Μοιραζόμαστε ποιήματα

[parafernalia]

Ωδή στα τζιτζίκια που τραγουδούν στο κεφάλι μου

Τζιτζίκια σωπάστε
Δεν είναι κορμός το κεφάλι μου
Είναι φλοιός της γης που δε χωνεύτηκε
Είναι λάβα ηφαιστείου ανάστροφα ρέουσα
Είναι υπέργειος διάδρομος αεροδρομίου σαν πελαγοδρομούν ανεμόπτερα
Είναι κουκκίδα άμμου στο φεγγάρι που ψήλωσε

Σωπάστε τζιτζίκια
Θα σας βρω τον κορμό που ονειρεύεστε
Θα είναι στεγνός σαν σπίρτο
Μα στην κορφή του δε θα βρίσκει φιτίλι η φλόγα
Μοναχά θα κοιτά τον αστέρευτο ήχο του θέρους
Το κύμα που σπάζει χαλίκια στα βράχια της κνήμης
που ολοένα βυθίζεται

παρείσακτη

 

[glayki]

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις!
Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές,
μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια,
ούτε ζακέτες για το δρόμο.

Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια
κι ας έχει έξω και χαλάζι.

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια
όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.

Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις,
σε παρακαλώ.

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα,
να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις,
κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου
(όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).

Αποδέξου το.
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες,
μέρη που περπάτησες.

Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.

Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες,
με ουρανό κι αλάτι.

Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι
κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.

Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν
αυτά που χρειάζεσαι.

Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.

Να απαιτείς αυτό που δίνεις
να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.

Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου
και την καρδιά σου.

Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη
δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.

Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα
και δεν θα δουλεύει.

Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες
είναι για τους δειλούς

-οι τρίτες για τους γελοίους.

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών,
να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά
που κάθεται και κλαψουρίζει

-σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις
γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν
Καζαμπλάνκα

– όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου

Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ
πραγματικά δεν υπήρξες.

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν
το παιδί από τη μήτρα.

Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά,
μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.
Χριστίνα Παρασχά

 

[Nascentes morimur]

Κυνηγητό

Κάποιοι δαγκώνουν κάποιους
Τους κόβουν χέρι ή πόδι ή οτιδήποτε

Στα δόντια το κρατάνε
Τρέχουν έξαλλοι
Το θάβουνε στη γη

Ξεχύνονται οι άλλοι παντού
Οσφραίνονται ψάχνουν οσφραίνονται

Όλη τη γη ξεσκάβουν
Αν βρουν οι τυχεροί το χέρι τους
Είτε το πόδι είτε το οτιδήποτε
Είναι η σειρά τους να δαγκάσουν

Το παιχνίδι συνεχίζεται ζωηρά

Όσο υπάρχουν χέρια
Όσο υπάρχουν πόδια
Όσο οτιδήποτε υπάρχει

Βάσκο Πόπα
*μετ. Έλλη Σκοπετέα

 

[glayki]

Συμφωνία αρ. 1 – Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα)
Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων.
Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.
Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα.

 

[Nascentes morimur]

