Σύννεφα με παντελόνια (μέρος IV)
Ραντίζω το δρόμο με το αγίασμα του αίματός μου τα λουλούδια στα πεζοδρόμια ασπάζονται τα ράκη των ρούχων μου ο ήλιος θα χορέψει χιλιάδες φορές σαν τη κόρη του Ηρώδη γύρω από την υδρόγειο - το κεφάλι του βαπτιστή όταν τελειώσει ο χορός των ετών μου, ο χορός της παραχωρημένης ζωής μου θα μείνει πίσω μια ατέλειωτη σειρά από κηλίδες αίματος ως το κατώφλι του πατρικού μου σπιτιού λερωμένος από το χώμα του τάφου μου θα συρθώ έξω από το χαντάκι του θανάτου και ανεβάζοντας της φωνής μου τον τόνο θα πω : Για άκου εδώ κύριε θεέ δεν πλήττεις άραγε χωμένος εκεί μέσα στον πολτό των σύννεφων να κάνεις κάθε μέρα γάμους και βαφτήσια ? ας παίξουμε γαϊτανάκι γύρω από το δέντρο της γνώσης, της αρετής και της κακίας με άλλα λόγια, Εσύ ! Εσύ ο πανταχού παρών θα γεμίσεις τις ψωμιέρες και ο Άγιος Πέτρος σέρνωντας το χορό θα αναστενάξει σα θυμηθεί τα νίατα του θα γεμίσουμε Εύες και πάλι τον παράδεισο, Πες το κι έγινε ! Απόψε κιόλας θα πάω στο μπουλεβάρδο Tverskoy και θα φέρω τα ομορφότερα κορίτσια που είδες ποτέ, Κουνάς τα καλοχτενισμένα μαλλιά σου ? Κουνάς το κεφάλι σου και με αποδοκιμάζεις απο εκεί πάνω ? Σιωπή.., το σύμπαν κοιμάται έχοντας ακουμπήσει πάνω στο πέπλο του το τεράστιο αυτί του γεμάτο από τα τσιμπούρια των άστρων"
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι