Το τραγουδι που σαρωσε στο φεστιβαλ του San Remo.
Καντε τον κοπο και διαβαστε τους στιχους γιατι πραγματικα αξιζει οσο ελαχιστα.


Αγγιζει ενα πολυ λεπτο ζητημα για την κοινωνια με εξοχο στιχο....
Θα γραψω και την μεταφραση αυτου γιατι Ιταλικα λογικο ειναι να μην γνωριζουν ολοι.
SIMONE CRISTICCHI - TI REGALERO' UNA ROSA
Ti regalerò una rosa
Una rosa rossa per dipingere ogni cosa
Una rosa per ogni tua lacrima da consolare
E una rosa per poterti amare
Ti regalerò una rosa
Una rosa bianca come fossi la mia sposa
Una rosa bianca che ti serva per dimenticare
Ogni piccolo dolore
Mi chiamo Antonio e sono matto
Sono nato nel ʼ54 e vivo qui da quando ero bambino
Credevo di parlare col demonio
Così mi hanno chiuso quarantʼ anni dentro a un manicomio
Ti scrivo questa lettera perchè non so parlare
Perdona la calligrafia da prima elementare
E mi stupisco se provo ancora unʼ emozione
Ma la colpa è della mano che non smette di tremare
Io sono come un pianoforte con un tasto rotto
Lʼ accordo dissonante di unʼ orchestra di ubriachi
E giorno e notte si assomigliano
Nella poca luce che trafigge i vetri opachi
Me la faccio ancora sotto perchè ho paura
Per la società dei sani siamo sempre stati spazzatura
Puzza di piscio e segatura
Questa è malattia mentale e non esiste cura
Ti regalerò una rosa
Una rosa rossa per dipingere ogni cosa
Una rosa per ogni tua lacrima da consolare
E una rosa per poterti amare
Ti regalerò una rosa
Una rosa bianca come fossi la mia sposa
Una rosa bianca che ti serva per dimenticare
Ogni piccolo dolore
I matti sono punti di domanda senza frase
Migliaia di astronavi che non tornano alla base
Sono dei pupazzi stesi ad asciugare al sole
I matti sono apostoli di un Dio che non li vuole
Mi fabbrico la neve col polistirolo
La mia patologia è che son rimasto solo
Ora prendete un telescopio… misurate le distanze
E guardate tra me e voi… chi è più pericoloso?
Dentro ai padiglioni ci amavamo di nascosto
Ritagliando un angolo che fosse solo il nostro
Ricordo i pochi istanti in cui ci sentivamo vivi
Non come le cartelle cliniche stipate negli archivi
Dei miei ricordi sarai lʼ ultimo a sfumare
Eri come un angelo legato ad un termosifone
Nonostante tutto io ti aspetto ancora
E se chiudo gli occhi sento la tua mano che mi sfiora
Ti regalerò una rosa
Una rosa rossa per dipingere ogni cosa
Una rosa per ogni tua lacrima da consolare
E una rosa per poterti amare
Ti regalerò una rosa
Una rosa bianca come fossi la mia sposa
Una rosa bianca che ti serva per dimenticare
Ogni piccolo dolore
Mi chiamo Antonio e sto sul tetto
Cara Margherita sono ventʼ anni che ti aspetto
I matti siamo noi quando nessuno ci capisce
Quando pure il tuo migliore amico ti tradisce
Ti lascio questa lettera, adesso devo andare
Perdona la calligrafia da prima elementare
E ti stupisci che io provi ancora unʼ emozione?