Πιστεύεις πώς όλα έχουν αλλάξει πια
οι άνθρωποι, η εποχή,
εσύ ο ίδιος οδεύεις προς τα πρόθυρα.
Οπλίζεσαι αργά αργά με θάρρος,
με απόφαση να μην αφήσεις τίποτε θολό,
τίποτε για τους κακοήθεις
δήθεν βιογράφους σου, που θα θελήσουνε
να κάνουνε αποκαλύψεις
ανεβοκατεβάζοντας το ειδικό βάρος σου
και τις ποσότητές σου, όπως
θα ήθελαν αυτοί, να δώσουν
την εντύπωση ότι κομίζουν νέα
πράγματα, στοιχεία για την άγνωστη ζωή σου,
τη σκοτεινή, τη διπλοτρίδιπλη,
αυτήν που αναγκάστηκες να κάνεις
για να μπορέσεις να ’σαι
όχι σπουδαίο τίποτε…
κι ύστερα σε τσακώνουν και σε οδηγούν
φωνάζοντας, είσαι λοιπόν και αριστερός,
τώρα θα δεις ρε πουσταριό,
τι θα σου κάνουμε
πιστεύεις πώς αυτά πέρασαν πια,
τι θα σου κάνουν, βρίσκεσαι τώρα
στις στερνές δεκαετίες σου,
και στην προτελευταία του χυσίματος,
μετά θα γλύφεις μόνο,
αν σου επιτρέπεται κι αυτό,
στα γόνατα πεσμένος,
έτοιμος να τη φας τη γονατιά…
θα χάσεις το ψωμί σου, έτσι όπως
έμεινες χωρίς προσόντα πρόσθετα,
δεν ξέρεις, να σε πάρει ο διάολος,
και άλλο τίποτε, ούτε μια ξένη γλώσσα…
Ό, τι και να φωνάζεις,
πόσο θα το φωνάζεις,
επί πόσα χρόνια,
πάνω σε ποια σκαλιά
και σε ποιον άμβωνα;
Τι τους ενδιαφέρει πια,
με σένα ξόφλησαν,
κι όχι πως έχουνε αλλάξει ταχτική,
όπως θεώρησες, ανόητε.


ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙΣ
Γιώργος Ιωάννου
Ποιήματα 1954-1985

 

[Guest 220514]

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη,
όταν αντικρύ θανοίγη μέσ' στη γάστρα μου δειλά
ένα ρόδο – μια ζωούλα. Και θα μου κλειστούν τα χείλη
και θα μου κλειστούν τα μάτια μοναχά τους σιωπηλά.

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα θλιβερή σαν την ζωή μου,
που η δροσιά της, κόμποι δάκρι θα κυλάη πονετικό
στο άγιο χώμα που με ρόδα θα στολίζη τη γιορτή μου,
στο άγιο χώμα που θα μου είνε κρεβατάκι νεκρικό.

Όσα αγάπησα στα χρόνια της ζωής μου θα σκορπίσουν
και θαφανιστούν μακριά μου, σύννεφα καλοκαιριού.
Όσα μ' αγάπησαν μόνο θάρθουν να με χαιρετίσουν
και χλωμά θα με φιλάνε σαν αχτίδες φεγγαριού.

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη.
Η στερνή πνοή μου θάρθη να στο πη και τότε πια,
όση σου απομένει αγάπη, θάναι σα θαμπό καντύλι
- φτωχή θύμηση στου τάφου μου την απολησμονιά.

Σαν πεθάνω - Μαρία Πολυδούρη

 

[yorkie]

«Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό,
αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα,
αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν ἥλιο,
αὐτὲς οἱ καρδιὲς δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸ δίκιο.

Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή,
σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στὸ φῶς τὶς ὀρφανὲς ἐλιές του καὶ τ᾿ ἀμπέλια του,
σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό. Μονάχα φῶς.[...]»

«Ρωμιοσύνη»,
Γιάννης Ρίτσος​

 

[Nascentes morimur]

You may write me down in history
With your bitter, twisted lies,
You may trod me in the very dirt
But still, like dust, I'll rise.


Does my sassiness upset you?
Why are you beset with gloom?
’Cause I walk like I've got oil wells
Pumping in my living room.

Just like moons and like suns,
With the certainty of tides,
Just like hopes springing high,
Still I'll rise.

Did you want to see me broken?
Bowed head and lowered eyes?
Shoulders falling down like teardrops,
Weakened by my soulful cries?

Does my haughtiness offend you?
Don't you take it awful hard
’Cause I laugh like I've got gold mines
Diggin’ in my own backyard.

You may shoot me with your words,
You may cut me with your eyes,
You may kill me with your hatefulness,
But still, like air, I’ll rise.

Does my sexiness upset you?
Does it come as a surprise
That I dance like I've got diamonds
At the meeting of my thighs?

