"Λογάκια" που μας έχουν σημαδέψει/σακατέψει

[EvanescenceQ]

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

[EvanescenceQ]

 

[Guest 709611]

 

[EvanescenceQ]

 

[Guest 709611]

 

[mataioths]

 

[EvanescenceQ]

 

[Guest 709611]

 

[EvanescenceQ]

View attachment 90941

Τι είπες τώρα!!!! Κορυφαίο!

 

[EvanescenceQ]

 

[Isida]

Ανοιγεις στα δυο το σωμα μου και μπαινεις με δυναμη μεσα δε θυμαμαι να σε’χω καλεσει κι όμως μαρεσει το ένα χερι στυβει τα πνευμονια μου το άλλο μαζευει λιγη λιγη την πισσα χτιζεις μια γεφυρα απ’τα ματια σου στα ματια μου και λες αυτή η γεφυρα δε πρεπει να πεσει κι όμως στη μεση υπαρχει ενας ανθρωπος που είναι ζωσμενος με εκρηκτικα και οση ωρα τον κοιτας και σε κοιτα εγω αναρωτιεμαι αν η γεφυρα θα αντεξει ας συγχωρεσει καποιος τα λαθη μου για να μπορεσω να πεσω για υπνο λες μ’αγαπας μα θες να πεσεις απ’τη γεφυρα λεω σ’αγαπω και με μια κίνηση σε ριχνω μου χες ζητησει να γραψω ένα τραγουδι για σενα αλλα να μη μιλαει για θανατο μ’αυτό δε γινεται μωρο μου αυτό δε γινεται Σου χω φυλαξει μια ιστορια κρυμμενη σε μια παλια φωτογραφια μας θα στη χαρισω για να θυμασαι πως αυτή η ιστορια είναι η ιστορια μας και θα σου λεω παραμυθια τις νυχτες για να κοιμασαι πιο ευκολα αλλα μονη σου θα καταρρέουν οι λεπτοδεικτες και γω θα σβηνω όταν θα σβηνει κ η οθονη σου και θα φωναζω το ονομα σου όταν θα χυνω το κρασι μου στο καινουριο σου φουστανι και όλα οσα ηθελες θα προσπαθω να γινω,μα δε θα φτανει να μη ξεχασω να σου γραψω ένα τραγουδι που να μιλαει για ερωτα και θαλασσα κι ας είναι ψεμματα κι ας μη τα ζησω κι ας είναι ψεμματα θα προσπαθησω θα προσπαθησω να σου γραψω ένα τραγουδι που να μιλαει για ερωτα και θαλασσα για να τα’κους και να θυμασαι αυτά που εφτιαξες για να τα’κουω και να θυμαμαι αυτά που χαλασα εσεις οι ανθρωποι προσπαθειτε να μπειτε συνεχεια ο ενας στο μυαλο του αλλου και τα καταφερνετε μα δε καταλαβαινετε πως αν αντι να προσπαθειτε να σπασετε την πορτα του απεναντι ανοιγατε την δικια σας θα φτανατε στο ιδιο αποτελεσμα και θα γλιτωνατε δυο σπασμενες πορτες αλλα από την άλλη που να ξερω κι εγω ισως οι σπασμενες πορτες να σας φαινονται ενδιαφερουσες μαρεσει να παιζω με το μυαλο σου να κανω το λαθος να μοιαζει δικο σου και ενώ σε κοιταω από μεσα να ακους τη φωνη μου να λεει συγκεντρωσου προβαλλομαι πανω σου μα δε πτοείσαι ( ? ) Για δυο εκατοστα κ είναι λαθος με παιρνεις χαμπαρι γι αυτό παραδινομαι και που να παρει, ειμαι ολος δικος σου ριξε το ζαρι να δουμε ποιος απ’τους δυο θα πεθανει και ποσες φορες σταματα να κλαις ηταν απλα θεμα χρονου να ερθει η σειρα σου σου κανω τη χαρη και παιρνω τη θεση σου όπως την πηρα και χθες αφου να πεθαινω για σενα συνηθησα αρχισε πια να μ’αρεσει φαντασου κοντα σου εχω αφησει κρυμμενα ένα περιστροφο και ένα βιβλιο καποιοι το λενε παιχνιδι μα εγω δε νομιζω πως θα διασκεδασεις ακου πως παιζεται εισαι εσυ εναντια στην υπαρξη και αυτά είναι τα οπλα σου και ο μονος κανονας διαλεξε ένα από τα δυο και ετοιμασου να χασεις μη με κοιτας ο χρονος τελειωνει και αυτό το παιχνιδι το εχουνε παιξει πολλοι και αν χρειαζεσαι μια συμβουλη απλα μη φοβασαι κ ειπες καταλαβες τωρα πως νιωθω και ομως δε πεθανα για να ξεχασεις πεθανα για να μπορω να σου δωσω εστω κατι που θα αξιζε να το θυμασαι

