Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Nascentes morimur]

ΑΠΑΓΩΓΗ

Η αποκτήνωση των μέσων μαζικής ενημέρωσης,
φιλτραρισμένες ερωτήσεις
υπό το πρίσμα του στιγματισμού.
Για ποια ελευθερία λόγου κάνουν λόγο
όταν φιμώνουν τις πράξεις;

Μίλησε για τα ψυχικά σου βιώματα.
Μίλησε για το σαθρό πολιτικό σύστημα.
Μίλησε για τα στημένα παιχνίδια.
Μίλησε για τις αιματηρές ληστείες.
Μίλησε για τη δωρεάν υγεία.
Μίλησε για τη δωρεάν παιδεία.
Μίλησε για τους νόμιμους τοκογλύφους.
Μίλησε για την βιομηχανία των όπλων.
Μίλησε για τον ευνουχισμό του άντρα.
Μίλησε για την απόλυτη ανεξαρτησία της γυναίκας.
Μίλησε για τους φρικαρισμένους ψυχίατρους.
Μίλησε για τα συμφωνητικά γάμου.
Μίλησε για τους συνταξιούχους.
Μίλησε για τους απολυμένους.
Μίλησε για τα ένστολα ανδροειδή.
Μίλησε για το ξεπούλημα της ελληνικής περιουσίας.
Μίλησε για την αγάπη.
Μίλησε για τους εργολάβους κηδειών.
Μίλησε για τους άκαρδους γιατρούς.
Μίλησε για τους δανειολήπτες.
Μίλησε για τους ελευθέρους επαγγελματίες.
Μίλησε για το ασφαλιστικό σύστημα.
Μίλησε για τους ζωόφιλους.
Μίλησε για τους οικόσιτους τεμπέληδες.
Μίλησε για τους άσπλαχνους επιχειρηματίες.
Μίλησε για τα νεκρά μωρά στην Αιθιοπία.
Μίλησε για τον εμφύλιο στη Συρία.

Ημίαιμοι καταπατούν τους θεσμούς,
καταπατούν τον τρόπο ζωής μας.
Γεννάνε μελλοντικούς γενίτσαρους
σε καθαρά δωμάτια δίχως εικονίσματα,
παραδίδουν το χρίσμα σε ορθόδοξους ναούς.
Τρέφουν με ακατάλυτο μίσος
την καρδιά του λυκάνθρωπου για το ιερό σύμβολο.

Βλέπω τη γενιά μου να ξεκληρίζεται
και τραυματίζω θανάσιμα
τα ανεξίτηλα καλοκαίρια στην πολυκατοικία.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες της βάφτισής μου
και παρακαλάω τον ουράνιο βασιλιά
να μην υπήρχα σε αυτές.
Δεν θέλω να ζω κλεμμένες στιγμές.
Δεν θέλω να υποχρεώνομαι σε κανέναν.
Δεν θέλω τα ματωμένα χρήματά σας.

Πού να επιρρίψω ευθύνες;
Στους ατιμώρητους γραβατοφόρους;
Στους μανιακούς εφοπλιστές;
Στους προσκεκλημένους στα πάνελ;
Στους «βαδίζω σε μια γραμμή» δημοσιογράφους;
Στους εμπρηστές των δασών;
Στους γλυκανάλατους κριτικούς ταλέντων;
Στους άπληστους τραπεζικούς;
Στους ψυχοφθόρους υποκινητές;
Στους πολιτικά ιδεολόγους;

Βιασμός,
αυτοκαταστροφή,
φυλάκιση,
παράνοια,
εγκλεισμός,
μυστηριακοί δεσμοί,
αίμα,
χώμα,
πορνεία,
καντηλανάφτες,
χάλκινα τάματα,
προσευχή,
κραιπάλη,
έλλειψη επικοινωνίας,
νυμφομανείς καμαριέρες,
διόπτρες,
φωταγωγοί,
ατιμωρησία,
πλάσματα της νύχτας,
γυαλισμένοι νεκροθάφτες,
καταναλωτική κοινωνία,
ατροφικός πληθωρισμός.

