Σκέψεις... III

[Valder]

Της μανας σ' το μνι για καιρός...

 

[yorkie]

Να διεκδικούμε τα καλύτερα στους επαγγελματικούς και κοινωνικοπολιτικούς χώρους.
Αν δεν τα βρίσκουμε ενίοτε, να τα οικοδομούμε εκ του μηδενός με σκληρή δουλειά και νέες προτάσεις

 

[vasilagas]

I've endured the worst times of life alone.
I don't need anyone. If you're in my life
it's because I value you and want you there.

 

[nearos]

Πονάω

 

[dum dum boy]

ήθελα να βρεθώ με μια χρονομηχανή πίσω στο 1998-1999, να διορθώσω κάποια λάθη και μετά να πάω για ούζα.

 

[rafaela11]

Κάντε μια ευχή να με πάρουν στη δουλειά που περιμένω ρε παιδιά 🫠🫠🫠🫠🫠

 

[ultraviolence]

Πότε θα μου έρθει μια καλή δουλειά ρε γαμωτο;

 

[nearos]

24 ημέρες περίπου μέχρι τα όνειρα μου να πραγματοποιηθούν. Δεν μπορώ να περιμένω

 

[glayki]

"Η ζωή είναι πολύ μακριά. Η ζωή μας είναι πολύ μακριά. Η ζωή μας βρίσκεται σε ένα παραθαλάσσιο χωριό με θέα το δάσος. Και όσα μας ‘κρυψαν οι άνθρωποι θα μας τα φανερώνουν τα πουλιά. Φυσικά και εκεί θα υπάρχουν άνθρωποι. Θα υπάρχουν όσοι άνθρωποι χρειαζόμαστε. Θα υπάρχουν άνθρωποι με κλειστά κινητά, αλλά με ανοιχτά μάτια. Θα υπάρχουν αγκαλιές, αλλά και φίλοι για να πίνουμε μπύρες. Θα υπάρχουν γεμάτες αγκαλιές και γεμάτες μπύρες. Όσα δε φτάνουμε θα μας τα ξεβράζει την επόμενη μέρα η θάλασσα. Και όσα δε φτάνει η θάλασσα θα μας τα τάζει το φεγγάρι. Θα ανάβουμε φωτιές με τα μάτια και η μόνη μας προσμονή θα είναι να μας βρει η νύχτα με αυτούς που αγαπάμε. Η ζωή τότε θα κοντύνει κάποια μέτρα, αλλά εμείς θα ψηλώσουμε μερικούς πόντους. Θα έχουμε τα πάντα σε ένα πραγματικό κάδρο που θα είναι το μπαλκόνι μας. Δε θα χρειαζόμαστε πλαστικές αναμνήσεις, ούτε πλαστικά like. Ούτε τα εικονικά κάδρα του Instagram. Θα φοράμε άνετα ρούχα, ίσως και πιτζάμες και θα τριγυρνάμε ευτυχισμένοι. Θα μαλώνουμε, φυσικά και θα μαλώνουμε, αλλά η αλμύρα της θάλασσας θα γιατρεύει τα προβλήματα. Θα γίνουμε ένα με το χώμα. Και θα καταλάβουμε πια πως μεγαλώνει ένα δέντρο. Ύστερα θα απλώσουμε τα χέρια μας. Και το δάσος θα είμαστε εμείς. Θα ζήσουμε καλά."

Γ. Ι.

Υ. Σ. Αυτή τη ζωή θέλω

 

[Valder]

Όσο πιο αβλαβής είσαι για τη μάζα, τόσο σε παίζει η μάζα και σε αγαπάει, γιατί δεν της θυμίζεις πόσο προβληματική είναι και δεν σπας αυγά. Ουτε καν με έναν απο τη μάζα δε σπας αυγά, γιατι απαξ και κανεις την αρχή, εκτός κι αν το κανεις με σιγαστήρα στα μουλωχτά, μη μαθευτεί, γιατι αν ειναι φανερό το περιμένουν κι οι υπόλοιποι και μετα χάθηκε το παιχνιδι. Ή με κανένα ή με όλους πρέπει να ειναι σπασμενα τα αυγά. Κι όταν τα σπάσεις πρέπει να εισαι έτοιμος να δραπετεύσεις εκεί που δε σε ξέρει κανείς, για να χεις ολόκληρα αυγά ξανά με άλλη μάζα.

Κριτική σκέψη και κοινωνική αποδοχή δεν πανε παρέα. Αρα λοιπόν επιλέγεις το μεγάλο θέατρο. Κι οτι κανεις το κανεις κρυφά. Και όλα καλά. Σε αγαπάνε όλοι. Μα όλοι.

Κι αυτοι που θα σε καταλάβουν τι λέρα, τι μούργα είσαι, θα τους βγαλεις και τρελούς εύκολα. Δε μπορεί όλοι να κάνουν λάθος.

Κι όμως καμια φορά ο γιαλός είναι εντελώς στραβός!

Αυτο ειναι ολο το κοινωνικο εγχειρίδιο επιβίωσης για τη συγχρονη κοινωνία και ημέρα.

Με το βυζί της γκομενας σου στο στόμα, να σε πιάσει η γυναίκα σου, σ εχουν μάθει πλήθος μάζα πόπολο, εσύ να λες "αγάπη μου δεν ειναι αυτο που νομίζεις, σε λατρεύω". Αλητεία, διανοητική κατάληψη δια της ελπίδας, της ψευδούς υποσχέσεως η οποία υπερνικά κάθε λογική παρατήρηση δια του οφθαλμού. Η ελπίδα βλέπει καλύτερα απο το ματι, ο εγωισμός ακούει καλύτερα απο το αυτί και η ανασφάλεια σκέφτεται καλύτερα απο τον εγκέφαλο.

Ψοφάει η μάζα, η κοινωνία για το φαίνεσθαι κι οχι για την ουσία.

Αφου το λένε όλοι ότι με τα βοθρόνερα κανεις δέρμα, ας νιφτούμε κι εμείς.

Εκεί θα φτάσει, εκεί έχει ήδη φτάσει.

 

[Κάμπια]

«Πότε θα σταματήσω να νιώθω έτσι;», λέω για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά

 

[nearos]

> Ξυπνάω
> Ανοίγω το παράθυρο και το παντζούρι μου
> Κατευθείαν με χτυπάει η πρωινή δροσιά, η μυρωδιά του χώματος, το τραγούδι των δεκαοχτούρων, περιστεριών και σπουργιτιών
> Η ζωή είναι ωραία...