​

 

[EvanescenceQ]

Ανοιγεις στα δυο το σωμα μου και μπαινεις με δυναμη μεσα δε θυμαμαι να σε’χω καλεσει κι όμως μαρεσει το ένα χερι στυβει τα πνευμονια μου το άλλο μαζευει λιγη λιγη την πισσα χτιζεις μια γεφυρα απ’τα ματια σου στα ματια μου και λες αυτή η γεφυρα δε πρεπει να πεσει κι όμως στη μεση υπαρχει ενας ανθρωπος που είναι ζωσμενος με εκρηκτικα και οση ωρα τον κοιτας και σε κοιτα εγω αναρωτιεμαι αν η γεφυρα θα αντεξει ας συγχωρεσει καποιος τα λαθη μου για να μπορεσω να πεσω για υπνο λες μ’αγαπας μα θες να πεσεις απ’τη γεφυρα λεω σ’αγαπω και με μια κίνηση σε ριχνω μου χες ζητησει να γραψω ένα τραγουδι για σενα αλλα να μη μιλαει για θανατο μ’αυτό δε γινεται μωρο μου αυτό δε γινεται Σου χω φυλαξει μια ιστορια κρυμμενη σε μια παλια φωτογραφια μας θα στη χαρισω για να θυμασαι πως αυτή η ιστορια είναι η ιστορια μας και θα σου λεω παραμυθια τις νυχτες για να κοιμασαι πιο ευκολα αλλα μονη σου θα καταρρέουν οι λεπτοδεικτες και γω θα σβηνω όταν θα σβηνει κ η οθονη σου και θα φωναζω το ονομα σου όταν θα χυνω το κρασι μου στο καινουριο σου φουστανι και όλα οσα ηθελες θα προσπαθω να γινω,μα δε θα φτανει να μη ξεχασω να σου γραψω ένα τραγουδι που να μιλαει για ερωτα και θαλασσα κι ας είναι ψεμματα κι ας μη τα ζησω κι ας είναι ψεμματα θα προσπαθησω θα προσπαθησω να σου γραψω ένα τραγουδι που να μιλαει για ερωτα και θαλασσα για να τα’κους και να θυμασαι αυτά που εφτιαξες για να τα’κουω και να θυμαμαι αυτά που χαλασα εσεις οι ανθρωποι προσπαθειτε να μπειτε συνεχεια ο ενας στο μυαλο του αλλου και τα καταφερνετε μα δε καταλαβαινετε πως αν αντι να προσπαθειτε να σπασετε την πορτα του απεναντι ανοιγατε την δικια σας θα φτανατε στο ιδιο αποτελεσμα και θα γλιτωνατε δυο σπασμενες πορτες αλλα από την άλλη που να ξερω κι εγω ισως οι σπασμενες πορτες να σας φαινονται ενδιαφερουσες μαρεσει να παιζω με το μυαλο σου να κανω το λαθος να μοιαζει δικο σου και ενώ σε κοιταω από μεσα να ακους τη φωνη μου να λεει συγκεντρωσου προβαλλομαι πανω σου μα δε πτοείσαι ( ? ) Για δυο εκατοστα κ είναι λαθος με παιρνεις χαμπαρι γι αυτό παραδινομαι και που να παρει, ειμαι ολος δικος σου ριξε το ζαρι να δουμε ποιος απ’τους δυο θα πεθανει και ποσες φορες σταματα να κλαις ηταν απλα θεμα χρονου να ερθει η σειρα σου σου κανω τη χαρη και παιρνω τη θεση σου όπως την πηρα και χθες αφου να πεθαινω για σενα συνηθησα αρχισε πια να μ’αρεσει φαντασου κοντα σου εχω αφησει κρυμμενα ένα περιστροφο και ένα βιβλιο καποιοι το λενε παιχνιδι μα εγω δε νομιζω πως θα διασκεδασεις ακου πως παιζεται εισαι εσυ εναντια στην υπαρξη και αυτά είναι τα οπλα σου και ο μονος κανονας διαλεξε ένα από τα δυο και ετοιμασου να χασεις μη με κοιτας ο χρονος τελειωνει και αυτό το παιχνιδι το εχουνε παιξει πολλοι και αν χρειαζεσαι μια συμβουλη απλα μη φοβασαι κ ειπες καταλαβες τωρα πως νιωθω και ομως δε πεθανα για να ξεχασεις πεθανα για να μπορω να σου δωσω εστω κατι που θα αξιζε να το θυμασαι

