Είναι φορές, που αυτό που θέλω πολύ, είναι ν' ανέβω σ' ένα βουνό. Και να βγάλω μια κραυγή. Δυνατή. Και μαζί της να βγει κι ένας λυγμός. Δυνατός. Γι' όλα εκείνα, τ' ανείπωτα, που μου καίνε την ψυχή...
Για όλα εκείνα, που όσο κι αν προχωρώ, αν γελώ, αν τραγουδώ, θα είναι βαθειά - και πάντα - μέσα μου...
Μαθαίνεις να ζεις με τον πόνο. Ναι. Συμφιλιώνεσαι. Αλλά υπάρχουν και ώρες / φορές / στιγμές, που θες να τον ξεριζώσεις. Με νύχια και με δόντια. Και δεν μπορείς. Κι έτσι, υποτάσσεσαι και προχωράτε παράλληλα. Άλλοτε τον προσπερνάς, αφήνοντάς τον πίσω, κι άλλοτε προπορεύεται...
Αλλά υπάρχει. Έστω και μασκαρεμένος.-