Palermo #50

[Reader]

Μαζεύω τα πράγματά μου, σταματώντας συχνά για να κοιτάξω έξω από το παράθυρο. Η πλατεία είναι έρημη, τα φωτάκια έχουν σβήσει και οι φωνές των κατοίκων δεν ακούγονται πλέον στους δρόμους.
Τραβάω απότομα ένα χαρτί που προεξέχει από την τσέπη της βαλίτσας, με αποτέλεσμα να το σκίσω κατά λάθος στα δύο. Ανατριχιάζω μόλις συνειδητοποιώ τι κρατάω.

Οπότε, καλύτερα να προσέχετε.

Γιατί μπορείτε να χαίρεστε όσο θέλετε με τις μικρές νίκες σας και να γιορτάζετε όλο χαρά, αλλά όταν εγκαθιδρύσουμε την κυριαρχία μας στην πόλη που κανονικά σε εμάς και μόνο ανήκει, θα σας κοπούν τα γέλια. Μπορεί να περάσουν και χρόνια έως να πάρω εκδίκηση, αλλά ένα είναι σίγουρο.

Θα πάρω.

Και τότε να δείτε πώς θα γελάω εγώ. Χαρείτε τώρα που προλαβαίνετε λοιπόν.

Σας δίνω τους ειλικρινείς χαιρετισμούς μου έως να ξανασυναντηθούμε. Αντίο πολίτες. Θα τα πούμε σύντομα.

Τα τελευταία λόγια της @Kate1914 στην προηγούμενη αναμέτρηση, η υπόσχεσή της να πάρει εκδίκηση... μια υπόσχεση που τήρησε.
Αφήνω το χαρτί να πέσει από τα χέρια μου.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να παραμείνω εδώ, μετά την νίκη της μαφίας. Λυπάμαι για όσα τράβηξαν οι αγαπημένοι μου πολίτες, έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Ίσως μια άλλη φορά, σε μια άλλη αναμέτρηση, να τα καταφέρουν.
Παίρνω την βαλίτσα μου και βγαίνω έξω. Ο Poirot βρίσκεται ήδη μπροστά στην εξώπορτα, απολαμβάνοντας τον παγωμένο αέρα.
"Φεύγεις;" με ρωτάει.
"Δεν υπάρχει κάποιος λόγος να μείνω".
Γνέφει καταφατικά.
"Λυπάμαι για την ομάδα σου. Μπορεί να υποστήριζα την μαφία, αλλά πραγματικά θαύμασα το κουράγιο των πολιτών".
"Πιστεύω σε εκείνους, θα τα καταφέρουν. Την επόμενη φορά θα είναι περισσότερο προσεκτικοί" απαντάω.
" Την επόμενη φορά; Το παίρνω ως υπόσχεση" χαμογελάει.

Ξέρουμε και οι δύο πως, αργά ή γρήγορα, θα ξανασυναντηθούμε στο Παλέρμο.
Ο πόλεμος μεταξύ πολιτών και μαφίας δεν τελειώνει εδώ.

 

[Poirot]

Είχα μόλις γυρίσει ύστερα από μια τελευταία βόλτα στο Παλέρμο. Πέρασα έξω από τη γιάφκα, που δεν είχε λόγο πλέον να δρα στο σκοτάδι. Έκανα μια βόλτα στη μελαγχολική πλέον κεντρική πλατεία. Ελάχιστες φιγούρες είδα να περπατάνε, τα πρόσωπά τους όμως ήταν αποκαλυπτικά· κυριευμένα από φόβο, αγωνία, καχυποψία. Ήταν πλέον προφανές: τούτη η πόλη ανήκε πλέον στη Μαφία.

Καθόμουν στην εξώπορτα όταν ξαφνικά εμφανίστηκε με τη βαλίτσα της η Reader, γεμάτη απογοήτευση για την έκβαση αυτής της μάχης. Ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες, σίγουροι ότι αυτή δεν ήταν η τελευταία φορά που συναντιόμασταν στο Παλέρμο. Οι Πολίτες δεν θα έμεναν άπραγοι.

Αφού την είδα να μπαίνει στο ταξί, πήγα στο δωμάτιό μου. Άρχισα να ετοιμάζω κι εγώ τα πράγματά μου.

Έβαλα στην τσάντα μου μερικά ματόχαντρα που μου είχε δώσει η Μαφία, τα ρούχα μου και τα προσωπικά μου αντικείμενα. Θα έφευγα κι εγώ, το επόμενο πρωί. Απόψε το βράδυ όμως θα πήγαινα μια τελευταία φορά να χαιρετήσω αυτούς που έμειναν ζωντανοί ως το τέλος.

Το επόμενο πρωί έφτασε.

"Εις το επανιδείν" είπα προς το Παλέρμο.

Σίγουρα θα τα ξαναπούμε. Το μόνο που δεν ξέρω είναι ποιος θα είμαι όταν έρθει εκείνη η ώρα.

 

[Ουριήλ]

Ξέρουμε και οι δύο πως, αργά ή γρήγορα, θα ξανασυναντηθούμε στο Παλέρμο.
Ο πόλεμος μεταξύ πολιτών και μαφίας δεν τελειώνει εδώ.

Η Κασσανδρα η στατιστικολόγος σας χαιρετάει Επισης και θα μετράει τις ημέρες και θα υπολογίζει πόσος καιρός μένει μέχρι το επόμενο Παλέρμο… σας ευχαριστούμε

 

[Υδροχόος]

Γεια σας κι απ΄ τη γιατρέσσα του Παλέρμο...Την καθόλα ταπεινή, βεβαίως - βεβαίως...

Spoiler

Δεν ξέρω κατά πόσο βοήθησα την ομάδα μου (την καλή πρόθεση την είχα, κι αυτό εύχομαι να μετράει...), αλλά τουλάχιστον το ΄φχαριστήθηκα πάρα πάρα πολύ και σας ευχαριστήθηκα όλους !!

Εις το επανιδείν !!!

Σας ευχαριστούμε για όλα...

 

[Kate1914]

Μαζεύω τα πράγματά μου, σταματώντας συχνά για να κοιτάξω έξω από το παράθυρο. Η πλατεία είναι έρημη, τα φωτάκια έχουν σβήσει και οι φωνές των κατοίκων δεν ακούγονται πλέον στους δρόμους.
Τραβάω απότομα ένα χαρτί που προεξέχει από την τσέπη της βαλίτσας, με αποτέλεσμα να το σκίσω κατά λάθος στα δύο. Ανατριχιάζω μόλις συνειδητοποιώ τι κρατάω.

Οπότε, καλύτερα να προσέχετε.

Γιατί μπορείτε να χαίρεστε όσο θέλετε με τις μικρές νίκες σας και να γιορτάζετε όλο χαρά, αλλά όταν εγκαθιδρύσουμε την κυριαρχία μας στην πόλη που κανονικά σε εμάς και μόνο ανήκει, θα σας κοπούν τα γέλια. Μπορεί να περάσουν και χρόνια έως να πάρω εκδίκηση, αλλά ένα είναι σίγουρο.

Θα πάρω.

Και τότε να δείτε πώς θα γελάω εγώ. Χαρείτε τώρα που προλαβαίνετε λοιπόν.

Σας δίνω τους ειλικρινείς χαιρετισμούς μου έως να ξανασυναντηθούμε. Αντίο πολίτες. Θα τα πούμε σύντομα.

Τα τελευταία λόγια της @Kate1914 στην προηγούμενη αναμέτρηση, η υπόσχεσή της να πάρει εκδίκηση... μια υπόσχεση που τήρησε.
Αφήνω το χαρτί να πέσει από τα χέρια μου.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να παραμείνω εδώ, μετά την νίκη της μαφίας. Λυπάμαι για όσα τράβηξαν οι αγαπημένοι μου πολίτες, έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Ίσως μια άλλη φορά, σε μια άλλη αναμέτρηση, να τα καταφέρουν.
Παίρνω την βαλίτσα μου και βγαίνω έξω. Ο Poirot βρίσκεται ήδη μπροστά στην εξώπορτα, απολαμβάνοντας τον παγωμένο αέρα.
"Φεύγεις;" με ρωτάει.
"Δεν υπάρχει κάποιος λόγος να μείνω".
Γνέφει καταφατικά.
"Λυπάμαι για την ομάδα σου. Μπορεί να υποστήριζα την μαφία, αλλά πραγματικά θαύμασα το κουράγιο των πολιτών".
"Πιστεύω σε εκείνους, θα τα καταφέρουν. Την επόμενη φορά θα είναι περισσότερο προσεκτικοί" απαντάω.
" Την επόμενη φορά; Το παίρνω ως υπόσχεση" χαμογελάει.

Ξέρουμε και οι δύο πως, αργά ή γρήγορα, θα ξανασυναντηθούμε στο Παλέρμο.
Ο πόλεμος μεταξύ πολιτών και μαφίας δεν τελειώνει εδώ.

Πω ρε τα είχα σχεδόν ξεχάσει εκείνα τα λόγια. Πολύ ωραία σύνδεση!

Και φυσικά να σας ευχαριστήσω για άλλη μια φορά ρε παιδιά! Και τη ΣΕ και τους παίκτες!

 

[Micro]

Εις το επανιδείν