​

Speechless απλα

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 28 Δεκεμβρίου 2021

Μου το θυμισες​

Ατσαλένιος λαιμός​

Πανοπλία.

Σ'όλο το σώμα,
πανοπλία.

Κλειστή, κλεισμένη
από πάνω
ως
κάτω.

Σφαλισμένα όλα,
τα μάτια,
τα χείλη,
τα δόντια,

τα σαγώνια, κλειδωμένα.

Χτισμένα όλα
μ'ατσάλι.

Οι μηροί μου
και τα πόδια μου, ενωμένα σφιχτά μεταξύ τους.

Πανοπλία.

Την έχτισα,
κομμάτι-κομμάτι.

Όποτε μου έκλεβαν κάτι σαρκικό ,
όποτε τραυμάτιζαν κάτι δικό μου
κι όποτε μου πλήγωναν το δέρμα,

φύτρωνα εγώ
το ατσάλι.

Ατσάλι,
πάνω στα σημεία τα λαβωμένα από επαφή.

Έτσι ,
που όλη γέμισα ατσάλι.

Κι έγινα,
ασημένια θαρρείς,
και δύσκαμπτη,

κι αδιαπέραστη έγινα
και
μόνη.

Άφησα
ένα μικρό-μικρό κομμάτι -όμως- ακάλυπτο

Ένα μικρό κομμάτι δέρμα, ν'ανασαίνει.
Εκεί, σ'ενα μικρό σημείο στον λαιμό μου,
πάνω σε μια φλέβα κατακκόκινη, γεμάτη αίμα.

Είχα αφήσει ενα μικρό σημείο ,
να πάλεται και ν'ανασαίνει ελεύθερα.

Κι ήρθες εσύ.

Κι ήρθες εσύ,
και το φιλάς,
και πάλι παίρνεις.

Και θαρρείς, πως ξεκόλλησε το δέρμα,
κι έμεινε όλο στα χείλη σου απάνω.

Το πήρες μαζί σου,
σουβενίρ,
από το μουσείο πόνου
που ειναι -πλέον- το κορμί μου.

Είχα αφήσει , μια χαραμάδα, να μπαίνει ζωή,
και την έκλεισες.

Όχι,
εγώ την μπάλωσα κι αυτή.

Εσύ απλά ,
πήρες.

Και, ξέρεις,
πιο πολύ δε πονάει που μου ξεκόλλησες το δέρμα,
δε πονάει το μάτωμα,
ούτε το μπάλωμα από το ατσάλι θα πονέσει,
κι ας τρέχει αίμα απ'τη φλέβα που ξεσκέπασες…

Πιο πολύ πονάει
που εσύ, θα συνεχίσεις να ζεις,
μ'ένα κομμάτι του λαιμού μου πάνω στα χείλια σου.

