Υπάρχουν μέρες που η κατάθλιψη απλά σε κυριεύει, σε κάνει να νιώθεις σκουπίδι, ανάξιος του οτιδήποτε ακόμα και των πιο απλών διαπροσωπικών σχέσεων. Πολύ άσχημο, να νιώθεις ότι μονίμως είσαι ένα βάρος, ότι ενοχλείς. Ότι τέλος πάντων κανείς δεν θέλει να είναι μαζί σου/γύρω σου γιατί είσαι απλά ένας μπελάς και τίποτα παραπάνω και απλώς σε ανέχονται από ντροπή και μόνο.
Υπάρχουν μέρες που η κατάθλιψη δε σου επιτρέπει να σηκωθείς από το κρεβάτι. Τι να κάνεις άλλωστε; Τι θα αλλάξει; Ποιο το νόημα;
Υπάρχουν μέρες που η κατάθλιψη σε κάνει να μη θες την ίδια σου τη ζωή, να σιχαίνεσαι το ίδιο σου το είναι. Όλα γύρω σου να φαντάζουν σημαντικά και έχεις μείνει εσύ, ο μόνος ασήμαντος παράγοντας που δεν ξέρει τι να κάνει για να αγαπήσει έστω και λίγο, κάποια από τα κομμάτια του εαυτό του.
Υπάρχουν ημέρες σαν τη σημερινή. Κουράστηκα. Φτου και από την αρχή να μαζέψεις τα σπασμένα κομμάτια της ψυχής σου για να συνεχίσεις να προσπαθείς. Να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν είναι έτσι όπως τα νομίζει, ότι κάνει λάθος. Πως άλλωστε; Καταπίνεις, μιλάς σε ειδικούς για χρόνια. Ως πότε; Πότε θα είσαι έτοιμος να ζ ή σ ε ι ς πραγματικά; Δεν θα το μάθεις, πιθανότατα. Συνέχισε απλά να προσπαθείς και ίσως φτάσεις κάποτε στην Ιθάκη..αφού πρώτα οι σειρήνες της κατάθλιψης σου έχουν καταστρέψει τη ψυχή.