Out of the huts of history’s shame
I rise
Up from a past that’s rooted in pain
I rise
I'm a black ocean, leaping and wide,
Welling and swelling I bear in the tide.

Leaving behind nights of terror and fear
I rise
Into a daybreak that’s wondrously clear
I rise
Bringing the gifts that my ancestors gave,
I am the dream and the hope of the slave.
I rise I rise I rise.
[There I go!]

(Last line not in original poem)

 

[Guest 220514]

Θυμάμαι είχα δει ένα όνειρο
για τα γράμματα και πού να τα βρω…
Το Άλφα θα το ’βρισκα σε άγριο τοπίο
φτερό ανάσα άσπρου πουλιού σ’ αγκάθι σκαλωμένο.
Το Βήτα στα βότανα. Έψαχνα για φάρμακο
ν’ αλαφρώσει το βάρος του ήλιου που πέφτει
ν’ αντέξω την τέφρα της νύχτας
κάθε φορά η τελευταία νύχτα.
Το Γάμα στα γλυκά της μάνας μου.
Γιόρταζε εκείνη τη γέννηση μου πιο πολύ από μένα
σαν πλησίαζα λουσμένη, καθαρή
να της υποσχεθώ πως ζούσα, παρ’ όλα αυτά
ζούσα και σιγομουρμούριζα τραγούδια
με την παράφωνη ύπαρξή μου, παρ’ όλα αυτά.
Κι ήταν κι εκείνο το Έψιλον
έβλεπα στον ύπνο μου ότι καμιά του λέξη
δεν καταλάβαινα, ούτε αυτόν τον έρωτα.
Κι έψαχνα σε βουνά λεξικά
και μόνο Ενοχή έβρισκα
που δεν ήτανε σβησμένη.

Θα ’γραφα ένα μεγάλο γράμμα στα γράμματα.
Θα τους έλεγα πως δεν φταίνε αυτά
όταν λαθεύω, όταν ανορθόγραφα εξομολογούμαι
όταν παρερμηνεύω τις καλοσύνες της ημέρας
όταν πέφτω σε παράπτωμα
λέω παράπτωμα και εννοώ
για το θάνατο να ζητώ εξηγήσεις.
Αγαπημένα μου γράμματα θ’ άρχιζα
χαϊδεμένα μου φωνήεντα, ανθεκτικά σύμφωνα
πώς βγήκατε ξαφνικά σαν μυρμήγκια από τη γη
και μπήκατε σε μια σειρά, σ’ ένα σκοπό
μαυριδερά με κόκκινες βούλες μουσικής.
Εσείς ίσως ξέρετε
γιατί εγώ δεν ξέρω πώς πλάστηκα
από πού έρχονται εκείνα τα δάκρυα
που εσείς με τόση φυσικότητα περιγράφετε
τι είναι αυτό που νοσταλγώ σαν να το γνώρισα
ξέχασα σα να το ’χα ζήσει
το περιμένω σαν να μου το υποσχέθηκαν
το φοβάμαι σα να με φοβέρισαν
και μοιάζει με νερό
ανατριχιάζει όμως συνάμα, τρέμει
γιατί μόνο αυτό ξέρει
με μια κίνηση να κρύβει και ν’ αποκαλύπτει
το τίποτα.

 

[parafernalia]

Εκεί κάτω προβάλλει η αυγή

το σύμπαν πρασινίζει

ο δρόμος για τον κάτω κόσμο

είναι ανοιχτός! Όμως τώρα ζούμε

και υψωνόμαστε, υψωνόμαστε!


(ποίημα των Tewa, Ινδιάνων του βόρειου Νέου Μεξικού και της Βορειοανατολικής Αριζόνας)​

 

[glayki]

Μελοποιημενο ποίημα...