Και θα φιλάς άλλους λαιμούς,
και θα μπλεχτώ με πόνους άλλων,
και δε θα είμαι
ποτέ
πια
κάτι
το
μοναδικό.

Μόνο,
μια ασημένια πανοπλία
χωρίς άνθρωπο μέσα.

(https://lilathanasiou.tumblr.com/)

 

[EvanescenceQ]

Ακροδάχτυλα.​

Αγκάθια
Αγκάθια γίνονται οι άνθρωποι.

Μικρά- μικρά αγκάθια
στις άκρες των δαχτύλων μου.

Κάθε ένας, περαστικός
προσθέτει ακόμα μια
αγκίθα.

Και να, που γέμισαν τα δάχτυλά μου αγκάθια.

Και κάθε που αγγίζω,
πληγιάζω.

Ακόμα και στο φευγαλέο χάδι,
πονάω.

Κι είναι πολλά πια τ’αγκάθια,
γιατί ήταν πολλοί οι περαστικοί .

Φοβάμαι πως,
αν σ’αγγίξω
θα τα νιώσεις.

Το τραχύ μου χάδι,
θα σε διώξει κι εσένα μακριά.

Και πάνω που τολμάω να σε χαϊδέψω,
φοβάμαι μη τα δεις τ’αγκάθια,
και μαζεύω τα χέρια μου στις τσέπες.

Ξεχνάω,
πως όσο χαϊδεύω δανεικές σάρκες ,
είμαι εγώ που γδέρνομαι
κι όχι οι άλλοι.

Τα αγκάθια αυτά,
μόνο προς τα μέσα μπαίνουν.

Μπήγονται πιο βαθιά
σε κάθε “αντίο”
σε κάθε “τα λέμε”
σε κάθε “μη χανόμαστε. “

Σε κάθε κλείσιμο της πόρτας,
φέρνω τα ακροδάχτυλά μου στα χείλη μου

και γεύομαι

το γνώριμο πια
τραχύ,

επίπονο

αντίο.

(https://lilathanasiou.tumblr.com/)

 

[EvanescenceQ]

Όλη μου η ζωή συνένοχη
και πώς γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα
όλη μου η ζωή συνένοχη
και πώς γουστάρω
κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο

Κακές συνήθειες - Μιλτιάδης Πασχαλίδης

 

[parafernalia]

The Nile Song

Στεκόμουν στις όχθες του Νείλου
όταν είδα την κυρία να χαμογελά
θα την έβγαζα έξω για μια στιγμή
μια στιγμή

Ω! τα δάκρυά μου κύλησαν σαν μικρό παιδί
μα πως τα χρυσαφένια της μαλλιά ανέμιζαν άγρια
μετά άπλωσε τα φτερά της να πετάξει
για να πετάξει

Αιωρείται ψηλά πάνω απ' τις αύρες
πηγαίνει πάντα όπου της αρέσει
θα τα καταφέρει να φτάσει
στα νησιά του ήλιου

Θα ακολουθήσω την σκιά της
Θα την παρακολουθήσω απ' το παράθυρό μου
μια μέρα θα πιάσω το βλέμμα της

Με καλεί απ' τα βάθη
στοιχειώνει την ψυχή μου σε ατέρμονο ύπνο
είναι γραφτό να με τραβήξει κάτω
να με παρασύρει κάτω

 

[Guest 709611]

 

[EvanescenceQ]

Τα σπίτια φυτρώνουν και αυτά
σαν τα λουλούδια
Μαραίνονται και αυτά με τα χρόνια,
σαν τα λουλούδια

Άμα παίζαμε το video της ζωής μας γρήγορα,
θα μέναμε εκστατικοί

Μπαίνεις για πρώτη φορά στο σπίτι σου αγκαλιά
στα χέρια, μόλις γεννιέσαι
Βγαίνεις μετά, αγκαλιά
στα χέρια ή με το καρότσι

Μετά με τα παπούτσια σου, τα πρώτα
Μετά με ένα παιχνίδι στο χέρι και έναν σκούφο μέχρι τα μάτια
Και το άλλο χέρι στο χέρι των γονιών
Μετά κρατάς μία σάκα
Μετά μόνο τα κλειδιά και ένα πουλόβερ
«Που ήσουνα τόσες ώρες»;
«Άσε με μάνα!»

