηγαίνατε σε ένα πανηγύρι για να διασκεδάσετε;;;
Για μένα είναι ίσως η πιο αυθεντική και γνήσια ελληνική μουσική...Εκείνη που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο κάθε συναίσθημα...Λόγω και της μισής καταγωγής από τον πατέρα μου (κατάγεται από τα Ζαγοροχώρια) έχω έναν λόγο παραπάνω να μου αρέσει το συγκεκριμένο είδος μουσικής...Τα πανηγύρια που διοργανώνονταν στο χωριό μου και πηγαίναμε όταν ήμουνα σε μικρότερη ηλικία (και τα οποία διοργανώνονται ακόμα και σήμερα) είναι από τις καλύτερες αναμνήσεις που έχω...Δεν μου αρέσει να σνομπάρεται η συγκεκριμένη μουσική και συμφωνώ με την άποψη ότι εκφράζει βιώματα των Ελλήνων και ότι συνδέεται άρρηκτα με την ελληνική ιστορία...

Γιώργος · 02-08-08

Αρχική Δημοσίευση από vendetta:
Για να ακούσω τη γνώμη σας για την παραδοσιακή ελληνική μουσική...
Σας αρέσει;;;
Διασκεδάζετε με αυτήν;;;
Θα πηγαίνατε σε ένα πανηγύρι για να διασκεδάσετε;;;

Αμέεεεε!!!

Προσωπικά δεν έχω άμεση σχέση με χωριό (από μεγαλουπόλεις η καταγωγή μου) αλλά έχω ένα μεγάλο κόλλημα με τα δημοτικά, ειδικά τα "κεφάτα", για πανηγύρια, γάμους, γιορτές, βεγγέρες και τέτοια! :clapup:

Πρώτ' απ' όλα είναι ομαδική διασκέδαση, αρκετά σημαντικό για μένα μιας και μ' αρέσει γενικά η "ομαδικότητα" σε τέτοιες ξέφερνες στιγμές.

Και πολλά από αυτά έχουν ρυθμό κατάλληλο για "ομαδικούς χορούς". Συν ότι είναι τραγούδια που βγήκαν από την ιστορία και την καθημερινότητα της εκάστοτε περιοχής, τα οποία και εκφράζουν.

Και με αφορμή αυτό:

Αρχική Δημοσίευση από vendetta:
Δεν μου αρέσει να σνομπάρεται η συγκεκριμένη μουσική[...]

να σχολιάσω και το σήμερα: μπόλικος κόσμος (μια μερίδα απλά, όχι όλοι) θεωρεί μίζερα ή παρωχημένα τα τραγούδια αυτά - και τον κόσμο που τα ακούει.

Δεν μπορώ να κατανοήσω το γιατί, αλλά σεβαστές και οι όποιες αντίθετες απόψεις φυσικά.

Και ένα ποτπουρί να γιάνει η ψυχή σας, από γάμους, χορούς και πανηγύρια.

Και ένα χασάπικο (#2) που είναι "χορός και τύπος των τραγουδιών των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη. Οι ρίζες του ανάγονται στη βυζαντινή περίοδο. Σήμερα το συναντάμε και στην τέχνη των Τούρκων" (source) και γι' αυτό μπορεί (κατ' εμέ) να θεωρηθεί "παραδοσιακό" κι αυτό.

Subject to change · 04-08-08

Τη σιχαίνομαι, είναι τελείως έξω από το γούστο μου και την αισθητική* μου.

*πριν βιαστείτε να σκεφτείτε "αει μωρή ψωνάρα που έχεις και αισθητική", αναφέρω ότι αισθητική έχουμε όλοι, αυτό που εννοούμε συνήθως όταν λέμε "αυτός έχει αισθητική" είναι ότι έχει καλή αισθητική.

Γίδι · 04-08-08

Δεν έχω μεγάλη επαφή με την παραδοσιακή μας μουσική, αλλά λατρεύω την κρητική... Ακούω φανατικά Ξυλούρη, Λουδοβίκο, Ψαραντώνη, αλλά και κανα Αλεφαντινό.

Είναι πιο πολύ συναισθηματικό το δέσιμο, όταν είμαι Αθήνα πιάνω κανα Κρήτη FM και το βάζω στη διαπασών!

Ηρώ · 07-08-08

Όταν αναφέρομαι σε παραδοσιακή μουσική, μιας και δεν εχω επαφή με άλλες εγώ αναφερομαι στην Ηπειρώτικη. Δηλαδή τους αργούς συρτούς στα 3 που στο τσακίρ κέφι χορεύονται στα γόνατα!

Μου αρέσει πάρα πολύ και διασκεδάζω πολύ με αυτή. Σίγουρα κάθε καλοκαίρι θα πάω τουλάχιστον μια φορά σε κάποιο πανηγύρι, κατά προτίμηση σε κάποιο μικρό χωριουδάκι με απαραίτητη προυπόθεση το κλαρίνο να είναι καλό!

Βέβαια νομίζω πως μου αρέσει τόσο επειδή είμαι μακρυά από τον τόπο μου(που να ΄μουν και στα ξένα

) και κάθε φορά που την ακούω μου τον θυμίζει.
Αν έμενα μόνιμα την Ήπειρο το θεωρώ σχεδόν απίθανο να έβαζα να ακούσω κλαρίνα στο σπίτι μου, όπως κάνω τώρα.

Ας πάρουμε και μια ιδέα από Αλέκο Κιτσάκη "το αηδόνι της Ηπείρου"

e-sofia · 06-02-09

Η παράδοση είναι πάρα πολύ συμαντική.
Οι χοροί κάθε τόπου ή περιοχής έχουν να δείξουν και να πουν πολλά πράγματα.
Οποιος δεν το καταλαβένει αυτό είναι πολύ μικρός στα μάτια μου.
Δεν είπε κανείς βέβαια είναι δικαίωμα του καθενός να ακούει ότι θέλει,
Είμαι σε σύλλογο Παραδοσιακών όλων τον περιοχών και εθίμων.
Μου αρέσει πάρα πολύ. Μαθαίνω πολλά πράγματα και νιώθω κάθε λαού τέχνη.
γιατί ο χορός είναι τέχνη.

Obscura · 06-02-09

Οι χοροί κάθε τόπου ή περιοχής έχουν να δείξουν και να πουν πολλά πράγματα

Όπως;

xanp · 06-02-09

μου αρέσει πάρα πολύ η παραδοσιακή μουσική...
Από πολύ μικρή πηγαίνω και παραδοσιακούς χορούς και αισθάνομαι πολύ τυχερή που έμαθα τι σημαίνει κάθε χορός, πότε τον χορεύουν και γενικά όλα όσα εκφράζουν την παράδοση μας. Με μεγάλη μου χαρά χόρευα μπροστά σε πολύ κόσμο σε κάθε παράσταση.
Ακόμα και σήμερα έχουμε άπειρα cd με παραδοσιακά τραγούδια (κυρίως ηπειρώτικα) που τα ακούμε σε όλες μας τις οικογενειακές συγκεντρώσεις.
Παρόλο που παντρεύτηκα στην Αθήνα οι γονείς μου κρατήσανε όλες τις παραδόσεις και ενώ στην αρχή ήμουν διστακτική με τα κλαρίνα που με συνόδευσαν με τα πόδια στην εκκλησία(είναι πολύ κοντά από το σπίτι μου) καθώς και μετά στο κέντρο η αλήθεια είναι ότι στο τέλος χάρηκα πάρα πολύ μιας και όλοι οι καλεσμένοι χόρεψαν και το ευχαριστηθήκαμε.

Εννοείται ότι και σε πανηγύρια πάμε ιδίως όταν είμαστε στο χωριό.

georb · 18-02-09

Η ελληνική παραδοσιακή μουσική ή αλλιώς «δημοτική μουσική» όπως συνηθίζεται να λέγεται, περιλαμβάνει όλα τα τραγούδια, σκοπούς και ρυθμούς των ελλαδικών περιοχών. Δεν πρόκειται για ένα είδος αλλά πολλά, που χαρακτηρίζονται συνήθως από την περιοχή στην οποία παίζονται ή από την οποία κατάγονται (νησιώτικα, ηπειρώτικα, ποντιακά κτλ).
Επομενως είναι λογικό κάποιοι να έχουν ιδιαίτερη συμπάθεια σε κάποιο είδος της παραδοσιακής μουσικής.
Επειδή ασχολούμαι με την παραδοσιακή μουσική καλό είναι να έχουμε ακούσματα από όλα τα ειδή έτσι ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τον τρόπο ζωης ,τα ήθη και τα έθιμα ενός τόπου άσχετα αν δεν καταγόμαστε από εκεί.
Κάθε είδος έχει τη δική του ομορφιά και τη δική του αρμονία αλλά όλα εμπνέονται από τη φύση ,τη ζωη ,τον πονο, την αγάπη κτλ.

Όπως είχε πει και ο Γ. Σεφέρης

Δεν θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί αυτή η χάρη.
Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές, που σιγά σιγά βουλιάζει
και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της
κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.

jesse_james · 18-02-09

'

ΩΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

https://www.youtube.com/watch?v=0AEBAFeWOio

Να καούν τα κάρβουνα!

elenaki92 · 07-05-10

Η ελληνική παραδοσιακή μουσική για μένα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις γιορτές και τις χαρές. Μεγάλωσα σ ένα χωριό που όλοι περιμένουν κάθε χρόνο πως και πως το πανηγύρι για να βγουν στους δρόμους με τους ζουρνάδες. Αυτός ο ήχος του ζουρνά για τους περισσότερους λειτουργεί θα έλεγα σα ναρκωτικό. Όλα τα προβλήματα ξεχνιούνται εκείνες τις μέρες και όλοι γίνονται ένα. Το σημαντικότερο είναι ότι οι νέοι στηρίζουν αυτή την παράδοση που θέλει επί 3 συνεχόμενες μέρες απ την προπαραμονη μέχρι και ανήμερα της αγίας παρασκευής να γυρίζουν στα στενά του χωριού με τους ζουρνάδες, να μπαίνουν όλοι στις αυλές των σπιτιών όσων συμμετέχουν και να χορεύουν και να κερνιούνται ποτά. Όταν βλέπω ότι 250 νέοι ενώνονται υπό τους ήχους των ζουρνάδων για να γλέντησουν και να κρατήσουν την παράδοση δε χρειάζομαι τίποτα άλλο... Βέβαια και τα χάλκινα παίρνουν μέρος στη χαρά του πανηγυριού, αλλά αυτα "νταρίζονται", πληρώνονται δηλαδή, απ τις μεγαλύτερες ηλικίες που δε μπορούν ν ακολουθήσουν τους ζουρνάδες. Ακόμη και στους γάμους είναι συνηθισμένο να συνοδεύεται ο γαμπρός κι η νύφη από όργανα για να χορέψουν με τους συγγενείς και τους φίλους τους έξω από το σπίτι, σε 3 σταυροδρόμια και έξω από την εκκλησία. Πολλές φορές στο γλέντι υπάρχουν και ζουρνάδες ή χάλκινα καθότι πολλοί λατρεύουν αυτα τα ακούσματα και τα έχουν συνυφασμένα με τις χαρές. Βέβαια επειδή κρατάω κι από Θράκη, και μόνο στο άκουσμα γκάιντας ξεσηκώνομαι. Σαφώς και τιμώ και την υπόλοιπη Ελλάδα, γι αυτό και πασχίζω να μάθω νέους ρυθμούς και χορούς που θα με κάνουν να γνωρίσω καλύτερα την πατρίδα μου και τα ήθη κι έθιμα κάθε περιοχής. Γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε επικρατούν στις μέρες μας τα μπιτάκια είτε τα σκυλάδικα ή οτιδήποτε άλλο, οι παπούδες μας με ελληνική παραδοσιακή μουσική μεγάλωσαν, αυτή προσπάθησαν να διασώσουν και να διαδώσουν και νομίζω το κατάφεραν ως ένα βαθμό. Τώρα είναι σειρά μας να συνεχίσουμε αυτό το έργο...

Himela · 07-05-10

Μου αρέσει πάρα πολύ η παραδοσιακή μουσική, λιγότερο τα ηπειρώτικα και περισσότερο τα νησιώτικα. Είχαμε χτες παράσταση, για του λόγου το αληθές. Σκίσαμε!!!!!!!!!!!!!!!! :clapup:

vendetta · 01-09-10

Να πω την αλήθεια δεν τον ανακάλυψα εγώ. Το ποστ αυτό ανήκει δικαιωματικά στην Ηρώ. Ο Δημήτρης Υφαντής είναι μέλος του συγκροτήματος Τρίφωνο και κατάγεται από την Ήπειρο και συγκεκριμένα από την Άρτα. Φοβερή φωνή. Απλά ακούστε. Ακούστε δυνατά.

Πατρεύς · 01-09-10

Μερικά από τα αγαπημένα μου παραδοσιακά τραγούδια:

Ένας λεβέντης χόρευε

Εγώ είμ' η βλάχα η έμορφη

Μαριόλα

Κίνησε ο Ζέρβας
(Αφιερωμένο στο φίλο μου τον Great Chaos)

Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά

Οι κλέφτες οι Βελτσισνοί

Στης Πάργας τον ανήφορο

Σ.σ.: Κάνω λάθος ή τα στεριανά παραδοσιακά τραγούδια έχουν λιγότερη απήχηση από τα νησιώτικα;

Ciela · 01-09-10

δικο μου αγαπημενο
στης πικροδαφνης τον ανθο

οντως εχουν μεγαλυτερη απηχηση, κυριως γιατι ειναι πιο "χορευτικα". αλλα τι να κανουμε, το κλαρινο ειναι για τους πιο "ψαγμενους"

Γίδι · 01-09-10

Πόντος

Ν' αοιλλή εμάς να βάι εμάς η Ρωμανία πάρθεν, Χρύσανθος, Βεριώτης

Κι άλλο από το Χρύσανθο, το αηδόνι του Πόντου, στα τούρκικα

και για να περάσω από τον Πόντο στην Κρήτη: Νίκος Ξυλούρης , Χρύσανθος - του θάνατου παράγγειλα

Κρήτη

Ψαραντωνης- Θα ανεβω στον ουρανο (πετροπερδικα)

Ή από τους Δημήτρη και Μιχάλη Κουνάλη

Ηρώ · 02-09-10

Από τα ηπειρώτικα προτιμώ τα πωγωνίσια (αργά) ορίστε ένα με την ανατριχιαστική ερμηνεία της Ελένης Βιτάλη:
Χαλασιά μου

Από τα Κρητικά τα ριζίτικα.
Δακρυζω με παραπονο - Νίκος Ξυλούρης

Αλλά το αγαπημένο μου είναι αυτό:
Xαρουλης Γιαννης- Παντα Θλιμμενη χαραυγη

Χαίρομαι όταν νέα παιδιά σαν τον Γιάννη Χαρούλη, αλλά και τον Δημήτρη Υφαντή καταπιάνονται με διασκευές ή ερμηνείες παραδοσιακών τραγουδιών των τόπων τους. Τους θαυμάζω γιατί πέρα από φωνή έχουν ήθος.

Γίδι · 02-09-10

Συμφωνώ για τους νέους, με συγκινούν.
(παρ'όλο το μαλλί του από κάτω)

Μιχάλης Τζουγανάκης, Πάλι πάλι

Δόμνα Σαμίου, Γιάννη μου το μαντίλι σου

Γιαγιά, Γιάννη μου το μαντίλι σου :redface:

nPb · 12-09-10

Αρχική Δημοσίευση από ciela:
δικο μου αγαπημενο
στης πικροδαφνης τον ανθο

οντως εχουν μεγαλυτερη απηχηση, κυριως γιατι ειναι πιο "χορευτικα". αλλα τι να κανουμε, το κλαρινο ειναι για τους πιο "ψαγμενους"

Συμφωνώ.

Σου σηκώνεται η τρίχα...

Παραθέτω κάποια από τα αγαπημένα:
Ξενιτεμενα μου πουλια
και
ΣΑΒΒΑΣ ΣΙΑΤΡΑΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ

Goseithor · 23-09-10

Αρχική Δημοσίευση από vendetta:
Παίρνω αφορμή από το λινκ που παραθέτω παρακάτω και ανοίγω το συγκεκριμένο θέμα...

https://www.e-tipos.com/newsitem?id=46677

Το όνομά του είναι θρυλικό όσο και οικείο στους απανταχού Ηπειρώτες αλλά και στους λάτρεις της ελληνικής παράδοσης. Ο Πετρο-Λούκας Χαλκιάς, γέννημα-θρέμμα Ηπειρώτης, διαθέτει τέχνη, ύφος, λυρισμό και σπάνια δεξιοτεχνία. Πέρα από το «φυσικό» του χώρο, το πάλκο, στις πλατείες των χωριών δεν δίστασε να παίξει ηπειρώτικους σκοπούς με Ινδούς μουσικούς και Αφρικανούς τζαζίστες, συνοδεία οργάνων με ονομασίες όπως μπανσούρι και μάλι-κόρα, που και ο ίδιος ακόμα δυσκολεύεται να προφέρει.
Με το κλαρίνο του «κεντάει» για τουλάχιστον 60 χρόνια στα πανηγύρια, στις συναυλίες, σε κάθε είδους εκδηλώσεις οι οποίες μετατρέπονται σε ευκαιρία για φαγοπότι και γλέντι μέχρι τα ξημερώματα. Το παίξιμό του ξεχωρίζει, αφήνει τη δική του σφραγίδα, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για την εποχή μας. Και σήμερα, στα 74 χρόνια του, κουβαλάει στις αποσκευές του μια συλλογή μοναδικών στιγμών και ήχων, με μια μανιώδη προσήλωση στην αυθεντική ελληνική παράδοση, αφήνοντας ωστόσο ανοιχτό το παράθυρο στο καινούργιο και στο διαφορετικό.
Γεννήθηκε το 1934 στο Δελβινάκι της Ηπείρου, λίγα χιλιόμετρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Εδώ και πέντε γενιές, από πάππου προς πάππου, η οικογένειά του βγάζει απαραιτήτως τουλάχιστον ένα… κλαρίνο. Ετσι και ο ίδιος έβγαλε το γιο του κι αυτός με τη σειρά του τον εγγονό Πέτρο Χαλκιά.
«Ο πατέρας μου δεν ήθελε να γίνω μουσικός. Από 11 χρόνων με έβαλε να δουλεύω σε συνεργείο αυτοκινήτων. Εμένα, όμως, ο ήχος του κλαρίνου κυλούσε στο αίμα μου. Εφτιαξα το πρώτο μου κλαρίνο από το ξύλο ενός δέντρου και άρχισα να μαθαίνω κρυφά».
Ο πρώτος που τον «ανακάλυψε» ήταν ο παππούς του, Λουκάς Χαρισιάδης, κλαριντζής και ο ίδιος. Εντυπωσιάστηκε από το έμφυτο ταλέντο του μικρού Πέτρου και τον βοήθησε να ξεκινήσει μαθήματα με το «καλύτερο κλαρίνο του Ζαγορίου», τον Φίλιππα Ρούντα. «Το βάπτισμα του πυρός το πήρα σε ένα γάμο στα Δολιανά. Επαιζε το καλύτερο τότε συγκρότημα, τα Τακούτσια, με τον Ρούντα στο κλαρίνο. Ο δάσκαλος κάποια στιγμή έπεσε κάτω απ’ το μεθύσι την ώρα της πρόβας. Ανάστατοι, οι υπόλοιποι μουσικοί ήρθαν στο σπίτι και με φώναξαν να παίξω στη θέση του». Ο κόσμος θαύμασε τον 11χρονο κλαριντζή και από τότε ο Ρούντας τον πήρε μαζί του ως δεύτερο κλαρίνο. «Τον ίδιο χρόνο κατέβηκα στην Αθήνα, όπου έπαιζε ο πατέρας μου. Σε μια πρόβα με άκουσε ένας παρουσιαστής και μου ζήτησε να παίξω στη ραδιοφωνική του εκπομπή. Κάπως έτσι ξεκίνησε η καριέρα μου».
