Τα παιχνίδια μας στην παιδική ηλικία…

[venividivici]

Α-κα-τα μα-κα-τα​

σου-κου-του-μπε​

α-μπε φα-μπε​

ντο-μι-νε​

α-κα-τα μα-κα-τα​

σου-κου-του-μπε​

α-μπε φα-μπε​

“βγές”

​

Α-μπε-μπα-μπλόμ​

του-κι-θε-μπλομ​

α-μπε-μπα-μπλόμ​

του-κι-θε-μπλομ​

μπλιμ-μπλομ​

Σαν θα παμε εκεί​

στη Βόρεια Αμερική​

θα δούμε τον Ερμή​

να παίζει μουσική​

φτου και “Βγαίνω”

​

Ανέβηκα στη λεμονιά​

να κόψω ένα λεμόνι​

κι η λεμονιά τσακίστηκε​

και μου κοψε το χέρι.​

Δώσμου το μαντιλάκι σου​

το χρυσοκεντημένο να δέσω​

το δαχτύλι μου που είναι ματωμένο.


Στα ομαδικά παιχνίδια κάποιος έπρεπε να τα φυλάει ή να δίνει εντολές

οπότε τον/την βγάζαμε με κάτι στιχάκια που λέγαμε
​

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

Και τί να πρωτοθυμηθώ...

Από αγορασμένα παιχνίδια:

-Είχα τρέλα με τα Playmobil. Τρέλα όμως. Είχα πολλά. Το κάστρο των ιπποτών, το στοιχειωμένο πύργο, το φρούριο της Άγριας Δύσης, το Ναό του Ήλιου, ένα σκουπιδιάρικο, ένα περιπολικό κλπ. Είχα άχτι πάντως να πάρω το πλοίο των ιπποτών αλλά τελικά δεν το πήρα ποτέ... Πέρασε η «κάψα»... Να συμπληρώσω ότι ήθελα μόνο τα γνήσια Playmobil... Αν τύχαινε να μου πάρουν τις απομιμήσεις, τα Lyra, τσαντιζόμουν

-Πολλά μικρά στρατιωτάκια... Πολλά όμως. Καουμπόηδες, ινδιάνους, Γερμανούς, Αμερικάνους, Ρώσους, Κινέζους κλπ Παίζαμε με τον αδερφό μου «πόλεμο» για ώρες...

-Game boy... Ναι, ήμουν από αυτούς που πρόλαβαν από νωρίς βιντεοπαιχνίδια οπότε τα περιλαμβάνω... Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που είχαμε πάρει το Game boy με το Donkey kong land 2... Αλλά κι ένα παλιό Ατάρι το οποίο μας το είχαν δώσει με πολύ ωραία πάντως παιχνίδια.... Αλλά και το θρυλικό τέτρις...

-Αυτοκινητάκια αν και δεν είχα μεγάλη τρέλα, είχα ένα μικρό ράλυ με τηλεκατευθυνόμενα αυτοκινητάκια...

-Ακόμα θυμάμαι και το ποδοσφαιράκι με τους παίκτες με τα ελατήρια. Το είχα διαλύσει

-Επιτραπέζια. Κάθε Χριστούγεννα το δώρο ήταν συνήθως ένα επιτραπέζιο. Μάντεψε ποιός, η «απαγορευμένη γέφυρα», «Ghost castle», αλλά και τα κλασικά, σκάκι, τρίλιζα, τάβλι, γκρινιάρη κλπ

-Πολύ ωραία θυμάμαι και μια σειρά που είχε βγει όπου έφτιαχνες φιγούρες του θεάτρου σκιών από χαρτί. Φτιάχναμε αυτοσχέδιες παραστάσεις του Καραγκιόζη.

Τώρα από τα ομαδικά παιχνίδια, επίσης πάμπολλα.

-Παντομίμα, τυφλόμυγα, μήλα, κορόιδο, «μπιζ» (και όχι με απαλό σκούντηγμα, έπεφταν γερές μπάτσες...), ενίοτε μακριά γαιδούρα, μπουγέλο, αλάτι ψιλό αλάτι χοντρό, τα αγαλματάκια, «στεφάνια» στο δημοτικό, διελκυστίνδα, κουτσό, κυνηγητό, κρυφτό και άλλα πολλά...