Sorprenditi di nuovo perchè Antonio sa volare
ΘΑ ΣΟΥ ΧΑΡΙΣΩ ΕΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ
Θα σου χαρίσω ένα τριαντάφυλλο
΄Ενα κόκκινο τριαντάφυλλο για να χρωματίσεις το κάθε τι
΄Ενα τριαντάφυλλο για κάθε σου δάκρυ που έχεις να παρηγορήσεις
Κι ένα τριαντάφυλλο για να μπορέσω να σʼ αγαπήσω
Θα σου χαρίσω ένα τριαντάφυλλο
΄Ενα άσπρο τριαντάφυλλο σαν νά ʼσουν νύφη για μένα
΄Ενα άσπρο τριαντάφυλλο να σου χρησιμεύσει για να ξεχάσεις
Κάθε μικρό πόνο
Ονομάζομαι Αντόνιο και είμαι τρελλός
Γεννήθηκα το ʽ54 και ζω εδώ από παιδί
Πίστευα ότι μιλούσα με το διάβολο
Κι έτσι μʼ έκλεισαν σαράντα χρόνια σʼ ένα τρελλοκομείο
Σου γράφω αυτό το γράμμα γιατί δεν ξέρω να μιλάω
Συγχώρεσε το γράψιμό μου που μοιάζει με πρώτης δημοτικού
Και εκπλήσσομαι που νιώθω ακόμα κάποιο συναίσθημα
΄Ομως το φταίξιμο είναι του χεριού μου που δεν παύει να τρέμει
Εγώ είμαι σαν πιάνο με ένα σπασμένο πλήκτρο
Παράφωνη συγχορδία μιας ορχήστρας μεθυσμένων
Και η μέρα μοιάζει με τη νύχτα
Στο λίγο φως που διαπερνάει τα θολά τζάμια
Τα κάνω ακόμα πάνω μου γιατί φοβάμαι
Για την κοινωνία των υγιών υπήρξαμε πάντα σκουπίδια
Μπόχα από κάτουρο και μπελά
Τούτη ʽδω είναι διανοητική ασθένεια και δεν υπάρχει θεραπεία
Θα σου χαρίσω ένα τριαντάφυλλο
΄Ενα κόκκινο τριαντάφυλλο για να χρωματίσεις το κάθε τι
΄Ενα τριαντάφυλλο για κάθε σου δάκρυ που έχεις να παρηγορήσεις
Κι ένα τριαντάφυλλο για να μπορέσω να σʼ αγαπήσω
Θα σου χαρίσω ένα τριαντάφυλλο
΄Ενα άσπρο τριαντάφυλλο σαν νάʼ σουν νύφη για μένα
΄Ενα άσπρο τριαντάφυλλο να σου χρησιμεύσει για να ξεχάσεις
Κάθε μικρό πόνο
Οι τρελλοί είναι κομμάτια μιας ερώτησης δίχως φράση
Χιλιάδες διαστημόπλοια που δεν γυρνούν στη βάση τους
Είναι μαριονέτες απλωμένες να στεγνώσουν στον ήλιο
Οι τρελλοί είναι απόστολοι ενός Θεού που δεν τους θέλει
Φτιάχνω χιόνι από φελιζόλ
Η παθολογία μου είναι ότι έμεινα μόνος
Τώρα πάρτε ένα τηλεσκόπιο... μετρήστε τις αποστάσεις
Και κοιτάξτε ανάμεσα σε μένα και σας... ποιός είναι πιο επικίνδυνος;
Μέσα στις πτέρυγες αγαπιόμασταν κρυφά
Πιάνοντας μια γωνιά που ήταν μόνο η δικιά μας
Θυμάμαι τις λίγες στιγμές που νιώθαμε ζωντανοί
Κι όχι σαν τους κλινικούς φακέλους που είναι στοιβαγμένοι στα αρχεία
Από τις αναμνήσεις μου θα είσαι η τελευταία που θα ξεθωριάσει
΄Ησουν σαν ένας άγγελος δεμένος σε ένα καλοριφέρ
Παρόλα αυτά εγώ σε περιμένω ακόμα
Κι όταν κλείνω τα μάτια νιώθω το χέρι σου να με ακουμπάει
Θα σου χαρίσω ένα τριαντάφυλλο
΄Ενα κόκκινο τριαντάφυλλο για να χρωματίσεις το κάθε τι
΄Ενα τριαντάφυλλο για κάθε σου δάκρυ που έχεις να παρηγορήσεις
Κι ένα τριαντάφυλλο για να μπορέσω να σʼ αγαπήσω
Θα σου χαρίσω ένα τριαντάφυλλο
΄Ενα άσπρο τριαντάφυλλο σαν νάʼ σουν νύφη για μένα
΄Ενα άσπρο τριαντάφυλλο να σου χρησιμεύσει για να ξεχάσεις
Κάθε μικρό πόνο
Ονομάζομαι Αντόνιο κι αυτή τη στιγμή είμαι πάνω στη σκεπή
Αγαπητή Μαργαρίτα πάνε είκοσι χρόνια που σε περιμένω
Οι τρελλοί είμαστε εμείς όταν κανείς δεν μας καταλαβαίνει
΄Οταν ακόμα κι ο καλύτερός σου φίλος σε προδίδει
Σου αφήνω αυτό το γράμμα, τώρα πρέπει να φύγω
Συγχώρεσε το γράψιμό μου που μοιάζει με πρώτης δημοτικού
Και εκπλήσσεσαι που νιώθω ακόμα κάποιο συναίσθημα;
Θα εκπλαγείς πάλι, γιατί ο Αντόνιο ξέρει να πετάει
(Την μεταφραση δεν καθισα να την κανω εγω και μπορω να πω οτι ειναι ακριβης οποτε...)
Προσωπικα το θεωρω απιστευτο κομματι...Ειναι σαν ποιημα με μουσικη υποκρουση.
Μακαρι να υπηρχαν περισσοτερα κομματια σαν αυτο...