Κανείς δεν είναι τέλειος.
Κανείς. Σε όσες χώρες κι αν ταξιδέψω όσα άτομα και να γνωρίσω, ο κάθε άνθρωπος θα έχει και τις ατέλειές του. Ίσως να μην γίνουν άμεσα εμφανείς αλλά αργά ή γρήγορα θα ξεμυτίσουν. Σκοπός μιας -σοβαρής- σχέσης κατά τη γνώμη μου δεν αποτελεί η ανάλωση σε έναν αδιάκοπο δαρμό ώστε να επιχειρήσεις να τις εξαλείψεις. Όχι. Αν πραγματικά αγαπάς κάποιον, θα τις αποδεχτείς (και θα πεις κι ένα τραγούδι

). Απλώς επικεντρώνεσαι στα θετικά στοιχεία του άλλου και προσπαθείς με τον τρόπο σου να τα αναδείξεις ακόμα παραπάνω. Αυτό θα πει αγάπη για μένα - κατανόηση & αλληλουποστήριξη. Ποτέ δεν πρόκειται να έχω την απαίτηση από σένα να φερθείς "κάπως" ή να προσποιηθείς κάτι που κατά βάθος δεν σε εκφράζει. Γι'αυτό και από τις συναναστροφές μου με τους ανθρώπους εκτιμώ την ειλικρίνεια. Άμα ζούμε μια ζωή πίσω από προσωπεία, πότε θα εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία να δείξουμε το αληθινό μας πρόσωπο? Κάπου διάβασα πρόσφατα τη φράση: "Πάντα να είσαι ο εαυτός σου - είναι ό,τι πιο όμορφο διαθέτεις." Και ναι, ισχύει.
Ύστερα από αυτήν την εισαγωγή, μπαίνω on-topic: Σε αγαπώ επειδή κάθε φορά που μιλάμε με κάνεις να νιώθω απίστευτα[butterflies που λένε

], και συγνώμη αν αδυνατώ να σου δώσω να καταλάβεις επ'ακριβώς τί ρόλο επέχεις στη ζωή μου, έστω κι έτσι.