-Στα πάρτυ όταν αρχίσαμε να μπαίνουμε στην εφηβεία, παίζαμε και πιο «πονηρά» παιχνίδια. «Μπουκάλα». «Πυθία» κλπ...

-Κλασικά ποδόσφαιρο (όταν δεν είχαμε μπάλα παίζαμε με μπουκάλι και μας κυνηγούσαν οι δάσκαλοι...), μπάσκετ. Αυτό που θυμάμαι στην αλάνα της γειτονιάς ήταν ότι ήταν καλοκαίρι, ξεκινούσαμε γύρω στις 6 και παίζαμε σερί μέχρι τις 9.30 και κάποιες φορές και περισσότερο και μας φώναζαν οι γονείς μας...

-Όταν ήμαστε μόνοι μας με τον αδερφό μου, σκαρώναμε διάφορα παιχνίδια όπως αυτό με τις 15 ερωτήσεις, και άλλα που δε θυμάμαι...

-Παιχνίδια τύπου σπιρτόκουτο, κότσι, γιάντες (είχε πλάκα αυτό το παιχνίδι, όταν τρώγαμε κοτόπουλο, παίρναμε το διχαλωτό κόκκαλο, το «γιάντες» και το σπάγαμε. Από εκείνη τη στιγμή μόλις ο άλλος που έπαιζες το παιχνίδι σου έδινε κάτι, έπρεπε να πεις «το θυμάμαι», αλλιώς έχανες και έπαιζε ο άλλος.) Ακόμα κι ένα άλλο παιχνίδια όπου έβαζε ο ένας τα χέρια κάτω από τα χέρια του άλλου και έπρεπε να τα σηκώσει και να τον χτυπήσει χέρι. Αν ο άλλος τον απέφευγε, άλλαζε και βάραγε αυτός. Εκεί να δείτε μπάτσες που πέφτανε...

Πρέπει να έχω παίξει πάντως άπειρες ώρες παιχνίδια όταν ήμουν μικρός... Και πολλά τα παίζω και μεγάλος ενίοτε...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Τα Μήλα​

Παιχνίδι που παίζεται με μπάλα, με περισσότερα από τέσσερα παιδιά. Χωρίζονται σε δυο ομάδες και στέκονται η μια απέναντι στην άλλη σε ορισμένη απόσταση. Στο μέσο στέκονται άλλα παιδιά. Οι ομάδες των παιδιών, που βρίσκονται στις άκρες, πετάνε τη μπάλα και προσπαθούν να χτυπήσουν τα παιδιά που είναι στο κέντρο. Χτυπημένο θεωρείται το παιδί όταν η μπάλα το χτυπήσει. Τα παιδιά που βρίσκονται στο κέντρο προσπαθούν να αποφύγουν τα χτυπήματα γιατί όποιο χτυπηθεί βγαίνει έξω.​

Όταν όμως κάποιο παιδί της ομάδας του κέντρου κατορθώσει να πιάσει τη μπάλα στον αέρα, τότε κερδίζει ένα μήλο που συμβολικά σημαίνει πως απέκτησε ένα πλεονέκτημα. Το παιδί που έχει κερδίσει το μήλο δε βγαίνει έξω έστω κι αν χτυπηθεί με τη μπάλα αλλά χάνει το μήλο του. Έχει ακόμα το δικαίωμα να ξαναφέρει μέσα στο παιχνίδι κάποιο απʼ τα παιδιά που έχουν χτυπηθεί και έχουν βγει έξω. Όταν κάποιο παιδί της ομάδας του κέντρου πιάσει τη μπάλα και του ξεφύγει τότε καίγεται και βγαίνει έξω.​

Στο τέλος, όταν έχει μείνει μόνο ένα παιδί μέσα, πρέπει να το χτυπήσουν με δέκα ριξιές. Αν αυτό δε γίνει κατορθωτό, τότε το παιχνίδι δεν έχει νικητή και ξαναρχίζει από την αρχή.​

Το παιχνίδι τελειώνει κανονικά, όταν χάσουν όλα τα παιδιά της ομάδας του κέντρου.​

Το παιχνίδι αυτό το παίζουν αγόρια και κορίτσια και τους είναι ιδιαίτερα αγαπητό.