Όποιος θέλει να μου πάρει
βίαια την ανάσα,
πρέπει να με σκοτώσει.

Λ.Μερτύρης

Spoiler: Πρόγονε πίθηκε εσύ τι λες;

 

[Emmanouela.]

ΑΠΑΓΩΓΗ

Η αποκτήνωση των μέσων μαζικής ενημέρωσης,
φιλτραρισμένες ερωτήσεις
υπό το πρίσμα του στιγματισμού.
Για ποια ελευθερία λόγου κάνουν λόγο
όταν φιμώνουν τις πράξεις;

Μίλησε για τα ψυχικά σου βιώματα.
Μίλησε για το σαθρό πολιτικό σύστημα.
Μίλησε για τα στημένα παιχνίδια.
Μίλησε για τις αιματηρές ληστείες.
Μίλησε για τη δωρεάν υγεία.
Μίλησε για τη δωρεάν παιδεία.
Μίλησε για τους νόμιμους τοκογλύφους.
Μίλησε για την βιομηχανία των όπλων.
Μίλησε για τον ευνουχισμό του άντρα.
Μίλησε για την απόλυτη ανεξαρτησία της γυναίκας.
Μίλησε για τους φρικαρισμένους ψυχίατρους.
Μίλησε για τα συμφωνητικά γάμου.
Μίλησε για τους συνταξιούχους.
Μίλησε για τους απολυμένους.
Μίλησε για τα ένστολα ανδροειδή.
Μίλησε για το ξεπούλημα της ελληνικής περιουσίας.
Μίλησε για την αγάπη.
Μίλησε για τους εργολάβους κηδειών.
Μίλησε για τους άκαρδους γιατρούς.
Μίλησε για τους δανειολήπτες.
Μίλησε για τους ελευθέρους επαγγελματίες.
Μίλησε για το ασφαλιστικό σύστημα.
Μίλησε για τους ζωόφιλους.
Μίλησε για τους οικόσιτους τεμπέληδες.
Μίλησε για τους άσπλαχνους επιχειρηματίες.
Μίλησε για τα νεκρά μωρά στην Αιθιοπία.
Μίλησε για τον εμφύλιο στη Συρία.

Ημίαιμοι καταπατούν τους θεσμούς,
καταπατούν τον τρόπο ζωής μας.
Γεννάνε μελλοντικούς γενίτσαρους
σε καθαρά δωμάτια δίχως εικονίσματα,
παραδίδουν το χρίσμα σε ορθόδοξους ναούς.
Τρέφουν με ακατάλυτο μίσος
την καρδιά του λυκάνθρωπου για το ιερό σύμβολο.

Βλέπω τη γενιά μου να ξεκληρίζεται
και τραυματίζω θανάσιμα
τα ανεξίτηλα καλοκαίρια στην πολυκατοικία.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες της βάφτισής μου
και παρακαλάω τον ουράνιο βασιλιά
να μην υπήρχα σε αυτές.
Δεν θέλω να ζω κλεμμένες στιγμές.
Δεν θέλω να υποχρεώνομαι σε κανέναν.
Δεν θέλω τα ματωμένα χρήματά σας.

Πού να επιρρίψω ευθύνες;
Στους ατιμώρητους γραβατοφόρους;
Στους μανιακούς εφοπλιστές;
Στους προσκεκλημένους στα πάνελ;
Στους «βαδίζω σε μια γραμμή» δημοσιογράφους;
Στους εμπρηστές των δασών;
Στους γλυκανάλατους κριτικούς ταλέντων;
Στους άπληστους τραπεζικούς;
Στους ψυχοφθόρους υποκινητές;
Στους πολιτικά ιδεολόγους;

Βιασμός,
αυτοκαταστροφή,
φυλάκιση,
παράνοια,
εγκλεισμός,
μυστηριακοί δεσμοί,
αίμα,
χώμα,
πορνεία,
καντηλανάφτες,
χάλκινα τάματα,
προσευχή,
κραιπάλη,
έλλειψη επικοινωνίας,
νυμφομανείς καμαριέρες,
διόπτρες,
φωταγωγοί,
ατιμωρησία,
πλάσματα της νύχτας,
γυαλισμένοι νεκροθάφτες,
καταναλωτική κοινωνία,
ατροφικός πληθωρισμός.

Όποιος θέλει να μου πάρει
βίαια την ανάσα,
πρέπει να με σκοτώσει.

Λ.Μερτύρης

Spoiler: Πρόγονε πίθηκε εσύ τι λες;

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.


Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Καβάφης

 

[glayki]

Ε Ρ Η Μ Ι Α

του Γιώργου Θέμελη




Έξω από μας πεθαίνουν τα πράγματα

Άπ’ όπου περάσης νύχτα, ακούς σαν ένα ψίθυρο

Να βγαίνη από τους δρόμους που δεν πάτησες,

Από τα σπίτια που δεν επισκέφθηκες,


Απ’ τα παράθυρα που δεν άνοιξες,

Απ’ τα ποτάμια που δεν έσκυψες να πιής νερό,

Από τα πλοία που δεν ταξίδεψες.

Έξω από μας πεθαίνουν τα δέντρα που δεν γνωρίσαμε.

Ο άνεμος περνά από δάση αφανισμένα.

Πεθαίνουν τα ζώα από ανωνυμία και τα πουλιά από σιωπή.

Τα σώματα πεθαίνουν σιγά - σιγά από εγκατάλειψη

Μαζί με τα παλιά μας φορέματα μες στα σεντούκια.

Πεθαίνουν τα χέρια, που δεν αγγίσαμε, από μοναξιά.

Τα όνειρα, που δεν είδαμε, από στέρηση φωτός.

Έξω από μας αρχίζει η ερημία του θανάτου.

 

[Κάμπια]

Απολείπειν ο θεός Aντώνιον - Κ.Π. Καβάφης

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.

 

[glayki]

Τσαρλς Μπουκόφσκι
μην ξεχνάς
υπάρχει πάντα κάποιος ή κάτι
που σε περιμένει,
κάτι δυνατότερο, πιο έξυπνο,
πιο κακό, πιο καλοσυνάτο, πιο ανθεκτικό,
κάτι μεγαλύτερο, κάτι καλύτερο,
κάτι χειρότερο, κάτι με
μάτια σαν της τίγρης, σαγόνια σαν του καρχαρία,
κάτι πιο τρελό από τρελό,
λογικότερο του λογικού,
υπάρχει πάντα κάτι ή κάποιος
που σε περιμένει
ενώ φοράς τα παπούτσια σου
ή ενώ κοιμάσαι
ή ενώ πετάς τα σκουπίδια
ή χαϊδεύεις τη γάτα σου
ή πλένεις τα δόντια σου
ή γιορτάζεις μια αργία
υπάρχει πάντα κάποιος ή κάτι
που σε περιμένει.

έχε το καλά στον νου σου
ώστε όταν συμβεί
να είσαι όσο πιο έτοιμος γίνεται.

μέχρι τότε, καλή σου
μέρα
αν είσαι ακόμα εκεί.
εγώ είμαι, νομίζω –
μόλις έκαψα τα δάχτυλά μου
μ’ αυτό
το τσιγάρο.

 

[Nascentes morimur]

Προτίμηση

Έγινες ποίημα

τραγούδι του ανέμου

αγέραστος καημός,

καρπός Ιδέας.

Γιατί τόση μεταποίηση;

Σε προτιμούσα ζάχαρη

να καίω τα δάκτυλά μου.

Ε.Μπόμπολη​

 

[glayki]

Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ…
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές…
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν…







Οδυσσέας Ελύτης

 

[Nascentes morimur]

Σας λέει ο ποιητής, Τρελαθείτε δειλοί!
Γιατί ετούτο είναι ο έρωτας
να θρησκεύεσαι στην ανταρσία
να τρέφεις την ασίγαστη ταραχή
να μη λες υπάρχει ελπίδα
αλλά μακελειό των σφαγμένων Ήλιων
Εκεί στα θερινά χωράφια της νύχτας
να βλέπεις το θάνατο παντού μακριά
να τραβά τους σύρτες
για να διαβούν τα κουρασμένα κοπάδια
Άπειρος μέσα στο άπειρο
απόλαυση να ζητάς
γιατί ετούτο είναι ο έρωτας
να γυμνώνεις τα νεύρα
να παίζεις με τα κόκαλα
να κλέβεις τη φωτιά για να βάλεις φωτιά