Και από εκεί και μετά όλο και κάτι κρατάς
Την πρώτη σου βαλίτσα για την εκδρομή
Τον πρώτο σου έρωτα, τον φέρνεις σπίτι όταν λείπουν οι δικοί σου
Μετά κρατάς το παιδί σου,
εσύ και το φέρνεις
Μετά κρατά τους δικούς σου, που μεγάλωσαν
και τους πας όπου θέλουν

Μετά κρατάς το στόμα σου κλειστό και λες λίγα
Μετά κρατάς τα έπιπλα για να περπατήσεις
Όλα από μία πόρτα
Περνάνε, όλα περνάνε
Η ζωή η ίδια είναι ένα πέρασμα
Περνάς καλά; Να περάσεις καλά!

Περαστικά, περαστικός
Περαστικός ήμουν
Έτσι έπρεπε να λέει ο έρωτας όταν έρχεται
και σε βρίσκει
Απροειδοποίητα και εμείς του λέμε περάστε

(και τον κοιτάμε στα μάτια λες και είναι παντοτινός)

Τα σπίτια |Λίνα Νικολακοπούλου​

 

[EvanescenceQ]

 

[H|M]

«Κάρμα»

Εκείνος την ήθελε. Εκείνη δεν ήταν σίγουρη.
Εκείνος έλιωνε. Εκείνη τον έβλεπε σαν έναν απ' τους πολλούς.
Εκείνος την ξεχώριζε. Εκείνη όχι.
Εκείνος την αγαπούσε. Εκείνη έτσι και έτσι.
Εκείνος κουράστηκε. Εκείνη κατάλαβε.
Εκείνος προχώρησε. Εκείνη γύρισε.
Εκείνος την ξέχασε. Εκείνη ποτέ της.
Εκείνος ήταν αλλού πλέον. Εκείνη ήταν σ' εκείνον πια.
Εκείνος έζησε. Εκείνη πέθαινε μέρα με τη μέρα.

 

[EvanescenceQ]

lilathanasiou · 9 months ago

μόνοι στον Παράδεισο
Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο.
Ακούς;
Εγώ δε σε πενθώ σε Παραδείσους.
Ακούς;
Εγώ δε θα πενθώ για ‘σένα και για ‘μένα σε Παραδείσους ή σε κήπους ανθιστούς.
Για ‘σένα , πεθνώ στην Κόλαση, στον δρόμο για τη δουλειά, στα τσακισμένα πεζοδρόμια , στο άδειο μου κρεβάτι για ‘σένα πενθώ.
Σε χάνω, σε κλαίω, σε θρηνώ σε κάθε χτύπο , σε κάθε εκπνοή , σε κάθε άγγιγμα που άγγιγμα δεν είναι , σε κάθε τι που δεν είσαι εσύ.
Ακούς;
Πενθώ, για ‘σένα και για ‘μένα μέσα στο ίδιο μου το σώμα.
Ήσυχα, βουβά, σιωπηλά. Όπως έκανα κι όταν σ’αγαπούσα.
Ποια είναι η Κόλαση; Ποιος ο Παραδεισος;
Και πού πάει μια αγάπη όταν καίγεται ;
Ποιος θα κρατάει τις στάχτες; Ποιος θ’αφήσει στο μάρμαρο λουλούδια για ‘μας;
Ποιος πενθεί και ποιος πικρά χαμογελάει για ‘σένα και για ‘μένα;
Αυτό το κλάμα δεν έχει ήχο. Αυτός ο πόνος δεν έχει χρώμα. Αυτό το σώμα δεν έχει σάρκα.
Ακούς ;