Το όνομά του είναι Πέτρος Χαλκιάς. Το Πετρο-Λούκας προέκυψε ύστερα από ένα τυπογραφικό λάθος στον πρώτο του δίσκο, όπου είχε γραφεί Τ. Χαλκιάς. «Τότε αποφάσισα να με αποκαλούν Πετρο-Λούκα, από το όνομα του παππού μου, Λουκά Χαρισιάδη».
Στα δεκαοχτώ του χρόνια παντρεύτηκε τη σύζυγό του Μαρία. «Στο γλέντι του γάμου σήκωσα το ποτήρι να πιούμε στην υγειά της πρώτης μου αγάπης. Επεσε παγωμάρα. Ο πεθερός μου με αγριοκοίταξε. Για να προλάβω την παρεξήγηση, τους είπα ότι η πρώτη μου αγάπη ήταν και θα είναι πάντα το… κλαρίνο».
Στα 26 του χρόνια φεύγει μαζί με τη γυναίκα του για την Αμερική, όπου τελικά έμεινε 20 ολόκληρα χρόνια. «Πέρασα μεγάλες δυσκολίες, αλλά τελικά κατάφερα να επιβιώσω, με μόνο εφόδιο τη μουσική μου. Οταν γύρισα δεν βρήκα τίποτα όπως το είχα αφήσει, ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα χωριά της Ηπείρου».
Περιγράφει με μεγάλη συγκίνηση τα πανηγύρια της Ηπείρου και τα αυθεντικά γλέντια, που τώρα πλέον αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση. «Τότε ο κόσμος γλεντούσε με τ’ αφτιά, τώρα γλεντάει περισσότερο με τα μάτια. Βγαίνουν τραγουδίστριες όμορφες, που ουσιαστικά δεν αξίζουν μία.
Οι μουσικοί βγάζουν μεροκάματο προδίδοντας την καλλιτεχνία. Τότε δεν χρειαζόμασταν μικροφωνικές και ηχεία. Η έμπνευσή μας ήταν οι ήχοι της φύσης. Τώρα κοιτάνε ποιος θα ακουστεί πιο δυνατά. Το κάθε κλαρίνο είχε το χρώμα του, τη σφραγίδα του. Ακουγες και ήξερες ποιος έπαιζε. Ητανε πραγματικοί καλλιτέχνες. Βγάζανε αίσθημα. Τα πανηγύρια ήταν της Εκκλησίας. Παίρνανε σφαχτά και κρασί κι όλος ο κόσμος έτρωγε κι έπινε δωρεάν. Τώρα είναι δουλειά των κέντρων. Ποιος θα φέρει τη μεγαλύτερη φίρμα. Ξεφύγαμε από την παράδοση. Ξεχάσαμε τις ρίζες μας.
Την Ακρόπολη μπορούν να την γκρεμίσουν, αλλά δεν το κάνουν. Ετσι κι εμείς δεν μπορούμε να πειράξουμε την παράδοση, γιατί είναι η προίκα των παιδιών μας».
Ο άνθρωπος που έκανε άνω κάτω 8 εκατ. μουσικούς
Αυτή είναι η λεζάντα της φωτογραφίας του κ. Χαλκιά στον τοίχο του μεγαλύτερου σωματείου μουσικών στη Νέα Υόρκη
«Πετρο-Λούκας Χαλκιάς. Ο άνθρωπος που έκανε άνω κάτω οκτώ εκατομμύρια μουσικούς». Αυτή είναι η λεζάντα της φωτογραφίας του κ. Χαλκιά, ο οποίος φιγουράρει ανάμεσα στα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, στον τοίχο του μεγαλύτερου σωματείου μουσικών στη Νέα Υόρκη.
«Οταν πήγα στην Αμερική, με υποχρέωσαν να γραφτώ στο σωματείο μουσικών που είχε τότε 8 εκατ. μέλη από όλο τον κόσμο. Μαζευόμασταν δύο φορές την εβδομάδα σε μια τεράστια αίθουσα για συνέλευση. Ο πρόεδρος έβαζε κάτω το χάρτη, διάλεγε χώρα και ζητούσε μουσικούς. Κάποια μέρα ήρθε η σειρά της Ελλάδας. “Greece”, φώναξε ο πρόεδρος και ανέβηκε στη σκηνή ο κ. Χαλκιάς με το κλαρίνο του. Θυμάται τα λόγια του προτού αρχίσει να παίζει. «Εμείς στην Ελλάδα έχουμε όλα τα χρώματα της μουσικής. Αλλά έχουμε κι ένα μοναδικό στο είδος του, που δεν το έχει κανένας, το ηπειρώτικο». Εκλεισε τα μάτια και έπαιξε ένα μοιρολόι από τα πιο σπάνια.
«“Mr. Xalkias”, φωνάζει ένας συνθέτης, “μήπως αυτή η μουσική δεν είναι ελληνική; Αν ήταν, θα την προωθούσαν οι Ελληνες και θα είχαν μαγέψει όλο τον κόσμο. Μήπως είναι αλβανική;”, ‘‘Τι λέτε, κύριε; Μ’ αυτά τα τραγούδια με νανούριζε η μάνα μου στη σαρμανίτσα. Δεν υπάρχει τίποτε πιο ελληνικό απ’ αυτό’’. Μου ζήτησε να του παίξω τρεις νότες. Μ’ αυτές έγραψε το αμερικανικό σουξέ ‘‘that’s the way, I like it’’ και μου έδωσε χίλια δολάρια για τις νότες μου».
«Ο πρόεδρος του σωματείου προσβλήθηκε και έβαλε ανθρώπους να με απελάσουν από τη χώρα, γιατί τάχα τέτοιους μουσικούς είχαν πολλούς και δεν ήθελαν άλλους. Του πρότεινα να διαλέξει τους καλύτερους που είχε και να τους βάλει να παίξουν μαζί μου για να αποδείξει τα λεγόμενά του. Αν τα κατάφερναν, θα έφευγα από τη χώρα την επόμενη μέρα. Δέχτηκε την πρόκληση. Ενα βράδυ ήρθαν στο μαγαζί που έπαιζα, το “Πορτ Σάιντ”. Ηταν εκεί και ο Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα. Ανέβηκαν στη σκηνή. Επαιξα ηπειρώτικα. Οι μουσικοί του αλλού πάταγαν και αλλού βρίσκονταν. Παραδέχτηκε το λάθος του και μου ζήτησε συγγνώμη. Ετσι προέκυψε η λεζάντα της φωτογραφίας».
«Οταν έπαιξα ηπειρώτικο μοιρολόι, ο Ινδός πρέσβης προσευχόταν»
Το καλοκαίρι του 2005 ο Πετρο-Λούκας Χαλκιάς ανέβηκε στη σκηνή του Λυκαβηττού μαζί με Αφρικανούς και Ινδούς μουσικούς για μια παράσταση με τίτλο «Οι Ελληνες και ο κόσμος. Μαγικές συναντήσεις». Από αυτή την εμφάνιση προέκυψαν πέντε δίσκοι που τον έκαναν γνωστό ακόμα και στους πιο «κουλτουριάρηδες» ακροατές, οι οποίοι έως τότε δεν απέφευγαν να σνομπάρουν το δημοτικό τραγούδι. «Η ελληνική δημοτική παράδοση είναι η βάση για όλες τις μουσικές του κόσμου. Εγώ το πιστεύω και κατάφερα να το αποδείξω. Οταν έπαιξα ηπειρώτικο μοιρολόι, ο Ινδός πρέσβης γονάτισε και προσευχόταν, γιατί, όπως είπε, με αυτές τις μελωδίες οι Ινδοί προσεύχονται από τα χρόνια του Μεγαλέξανδρου. Κι εμείς την έχουμε παραπεταμένη. Η πεντατονική κλίμακα του ηπειρώτικου είναι αρχαία ελληνική μουσική. Οι πρόγονοί μας την πήραν, τη στόλισαν με καινούργια πετραδάκια, αλλά η κολόνα έμεινε ίδια. Το γνήσιο ελληνικό αίσθημα πρέπει να το περάσουμε στα παιδιά από το σχολείο. Να το γνωρίσουν και να το εκτιμήσουν, να το μεταφέρουν σε όλο τον κόσμο και να είναι περήφανοι για την καταγωγή τους».

Για να ακούσω τη γνώμη σας για την παραδοσιακή ελληνική μουσική...
Σας αρέσει;;;
Διασκεδάζετε με αυτήν;;;
Θα πηγαίνατε σε ένα πανηγύρι για να διασκεδάσετε;;;
Για μένα είναι ίσως η πιο αυθεντική και γνήσια ελληνική μουσική...Εκείνη που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο κάθε συναίσθημα...Λόγω και της μισής καταγωγής από τον πατέρα μου (κατάγεται από τα Ζαγοροχώρια) έχω έναν λόγο παραπάνω να μου αρέσει το συγκεκριμένο είδος μουσικής...Τα πανηγύρια που διοργανώνονταν στο χωριό μου και πηγαίναμε όταν ήμουνα σε μικρότερη ηλικία (και τα οποία διοργανώνονται ακόμα και σήμερα) είναι από τις καλύτερες αναμνήσεις που έχω...Δεν μου αρέσει να σνομπάρεται η συγκεκριμένη μουσική και συμφωνώ με την άποψη ότι εκφράζει βιώματα των Ελλήνων και ότι συνδέεται άρρηκτα με την ελληνική ιστορία...

Ναι τον ξέρω τον κύριο

κάτι έχει πάρει το αυτί μου και απ αυτόν...το χει το χει ο άτιμος

κ εγώ απο κάπου εκει κατάγομαι...εμένα προσωπικα η μουσική της Ηπείρου δεν μου πολυαρέσει...αυτα τα κλαρίνα και τ τούμπανα

περισσότερο με νευριάζουν εκτός βέβαια απο κάποιες εξαιρέσεις...αλλα γενικα μ αρέσει η παραδοσιακή μουσικη κυριώς ότ έχει να κάνει με λύρα..όσο να πεις δίνει άλλη μελωδια που μα ρέσει περισσότερο...Παντώς πιστευω αντέχει για πλ ακόμη η παραδοσικαή μουσικη..Βλέπω πολλούς νέους να ακούνε

Παραδοσιακή ελληνική μουσική

Πολύ δραστήριο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

e-steki.gr Founder

Τιμώμενο Μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Δραστήριο μέλος

Νεοφερμένος

Δραστήριο μέλος

Δραστήριο μέλος

Συντονίστρια

Πολύ δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Επιφανές μέλος

Διάσημο μέλος