το έχω αναφέρει πιο πάνω
εδώ είναι αναλυτικά το πως παίζεται....

https://3lyk-polichn.thess.sch.gr/Olympiaki_paideia/paixnidia/paixnidia.htm



​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[_Silence_]

Το κλασικο κοριτσιστικο παιχνιδι: Barbie ....Aυτες τις κουκλες τις ειχα παντρεψει πανω απο 100 φορες με τον ''τζον τζον''
.............
ατελειωτες ωρες παιχνιδιου .....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[moonlight]

δεν εχω παιξει ποτε με κουκλες. το θεωρουσα χαζο να παιζω με αψυχα πραγματα, να τους μιλω και να ασχολουμαι μαζι τους
μ'αρεσαν τα ποδηλατα, τα αυτοκινητα τα τηλεκατευθυνομενα, οτιδηποτε ειχε να κανει με κατασκευες, απο παγιδες μεχρι αυτοσχεδια σπιτια. στα 13 μου οι φιλες μου ασχολιοντουσαν με τον σακη και γω οδηγουσα αυτοκινητο και εκανα κοντρες στην παραλιακη

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fockos]

δεν εχω παιξει ποτε με κουκλες. το θεωρουσα χαζο να παιζω με αψυχα πραγματα, να τους μιλω και να ασχολουμαι μαζι τους
μ'αρεσαν τα ποδηλατα, τα αυτοκινητα τα τηλεκατευθυνομενα, οτιδηποτε ειχε να κανει με κατασκευες, απο παγιδες μεχρι αυτοσχεδια σπιτια. στα 13 μου οι φιλες μου ασχολιοντουσαν με τον σακη και γω οδηγουσα αυτοκινητο και εκανα κοντρες στην παραλιακη

Kαι εγώ έτσι έλεγα και πήγα να πάρω στην ανιψιά μου ένα τηλεκατευθυνόμενο αυτοκίνητο ένα κόκκινο ωραίο ήτανε. Αλλά αυτή μόλις το είδε άρχισε να κλαίει νόμιζε ότι ήταν τέρας.
Έτσι εγώ τώρα θα τις παίρνω κούκλες και αρκουδάκια

άβυσσος η ψυχή της γυναίκας από μωρά θέλουνε να γίνουν μανούλες και μοντέλα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[moonlight]

χαχαχα α ρε φοκο!! το ειδος μου παιδι μου ειναι σπανιο γενικως σε κοριτσακια αγοραζουμε κουκλιτσες!
θυμαμαι καποια χριστουγεννα η μαμα μου η καημενη μου χε αγορασει μια κουκλα που μιλουσε και τραγουδαγε ετσι μεγαλη και θυμαμαι οταν ξετυλιγα το κουτι ελεγα τι στο καλο ειναι τοσο μεγαλο και με το που βλεπω την κουκλα επαθα μια απογοητευση που δεν λεγεται!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Gate4]

εμενα το αγαπημενο μου παιχνιδι ηταν τα μηλα..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Όταν ήμουν παιδί, τη δεκαετία του '80, δεν υπήρχε ίντερνετ. Παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, σκοτεινό δωμάτιο, "χαλασμένο τηλέφωνο", "μήλα", μονόπολη, στρουμφάκια, βόλεϊ, μπάσκετ. Επιπλέον, συνηθίζαμε να κάνουμε αγώνες με τα ποδήλατά μας. Επίσης, μέχρι 10 χρονών δεν αποχωριζόμουν τον αρκούδο μου, που μου τον είχε χαρίσει η νονά μου.
Λέγεται ότι εμείς τα "παιδιά" της δεκαετίας του '80 ήμασταν η τελευταία γενιά παιδιών που χαρήκαμε το παιχνίδι στις αλάνες. Χωρίς να θέλω να εξιδανικεύσω τα παιδικά μου χρόνια θεωρώ ότι αυτό ισχύει.

Υ/Γ Κάτι που μου έχει μείνει αξέχαστο: Κάθε Ιούνη, όταν έκλειναν τα σχολεία, έκανα πάρτι για τα γενέθλιά μου και καλούσα όλα τα παιδιά της τάξης μου. Το τι τρέλες κάναμε δεν περιγράφεται. Λόγω του ότι έκλειναν τα σχολεία για 3 μήνες ήμασταν σε ξέφρενη κατάσταση. Βάζαμε μια σκόνη στο πάτωμα, για να γλιστράει και κάναμε πατινάζ. Καταβρεχόμασταν με το λάστιχο στη βεράντα. Καταβρέχαμε τους/τις περαστικούς/ες. Κάναμε τα φαντάσματα. Πετάγαμε πατατάκια ο/η ένας/μία στον/στην άλλο/η. Τσαλαβουτούσαμε στην πλαστική πισίνα. Περιττό να σας πω ότι γινόταν το σπίτι χάλια κι ότι ξεσηκώναμε την πολυκατοικία. Την άλλη μέρα βέβαια ξεπατωνόμασταν στη δουλειά με τη μαμά μου, για να επαναφέρουμε το σπίτι στην αρχική του ισορροπία.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 186240]

Όταν ήμουν παιδί, τη δεκαετία του '80, δεν υπήρχε ίντερνετ. Παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, σκοτεινό δωμάτιο, "χαλασμένο τηλέφωνο", "μήλα", μονόπολη, στρουμφάκια, βόλεϊ, μπάσκετ. Επιπλέον, συνηθίζαμε να κάνουμε αγώνες με τα ποδήλατά μας. Επίσης, μέχρι 10 χρονών δεν αποχωριζόμουν τον αρκούδο μου, που μου τον είχε χαρίσει η νονά μου.
Λέγεται ότι εμείς τα "παιδιά" της δεκαετίας του '80 ήμασταν η τελευταία γενιά παιδιών που χαρήκαμε το παιχνίδι στις αλάνες. Χωρίς να θέλω να εξιδανικεύσω τα παιδικά μου χρόνια θεωρώ ότι αυτό ισχύει.

Μη το λες.Εμείς (γεννηθείς το 94 ) και κρυφτό παίζαμε και κυνηγητό (και τον συνδυασμό των 2) και λιώσιμο από τη μπάλα κάθε βράδυ στο πάρκο και φωνάζαμε σαν τους τρελούς στις''ψειρες''(τι παιχνιδάρα) και ποκεμον πιάναμε με τον old fashioned τρόπο στο Game Boy.

Tα υπέροχα παιδικά χρόνια είναι όπως λέμε στα ελληνικά just a matter of perspective.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[giannhs2001]

Κοκορομαχιες. Ανεβαίναμε ο ένας στην πλάτη του άλλου και συγκρουομασταν μεταξύ μας μέχρι να γκρεμιστούν κάποιοι κάτω. Το πιο popular game των αγοριών όταν ήμουν Δημοτικό.

Το πιο popular game που παίζαμε αγόρια κορίτσια ήταν οι πυραμίδες το οποίο είχε και παραλλαγές. Ήταν ένα άτομο που κυνηγούσε και αν πήγαινε να σε φτάσει μπορούσες να πεις πυραμίδα να κάνεις τα χέρια σαν πυραμίδα και να αφήσεις τα πόδια ανοικτά. Ήταν σαν φωλιά και για να μπορείς να ξαναπαίξεις έπρεπε κάποιος να περάσει ανάμεσα από τα πόδια σου μπουσουλωντας. Ο γύρος έληγε όταν όλοι έλεγαν πυραμίδα και έμενε ο κυνηγός και ένας τελευταίος όπου ήταν θέμα χρόνου να τον πιάσει. Κυνηγούσε μετά αυτός. Έχω σκίσει φόρμες και γόνατα από αυτό το παιχνίδι.. Οι παραλλαγές ήταν το ίδιο απλά αντί για πυραμίδα έλεγες το όνομα ενός παιδικού ή ταινίας κλπ.

Αυτά ήταν και τα αγαπημένα μου δύο αλλά εννοείται είχαμε και τα κλασικά όπως μήλα, μπάλα ( στην οποία ήμουν πάντα τέρμα μιας που ήμουν καλός, σε επίθεση ή άμυνα ήμουν τέρμα αγγούρι ), αγαλματάκια, κρυφτό, πόλεμος και ειρήνη, ψείρες κλπ.

Να ξαναγινομασταν πάλι πιτσιρικοι.....

 

[Kate1914]

Ωραίο θέμα αυτό. Δύο που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν οι στάσεις στο δημοτικό, και το τζαμί. Αυτά τα δύο μου άρεσαν, και που δεν παίζαμε δυστυχώς συχνά.
Το αγαπημένο μου πάντως ήταν το κρυφτοκυνηγητό. Μέχρι και πριν το λύκειο παίζαμε, μετά δεν έτυχε ξανά.

 

[Reader]

Ωραίο θέμα αυτό. Δύο που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν οι στάσεις στο δημοτικό, και το τζαμί. Αυτά τα δύο μου άρεσαν, και που δεν παίζαμε δυστυχώς συχνά.
Το αγαπημένο μου πάντως ήταν το κρυφτοκυνηγητό. Μέχρι και πριν το λύκειο παίζαμε, μετά δεν έτυχε ξανά.

Το κρυφτοκυνηγητό είναι όντως υπέροχο. Τα άλλα δύο πρώτη φορά τα ακούω, πώς παίζονται;

 

[nearos]

τζαμί

MOYΣΛΙΜΙΑ ΕΚΤΟΣ

Το αγαπημένο μου πάντως ήταν το κρυφτοκυνηγητό. Μέχρι και πριν το λύκειο παίζαμε, μετά δεν έτυχε ξανά.

Το κρυφτοκυνηγητό είναι όντως υπέροχο. Τα άλλα δύο πρώτη φορά τα ακούω, πώς παίζονται;

Παμε να οργανώσουμε ένα τεράστιο steki event που θα παίζουμε κυνηγητό σε μια πλατεία

 

[Reader]

Παμε να οργανώσουμε ένα τεράστιο steki event που θα παίζουμε κυνηγητό σε μια πλατεία

Και σκοτεινό δωμάτιο, το λατρεύω.

 

[Kate1914]

Το κρυφτοκυνηγητό είναι όντως υπέροχο.

Ω ναι. Είχαμε ολόκληρα τουρνουά κάθε φορά που παίζαμε.

Τα άλλα δύο πρώτη φορά τα ακούω, πώς παίζονται;

Εν τω μεταξύ το μπέρδεψα, σταθμοί παίζει να λέγονταν. Εν πάση περιπτώσει, δεν έχει και τόση σημασία.
Λοιπόν:

• Σταθμοί: παίζαμε στην αυλή του σχολείου. Φαντάσου την ως ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο. Κάθε γωνία ήταν ένας σταθμός, και στη μέση των δύο μεγαλύτερων πλευρών επίσης άλλη μία (σύνολο έξι). Αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήμασταν δύο ομάδες. Η μία ομάδα, ήταν αυτοί που έτρεχαν στις στάσεις, ενώ οι άλλοι ήταν οι αντίπαλοι. Εμείς νομίζω πως είχαμε έναν παίκτη που πετούσε μία μπάλα όσο πιο μακριά γινόταν, και οι υπόλοιποι παίκτες ξεκινούσαν να τρέχουν από τον σταθμό στον οποίο βρίσκονταν. Όλοι ξεκινούσαν από τον πρώτο σταθμό (ένας ένας όμως, όχι μπούγιο όλοι), και έπρεπε στο διάστημα που έκανε η μπάλα να επιστρέψει από το σημείο όπου βρίσκονταν στον αντίπαλο, να προλάβουμε να φτάσουμε στον επόμενο σταθμό. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις όπου η μπάλα για οποιονδήποτε λόγο δεν έφτανε γρήγορα στον αντίπαλο που έπρεπε να φτάσει (ήταν σε καθορισμένη θέση αυτός, αλλά δε θυμάμαι πού ακριβώς), ο/οι παίκτης/παίκτες μπορούσαν να περάσουν και παραπάνω από έναν σταθμό. Το παιχνίδι τελείωνε αν η ομάδα που είχε παίκτες στους σταθμούς ολοκλήρωνε τη διαδρομή (δε θυμάμαι αν έπρεπε τουλάχιστον ένας ή παραπάνω), ή αν δεν τελείωνε κανείς τη διαδρομή, οπότε κέρδιζαν οι άλλοι. Τώρα αν κάτι δεν κατάλαβες είναι δικό μου το φταίξιμο, γιατί δε το θυμάμαι και πάρα πολύ καλά. Γενικά δεν το παίζαμε πολύ.
• Τζαμί: θρυλικό παιχνίδι. Για να μην στο εξηγήσω εγώ και σε μπερδέψω, ορίστε η ακριβής εξήγηση του διαδικτύου:

Το τζαμί​

Το «Τζαμί» παίζεται από τέσσερα παιδιά και πάνω. Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες. Για να αρχίσουν το παιχνίδι χρειάζονται έξι κεραμίδια ή πλατιές πέτρες και μια μπάλα. Τα κεραμίδια τα βάζουν το ένα πάνω στο άλλο, ώστε να σχηματιστεί ένας πύργος. Η πρώτη ομάδα στέκεται πίσω από τα κεραμίδια. Η δεύτερη ομάδα πηγαίνει εφτά οχτώ μέτρα μπροστά από τα κεραμίδια. Τα παιδιά της δεύτερης ομάδας προσπαθούν με τη μπάλα να ρίξουν τον πύργο με τα κεραμίδια. Κάθε παιδί έχει μία ευκαιρία.
Αν κάποιο παιδί ρίξει τα κεραμίδια χτυπώντας τα με τη μπάλα, τότε διασκορπίζονται στο γύρω χώρο οι δυο ομάδες. Η μεν πρώτη ομάδα επιδιώκει να «κάψει» τους παίκτες της δεύτερης χτυπώντας τους με τη μπάλα, η δε δεύτερη προσπαθεί να ξαναβάλει τα κεραμίδια στη θέση τους, έτσι ώστε να ξανασχηματιστεί ο πύργος, δηλαδή το «Τζαμί». Εάν προλάβει η δεύτερη ομάδα και φτιάξει το «Τζαμί» πριν καούν όλοι οι παίκτες της, κερδίζει ένα σετ παιχνιδιού.
Ο παίκτης που θα τοποθετήσει το τελευταίο κεραμίδι του πύργου φωνάζει «Τζαμί» και τελειώνει το σετ. Αν η πρώτη ομάδα κάψει όλους τους παίκτες της δεύτερης πριν προλάβουν να φτιάξουν το «Τζαμί» τότε το παιχνίδι ξαναρχίζει και αντιστρέφονται οι ρόλοι. Νικήτρια είναι η ομάδα που θα κερδίσει τα πιο πολλά σετ.​

Βέβαια εμείς, χρησιμοποιούσαμε 10 σακουλάκια με άμμο συνήθως (στο σχολείο στη γυμναστική όποτε παίζαμε), κάτι τέτοιο τέλος πάντων, ή και κεραμίδια/πέτρες, όπως γράφει το άρθρο. Επίσης πριν φωνάξουμε τζαμί, νομίζω πως μετρούσαμε έως το 10 γρήγορα πρώτα.

Παμε να οργανώσουμε ένα τεράστιο steki event που θα παίζουμε κυνηγητό σε μια πλατεία

Ψηθείτε, τέλεια θα είναι

Και σκοτεινό δωμάτιο, το λατρεύω.

Όντως! Μια φορά έπαιξα μόνο βέβαια, αλλά είναι πολύ ωραίο παιχνίδι!

 

[Poirot]

Εγώ θυμάμαι στο δημοτικό που παίζαμε "Αμπάριζα" στη γυμναστική και μου άρεσε αρκετά.

