Αφιερωμένο στις χαζοβιόλες της
Φιλοσοφικής!

Άραγε αυτή η σιωπή τι να σημαίνει
έχω τόσα να σου πω, μα δε μιλώ
και το αδιόρατο αυτό χαμόγελο σου
μου λέει να μείνω ή να φύγω
Μα έτερα απλώνεσαι όπως μου λείπεις
κι όλη την έκταση μου κυβερνάς
ανερμήνευτα καθώς κοιτάζεις
πιο πολύ σε θέλω ξαφνικά
Πες αν θυμάσαι τότε ομορφιά μου
που στους κήπους σου μεθούσα τις βραδιές
τα χρυσαφένια πρωινά που μας ξυπνούσαν
των ονείρων μας οι μουσικές
Νιώθω πως πια δεν ξέρω τίποτα για σένα
ίσως και να μην ήξερα ποτέ
μπορεί να ήμουνα τα πάντα ή ελάχιστα για σένα
δεν θέλω να ξέρω, μην μου πεις ποτέ
νοιώθω πως πια δεν ξέρω τίποτα, τίποτα για σένα
ίσως και να μην ήξερα ποτέ
μπορεί να ήμουνα τα πάντα ή ελάχιστα για σένα
δεν θέλω να ξέρω, μην μου πεις ποτέ
Όσα λουλούδια μάδησα - Γιώτα Λύδια
Ας είχα και εγώ φτερά
να πέταγα μακριά σου
σαν αστραπή να έφευγα
να μη σε ξαν' αντικρίσω
τη ζωή μου πια να ζήσω
κει που υπάρχει μόνο λησμονιά
-petros
είσαι ο στιχουργός ;

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.