 

[Nascentes morimur]

ΣΥΜΠΟΣΙΟ
Με γραβάτες πεθαμένες
δαχτυλίδια αστραφτερά
φίλοι και σκύλοι
στο ίδιο τραπέζι,
κατά λάθος!
ΕΙΔΗΣΗ
Τέλος εποχής.
Έφυγαν ξανά τα χελιδόνια.
Για λίγο, άγνωστο πόσο,
αποδήμησαν φέτος ,κατ'εξαίρεση
και τα αρπαχτικά.
ΣΙΑΜΑΙΟ
Αν δεν είχα φίλους
δεν θαγραφα ποιήματα!
Αν είχα φίλους
δεν θάγραφα ποιήματα!

Δ.Μπάκας

 

[parafernalia]

TΩΡΑ ΠΟΥ ΟΙ ΛΥΚΟΙ

Τώρα που οι λύκοι ξύπνησαν
και βρήκα τους ήρωές μου στη ροκ και την γκάγκστα ραπ
η μαύρη υπηρέτρια ακόμα με κυνηγάει σαν σκιά

Τώρα που μιλάω αφρικάανς
κι έκοψα τις ετικέτες απ’ τα ρούχα μου
το παρελθόν συνεχίζει να με αναζητά στη βροχή

Τώρα που είμαι αρκετά μεγάλη για να καταλάβω
και πολύ νέα για να θυμηθώ
Τώρα! μου ’ρχονται όλα στο μυαλό

Τώρα που βλέπω μόνο ανθρώπους
και η έλλειψη τέχνης και πολιτισμού
μ’ έχει κάνει πεισματάρα
έχω γίνει όσο πρέπει καλή
για να με ανεχθεί το σύστημα

Τώρα που οι γονείς μου με αγαπάνε
και ανατίναξα
τη νοοτροπία της χαριτωμένης αραπίνας
έχω γίνει και γαμώ τις ηρωίδες

Όμως τη νύχτα
λίγο πριν κοιμηθώ
ικετεύω το σκοτάδι
να ’ρθει να με φοβίσει ξανά

Ronelda Kamfer

 

[glayki]

"Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τ’ ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ." Ανδρέας Εμπειρίκος

 

[Nascentes morimur]

“I have no philosophy,
I have senses
If I speak of Nature
it’s not because I
know what it is
But because I love
it, and for that very
reason,
Because those who love
never know what they
love
Or why they love, or
what love is.
To love is eternal
innocence,
And the only innocence
is not to think .”

F.Pessoa​

 

[glayki]

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

“Ο πληθυντικός αριθμός”, Κική Δημουλά

 

[parafernalia]

“Ο πληθυντικός αριθμός”, Κική Δημουλά

Στις Καλέπορτες του Διδυμότειχου τραγουδούσε ο Τούρκος τον αμανέ
για την όμορφη χήρα, τη Θεοδοσία
Μα εκείνη, ολάκερη ζωή, πρόσμενε τα παιδιά της
κάθε φορά που σφύριζε το τρένο στο σταθμό

ΤΑ ΔΙΔΥΜΑ ΤΗΣ

Το Μυρσινάκι, το κορίτσι με τα μπλε μάτια,
που πρώτη φορά την αγκάλιασε ο γιος του βαμβακέμπορου στο καράβι για την Αλεξάνδρεια
κι από τότε όλα γίναν εφιάλτης στη ζωή της

Την Ελπινίκη, που πότισε φαρμάκι τη γιαγιά Αναστασία
για να βγάλει από τα σωθικά της τον θησαυρό της τσαρίνας
Μυστικό που κρύφτηκε καλά
στο μπουλούκι της Κατίνας Μορς

ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΗΣ

Τον Δαμιανό, το ξανθό αγόρι, που χάρτινη βάρκα πήρε τα όνειρά του
και τα ταξίδεψε σε θάλασσες έρωτα και προδοσίας
Κι όταν άραξε στους γκρίζους τοίχους της φυλακής,
έγιναν πέτρινα ποιήματα να του θυμίζουν τη Βέρα,
τη γυναίκα που τον τρέλανε και κάρφωσε
μαχαίρι στην καρδιά της

Πρόσωπα και καταστάσεις που έσπειραν και θέρισαν θύελλες, συναντώντας τη μοίρα τους

Από 'κεί και πέρα ο Θεός να βάλει το χέρι του...

