εγώ, που νιώθω πολύ τυχερή για τα πολύ παιδικά μου χρόνια, γιατί για κάποιους το 17 θεωρείται ακόμα 'παιδικά χρόνια', μεγάλωσα στη γιαγιά και τον παππού με τον ξάδερφο οπου είχαμε τα δικά μας παιχνίδια
φτιάχναμε σπίτια, πολέμους κι όλα αυτά, σκοτώναμε τις κότες του παππού (κυριολεκτικά, κάθε Κυριακή τρώγαμε ντόπιο κοτόπουλο) με το φλομπεράκι αλλά κι αν αρρωστούσε μία κότα την παίρναμε στο 'νοσοκομείο' που τη φροντίζαμε και αν συγχωρούταν (για την κότα πάντα μιλάμε) τη θάβαμε στο 'νεκροταφείο' και όταν μετά απο μήνες τη θυμούμασταν προσπαθούσαμε να τη ξεθάψουμε

κοιμόμασταν στο μπαλκόνι, βρεχόμασταν με τα νερά στην αυλή, κάναμε ποδήλατο, τσακωνόμασταν και χτυπιόμασταν, τρώγαμε καρπούζι και μας τσιμπούσαν οι μέλισσες (τραγικές εμπειρίες), είχαμε και μία μπάλα αλλά δεν παίζαμε κάτι, απλά την πετούσαμε σε 'επικύνδινα' μέρη και σκαρφαλώναμε να την πιάσουμε.
Όλα αυτά, εγώ, ο ξάδερφος μου, και ο τότε σκύλος μας, χωρίς μικρόβια, αντιβιωτικά, υγρά μαντηλάκια, οινοπνεύματα και άλλα τόσα που φορτώνονται σήμερα τα υπερευαίσθητα παιδιά.
Ομαδικά παιχνίδια έπαιζα στο σχολείο αλλά πέρα απο μήλα και το άλλο με το μαντήλι δεν θυμάμαι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.