Το χειρότερό σου ΚΛΑΣΙΜΟ μπροστά σε κόσμο.
Έκτη δημοτικού, μέρα Παρασκευή, 7η ώρα, μάθημα Αγγλικά, τελευταίο τέταρτο η καθηγήτρια έκανε ανάγνωση κειμένου και επικρατούσε απόλυτη ησυχία στην αίθουσα.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, τα παιδιά δεν έδειχναν διάθεση για φασαρία, πειράγματα και σκανταλίες, πρωτοφανές γεγονός, διότι πάντοτε, η καημένη η καθηγήτρια ξελαρυγγιζόταν μάταια για να επιφέρει την ησυχία στην τάξη και μετά το σχολασμα έφευγε μες τα κλάματα. Αλλά την διδακτική ώρα εκείνης της ημέρας, ήταν όλοι δήθεν προσηλωμένοι στο μάθημα.
Τελευταίο 10λεπτο, η κυρία κάνει διάφορες αναλύσεις για το κείμενο, ώσπου αισθάνομαι ένα απότομο κι επίπονο σφίξιμο στον πρωκτό και συνειδητοποιώ πως το έντερό μου ήταν τίγκα στα αέρια. Επιτόπου με πιάνει κρύος ιδρώτας και στο καπάκι πανικός. Όσο ο χρόνος περνούσε αντίστροφα, το σφίξιμο γινόταν ολο και πιο αφόριτο.
Στα 5 λεπτά, άρχισα να τσιτώνομαι και να κάνω κάτι περίεργες γκριμάτσες, τα μάτια κοιτούσαν και ξανακοιτούσαν την κάθε κίνηση του μικρού δείκτη του ρολογιού, η σκέψη μου πουθενά αλλού πέρα από το να διατηρήσω την συγκέντρωσή μου στη συγκράτηση.
Απέμεναν τρια λεπτά κι ένιωθα ότι ο σφιγκτήρας είχε μουδιάσει και πια δεν τον αισθανόμουν. Και έτσι όπως είμαι καθισμένος και γέρνω προς τα μπρος να αφήσω ελάχιστα ελεύθερο τον εαυτό μου, ακούγεται αιφνιδιαστικά ένα δυνατό «ΠΡΑΑΦΦ!». Εγώ να σκύβω το κεφάλι και να ξεσπώ σε κλάματα και τα παιδιά να ρίχνουν ένα γέλιο, τέτοιο που δεν είχαν ρίξει ποτέ στη ζωή τους, διότι το ευχαριστήθηκε η ψυχή τους.
Μια επική δραματική ανάμνηση.
χειρότερη παρατηρηση που σου εχουν κανει οι γονεις σου οταν ήσουν μικρό.
«Πάλι δαγκώνεις τα χείλη σου; Τι είναι αυτό το πράμα σου, σαν το κουνέλι».
Χειρότερη σκανταλιά που διέπραξες αλλά την γλίτωσες φτηνά.