Κάλλη Καρατζά

 

[glayki]

 

[Guest 220514]

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Σπασμένες μέσα μου εἰκόνες ἀνταπόκρισης,
ρήμαγμα μέσα σὲ ξένες ἀγκαλιές,
ἀπελπισμένο κρέμασμα ἀπὸ λαγόνια ξένα.
Πέσιμο ἐκεῖ ποὺ μοναχὰ ἡ μοναξιὰ ὁδηγεῖ:
νὰ ὑποτάξω ἀκόμη καὶ τὸ πνεῦμα μου,
νὰ τὸ προσφέρω σὰν τὴν ἔσχατη ὑποταγή​

Ν. Χριστιανόπουλος

 

[parafernalia]

Λυπιού
Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

Τα ποιήματα αποτυχαίνουν
όταν αποτυχαίνουν οι έρωτες.
Μην ακούτε τι σας λένε
θέλει ερωτική θαλπωρή
το ποίημα για ν’ αντέξει
στον κρύο χρόνο…

Έναν τόπο επινόησα
για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,
λυπημένη ως τους άλιωτους πάγους μέσα μου,
ώς τα κρυσταλλωμένα δάκρυα,
ώς να βγουν οι νοσταλγίες, πανθηρούλες λευκές
που δαγκώνουν και τσούζουν οι δαγκωματιές τους.
Λυπιού λέω τον τόπο που επινόησα
για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,
μια κατάσταση που εντείνεται ακατάπαυστα
αφού όλα τα ωραιοποιημένα τοπία του τέλους
αρχίζουν να μυρίζουν μουχλιασμένα νερά
και καρπούς σάπιους.

Στη Λυπιού φτάνεις χωρίς αναστεναγμό
μόνο μ’ ένα σφίξιμο ελαφρό
που θυμίζει τον έρωτα σαν στέκεται
αναποφάσιστος στο κατώφλι του σπιτιού.
Έχει ιεροβάμονες ποιητές εδώ
ποιητές με μεγάλη έφεση για ουρανό,
πανύψηλους, που μ’ ένα τίναγμα της κεφαλής
σημαίνουν το «όχι… όχι… λάθος»
ή και το «τι κρίμα, τώρα είναι αργά!»
ενώ ένας επαίτης στη γωνιά συνέχεια μουρμουρίζει:
«Το καλό με τον πόθο
είναι πως όταν χάνεται
χάνεται κι η αξία του αντικειμένου του μαζί».

Εδώ όλες οι αποτυχίες της νιότης
γίναν σιωπηλές πλατείες
τα κουτσουρεμένα πάθη, σύδεντρα σκοτεινά
κι οι τελευταίοι κακόμοιροι έρωτες
σκύλοι κακοταϊσμένοι που πλανιόνται στα σοκάκια.
Κάτι χειρότερο από γερατειά,
η χώρα τούτη κατοικείται από νιάτα αμεταχείριστα.

Στη Λυπιού κλαίω συνέχεια
από τότε που μου ’δειξες την αξία της λύπης.
Όχι, δεν είναι το αρνητικό της γονιμότητας
αλλά το θετικό της απουσίας…
Έλεγες και το προφίλ σου με τάραζε
σαν να το ’χαν σκαλίσει στον πιο σκληρό βράχο,
τα μάτια σου σαν να ’ταν από θειάφι
αλαφιασμένα, μ’ αλάφιαζαν.
Ας κλαίμε, λοιπόν, κι ας το λέμε χαρά
χαρά γιατί είμαστε ακόμη εδώ υποφέροντας. .
Με το ξημέρωμα θα μπούμε σ’ άλλο λιμάνι
όπως σ’ ένα καινούργιο ποίημα
και μες στην πάχνη θα κρατώ
τον τελευταίο στίχο μιας ανείπωτης ερωτικής ιστορίας.
Η φωνή, το ύψος του κορμιού, η γραμμή του αυχένα
αιώνιες επαναλήψεις του ακόρεστου φόβου.
Κοιτάζοντας σε ανακάλυψα την ενδοχώρα
του αισθήματος.