Παμε να οργανώσουμε ένα τεράστιο steki event που θα παίζουμε κυνηγητό σε μια πλατεία

Να το δω κι αυτό και μετά θαείμαι πλήρης σε αυτή τη ζωή.

Και σκοτεινό δωμάτιο, το λατρεύω.

Πωπω τι μου θύμισες τώρα. Πολύ ωραίο το σκοτεινό δωμάτιο.

 

[ultraviolence]

Εμένα μου άρεσε πολύ το λάστιχο. Που τραγουδάς παράλληλα. Τσαφ τσουφ το τρένο περνά..
Πάντα κέρδιζα

 

[Skiyo]

Πωωω τι μου θυμησάτε...
Στο δημοτικό θυμάμαι να παίζαμε στη ώρα της γυμναστική, λεμόνια, μήλα και ψείρες άντε και αγαλματακια. Σπάνια να παίζαμε κρυφτό και μουσικές καρέκλες. Αλλά στα παιδικά πάρτι ήταν το must οι μουσικές καρέκλες και το κρυφτό.
Στο χωρίο μου με τη παρέα μου μέχρι το λύκειο παίζαμε ψείρες, κρυφτό σχεδόν σε όλο το χωριο κρυβόμασταν. Επίσης παίζαμε Θάρρος ή Αληθεία.

Τώρα άρχιζω να θυμάμαι ότι παίζαμε Αστυνόμους και κλέφτες.

 

[Reader]

Ω ναι. Είχαμε ολόκληρα τουρνουά κάθε φορά που παίζαμε.

Εν τω μεταξύ το μπέρδεψα, σταθμοί παίζει να λέγονταν. Εν πάση περιπτώσει, δεν έχει και τόση σημασία.
Λοιπόν:

• Σταθμοί: παίζαμε στην αυλή του σχολείου. Φαντάσου την ως ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο. Κάθε γωνία ήταν ένας σταθμός, και στη μέση των δύο μεγαλύτερων πλευρών επίσης άλλη μία (σύνολο έξι). Αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήμασταν δύο ομάδες. Η μία ομάδα, ήταν αυτοί που έτρεχαν στις στάσεις, ενώ οι άλλοι ήταν οι αντίπαλοι. Εμείς νομίζω πως είχαμε έναν παίκτη που πετούσε μία μπάλα όσο πιο μακριά γινόταν, και οι υπόλοιποι παίκτες ξεκινούσαν να τρέχουν από τον σταθμό στον οποίο βρίσκονταν. Όλοι ξεκινούσαν από τον πρώτο σταθμό (ένας ένας όμως, όχι μπούγιο όλοι), και έπρεπε στο διάστημα που έκανε η μπάλα να επιστρέψει από το σημείο όπου βρίσκονταν στον αντίπαλο, να προλάβουμε να φτάσουμε στον επόμενο σταθμό. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις όπου η μπάλα για οποιονδήποτε λόγο δεν έφτανε γρήγορα στον αντίπαλο που έπρεπε να φτάσει (ήταν σε καθορισμένη θέση αυτός, αλλά δε θυμάμαι πού ακριβώς), ο/οι παίκτης/παίκτες μπορούσαν να περάσουν και παραπάνω από έναν σταθμό. Το παιχνίδι τελείωνε αν η ομάδα που είχε παίκτες στους σταθμούς ολοκλήρωνε τη διαδρομή (δε θυμάμαι αν έπρεπε τουλάχιστον ένας ή παραπάνω), ή αν δεν τελείωνε κανείς τη διαδρομή, οπότε κέρδιζαν οι άλλοι. Τώρα αν κάτι δεν κατάλαβες είναι δικό μου το φταίξιμο, γιατί δε το θυμάμαι και πάρα πολύ καλά. Γενικά δεν το παίζαμε πολύ.
• Τζαμί: θρυλικό παιχνίδι. Για να μην στο εξηγήσω εγώ και σε μπερδέψω, ορίστε η ακριβής εξήγηση του διαδικτύου:

Δεν έχω παίξει κανένα από τα δύο, ήμασταν πολύ βαρετοί εμείς. Πάντως το πρώτο θυμίζει λίγο ποδομπέιζμπολ.