Ευσεβές άσμα του Έρωτος​

A.Αντωνάκος

​

 

[Nascentes morimur]

Never let me lose the marvel
of your statue-like eyes, or the accent
the solitary rose of your breath
places on my cheek at night.
I am afraid of being, on this shore,
a branchless trunk, and what I most regret
is having no flower, pulp, or clay
for the worm of my despair.
If you are my hidden treasure,
if you are my cross, my dampened pain,
if I am a dog, and you alone my master,
never let me lose what I have gained,
and adorn the branches of your river
with leaves of my estranged Autumn.

Sonnet of the Sweet Complaint
Federico García Lorca
from Sonnets of Dark Love,
translated by J.K. Walsh and F. Aragon

 

[Κάμπια]

Γραφιάς
Οι ώρες μ’ εχλώμιαναν, γυρτός που βρέθηκε ξανά
στο αχάριστο τραπέζι.
(Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο στον τοίχο αντικρινά
ο ήλιος γλιστράει και παίζει.)

Διπλώνοντας το στήθος μου, γυρεύω αναπνοή
στη σκόνη των χαρτιών μου.
(Σφύζει γλυκά και ακούγεται χιλιόφωνα η ζωή
στα ελεύθερα του δρόμου.)

Απόκαμα, θολώσανε τα μάτια μου και ο νους,
όμως ακόμη γράφω.
(Στο βάζο ξέρω δίπλα μου δυο κρίνους φωτεινούς.
Σα να ‘χουν βγει σε τάφο.)

Κώστας Καρυωτάκης ​

 

[parafernalia]

Μυστική Μαθητεία
του Λουίς Γκαρθία Μοντέρο

Το σπίτι σαν καράβι
στα πέλαγα του Ιούνη.

Οι δρόμοι σαν τα τρένα
σε μια γαλήνια νύχτα.

Τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν στον κόσμο.

Μπορώ να βεβαιώσω
πως τώρα ζω σε ένα βιβλίο με ποιήματα.

Μα αν εσύ με κοιτάς,
αποφασισμένη να υπάρξεις
μέσα απ’ τα ήρεμα βάθη των ματιών σου,
τότε υπάρχει κι ο κόσμος.

Και πολύ πιθανόν
στο τέλος κι εγώ να υπάρξω μαζί σου..

 

[Nascentes morimur]

I have dreamed of you so much

that you are no longer real.
Is there still time for me to reach your breathing body, to kiss your mouth and make
your dear voice come alive again?

I have dreamed of you so much that my arms, grown used to being crossed on my
chest as I hugged your shadow, would perhaps not bend to the shape of your body.
For faced with the real form of what has haunted me and governed me for so many
days and years, I would surely become a shadow.

O scales of feeling.

I have dreamed of you so much that surely there is no more time for me to wake up.
I sleep on my feet prey to all the forms of life and love, and you, the only one who
counts for me today, I can no more touch your face and lips than touch the lips and
face of some passerby.

I have dreamed of you so much, have walked so much, talked so much, slept so much
with your phantom, that perhaps the only thing left for me is to become a phantom
among phantoms, a shadow a hundred times more shadow than the shadow the
moves and goes on moving, brightly, over the sundial of your life.

R.Desnos

Spoiler: Keep me where you hide your second sight Deep inside where secrets start Where the lovers go when they are tired

 

[parafernalia]

Μεθάτε

Πρέπει να μαστε όλο μεθυσμένοι.
Είναι το παν: η μόνη λύση.
Μη μας βαραίνει το φριχτό φορτίο του Χρόνου,
που μας τσακίζει και στη γης μας σπρώχνει,
μας πρέπει ένα μεθύσι χωρίς τέλος.

Μα με τί;
Με κρασί, με ποίηση ή μ' αρετή.
Διαλέχτε. Όμως μεθάτε.