Ο πιο όμορφος άντρας της Λυπιού
βρήκε μια μαύρη πεταλούδα νεκρή στα σεντόνια του.
Ήταν γυμνούλης, λίγο ιδρωμένος και γυάλιζε
αλλά όχι τόσο όσο εκείνη μ’ όλο το φως τ’ απροσμέτρητο
που ’βγαινε απ’ το θάνατο.
Το φτερωτό σύμβολο της επιπολαιότητας, η πεταλούδα,
ακίνητη, ντυμένη τα χρώματα της νύχτας
βρέθηκε ξαπλωμένη σαν να την είχε γλεντήσει ο χάρος
κι αμέσως μετά να την είχε απαρατήσει.
Ή σαν να ξεκουραζόταν πριν αρχίσει το δύσκολο
δρόμο της απ’ το μαύρο στο τέλειο.

Η πιο νέα γυναίκα στη Λυπιού είμαι γω
που κοιτώ, κοιτώ και δεν πιστεύω
πώς τόσος κουρνιαχτός συσσωρεύεται
στην οδό της χαράς.
Λέω: κάποιο λάθος έγινε δω
και δεν ακολούθησα το δρόμο του μεταξιού
ούτε άγγιξα ποτέ τον ήρωα του ποιήματος στο στήθος.
Την καρδιά του μόνο φαντάστηκα να στέκεται,
σαν κάτι Τράπεζες που περνάμε απ’ έξω και λέμε:
«Για φαντάσου πόσα εδώ, πόσα φυλάσσονται!»

Ό,τι χάνεις μένει μαζί σου για πάντα
κι η Λυπιού είναι μια χώρα που έφτιαξα
για να ’μαι πάντα ένα μ’ αυτά που’ χω χάσει
όταν πιάνουν εκείνα τ’ αβάσταχτα σούρουπα
κείνα τα άφωνα ξημερώματα
κι είναι σαν να περιμένεις το κουδούνι του σχολείου
να χτυπήσει, το μάθημα πάλι ν’ αρχίσει
μια ακόμη άσκηση πάνω σε άγνωστο θέμα.
Κοιτάς χάμω της αυλής το τσιμέντο, τα χαλίκια
τινάζεις τα ψίχουλα απ’ το κουλούρι στην μπλε ποδιά
και μπαίνεις στην τάξη
μπαίνεις στη μονοτονία του άγευστου χρόνου
στην αοριστία της ύπαρξης
που ξέρω, λίγο αλλοιωμένη,
τη συναντάς πάλι προς το τέλος.

Η θρησκεία στη Λυπιού
είναι μια Έννοια Ακέφαλη.
Το άγαλμα της κάθεται φρόνιμα
στις αδελφές της δίπλα:
την Αρετή, την πιο ωραία, και τη Σοφία
με τις πιο σωστές αναλογίες.
Η Έννοια όμως λατρεύεται χωρίς κεφαλή
κι όταν εκείνος που θ’ αγαπούσα εάν…
έρχεται να προσκυνήσει, φοράει πουκάμισο ροζ
και βρίσκεται σε διέγερση
γιατί κάθε έννοια γι’ αυτόν σημαίνει κάτι
όπως και τ’ αντίθετό της.
Εδώ ο έρωτας κι ο θάνατος γίνηκαν ένα σώμα
και το χορτάρι που φυτρώνει
ανάμεσα στα ανάσκελα μέλη των αγαλμάτων
τα κάνει σαν ζωντανές ψυχές να μοιάζουν
που θλίβονται μες στο πράσινο και ναυαγούν
σε ξένα μάτια κι ερωτευμένες υποφέρουν.
Στη Λυπιού λατρεύεται ο έρωτας-θάνατος
σαν έννοια μία, ακέφαλη γιατί χωρίς ελπίδα.