Η Αθήνα δεν είναι μια πόλη που σου χαρίζεται είτε την αντέχεις, είτε σε καταπίνει. Εδώ, το χάος δεν είναι αταξία, είναι ταυτότητα. Τα αρχαία μάρμαρα συνυπάρχουν με τα κορναρίσματα, η κληρονομιά με την τρέλα της καθημερινότητας, και κάπως έτσι γεννιέται μια ενέργεια που δεν μιμείται καμία άλλη.
Οι νύχτες της δεν έχουν τέλος, οι γεύσεις της δεν έχουν όρια και οι συζητήσεις της δεν έχουν φίλτρο. Ο πολιτισμός της δεν είναι μουσειακός, είναι ζωντανός, ασυμβίβαστος, παντού. Και αν καμιά φορά φαίνεται δύστροπη, καλά κάνει η ομορφιά της δεν είναι για όλους. Μια πόλη που λατρεύω να μισώ.
1. Η ιστορία είναι παντού.
Δεν χρειάζεται να ψάξεις πολύ για να βρεις την αρχαιότητα, γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, σε βρίσκει εκείνη είτε περπατάς στην Πλάκα, είτε απλά σκάβεις στην αυλή μου και πέφτεις πάνω σε κάτι του 5ου αιώνα π.Χ.
2. Οι νύχτες δεν τελειώνουν. Από τα κουτούκια του Ψυρρή μέχρι τα μυστικά μπαράκια του Κολωνακίου, η Αθήνα ξέρει να διασκεδάζει. Και αν δεν βρεις ταξί να γυρίσεις σπίτι, δεν πειράζει απλά ακολουθείς τη ροή των ξενύχτηδων μέχρι το πρώτο πρωινό λεωφορείο, (true story εγώ χθες)
3. Το φαγητό είναι ιεροτελεστία. Από σουβλάκια με μισό κιλό τζατζίκι μέχρι γκουρμέ πειραματισμούς, η Αθήνα δεν τρώει απλά ζει μέσα από το φαγητό της. Και αν πιστεύεις ότι υπάρχει “γρήγορο” φαγητό εδώ, ξανασκέψου το. Το “σερβίρεται σε 5 λεπτά” είναι πιο μύθος κι από τον Μινώταυρο, ξέρω τι σου λέω.
4. Η θέα σε αποζημιώνει. Από τον Λυκαβηττό μέχρι τα ταράτσα-bars του κέντρου, η Αθήνα ξέρει να σου προσφέρει εικόνες που σε κάνουν να ξεχνάς τη βαβούρα. Μπορεί να ακούς κόρνες και σειρήνες, αλλά με τέτοιο ηλιοβασίλεμα, ποιος νοιάζεται;
5. Οι αντιθέσεις της είναι το μεγαλύτερο της προτέρημα. Σε ένα στενό μπορείς να δεις έναν πολυτελή ουρανοξύστη δίπλα σε μια εγκαταλελειμμένη πολυκατοικία με γκράφιτι. Ρομαντικό, έτσι; Αν μη τι άλλο, ποτέ δεν βαριέσαι.