Κι αν κάποτε ξυπνήσετε ίσως
πάνω σε σκάλες αναχτόρων,
στο χλωρό χορτάρι μίας τάφρου,
μέσα στη μοναξιά της κάμαρής σας,
και νιώσετε πως το μεθύσι σας περνάει
ή κιόλας πως κοντεύει να περάσει,
ρωτήσετε τον άνεμο, το κύμα, το άστρο, το πουλί και το ρολόγι,
το κάθε τι που φεύγει, κλαίει, τρέχει, που τραγουδά, που μιλεί:
Τί ώρα να ναι;
Θα σας πούν κι ο άνεμος και τ' άστρι και το ρολόγι, το πουλί:

Είναι ώρα για μεθύσι.

Μην είστε ανελέητοι σκλάβοι του Χρόνου,
μεθάτε, μεθάτε δίχως τελειωμό, μεθάτε.
Με κρασί, με ποίηση ή μ' αρετή, διαλέχτε.

Baudelaire Charles Pierre

 

[Guest 220514]

Άραγε πώς γεννιέται
από ένα τίποτα η επιθυμία;
Πώς η επιθυμία γίνεται έρωτας,
ο έρωτας πώς αλλάζει
σε μακρινή ανάμνηση
Άραγε πώς μπορεί
η ανάμνηση να σβήνει
μες στο τίποτα;

Τίτος Πατρίκιος, Κυκλικό (Λυσιμελής Πόθος)

 

[Nascentes morimur]

Υγρά περιστατικά Ρομαντισμού και Θανάτου​

Μακριά απ’ το βασίλειο του πειθήνιου οργασμού
Τρώνε μικρές μπουκιές τα σαρκοβόρα λουλούδια
Η Αμερική γυμνή στο βάθος του γκαράζ
Ο Ιησούς παζαρεύει μεσκαλίνη
Ανάβουν τα βυζάκια σου στο πρώτο άγγιγμα
Εγκώμια λιγνά σαν οχιές
Πουλάνε τις κλάψες τους
οι ποιητές του άστεως και της βαρεμάρας
μα δεν τις αγοράζει κανείς
Καθώς ο ήλιος μια νέα ρουτίνα
λίγο πριν ξυπνήσει μέσα μου ο κεραυνός
λίγο πριν ξεφλουδίσω την καρδιά απ’ αυτή την άγρια πέτσα
τα γερατειά το θάνατο και το ζεστό κακάο

A.Αντωνάκος

 

[Κάμπια]

Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης - Κ. Καβάφης​

Άρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια, τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού, ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης Αριστομένης, υιός του Μενελάου. Ως τ’ όνομά του, κι η περιβολή, κοσμίως, ελληνική. Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά δεν τες επιζητούσεν· ήταν μετριόφρων. Αγόραζε βιβλία ελληνικά, ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά. Προπάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος. Θα ’ταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο, κι οι τέτοιοι το ’χουν φυσικό να μη μιλούν πολλά. Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε. Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος. Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας, έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται· κι έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά, κι οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό, ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι. Γι’ αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις, προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά· κι έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.

 

[parafernalia]

ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΑ II

ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Σε μένα. Η ιστορία μιας από τις τρέλες μου.

Από πολλού καυχιόμουν πως κατείχα τα πιθανά τοπία όλα κι έβρισκα καταγέλαστες τις διασημότητες της ζωγραφικής και της μοντέρνας ποίησης.

Μ’ άρεσαν οι ηλίθιες ζωγραφιές, πάνω απ’ τις πόρτες, διάκοσμοι,
των σαλτιμπάγκων οι καμβάδες, επιγραφές, ζωγραφιές λαϊκές·
η παρωχημένη λογοτεχνία, λατινικά της εκκλησίας,
ανορθόγραφα ερωτικά βιβλία, μυθιστορήματα των προπατόρων μας,
παραμύθια, μικρά βιβλία παιδικά, όπερες παλιές, ρεφρέν βλακώδη, απλοί ρυθμοί.

Ονειρευόμουν σταυροφορίες, αφηγήσεις ταξιδιών ανακαλύψεων που δεν γνωρίζουμε, δημοκρατίες δίχως ιστορία, θρησκευτικούς πολέμους αιματοκυλισμένους, επαναστάσεις ηθών, μετακινήσεις ηπείρων και φυλών:

πίστευα σ’ όλα τα μαγέματα.

Εφεύρισκα το χρώμα των φωνήεντων!

Α μαύρο,
Ε λευκό,
Ι κόκκινο,
Ο κυανό,
ΟΥ πράσινο.

Ρύθμιζα τη μορφή και τα κινήματα κάθε συμφώνου και μ’ ενστικτώδικους ρυθμούς μεγαλαυχούσα κι αλαζονευόμουν πως εφεύρισκα έναν λόγο ποιητικό προσβάσιμο, αργά ή γρήγορα, σε όλες τις αισθήσεις.

Κατοχύρωνα τη μετάφρασή του.

Στην αρχή αυτό ήταν μια άσκηση. Έγραφα τις σιωπές, τις νύχτες, κατέγραφα το άρρητο.

Ακινητοποιούσα τους ιλίγγους.

Ρεμπώ​

 

[glayki]

ΑΓΑΠΑΓΑΝ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΤΟΥ ΧΑΪΝΡΙΧ ΧΑΪΝΕ​

Αγάπαγαν ο ένας τον άλλονε,
μα δίχως γι’ αυτό να μιλήσουν.
Με μίσος αλλάζανε βλέμματα,
κι από έρωτα θέλαν να σβήσουν.
Εχώρισαν έπειτα, φύγανε,
μες στ’ όνειρο μόνο ειδώθηκαν.
Πεθάνανε πια και δεν έμαθαν:
εμίσησαν, ή αγαπηθήκαν;
(Μετάφραση Κ. Γ. Καρυωτάκη)

 

[Κάμπια]

Ο Θάνατος του Αυτοκράτορος Τακίτου Κ. Καβάφης

Είν’ ασθενής ο αυτοκράτωρ Τάκιτος.
Το γήρας του δεν ηδυνήθη το βαθύ
τους κόπους του πολέμου να αντισταθή.
Εις μισητόν στρατόπεδον κατάκοιτος,
εις τ’ άθλια τα Τύανα — τόσω μακράν! —

την φίλην ενθυμείται Καμπανίαν του,
τον κήπον του, την έπαυλιν, τον πρωινόν
περίπατον — τον βίον του προ εξ μηνών. —
Και καταράται εις την αγωνίαν του
την Σύγκλητον, την Σύγκλητον την μοχθηράν.

 

[Guest 220514]

Η ελεγεία μιας φιλίας

Είταν αρχή και ρόδινος σου φαίνονταν ο κόσμος
και μέσα σου σε φλόγιζε η πιο κρυφή ορμή.
Τα βράδια που χωρίζατε, μου έλεγες μ’ ελπίδα:
– Δεν είναι δυσκολώτερο στον κόσμο απ΄το κορμί

Πόσο κρατούν οι εφήμερες αγάπες, δεν το ξέρεις;
έσκυψε μέσα σου να πιεί κ’ ήβρε πηγή θολή.
Πέρασαν μέρες. Μιά νυχτιά μου είπες πικραμένος:
– Δεν είναι δυσκολώτερο στον κόσμο απ το φιλί.

Στο γέρμα πότε φτάσατε; Είχε περάσει λίγο
καιρός και χωριστήκατε ψυχρά και βιαστικά.
Είρθες να μ’ έβρεις κλαίγοντας και μούπες ραγισμένα:
– Απ΄όλα δυσκολώτερα δυό λόγια φιλικά.

Τώρα τις νύχτες τριγυρνάς στο σπίτι του αποκάτω
κι αν τύχει κ’ έβγει, προσπερνά χωρίς να σε ιδεί.
Και τότε με παράπονο και σπαραγμό μου λέγεις:
– Απ΄όλα τα ακριβώτερα, η ματιά του πιό ακριβή….

Ν.Χριστιανόπουλος