Ο ορίζοντας του απέραντου.

--Αφήσαμε τη γη κι ανεβήκαμε στο πλοίο! Κόψαμε τις γέφυρες πίσω μας -- κι ακόμη περισσότερο αφήσαμε τη γη πίσω μας.
Και τώρα καραβάκι πρόσεξε!
Δίπλα σου είναι ο ωκεανός: δεν μουγκρίζει πάντα, είναι αλήθεια, και μερικές φορές απλώνεται σαν μετάξι και χρυσάφι και ονειροπόλημα καλοσύνης. Μα θα'ρθουν ώρες που θα καταλάβεις πως είναι απέραντος και πως τίποτε δεν είναι πιο φοβερό από την απεραντοσύνη.
Ω, φτωχό πουλί που ένιωθες ελεύθερο και τώρα χτυπιέσαι στα κάγκελα αυτού του κλουβιού!

Αλοίμονό σου αν σε πιάσει νοσταλγία για τη στεριά, σαν να υπήρχε εκεί πιο πολλή ελευθερία: γιατί τώρα δεν υπάρχει πια "στεριά" !
Φ.Νίτσε / The joy of Knowledge
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.