
13-08-09

12:09
Ατόφια συγκίνηση κι αναδιάταξη ευαισθησίας


Μοιράστηκε η ανατριχίλα σε δύο (τουλάχιστον). Και οι τρίχες συνταξίδεψαν κατακορύφως προς τα επάνω

Να'σαι καλά Νίκο Πεταλούδα Φοιμπς!
Θενκς για το τρυφερό, απαλό παιχνίδι σου με τη στρόφιγγα των αισθημάτων μου...
Γράμμα στην κυρία δικαστίνα:
Μ´αγαπάει μʼαγαπάει
το κοριτσι Θάνο μου
κι η καρδούλα του χτυπάει
όταν γέρνει πάνω μου…
Α, εδώ είναι ακόμα αυτή…

Με αυτό το μαρινελοτράγουδο μου θύμισες την εξόχως ποιητική - αισθαντική κουβέντα:
Μονάχα οι δεσμοί που φύγανε, κατοικούν τη λύπη μας
Ξύσμα φωνής ουκ έχον, α, και αυτό το "καμιά φορά λέω να αλλάξω ουρανό, μα δε μαδεν υπάρχουν δρόμοι" είναι ακυρωτικό δεδομένου ότι οι δρόμοι αναφέρονται σε λιγότερες διαστάσεις από την ατμόσφαιρα κι ο ουρανός δεν φέρει πινακίδες υποχρεωτικής πορείας ή βαθουλώματα ή απαγορευτικά..άρα δεν είναι ο πραγματικός λόγος, είναι η επίφαση το μη άλλαγμα της οδού...κι ο λόγος αφανέρωτος...
Και το "μαδε"πάντα όποτε το άκουγα με ταξίδευε (πριν ολοκληρωθεί η πρόταση) στο μαδαίνομαι..περίεργο

Τα λόγια των τραγουδιών είναι φορές και χαλινάρι στο μέσα αλογάκι του καθενός...
Το να γεμίσεις τη μνήμη σου με δαύτα θα τα μετρατρέψει σε λόγια που θα πρέπει
να μη σε χτυπάνε μέσα σου...ο πιο κατάλλλος κυματοθραύστης, αυτό είναι ηθικός εξανθρωπισμός δια της αισθητικής...

Εύγε για τη τακτική αυτή, ομολογώ πως κι εγώ το κάνω..

Ο αυτοχλευασμός του δημιουργού (βλέπε μαρινέλα) είναι αναγκαία κατάθεση στο πέρασμα του λόγου του. Ταυτίζονται οι απο καιρό ερωτευμένοι, δίνουν πάτημα και λόγο και ουσία στην απελπισία τους...ω γιέα.
Κι όπως θα'λεγε κι ένας άνθρωπος της ποίησης που εκτιμώ ταμάλα:
"Η ζωή είναι παράξενη...
Αυτός που έχει το μεράκι να ανθολογεί ποιήματα
αφιερωμένα από ποιητές σε άλλα πρόσωπα
έχει τη δυσκολία να ανθολογήσει ποίημα για τον εαυτό του..."
Ε, όπου ποίημα, μπορούμε να βάλουμε τη λέξη άσμα, έτσι; Χωρίς σημαντική διαφοροποίηση στο νοηματικό ριζάλτο.

Τσάο μπαμπίνα!

Τρακ: Alan Parsons Project - Don't Answer Me (οι όποιοι συνειρμοί, ας (να) θεωρηθούν τυχαίοι)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.